Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
שלום, שמי רוז סאווג' ואני חוצה אוקיינוסים בחתירה. לפני ארבע שנים, חציתי לבדי בחתירה את האוקיינוס האטלנטי, ומאז, סיימתי שניים מתוך שלושה חלקים של חציית האוקיינוס הפאסיפי, מסן פרנסיסקו להוואי ומהוואי לקיריבאטי. ומחר, אני אעזוב את הסירה ואטוס חזרה לקיריבאטי כדי להמשיך את המקטע השלישי והאחרון שלי בחציית האוקיינוס הפאסיפי. במצטבר, אני אחתור יותר מ- 8,000 מייל (12,000 ק"מ), אבצע יותר מ-3 מליון תנועות חתירה ואשהה יותר מ-312 ימים לבד באוקיינוס, על סירת משוטים באורך של 23 רגל (7 מטר). זה העניק לי מערכת יחסים מאד מיוחדת עם הים. יש לנו יחסי שנאה אהבה. אני מרגישה קצת כמו שהרגשתי כלפי מורה קשוחה למתמטיקה שהיתה לי בבית הספר. לא תמיד אהבתי אותה, אבל תמיד כיבדתי אותה. והיא לימדה אותי המון. אז היום אני אשמח לחלוק עמכם כמה מההרפתקאות שלי בים ולספר לכם קצת על מה שהם לימדו אותי, ואיך אני חושבת שאנחנו אולי יכולים לקחת כמה מהלקחים הללו ולהפעילם הלכה למעשה על האתגר הסביבתי שעומד בפנינו כעת.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
חלקכם אולי חושבים, "חכו רגע. היא לא נראית ממש כמו חותרת אוקיינוסים. היא לא אמורה להיות כמו גבוהה וכזו רחבה, ואולי להראות קצת כמו הגברים הללו?" אתם תבחינו, שיש להם משהו משותף שלי אין. ובכן, אני לא יודעת מה אתם חשבתם, אבל אני דיברתי על הזקנים. ולא משנה כמה זמן שהיתי בים, עדיין לא הצלחתי לגדל זקן. ואני מקווה שזה ישאר כך.
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
לאורך זמן רב, לא האמנתי שתיפול בחלקי הרפתקאה גדולה. התירוץ שלי היה שהרפתקנים נראים כך. אני לא נראית כך. חשבתי שיש אותם ויש אותנו, ואני לא הייתי אחת מהם. אז במשך 11 שנה, השתלבתי. עשיתי מה שאנשים עם הרקע שלי היו אמורים לעשות. עבדתי במשרד בלונדון כיועצת אירגונית. ואני חושבת שידעתי מהיום הראשון שזו לא העבודה הנכונה בשבילי. אבל בדיוק תנאים כאלו השאירו אותי בעבודה כל כך הרבה שנים, עד שהגעתי לאמצע שנות השלושים וחשבתי, "את יודעת, אני לא נעשית צעירה יותר. אני מרגישה שיש לי ייעוד בחיים, ואני לא יודעת מהו, ואני די בטוחה שזה לא ייעוץ אירגוני."
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
אז, נרוץ קדימה כמה שנים. עברתי כמה שינויים. כדי לנסות ולענות על השאלה מה אני אמורה לעשות עם חיי? ישבתי יום אחד וכתבתי שתי גרסאות של הספדים עצמיים, אחד שרציתי, חיי הרפתקאות, ואחד שהייתי בדרך להגשים שהיה נחמד, נורמלי, חיים שקטים, אבל זה לא איפה שרציתי להיות בסוף חיי. רציתי לחיות חיים שיכולתי להיות גאה בהם. ואני זוכרת שהסתכלתי על שתי הגרסאות של ההספדים שלי וחשבתי לעצמי, "אוי ווי, אני לגמרי במסלול הלא נכון. אם אמשיך לחיות כמו שאני כרגע, אני פשוט לא אהיה איפה שאני רוצה להיות בעוד 5 שנים, 10 שנים, או בסוף חיי." עשיתי כמה שינויים, השתחררתי מכמה מהפחדים בחיי הישנים, ובעזרת קישור הגיוני, החלטתי לחצות את האוקיינוס האטלנטי בחתירה.
