Αλίσα Βόλκμαν: Οπότε εδώ είναι που ξεκινάει η ιστορία μας -- τα δραματικά λεπτά της γέννησης του πρώτου μας γιου, Ντέκλαν. Προφανώς μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή, και άλλαξε τις ζωές μας με πολλούς τρόπους. Επίσης άλλαξε τις ζωές μας με πολλούς αναπάντεχους τρόπους, και αυτούς τους αναπάντεχους τρόπους αργότερα αναλογιστήκαμε, και τελικά δημιούργησαν μια επιχειρηματική ιδέα ανάμεσα στους δύο μας, και ένα χρόνο αργότερα, δημιουργήσαμε το Babble, έναν ιστότοπο για γονείς.
Alisa Volkman: So this is where our story begins -- the dramatic moments of the birth of our first son, Declan. Obviously a really profound moment, and it changed our lives in many ways. It also changed our lives in many unexpected ways, and those unexpected ways we later reflected on, that eventually spawned a business idea between the two of us, and a year later, we launched Babble, a website for parents.
Ρούφους Γκρίσκομ: Τώρα, πιστεύω πως η ιστορία μας ξεκινάει λίγα χρόνια νωρίτερα. (ΑΒ:Αυτό είναι αλήθεια).
Rufus Griscom: Now I think of our story as starting a few years earlier. AV: That's true.
ΡΓ: Μπορεί να θυμάσαι, πέσαμε με τα μούτρα ο ένας στον άλλο.
RG: You may remember, we fell head over heels in love.
ΑΒ: Ναι αλήθεια είναι.
AV: We did.
ΡΓ: Εκείνη την εποχή είχαμε έναν διαφορετικού είδους ιστότοπο. Ήταν ένας ιστότοπος που λεγόταν Nerve.com, που ήταν -- η κεντρική του ιδέα ήταν "διανοούμενη πορνογραφία". Ήταν στη θεωρία και ελπίζοντας και στην πράξη, ένα έξυπνο περιοδικό στο διαδίκτυο σχετικά με το σεξ και την κουλτούρα.
RG: We were at the time running a very different kind of website. It was a website called Nerve.com, the tagline of which was "literate smut." It was in theory, and hopefully in practice, a smart online magazine about sex and culture.
AΒ: Αυτό δημιούργησε έναν ιστότοπο συνάντησης. Αλλά μπορείτε να καταλάβετε τα αστεία που ακούγαμε. Το σεξ γεννάει μωρά. Ακολουθείς οδηγίες στο Nerve και θα πρέπει να καταλήξεις στο Babble, το οποίο και κάναμε. Και μπορεί να δημιουργήσουμε ένα γηριατρικό ιστότοπο σαν τρίτο.Θα δούμε.
AV: That spawned a dating site. But you can understand the jokes that we get. Sex begets babies. You follow instructions on Nerve and you should end up on Babble, which we did. And we might launch a geriatric site as our third. We'll see.
ΡΓ: Αλλά για εμάς η συνέχεια ανάμεσα στο Nerve και το Babble δεν είναι μόνο το στάδιο ζωής, που είναι φυσικά, σχετικό, αλλά ήταν πραγματικά περισσότερο σχετικά με τη δική μας επιθυμία να μιλήσουμε πολύ ειλικρινά για θέματα σχετικά με τα οποία οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να μιλήσουν ειλικρινά. Νομίζουμε ότι, όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να αποκρύπτουν, οι άνθρωποι ξεκινούν να λένε ψέματα για διάφορα πράγματα, τότε είναι είναι που γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ένα θέμα στο οποίο θέλουμε να εντρυφήσουμε. Και μείναμε έκπληκτοι όταν είδαμε, σαν νέοι γονείς, ότι υπάρχουν σχεδόν τόσα ταμπού σχετικά με τους γονείς όσα υπάρχουν γύρω από το σεξ.
RG: But for us, the continuity between Nerve and Babble was not just the life stage thing, which is, of course, relevant, but it was really more about our desire to speak very honestly about subjects that people have difficulty speaking honestly about. It seems to us that when people start dissembling, people start lying about things, that's when it gets really interesting. That's a subject that we want to dive into. And we've been surprised to find, as young parents, that there are almost more taboos around parenting than there are around sex.
AΒ: Είναι αλήθεια. Οπότε όπως είπαμε, τα αρχικά χρόνια ήταν πραγματικά υπέροχα, αλλά ήταν επίσης πραγματικά δύσκολα. Και νιώθουμε πως κάποια από αυτή τη δυσκολία υπήρχε ακριβώς από τη λάθος διαφήμιση σχετικά με το να είσαι γονέας. (Γέλια) Γραφτήκαμε σε πολλά περιοδικά, κάναμε το διάβασμα μας, αλλά αλήθεια όπου κοιτάζαμε, ήμασταν περικυκλωμένοι από εικόνες σαν αυτή. Και γίναμε γονείς περιμένοντας οι ζωές μας να είναι έτσι. Ο ήλιος θα ήταν πάντα λαμπερός, και τα παιδιά δε θα έκλαιγαν ποτέ. Θα ήμουν πάντα τέλεια χτενισμένη και ξεκούραστη. Και στην πραγματικότητα, δεν ήταν καθόλου έτσι.
