Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
Salut, numele meu este Roz Savage și traversez oceane vâslind. Acum patru ani am traversat Atlanticul singură și, de atunci, am parcurs două din trei etape în traversarea Pacificului, de la San Francisco la Hawaii și din Hawaii la Kiribati. Și maine, voi părăsi această barcă ca să zbor înapoi la Kiribati pentru a continua cu cea de-a treia și ultima etapă a traversării Pacificului vâslind. Cumulat, voi fi vâslit peste 8.000 mile (aproximativ 13.000 km), voi fi făcut peste 3 milioane de lovituri de vâslă și voi fi petrecut mai mult de 312 zile singură în largul oceanului, pe o barcă de 23 picioare (7 metri). Aceasta mi-a creat o relație foarte aparte cu oceanul. Avem una din acele povești cu un pic de dragoste și ură. Ceea ce simt față de el seamănă puțin cu ce simțeam față de o profesoară de matematică foarte severă pe care am avut-o la școală. Nu îmi plăcea de ea întotdeauna, însă o respectam. Și m-a învățat al naibii de multe. Așa că azi aș vrea să împărtășesc cu voi câteva dintre aventurile mele de pe ocean și să vă spun câte ceva din ce m-au învățat, și din cum cred că putem prelua unele din acele lecții şi să le aplicăm în cazul acestei provocări ecologice cu care ne confruntăm acum.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
Acum poate unii dintre voi vă gândiți "Stai puțin. Ea nu prea arată ca un vâslaș al oceanelor. Nu ar trebui să fie cam atât de înaltă și cam atât de lată, și poate să arate puțin ca tipii ăștia?" Veți observa că ei toți au ceva ce eu nu am. Nu ştiu la ce vă gândiți, dar mă refer la barbă. Și indiferent cât de mult timp am petrecut în largul oceanului, tot nu am reușit să-mi las și eu o barbă onorabilă. Și sper ca lucrurile să rămână așa.
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
Pentru mult timp nu am crezut că pot trăi o mare aventură. Povestea pe care mi-o spuneam era aceea că aventurierii arată așa. Nu aveam figura potrivită pentru acest rol. Eu credeam că ei sunt ei și noi suntem noi, și că eu nu sunt una dintre ei. Așa că timp de 11 ani m-am conformat. Am făcut ce se aștepta de la oameni de condiția mea. Lucram într-un birou în Londra pe post de consultant de management. Și cred că am știut din prima zi că aceasta nu era slujba potrivită pentru mine. Dar acel tip de condiționare pur și simplu m-a ținut acolo atâția ani, până am ajuns la 35 de ani și m-am gândit, "Știi, de întinerit nu mai întineresc Simt ca am un scop în viața asta și nu știu care este acela, dar sunt sigură ca nu este consultanța în management".
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
Așa că, trecem rapid peste câțiva ani. Trecusem prin câteva schimbări. Pentru a încerca să răspund la întrebarea referitoare la ceea ce ar trebui să fac cu viața mea, într-o zi m-am așezat și mi-am scris două versiuni ale necrologului, cea pe care mi-o doream, o viață plină de aventuri, și cea către care mă îndreptam în realitate și care era o viață drăguță, normală, plăcută, dar care nu era ceea ce îmi doream să fiu până la sfârșitul vieții. Voiam să trăiesc o viață de care sa fiu mândră. Și îmi amintesc că mă uitam la cele două versiuni ale necrologului meu și că mă gândeam, "O Doamne, sunt pe calea total greșită. Dacă trăiesc în continuare la fel ca acum, pur și simplu nu voi ajunge acolo unde vreau să fiu în cinci sau zece ani, sau la sfârșitul vieții". Am făcut câteva schimbări, am renunțat la unele obiceiuri din vechea mea viață, și, printr-un mic salt logic, am decis să traversez Oceanul Atlantic vâslind.