(Laughter)
(צחוק)
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
מירוץ החתירה של האוקיינוס האטלנטי הולך מהאיים הקנאריים לאנטיגואה. זה בערך 3,000 מייל (4600 ק"מ). וזה נהיה הדבר הכי קשה שעשיתי אי פעם. נכון, רציתי לצאת מאזור הנוחות שלי, אבל מה שנכשלתי לשים אליו לב היה שיציאה מאזור הנוחות שלך הוא בהגדרה לא נוח באופן קיצוני. וגם התזמון שלי לא היה מעולה. שנת 2005, כשחציתי את האוקיינוס האטלנטי, היתה השנה של הוריקן קטרינה. היו יותר סופות טרופיות בצפון האטלנטי מאז התחילו לשמור את הנתונים. ויחסית מההתחלה התחילו להרגיש בנוכחות הסופות הללו.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
כל ארבעת המשוטים שלי נשברו לפני שעברתי חצי דרך. משוטים לא אמורים להראות כך. אבל מה את יכולה לעשות? את באמצע האוקיינוס. משוטים הן אמצעי הדחף היחידי שלך. אז הייתי חייבת להסתכל מסביב בסירה ולמצוא מה אני יכולה להשתמש כדי לתקן את המשוטים הללו ולהמשיך. אז מצאיתי וו ואיזולירבנד חבלה והחדרתי את הוו למשוטים כדי לחזק אותם. ואז, כשזה לא עזר, ניסרתי את הסרנים של מושב החתירה הנוסף שלי והשתמשתי בהם. ואז, כשזה נשבר, תיקנתי את אחד המשוטים שנשברו. אף פעם לא הייתי ממש טובה בלתקן דברים כשחייתי את חיי הקודמים, אבל זה מדהים כמה בעלת תושיה את יכולה להיות כשאת באמצע האוקיינוס ויש רק דרך אחת להגיע לצד השני.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
והמשוטים נהפכים להיות סמל לכך שבכל כך הרבה מובנים הלכתי מעבר למה שחשבתי שהיו הגבולות שלי. סבלתי מדלקת בגידי הכתפיים ופצעי מי מלח על הבטן. ממש נאבקתי פיזית, לגמרי המומה מעוצמת האתגר, מבינה שאם אמשיך לנוע ב-2 מייל לשעה 3,000 מיל הולך לקחת לי הרבה, הרבה מאד זמן. היו כל כך הרבה פעמים שחשבתי שהגעתי לגבול היכולת, אבל לא היתה לי ברירה אלא להמשיך הלאה ולנסות ולהבין איך אני מגיעה לצד השני מבלי להשתגע.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
ולבסוף אחרי 103 ימים בים, הגעתי לאנטיגואה. אני לא חושבת שאי פעם הרגשתי כל כך שמחה בכל חיי. זה היה קצת כמו לסיים מרתון ולצאת מבידוד ולקבל את פרס האוסקר ביחד. הייתי באופוריה. ולראות את כל האנשים שבאו לברך אותי ועומדים לאורך המזח מוחאים כפיים ומריעים, הרגשתי בדיוק כמו כוכב קולנוע. היה נפלא. ובאמת למדתי אז, שככל שהאתגר גדול יותר כך גודל ההישג כשאת מגיעה לסוף.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
אז זה יכול להיות רגע טוב לקחת פסק זמן כדי לענות על כמה שאלות נפוצות לגבי חתירה באוקיינוס שיכול להיות שעוברות לכם בראש. השאלה הראשונה שאני נשאלה היא: מה את אוכלת? כמה ארוחות מיובשות ומוקפאות, אבל בעיקר אני מנסה לאכול הרבה יותר מזון לא מעובד. אז אני מגדלת נבטים. אני אוכלת פירות וחטיפי בוטנים, הרבה בוטנים, ובגדול מגיעה 30 ליברות (14 קילו) פחות בצד השני. שאלה מספר שתיים: איך את ישנה? עם העיניים עצומות. חה חה. אני מניחה שמה שאתם מתכוונים הוא: מה קורה לסירה כשאני ישנה? ובכן, אני מתכננת את המסלול כך שאני נסחפת עם הרוחות והזרמים כשאני ישנה. בלילה טוב, הכי טוב שלי היה 11 מייל בכיוון הנכון. הכי גרוע, 13 מייל בכיוון ההפוך. זה יום רע במשרד. מה אני לובשת? כובע בייסבול, כפפות חתירה וחיוך, או פרצוף עצוב, תלוי אם נסחפתי אחורה בלילה. והרבה קרם הגנה מהשמש. האם יש לי סירה מלווה? לא אין לי. אני לגמרי לבדי שם. אני לא רואה אף אחד במשך כל הזמן שאני בים, באופן כללי. ולבסוף: האם אני משוגעת? ובכן, אני אתן לכם לשפוט.