AV: It's true. So like we said, the early years were really wonderful, but they were also really difficult. And we feel like some of that difficulty was because of this false advertisement around parenting. (Laughter) We subscribed to a lot of magazines, did our homework, but really everywhere you look around, we were surrounded by images like this. And we went into parenting expecting our lives to look like this. The sun was always streaming in, and our children would never be crying. I would always be perfectly coiffed and well rested, and in fact, it was not like that at all.
ΡΓ: Όταν χαμηλώσαμε το γυαλιστερό περιοδικό για γονείς στο οποίο κοιτούσαμε, με αυτές τις πανέμορφες εικόνες, και κοιτάξαμε τη σκηνή στο πραγματικό μας σαλόνι, έμοιαζε περισσότερο έτσι. Αυτοί είναι οι τρεις μας γιοι. Και φυσικά, δεν κλαίνε πάντα και ουρλιάζουν. Μα με τρία αγόρια, υπάρχει πάντα μία καλή πιθανότητα ότι τουλάχιστον ένα από αυτά δε θα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως θα έπρεπε.
RG: When we lowered the glossy parenting magazine that we were looking at, with these beautiful images, and looked at the scene in our actual living room, it looked a little bit more like this. These are our three sons. And of course, they're not always crying and screaming, but with three boys, there's a decent probability that at least one of them will not be comporting himself exactly as he should.
ΑΒ: Ναι, μπορείς να δεις που έγινε για μας η αποσύνδεση. Νιώθαμε πραγματικά ότι αυτό που ξεκινήσαμε να περιμένουμε δεν είχε καμία σχέση με το τι βιώναμε στην πραγματικότητα. Οπότε αποφασίσαμε ότι πραγματικά θέλαμε να δώσουμε την πραγματικότητα στους γονείς. Πραγματικά θέλαμε να τους δώσουμε να καταλάβουν ποιες είναι οι αλήθειες του να είσαι γονέας.
AV: Yes, you can see where the disconnect was happening for us. We really felt like what we went in expecting had nothing to do with what we were actually experiencing, and so we decided we really wanted to give it to parents straight. We really wanted to let them understand what the realities of parenting were in an honest way.
ΡΓ: Οπότε σήμερα, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε είναι να μοιραστούμε μαζί σας τέσσερα γονεϊκά ταμπού. Και φυσικά, υπάρχουν πολύ περισσότερα από τέσσερα πράγματα που δεν μπορείς να πεις σχετικά με το να είσαι γονέας. Αλλά θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας σήμερα τέσσερα που είναι ιδιαίτερα σχετικά με εμάς προσωπικά. Οπότε το πρώτο, ταμπού νούμερο ένα: δε μπορείς να πεις πως δεν ερωτεύτηκες το μωρό σου από το πρώτο λεπτό. Θυμάμαι καθαρά να βρίσκομαι στο νοσοκομείο. Ήμασταν στη διαδικασία να γεννήσουμε το πρώτο μας παιδί.
RG: So today, what we would love to do is share with you four parenting taboos. And of course, there are many more than four things you can't say about parenting, but we would like to share with you today four that are particularly relevant for us personally. So the first, taboo number one: you can't say you didn't fall in love with your baby in the very first minute. I remember vividly, sitting there in the hospital. We were in the process of giving birth to our first child.
AΒ: Εμείς ή εγώ;
AV: We, or I?
ΡΓ: Με συγχωρείς. Κακή χρήση της αντωνυμίας Η Aλίσα ήταν πολύ γενναία στη διαδικασία της γέννησης του πρώτου μας παιδιού -- (AΒ: Ευχαριστώ) -- και ήμουν εκεί με ένα γάντι του μπέιζμπωλ. Και ήμουν εκεί με τα χέρια μου ανοιχτά. Η νοσοκόμα ερχόταν σε μένα με αυτό το πανέμορφο, πανέμορφο παιδί. Και θυμάμαι, ενώ με πλησίαζε, τις φωνές των φίλων να λένε, "Το λεπτό που θα βάλουν το μωρό στα χέρια σου, θα νιώσεις μια αίσθηση αγάπης που θα έρθει προς εσένα που είναι σε μέγεθος πιο δυνατή από οτιδήποτε έχεις βιώσει σε ολόκληρη τη ζωή σου". Οπότε προετοίμαζα τον εαυτό μου για εκείνο το λεπτό. Το μωρό ερχόταν, και ήμουν έτοιμος για εκείνο το φορτηγό αγάπης να με ρίξει κάτω. Και αντίθετα, όταν το μωρό τοποθετήθηκε στα χέρια μου, ήταν ένα καταπληκτικό λεπτό. Αυτή η εικόνα είναι από πραγματικά λίγα δευτερόλεπτα μετά που το μωρό τοποθετήθηκε στα χέρια μου και το έφερα. Και μπορείτε να δείτε, τα μάτια μας σπινθηροβολούσαν. Ήμουν γεμάτος από αγάπη και στοργή για τη γυναίκα μου, με βαθιά, βαθιά ευγνωμοσύνη που είχαμε αυτό που φαινόταν ως υγιές παιδί. Και ήταν επίσης, φυσικά, σουρεαλιστικό. Εννοώ, έπρεπε να ελέγξω τις ετικέτες να σιγουρευτώ. Ήμουν δύσπιστος."Είστε σίγουροι πως είναι αυτό το παιδί μου;" Και αυτό ήταν πολύ αξιοσημείωτο. Αλλά αυτό που ένιωθα προς το παιδί εκείνη τη στιγμή ήταν βαθιά στοργή, αλλά τίποτα μπροστά σε αυτά που νιώθω γι' αυτό τώρα, πέντε χρόνια μετά.
