Αυτή η φωτογραφία είναι από την κάρτα του μετρό τη χρονιά που ήμουν στο Παρίσι για σπουδές στα μέσα δεκαετίας του '90. Ο φίλος μου λέει ότι μοιάζω με Γάλλο αναρχικό -
This picture is from my metro card when I spent a year abroad in Paris in college in the mid-'90s. My friend says I look like a French anarchist --
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως ακόμα βλέπω το ίδιο όταν κοιτώ στον καθρέφτη το πρωί. Μέσα σ' ένα μήνα ζωής στο Παρίσι, έχασα περίπου επτά κιλά και ήμουν στην καλύτερη φόρμα της ζωής μου γιατί έτρωγα φρέσκο φαγητό και πήγαινα όπου ήθελα με τα πόδια.
But this is still what I see when I look in the mirror in the morning. Within a month of living in Paris, I'd lost 15 pounds and I was in the best shape of my life because I was eating fresh food and I was walking wherever I went.
Έχοντας μεγαλώσει στα προάστια της Ατλάντα, μια περιοχή γεμάτη από λεωφόρους και αυτοκίνητα, φημισμένη ως συνώνυμο αστικής εξάπλωσης, το Παρίσι άλλαξε ριζικά τον τρόπο που κατανοούσα την κατασκευή του κόσμου που με περιβάλλει και απέκτησα εμμονή με τον ρόλο της υποδομής - δεν είναι μόνο η μεταφορά ανθρώπων από το σημείο Α στο Β, δεν είναι μόνο η μεταφορά νερού ή λυμάτων ή ενέργειας, είναι το θεμέλιο της οικονομίας μας. Είναι το θεμέλιο της κοινωνικής μας ζωής και της κουλτούρας μας κι έχει μεγάλη σημασία για τον τρόπο ζωής μας.
Having grown up in suburban Atlanta, a region built largely by highways and automobiles and with a reputation as a poster child for sprawl, Paris fundamentally changed the way I understood the construction of the world around me, and I got obsessed with the role of infrastructure -- that it's not just the way to move people from point A to point B, it's not just the way to convey water or sewage or energy, but it's the foundation for our economy. It's the foundation for our social life and for our culture, and it really matters to the way that we live.
Όταν επέστρεφα σπίτι ήμουν αυτόματα σε εκνευρισμό, εγκλωβισμένος στην κίνηση περνώντας από το ανώτερο άκρο του περιφερειακού. Δεν ήμουν μόνο απολύτως ακίνητος, δεν είχα καμία κοινωνική επαφή με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ορμούσαν γύρω μου, όπως εγώ, με το βλέμμα μπροστά και τη μουσική να ουρλιάζει. Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα ή μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Ήταν δυνατό να μετατραπεί αυτή η κατάσταση στην Ατλάντα σ' ένα μέρος σαν αυτό στο οποίο ήθελα να ζήσω;
When I came home, I was instantly frustrated, stuck in traffic as I crossed the top end of our perimeter highway. Not only was I not moving a muscle, I had no social interaction with the hundreds of thousands of people that were hurtling past me, like me, with their eyes faced forward and their music blaring. I wondered if this was an inevitable outcome, or could we do something about it. Was it possible to transform this condition in Atlanta into the kind of place that I wanted to live in?
Συνέχισα τις σπουδές στην αρχιτεκτονική και τον αστικό σχεδιασμό, ανέπτυξα το ενδιαφέρον μου για τις υποδομές και το 1999 είχα μια ιδέα για τη διπλωματική μου εργασία: τη μετατροπή ενός παρωχημένου παλιού σιδηροδρομικού δακτυλίου της πόλης σε μια νέα υποδομή αστικής αναμόρφωσης. Ήταν μόνο μια ιδέα. Δεν πίστευα ότι πραγματικά θα το φτιάχναμε. Αλλά έπιασα δουλειά σ' ένα αρχιτεκτονικό γραφείο και τελικά μίλησα γι' αυτό στους συνεργάτες μου και τους άρεσε πολύ η ιδέα. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε γι' αυτό σε άλλους περισσότεροι ήθελαν να ακούσουν γι' αυτό.