(Laughter)
(Râsete)
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
Traseul de traversare a Atlanticului vâslind se întinde de la Insulele Canare până la Antigua. Are aproape 3.000 mile (aproximativ 5.000 km). Și s-a dovedit a fi cel mai dificil lucru pe care l-am făcut vreodată. Bineînțeles că dorisem să ies în afara zonei mele de confort, dar ceea ce uitasem să iau în considerare era că a ieși din zona de confort este, prin definiție, extrem de inconfortabil. Și nici sincronizarea mea nu era grozavă. 2005, când am traversat Atlanticul, a fost anul Uraganului Katrina. În Atlanticul de Nord au fost mai multe furtuni ca niciodată, de când s-a început documentarea lor. Și destul de devreme pe parcurs acele furtuni au început să-și facă simțită prezența.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
Și patru dintre vâslele mele s-au rupt înainte ca eu să fi ajuns măcar la jumătatea traversării. Vâslele nu ar trebui să arate astfel. Dar ce poți să faci? Ești în mijlocul oceanului. Vâslele sunt singurele tale mijloace de propulsare. Așa că a trebuit să mă uit în jurul bărcii și să îmi imaginez ce aș putea folosi pentru a repara aceste vâsle ca să pot merge mai departe. Astfel am găsit un cârlig de undiță și banda mea izolatoare de încredere și am înfipt cârligul în vâsle pentru a le ranforsa. Apoi, când și asta a cedat, am retezat osiile de la roțile scaunului de rezervă și le-am folosit. Când și acelea au cedat, am canibalizat una dintre vâslele rupte. Nu fusesem niciodată bună la reparat lucruri atunci când trăiam vechea mea viață, dar este uitmitor cât de inventiv poți deveni când ești în mijlocul oceanului și există o singură cale pentru a ajunge pe partea cealaltă.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
Și vâslele au devenit într-un fel un simbol al atâtor moduri în care am depășit ceea ce credeam că-mi sunt limitele. Am suferit de tendinită la umeri și de răni de la apa de mare pe fund. Am dus o adevărată luptă psihologică, fiind complet copleșită de dimensiunile provocării și înțelegând că, dacă continuam să mă deplasez cu două mile pe oră 3.000 mile aveau să-mi ia foarte, foarte mult timp. Au fost atâtea dăți când am crezut că am atins acea limită, dar nu aveam altă variantă decât să merg înainte și să încerc să îmi dau seama cum aveam să ajung pe partea cealaltă fără să înnebunesc.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
Și în cele din urmă, după 103 zile în larg am ajuns în Antigua. Nu cred că am fost vreodată mai fericită în întreaga mea viață. Era puțin ca atunci când termini un maraton și ieși de la încarcerare și câștigi un Oscar - toate combinate. Eram euforică. Și văzând toți oamenii aceia venind să mă întâmpine și stând de-a lungul vârfurilor de stâncă și aplaudând și ovaționând, m-am simțit ca o stea de cinema. Era absolut minunat. Și am învățat cu adevărat că pe cât de mare e provocarea, pe atât de mare este sentimentul împlinirii atunci când o duci la bun sfârșit.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
Acesta ar fi un bun moment să ne luăm un moment de respiro pentru a răspunde câtorva dintre cele mai frecvente întrebări despre vâslitul pe ocean care v-ar putea trece prin minte. Numărul unu dintre întrebările care îmi sunt puse: Ce mănânci? Câteva mese deshidratate, dar în principal încerc să mănânc mult mai multe mâncăruri neprocesate. Astfel îmi cultiv propriii germeni de fasole. Mănânc fructe și batoane de nuci, multe nuci și alune, și în general sosesc cu aproximativ 14 kilograme în minus la celălalt capăt. Întrebarea numărul doi: Cum dormi? Cu ochii închiși. Haha. Presupun că ceea ce vreți să spuneți este: Ce se întâmplă cu barca cât dorm? Ei bine, îmi planific ruta în așa fel încât să plutesc în sensul vânturilor și al curenților cât dorm. Într-o noapte bună, cred că cel mai bun record personal a fost de 11 mile (17 km) în direcția bună. Cea mai rea noapte - 13 mile (20 km) în direcția greșită. Asta înseamnă o zi proastă la muncă. Ce port pe mine? În mare, o șapcă, mănuși de vâslit și un zâmbet sau o încruntătură, după cum am mers în noaptea dinainte, în direcția bună sau cea greșită. Și multă cremă de protecție solară. Mă însoțește vreo barcă de suport? Nu. Sunt complet autonomă în larg. Nu văd pe nimeni în toată perioada când sunt pe mare, în general. Și, în cele din urmă: sunt nebună? Ei bine, vă voi lăsa pe voi să judecați.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
