Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
Üdv, a nevem Roz Savage és óceánokat evezek át. Négy évvel ezelőtt áteveztem az Atlanti-óceánt és azóta megtettem háromból két szakaszt keresztül a Csendes-óceánon, San Franciscotól Hawaii-ig és Hawaii-tól Kiribati-ig. Holnap pedig itt hagyom ezt a hajót hogy visszarepüljek Kiribatiba hogy folytassam a harmadik, utolsó szakasszal a Csendes-óceán átevezését. A végére összesen 13 000 kilométert fogok evezni több mint három millió evezőcsapással és több mint 312 egyedül töltött nappal az óceánon egy 7 méter hosszú evezős hajóban. Ez egy nagyon különleges kapcsolatot adott nekem az óceánnal. Egyfajta szerelem/utálat dolog van köztünk. Kicsit olyan érzésem van vele, mint a nagyon szigorú iskolai matektanárommal. Nem mindig szerettem, de tiszteltem, és nagyon sokat tanított nekem. Szóval ma szeretném megosztani veletek néhány óceáni kalandomat és elmondani egy keveset abból, amit ezek tanítottak nekem és hogyan alkalmazhatjuk némely leckét abban a környezeti kihívásban, amivel manapság szembesülünk.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
Néhányótok most azt gondolhatja: "Álljunk meg egy percre. Nem igazán úgy néz ki, mint egy óceán átevező. Nem kellene ilyen magasnak és kb. ilyen szélesnek lennie és egy kicsit talán úgy kinéznie, mint ezek a srácok?" Megfigyelhetitek, hogy mindannyiuknak van valamilyük, ami nekem nincs. Nos, nem tudom mire gondoltok, de én a szakállról beszélek. (Nevetés) És bármilyen sok időt is töltöttem eddig az óceánon nem sikerült egy rendes szakállat összehoznom, és remélem ez így is marad.
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
Sokáig nem hittem, hogy részem lehet egy nagy kalandban. A történet amit magamnak mondtam, az, hogy a kalandozók így néznek ki. Én nem voltam ilyen. Úgy gondoltam, hogy vannak ők és vagyunk mi, és én nem vagyok egy közülük. Tehát 11 évig alkalmazkodtam. Azt csináltam, amit az embereknek az enyémhez hasonló háttérrel csinálniuk kell. Egy londoni irodában dolgoztam vezetési tanácsadóként. És azt hiszem az első naptól fogva tudtam, hogy ez nem nekem való munka. De az a fajta szabályozás egyszerűen ott tartott sok-sok éven át, addig, míg elértem 30-as éveim közepét és azt gondoltam, "Nem leszek fiatalabb. Úgy érzem van célom ebben az életben és nem tudom mi az, de eléggé biztos vagyok benne, hogy nem a vezetési tanácsadás."
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
Tehát előrefutva néhány évet, keresztülmentem néhány változáson. Hogy megpróbáljak válaszolni arra, hogy "Mit kellene csinálnom az életemmel?" Leültem egy nap és megírtam a saját gyászjelentésemet két verzióban. Az egyik az volt amit akartam, egy kalandos élet, és a másik az ami felé valójában tartottam egy rendes, normális, kellemes élet, de nem az volt, ahol az életem végén akartam lenni. Olyan életet akartam, amire büszke lehetek. És emlékszem, amint a gyászjelentésem két változatára néztem és azt gondoltam: "Ó jajj, teljesen a rossz útvonalon vagyok. Ha úgy folytatom az életemet ahogyan most teszem, nem ott fogok kilyukadni ahol lenni szeretnék öt vagy tíz év múlva, vagy az életem végén." Csináltam néhány változtatást, eleresztettem régi életem néhány laza kötelékét, és egy kis logikai ugrással úgy döntöttem, hogy átevezem az Atlanti-óceánt.
