My name is Ryan Lobo, and I've been involved in the documentary filmmaking business all over the world for the last 10 years. During the process of making these films I found myself taking photographs, often much to the annoyance of the video cameramen.
Mijn naam is Ryan Lobo, en gedurende de laatste tien jaar was ik betrokken bij het maken van filmdocumentaires over de hele wereld. Tijdens het filmproces sloeg ik aan het fotograferen, vaak tot ongenoegen van de cameramensen.
I found this photography of mine almost compulsive. And at the end of a shoot, I would sometimes feel that I had photographs that told a better story than a sometimes-sensational documentary. I felt, when I had my photographs, that I was holding on to something true, regardless of agendas or politics. In 2007, I traveled to three war zones. I traveled to Iraq, Afghanistan and Liberia. And over there I experienced other people's suffering, up close and personal, immersed myself in some rather intense and emotional stories, and at times I experienced great fear for my own life.
Ik ervoer mijn fotografie als bijna dwangmatig. Aan het eind van een sessie vond ik soms dat mijn foto's een beter verhaal vertelden dan een soms sensationele documentaire. Ik voelde dat ik met mijn foto's iets van waarheid in handen had, ongeacht agenda's of politiek. In 2007 reisde ik naar drie oorlogsgebieden: Irak, Afghanistan en Liberia. Daar ervoer ik het lijden van andere mensen, van zeer nabij. Ik dompelde mezelf onder in nogal intense en emotionele verhalen, en soms had ik grote angst om mijn eigen leven.
As always, I would return to Bangalore, and often to animated discussions at friend's homes, where we would discuss various issues while they complained bitterly about the new pub timings, where a drink often cost more than what they'd paid their 14-year-old maid. I would feel very isolated during these discussions. But at the same time, I questioned myself and my own integrity and purpose in storytelling. And I decided that I had compromised, just like my friends in those discussions, where we told stories in contexts we made excuses for, rather than taking responsibility for.
Als altijd keerde ik terug naar Bangalore, en naar levendige discussies bij vrienden thuis, waar we diverse zaken bespraken terwijl ze zich beklaagden over de nieuwe kroeguren, waar een drankje meer kost dan het loon van hun 14-jarige werkster. Ik voelde me erg geïsoleerd tijdens deze discussies. Maar tegelijkertijd twijfelde ik aan mezelf en mijn eigen integriteit en doel in het verhalen vertellen. Ik oordeelde dat ik water bij de wijn had gedaan net als mijn vrienden in die discussies, waar we verhalen vertelden in contexten die we goedpraatten, in plaats van er verantwoordelijkheid voor te nemen.
I won't go into details about what led to a decision I made, but let's just say it involved alcohol, cigarettes, other substances and a woman. (Laughter) I basically decided that it was I, not the camera or the network, or anything that lay outside myself, that was the only instrument in storytelling truly worth tuning. In my life, when I tried to achieve things like success or recognition, they eluded me. Paradoxically, when I let go of these objectives, and worked from a place of compassion and purpose, looking for excellence, rather than the results of it, everything arrived on its own, including fulfillment.
Ik ga niet in detail treden over hoe ik tot de beslissing kwam, maar er kwamen alcohol, sigaretten, andere middelen en een vrouw aan te pas. (Gelach) Ik besloot dat ik het was, niet de camera of de omroep, of wat dan ook buiten mij, die het enige instrument was in het verhalen vertellen, waard om gestemd te worden. Wanneer ik in mijn leven zaken trachtte te bereiken als succes of erkenning, ontglipten ze me. Paradoxaal, wanneer ik deze doelen liet gaan, en werkte vanuit compassie en doelgerichtheid, en zocht naar kwaliteit, eerder dan naar het resultaat ervan, kwam alles vanzelf, inclusief bevrediging.
Photography transcended culture, including my own. And it is, for me, a language which expressed the intangible, and gives voice to people and stories without. I invite you into three recent stories of mine, which are about this way of looking, if you will, which I believe exemplify the tenets of what I like to call compassion in storytelling.
Fotografie overstijgt cultuur, inclusief de mijne. Het is voor mij een taal die het ontastbare uitdrukt, en een stem geeft aan mensen en verhalen zonder stem. Ik nodig jullie uit naar drie recente verhalen van me, die gaan over deze manier van kijken. Ik geloof dat ze de grondstelling laten zien van wat ik noem: compassie in verhalen vertellen.
In 2007 I went to Liberia, where a group of my friends and I did an independent, self-funded film, still in progress, on a very legendary and brutal war-lord named General Butt Naked. His real name is Joshua, and he's pictured here in a cell where he once used to torture and murder people, including children. Joshua claims to have personally killed more than 10,000 people during Liberia's civil war. He got his name from fighting stark naked. And he is probably the most prolific mass murderer alive on Earth today.