Astfel, cum poți face ceva mai grozav decât să traversezi Atlanticul vâslind? Normal, decizi să traversezi Pacificul vâslind. Ei bine, și eu care crezusem că Atlanticul e mare, dar Pacificul este foarte, foarte mare. Cred că avem tendința să-l subestimăm puțin pe hărțile noastre obișnuite. Nu știu sigur dacă noi britanicii am inventat această viziune asupra lumii, dar bănuiesc că noi am facut-o pentru că noi suntem acolo, chiar la mijloc. Și am tăiat Pacificul în două și l-am aruncat în cele două colțuri îndepărtate ale lunii, pe când, dacă te uiți pe Google Earth, așa arată Pacificul. Cam acoperă jumătate din planetă. Poți vedea doar puțin din America de Nord aici sus și o fâșie din Australia acolo jos. Este cu adevărat mare. 65 milioane de mile pătrate (peste 100 milioane km pătrați). Și dacă l-ai traversa vâslind în linie dreaptă ar însemna aproape 8.000 mile (aproximativ 13.000 km). Din nefericire, bărcile cu vâsle rareori merg în linie dreaptă. Până când ajung în Australia, dacă ajung în Australia, voi fi vâslit probabil 9 sau 10.000 mile (15 - 16.000 km) în total.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
Și, pentru că nimeni cu mintea întreagă nu ar vâsli pe lângă Hawaii fără să facă o escală, am decis să împart această foarte mare aventură în trei segmente. Prima încercare nu a mers așa de bine. În 2007 am avut oarecum involuntar un antrenament de răsturnare a bărcii de trei ori în 24 ore. Era oarecum ca și cum ai fi în mașina de spălat. Barca s-a hodorogit puțin, și eu la fel. Am scris despre asta pe blog. Din păcate, cineva cu un mic complex al eroului a decis că această domniță era în pericol și avea nevoie să fie salvată. Am aflat de asta pentru prima dată atunci când avionul gărzii de coastă a apărut deasupra mea. Am încercat să le spun să plece. Am avut o mică înfruntare a voințelor. Am pierdut și am fost ridicată în aer. Îngrozitor, cu adevărat îngrozitor. A fost unul dintre cele mai urâte sentimente din viața mea. Să fiu ridicată pe acel scripete în elicopter și să mă uit în jos la bărcuța mea de încredere zbătându-se în valurile de 20 picioare și să mă întreb dacă o voi mai vedea vreodată. Așa că a trebuit să demarez o foarte costisitoare operațiune de salvare și să aștept încă nouă luni până să mă pot întoarce din nou în largul oceanului.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
Dar ce poți face? De cazi de nouă ori, te ridici de 10. Deci, anul următor, am ieşit și, din fericire, de această dată am ajuns cu bine în Hawaii. Dar nu a fost lipsită de aventuri nedorite. Mi s-a stricat filtrul de apă, doar cea mai importantă piesă a echipamentului pe care-l am pe barcă. Alimentat de panourile mele solare, acesta colectează apă sărată și o transformă în apă dulce. Dar nu reacționează foarte bine atunci când este imersat în apa oceanului, iar asta este exact ceea ce i s-a întâmplat. Din fericire ajutorul era în preajmă.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
