Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
Hallo, mijn naam is Roz Savage en ik roei oceanen over. Vier jaar geleden roeide ik solo over de Atlantische Oceaan, en sindsdien heb ik twee van de drie trajecten over de Grote Oceaan gedaan, van San Francisco naar Hawaï en van Hawaï naar Kiribati. Morgen verlaat ik deze boot om terug naar Kiribati te vliegen om met het derde en laatste traject te beginnen van mijn roeitocht over de Grote Oceaan. Cumulatief zal ik bijna 13.000 km. geroeid hebben, met meer dan 3 miljoen roeislagen en ben ik meer dan 312 dagen alleen geweest op de oceaan, op een roeiboot van 7 meter. Hierdoor heb ik een zeer speciale band met de oceaan gekregen. We hebben een beetje een haat-liefde verhouding. Ik voel een beetje hetzelfde als wat ik voelde bij die strenge wiskundelerares die ik ooit op school had. Ik vond haar niet altijd leuk maar respecteerde haar wel. Ze heeft me enorm veel geleerd. Dus vandaag wil ik wat met u delen over mijn avonturen op de oceaan en u een beetje vertellen over wat ik geleerd heb, en hoe we misschien wat van die lessen kunnen meenemen en ze toepassen op de milieu-uitdaging waar we nu tegen aan kijken.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
Sommigen van u zullen denken, "Wacht eens even. Ze ziet er niet uit als een oceaanroeister. Zou ze niet ongeveer zo lang moeten zijn en ongeveer zo breed, en een beetje meer op deze kerels lijken?" Je ziet, ze hebben allemaal iets dat ik niet heb. Ik weet niet wat jullie denken, maar ik heb het over die baarden. Hoelang ik ook op zee ben geweest, het is me nog niet gelukt een baard te kweken ...en ik hoop dat dat zo blijft.
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
Heel lang heb ik geloofd dat ik geen groot avontuur kon hebben. Ik vertelde mezelf dat avonturiers er zo uitzagen. Ik leek er niet op. Ik dacht: dat zijn zij en dit zijn wij, ik was niet een van hen. Ik conformeerde me 11 jaar lang. Ik deed wat men verwachtte van mensen met mijn achtergrond. Ik werkte in een kantoor in Londen als management consultant. Vanaf de eerste dag wist ik waarschijnlijk, dat het niet mijn soort baan was. Maar dat soort conditionering hield me zo veel jaren op mijn plek, tot ik als midden-dertiger dacht: "Ik word er niet jonger op. Ik heb het gevoel een doel in dit leven te hebben, en ik weet niet wat, maar ik ben er vrij zeker van dat het niet management consultancy is.
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
Een paar jaar vooruit spoelen. Ik maakte wat veranderingen door. Om te proberen de vraag te beantwoorden wat ik met mijn leven wilde, ben ik op een dag gaan zitten en heb twee versies van mijn necrologie geschreven, dat wat ik wilde: een leven vol avontuur... ...en dat waarop ik afstevende, namelijk een normaal, plezierig leven, hetgeen niet was wat ik wilde, aan het eind van mijn leven. Ik wilde een leven leiden waar ik trots op kon zijn. En ik herinner me dat ik naar die twee versies keek en dacht, "O jee, ik zit volledig op het verkeerde spoor. Als ik doorga zoals nu, kom ik niet terecht waar ik graag wil zijn over vijf of tien jaar, of tegen het einde van mijn leven." Ik veranderde wat dingen, liet een paar verplichtingen van mijn oude leven gaan, en door een sprongetje in logica, besloot ik de Atlantische Oceaan over te roeien.