(Laughter)
(Nevetés)
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
Az Atlanti Evezős Verseny a Kanári szigetektől Antigua-ig tart, ami körülbelül 5000 km és kiderült, hogy a legnehezebb dolog, amit valaha is csináltam. Persze, ki akartam kerülni a kényelmi zónámból, de amit úgymond nem vettem figyelembe, hogy a kényelmi zónán kívülre kerülés - meghatározása szerint is - rendkívül kényelmetlen. És az időzítésem se volt túl jó: 2005, amikor az Atlanti átevezést csináltam, a Katrina hurrikán éve volt. Akkoriban több trópusi vihar volt az Észak-Atlanti-óceánon, mint valaha, amióta feljegyzések vannak róla. És elég korán jelezték létezésüket ezek a viharok.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
Mind a négy evezőm eltört mielőtt elérhettem volna az utam feléig. Az evezőknek nem így kellene kinézniük. De mit lehet tenni? Az óceán közepén vagy. Egyedül az evezőkkel lehet előre haladni. Úgyhogy körül kellett néznem a hajóban és kitalálni, mit használhatnék az evezők megjavítására, hogy folytatni tudjam. Találtam egy csónakcsáklyát és a hűséges ragasztószalagomat és rögzítettem a csónakcsáklyát az evezőkhöz, hogy megerősítsem. Aztán amikor ez megadta magát, lefűrészeltem a tartalék ülésem keréktengelyeit és azokat használtam. És amikor azok is megadták magukat, feláldoztam az egyik törött evezőt a javításhoz. Sosem voltam jó a dolgok megjavításában a régi életemben, de lenyűgöző, hogy mennyire találékony tud lenni az ember amikor az óceán közepén van és csak egyetlen mód van eljutni a másik oldalra.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
És az evezők egyfajta szimbólumává váltak annak, hogy hányféle módon léptem túl azt, amiről azt hittem, hogy a határom. Szenvedtem a ínhüvelygyulladástól a vállaimban és a fenekem fájt a sós víztől. Nagyon küzdöttem pszichikailag, teljesen elöntött a kihívás nagysága, ráébredtem, hogy ha továbbra is 3km/h-val haladok 5000km nagyon-nagyon hosszú ideig fog tartani. Nagyon sokszor volt, amikor azt hittem elértem a határt, de nem volt választásom, folytatnom kellett és kitalálni, hogyan jutok át a túlsó oldalra anélkül, hogy megőrülnék.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
És végül 103 nap után a tengeren megérkeztem Antigua-ba. Azt hiszem soha nem éreztem magam ennyire boldognak egész életemben. Olyan volt, mintha egy maratont futottam volna le és egy magánzárkából jutottam volna ki és Oscar-díjat nyertem volna, mindez egyben. Eufórikus voltam. És látva az embereket, akik azért jöttek, hogy engem üdvözöljenek és a sziklák tetején állva tapsoltak és éljeneztek, úgy éreztem magam, mint egy filmsztár. Egyszerűen csodálatos volt. És akkor rájöttem, hogy minél nagyobb a kihívás annál nagyobb a sikerélmény amikor a végére érsz.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
Most tarthatnánk egy kis szünetet, hogy válaszoljak néhány kérdésre az óceán evezéssel kapcsolatban ami megfordulhatott a fejetekben. Az első amit megkérdeznek: Mit szoktál enni? Fagyasztva szárított ételeket, de főleg minél kevésbé feldolgozott ételeket próbáltam enni. Saját magam növesztettem bab csírát, gyümölcsöket és magokat, nagyon sok magot. És általában 15 kilóval könnyebben érkezem meg a másik oldalra. Második kérdés: Hogyan alszol? Csukott szemmel. Ha-ha. Gondolom úgy érted, hogy Mi történik a hajóval miközben alszol? Nos, úgy tervezem az utamat, hogy