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
אז איך את מתעלה על חציית האוקיינוס האטלנטי בחתירה? ובכן, בטבעיות את מחליטה לחצות את האוקיינוס הפאסיפי בחתירה. חשבתי שהאוקיינוס האטלנטי היה גדול, אבל האוקיינוס הפאסיפי הוא ממש, ממש גדול. אני חושבת שאנחנו נוטים לעשות לו שירות רע במפות הרגילות שלו. אני לא יודעת בוודאות שהבריטים המציאו את דרך ההסתכלות הזו על העולם, אבל אני חושדת שבכך שכן הנה אנחנו, בדיוק באמצע. וחתכנו את האוקיינוס הפאסיפי לשניים והעפנו אותו לקצוות העולם בעוד שאם תסתכלו ב- Google Earth, כך נראה האוקיינוס הפאסיפי. הוא מכסה חצי מכדור הארץ. אפשר לראות רק קצת מצפון אמריקה פה טיפה מאוסטרליה למטה. הוא ממש גדול. 65 מיליון מייל מרובע. ולחתור בקו ישר, יהיה בערך 8,000 מייל. לצערי, סירות משוטים לעיתים נדירות שטות בקו ישר. עד שאגיע לאוסטרליה, אם אגיע לאוסטרליה, אחתור בערך 9 או 10 מליון מייל בסה"כ.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
בגלל שאף בן אדם הגיוני לא יחתור דרך הוואי מבלי לעצור בה, החלטתי לחתוך את המשימה הגדולה הזו לשלושה מקטעים. הנסיון הראשון לא הלך כל כך טוב. ב-2007, התהפכתי באופן לא רצוני שלוש פעמים ב-24 שעות. בערך כמו להיות במכונת כביסה. הסירה נחבטה מעט, וגם אני. כתבתי על זה בבלוג. לצערי, מישהו עם תסביך גבורה החליט שהעלמה הזו במצוקה וצריכה הצלה. הפעם הראשונה שידעתי על כך היתה כאשר מטוס של משמר החופים הסתובב מעל ראשי. ניסיתי להגיד להם ללכת. היתה לנו התנגשות של רצונות. הפסדתי והועלתי למסוק. נורא, ממש נורא. זה היה אחד הרגשות הגרועים של חיי. כשהורמתי בכבל לתוך המסוק והסתכלתי למטה אל סירת המשוטים הנאמנה שלי מסתובבת בגלים של 20 רגל (6 מטר) ותוהה אם אראה אותה שוב. היה עלי לשגר מבצע חילוץ מאד יקר ואז לחכות עוד תשעה חודשים לפני שיכולתי לחזור לאוקיינוס.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
אבל מה אני עושה? נופלת תשע פעמים, וקמה עשר פעמים. אז, שנה אחר כך, יצאתי, ולמזלי, הפעם הגעתי בשלום להוואי. אבל זה לא היה ללא ביש מזל. מתפיל המים שלי נשבר, הערכה הכי חשובה שהיתה לי על הסירה. מופעלת על ידי פאנלים סולריים, היא שואבת מים מלוחים והופכת אותם למים מתוקים. אבל היא לא מגיבה טוב לטבילות באוקיינוס, שזה מה שקרה לה. למזלי, היתה עזרה נגישה.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
היתה עוד סירה לא רגילה שם באותו זמן, שעשתה מה שאני עשיתי, הביאה מודעות לחלקת הזבל בצפון הפאסיפי, האזור בצפון הפאסיפי בערך פעמיים הגודל של טקסס, עם כמות מוערכת של 3.5 מליון טונות של זבל, שחגות במרכז החישוק הצפון פאסיפי. כדי להבהיר את הנקודה, החברה האלה בנו את הסירה שלהם מזבל פלסטי, 15,000 בקבוקי מים ריקים מחוברים יחד לשני משטחי ציפה. הם שטו מאד לאט. היה להם עיכוב קטן. הם היו צריכים לעצור באיי קטלינה קצת אחרי שעזבו את לונג ביץ בגלל שהמכסים של בקבוקי המים התחילו להפתח, והם התחילו לשקוע. אז הם היו צריכים לעצור ולסגור את כל הפקקים.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
אבל כשאני עמדתי לסיים את רזרבות המים שלי, למזלי, המסלולים שלנו התכנסו. להם אזל האוכל, לי אזלו המים. אז תקשרו באמצעות טלפון לוויני וקבעו להפגש. וזה לקח לנו בערך שבוע כדי להתכנס באופן הדרגתי. אני שטתי באטיות מעוררת רחמים בערך 1.3 קשר, והם שטו קצת פחות באיטיות, בערך 1.4 קשר. זה נראה כמו שני חלזונות בריקוד זיווג. אבל, לבסוף, הצלחנו להפגש וג'ואל דילג לסיפון, תפס לנו דג-דולפין יפיפה, שהיה האוכל הכי טוב שאכלתי מאז, אווו, לפחות שלושה חודשים.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
למזלי, הדג שהוא תפס באותו יום היה טוב יותר מזה שהם תפסו כמה שבועות קודם. כשהם פתחו אותו, הם מצאו שהבטן שלו מלאה בחתיכות פלסטיק. וזו בשורה רעה בגלל שפלסטיק הוא חומר שיש לו תגובות כימיקאליות. הוא מפריש כימיקאלים לתוך הבשר של היצור המסכן שאכל את אותו, ואז אנחנו מגיעים ואוכלים את היצור המסכן, וכמה מהרעלים מצטברים לנו בגוף. אם כן יש השלכות מאד ברורות על בריאות האדם.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
בסופו של דבר הגעתי בחיים להוואי. ובשנה שלאחר מכן, יצאתי לשלב השני של חציית הפאסיפי, מהוואי לטראווה. ואתם תבחינו במשהו לגבי טראווה. היא מאד נמוכה ושטוחה. זוהי החתיכה הדקה הירוקה באופק, שהופכת אותם למתוחים מפני גאות באוקיינוס. זוהי צרה צרורה עבור האנשים הללו. אין להם נקודת אדמה גבוהה מששה רגל מעל גובה פני הים. גם בעקבות עלייה באירועי מזג אוויר קיצוני הנוצרים עקב שינויי אקלים, הם מצפים ליותר גלים שיבואו מעל השוניות, ויזהמו את מלאי המים המתוקים שלהם. היתה לי פגישה עם הנשיא, שסיפר לי על אסטרטגיית היציאה שלו. הוא מצפה שבמהלך החמישים שנה הקרובות, מאה אלף האנשים שחיים שם יהיו חייבים לעבור לניו זילנד או אוסטרליה. וזה גרם לי לחשוב על איך אני ארגיש אם בריטניה היתה הולכת להעלם מתחת לגלים. אם המקום בו נולדתי והלכתי לבית הספר והתחתנתי, אם כל המקומות הללו היו נעלמים לעד, איך, תרתי משמע, זה היה גורם לי להרגיש שהקרקע נשמטת מתחת לרגלי.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in.
בעוד זמן קצר, אני אצא לנסות להגיע לאוסטרליה. ואם אצליח, אני אהיה האשה הראשונה לחתור לבד את כל הדרך החוצה את הפאסיפי. ואני מנסה להשתמש בכך כדי להביא למודעות את הבעיות הסביבתיות, לתת פנים אנושיות לאוקיינוס. אם האטלנטי היה מסע אישי פנימי, לגלות את היכולות שלי, אולי הפאסיפי היה מסע אחר, להבין את אני יכולה להשתמש בבחירות הקרירה המענינות שלי לשירות האנושות, ולקחת חלק מהדברים שלמדתי שם וליישם אותם בסיטואציות שהאנושות מוצאת את עצמה בהן.