RG: I'm sorry. Misuse of the pronoun. Alisa was very generously in the process of giving birth to our first child -- (AV: Thank you.) -- and I was there with a catcher's mitt. And I was there with my arms open. The nurse was coming at me with this beautiful, beautiful child, and I remember, as she was approaching me, the voices of friends saying, "The moment they put the baby in your hands, you will feel a sense of love that will come over you that is [on] an order of magnitude more powerful than anything you've ever experienced in your entire life." So I was bracing myself for the moment. The baby was coming, and I was ready for this Mack truck of love to just knock me off my feet. And instead, when the baby was placed in my hands, it was an extraordinary moment. This picture is from literally a few seconds after the baby was placed in my hands and I brought him over. And you can see, our eyes were glistening. I was overwhelmed with love and affection for my wife, with deep, deep gratitude that we had what appeared to be a healthy child. And it was also, of course, surreal. I mean, I had to check the tags and make sure. I was incredulous, "Are you sure this is our child?" And this was all quite remarkable. But what I felt towards the child at that moment was deep affection, but nothing like what I feel for him now, five years later.
Οπότε κάναμε κάτι εδώ που είναι αιρετικό. Χαρτογραφήσαμε την αγάπη μας για το παιδί μας κατά τη διάρκεια του χρόνου. (Γέλια) Αυτό, όπως ξέρετε είναι μια αιρετική πράξη. Δεν επιτρέπεται να χαρτογραφείς την αγάπη. Ο λόγος που δεν επιτρέπεται να χαρτογραφείς την αγάπη είναι γιατί πιστεύουμε την αγάπη ως κάτι διττό. Είτε είσαι ερωτευμένος, είτε δεν είσαι. Αγαπάς ή δεν αγαπάς. Και πιστεύω πως στην πραγματικότητα η αγάπη είναι μια διαδικασία. Και πιστεύω πως το πρόβλημα με τη σκέψη για την αγάπη ως κάτι το διττό είναι ότι μας προκαλεί να είμαστε αδικαιολόγητα ανήσυχοι ότι η αγάπη είναι δόλια ή ανεπαρκής ή και γω δεν ξέρω τι. Πιστεύω ότι αναφέρομαι ξεκάθαρα στην πατρική εμπειρία. Αλλά πιστεύω ότι πολλοί άντρες βιώνουν αυτό το αίσθημα τους αρχικούς μήνες, ίσως τον πρώτο χρόνο, ότι η συναισθηματική τους αντίδραση είναι κατά κάποιο τρόπο ανεπαρκής.
And so we've done something here that is heretical. We have charted our love for our child over time. (Laughter) This, as you know, is an act of heresy. You're not allowed to chart love. The reason you're not allowed to chart love is because we think of love as a binary thing. You're either in love, or you're not in love. You love, or you don't love. And I think the reality is that love is a process, and I think the problem with thinking of love as something that's binary is that it causes us to be unduly concerned that love is fraudulent, or inadequate, or what have you. And I think I'm speaking obviously here to the father's experience. But I think a lot of men do go through this sense in the early months, maybe their first year, that their emotional response is inadequate in some fashion.
AΒ: Λοιπόν χαίρομαι που ο Ρούφους το αναφέρει αυτό, επειδή μπορείτε να παρατηρήσετε πως βυθίζεται στα πρώτα χρόνια όπου πιστεύω πως έκανα την περισσότερη δουλειά. Αλλά μας αρέσει να αστειευόμαστε, τους πρώτους λίγους μήνες της ζωής όλων των παιδιών μας, αυτός είναι ο θείος Ρούφους. (Γέλια)
AV: Well, I'm glad Rufus is bringing this up, because you can notice where he dips in the first years where I think I was doing most of the work. But we like to joke, in the first few months of all of our children's lives, this is Uncle Rufus. (Laughter)
ΡΓ: Είμαι πολύ στοργικός θείος, πολύ στοργικός θείος.
RG: I'm a very affectionate uncle, very affectionate uncle.
AΒ: Ναι, και συχνά αστειεύομαι με το Ρούφους όταν έρχεται σπίτι ότι δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε στη πραγματικότητα να βρει το παιδί μας σε μια γραμμή ανάμεσα σε άλλα μωρά. Οπότε στη πραγματικότητα δημιούργησα ένα κουίζ εδώ για το Ρούφους.
AV: Yes, and I often joke with Rufus when he comes home that I'm not sure he would actually be able to find our child in a line-up amongst other babies. So I actually threw a pop quiz here onto Rufus.
ΡΓ: Ωχ όχι.
RG: Uh oh.
AΒ: Δεν θέλω να τον ντροπιάσω πάρα πολύ. Αλλά θα του δώσω τρία δευτερόλεπτα.
AV: I don't want to embarrass him too much. But I am going to give him three seconds.
ΡΓ: Δεν είναι δίκαιο. Αυτό είναι ερώτηση παγίδα. Δεν είναι εκεί, έτσι δεν είναι;
RG: That is not fair. This is a trick question. He's not up there, is he?
ΑΒ: Ο οκτώ εβδομάδων γιος μας είναι κάπου εκεί. Και θέλω να δω αν ο Ρούφους μπορεί πραγματικά να τον αναγνωρίσει γρήγορα.
AV: Our eight-week-old son is somewhere in here, and I want to see if Rufus can actually quickly identify him.
ΡΓ: Τέλος αριστερά. (AΒ: Όχι!)