(Laughter)
(Gelach)
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
De Atlantische roeiroute gaat van de Canarische eilanden naar Antigua. Het is ongeveer 4800 kilometer. Het bleek het moeilijkste te zijn dat ik ooit gedaan heb. Zeker, ik wilde buiten mijn comfort-zone gaan, maar wat ik vergat, was dat uit je comfort-zone komen, per definitie extreem oncomfortabel is. Mijn timing was ook niet geweldig. 2005, toen ik de Atlantische deed, was het jaar van Hurricane Katrina. Er waren meer tropische stormen op de Noord Atlantische Oceaan dan ooit, sinds dat is bijgehouden. Al heel vroeg begonnen die stormen zich kenbaar te maken.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
Alle vier mijn riemen braken voor ik op de helft was. Riemen horen er niet zo uit te zien. Maar wat kun je doen? Je zit midden op een oceaan. De riemen zijn je enige manier van voortbewegen. Dus ik moest eens zoeken op de boot om te kijken wat ik kon gebruiken om de riemen te repareren zodat ik door kon. Ik vond een bootshaak en mijn vertrouwde duct tape. en versplinterde de bootshaak om de riemen mee te versterken. Toen dat het begaf, zaagde ik de wielassen van mijn reserve roeistoel en gebruikte die. Toen die het begaven, kannibaliseerde ik één van de gebroken riemen. Ik was nooit goed in dingen repareren in mijn oude leven, Maar het verbaast je hoe vindingrijk je kunt zijn als je midden op de oceaan bent en er maar één manier is om aan de overkant te komen.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
De riemen zijn een soort symbool van op hoeveel manieren ik verder ging dan wat ik dacht dat mijn grenzen waren. Ik had last van tendinitis in mijn schouders en zoutwaterzweren op mijn billen. Psychologisch worstelde ik enorm, totaal overweldigd door de schaal van de uitdaging, en ik realiseerde me dat als ik doorging met 3 km/u, 4800 km. me heel, heel veel tijd zou kosten. Ik heb zo vaak tegen de grens gezeten, maar ik had geen andere keuze dan doorgaan, om een manier te vinden om aan de andere kant te komen, zonder mezelf helemaal gek te maken.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
Uiteindelijk, na 103 dagen op zee, arriveerde ik in Antigua. Ik geloof niet dat ik ooit zo blij was in heel mijn leven. Het voelde als een finish van een marathon en uit eenzame opsluiting komen en een Oscar winnen, alles in één keer. Ik was euforisch. Om alle mensen te zien die me kwamen begroeten en op de rotsen stonden te klappen en juichen... ik voelde me een filmster. Het was absoluut geweldig. Ik heb echt geleerd dat hoe groter de uitdaging hoe groter het gevoel van voldoening als je bij het eind komt.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
Misschien is dit een goed moment voor een korte pauze om een paar vragen over oceaanroeien te beantwoorden die u misschien door het hoofd gaan. De eerste vraag die me gesteld wordt is: Wat eet je? Een paar vriesdroogmaaltijden, maar meestal probeer ik meer onbewerkte dingen te eten. Ik kweek mijn eigen taugé. Ik eet fruit en notenrepen, veel noten, en kom over het algemeen 13 kilo lichter aan de overkant aan. Vraag twee: Hoe slaap je? Met mijn ogen dicht. Haha. Ik denk dat je bedoelt: Wat gebeurt er met de boot als ik slaap? Nou, ik plan mijn route zodanig dat ik meedrijf met de winden en de stromingen als ik slaap. Op een goede nacht, was het beste resultaat denk ik 17,5 km. in de goede richting. Het slechtste: 21 km. in de verkeerde richting. Dat is een slechte dag op kantoor. Wat draag ik? Meestal een baseball-petje, roeihandschoenen en een glimlach, of een frons, afhankelijk van of ik die nacht terugdreef. En heel veel zonnebrand crème. Heb je een volgboot? Nee, ik ben volledig zelfvoorzienend daarbuiten. Ik zie niemand de hele tijd dat ik op zee ben, gewoonlijk. En ten slotte: Ben ik gek? Dat laat ik maar aan u over om te beoordelen.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
Hoe overtref je een Atlantische oversteek? Natuurlijk besluit je de Grote Oceaan over te steken. En ik dacht dat de Atlantische Oceaan groot was, Maar de Grote Oceaan is heel, heel groot. Ik denk dat we onszelf een slechte dienst bewijzen met onze kaarten. Ik weet niet zeker of de Britten deze kijk op de wereld hebben uitgevonden, maar ik vermoed van wel, want daar zitten we: precies in het midden. We hebben de Grote Oceaan in tweeën gesneden en hem naar de randen verbannen, terwijl, als je in Google Earth kijkt, de Grote Oceaan er zo uitziet. Hij bedekt zowat de halve planeet. Je kunt net een beetje Noord Amerika zien daarboven, en een flintertje Australië daar beneden. Hij is echt groot. 165 miljoen vierkante kilometer. Er in een rechte lijn doorheen roeien zou bijna 13.000 km. zijn. Helaas varen oceaan-roeiboten zelden in een rechte lijn. Tegen de tijd dat ik in Australië aankom, als ik Australië haal, heb ik waarschijnlijk 15 of 16.000 km. geroeid.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