sodródom a széllel és az áramlatokkal miközben alszom. Egy jó éjszakán, azt hiszem 18 km volt a legjobb a jó irányba. A legrosszabb 21 km a rossz irányba. Ez egy rossz nap az irodában. Mit viselek? Legfőképp baseball sapkát, evezős kesztyűt és egy mosolyt - vagy grimaszt, attól függően, hogy hátrafelé haladtam-e este és nagyon sok naptejet. Van-e követő hajóm? Nem, nincs. Teljesen önellátó vagyok odakint. Nem látok senkit sokáig amíg a tengeren vagyok, általában. És végül: Őrült vagyok? Nos, ennek az eldöntését rátok bízom.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
Hogyan tudod túlteljesíteni az Atlanti-óceán átevezését? Nos, természetesen eldöntöd, hogy átevezed a Csendes-óceánt. Nos, azt gondoltam, hogy az Atlanti-óceán nagy, de a Csendes-óceán nagyon-nagyon nagy. Azt hiszem kicsit igazságtalanok vagyunk vele a hagyományos térképeinken. Nem tudom biztosan, hogy a Britek találták ki ezt a fajta nézetét a világnak, de valószínűsítem, hogy mi tehettük: pontosan a közepén vagyunk és félbe vágtuk a Csendes-óceánt és a világ sarkaira raktuk. Miközben ha megnézed a Google Earth-ön így néz ki a Csendes-óceán. Nagyjából a bolygó felét lefedi. Itt egy aprócska Észak-Amerikát látni és egy darabka Ausztráliát itt lent. Tényleg hatalmas... 105 millió négyzetkilométer... és az egyenesen átevezés kb. 13 000 kilométer lenne. De sajnos az óceáni evezőshajók nagyon ritkán mennek egyenes vonalban. Mire Ausztráliába érek, ha elérek Ausztráliába, már nagyjából 15 - 16 000 kilométert evezek le összesen.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
Mivel akinek van esze nem evezne el Hawaii mellett anélkül, hogy beugrana, úgy döntöttem, felosztom ezt a nagy vállalkozást három szakaszra. Az első kísérlet nem ment túl jól. 2007-ben csináltam egy akaratlan megfordulást háromszor 24 óra alatt. Kicsit olyan volt, mintha mosógépben lettem volna. A hajó kicsit behorpadt, és én is. Blogoltam róla. Sajnos valaki egy kis hős komplexussal úgy döntött, ez a leányka veszélyben van és meg kell menteni. Akkor tudtam meg, amikor a Parti Őrség repülője megjelent felettem. Próbáltam nekik mondani, hogy menjenek el. Volt egy kis szócsatánk. Veszítettem és kiemeltek. Borzasztó, igazán borzasztó. Életem egyik legrosszabb érzése volt amint emeltek a csörlővel a helikopterbe és lenéztem a megbízható kis hajómra amint 6 méter magas hullámokban hánykolódott és azon tűnődtem, vajon látom-e még valaha. Szóval kellett indítanom egy eléggé költséges mentőakciót és aztán várni még kilenc hónapot mielőtt újra vissza tudtam menni az óceánra.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
De mit lehet tenni? Elesel kilenc alkalommal, felkelsz tízszer. Tehát a következő évben nekivágtam és szerencsére most biztonságosan eljutottam Hawaii-ra. De ez sem történt balszerencse nélkül. A víztisztítóm elromlott, csak a legfontosabb egység a hajómon. Napelemekkel működik, beszívja a sós vizet és friss vízzé alakítja. De nem reagál túl jól arra ha a vízbe merül, ami megtörtént vele. Szerencsére kéznél volt a segítség.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