RG: The far left. AV: No!
(Γέλια)
(Laughter)
ΡΓ: Σκληρό.
RG: Cruel.
AΒ: Δε μένει να ειπωθεί τίποτα άλλο.
AV: Nothing more to be said.
(Γέλια)
(Laughter)
Θα προχωρήσω στο ταμπού νούμερο δύο. Δε μπορείς να μιλήσεις για το πόσο μοναχικό είναι να έχεις ένα μωρό. Διασκέδασα που ήμουν έγκυος. Το λάτρεψα. Ένιωθα απίστευτα ενωμένη με την κοινότητα γύρω μου. Ένιωθα πως όλοι πήραν μέρος στην εγκυμοσύνη μου, όλοι γύρω μου, βοηθώντας με ως την ημερομηνία της γέννησης. Ένιωθα σαν να ήμουν ένα δοχείο του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Αυτό συνέχισε ώς το νοσοκομείο, ήταν πραγματικά ενδυναμωτικό. Με πλημμύρισαν με δώρα και λουλούδια και επισκέπτες. Ήταν μια πραγματικά καταπληκτική εμπειρία. Αλλά όταν γύρισα σπίτι, ξαφνικά ένιωσα πολύ ξεκομμένη και ξαφνικά φυλακισμένη και αποκλεισμένη. Και ήμουν πραγματικά κατάπληκτη από αυτά τα συναισθήματα. Το περίμενα να είναι δύσκολο, να έχω άυπνες νύχτες, συνεχή ταΐσματα, αλλά δεν περίμενα τα συναισθήματα της απομόνωσης και της μοναξιάς που βίωσα. Και ήμουν πραγματικά κατάπληκτη που κανένας δε μου είχε μιλήσει, πως θα ένιωθα έτσι. Και τηλεφώνησα στην αδερφή μου με την οποία είμαι πολύ κοντά -- και έχει τρία παιδιά -- και τη ρώτησα, "Γιατί δε μου είπες πως θα ένιωθα έτσι, πως θα είχα αυτό -- το να νιώθω τρομακτικά απομονωμένη;" Και είπε -- δε θα το ξεχάσω ποτέ -- "Δεν είναι κάτι που θες να πεις σε μια μητέρα που αποκτά ένα μωρό για πρώτη φορά".
I'll move on to taboo number two. You can't talk about how lonely having a baby can be. I enjoyed being pregnant. I loved it. I felt incredibly connected to the community around me. I felt like everyone was participating in my pregnancy, all around me, tracking it down till the actual due-date. I felt like I was a vessel of the future of humanity. That continued into the the hospital. It was really exhilarating. I was shower with gifts and flowers and visitors. It was a really wonderful experience, but when I got home, I suddenly felt very disconnected and suddenly shut in and shut out, and I was really surprised by those feelings. I did expect it to be difficult, have sleepless nights, constant feedings, but I did not expect the feelings of isolation and loneliness that I experienced, and I was really surprised that no one had talked to me, that I was going to be feeling this way. And I called my sister whom I'm very close to -- and had three children -- and I asked her, "Why didn't you tell me I was going to be feeling this way, that I was going to have these -- feeling incredibly isolated?" And she said -- I'll never forget -- "It's just not something you want to say to a mother that's having a baby for the first time."
ΡΓ: Και φυσικά, πιστεύουμε πως είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να λέγεται σε μητέρες που αποκτούν παιδιά για πρώτη φορά. Και αυτό είναι, φυσικά, ένα από τα θέματα για εμάς είναι ότι πιστεύουμε ότι η ευθύτητα και η ωμή ειλικρίνεια είναι ζωτική σ' εμάς συλλογικά ώστε να γίνουμε καταπληκτικοί γονείς. Και είναι δύσκολο να μη σκεφτούμε ότι μέρος από αυτό που οδηγεί στην αίσθηση της απομόνωσης είναι ο μοντέρνος μας κόσμος. Οπότε η εμπειρία της Aλίσα δεν είναι μοναδική. Άρα το 58 τοις εκατό από μητέρες που μελετήθηκαν αναφέρουν αισθήματα μοναξιάς. Από αυτές 67 τοις εκατό είναι πιο μόνες όταν τα παιδιά τους είναι από μηδέν έως πέντε -- στην πραγματικότητα από μηδέν έως δύο. Στην διαδικασία της προετοιμασίας αυτού, κοιτάξαμε πώς κάποιοι πολιτισμοί στον κόσμο χειρίζονται αυτή την περίοδο του χρόνου, επειδή εδώ στο Δυτικό κόσμο, λιγότερο από 50 τοις εκατό ζούμε κοντά στις οικογένειές μας, το οποίο πιστεύω είναι κομμάτι του γιατί είναι τόσο δύσκολη περίοδος. Οπότε για να πάρω ένα παράδειγμα ανάμεσα στα άλλα: στη νότια Ινδία υπάρχει ένα έθιμο γνωστό ως τζολαμπιχάρι, στο οποίο η έγκυος γυναίκα, όταν είναι επτά ή οκτώ μηνών έγκυος, μετακομίζει στη μητέρα της και περνάει από μια σειρά από τελετουργικά και τελετές, γεννάει και επιστρέφει σπίτι στην πυρηνική της οικογένεια πολλούς μήνες μετά από τη γέννηση του παιδιού. Και είναι ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους πιστεύουμε άλλοι πολιτισμοί αντισταθμίζουν αυτού του είδους τη μοναχική περίοδο.
