Γεια σας, ονομάζομαι Ρόουζ Σάβατζ και διασχίζω ωκεανούς κοπηλατώντας. Πριν τέσσερα χρόνια, διέσχισα μόνη τον Ατλαντικό, και από τότε έχω ολοκληρώσει δύο από τα τρία στάδια διάσχισης του Ειρηνικού. Από το Σαν Φρανσίσκο στη Χαβάη και από τη Χαβάη στο Κιριμπάτι. Αύριο θα αφήσω αυτή τη βάρκα και θα πετάξω στο Κιριμπάτι για να συνεχίσω με το τρίτο και τελευταίο στάδιο του κοπηλατικού μου αγώνα στον Ειρηνικό. Θα έχω καλύψει πάνω από 12.000 χιλιόμετρα κωπηλατώντας, θα έχω τραβήξει κουπί πάνω από 3 εκατομμύρια φορές και θα έχω περάσει πάνω από 312 μέρες μόνη στον ωκεανό σε μια βάρκα μήκους 7 μέτρων. Λόγω αυτού έχω αποκτήσει μια πολύ ξεχωριστή σχέση με τον ωκεανό. Έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ μας. Μου θυμίζει όταν στο σχολείο είχα μια πολύ αυστηρή καθηγήτρια μαθηματικών. Δεν τη συμπαθούσα πάντα, αλλά τη σεβόμουν, και μου είχε μάθει πολλά. Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις περιπέτειές μου στον ωκεανό, να σας πω λίγα πράγματα που μου δίδαξαν, και πώς θεωρώ ότι μπορούμε να πάρουμε αυτά τα μαθήματα και να τα εφαρμόσουμε στην περιβαλλοντική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε τώρα.
Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
Κάποιοι από εσάς μπορεί να σκέφτεστε, «Για στάσου. Αυτή δεν μοιάζει πολύ με κάποια που διασχίζει ωκεανούς. Δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο ψηλή και τόσο μεγαλόσωμη και ίσως να μοιάζει πιο πολύ με αυτούς εδώ;» Θα παρατηρήσατε ότι όλοι έχουν κάτι που δεν έχω εγώ. Δεν ξέρω τι σκεφτήκατε, αλλά εγώ εννοώ τα μούσια. Όσο χρόνο και να πέρασα στον ωκεανό δεν κατάφερα να βγάλω ένα αξιοπρεπές μούσι, και ελπίζω αυτό να μην αλλάξει.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
Για καιρό δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να έχω μια μεγάλη περιπέτεια. Έλεγα στον εαυτό μου ότι κάποιος περιπετειώδης είναι κάπως έτσι. Δεν έμοιαζα πολύ με αυτούς. Νόμιζα ότι υπήρχαν εκείνοι και ότι υπήρχαμε εμείς και εγώ δεν ήμουν μία από αυτούς. Έτσι, για 11 χρόνια, συμβιβάστηκα. Έκανα αυτό που κάνουν οι άνθρωποι της δικής μου κατηγορίας. Δούλευα σε ένα γραφείο στο Λονδίνο ως σύμβουλος διοίκησης επιχειρήσεων. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήταν δουλειά για μένα. Άλλα οι συνθήκες εκεί με κράτησαν σ' αυτή τη θέση για πολλά χρόνια, μέχρι που πέρασα τα 30 και σκέφτηκα, «Δεν πρόκειται να ξαναγίνω νέα. Νιώθω ότι έχω ένα σκοπό στη ζωή και δεν ξέρω ποιος είναι, άλλα σίγουρα αυτός δεν είναι η διοίκηση επιχειρήσεων».