Volt odakint egy másik szokatlan hajó ugyanakkor és ugyanazt csinálta amit én, felhívta a figyelmet a Nagy Csendes-óceáni Szemétszigetre, amely az Észak-Csendes-óceánon terül el, kb. Texas területének kétszerese, 3,5 millió tonnányira becsült szeméttel benne, az Észak-Csendes-óceáni köráramlat közepén forogva. Szóval a lényegre térve, ezek a srácok műanyag szemétből építették a hajójukat, 15 000 üres vizespalackból két pontonná összeerősítve. Nagyon lassan haladtak. Egy kicsit késésben is voltak. Be kellett őket húzni Catalina Szigetére nem sokkal azután, hogy elhagyták Long Beach-et mert a palackok kupakjai kezdtek lejönni és elkezdtek süllyedni. Szóval ki kellett kötniük és megcsinálni a kupakokat.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
De ahogyan kezdett elfogyni a víztartalékom szerencsére útjaink egymás felé tartottak. Ők kezdtek kifogyni az élelmiszerből, én kezdtem kifutni a vízből. Tehát kapcsolatba léptünk műholdas telefonon és megbeszéltük a találkozót. És kb. egy hétig tartott hogy végülis fokozatosan közeledjünk. Én szánalmasan lassan haladtam, nagyjából 1,3 csomóval, ők pedig csak kicsit kevésbé szánalmas, 1,4 csomós sebesség körül haladtak: olyan volt, mint két csiga párzási tánca. De végül sikerült találkoznunk és Joel átugrott a hajóra, fogott nekünk egy gyönyörű, nagy mahi-mahit ami a legjobb étel volt amit ettem legalább három hónapja.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
Szerencsére amit ő fogott aznap jobb volt, mint ez, amit ők fogtak néhány héttel korábban. Amikor ezt felnyitották, azt látták, hogy tele van a gyomra műanyaggal. És ez egy nagyon rossz hír, mert a műanyag Nem egy semleges anyag. Vegyszereket szivárogtat ki a szegény fráter húsába amely megette azt, és aztán jövünk mi, akik megesszük a szegény frátert és a toxinok egy része felhalmozódik a mi testünkben is. Tehát nagyon komoly következményei vannak az emberi egészségre.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
Végül sikeresen ejutottam Hawaiira élve. És a következő évben nekivágtam a Csendes-óceán második szakaszának, Hawaiiból le Tarawára. És megfigyelhető Tarawánál valami: nagyon mélyen fekszik. Az a kis zöld szilánk a horizonton, és nagyon feszültek az emelkedő tengerszint miatt. Ez nagy probléma ezeknek az embereknek. Nincs 2 méteres tengerszint feletti magaságnál nagyobb pontjuk. És a klímaváltozás okozta extrém időjárási események sűrűsödése miatt, több olyan hullámra számítanak ami áttör a szegélyező zátonyokon. és beszennyezi az ívóvízkészletüket. Találkoztam ott a miniszterelnökkel, aki elmesélte országa menekülési stratégiáját. Úgy számítja, hogy az elkövetkezendő 50 évben, az itt élő 100 000 embernek át kell költöznie Új-Zélandra vagy Ausztráliába. És elgondolkoztam ezen, hogy hogyan érezném magam ha Nagy-Britannia készülne eltűnni a hullámok alatt, ha a helyek ahol születtem és iskolába jártam és férjhez mentem, ha mindazok a helyek egyszercsak eltűnnének mindörökre. Szó szerint gyökértelennek érezném magam.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in.
Hamarosan nekivágok és megpróbálok eljutni Ausztráliába, és ha sikerül, én leszek az első nő aki egyedül átevezte a Csendes-óceánt. És megpróbálom ezt arra használni, hogy felhívjam a figyelmet ezekre a környezeti problémákra, hogy emberi arcot adjak az óceánnak. Ha az Atlanti-óceán a belső utazásomról szólt saját képességeim felfedezéséről, talán a Csendes-óceán a külső utazásomról szól, hogy rájöjjek, hogyan használhatom fel érdekes karrier választásomat a világ szolgálatára, és hogy amiket odakint tanultam felhasználjam abban a helyzetben amiben az emberiség mostanában van.