RG: And of course, we think it's precisely what you really should be saying to mothers who have kids for the first time. And that this, of course, one of the themes for us is that we think that candor and brutal honesty is critical to us collectively being great parents. And it's hard not to think that part of what leads to this sense of isolation is our modern world. So Alisa's experience is not isolated. So your 58 percent of mothers surveyed report feelings of loneliness. Of those, 67 percent are most lonely when their kids are zero to five -- probably really zero to two. In the process of preparing this, we looked at how some other cultures around the world deal with this period of time, because here in the Western world, less than 50 percent of us live near our family members, which I think is part of why this is such a tough period. So to take one example among many: in Southern India there's a practice known as jholabhari, in which the pregnant woman, when she's seven or eight months pregnant, moves in with her mother and goes through a series of rituals and ceremonies, give birth and returns home to her nuclear family several months after the child is born. And this is one of many ways that we think other cultures offset this kind of lonely period.
AΒ: Οπότε ταμπού νούμερο τρία: δεν μπορείς να μιλήσεις για την αποβολή σου -- αλλά σήμερα θα μιλήσω για τη δική μου. Όταν γεννήθηκε ο Ντέκλαν, κατά κάποιο τρόπο αναθεωρήσαμε τις προσδοκίες μας. Νομίζαμε πως πραγματικά μπορούσαμε να το περάσουμε ξανά αυτό και πιστέψαμε ότι γνωρίζαμε τι θα αντιμετωπίζαμε. Και ήμασταν ευγνώμονες που ήμουν ικανή να μείνω έγκυος. Και σύντομα έμαθα πως θα κάναμε ένα αγόρι. Και όταν ήμουν πέντε μηνών, μάθαμε ότι χάσαμε το παιδί μας. Αυτή είναι πραγματικά η τελευταία μικρή εικόνα που έχουμε από αυτόν. Και ήταν εμφανώς μια πολύ δύσκολη περίοδος -- πολύ οδυνηρή. Καθώς περνούσα εκείνη την περίοδο πένθους, ένιωσα έκπληκτη που δεν ήθελα να δω κανένα. Ήθελα πραγματικά να συρθώ σε μία τρύπα. Και δεν ήξερα πραγματικά πως θα μπορούσα να βρω το δρόμο μου στην κοινότητα γύρω μου. Και συνειδητοποιώ, πιστεύω, ο λόγος που ένιωθα έτσι, είναι σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο, ένιωθα πολύ ντροπή -- αμήχανη, για να είμαι ειλικρινής -- που, σε κάποια επίπεδα, απέτυχα να δημιουργήσω ό,τι είμαι γενετικά κατασκευασμένη να κάνω. Και φυσικά, με έκανε να αναρωτηθώ, εάν δεν ήμουν ικανή να κάνω άλλο παιδί, τι θα σήμαινε αυτό για το γάμο μου, και για εμένα ως γυναίκα. Οπότε ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. Καθώς ξεκίνησα να δουλεύω περισσότερο, ξεκίνησα να βγαίνω έξω από εκείνη την τρύπα και να μιλώ με άλλους ανθρώπους. Έμεινα πραγματικά έκπληκτη από όλες τις ιστορίες που ξεκίνησαν να με κατακλύζουν. Άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμουν καθημερινά, συνεργαζόμουν, ήμουν φίλη, οικογενειακά μέλη τα οποία ήξερα πολύ καιρό, δεν είχαν μοιραστεί ποτέ μαζί μου τις δικές τους ιστορίες. Θυμάμαι πως ένιωθα πως όλες αυτές οι ιστορίες ήρθαν από το πουθενά. Και ένιωσα σαν να συνέβη αυτό σε αυτή τη μυστική κοινωνία των γυναικών που πλέον ήμουν κομμάτι, το οποίο ήταν καθησυχαστικό αλλά επίσης πραγματικά ανησυχητικό. Και πιστεύω, η αποβολή είναι μια αόρατη απώλεια. Δεν υπάρχει πραγματικά πολύ υποστήριξη από την κοινότητα γύρω από αυτή. Δεν υπάρχουν πραγματικές τελετές, τελετουργικά ή ιεροτελεστίες. Και πιστεύω,με ένα θάνατο, έχεις μια κηδεία, γιορτάζεις τη ζωή, και υπάρχει πολύ υποστήριξη από την κοινότητα. Και είναι κάτι που οι γυναίκες δεν το έχουν με την αποβολή.
AV: So taboo number three: you can't talk about your miscarriage -- but today I'll talk about mine. So after we had Declan, we kind of recalibrated our expectations. We thought we actually could go through this again and thought we knew what we would be up against. And we were grateful that I was able to get pregnant, and I soon learned that we were having a boy, and then when I was five months, we learned that we had lost our child. This is actually the last little image we have of him. And it was obviously a very difficult time -- really painful. As I was working through that mourning process, I was amazed that I didn't want to see anybody. I really wanted to crawl into a hole, and I didn't really know how I was going to work my way back into my surrounding community. And I realize, I think, the way I was feeling that way, is on a really deep gut level, I was feeling a lot of shame and embarrassed, frankly, that, in some respects, I had failed at delivering what I'm genetically engineered to do. And of course, it made me question, if I wasn't able to have another child, what would that mean for my marriage, and just me as a woman. So it was a very difficult time. As I started working through it more, I started climbing out of that hole and talking with other people. I was really amazed by all the stories that started flooding in. People I interacted with daily, worked with, was friends with, family members that I had known a long time, had never shared with me their own stories. And I just remember feeling all these stories came out of the woodwork, and I felt like I happened upon this secret society of women that I now was a part of, which was reassuring and also really concerning. And I think, miscarriage is an invisible loss. There's not really a lot of community support around it. There's really no ceremony, rituals, or rites. And I think, with a death, you have a funeral, you celebrate the life, and there's a lot of community support, and it's something women don't have with miscarriage.
ΡΓ: Το οποίο είναι πολύ άσχημο επειδή, φυσικά, είναι πολύ κοινή και τραυματική εμπειρία. 15 με 20 τοις εκατό όλων των εγκυμοσύνων καταλήγει σε αποβολή. Και το βρίσκω απίστευτο. Σε μία έρευνα, το 74 τοις εκατό των γυναικών είπαν ότι η αποβολή, ένιωσαν ήταν κατά κάποιο τρόπο λάθος τους, το οποίο ήταν απαίσιο. Και παραδόξως, το 22 τοις εκατό είπαν ότι θα έκρυβαν μια αποβολή από το σύντροφό τους.
RG: Which is too bad because, of course, it's a very common and very traumatic experience. Fifteen to 20 percent of all pregnancies result in miscarriage, and I find this astounding. In a survey, 74 percent of women said that miscarriage, they felt, was partly their fault, which is awful. And astoundingly, 22 percent said they would hide a miscarriage from their spouse.
Οπότε το ταμπού νούμερο τέσσερα: δε μπορείς να πεις πως η μέση ευτυχία σου έχει μειωθεί από τότε που απέκτησες παιδί. Η βασική ιδέα είναι ότι κάθε κομμάτι της ζωής μου έγινε δραματικά καλύτερο από τη στιγμή που πήρα μέρος στο θαύμα που λέγεται γέννηση παιδιού και οικογένεια. Δε θα ξεχάσω ποτέ, το θυμάμαι πάντα ζωντανά ως αυτή την ημέρα, ο πρώτος μας γιος, ο Ντέκλαν, ήταν εννιά μηνών, και καθόμουν στον καναπέ, και διάβαζα το θαυμάσιο βιβλίο του Ντάνιελ Γκίλμπερτ "Σκοντάφτοντας στην Ευτυχία." Και έφτασα περίπου στα δύο τρίτα, και υπήρχε ένας χάρτης στη δεξιά πλευρά -- στη δεξιά σελίδα -- που έχουμε ονομάσει εδώ "Ο πιο τρομακτικός χάρτης που μπορεί να φανταστεί ένας νέος γονέας". Αυτός ο χάρτης αποτελείται από τέσσερις εντελώς ανεξάρτητες μελέτες. Βασικά, υπάρχει αυτή η κατακόρυφη πτώση της έγγαμης ικανοποίησης, που έχει μεγάλη σχέση, όπως όλοι γνωρίζουμε, με την ευρεία ευτυχία που δεν ανεβαίνει ξανά ώσπου το πρώτο σου παιδί να πάει στο κολλέγιο. Οπότε κάθομαι κοιτάζοντας τις επόμενες δύο δεκαετίες της ζωής μου, αυτό το ρήγμα της ευτυχίας στο οποίο οδηγούμαστε κατευθείαν. Είχαμε αποθαρρυνθεί.
So taboo number four: you can't say that your average happiness has declined since having a child. The party line is that every single aspect of my life has just gotten dramatically better ever since I participated in the miracle that is childbirth and family. I'll never forget, I remember vividly to this day, our first son, Declan, was nine months old, and I was sitting there on the couch, and I was reading Daniel Gilbert's wonderful book, "Stumbling on Happiness." And I got about two-thirds of the way through, and there was a chart on the right-hand side -- on the right-hand page -- that we've labeled here "The Most Terrifying Chart Imaginable for a New Parent." This chart is comprised of four completely independent studies. Basically, there's this precipitous drop of marital satisfaction, which is closely aligned, we all know, with broader happiness, that doesn't rise again until your first child goes to college. So I'm sitting here looking at the next two decades of my life, this chasm of happiness that we're driving our proverbial convertible straight into. We were despondent.
AΒ: Οπότε μπορείτε να φανταστείτε, εννοώ ξανά, οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, αλλά το ξεπεράσαμε, και σοκαριστήκαμε πραγματικά όταν είδαμε αυτήν την έρευνα. Οπότε θέλαμε πραγματικά να ρίξουμε μια πιο σοβαρή ματιά σε αυτό με την ελπίδα πως θα μπορούσαμε να βρούμε μια φωτεινή ακτίνα.
AV: So you can imagine, I mean again, the first few months were difficult, but we'd come out of it, and were really shocked to see this study. So we really wanted to take a deeper look at it in hopes that we would find a silver lining.