In 2007 ging ik naar Liberia, waar een groep van mijn vrienden en ik een onafhankelijke, zelf gefinancierde film maakten, nog ongepubliceerd, over een legendarische en wrede bevelhebber genaamd Generaal Blote Kont. Zijn echte naam is Joshua, en hij is hier afgebeeld in een cel waarin hij ooit mensen martelde en vermoordde, waaronder kinderen. Joshua beweert persoonlijk meer dan 10.000 mensen te hebben vermoord gedurende de burgeroorlog in Liberia. Hij kreeg zijn naam door volstrekt naakt te vechten. Hij is waarschijnlijk de grootste massamoordenaar die momenteel op Aarde leeft.
This woman witnessed the General murdering her brother. Joshua commanded his child-soldiers to commit unspeakable crimes, and enforced his command with great brutality. Today many of these children are addicted to drugs like heroin, and they are destitute, like these young men in the image. How do you live with yourself if you know you've committed horrific crimes? Today the General is a baptized Christian evangelist. And he's on a mission.
Deze vrouw was erbij toen de generaal haar broer vermoordde. Joshua zette zijn kindsoldaten aan tot weerzinwekkende misdaden, en dwong zijn autoriteit af met grote brutaliteit. Vandaag zijn veel van deze kinderen verslaafd aan heroïne, en zitten aan de grond, zoals de jonge mannen op de foto. Hoe kun je met jezelf leven als je weet dat je vreselijke misdaden hebt begaan? Tegenwoordig is de generaal een gedoopte Christelijke evangelist, en hij heeft een missie.
We accompanied Joshua, as he walked the Earth, visiting villages where he had once killed and raped. He seeked forgiveness, and he claims to endeavor to improve the lives of his child-soldiers. During this expedition I expected him to be killed outright, and us as well. But what I saw opened my eyes to an idea of forgiveness which I never thought possible. In the midst of incredible poverty and loss, people who had nothing absolved a man who had taken everything from them. He begs for forgiveness, and receives it from the same woman whose brother he murdered. Senegalese, the young man seated on the wheelchair here, was once a child soldier, under the General's command, until he disobeyed orders, and the General shot off both his legs. He forgives the General in this image. He risked his life as he walked up to people whose families he'd murdered.
We vergezelden Joshua terwijl hij door het land trok, en dorpjes bezocht waar hij ooit moordde en verkrachtte. Hij zoekt vergeving, en hij claimt dat hij probeert de levens van zijn kindsoldaten te verbeteren. Ik verwachtte dat hij gedurende deze expeditie zou worden vermoord, en wij ook. Maar wat ik zag, opende mijn ogen voor een idee van vergeving dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Te midden van ongelofelijke armoede en verlies, vergaven mensen die niets hadden, een man die ze alles had afgenomen. Hij smeekt om vergeving, en krijgt het van dezelfde vrouw wiens broer hij vermoordde. Seneglese, de jonge man in de rolstoel hier, was ooit kindsoldaat, onder bevel van de generaal, tot hij een order weigerde, en de generaal beide benen afschoot. Hij vergeeft de generaal in op deze foto. Hij riskeerde zijn leven toen hij naar mensen toeliep wiens familie hij vermoord had.
In this photograph a hostile crowd in a slum surrounds him. And Joshua remains silent as they vented their rage against him. This image, to me, is almost like from a Shakespearean play, with a man, surrounded by various influences, desperate to hold on to something true within himself, in a context of great suffering that he has created himself.
In deze foto omsingelt een vijandige menigte hem in een krottenwijk. Joshua houdt zich stil terwijl ze tegen hem te keer gaan. Dit beeld is voor mij bijna als een scène uit een stuk van Shakespeare, met een man, omgeven door diverse invloeden, die wanhopig probeert iets waarachtigs binnen hemzelf vast te houden, in een context van enorm lijden dat hij veroorzaakt heeft.
I was intensely moved during all this. But the question is, does forgiveness and redemption replace justice? Joshua, in his own words, says that he does not mind standing trial for his crimes, and speaks about them from soapboxes across Monrovia, to an audience that often includes his victims. A very unlikely spokesperson for the idea of separation of church and state.
Ik was intens onder de indruk van dit alles. Maar de vraag is: kan vergeving en verzoening rechtspraak vervangen? Joshua, in zijn eigen woorden, kan het niet schelen of hij berecht wordt voor zijn misdaden. Hij spreekt erover vanaf zeepkisten in Monrovia, tegen een publiek waaronder vaak zijn slachtoffers zijn. Een erg onwaarschijnlijke advocaat voor het idee van scheiding van kerk en staat.