I think there are probably three key points here. The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
Azt hiszem három fő kérdés van. Az első azok a történetek amiket, magunknak mondunk. Eddig azt mondtam magamnak, hogy nem lehet részem kalandban mert nem vagyok két méter magas és atletikus és szakállas. Aztán ez a történet megváltozott. Megtudtam, hogy emberek átevezték az óceánokat. Még találkoztam is egyikőjükkel és ő is nagyjából olyan magas volt, mint én. Tehát még ha nem is nőttem magasabbra, nem növesztettem szakállat, valami megváltozott: a belső párbeszédem változott meg. Jelenleg a történet amit mindannyian mondunk magunknak az, hogy szükségünk van mindezekre, hogy szükségünk van olajra. De mi van ha megváltoztatjuk a történetet? Vannak alternatíváink és megvan a szabad akaratunk hogy az alternatívákat válasszuk, a fenntartható fajtákat, hogy egy zöldebb jövőnk legyen.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
A második az apró cselekedetek összeadódása. Azt gondolhatjuk, hogy amit egyénként teszünk csak egy csepp az óceánban, nem igazán változtat semmin. Pedig igen. Általánosságban elmondható, hogy nem nagy katasztrófák során kerültünk ebbe a nagy felfordulásba. Igen, voltak Exxon Valdezek és Csernobilok, de leginkább felhalmozódtak a rossz döntések egyének milliárdjaitól, napról napra, évről évre. És - a jelképnél maradva - megfordíthatjuk ezt a hullámot. Elkezdhetünk hozni jobb, bölcsebb, fenntarthatóbb döntéseket. És amikor megtesszük, nem csak egyetlen személy vagyunk. Mindennek amit teszünk, terjednek a hullámai. Mások látják, amikor az szupermarketben sorbanállásnál előhúzod az újrahasznosítható bevásárló táskádat. Talán ha mindannyian elkezdjük ezt csinálni társadalmilag elfogadhatatlanná tehetjük a műanyag szatyrok használatát. Ez csak egyetlen példa. Ez egy világméretű közösség
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
A másik: A felelősságvállalásról szól. Oly' sokáig életemben valami mást akartam, hogy boldoggá tegyen. Azt hittem, hogy ha megvan a megfelelő házam vagy autóm vagy a megfelelő férfi az életemben, akkor boldog lehetek. De amikor megírtam a gyászjelentéses gyakorlatomat, abban a pillanatban egy kicsit felnőttem és rájöttem, hogy nekem kell megteremtenem a saját jövőmet. Nem várhatok passzívan a boldogságra, hogy eljöjjön és megtaláljon. És azt hiszem én egy önző környezetvédő vagyok. Úgy tervezem, hogy sokáig itt leszek és majd 90 éves koromban boldog és egészséges akarok lenni. És nagyon nehéz boldognak lenni egy bolygón, amelyet éhínség és aszály gyötör. Nagyon nehéz boldognak lenni egy bolygón ahol megmérgeztük a földet, a tengereket és a levegőt.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
Tehát rövidesen egy új kezdeményezést indítok Öko-Hősök néven. És az az elképzelés, hogy minden Öko-Hősünk legalább egy zöld tettet véghezvisz minden nap. Ezt egyfajta játéknak szánom, Egy iPhone alkalmazást készítünk hozzá. Megpróbáljuk megteremteni a tudatosságot, mert természetesen egy villanykörte kicserélése nem fogja megváltoztatni a világot, de a hozzáállás, az a tudatosság ami ahhoz vezet, hogy kicseréld a vilanykörtét vagy hogy többször használható kávés bögrét használj az, ami megváltoztathatja a világot.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
Hiszem, hogy egy nagyon fontos ponton állunk a történelemben. Van választásunk. Meg vagyunk áldva, vagy átkozva a szabad akarattal. Választhatunk egy zöldebb jövőt és el is érhetjük ha mindannyian összefogunk, és egy evezőcsapást teszünk egyszerre.
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps)