Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια απλή ερώτηση: Γιατί οι φτωχοί παίρνουν τόσες πολλές φτωχές αποφάσεις; Ξέρω πως είναι μια δύσκολη ερώτηση, αλλά δείτε τα στοιχεία. Οι φτωχοί δανείζονται πολύ, αποταμιεύουν λίγο, καπνίζουν πολύ, γυμνάζονται λίγο, πίνουν πολύ τρώνε ανθυγιεινά. Γιατί;
I'd like to start with a simple question: Why do the poor make so many poor decisions? I know it's a harsh question, but take a look at the data. The poor borrow more, save less, smoke more, exercise less, drink more and eat less healthfully. Why?
Την καθιερωμένη εξήγηση την είχε συνοψίσει κάποτε η Βρετανίδα Πρωθυπουργός, Μάργκαρετ Θάτσερ. Και είχε αποκαλέσει τη φτώχεια «ελάττωμα της προσωπικότητας».
Well, the standard explanation was once summed up by the British Prime Minister, Margaret Thatcher. And she called poverty "a personality defect."
(Γέλια)
(Laughter)
Έλλειψη χαρακτήρα, στην ουσία.
A lack of character, basically.
Τώρα, είμαι σίγουρος πως λίγοι από εσάς θα ήταν τόσο απότομοι. Αλλά η ιδέα πως κάτι δεν πάει καλά με τους ίδιους τους φτωχούς δεν περιορίζεται στην κυρία Θάτσερ. Κάποιοι ίσως πιστεύετε πως οι φτωχοί θα πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνοι για τα ίδια τους τα λάθη. Και άλλοι ίσως πουν πως πρέπει να τους βοηθήσουμε να παίρνουν πιο σωστές αποφάσεις. Αλλά η υποβόσκουσα υπόθεση είναι η ίδια: Κάτι δεν πάει καλά με τους φτωχούς. Αν μπορούσαμε απλώς να τους αλλάξουμε, αν μπορούσαμε απλώς να τους μάθουμε πώς να ζήσουν τη ζωή τους, αν απλώς άκουγαν. Και, για να είμαι ειλικρινής, αυτό πίστευα για πολύ καιρό. Μόλις πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ότι όλα όσα πίστευα πως γνώριζα σχετικά με τη φτώχεια ήταν λάθος.
Now, I'm sure not many of you would be so blunt. But the idea that there's something wrong with the poor themselves is not restricted to Mrs. Thatcher. Some of you may believe that the poor should be held responsible for their own mistakes. And others may argue that we should help them to make better decisions. But the underlying assumption is the same: there's something wrong with them. If we could just change them, if we could just teach them how to live their lives, if they would only listen. And to be honest, this was what I thought for a long time. It was only a few years ago that I discovered that everything I thought I knew about poverty was wrong.
Όλα ξεκίνησαν όταν βρήκα τυχαία ένα άρθρο κάποιων Αμερικανών ψυχολόγων. Είχαν ταξιδέψει 8,000 μίλια, μέχρι την Ινδία, για μία συναρπαστική έρευνα. Και ήταν ένα πείραμα με καλλιεργητές ζαχαροκάλαμου. Έχετε υπ' όψιν πως αυτοί οι καλλιεργητές λαμβάνουν σχεδόν το 60% του ετήσιου εισοδήματός τους, αμέσως μετά τη συγκομιδή. Αυτό σημαίνει πως είναι σχετικά φτωχοί για ένα διάστημα του έτους και πλούσιοι για το υπόλοιπο. Οι ερευνητές τους έδωσαν να συμπληρώσουν ένα τεστ IQ πριν και μετά τη συγκομιδή. Αυτό που ανακάλυψαν στη συνέχεια με άφησε άναυδο. Οι καλλιεργητές είχαν πολύ χαμηλότερο βαθμό στο τεστ πριν τη συγκομιδή. Οι συνέπειες του να ζεις στη φτώχεια, τελικά, αντιστοιχούν στο να χάνεις 14 βαθμούς νοημοσύνης. Για να σας δώσω μία ιδέα, συγκρίνεται με το να μείνεις άυπνος για μια νύχτα ή με τις συνέπειες του αλκοολισμού.