Aangezien niemand bij hun volle verstand, Hawaï voorbij zou roeien zonder aan te leggen, besloot ik deze enorme onderneming in drieën te verdelen. De eerste poging ging niet zo goed. In 2007 deed ik een onvrijwillige kapseis-oefening. Drie keer in 24 uur. Een beetje zoals in een wasmachine. De boot kreeg wat klappen, ik ook. Ik zette het op een blog. Jammer genoeg, besloot iemand met een heldencomplex dat deze dame in nood was en gered moest worden. Dat merkte ik pas toen een vliegtuig van de kustwacht boven me verscheen. Ik probeerde ze duidelijk te maken weg te gaan. We hadden een beetje een gevecht van de wil. Ik verloor en werd opgehesen. Afschuwelijk, echt afschuwelijk. Het was een van de ergste gevoelens in mijn leven. Terwijl ik door de helikopter omhoog gelierd werd en naar mijn vertrouwde kleine boot keek die in de zes meter hoge golven rondtolde vroeg ik me af of ik haar ooit weer zou zien. Dus moest ik een erg dure reddingsoperatie lanceren en nog negen maanden wachten voor ik weer terug naar de oceaan kon.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
Maar wat moet je? Met vallen en opstaan... Het jaar daarop vertrok ik en haalde gelukkig deze keer Hawaï veilig. Maar het was niet zonder tegenslag. Mijn watermaker ging kapot, het allerbelangrijkste hulpmiddel dat ik aan boord heb. Gevoed door zonnepanelen neemt het zout water in om er zoet water van te maken. Het reageert alleen niet goed op onderdompeling in de oceaan, wat destijds gebeurde. Gelukkig was hulp nabij.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
Er was een andere ongewone boot in de buurt die, tegelijkertijd, deed wat ik deed, aandacht vragen voor de Noord-Pacifische vuilnisbelt, een gebied ongeveer twee keer zo groot als Texas, waarin naar schatting 3½ miljoen ton afval ronddrijft, draaiend rond het centrum van de Noord-Pacifische kolk. Om de boodschap over te brengen hadden deze jongens hun boot van plastic afval gebouwd, 15.000 lege waterflessen samengebonden tot twee pontons. Ze gingen erg langzaam. Gedeeltelijk omdat ze wat vertraging hadden. Ze moesten stoppen bij Catalina Eiland kort nadat ze van Long Beach vertrokken omdat alle doppen van de flessen losraakten, en ze begonnen te zinken. Dus ze moesten aan land om alle doppen vast te draaien.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
Maar, terwijl ik aan het eind van mijn waterreserves was, naderden onze koersen gelukkig. Hun eten raakte op, mijn water raakte op. Dus we spraken af per satelliettelefoon. Het duurde nog een week voor we elkaar daadwerkelijk ontmoetten. Ik had een belachelijk lage snelheid van 1,3 knopen, zij hadden een marginaal minder belachelijke snelheid van 1,4. Het was net een paringsritueel van twee slakken. Maar uiteindelijk lukte onze ontmoeting. Joel sprong overboord, en ving een prachtige, grote Mahi Mahi, wat het beste eten was, dat ik in, ooh, drie maanden gegeten heb.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
Gelukkig was de vangst van die dag beter dan die van een paar weken eerder. Toen ze die opensneden, vonden ze een maag vol plastic. En dat is echt slecht nieuws omdat plastic geen inerte substantie is. Het lekt chemicaliën in het weefsel van het arme beest dat het opat, en dan komen wij om dat arme beest op te eten waardoor die gifstoffen zich tevens ophopen in onze lichamen. Er zijn dus echte gevolgen voor de menselijke gezondheid.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
Ik haalde uiteindelijk levend Hawaï. Het daarop volgende jaar vertrok ik voor het tweede traject op de Grote Oceaan, van Hawaï naar Tarawa. Er zal u iets opvallen aan Tarawa. Het ligt erg laag. Het is dat groene streepje op de horizon. Dat maakt ze erg zenuwachtig over stijgende zeespiegels. Dat is een groot probleem voor ze. Ze hebben geen land hoger dan 1,8 meter boven de zeespiegel. Tevens, door de toename van extreme weersomstandigheden door klimaatverandering, verwachten ze meer golven over de omringende riffen wat hun zoetwatervoorziening in gevaar brengt. Ik had een ontmoeting met de president daar, die me vertelde over zijn exit-strategie voor zijn land. Hij verwacht dat binnen 50 jaar de honderdduizend mensen die er wonen zullen moeten verhuizen naar Nieuw Zeeland en Australië. Dat deed me denken aan hoe ik me zou voelen als Groot Brittannië onder de golven zou verdwijnen. Als de plaatsen waar ik geboren ben, naar school gegaan ben, en getrouwd ben, als al die plaatsen voor altijd zouden verdwijnen, hoe, letterlijk, ongegrond ik me zou voelen.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in.
