June 8, 2010, Russell Wilson, fourth-round pick to the Colorado Rockies baseball. I'm fired up, one of the highest moments of my life. Every kid's dream to be drafted by a Major League Baseball team. June 8, 2010.
Den 8 juni 2010. Russell Wilson har valts ut för att spela i baseballaget Colorado Rockies. Jag är superpeppad, ett av de största ögonblicken i mitt liv. Alla barns dröm är att bli utvald till baseballigan. Den 8 juni 2010.
June 9, 2010 --
Den 9 juni 2010...
(Imitating flatline sound)
(härmar dödspip)
The line goes flat. My dad passes away. The highest of the high to the lowest of the low. Just like that. My dad laying in his deathbed, just tears running down my face, you know, what do I do next? My mind racing, memories, flashbacks, moments, early mornings, getting up, taking grounders and throwing, speed outs and deep post routes to my brother and my dad, to early morning car rides to AAU baseball, to my dad being the third-base coach.
Kurvan blir en linje. Min pappa dör. Från den högsta toppen till den djupaste dalen. Bara sådär. Min pappa ligger på sin dödsbädd, tårarna rinner i mitt ansikte, du vet, vad ska jag göra nu? Mina tankar rusar, minnen återblickar, ögonblick, tidiga morgnar, jag stiger upp, kastar, tar emot bollar, sprintar i väg, löper i djupled, till min bror och pappa. Tidiga färder i bilen, till baseballträningarna till att pappa är tredje bas-coach.
Fast-forward to the championship high of winning a Super Bowl, holding up the Lombardi Trophy and the emotions and the excitement of it all, blue and green confetti all over the place and knowing that you just won the Super Bowl, to a year later, the pressure of the game, the ball on the one-yard line, and this is the chance to win the game, and it doesn't work. And however many millions and millions of people all over the world watching. And having to walk to the media, and what do I say next, what do I do, what do I think?
Vi spolar fram till att jag är med och vinner Super Bowl, och håller upp Lombarditrofén. Känslorna och upphetsningen mitt i allt. Blå och grön konfetti regnar över oss, känslan att jag just har vunnit Super Bowl, till ett år senare, trycket från matchen, blicken på yardlinjen, och detta är chansen att vinna matchen, och det funkar inte. Trots att miljontals människor tittar på från hela världen. Att behöva gå fram till reportrarna, vad säger jag nu, vad ska jag göra, vad ska jag tänka?
Being married at a young age and just coming out of college and everything else, to, you know, shortly after, marriage not working out and realizing, you know what? Life happens. Life happens, life happens to all of us. Loss of family members, divorce, fear, pain, depression, concerns, worries. When you think about being superpositive -- yes, I'm positive by nature, but positivity, you know, it doesn't always work, because when you're down 16-nothing in an NFC championship game, and people are like, "Russ, we're not going to be able to win this game, man, it's not a great situation right now," or when you're facing cancer, or when you have things you have to deal with or finances and this and that, like, how do we deal with it? It's hard to be positive in the midst of it all. And what I definitely knew was this: that negativity works 100 percent of the time. Negativity was going to get me nowhere.
Att gifta sig när man är ung, precis kommit ut från universitetet och allt annat, till att därefter upptäcka att relationen inte funkar och så inser jag plötsligt: Livet är som det är. Livet är som det är, för alla. Vi förlorar närstående, skilsmässa, rädsla, smärta, depression, ängslan, oro. Och att man ska vara superpositiv - ja, jag är naturligt positiv, men positivitet, du vet, det funkar inte alltid, för när du ligger under med 16-0 i en NFC-final i amerikansk fotboll och folk säger: "Russ, vi kommer inte att kunna vinna den här matchen, det är inget bra läge just nu," eller man står inför en cancer, eller man har grejer som man måste hantera, pengar, eller vad som helst, liksom, hur hanterar vi det? Det är svårt att vara positiv mitt i allt. Och en sak jag visste, var att: Negativitet funkar till 100%. Negativitet ledde mig ingenstans.
I started saying to myself, "New are his mercies every morning," new beginnings, new starts. And despite hardship and pain and worries and wanting to get through it and "How do I do this?", I started thinking about a car. You know how when you drive a car, you've got stick shift and you want to shift to neutral? You go from first gear to second gear, all the way to fifth? You've got to know how to shift to neutral. And I needed to shift to neutral immediately, before I crashed.
Jag började intala mig, "Hans nåd är ny varje morgon," nya tider, nya möjligheter. Och trots svårigheter, smärta och oro, och viljan att komma över det och "Hur fixar jag det här?" Jag började tänka på en bil. Du vet, när man kör en bil med manuell växel, och så vill man växla till friläge. Växlar du från ettan till tvåan, och ända till femman? Du måste veta hur man växlar till friläge. Och jag var tvungen att växla till friläge omedelbart, innan jag kraschade.
Sitting there after the Super Bowl, I had a decision to make: Will I let this define my career? Will I let it define my life? Hell, no. What I found out was this: that mindset is a skill. It can be taught and learned. I started 10 years ago, training my mind, with this guy named Trevor Moawad, my mental conditioning coach. He's been with me for 10 years, and we've been best friends and partners ever since. As athletes, we train the body, we train ourselves to be able to run fast, throw farther, jump higher and do these different things, but why don't we train our mind? What do you want your life to look like? Write it out, talk about it, say it. What's our language, what does it look like, watch these highlights, Russell, when you're in your best moments. What does that look like? And be that, live that, sound like that. The best free throw shooters, they don't worry about the shot they just missed. They think about this shot, this putt, this throw, this first down.