I went back to grad school in architecture and city planning, developed this interest in infrastructure, and in 1999 came up with an idea for my thesis project: the adaptation of an obsolete loop of old railroad circling downtown as a new infrastructure for urban revitalization. It was just an idea. I never thought we would actually build it. But I went to work at an architecture firm, and eventually talked to my coworkers about it, and they loved the idea. And as we started talking to more people about it, more people wanted to hear about it.
Το καλοκαίρι του 2001 ήρθαμε σε επαφή με την Κάθυ Γούλαρντ, που σύντομα εκλέχθηκε πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Γύρω απ' αυτή την ιδέα φτιάξαμε ένα όραμα για όλη την πόλη: το Atlanta BeltLine, ένα δακτύλιο 35 χιλιομέτρων μεταφορών, διαδρομών και μετατροπών. Είχα δύο με τρεις συναντήσεις την εβδομάδα, για δυόμισι χρόνια, το ίδιο και η Κάθυ και η ομάδα της και μια χούφτα εθελοντών. Μαζί δημιουργήσαμε μια απίστευτη κίνηση ανθρώπων και ιδεών. Συμπεριλάμβανε συνηγόρους της κοινότητας που πάλευαν ενάντια κάποιων θεμάτων, όμως θεώρησαν το Atlanta BeltLine κάτι που μπορούσαν να στηρίξουν, εργολάβους που βρήκαν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την ανάπτυξη της πόλης και δεκάδες μη κερδοσκοπικούς συνεργάτες που είδαν την αποστολή τους να εκπληρώνεται κατά ένα μέρος από το κοινό αυτό όραμα.
In the summer of 2001, we connected with Cathy Woolard, who was soon elected city council president. And we built a citywide vision around this idea: the Atlanta BeltLine, a 22-mile loop of transit and trails and transformation. I was doing two and three meetings a week for two and a half years, and so was Cathy and her staff and a handful of volunteers. Together, we built this amazing movement of people and ideas. It included community advocates who were used to fighting against things, but found the Atlanta BeltLine as something that they could fight for; developers who saw the opportunity to take advantage of a lot of new growth in the city; and dozens of nonprofit partners who saw their mission at least partly accomplished by the shared vision.
Συνήθως, όλες αυτές οι ομάδες δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι θέλοντας το ίδιο αποτέλεσμα. Όμως τελικά καθίσαμε και ήταν κάπως περίεργο, αλλά ήταν πολύ δυναμικό. Οι άνθρωποι της Ατλάντα αγάπησαν ένα όραμα καλύτερο απ' αυτό που έβλεπαν απ' το παρμπρίζ τους και οι άνθρωποι της Ατλάντα το υλοποίησαν, και σας εγγυώμαι ότι δε θα μπορούσαμε να το έχουμε κάνει αλλιώς.
Now, usually these groups of people aren't at the same table wanting the same outcome. But there we were, and it was kind of weird, but it was really, really powerful. The people of Atlanta fell in love with a vision that was better than what they saw through their car windshields, and the people of Atlanta made it happen, and I guarantee you we would not be building it otherwise.
Απ' την αρχή, ο συνασπισμός μας ήταν ποικιλόμορφος. Άνθρωποι κάθε επιπέδου ήταν μέρος της ιστορίας μας. Άνθρωποι χαμηλότερων οικονομικών επιπέδων την αγάπησαν. Μόνο που φοβόντουσαν ότι δε θα ήταν παρόντες στην υλοποίηση, ότι θα έμεναν απ' έξω. Και όλοι έχουμε ακούσει τέτοιες ιστορίες στο παρελθόν, σωστά; Αλλά υποσχεθήκαμε ότι το Atlanta BeltLine θα ήταν διαφορετικό και οι άνθρωποι αγκάλιασαν την ιδέα και την έκαναν καλύτερη απ' ό,τι είχαμε φανταστεί στην αρχή, περιλαμβάνοντας επιδοτήσεις για στέγαση, νέα πάρκα, έργα τέχνης, χώρο βλάστησης - μια λίστα που μεγαλώνει διαρκώς. Δραστηριοποιήσαμε οργανισμούς και πρακτορεία που απαιτούνταν για την υλοποίηση. Και πραγματικά συμβαίνει.