The second story I'm going to tell you about is about a group of very special fighting women with rather unique peace-keeping skills. Liberia has been devastated by one of Africa's bloodiest civil wars, which has left more than 200,000 people dead, thousands of women scarred by rape and crime on a spectacular scale. Liberia is now home to an all-woman United Nations contingent of Indian peacekeepers.
Het tweede verhaal dat ik jullie ga vertellen gaat over een heel speciale groep vrouwen met unieke talenten voor vredeshandhaving. Liberia is verscheurd door een van Afrika's bloedigste burgeroorlogen, die aan meer dan 200.000 mensen het leven kostte, duizenden vrouwen getekend door verkrachting, en misdaad op spectaculaire schaal. In Liberia is nu een volledig vrouwelijk VN-contingent van Indiase vredestroepen gestationeerd.
These women, many from small towns in India, help keep the peace, far away from home and family. They use negotiation and tolerance more often than an armed response. The commander told me that a woman could gauge a potentially violent situation much better than men. And that they were definitely capable of diffusing it non-aggressively. This man was very drunk, and he was very interested in my camera, until he noticed the women, who handled him with smiles, and AK-47s at the ready, of course. (Laughter)
Deze vrouwen, velen uit kleine dorpen in India, helpen de vrede te bewaren, ver weg van huis en familie. Ze gebruiken onderhandeling en tolerantie vaker dan een gewapende respons. De commandant vertelde me dat een vrouw veel sneller een potentieel gewelddadige situatie kon inschatten dan mannen. Dat ze zeker in staat waren om haar geweldloos te ontzenuwen. Deze man was erg dronken, en hij was erg geïnteresseerd in mijn camera, totdat hij de vrouwen opmerkte, die hem glimlachend tegemoet traden, met schietklare AK-47s, natuurlijk. (Gelach)
This contingent seems to be quite lucky, and it has not sustained any casualties, even though dozens of peacekeepers have been killed in Liberia. And yes, all of those people killed were male. Many of the women are married with children, and they say the hardest part of their deployment was being kept away from their children.
Dit contingent schijnt geluk te hebben, en nog niemand schijnt te zijn omgekomen, hoewel tientallen vredessoldaten gesneuveld zijn in Liberia. En ja, alle gesneuvelden waren mannen. Veel van de vrouwen zijn getrouwd en hebben kinderen. Ze zeggen dat het moeilijkste deel van hun inzet de afstand tot hun kinderen is.
I accompanied these women on their patrols, and watched as they walked past men, many who passed very lewd comments incessantly. And when I asked one of the women about the shock and awe response, she said, "Don't worry, same thing back home. We know how to deal with these fellows," and ignored them.
Ik vergezelde deze vrouwen op hun patrouilles, en keek toe hoe ze voorbij mannen liepen, die onophoudelijk hitsige opmerkingen maakten. Toen ik een van de vrouwen vroeg hoe het zat met de lik-op-stuk respons, zei ze: "Geen zorg, hetzelfde als thuis. We weten hoe we met die kerels moeten omgaan." Ze negeerde ze.
In a country ravaged by violence against women, Indian peacekeepers have inspired many local women to join the police force. Sometimes, when the war is over and all the film crews have left, the most inspiring stories are the ones that float just beneath the radar. I came back to India and nobody was interested in buying the story. And one editor told me that she wasn't interested in doing what she called "manual labor stories."
In een land dat verscheurd is door geweld tegen vrouwen, hebben Indiase vredestroepen menige lokale vrouw geïnspireerd om politieagent te worden. Soms, wanneer de oorlog voorbij is, en alle filmcrews vertrokken, zijn de meest inspirerende verhalen degene die net onder de radar zweven. Ik kwam terug naar India, en niemand was geïnteresseerd in het verhaal. Eén redacteur vertelde me dat zij niet geïnteresseerd was in wat ze noemde "verhalen over arbeiders".
In 2007 and 2009 I did stories on the Delhi Fire Service, the DFS, which, during the summer, is probably the world's most active fire department. They answer more than 5,000 calls in just two months. And all this against incredible logistical odds, like heat and traffic jams. Something amazing happened during this shoot. Due to a traffic jam, we were late in getting to a slum, a large slum, which had caught fire. As we neared, angry crowds attacked our trucks and stoned them, by hundreds of people all over the place. These men were terrified, as the mob attacked our vehicle.
In 2007 en 2009 deed ik verhalen over de Delhi Fire Service, de DFS, in de zomer waarschijnlijk het meest actieve corps ter wereld. Ze reageren op meer dan 5.000 oproepen in twee maanden. Dit alles te midden van ongelofelijke logistieke tegenwerking, zoals hitte en opstoppingen. Er gebeurde iets verbazingwekkends tijdens deze reportage. Door een opstopping arriveerden we te laat in een krottenwijk, een grote krottenwijk, die in brand was gevlogen. Toen we naderden, vielen woedende menigten onze auto's aan en honderden mensen gooiden stenen van overal. Deze mannen waren doodsbang, toen de menigte ons voertuig aanviel.
But nonetheless, despite the hostility, firefighters left the vehicle and successfully fought the fire. Running the gauntlet through hostile crowds, and some wearing motorbike helmets to prevent injury. Some of the local people forcibly took away the hoses from the firemen to put out the fire in their homes. Now, hundreds of homes were destroyed. But the question that lingered in my mind was, what causes people to destroy fire trucks headed to their own homes? Where does such rage come from? And how are we responsible for this? 45 percent of the 14 million people who live in Delhi live in unauthorized slums, which are chronically overcrowded. They lack even the most basic amenities. And this is something that is common to all our big cities.
Maar toch, ondanks de vijandigheid verlieten de brandweermannen de wagen en overwonnen het vuur. Manoeuvrerend tussen vijandige menigten, sommigen motorhelmen dragend ter bescherming. Enkele bewoners pakten met geweld de brandspuiten om het vuur bij hun eigen huizen te lijf te gaan. Honderden huizen werden verwoest. Maar de vraag die mij bleef plagen, was: wat doet mensen brandweerauto's vernielen die hun huizen komen redden? Waar komt zulk een woede vandaan? Hoe zijn we verantwoordelijk voor zoiets? 45% van de 14 miljoen mensen in Delhi leeft in illegale krottenwijken, die chronisch overbevolkt zijn. Ze missen zelfs de meest fundamentele voorzieningen. Dit is iets dat je in al onze grote steden ziet.
Back to the DFS. A huge chemical depot caught fire, thousands of drums filled with petrochemicals were blazing away and exploding all around us. The heat was so intense, that hoses were used to cool down firefighters fighting extremely close to the fire, and with no protective clothing. In India we often love to complain about our government bodies. But over here, the heads of the DFS, Mr. R.C. Sharman, Mr. A.K. Sharman, led the firefight with their men. Something wonderful in a country where manual labor is often looked down upon. (Applause)
Terug naar de DFS. Een enorm chemisch depot vatte vlam; duizenden vaten met petrochemicaliën stonden in lichterlaaie en explodeerden rondom ons. De hitte was zo intens, dat brandslangen werden gebruikt om de brandweermensen af te koelen die extreem dicht bij het vuur werkten, zonder beschermende kleding. In India klagen we vaak over onze overheidsorganen. Maar hier vochten de hoofden van de DFS, mijnheer R.C. Sharman en mijnheer A.K. Sharman, gezamenlijk met hun mannen tegen het vuur. Iets heel moois in een land waar vaak op handenarbeid wordt neergekeken. (Applaus)
Over the years, my faith in the power of storytelling has been tested. And I've had very serious doubt about its efficacy, and my own faith in humanity. However, a film we shot still airs on the National Geographic channel. And when it airs I get calls from all the guys I was with and they tell me that they receive hundreds of calls congratulating them. Some of the firemen told me that they were also inspired to do better because they were so pleased to get thank-yous rather than brick bats.
Over de jaren is mijn vertrouwen in de kracht van verhalen op de proef gesteld. Ik heb serieus getwijfeld aan hun effectiviteit, en mijn eigen vertrouwen in de mensheid. Echter, een film die we maakten is nog steeds te zien op National Geographic channel. Wanneer hij uitgezonden wordt, krijg ik telefoontjes van de mannen die me vertellen dat ze honderden telefoontjes krijgen met felicitaties. Sommige brandweermannen zeiden dat ze gemotiveerd waren om beter te werken omdat ze zo gelukkig waren bedankjes te krijgen in plaats van een stenenregen.
It seems that this story helped change perceptions about the DFS, at least in the minds of an audience in part on televisions, read magazines and whose huts aren't on fire. Sometimes, focusing on what's heroic, beautiful and dignified, regardless of the context, can help magnify these intangibles three ways, in the protagonist of the story, in the audience, and also in the storyteller. And that's the power of storytelling. Focus on what's dignified, courageous and beautiful, and it grows. Thank you. (Applause)
Het schijnt dat dit verhaal het beeld van de DFS heeft helpen veranderen, tenminste in de ogen van een publiek dat televisie kijkt, tijdschriften leest en wiens hutten niet in brand staan. Soms kan focus op wat heroïsch, mooi en waardig is, ongeacht de context, helpen om deze ongrijpbare zaken drievoudig te versterken: in de hoofdrolspeler van het verhaal, in het publiek, en tevens in de verhalenverteller. Dat is de kracht van verhalen vertellen. Focus op wat waardig, moedig en mooi is, en het groeit. Dank je wel. (Applaus)