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
Πάμε μπροστά κάποια χρόνια. Πέρασα κάποιες αλλαγές, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα «Τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου;» Κάθισα κάτω μια μέρα και έγραψα δύο εκδοχές της νεκρολογίας μου. Η μία έλεγε για την περιπετειώδη ζωή που πραγματικά ήθελα και η άλλη για τη ζωή προς την οποία βάδιζα, η οποία ήταν μια ωραία, κανονική, ευχάριστη ζωή, αλλά δεν ήταν η ζωή που θα ήθελα να έχω ως το τέλος. Ήθελα να ζήσω μια ζωή για την οποία θα ήμουν περήφανη. Θυμάμαι να κοιτάω τις δύο εκδοχές της νεκρολογίας μου και να σκέφτομαι, «Ω, Θεέ μου. Είμαι σε τελείως λάθος δρόμο. Αν συνεχίσω έτσι όπως είμαι τώρα, δεν θα καταλήξω εκεί που θέλω σε πέντε ή 10 χρόνια ή στο τέλος της ζωής μου». Έκανα κάποιες αλλαγές, έκοψα κάποιες παλιές συνήθειες, και μετά από λογική σκέψη αποφάσισα να διασχίσω τον Ατλαντικό κωπηλατώντας.
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο αγώνας του Ατλαντικού ξεκινά από τις Κανάριες Νήσους και φτάνει στην Αντίγκουα. Είναι περίπου 4.800 χιλιόμετρα και ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει ποτέ. Σίγουρα, ήθελα να βγω από το στοιχείο μου, αλλά αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν ότι να βγαίνεις απ' το στοιχείο σου είναι εξ΄ορισμού τρομερά άβολο. Η επιλογή χρόνου δεν ήταν και η καλύτερη. Όταν διέσχισα τον Ατλαντικό, το 2005, ήταν η χρονιά του τυφώνα Κατρίνα. Υπήρχαν περισσότεροι κυκλώνες στο Βόρειο Ατλαντικό από ποτέ, από τότε που υπάρχουν αρχεία. Πολύ σύντομα, αυτές οι καταιγίδες έκαναν αισθητή την παρουσία τους.
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
Έσπασαν και τα τέσσερα κουπιά μου πριν φτάσω καν στη μέση της διαδρομής. Τα κουπιά δεν πρέπει να είναι έτσι. Αλλά τι να κάνεις; Είσαι στη μέση του ωκεανού. Τα κουπιά είναι τα μόνα μέσα προώθησης. Οπότε έπρεπε να ψάξω μέσα στη βάρκα και να βρω τι θα χρησιμοποιήσω ώστε να φτιάξω τα κουπιά και να συνεχίσω. Βρήκα έναν γάντζο και την αξιόπιστη μονωτική ταινία μου και ένωσα τον γάντζο με τα κουπιά για να τα ενισχύσω. Όταν αυτό έπαψε να λειτουργεί, πριόνισα τους άξονες του περίσσιου καθίσματος που είχα και χρησιμοποίησα αυτούς. Όταν χάλασαν κι αυτοί, πήρα το παλιό κουπί ως ανταλλακτικό. Ποτέ δεν ήμουν καλή στις επισκευές όταν ζούσα την παλιά ζωή μου, αλλά είναι απίστευτο πόσο εφευρετικός μπορείς να γίνεις όταν είσαι στη μέση του ωκεανού και δεν έχεις άλλες επιλογές.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