Mai era o altă barcă neobișnuită acolo în același timp, făcând ceea ce făceam și eu, aducând la cunoștința publicului existența petecului de gunoi al Pacificului de Nord, acea zona din Pacificul de Nord cu o suprafață de două ori cât Texasul, cu aproximativ 3.5 milioane de tone de gunoi în ea, circulând în centrul acelui vârtej al Pacificului de Nord. Așa că, pentru a-și susţine punctul de vedere, acești tipi își construiseră barca realmente din plastic aruncat la gunoi, 15.000 de sticle de apă goale legate împreună sub forma a două pontoane. Mergeau foarte încet. Pe de o parte, avuseseră o mică întârziere. Au fost nevoiți să acosteze pe Insula Catalina la scurt timp după ce părăsiseră Long Beach deoarece capacele tuturor sticlelor de apă se desfăceau, și ei începeau să se scufunde. Așa că, a trebuit să tragă la mal și să înfileteze toate capacele.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
Dar, chiar în perioada când mă apropiam de sfârșitul rezervelor mele de apă, din fericire, rutele noastre se intersectau. Ei rămâneau fără mâncare, eu rămâneam fără apă. Așa că ne-am făcut legătura prin telefonul prin satelit și am stabilit să ne întâlnim. Și ne-a luat aproape o săptămână ca să ne intersectăm cu adevărat. Eu înaintam cu jenant de mica viteză de 1.3 noduri, și ei înaintau cu doar puțin mai puțin jenanta viteză de 1.4 . Eram ca doi melci într-un dans de împerechere. Dar, în cele din urmă, am reușit să ne întâlnim și Joel a sărit în apă, ne-a prins un mare și frumos mahi mahi (specie de pește din zona insulelor Hawaii), care a fost cea mai bună mâncare pe care o mâncasem de, oo, cel puțin trei luni.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
Din fericire, cel pe care-l prinsese el în ziua aceea era mai bun decât cel pe care-l prinsesm eu cu câteva săptămâni mai devreme. Când l-au deschis pe acesta, au descoperit că avea stomacul plin de plastic. Și asta este o veste cu adevărat proastă deoarece plasticul nu este o substanță inertă. Își eliberează chimicalele în carnea bietei viețuitoare care l-a mâncat, și când apărem și noi și mâncăm acea biată viețuitoare atunci încep să se acumuleze toxine și în corpul nostru. Așa că există consecințe extrem de palpabile pentru sănătatea umană.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
Și în cele din urmă am ajuns în Hawaii încă în viață. Și anul următor am pornit în cea de-a doua etapă a Pacificului, din Hawaii până jos în Tarawa. Veți observa un lucru în ceea ce privește Tarawa; este situată foarte jos. Este acea mică fâșie verde la orizont, fapt ce-i face foarte agitați în privinţa creșterii apei oceanelor. Acesta este un necaz mare pentru acești oameni. Ei nu au nicio înălțime de pământ mai înaltă de 6 picioare deasupra nivelului mării. Și ca un rezultat al intensificării evenimentelor meteorologice extreme cauzate de schimbarea climei, ei se așteaptă ca mai multe valuri să pătrundă până la ei peste reciful protector dimprejur și să contamineze rezerva de apă dulce. Am avut o întâlnire cu președintele lor, care mi-a povestit despre strategia lui de salvare pentru țara sa. El se așteaptă ca în următorii 50 de ani, suta de mii de persoane care locuieşte aici să fie nevoiți să se mute în Noua Zeelandă sau Australia. Și asta m-a făcut să mă gândesc cum m-aș simți dacă Marea Britanie ar urma să dispară sub valuri. Dacă locurile în care m-am născut și am mers la școală și m-am căsătorit, dacă toate acele locuri ar urma pur și simplu să dispară pentru totdeauna, cât de - la propriu - îngropată m-aș simți.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in.
Peste foarte puțin timp, voi porni către Australia. Și dacă reușesc, voi fi prima femeie care a vâslit vreodată singură întreaga traversare a Pacificului. Și încerc să folosesc acest fapt pentru a aduce mai multă lumină asupra problemelor de mediu, pentru a-i contura oceanului o față umană. Dacă Atlanticul a însemnat o călătorie interioară. de descoperire a propriilor capacități, atunci poate că Pacificul a fost o călătorie exterioară, pentru a înțelege cum pot folosi cariera interesantă pe care mi-am ales-o pentru a fi de folos lumii, și cum pot lua câteva din lucrurile pe care le-am învățat acolo în larg și cum le pot aplica la situația în care se află omenirea acum.