It all started when I accidentally stumbled upon a paper by a few American psychologists. They had traveled 8,000 miles, all the way to India, for a fascinating study. And it was an experiment with sugarcane farmers. You should know that these farmers collect about 60 percent of their annual income all at once, right after the harvest. This means that they're relatively poor one part of the year and rich the other. The researchers asked them to do an IQ test before and after the harvest. What they subsequently discovered completely blew my mind. The farmers scored much worse on the test before the harvest. The effects of living in poverty, it turns out, correspond to losing 14 points of IQ. Now, to give you an idea, that's comparable to losing a night's sleep or the effects of alcoholism.
Λίγους μήνες αργότερα, άκουσα πως ο Έλνταρ Σαφίρ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον κι ένας από τους συγγραφείς της έρευνας, θα ερχόταν στην Ολλανδία, όπου μένω. Συναντηθήκαμε στο Άμστερνταμ για να μιλήσουμε σχετικά με τη νέα επαναστατική θεωρία του περί φτώχειας. Και μπορώ να τη συνοψίσω σε τρεις λέξεις: νοοτροπία της έλλειψης. Φαίνεται πως οι άνθρωποι συμπεριφέρονται αλλιώς όταν θεωρούν πως κάτι είναι σε έλλειψη. Λίγη σημασία έχει τι είναι αυτό - αν είναι έλλειψη χρόνου, χρημάτων ή τροφής.
A few months later, I heard that Eldar Shafir, a professor at Princeton University and one of the authors of this study, was coming over to Holland, where I live. So we met up in Amsterdam to talk about his revolutionary new theory of poverty. And I can sum it up in just two words: scarcity mentality. It turns out that people behave differently when they perceive a thing to be scarce. And what that thing is doesn't much matter -- whether it's not enough time, money or food.
Όλοι γνωρίζετε αυτή την αίσθηση, όταν έχετε τόσα πολλά να κάνετε, ή όταν αναβάλλετε το διάλειμμα για μεσημεριανό και η γλυκόζη στο αίμα σας πέφτει. αυτό περιορίζει την προσοχή σας στην άμεση έλλειψη - στο σάντουιτς που πρέπει να φάτε τώρα, στη σύσκεψη που ξεκινάει σε πέντε λεπτά ή στους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν αύριο. Κι έτσι η μακροπρόθεσμη προοπτική πάει περίπατο. Φανταστείτε το σαν έναν καινούριο υπολογιστή που τρέχει δέκα απαιτητικά προγράμματα ταυτόχρονα. Γίνεται όλο και πιο αργός, κάνοντας λάθη. Τελικά, σταματάει - όχι επειδή είναι κακός υπολογιστής, αλλά επειδή έχει να κάνει πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Οι φτωχοί έχουν το ίδιο πρόβλημα. Δεν παίρνουν χαζές αποφάσεις επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή ζουν σε ένα περιβάλλον όπου ο καθένας θα έπαιρνε χαζές αποφάσεις.
You all know this feeling, when you've got too much to do, or when you've put off breaking for lunch and your blood sugar takes a dive. This narrows your focus to your immediate lack -- to the sandwich you've got to have now, the meeting that's starting in five minutes or the bills that have to be paid tomorrow. So the long-term perspective goes out the window. You could compare it to a new computer that's running 10 heavy programs at once. It gets slower and slower, making errors. Eventually, it freezes -- not because it's a bad computer, but because it has too much to do at once. The poor have the same problem. They're not making dumb decisions because they are dumb, but because they're living in a context in which anyone would make dumb decisions.
Ξαφνικά, λοιπόν, κατάλαβα γιατί τόσα πολλά προγράμματα κατά της φτώχειας δεν αποδίδουν. Οι επενδύσεις στην παιδεία, λόγου χάρη, είναι συχνά εντελώς αναποτελεσματικές. Η φτώχεια δεν είναι έλλειψη γνώσης. Μια πρόσφατη ανάλυση σε 201 έρευνες για την αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης διαχείρισης χρημάτων Κατέληξε πως δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση. Μη με παρεξηγείτε - αυτό δεν σημαίνει πως οι φτωχοί δεν μαθαίνουν τίποτα - σίγουρα κάτι αποκομίζουν. Αλλά δεν είναι αρκετό. Ή όπως μου είπε ο Καθηγητής Σαφίρ, «Είναι σαν να μαθαίνεις σε κάποιον κολύμπι κι έπειτα να τον ρίχνεις στη φουρτουνιασμένη θάλασσα»
So suddenly I understood why so many of our anti-poverty programs don't work. Investments in education, for example, are often completely ineffective. Poverty is not a lack of knowledge. A recent analysis of 201 studies on the effectiveness of money-management training came to the conclusion that it has almost no effect at all. Now, don't get me wrong -- this is not to say the poor don't learn anything -- they can come out wiser for sure. But it's not enough. Or as Professor Shafir told me, "It's like teaching someone to swim and then throwing them in a stormy sea."
Ακόμα θυμάμαι να κάθομαι εκεί, μπερδεμένος. Και συνειδητοποίησα πως θα μπορούσαμε να το είχαμε βρει δεκαετίες πριν. Εκείνοι οι ψυχολόγοι δεν χρειάστηκαν περίπλοκες τομογραφίες εγκεφάλου· μέτρησαν απλώς το IQ των καλλιεργητών, και τα τεστ IQ εφευρέθηκαν πάνω από 100 χρόνια πριν. Βασικά, διαπίστωσα πως είχα ήδη διαβάσει σχετικά με την ψυχολογία της φτώχειας. Ο Τζορτζ Όργουελ, από τους σπουδαιότερους συγγραφείς όλων των εποχών, έζησε τη φτώχεια από πρώτο χέρι τη δεκαετία του 1920. «Η ουσία της φτώχειας», έγραφε τότε, είναι ότι «εξοντώνει το μέλλον». Και απορούσε με το - και παραθέτω: «Πώς οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο το δικαίωμα να σου κάνουν κύρηγμα και να σε εκμεταλλεύονται μόλις το εισόδημά σου πέσει κάτω από κάποιο σημείο».
I still remember sitting there, perplexed. And it struck me that we could have figured this all out decades ago. I mean, these psychologists didn't need any complicated brain scans; they only had to measure the farmer's IQ, and IQ tests were invented more than 100 years ago. Actually, I realized I had read about the psychology of poverty before. George Orwell, one of the greatest writers who ever lived, experienced poverty firsthand in the 1920s. "The essence of poverty," he wrote back then, is that it "annihilates the future." And he marveled at, quote, "How people take it for granted they have the right to preach at you and pray over you as soon as your income falls below a certain level."
Αυτά τα λόγια είναι το ίδιο επίκαιρα και σήμερα. Η μεγάλη ερώτηση είναι, φυσικά: Τι μπορεί να γίνει; Οι σύγχρονοι οικονομολόγοι έχουν προτείνει κάποιες λύσεις. Να βοηθήσουμε τους φτωχούς με τη χαρτούρα ή να τους θυμίζουμε με γραπτό μήνυμα να πληρώνουν τους λογαριασμούς. Οι σύγχρονοι πολιτικοί αρέσκονται σε τέτοιου είδους λύσεις, κυρίως επειδή, βασικά, δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα. Αυτές οι λύσεις είναι, θεωρώ, σημείο του καιρού μας όπου πολύ συχνά αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα, αλλά αγνοούμε τη βασική αιτία.
Now, those words are every bit as resonant today. The big question is, of course: What can be done? Modern economists have a few solutions up their sleeves. We could help the poor with their paperwork or send them a text message to remind them to pay their bills. This type of solution is hugely popular with modern politicians, mostly because, well, they cost next to nothing. These solutions are, I think, a symbol of this era in which we so often treat the symptoms, but ignore the underlying cause.
Γι' αυτό αναρωτιέμαι: Γιατί δεν αλλάζουμε απλώς το περιβάλλον όπου ζουν οι φτωχοί; Ή, για να επιστρέψουμε στην αναλογία του υπολογιστή: Γιατί καταπιανόμαστε ακόμα με το λογισμικό ενώ μπορούμε να λύσουμε εύκολα το πρόβλημα αν εγκαταστήσουμε περισσότερη μνήμη; Στο σημείο αυτό, ο Καθηγητής Σαφίρ αποκρίθηκε μ' ένα άδειο βλέμμα. Και μετά από κάποιες στιγμές, είπε, «Α, κατάλαβα. Δηλαδή, θέλεις, βασικά, να μοιράσουμε περισσότερα χρήματα στους φτωχούς για να εξαλείψουμε τη φτώχεια. Ε, σίγουρα, αυτό θα ήταν υπέροχο. Όμως φοβάμαι πως αυτού του είδους η αριστερή πολιτική που έχετε στο Άμστερνταμ - δεν υπάρχει στις ΗΠΑ.»
So I wonder: Why don't we just change the context in which the poor live? Or, going back to our computer analogy: Why keep tinkering around with the software when we can easily solve the problem by installing some extra memory instead? At that point, Professor Shafir responded with a blank look. And after a few seconds, he said, "Oh, I get it. You mean you want to just hand out more money to the poor to eradicate poverty. Uh, sure, that'd be great. But I'm afraid that brand of left-wing politics you've got in Amsterdam -- it doesn't exist in the States."
Αλλά είναι όντως μια παλιομοδίτικη, αριστερή ιδέα; Θυμήθηκα πως είχα διαβάσει για ένα παλιό σχέδιο - κάτι που έχουν προτείνει ορισμένοι κορυφαίοι στοχαστές της ιστορίας. Ο φιλόσοφος Τόμας Μορ το υπαινίχθηκε πρώτος στο βιβλίο του, «Ουτοπία», πάνω από 500 χρόνια πριν. Και οι υποστηρικτές του καλύπτουν όλο το φάσμα αριστεράς-δεξιάς, από τον υπέρμαχο για τα πολιτικά δικαιώματα, Μάρτιν Λούθερ Κινκγ, έως τον οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν. Και είναι μία απίστευτα απλή ιδέα: εγγύηση βασικού εισοδήματος.
But is this really an old-fashioned, leftist idea? I remembered reading about an old plan -- something that has been proposed by some of history's leading thinkers. The philosopher Thomas More first hinted at it in his book, "Utopia," more than 500 years ago. And its proponents have spanned the spectrum from the left to the right, from the civil rights campaigner, Martin Luther King, to the economist Milton Friedman. And it's an incredibly simple idea: basic income guarantee.
Τι είναι αυτό; Πολύ απλό. Ένα μηνιαίο επίδομα, αρκετό για να καλύψει τις βασικές σας ανάγκες: τροφή, στέγη, εκπαίδευση. Χορηγείται άνευ όρων, άρα κανείς δεν θα σας πει τι πρέπει να κάνετε γι' αυτό και κανείς δεν θα σας πει τι πρέπει να κάνετε με αυτό. Το βασικό εισόδημα δεν είναι χάρη, αλλά δικαίωμα. Δεν φέρει κανένα απολύτως κοινωνικό στίγμα. Μόλις, λοιπόν, έμαθα για την πραγματική φύση της φτώχειας, αναρωτιόμουν συνεχώς: Μήπως είναι αυτή η ιδέα που όλοι περιμένουμε; Μπορεί να είναι τόσο απλό; Και στα επόμενα τρία χρόνια, διάβασα ό,τι μπόρεσα να βρω σχετικά με το βασικό εισόδημα. Μελέτησα τα δεκάδες πειράματα που έχουν γίνει σε όλο τον κόσμο και σύντομα ανακάλυψα την ιστορία μίας πόλης που τα κατάφερε - είχε πράγματι εξαλείψει τη φτώχεια. Αλλά έπειτα... όλοι σχεδόν το ξέχασαν. [Πράξη 2. Η πόλη δίχως φτώχεια]
What it is? Well, that's easy. It's a monthly grant, enough to pay for your basic needs: food, shelter, education. It's completely unconditional, so no one's going to tell you what you have to do for it, and no one's going to tell you what you have to do with it. The basic income is not a favor, but a right. There's absolutely no stigma attached. So as I learned about the true nature of poverty, I couldn't stop wondering: Is this the idea we've all been waiting for? Could it really be that simple? And in the three years that followed, I read everything I could find about basic income. I researched the dozens of experiments that have been conducted all over the globe, and it didn't take long before I stumbled upon a story of a town that had done it -- had actually eradicated poverty. But then ... nearly everyone forgot about it.
Η ιστορία αυτή ξεκινάει στο Ντοφίν του Καναδά. Το 1974, κάθε κάτοικος της πόλης δικαιούταν ένα βασικό εισόδημα, έτσι ώστε κανείς να μην πέσει κάτω από το όριο της φτώχειας. Μόλις το πείραμα ξεκίνησε, μία στρατιά ερευνητών κατέφθασε στην πόλη. Για τέσσερα χρόνια, όλα πήγαιναν καλά. Όμως έπειτα εκλέχθηκε μία νέα κυβέρνηση και το νέο Υπουργικό Συμβούλιο θεώρησε άσκοπο το δαπανηρό πείραμα. Μόλις, λοιπόν, έγινε εμφανές πως δεν είχαν άλλα χρήματα για την ανάλυση των ευρημάτων οι ερευνητές αποφάσισαν να φυλάξουν τα αρχεία σε περίπου 2.000 κουτιά. Εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν, και τότε η Έβελιν Φορζέ, καθηγήτρια από τον Καναδά, βρήκε τα αρχεία. Για τρία χρόνια, υπέβαλε τα δεδομένα σε κάθε είδους στατιστική ανάλυση και, ό,τι κι αν δοκίμαζε, τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια κάθε φορά: το πείραμα είχε τεράστια επιτυχία.
This story starts in Dauphin, Canada. In 1974, everybody in this small town was guaranteed a basic income, ensuring that no one fell below the poverty line. At the start of the experiment, an army of researchers descended on the town. For four years, all went well. But then a new government was voted into power, and the new Canadian cabinet saw little point to the expensive experiment. So when it became clear there was no money left to analyze the results, the researchers decided to pack their files away in some 2,000 boxes. Twenty-five years went by, and then Evelyn Forget, a Canadian professor, found the records. For three years, she subjected the data to all manner of statistical analysis, and no matter what she tried, the results were the same every time: the experiment had been a resounding success.
Η Έβελιν Φορζέ ανακάλυψε πως οι κάτοικοι του Ντοφίν είχαν γίνει όχι μόνο πιο πλούσιοι αλλά και πιο έξυπνοι και υγιείς. Η σχολική επίδοση των παιδιών βελτιώθηκε σημαντικά. Το ποσοστό εισαγωγής σε νοσοκομείο μειώθηκε κατά 8,5 τοις εκατό. Μειώθηκαν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και ψυχικών διαταραχών. Και οι άνθρωποι δεν παράτησαν τις δουλειές τους. Οι μόνοι που εργάζονταν λίγο λιγότερο ήταν οι νέες μητέρες και οι φοιτητές - που έμεναν στο σχολείο περισσότερο. Παρόμοια αποτελέσματα έχουν βρεθεί σε αμέτρητα άλλα πειράματα ανά τον κόσμο, από τις ΗΠΑ έως την Ινδία
Evelyn Forget discovered that the people in Dauphin had not only become richer but also smarter and healthier. The school performance of kids improved substantially. The hospitalization rate decreased by as much as 8.5 percent. Domestic violence incidents were down, as were mental health complaints. And people didn't quit their jobs. The only ones who worked a little less were new mothers and students -- who stayed in school longer. Similar results have since been found in countless other experiments around the globe, from the US to India.
Λοιπόν... ορίστε τι έμαθα. Όσον αφορά τη φτώχεια, εμείς, οι πλούσιοι, πρέπει να πάψουμε να υποκρινόμαστε πως ξέρουμε καλύτερα. Να πάψουμε να στέλνουμε παπούτσια και λούτρινα αρκουδάκια σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Και πρέπει να ξεφορτωθούμε τη μεγάλη κλίκα των πατριαρχικών γραφειοκρατών ενώ μπορούμε απλώς να δώσουμε τους μισθούς τους στους φτωχούς που υποτίθεται πως βοηθούν.
So ... here's what I've learned. When it comes to poverty, we, the rich, should stop pretending we know best. We should stop sending shoes and teddy bears to the poor, to people we have never met. And we should get rid of the vast industry of paternalistic bureaucrats when we could simply hand over their salaries to the poor they're supposed to help.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Διότι το καταπληκτικό με τα χρήματα είναι ότι οι άνθρωποι αγοράζουν με αυτά πράγματα που χρειάζονται αντί για πράγματα που αυτοδιορισμένοι ειδήμονες θεωρούν πως χρειάζονται. Φανταστείτε πόσοι λαμπροί επιστήμονες και επιχειρηματίες και συγγραφείς, όπως ο Τζορτζ Όργουελ, αυτή τη στιγμή μαραζώνουν στην ανέχεια. Φανταστείτε πόση ενέργεια και ταλέντο θα απελευθερώναμε εάν ξεφορτωνόμασταν τη φτώχεια μια για πάντα. Πιστεύω πως το βασικό εισόδημα λειτουργεί σαν επιχειρηματικό κεφάλαιο - για τους ανθρώπους. Και δεν έχουμε περιθώριο να μην το κάνουμε, διότι η φτώχεια είναι εξαιρετικά δαπανηρή. Δείτε το κόστος της παιδικής φτώχειας στις ΗΠΑ, για παράδειγμα. Εκτιμάται στα 500 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε έξοδα ιατρικής περίθαλψης, ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου και εγκληματικότητα. Τώρα, αυτό είναι απίστευτη σπατάλη ανθρώπινων δυνατοτήτων.
Because, I mean, the great thing about money is that people can use it to buy things they need instead of things that self-appointed experts think they need. Just imagine how many brilliant scientists and entrepreneurs and writers, like George Orwell, are now withering away in scarcity. Imagine how much energy and talent we would unleash if we got rid of poverty once and for all. I believe that a basic income would work like venture capital for the people. And we can't afford not to do it, because poverty is hugely expensive. Just look at the cost of child poverty in the US, for example. It's estimated at 500 billion dollars each year, in terms of higher health care spending, higher dropout rates, and more crime. Now, this is an incredible waste of human potential.
Όμως ας μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Πού θα βρούμε τους πόρους για την εγγύηση βασικού εισοδήματος; Βασικά, κοστίζει πολύ λιγότερο απ' όσο ίσως νομίζετε. Στο Ντοφίν, το χρηματοδότησαν με έναν αρνητικό φόρο εισοδήματος. Αυτό σημαίνει πως το εισόδημά σας συμπληρώνεται μόλις πέσετε κάτω από το όριο της φτώχειας. Και σ' αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με τις καλύτερες εκτιμήσεις των οικονομολόγων μας, για το καθαρό κόστος των 175 δισεκατομμυρίων -- το ένα τέταρτο των στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ, το ένα τοις εκατό του ΑΕΠ -- μπορείτε να βγάλετε όλους τους Αμερικανούς πάνω από το όριο της φτώχειας. Μπορείτε βασικά να εξαλείψετε τη φτώχεια. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας.
But let's talk about the elephant in the room. How could we ever afford a basic income guarantee? Well, it's actually a lot cheaper than you may think. What they did in Dauphin is finance it with a negative income tax. This means that your income is topped up as soon as you fall below the poverty line. And in that scenario, according to our economists' best estimates, for a net cost of 175 billion -- a quarter of US military spending, one percent of GDP -- you could lift all impoverished Americans above the poverty line. You could actually eradicate poverty. Now, that should be our goal.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ο καιρός των μικρών σκέψεων και μικρών νύξεων έχει παρέλθει. Πιστεύω ειλικρινά πως έχει έρθει ο καιρός για ριζοσπαστικές ιδέες και το βασικό εισόδημα είναι παραπάνω από απλώς μια ακόμα πολιτική. Είναι επίσης μια πλήρης αναθεώρηση του τι πραγματικά αποτελεί δουλειά. Και, με αυτή την έννοια, θα απελευθερώσει όχι μόνο τους φτωχούς αλλά όλους μας.
The time for small thoughts and little nudges is past. I really believe that the time has come for radical new ideas, and basic income is so much more than just another policy. It is also a complete rethink of what work actually is. And in that sense, it will not only free the poor, but also the rest of us.
Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι νιώθουν πως το επάγγελμά τους είναι μάλλον ανόητο και ασήμαντο. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση ανάμεσα σε 230.000 εργαζόμενους σε 142 χώρες βρήκε πως μόνο στο 13 τοις εκατό των εργαζομένων αρέσει η δουλειά τους. Και μια άλλη δημοσκόπηση βρήκε πως το 37 τοις εκατό των Βρετανών εργαζομένων έχουν μια δουλεία που θεωρούν πως δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Είναι όπως λέει ο Μπραντ Πιτ στο «Fight Club», «Πολύ συχνά κάνουμε δουλειές που μισούμε για να αγοράζουμε άχρηστα πράγματα».
Nowadays, millions of people feel that their jobs have little meaning or significance. A recent poll among 230,000 employees in 142 countries found that only 13 percent of workers actually like their job. And another poll found that as much as 37 percent of British workers have a job that they think doesn't even need to exist. It's like Brad Pitt says in "Fight Club," "Too often we're working jobs we hate so we can buy shit we don't need."
(Γέλια)
(Laughter)
Μη με παρεξηγήσετε, δεν μιλάω για τους δάσκαλους και τους σκουπιδιάρηδες και τους κοινωνικούς λειτουργούς. Εάν αυτοί πάψουν να δουλεύουν, θα έχουμε πρόβλημα. Μιλάω για αυτούς τους καλοπληρωμένους επαγγελματίες με τα εξαίρετα βιογραφικά που βγάζουν τα λεφτά τους κάνοντας... συναντήσεις ομότιμων στρατηγικών συναλλασσομένων με κατιδεασμό της πρόσθετης αξίας της ανατρεπτικής συνδημιουργίας στη δικτυακή κοινωνία.
Now, don't get me wrong -- I'm not talking about the teachers and the garbagemen and the care workers here. If they stopped working, we'd be in trouble. I'm talking about all those well-paid professionals with excellent résumés who earn their money doing ... strategic transactor peer-to-peer meetings while brainstorming the value add-on of disruptive co-creation in the network society.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Ή κάτι τέτοιο. Φανταστείτε ξανά πόσο ταλέντο σπαταλάμε απλώς επειδή λέμε στα παιδιά μας πως πρέπει να «βγάλουν τα προς το ζην». Ή σκεφτείτε τι είπε πριν μερικά χρόνια μια διάνοια που εργάζεται στη Facebook: «Τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου αναζητούν τρόπους για να κάνουν τον κόσμο να κλικάρει διαφημίσεις».
Or something like that. Just imagine again how much talent we're wasting, simply because we tell our kids they'll have to "earn a living." Or think of what a math whiz working at Facebook lamented a few years ago: "The best minds of my generation are thinking about how to make people click ads."
Είμαι ιστορικός. Και αν μας μαθαίνει κάτι η ιστορία, είναι πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Δεν υπάρχει τίποτα αναπόφευκτο στη δομή της κοινωνίας και της οικονομίας μας αυτή τη στιγμή. Οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, και το κάνουν. Και πιστεύω πως ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εντελώς ξεκάθαρο πως δεν μπορούμε να εμμένουμε στο κατεστημένο -- πως χρειαζόμαστε νέες ιδέες.
I'm a historian. And if history teaches us anything, it is that things could be different. There is nothing inevitable about the way we structured our society and economy right now. Ideas can and do change the world. And I think that especially in the past few years, it has become abundantly clear that we cannot stick to the status quo -- that we need new ideas.
Ξέρω πως πολλοί από εσάς ίσως νιώθουν απαισιόδοξοι για ένα μέλλον όπου μεγαλώνουν οι ανισότητες, η ξενοφοβία και η κλιματική αλλαγή. Όμως δεν φτάνει να ξέρουμε τι αντιμαχόμαστε. Χρειάζεται να αγωνιζόμαστε για κάτι. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν είπε «Έχω έναν εφιάλτη».
I know that many of you may feel pessimistic about a future of rising inequality, xenophobia and climate change. But it's not enough to know what we're against. We also need to be for something. Martin Luther King didn't say, "I have a nightmare."
(Γέλια)
(Laughter)
Είχε ένα όνειρο.
He had a dream.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Λοιπόν... ορίστε το όνειρό μου: Πιστεύω σε ένα μέλλον όπου η αξία της δουλειάς σου δεν καθορίζεται από το μέγεθος του μισθού σου, αλλά από το πόση ευτυχία μοιράζεις και το πόσο νόημα δίνεις. Πιστεύω σε ένα μέλλον όπου ο στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι να σε προετοιμάσει για ένα ακόμα άχρηστο επάγγελμα, αλλά για μια καλή ζωή. Πιστεύω σε ένα μέλλον όπου η ύπαρξη χωρίς φτώχεια δεν είναι προνόμιο αλλά δικαίωμα όλων. Εδώ είμαστε, λοιπόν. Εδώ είμαστε. Έχουμε την έρευνα, έχουμε τα στοιχεία και έχουμε τα μέσα.
So ... here's my dream: I believe in a future where the value of your work is not determined by the size of your paycheck, but by the amount of happiness you spread and the amount of meaning you give. I believe in a future where the point of education is not to prepare you for another useless job but for a life well-lived. I believe in a future where an existence without poverty is not a privilege but a right we all deserve. So here we are. Here we are. We've got the research, we've got the evidence and we've got the means.
Τώρα, 500 χρόνια αφότου ο Τόμας Μορ πρωτοέγραψε για το βασικό εισόδημα, και 100 χρόνια αφότου ο Τζόρτζ Όργουελ ανακάλυψε την αληθινή φύση της φτώχειας, όλοι πρέπει να αλλάξουμε την κοσμοθεωρία μας, διότι η φτώχεια δεν είναι έλλειψη χαρακτήρα. Η φτώχεια είναι έλλειψη χρημάτων.
Now, more than 500 years after Thomas More first wrote about a basic income, and 100 years after George Orwell discovered the true nature of poverty, we all need to change our worldview, because poverty is not a lack of character. Poverty is a lack of cash.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)