Τα κουπιά συμβολίζουν πλέον τους τρόπους με τους οποίους ξεπέρασα τα όριά μου. Υπέφερα από τενοντίτιδα στους ώμους μου, και πληγές από τ' αλατόνερο στα οπίσθια μου. Αντιμετώπισα μεγάλη δυσκολία ψυχολογικά, καταβεβλημένη από τις δυσκολίες της δοκιμασίας, καθώς συνειδητοποιούσα ότι αν συνέχιζα έτσι, με τρία χιλιόμετρα την ώρα, θα χρειαζόμουν πάρα πολύ χρόνο για να βγάλω τα 4.800 χιλιόμετρα. Υπήρχαν τόσες φορές που σκέφτηκα ότι είχα φτάσει στα όριά μου, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή παρά να συνεχίσω και να βρω τρόπο να φτάσω στην άλλη πλευρά χωρίς να τρελαθώ.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
Τελικά, μετά από 103 μέρες στη θάλασσα, έφτασα στην Αντίγκουα. Δεν νομίζω ότι είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου πιο ευτυχισμένη. Ήταν κάπως σαν να τερματίζεις ένα μαραθώνιο και να βγαίνεις από τη φυλακή και να κερδίζεις ένα Όσκαρ, όλα ταυτοχρόνως. Ένιωθα ευφορία. Βλέποντας όλους να έρχονται να με υποδεχτούν και να στέκονται στα βράχια, χειροκροτώντας και φωνάζοντας, ένιωσα σαν σταρ του σινεμά. Ήταν υπέροχο. Έμαθα ότι όσο μεγαλύτερη η δοκιμασία, τόσο μεγαλύτερη η αίσθηση της επιτυχίας όταν τα καταφέρεις.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
Μάλλον τώρα είναι καλή ώρα να δώσω λίγο χρόνο για να απαντήσω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την κωπηλασία που μπορεί να έχετε. Το πρώτο που με ρωτάνε: Τι τρως; Μερικά κατεψυγμένα γεύματα, αλλά κυρίως προσπαθώ να μην τρώω επεξεργασμένες τροφές. Οπότε μεγαλώνω βλαστάρια από φασόλια. Τρώω μπάρες με φρούτα και ξηρούς καρπούς, πολλούς ξηρούς καρπούς. Συνήθως φτάνω 13 κιλά ελαφρύτερη στον τερματισμό. Δεύτερη ερώτηση: Πώς κοιμάσαι; Με τα μάτια κλειστά. Χα-χα. Μάλλον εννοείτε: Τι γίνεται με τη βάρκα όταν κοιμάμαι; Κανονίζω την πορεία μου ώστε να πλέω με τον αέρα και τα ρεύματα καθώς κοιμάμαι. Σε μια καλή νύχτα, έπλευσα 17 χιλιόμετρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Τη χειρότερη νύχτα μου έπλευσα 20 χιλιόμετρα προς τη λάθος κατεύθυνση. Ήταν μια κακή μέρα στο γραφείο. Τι φοράω; Συνήθως, ένα καπέλο μπέιζμπολ, γάντια κωπηλασίας και ένα χαμόγελο ή μια γκριμάτσα, ανάλογα με το αν πήγα προς τα πίσω τη νύχτα. Και πολύ αντηλιακό. Με ακολουθεί κάποια άλλη βάρκα; Όχι. Είμαι εντελώς αυτόνομη εκεί έξω. Συνήθως δεν βλέπω κανέναν όσο είμαι στη θάλασσα. Και τέλος: Είμαι τρελή; Θα αφήσω αυτό να το κρίνετε εσείς.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
Τι κάνεις που θα ξεπεράσει τον διάπλου του Ατλαντικού κωπηλατώντας; Αποφασίζεις να διασχίσεις τον Ειρηνικό, φυσικά. Νόμιζα ο Ατλαντικός ήταν μεγάλος, αλλά ο Ειρηνικός είναι πάρα πολύ μεγάλος. Νομίζω ότι τείνουμε να τον υποτιμάμε στους χάρτες μας. Δεν ξέρω στα σίγουρα αν ήταν οι Βρετανοί που επινόησαν αυτόν τον τρόπο απεικόνισης του κόσμου, αλλά νομίζω πως εμείς το κάναμε, οπότε, νάμαστε εδώ στη μέση, κόψαμε τον Ειρηνικό στα δύο και τον πετάξαμε στις άκρες του κόσμου. Ενώ αν κοιτάξεις στο Google Earth, έτσι φαίνεται ο Ειρηνικός. Καλύπτει σχεδόν τον μισό πλανήτη. Μπορείς να δεις λίγη από τη Βόρεια Αμερική εδώ, και μια φέτα από την Αυστραλία εκεί κάτω. Είναι πραγματικά μεγάλος, σχεδόν 168.350.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και αν τον διασχίσεις κωπηλατώντας ευθεία, σημαίνει πως θα κάνεις περίπου 13.000 χιλιόμετρα. Δυστυχώς, οι βάρκες κωπηλασίας σπάνια πλέουν σε ευθεία γραμμή. Μέχρι να φτάσω στην Αυστραλία, αν φτάσω στην Αυστραλία, θα έχω κωπηλατήσει περίπου 15 ή 16 χιλιάδες χιλιόμετρα συνολικά.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
Επειδή κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα κωπηλατούσε ευθεία προς τη Χαβάη χωρίς στάση, αποφάσισα να χωρίσω αυτό το μεγάλο εγχείρημα σε τρία τμήματα. Η πρώτη προσπάθεια δεν πήγε και τόσο καλα. Το 2007, αναποδογύρισε άθελά μου η βάρκα μου, τρεις φορές μέσα σε 24 ώρες. Ήταν σαν να είμαι μέσα στο πλυντήριο ρούχων. Η βάρκα είχε ταλαιπωρηθεί, όπως και εγώ. Έγραψα στο μπλογκ σχετικά με αυτό. Δυστυχώς, κάποιος «ήρωας» θεώρησε ότι η δεσποσύνη κινδυνεύει και χρειάζεται βοήθεια. Το κατάλαβα όταν εμφανίστηκε το ελικόπτερο της ακτοφυλακής. Προσπάθησα να τους πείσω να φύγουν. Είχαμε μια λογομαχία, έχασα, και με ανέβασαν πάνω. Ήταν πραγματικά πολύ άσχημο. Ήταν ένα από τα χειρότερα συναισθήματα της ζωής μου, καθώς με σήκωναν με το βαρούλκο στο ελικόπτερο, και κοιτούσα την αξιόπιστη βαρκούλα μου να στριφογυρίζει στα 20μετρα κύματα, και να αναρωτιέμαι αν θα την ξαναδώ ποτέ. Οπότε έπρεπε να ξεκινήσω μια πολύ ακριβή επιχείρηση διάσωσης και μετά να περιμένω άλλους εννιά μήνες μέχρι να βγω ξανά στον ωκεανό.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
Αλλά και τι να κάνεις; Πέφτεις εννιά φορές, σηκώνεσαι δέκα. Έτσι τον επόμενο χρόνο ξεκίνησα, και ευτυχώς, αυτήν τη φορά κατάφερα να περάσω τη Χαβάη. Αλλά όχι χωρίς ατυχήματα. Η μηχανή του νερού έσπασε, που είναι το πιο σημαντικό κομμάτι εξοπλισμού της βάρκας. Τροφοδοτούμενη από ηλιακούς συλλέκτες, ρουφάει θαλασσινό νερό και το μετατρέπει σε πόσιμο. Αλλά δεν αντιδρά πολύ καλά αν τη βουτήξεις στον ωκεανό, κάτι που συνέβη. Ευτυχώς είχα βοήθεια.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
Την ίδια ώρα υπήρχε άλλη μια ασυνήθιστη βάρκα εκεί έξω, κάνοντας το ίδιο με μένα, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει για το θέμα των απορριμάτων, σε μια περιοχή στον Βόρειο Ειρηνικό σχεδόν διπλάσια του Τέξας, με περίπου 3,5 εκατομμύρια τόνους σκουπιδιών, να ρέουν στο κέντρο της δίνης του Βόρειου Ειρηνικού. Έτσι, για να καταλάβετε, αυτοί οι τύποι είχαν φτιάξει τη βάρκα τους από πλαστικά σκουπίδια. 15.000 άδεια μπουκάλια νερού κολλημένα μεταξύ τους σε δύο πλωτήρες. Πήγαιναν πολύ αργά. Εν μέρη, επειδή είχαν μια μικρή αργοπορία. Έπρεπε να σταματήσουν στο νησί Καταλίνα λίγο μετά την αναχώρησή τους από το Λονγκ Μπιτς, επειδή ξεβιδώνονταν τα καπάκια από τα μπουκάλια του νερού και άρχιζαν να βυθίζονται. Οπότε έπρεπε να δέσουν κάπου και να βιδώσουν όλα τα καπάκια.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