ΡΓ: Και γι'αυτό είναι υπέροχο να έχουμε έναν ιστότοπο για γονείς, επειδή αποκτήσαμε αυτή τη καταπληκτική δημοσιογράφο που πήγε και πήρε συνεντεύξεις από όλους τους επιστήμονες που διεξήγαγαν αυτές τις τέσσερις έρευνες. Είπαμε κάτι είναι λάθος εδώ. Κάτι λείπει από αυτές τις έρευνες. Δε μπορεί να είναι τόσο άσχημα. Οπότε η Λιζ Μίτσελ έκανε καταπληκτική δουλειά με αυτό το κομμάτι. Και πήρε συνέντευξη από τέσσερις επιστήμονες, και επίσης πήρε συνέντευξη από το Ντάνιελ Γκίλμπερτ. Και βρήκαμε μία αχτίνα φωτός. Αυτή είναι η δική μας εκτίμηση για το πως μοιάζει αυτή η βάση μέσης ευτυχίας κατά τη διάρκεια της ζωής. Η μέση ευτυχία είναι, φυσικά, ανεπαρκής, γιατί δεν αναφέρεται στην εμπειρία λεπτού προς λεπτό. Και έτσι είναι πως νομίζουμε ότι μοιάζει όταν ενώσουμε την εμπειρία λεπτού προς λεπτό. Και έτσι όλοι θυμόμαστε ως παιδιά, το πιο μικρό πράγμα -- και το βλέπουμε στα πρόσωπα των παιδιών μας -- ακόμα και το πιο μικρό πράγμα μπορεί να τα εκτοξεύσει σε τέτοια ύψη τέτοιας απόλυτης κολακείας, και έπειτα το επόμενο μικρό πράγμα μπορεί να τα προκαλέσει να βουλιάξουν στα βάθη της απόγνωσης. Και είναι απλά καταπληκτικό να το βλέπεις, και το θυμόμαστε οι ίδιοι. Και έπειτα, φυσικά, όσο μεγαλώνεις, είναι σαν η ηλικία να είναι ένα είδος λίθιου.
RG: And that's when it's great to be running a website for parents, because we got this incredible reporter to go and interview all the scientists who conducted these four studies. We said, something is wrong here. There's something missing from these studies. It can't possibly be that bad. So Liz Mitchell did a wonderful job with this piece, and she interviewed four scientists, and she also interviewed Daniel Gilbert, and we did indeed find a silver lining. So this is our guess as to what this baseline of average happiness arguably looks like throughout life. Average happiness is, of course, inadequate, because it doesn't speak to the moment-by-moment experience, and so this is what we think it looks like when you layer in moment-to-moment experience. And so we all remember as children, the tiniest little thing -- and we see it on the faces of our children -- the teeniest little thing can just rocket them to these heights of just utter adulation, and then the next teeniest little thing can cause them just to plummet to the depths of despair. And it's just extraordinary to watch, and we remember it ourselves. And then, of course, as you get older, it's almost like age is a form of lithium.
Όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο σταθερός. Και μέρος του τι συμβαίνει, πιστεύω στη δεκαετία των 20 και 30, είναι ότι ξεκινάς να μαθαίνεις να περιφράζεις την ευτυχία σου. Ξεκινάς να συνειδητοποιείς ότι " Ε, θα μπορούσα να πάω σε αυτό το ζωντανό μουσικό γεγονός και να έχω μια απόλυτη εμπειρία που θα με μεταμορφώσει που θα ανατριχιάσει όλο μου το σώμα, αλλά είναι πιο πιθανό να νιώσω κλειστοφοβικά και δε θα μπορώ να έχω μία μπύρα. Οπότε δε θα πάω. Έχω ένα καλό στερεοφωνικό συγκρότημα στο σπίτι. Οπότε δε θα πάω." Οπότε η μέση σου ευτυχία ανεβαίνει, αλλά χάνεις αυτά τα υπερβατικά λεπτά.
As you get older, you become more stable. And part of what happens, I think, in your '20s and '30s, is you start to learn to hedge your happiness. You start to realize that "Hey, I could go to this live music event and have an utterly transforming experience that will cover my entire body with goosebumps, but it's more likely that I'll feel claustrophobic and I won't be able to get a beer. So I'm not going to go. I've got a good stereo at home. So, I'm not going to go." So your average happiness goes up, but you lose those transcendent moments.
AΒ: Ναι, και έπειτα κάνεις το πρώτο σου παιδί. Και έπειτα υποβάλλεσαι ξανά σε αυτά τα ύψη και τα βάθη με τα ύψη να είναι τα πρώτα βήματα, το πρώτο χαμόγελο, το παιδί σου να σου διαβάζει για πρώτη φορά -- τα βάθη όπως το σπίτι μας από τις έξι έως τις επτά κάθε βράδυ. Αλλά ανακαλύπτεις ότι υποβάλλεις ξανά τον εαυτό σου στην απώλεια του ελέγχου με ένα πραγματικά μοναδικό τρόπο, το οποίο πιστεύουμε ότι δίνει μεγάλο νόημα στις ζωές μας και είναι αρκετά ικανοποιητικό.
AV: Yeah, and then you have your first child, and then you really resubmit yourself to these highs and lows -- the highs being the first steps, the first smile, your child reading to you for the first time -- the lows being, our house, any time from six to seven every night. But you realize you resubmit yourself to losing control in a really wonderful way, which we think provides a lot of meaning to our lives and is quite gratifying.
ΡΓ: Και έτσι ως αποτέλεσμα, ανταλλάσσουμε τη μέση ευτυχία. Ανταλλάσσουμε το είδος της ασφάλειας και της σταθερότητας από ένα συγκεκριμένο επίπεδο ευχαρίστησης γι' αυτά τα υπερβατικά λεπτά. Οπότε που μας αφήνει αυτό εμάς τους δύο με μια οικογένεια με τα τρία μικρά μας αγόρια στο κέντρο όλου αυτού; Υπάρχει άλλος ένας παράγοντας στη περίπτωσή μας Παραβιάσαμε και άλλο ένα ταμπού στις ζωές μας. Και αυτό είναι ένα μπόνους ταμπού.