I think there are probably three key points here. The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
Cred că sunt probabil trei puncte cheie aici. Primul este legat de poveștile pe care ni le spunem nouă înșine. Pentru atât de mult timp mi-am spus că nu aș putea trăi o aventură pentru că nu sunt înaltă de 1.80 m și atletică și cu barbă. Şi apoi, povestea s-a schimbat. Am aflat că oamenii traversaseră oceanele vâslind. Chiar l-am cunoscut pe unul dintre ei și …ea avea aproape aceeași înălțime ca și mine. Și deși nu am devenit mai înaltă, și nu mi-a crescut barbă, ceva s-a schimbat, dialogul meu interior s-a schimbat. Pentru moment, povestea colectivă pe care ne-o spunem nouă înșine este că avem nevoie de toate aceste lucruri, că avem nevoie de petrol. Dar dacă pur și simplu am schimba acea poveste? Chiar avem alternative, și avem puterea liberului arbitru pentru a alege acele alternative, pe acelea sustenabile pentru a crea un viitor mai verde.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
Al doilea punct cheie este despre acumularea acțiunilor mici. Am putea crede că orice facem ca indivizi este doar o picătură într-un ocean, că nu poate să conteze. Dar contează. În general, nu ne-am băgat în încurcătura asta prin intermediul unor dezastre mari. Da, au existat episoadele de tip Exxon Valdez și Cernobâlurile, dar în general a fost o acumulare a deciziilor greșite a miliarde de indivizi zi după zi, an după an. Și, prin aceeași metodă, putem întoarce roata. Putem începe prin a lua decizii mai bune, mai înțelepte, mai sustenabile. Și când facem asta, nu suntem doar o persoană. Tot ceea ce facem se răspândește pe principiul valurilor concentrice. Alți oameni vor vedea când ești la coadă la supermarket și scoți sacoșa de cumpărături reutilizabilă. Poate dacă începem cu toții să procedăm așa, putem face să devină inacceptabil social să accepți plastic la coada de la casă. Acesta este doar un exemplu. Aceasta este o comunitate globală.
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
Celălalt punct cheie: este vorba despre asumarea responsabilității. Pentru o perioadă atât de lungă din viața mea, mi-am dorit ceva care să mă facă fericită. Credeam că, dacă am casa perfectă, mașina perfectă, sau bărbatul perfect în viața mea, atunci aș putea fi fericită, dar atunci când am făcut exercițiul scrierii necrologului, chiar m-am maturizat puțin în acel moment și am înțeles că trebuia să-mi creez propriul viitor. Nu puteam doar să aștept pasivă ca fericirea să vină și să mă găsească. Și bănuiesc că sunt o ecologistă egoistă. Plănuiesc să fiu pe aici pentru o bună vreme, și când voi avea 90 de ani, vreau să fiu fericită și sănătoasă. Și este foarte dificil să fii fericit pe o planetă care este devastată de foamete și secetă. Este foarte dificil să fii sănătos pe o planetă unde am otrăvit solul și marea și aerul.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
Așa că, în curând, voi lansa o nouă inițiativă numită Eco-Eroi. Și ideea este ca toți Eco-Eroii noștri să facă cel puțin un gest verde pe zi. Este gândit puțin ca un joc. Și vom face o aplicație de iPhone din asta. Tot ce vrem este să creăm o atitudine conștientă pentru că, bineînțeles, schimbarea unui bec nu va salva lumea dar acea atitudine, acea atitudine conștientă care te face să schimbi becul sau să-ți iei cana de cafea refolosibilă, aceasta este cea care ar putea schimba lumea.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
Cred că suntem într-un moment istoric foarte important. Noi avem posibilitatea de a alege. Am fost binecuvântați sau blestemați, cu liberul arbitru. Putem alege un viitor mai verde. Și putem ajunge acolo dacă vâslim cu toți împreună și o luăm vâslă cu vâslă.
Thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)