From the beginning, our coalition was diverse. People of all stripes were part of our story. People on the lower end of the economic spectrum loved it, too. They were just afraid they weren't going to be able to be there when it got built, that they'd be priced out. And we've all heard that kind of story before, right? But we promised that the Atlanta BeltLine would be different, and people took ownership of the idea, and they made it better than anything we ever imagined in the beginning, including significant subsidies for housing, new parks, art, an arboretum -- a list that continues to grow. And we put in place the organizations and agencies that were required to make it happen. And importantly, it is.
Τώρα είμαστε στα πρώτα στάδια εφαρμογής και η ιδέα δουλεύει. Το πρώτο βασικό τμήμα της διαδρομής εγκαινιάστηκε το 2012 και έχει ήδη αποφέρει πάνω από τρία δις δολάρια σε επενδύσεις από τον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι μόνο η αλλαγή εικόνας της πόλης, είναι η αλλαγή του τρόπου που σκεφτόμαστε την πόλη και των προσδοκιών μας από τη ζωή μας σ' αυτήν. Πριν ένα μήνα περίπου, θα πήγαινα με τα παιδιά μου στο σούπερ μάρκετ κι εκείνα γκρίνιαζαν γιατί δεν ήθελαν να μπουν στο αυτοκίνητο. Έλεγαν «Μπαμπά, αν πρέπει να πάμε, μπορούμε τουλάχιστον να πάμε με τα ποδήλατα;» Και είπα, «Φυσικά μπορούμε. Αυτό κάνουν όλοι στην Ατλάντα. Πάνε με τα ποδήλατα στο σούπερ μάρκετ».
Now we're in the early stages of implementation, and it's working. The first mainline section of trail was opened in 2012, and it's already generated over three billion dollars of private-sector investment. But it's not only changing the physical form of the city, it's changing the way we think about the city, and what our expectations are for living there. About a month ago, I had to take my kids with me to the grocery store and they were complaining about it, because they didn't want to get in the car. They were saying, "Dad, if we have to go, can we at least ride our bikes?" And I said, "Of course we can. That's what people in Atlanta do. We ride our bikes to the grocery store."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you, yeah.
Εκείνα δεν καταλαβαίνουν βέβαια πόσο παράλογο ακούγεται αυτό, αλλά εγώ καταλαβαίνω. Και καταλαβαίνω επίσης ότι οι προσδοκίες τους από την Ατλάντα είναι πάρα πολύ μεγάλες.
Now, they don't know how ridiculous that is, but I do. And I also understand that their expectations for Atlanta are really powerful.
Αυτή η μεταμόρφωση είναι ακριβώς σαν την εξάπλωση κατά τον τελευταίο αιώνα, όπου το ρεύμα των επενδύσεων σε αυτοκινητόδρομους και αυτοκίνητα άλλαξε ριζικά τον τρόπο ζωής στην Αμερική. Δεν ήταν κάποια μεγάλη συνωμοσία. Υπήρξαν συνωμοσίες στο σχέδιο φυσικά. Ήταν πολιτισμική δυναμική. Ήταν εκατομμύρια ανθρώπων και εκατομμύρια αποφάσεων σε μια μακρά χρονική περίοδο, που άλλαξαν ριζικά όχι μόνο τον τρόπο που φτιάχνουμε τις πόλεις αλλά και τις προσδοκίες μας για τη ζωή. Αυτές οι αλλαγές ήταν η βάση της αστικής εξάπλωσης. Δεν το ονομάζαμε «εξάπλωση» τότε. Το ονομάζαμε «μέλλον». Και ήταν το μέλλον. Αποκτήσαμε όλους τους αυτοκινητόδρομους, τα εμπορικά και τα αδιέξοδα που θέλαμε.
This kind of transformation is exactly like sprawl in the last century, the movement where our investment in highways and automobiles fundamentally changed American life. That wasn't some grand conspiracy. There were conspiracies within it, of course. But it was a cultural momentum. It was millions of people making millions of decisions over an extended period of time, that fundamentally changed not only the way that we build cities, but it changed our expectations for our lives. These changes were the foundations for urban sprawl. We didn't call it sprawl at that time. We called it the future. And it was. And we got all the highways and strip malls and cul-de-sacs we wanted.
Ήταν μια ριζική μεταμόρφωση που προήλθε από μια πολιτισμική δυναμική. Είναι βασικό να μη διαχωρίζουμε τη φυσική κατασκευή του χώρου που ζούμε από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει ταυτόχρονα. Εκείνη την εποχή, το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, η επιστήμη θεράπευε αρρώστιες και μας έστελνε στο φεγγάρι, η σεξουαλική επανάσταση ξεπερνούσε φραγμούς, το Κίνημα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δρούσε προς την εκπλήρωση της υπόσχεσής μας ως έθνος. Τηλεόραση, διασκέδαση, φαγητό, ταξίδια, δουλειές - όλα άλλαζαν, και ο δημόσιος μαζί με τον ιδιωτικό τομέα συνεργούσαν να μας δώσουν τις ζωές που ζητούσαμε. Η Ομοσπονδιακή Διαχείριση Αυτοκινητοδρόμων για παράδειγμα, δεν υπήρχε πριν υπάρξουν αυτοκινητόδρομοι. Σκεφτείτε το.
It was a radical transformation, but it was built by a cultural momentum. So it's important to not separate the physical construction of the places we live from other things that are happening at that time. At that time, in the second half of the last century, science was curing disease and lifting us to the moon, and the sexual revolution was breaking down barriers, and the Civil Rights Movement began its march toward the fulfillment of our nation's promise. Television, entertainment, food, travel, business -- everything was changing, and both the public and private sectors were colluding to give us the lives we wanted. The Federal Highway Administration, for example, didn't exist before there were highways. Think about it.
(Γέλια)
(Laughter)
Σήμερα, είναι σημαντικό να κατανοούμε και ν' αποδεχόμαστε ότι αυτά τα προνόμια προσφέρθηκαν σε ορισμένες ομάδες και όχι σε όλους. Δεν ήταν μια δίκαιη πολιτισμική δυναμική. Όμως όταν κοιτάζουμε σήμερα, με έκπληξη και αποστροφή ίσως, τη μητρόπολη που εξαπλώνεται μπροστά μας, αναρωτιόμαστε μήπως έχουμε κολλήσει. Έχουμε κολλήσει με την κληρονομιά αυτής της αδικίας; Έχουμε κολλήσει μ' αυτή τη δυστοπική κυκλοφοριακή κόλαση; Έχουμε κολλήσει μ' αυτή την ανεξέλεγκτη αστική μετατόπιση, με την περιβαλλοντική υποβάθμιση; Έχουμε κολλήσει με την κοινωνική αποξένωση ή με την πολιτική πόλωση; Είναι αυτά τ' αποτελέσματα αναπόφευκτα και μόνιμα; Ή είναι το αποτέλεσμα των συλλογικών μας πολιτισμικών επιλογών που κάναμε για τους εαυτούς μας; Κι αν είναι έτσι, δε μπορούμε να τις αλλάξουμε;
Of course, today it's important to understand and acknowledge that those benefits accrued to some groups of people and not to others. It was not an equitable cultural momentum. But when we look today in wonder and disgust, maybe, at the metropolis sprawl before us, we wonder if we're stuck. Are we stuck with the legacy of that inequity? Are we stuck with this dystopian traffic hellscape? Are we stuck with rampant urban displacement, with environmental degradation? Are we stuck with social isolation or political polarization? Are these the inevitable and permanent outcomes? Or are they the result of our collective cultural decisions that we've made for ourselves? And if they are, can't we change them?
Αυτό που έμαθα από την εμπειρία μας στην Ατλάντα δεν είναι μια ανωμαλία. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν παντού, όπου οι άνθρωποι δεν διεκδικούν μόνο παλιούς σιδηρόδρομους, αλλά και υποβαθμισμένα αστικά κανάλια, απαρχαιωμένους δρόμους, επανασχεδιάζοντας όλες τις υποδομές στις ζωές τους. Είτε εδώ στη Νέα Υόρκη ή στο Χιούστον ή στο Μαϊάμι, στο Ντιτρόιτ, στη Φιλαδέλφεια, στη Σεούλ, στο Χονγκ Κονγκ, στη Σιγκαπούρη, στο Τορόντο, στο Παρίσι, πόλεις μεγάλες ή μικρές παντού στον κόσμο διεκδικούν και επανασχεδιάζουν τις υποδομές τους, συμπεριλαμβανομένου και του πιο καταλυτικού πρότζεκτ υποδομής, το Ποτάμι του Λος Άντζελες. Μια προσπάθεια αναμόρφωσης που ξεκίνησε σαν μια απλή κίνηση, εξελίχθηκε σε μια πολιτισμική δυναμική και ξεκινά να μεταμορφώνεται σε μια υποδομή που επιβεβαιώνει τη ζωή, με διαδρομές και πάρκα και ψάρεμα και βαρκάδες και κοινωνική αναζωογόνηση και φυσικά, ποιότητα νερού και έλεγχο πλημμυρών. Βελτιώνει ήδη τις ζωές των ανθρώπων. Αλλάζει ήδη τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το Λος Άντζελες.
What I have learned from our experience in Atlanta is not an anomaly. Similar stories are playing out everywhere, where people are reclaiming not only old railroads, but also degraded urban waterways and obsolete roadways, reinventing all of the infrastructure in their lives. Whether here in New York or in Houston or Miami, Detroit, Philadelphia, Seoul, Hong Kong, Singapore, Toronto and Paris, cities big and small all over the world are reclaiming and reinventing this infrastructure for themselves, including the mother of all catalyst infrastructure projects, the Los Angeles River, the revitalization effort for which similarly started as a grassroots movement, has developed into a cultural momentum, and is now in the early stages of being transformed into some kind of life-affirming infrastructure again, this one with trails and parks and fishing and boating and community revitalization, and of course, water quality and flood control. It's already improving the lives of people. It's already changing the way the rest of us think about Los Angeles.
Είναι κάτι περισσότερο από υποδομή. Χτίζουμε καινούριες ζωές για τους εαυτούς μας. Είναι μια δράση που περιλαμβάνει τοπικό φαγητό, αστική καλλιέργεια, σπιτική μπύρα, η κινητήρια δύναμη, τεχνολογία και σχεδιασμός - όλα αυτά, πρώιμοι δείκτες μιας ριζικής αλλαγής στον τρόπο που χτίζουμε πόλεις. Παίρνουμε μέρη που μοιάζουν έτσι και τα μεταμορφώνουμε σε αυτό. Και σύντομα σε αυτό.
This is more than just infrastructure. We're building new lives for ourselves. It's a movement that includes local food, urban agriculture, craft beer, the maker movement, tech and design -- all of these things, early indicators of a really radical shift in the way we build cities. We're taking places like this and transforming them into this. And soon this.
Όλα αυτά είναι συναρπαστικά και καλά. Αλλάζουμε τον κόσμο προς το καλύτερο. Μπράβο μας! Είναι καταπληκτικό - το εννοώ. Όμως το ιστορικό της εξάπλωσης κι απ' αυτό που μπορούμε να δούμε από τα σημαντικότερα σημερινά πρότζεκτ, ξέρουμε και πρέπει να θυμόμαστε ότι τέτοιες μεγάλες αλλαγές συνήθως δεν ωφελούν τους πάντες. Οι δυνάμεις της αγοράς που απελευθερώνει αυτή η πολιτισμική δυναμική συχνά περιλαμβάνουν τον ασταμάτητο και αναπόφευκτο κύκλο των αυξημένων φόρων, τιμών και ενοικίων.
