June 8, 2010, Russell Wilson, fourth-round pick to the Colorado Rockies baseball. I'm fired up, one of the highest moments of my life. Every kid's dream to be drafted by a Major League Baseball team. June 8, 2010.
8 червня, 2010 рік. Расселл Вілсон переміг у відборі до бейсбольної команди "Колорадо Рокіс". Мене охопили емоції; це був один з найкращих моментів мого життя. Кожна дитина мріє грати у бейсбольній команді вищої ліги. 8 червня, 2010.
June 9, 2010 --
9 червня, 2010 --
(Imitating flatline sound)
(Імітує індикатор клінічної смерті)
The line goes flat. My dad passes away. The highest of the high to the lowest of the low. Just like that. My dad laying in his deathbed, just tears running down my face, you know, what do I do next? My mind racing, memories, flashbacks, moments, early mornings, getting up, taking grounders and throwing, speed outs and deep post routes to my brother and my dad, to early morning car rides to AAU baseball, to my dad being the third-base coach.
Клінічна смерть. Мій батько помирає. З небес я впав одразу в пекло. Ось так. Мій тато лежав на смертному ложі, сльози заливали моє обличчя, я думав, що робити далі? Мій розум переповнювали спогади, флешбеки, моменти: ранні ранки, підйоми, передачі м'яча і кидки, поспішання до моїх брата і тата, ранкові поїздки до аматорського атлетичного союзу бейсболістів, до мого тата, який був тренером третьої бази.
Fast-forward to the championship high of winning a Super Bowl, holding up the Lombardi Trophy and the emotions and the excitement of it all, blue and green confetti all over the place and knowing that you just won the Super Bowl, to a year later, the pressure of the game, the ball on the one-yard line, and this is the chance to win the game, and it doesn't work. And however many millions and millions of people all over the world watching. And having to walk to the media, and what do I say next, what do I do, what do I think?
І одразу чемпіонат і виграш Супер Кубка, коли я тримав Трофей Ломбарді, й емоції і захоплення від усього цього, скрізь були блакитні й зелені конфеті. І усвідомлення - я щойно виграв Супер Кубок. А рік потому: напруження від гри. Здавалося, що успіх так близько, і є шанс виграти гру, але не вдається. І тим не менше, мільйони й мільйони людей по всьому світу дивляться. І потрібно спілкуватися зі ЗМІ, і що мені казати далі, що робити, що думати?
Being married at a young age and just coming out of college and everything else, to, you know, shortly after, marriage not working out and realizing, you know what? Life happens. Life happens, life happens to all of us. Loss of family members, divorce, fear, pain, depression, concerns, worries. When you think about being superpositive -- yes, I'm positive by nature, but positivity, you know, it doesn't always work, because when you're down 16-nothing in an NFC championship game, and people are like, "Russ, we're not going to be able to win this game, man, it's not a great situation right now," or when you're facing cancer, or when you have things you have to deal with or finances and this and that, like, how do we deal with it? It's hard to be positive in the midst of it all. And what I definitely knew was this: that negativity works 100 percent of the time. Negativity was going to get me nowhere.
Я рано одружився, лише закінчив коледж і все таке. І, знаєте, шлюб виявився невдалим. Знаєте, що я зрозумів? Таке життя. Таке життя і це може статися з кожним. Втрата членів сім'ї, розлучення, страх, біль, депресія, хвилювання. Коли я думаю про позитив, - так, я за позитив, - але, знаєте, позитив не завжди спрацьовує, бо коли на 16 очок відстаєш від суперника на чемпіонаті, люди кажуть тобі: "Рассе, ми не зможемо виграти цю гру, зараз не найкраща ситуація." Або коли ви стикаєтеся з раком, або у вас є проблеми, або фінанси і таке інше, як з цим упоратися? У таких ситуаціях важко бути позитивним. Але я точно знав от що: негатив спрацьовує у 100% випадках. Негатив мене приведе в нікуди.
I started saying to myself, "New are his mercies every morning," new beginnings, new starts. And despite hardship and pain and worries and wanting to get through it and "How do I do this?", I started thinking about a car. You know how when you drive a car, you've got stick shift and you want to shift to neutral? You go from first gear to second gear, all the way to fifth? You've got to know how to shift to neutral. And I needed to shift to neutral immediately, before I crashed.
І я почав казати собі: "Його милосердя щоранку нове." Нові починання, новий старт. І попри труднощі, біль, турботи й бажання здолати усе це, і "Як мені це зробити?", я почав думати про машину. Знаєте відчуття, коли за кермом ти можеш змінювати передачі, і хочеш перейти на нейтральну? Ти перемикаєш з першої передачі на другу, і так до п'ятої? Тобі потрібно знати, як перейти на нейтральну. І мені потрібно було зробити це негайно, поки я не розбився.
Sitting there after the Super Bowl, I had a decision to make: Will I let this define my career? Will I let it define my life? Hell, no. What I found out was this: that mindset is a skill. It can be taught and learned. I started 10 years ago, training my mind, with this guy named Trevor Moawad, my mental conditioning coach. He's been with me for 10 years, and we've been best friends and partners ever since. As athletes, we train the body, we train ourselves to be able to run fast, throw farther, jump higher and do these different things, but why don't we train our mind? What do you want your life to look like? Write it out, talk about it, say it. What's our language, what does it look like, watch these highlights, Russell, when you're in your best moments. What does that look like? And be that, live that, sound like that. The best free throw shooters, they don't worry about the shot they just missed. They think about this shot, this putt, this throw, this first down.