När jag satt där efter Super Bowl var jag tvungen att ta ett beslut: Ska jag låta det här avgöra min karriär och mitt liv? Aldrig i helvete. Vad jag insåg var: att tänka är en färdighet. Det kan läras ut och man kan lära sig det. För 10 år sedan började jag träna mina tankar, med Trevor Moawad, min mentala coach. Han har varit med mig i tio år, vi är bästa vänner och partners. Som atleter tränar vi kroppen. Vi tränar för att springa snabbare, kasta hårdare, hoppa högre och allt sådant, men varför tränar vi inte tankarna? Hur vill du att ditt liv ska se ut? Skriv ner det, prata om det, säg det. Hur är vårt språk, hur ser det ut, "Titta på de här bilderna, Russell, när du är i dina bästa ögonblick!" Hur ser det ut? Och var det, lev det, säg det! De bästa straffkastarna bryr sig inte om kastet de just missade. De tänker på det här skottet, den här putten, det här kastet, den här avsparken.
Then I met this kid Milton Wright, 19 years old, he had cancer three different times. This day when I went to see him, he was frustrated, "Russ, I'm done, I don't want to do this anymore, it's my time to go." I started telling him this story about my dad, how he used to say, "Son, why not you? Why don't you graduate early, play pro football and pro baseball? Why not you, why not you?" I said, "Milton, why not you? If you tried T-cell therapy, and you try this and it doesn't work, you won't remember it." So Milton got a smile on his face and said, "You're exactly right. Yes, I do have cancer, Russ. But I can either let this kill me, not just physically, but I can also let it kill me emotionally and mentally. And I have a choice right now, in the midst of the problem, in the midst of the storm, to decide to overcome."
Jag träffade en kille, Milton Wright, 19 år gammal. Han hade cancer tre gånger. När jag hälsade på honom var han frustrerad. "Russ, jag är slut. Jag orkar inte längre, jag ger upp." Då började jag berätta för honom om min pappa. Min pappa sa: "Min son, varför inte du?" Varför tar du inte examen tidigt och blir proffs i fotboll och basket? Varför inte du? Jag sa: "Milton, varför inte du?" Om du provar T-cellterapi, och du provar det och det inte funkar, kommer du att glömma det." Så Milton log och sa: "Du har helt rätt. Ja, jag har cancer, Russ. Men jag kan antingen låta det döda mig, inte bara fysiskt, men jag kan också låta det döda mig emotionellt och mentalt. Och jag har ett val, just nu, mitt uppe i problemet, mitt i stormen, att bestämma mig, för att övervinna det."
One of the questions I always get asked about neutral thinking is this: "Does that mean I don't have any emotion?" And I always say, absolutely not. Yeah, we have emotions, we have real-life situations, we have things to deal with. But what you have to be able to do is to stay focused on the moment and to not be superemotional. It's OK to have emotions, but don't be emotional.
En fråga som de alltid ställer mig om att växla till friläge, är: "Betyder det att jag inte känner något?" Och jag svarar alltid: Absolut inte! Ja, vi har känslor, vi har verkliga situationer, vi har saker att hantera. Men vad du måste göra, är att fokusera på nuet och inte vara jättekänslomässig. Det är okej att ha känslor, men var inte känslomässig!
When people look at me, they see that I'm the highest-paid player in the NFL, they see that I have the girl and Ciara, that I have the family and this and that. But I still have real-life situations. We all do. We all have, you know, sadness and loss and depression and worries and fear. I didn't just get here. What's the truth, and how do I come through this better? And that's really, kind of, how my mind started shifting. It was not just on the success of it all or the failure of it, it was on the process, like: What is the next step, how do I do this right here, right now?
När folk tittar på mig ser de att jag är den bästa betalde spelaren i NFL, de ser att jag har drömtjejen Ciara, att jag har familjen och allt annat. Men jag har fortfarande verkliga situationer. Det har vi alla. Vi har alla sorg och förluster och depression, oro och rädslor. Jag kom inte bara hit. Vad är sant, och kommer jag igenom det här på ett bättre sätt? Och det är egentligen hur mina tankar började ändras. Det var inte bara genom alla framgångar eller misslyckanden, det var en process, som: Vad är nästa steg, hur gör jag just här, just nu?
We have a choice to make in life. And for me, when I was young and I didn't have much, I made a choice. I made a choice that I was going to believe that great things were going to happen, that I was going to have my mindset right, and I was going to have the right language and the right things to think about, which helped prepare me for today. Because I'm just human. I just have the ability to throw the ball a long way and run around and make some cool and fun throws and make some people smile. But the reality is that I still have pressure, I still have worries, I still have fears, I still have things that happen. Still have loss.
Vi har ett val att göra i livet. När jag var liten hade jag inte mycket. Jag tog ett beslut. Jag beslutade att jag skulle tro att fantastiska saker skulle ske, att jag skulle tänka på rätt sätt, använda rätt språk, tänka på rätt saker. Det förberedde mig för i dag. För jag är bara mänsklig. Jag har bara förmågan att kasta bollen långt och att springa runt och göra coola och roliga kast och att få en del folk att le. Men i själva verket är jag jag fortfarande pressad, jag har fortfarande oro och rädslor, Jag har fortfarande saker som händer mig. Jag har fortfarande förluster.
Positivity can be dangerous. But what always works is negativity. I never wanted to live in negativity, so I stayed in neutral. I kept my shift in neutral. And so that's where I lived, and that's where I've been living ever since.
Positivitet kan vara farligt! Men något som alltid funkar är negativitet. Jag ville aldrig leva i negativitet, så jag stannade i friläge. Jag lät växeln vara kvar i friläge. Så det var där jag levde, och där har jag levt sedan dess.