Binnenkort ga ik proberen Australië te bereiken. Als het lukt, ben ik de eerste vrouw die ooit solo roeiend de Grote Oceaan is overgestoken. Ik ga dit proberen te gebruiken om aandacht te vragen voor het milieu, om een menselijk gezicht aan de oceaan te geven. Als de Atlantische Oceaan over mijn innerlijke reis ging, het ontdekken van mijn eigen mogelijkheden, dan ging de Grote Oceaan misschien over mijn reis naar buiten, om uit te vissen hoe ik mijn interessante carrièrekeuze kan gebruiken om de wereld van dienst te zijn, en om een paar dingen die ik daar geleerd heb toe te passen op de situatie waarin de mensheid zich nu bevindt.
I think there are probably three key points here. The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
Ik denk dat er waarschijnlijk drie kernpunten zijn. Het eerste gaat over de verhalen die we onszelf vertellen. Heel lang vertelde ik mezelf dat ik geen avontuur kon meemaken omdat ik geen 1,8 meter lang was en atletisch en bebaard. Toen veranderde dat verhaal. Ik kwam erachter dat mensen over oceanen roeiden. Ik ontmoette er één en ze was ongeveer van mijn lengte. Dus ook al werd ik niet langer, en kreeg ik geen baard, er was iets veranderd, mijn innerlijke dialoog was veranderd. Momenteel is het verhaal dat we onszelf collectief vertellen, dat we al die spullen nodig hebben, dat we olie nodig hebben. Maar als we dat verhaal nou veranderden? We hebben alternatieven, en we hebben de macht van de vrije wil om die duurzame alternatieven te kiezen, om een groenere toekomst te creëren.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
Het tweede punt gaat over de accumulatie van kleine acties. We zouden kunnen denken dat alles wat we als individu doen, een druppel in de oceaan is, dat het niet echt een verschil kan maken. Maar dat doet het wel. We zijn niet in deze rotzooi terecht gekomen door grote rampen. Ja, er zijn de Exxon Valdez-sen geweest en de Tsjernobylen, maar bovenal is het een accumulatie geweest van slechte beslissingen van miljarden individuen dag na dag, jaar na jaar. We kunnen op dezelfde manier het tij keren. We kunnen beginnen met betere, wijzere, duurzamere beslissingen te nemen. Als we dat doen zijn we niet slechts één persoon. Alles wat we doen waaiert uit. Men zal het zien, als je in de rij in de supermarkt staat en je pakt je herbruikbare boodschappentas. Misschien als we hier allemaal mee beginnen, wordt het sociaal onacceptabel om ja tegen plastic te zeggen bij de kassa. Dat is maar één voorbeeld. Dit is een wereldwijde gemeenschap.
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
Het andere punt: Dat gaat over verantwoordelijkheid nemen. Zo lang in mijn leven, wilde ik iets om me gelukkig te maken. Ik dacht dat als ik het juiste huis had, de juiste auto, de juiste man in mijn leven, dat ik dan gelukkig zou zijn, maar toen ik die necrologie-oefening deed, werd ik een klein beetje meer volwassen en ik realiseerde me dat ik mijn eigen toekomst moest bepalen. Ik kon niet passief gaan zitten wachten tot het geluk mij zou vinden. Ik denk dat ik een zelfzuchtige milieuactiviste ben. Ik ben van plan er nog lange tijd te zijn, en als ik 90 ben, wil ik gelukkig en gezond zijn. Het is erg moeilijk om gelukkig te zijn op een planeet die geteisterd wordt door honger en droogte. Het is erg moeilijk om gezond te zijn op een planeet als we de aarde, de zee en de lucht vergiftigd hebben.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
Binnenkort zal ik een nieuw initiatief lanceren genaamd Eco-Helden. Het idee is dat al onze Eco-Helden minstens een groene daad per dag noteren. Het moet een soort spel worden. We gaan er een iPhone app van maken. We willen proberen dat bewustzijn te creëren, want die gloeilamp vervangen zal niet de wereld veranderen, maar de houding, het bewustzijn waardoor je die gloeilamp gaat vervangen, of je herbruikbare koffiebeker pakt, dat kan de wereld wel veranderen.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
Ik geloof echt dat we voor een erg belangrijk moment in de geschiedenis staan. We hebben een keuze. We zijn gezegend, of vervloekt, met een vrije wil. We kunnen een groenere toekomst kiezen. Daar kunnen we komen als we allemaal samenwerken, en slag voor slag nemen.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)