RG: And so in effect, we trade average happiness. We trade the sort of security and safety of a certain level of contentment for these transcendent moments. So where does that leave the two of us as a family with our three little boys in the thick of all this? There's another factor in our case. We have violated yet another taboo in our own lives, and this is a bonus taboo.
AΒ: Ένα γρήγορο μπόνους ταμπού, το ότι δε θα έπρεπε να δουλεύουμε μαζί, ειδικά με τρία παιδιά -- και αυτό κάνουμε.
AV: A quick bonus taboo for you, that we should not be working together, especially with three children -- and we are.
ΡΓ: Και είχαμε επιφυλάξεις σχετικά με αυτό στην αρχή. Όλοι ξέρουν, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εργάζεσαι με το σύντροφο σου. Στην πραγματικότητα, όταν ξεκινήσαμε να μαζεύουμε χρήματα να ξεκινήσουμε το Babble, οι βασικοί μέτοχοι είπαν, "Κατηγορηματικά δεν επενδύουμε σε εταιρίες που έχουν ιδρυθεί από συζύγους, επειδή υπάρχει ένα έξτρα ρίσκο αποτυχίας. Είναι κακή ιδέα. Μη το κάνεις." Και ολοφάνερα εμείς συνεχίσαμε. Το κάναμε. Μαζέψαμε τα χρήματα και είμαστε κατενθουσιασμένοι, επειδή σε αυτή τη φάση στη ζωή κάποιου, το μόνο που σπανίζει είναι χρόνος. Και αν είσαι αληθινά παθιασμένος σχετικά με αυτό που κάνεις κάθε μέρα -- για το οποίο είμαστε -- και είσαι και παθιασμένος σχετικά με τη σχέση σου, είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουμε πως να το κάνουμε. Οπότε η τελευταία ερώτηση που θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε είναι: μπορούμε να κάμψουμε αυτό το χάρτη της χαράς προς τα πάνω; Είναι τέλειο που έχουμε αυτά τα υπερβατικά λεπτά χαράς, αλλά είναι μερικές φορές πολύ γρήγορα. Τι θα γίνει λοιπόν με τη μέση βάση ευτυχίας; Μπορούμε να την ανεβάσουμε λίγο;
RG: And we had reservations about this on the front end. Everybody knows, you should absolutely not work with your spouse. In fact, when we first went out to raise money to start Babble, the venture capitalists said, "We categorically don't invest in companies founded by husbands and wives, because there's an extra point of failure. It's a bad idea. Don't do it." And we obviously went forward. We did. We raised the money, and we're thrilled that we did, because in this phase of one's life, the incredibly scarce resource is time. And if you're really passionate about what you do every day -- which we are -- and you're also passionate about your relationship, this is the only way we know how to do it. And so the final question that we would ask is: can we collectively bend that happiness chart upwards? It's great that we have these transcendent moments of joy, but they're sometimes pretty quick. And so how about that average baseline of happiness? Can we move that up a little bit?
AΒ: Και με κάποιο τρόπο νιώθουμε ότι το κενό της χαράς, για το οποίο μιλήσαμε, είναι πραγματικά το αποτέλεσμα του να είσαι γονέας -- και για οποιαδήποτε μεγάλης διάρκειας σχέση -- με τις λάθος προσδοκίες. Και αν έχεις τις σωστές προσδοκίες και τη διαχείριση προσδοκιών, νιώθουμε ότι θα είναι μια αρκετά ικανοποιητική εμπειρία.
AV: And we kind of feel that the happiness gap, which we talked about, is really the result of walking into parenting -- and really any long-term partnership for that matter -- with the wrong expectations. And if you have the right expectations and expectation management, we feel like it's going to be a pretty gratifying experience.
ΡΓ:Και αυτό είναι που -- Και νομίζουμε ότι πολλοί γονείς, όταν βρίσκεσαι εκεί --παραδείγματος χάριν στην περίπτωση μας -- ετοιμάζεις τις αποσκευές σου για ένα ταξίδι στην Ευρώπη, και είσαι πολύ χαρούμενος που πας. Βγαίνεις έξω από το αεροπλάνο, και τελικά κάνεις πεζοπορία στο Νεπάλ. Και η πεζοπορία στο Νεπάλ είναι μια καταπληκτική εμπειρία, ειδικά αν έχεις πακετάρει τις τσάντες σου σωστά και ξέρεις ότι είσαι έτοιμος γι'αυτό και είσαι χαρούμενος. Οπότε ο λόγος για όλο αυτό για εμάς σήμερα είναι όχι μόνο η ελπιδοφόρα ειλικρίνεια απλώς για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά μια ελπίδα πως αν είμαστε πιο ειλικρινείς και αμερόληπτοι γι' αυτές τις εμπειρίες, μπορούμε όλοι συλλογικά να κάμψουμε τη γραμμή της ευτυχίας λίγο παραπάνω.
RG: And so this is what -- And we think that a lot of parents, when you get in there -- in our case anyway -- you pack your bags for a trip to Europe, and you're really excited to go. Get out of the airplane, it turns out you're trekking in Nepal. And trekking in Nepal is an extraordinary experience, particularly if you pack your bags properly and you know what you're getting in for and you're psyched. So the point of all this for us today is not just hopefully honesty for the sake of honesty, but a hope that by being more honest and candid about these experiences, that we can all collectively bend that happiness baseline up a little bit.
ΡΓ + AΒ: Ευχαριστούμε.
RG + AV: Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)