And this is all exciting and good. We're changing the world for the better. Good for us! And it is awesome -- I mean that. But our history of sprawl, and from what we can already see with these catalyst projects today, we know and must remember that big changes like this don't usually benefit everyone. The market forces unleashed by this cultural momentum often include the seemingly unstoppable and inevitable cycle of rising taxes, prices and rents.
Είναι επείγον. Αν νοιαζόμαστε, πρέπει να σηκωθούμε και να μιλήσουμε. Αυτό είναι μια έκκληση για δράση, γιατί η απάντηση δε μπορεί να είναι η μη βελτίωση των κοινωνιών. Δε μπορεί να είναι το να μη φτιάχνουμε πάρκα, μεταφορές και καταστήματα. Δε μπορούμε να κρατάμε τις κοινότητες υποβαθμισμένες για να είναι οικονομικά προσιτές. Άλλα πρέπει να δραστηριοποιούμαστε σύμφωνα με τα οικονομικά δεδομένα που αντιμετωπίζουμε. Αυτό είναι δύσκολο και δε θα γίνει μόνο του. Είναι εφικτό κι έχω δεσμευτεί σ' αυτό τον σκοπό στην Ατλάντα, στην υπεράσπιση των ανθρώπων που πίστεψαν αρχικά σ' αυτό. Δεν θα μιλούσαμε για επιτυχία χωρίς αυτούς. Εγώ προσωπικά δε μπορώ, γιατί οι άνθρωποι στους οποίους δεσμεύτηκα όλ' αυτά τα χρόνια δεν ήταν αφηρημένος πληθυσμός. Είναι οι φίλοι και οι γείτονες μου. Είναι άνθρωποι που αγαπώ.
This is urgent. If we care, we have to stand up and speak out. This should be a call to action, because the answer can't be to not improve communities. The answer can't be to not build parks and transit and grocery stores. The answer can't be to hold communities down just to keep them affordable. But we do have to follow through and address the financial realities that we're facing. This is hard, and it won't happen on its own. We can do it, and I'm committed to this goal in Atlanta, to sticking up again for people who made it possible in the first place. We can't call it a success without them. I certainly can't, because the people I made commitments to all those years weren't abstract populations. They're my friends and neighbors. They're people that I love.
Μπορεί να ξεκίνησε ως η πτυχιακή μου εργασία, αλλά δουλεύω σκληρά για 16 χρόνια με χιλιάδες ανθρώπους να βοηθήσω στην υλοποίηση αυτού του οράματος. Ξέρω και πιστεύω ότι αυτοί για τους οποίους φτιάχνεται η BeltLine είναι εξίσου σημαντικοί όσο και η ίδια η κατασκευή. Όχι μόνο στην Ατλάντα, αλλά τοπικά και παγκόσμια, πρέπει να καταλάβουμε την ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους των οποίων αλλάζουμε τη ζωή, γιατί αυτοί είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι ζωές για τις οποίες μιλάμε. Αυτά τα μέρη δεν είναι αναπόφευκτα. Τα μέρη που ζούμε δεν είναι αναπόφευκτα κι αν θέλουμε κάτι διαφορετικό, πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να διασφαλίσουμε την αλλαγή με δικούς μας όρους. Και γι' αυτό, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στην διαδικασία της αλλαγής.
So even though it started as my graduate thesis and I'm working hard for 16 years with thousands of people to help make this thing come to life, I know and believe that who the BeltLine is being built for is just as important as whether it's built at all. Not just in Atlanta, but locally and globally, we have to understand this accountability to the people whose lives we are changing, because this is us. We are the lives we're talking about. These places aren't inevitable. The places we live aren't inevitable, and if we want something different, we just need to speak up. We have to ensure that change comes on our terms. And to do that, we have to participate actively in the process of shaping change.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)