I think there are probably three key points here. The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
אני חושבת שיש שלוש נקודות מפתח פה. הראשונה היא הסיפורים שאנחנו מספרים לעצמנו. במשך כל כך הרבה זמן, סיפרתי לעצמי שלא יכול היתה להיות לי הרפתקאה בגלל שלא הייתי גבוהה אתלטית ובעלת זקן. ואז הסיפור השתנה. גיליתי שאנשים כבר חצו את את האוקיינוסים בחתירה. אפילו פגשתי אחת מהם והיא היתה בערך בגודל שלי. אז למרות שלא גבהתי, לא גידלתי זקן, משהו השתנה, הדיאלוג הפנימי שלי השתנה. כרגע, הסיפור שאנחנו מספרים לעצמנו הוא שאנחנו צריכים את כל זה, צריכים נפט. אבל מה אם רק נשנה את הסיפור? יש לנו חלופות, ויש לנו רצון חופשי לבחור בין החלופות, המזהמים פחות כדי ליצור עתיד ירוק יותר.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
הנקודה השניה היא לגבי הצטברות של מעשים קטנים. אנחנו יכולים לחשוב שכל דבר שאנחנו עושים כבודדים הוא רק טיפה בים, שהוא לא באמת יכול לעשות את ההבדל. אבל הוא כן. באופן כללי, לא הכנסנו את עצמנו לתוך הבלאגן הזה דרך אסונות גדולים. כן, היו את מיכלית הנפט של אקסון ואת אסון צ'רנוביל, אבל בעיקר זה היה הצטברות של החלטות רעות שנלקחו על ידי מיליארדי בודדים יום אחרי יום ושנה אחרי שנה. ובאותו מטבע, אנחנו יכולים להפוך את התוצאה. אנחנו יכולים להתחיל לקחת החלטות טובות יותר,חכמות יותר ,וברות קיימא. וכשאנחנו עושים זאת, אנחנו לא רק בן אדם אחד. וכל דבר שאנחנו עושים מפיץ גלים. אנשים אחרים יראו, אם אתה בתור לסופרמרקט ואתה מוציא את השקית הרב פעמית שלך. אולי אם כולנו נתחיל להתנהג כך אנחנו יכולים להפוך את זה ללא מקובל חברתית להגיד כן לשקיות פלסטיק בתור לקופה. זאת רק דוגמא אחת. זוהי קהילה חובקת עולם.
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
נקודה נוספת: היא לגבי לקיחת אחריות. לכל רב חיי, רציתי משהו שיעשה אותי שמחה. חשבתי שאם יהיה לי את הבית המתאים, את המכונית המתאימה, או את הגבר המתאים בחיי, אז אוכל להיות מאושרת, אבל כשכתבתי את תרגיל ההספדים, התבגרתי קצת באותו רגע והבנתי שאני צריכה ליצור את העתיד של עצמי. לא יכולתי פשוט לחכות באדישות לאושר שיגיע וימצא אותי. ואני מניחה שאני פעילה סביבתית אנוכית. אני מתכננת להיות בסביבה הרבה זמן, וכשאהיה בת 90, אני רוצה להיות מאושרת ובריאה. וזה מאד קשה להיות מאושרת על כדור שסובל ממחסור ורעב. זה קשה מאד להיות בריאה על כדור שהרעלנו בו את האדמה ואת הים ואת האוויר.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
אז בקרוב, אני הולכת להשיק יוזמה חדשה שנקראת אקו-גיבורים. והרעיון הוא שכל האקו-גיבורים ירשמו לפחות מעשה אחד ירוק כל יום. זה אמור להיות סוג של משחק. אנחנו הולכים לעשות לזה אפליקציה לאייפון. אנחנו רק רוצים לנסות וליצור מודעות בגלל שבטח, להחליף נורה לא הולך לשנות את העולם, אבל הגישה הזו, המודעות הזו שמובילה אותך להחליף את הנורה או לקחת את הכוס קפה הרב פעמית, זה מה שישנה את העולם.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
אני באמת מאמינה שאנחנו עומדים בפני רגע חשוב מאד בהיסטוריה. יש לנו ברירה. בורכנו, או קוללנו, בבחירה חופשית. אנחנו יכולים לבחור עתיד ירוק יותר. ואנחנו יכולים להגיע לשם אם כולנו נפעל ביחד, תנועת חתירה אחת כל פעם.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)