Сидячи там після Супер Кубка, я мав прийняти рішення: чи я дозволю цьому визначити мою кар'єру і моє життя? Чорт забирай, ні. Я зрозумів, що напрям думок— це навичка. Цього можна навчити й навчитися. Я почав 10 років тому, тренував мозок із чоловіком на імя Тревор Моавад, моїм ментальним тренером. Він був зі мною 10 років і став моїм найкращим другом і партнером. Як атлети, ми тренуємо тіло, ми тренуємося швидко бігати, далеко кидати, вище стрибати і робити інші речі. Але чому ми не тренуємо свій розум? Яке життя ви хочете для себе? Випишіть це, говоріть це, кажіть це. Яка ж наша мова, як вона виглядає, пам'ятай це, Расселе, коли переживаєш найкращі моменти. Як це виглядає? І будь таким, живи так, говори так. Найкращі гравці, що виконують штрафний кидок, не хвилюються про кидок, який вони пропустили. Вони думають про цей кидок, цей патт, цей кидок, цей тачдаун.
Then I met this kid Milton Wright, 19 years old, he had cancer three different times. This day when I went to see him, he was frustrated, "Russ, I'm done, I don't want to do this anymore, it's my time to go." I started telling him this story about my dad, how he used to say, "Son, why not you? Why don't you graduate early, play pro football and pro baseball? Why not you, why not you?" I said, "Milton, why not you? If you tried T-cell therapy, and you try this and it doesn't work, you won't remember it." So Milton got a smile on his face and said, "You're exactly right. Yes, I do have cancer, Russ. But I can either let this kill me, not just physically, but I can also let it kill me emotionally and mentally. And I have a choice right now, in the midst of the problem, in the midst of the storm, to decide to overcome."
Потім я зустрів 19-річного Мілтона Райта, у нього три рази виявляли рак. Коли ми зустрілися, він був розчарованим. "Рассе, я так більше не можу, я не хочу так жити, прийшов мій час." Я почав розповідати йому історію про мого тата, як він колись казав: "Синку, чому не ти?" Чому б тобі не закінчити школу раніше, не грати у професійний футбол і бейсбол? Чому не ти, чому не ти? Я сказав: "Мілтоне, чому не ти?" Якщо ти вже пробував Т-клітинну терапію, і ти спробуєш цю і вона не спрацює, ти цього не пам'ятатимеш." Тоді Мілтон усміхнувся і сказав: "Ти маєш рацію. Так, Рассе, у мене рак. Але я можу або дозволити йому вбити мене, не лише фізично, а й емоційно і ментально. Або я маю зробити вибір зараз, коли проблема у розпалі, під час шторму, вирішити боротися."
One of the questions I always get asked about neutral thinking is this: "Does that mean I don't have any emotion?" And I always say, absolutely not. Yeah, we have emotions, we have real-life situations, we have things to deal with. But what you have to be able to do is to stay focused on the moment and to not be superemotional. It's OK to have emotions, but don't be emotional.
Одне з найпоширеніших питань про нейтральне мислення: "Чи це означає, що у мене не буде емоцій?" І я завжди відповідаю, що зовсім ні. Так, у нас є емоції, у нас є різні життєві ситуації, проблеми. Але вам необхідно фокусуватися на моменті і не бути надемоційним. Нормально мати емоції, але не будьте емоційними.
When people look at me, they see that I'm the highest-paid player in the NFL, they see that I have the girl and Ciara, that I have the family and this and that. But I still have real-life situations. We all do. We all have, you know, sadness and loss and depression and worries and fear. I didn't just get here. What's the truth, and how do I come through this better? And that's really, kind of, how my mind started shifting. It was not just on the success of it all or the failure of it, it was on the process, like: What is the next step, how do I do this right here, right now?
Коли люди дивляться на мене, то бачать найвисокооплачуванішого гравця Національної Футбольної Ліги, вони бачать, що у мене є дівчина, що у мене є родина і таке інше. Але у мене досі є різні життєві ситуації. В усіх вони є. Знаєте, в усіх є сум і втрати, депресії, хвилювання і страх. Просто я не заглиблююся в це. У чому ж правда, і як я можу краще справлятися з цим? Мій розум почав змінюватися. Для мене не було просто успіху чи провалу, Процес виглядав так: який наступний крок, як мені краще вчинити тут і зараз?
We have a choice to make in life. And for me, when I was young and I didn't have much, I made a choice. I made a choice that I was going to believe that great things were going to happen, that I was going to have my mindset right, and I was going to have the right language and the right things to think about, which helped prepare me for today. Because I'm just human. I just have the ability to throw the ball a long way and run around and make some cool and fun throws and make some people smile. But the reality is that I still have pressure, I still have worries, I still have fears, I still have things that happen. Still have loss.
У житті нам потрібно робити вибір. І коли я був молодим і нічого не мав, я зробив вибір. Я зробив вибір повірити, що зі мною стануться чудові речі, що я зроблю своє мислення правильним, і правильно говоритиму, і думатиму про правильні речі. Це допомогло мені стати сильнішим. Тому що я лише людина. Я просто можу далеко кидати м'яч, оббігати й робити круті й веселі кидки, і змушувати людей усміхатись. Але правда у тому, що я досі відчуваю тиск, я досі хвилююсь, я досі боюсь. У мене в житті досі трапляється усяке, досі є втрати.
Positivity can be dangerous. But what always works is negativity. I never wanted to live in negativity, so I stayed in neutral. I kept my shift in neutral. And so that's where I lived, and that's where I've been living ever since.
Позитив може бути небезпечним. Але негатив завжди спрацьовує. Я ніколи не хотів жити в негативі, то ж я зберіг нейтральність. Моя передача - нейтральна. І так я й жив, і так я живу досі.