Αλλά ευτυχώς, καθώς τελείωναν τα αποθέματα του νερού μου, οι ρότες μας συνέκλιναν. Τους τελείωνε το φαγητό και μένα μου τέλειωνε το νερό. Έτσι συνεργαστήκαμε μέσω δορυφόρου και κανονίσαμε να συναντηθούμε. Μας πήρε μία βδομάδα περίπου για να συγκλίνουμε σταδιακά. Εγώ πήγαινα γελοιωδώς αργά, με περίπου 2,5 χιλιόμετρα την ώρα, και αυτοί ελαφρώς γρηγορότερα, με 2,6 χιλιόμετρα την ώρα. Ήμαστε σαν δύο σαλιγκάρια στον χορό του ζευγαρώματος. Αλλά τελικά, καταφέραμε να συναντηθούμε. Ο Τζόελ ανέβηκε στη βάρκα και ψάρεψε έναν μεγάλο, πανέμορφο δελφινόψαρο, που ήταν ό,τι καλύτερο είχα φάει τους τελευταίους τρεις μήνες.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
Ευτυχώς αυτό που έπιασε εκείνη την μέρα ήταν καλύτερο από αυτό που είχαν πιάσει πριν μερικές βδομάδες. Όταν τον είχαν ανοίξει, βρήκαν το στομάχι του γεμάτο πλαστικό. Αυτό ήταν πολύ άσχημο γιατί το πλαστικό δεν είναι αδρανής ουσία. Οι χημικές του ουσίες διαχέονται στη σάρκα του δύστυχου ψαριού που το έφαγε, και τότε εμείς τρώμε το ψάρι και παίρνουμε κάποιες από τις τοξίνες, οι οποίες συσσωρεύονται και στο δικό μας σώμα. Υπάρχουν πολλές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
Εν τέλει, κατάφερα να φτάσω ζωντανή στη Χαβάη. Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησα το δεύτερο στάδιο του διάπλου του Ειρηνικού, κατεβαίνοντας από την Χαβάη στην Ταράουα. Θα παρατηρήσετε κάτι σχετικά με την Ταράουα: έχει πολύ χαμηλό υψόμετρο. Είναι μια μικρή, ασημί φλούδα στον ορίζοντα, και οι κάτοικοί του ανησυχούν πολύ επειδή η στάθμη του ωκεανού ανεβαίνει. Είναι μεγάλο πρόβλημα για αυτούς. Δεν υπάρχει σημείο στη γη τους με υψόμετρο πάνω από 6 μέτρα. Επίσης, λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, περιμένουν πως θα περνούν περισσότερα κύματα πάνω από τον ακριανό ύφαλο, κάτι που θα μολύνει τα αποθέματά τους σε πόσιμο νερό. Είχα μια συνάντηση με τον πρόεδρό τους ο οποίος μου είπε για τη στρατηγική εκκένωσης της χώρας του. Προβλέπει πως στα επόμενα 50 χρόνια, οι 100.000 άνθρωποι που ζουν εκεί θα αναγκαστούν να μετακινηθούν στη Νέα Ζηλανδία ή την Αυστραλία. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πώς θα ένιωθα εγώ αν η Βρετανία επρόκειτο να εξαφανιστεί κάτω από τα κύματα, αν τα μέρη όπου γεννήθηκα και πήγα σχολείο, και παντρεύτηκα, αν όλα αυτά τα μέρη εξαφανίζονταν για πάντα, πόσο, κυριολεκτικά, ξεριζωμένη θα ένιωθα.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
Εν συντομία, θα αποπλεύσω για να φτάσω στην Αυστραλία, και αν επιτύχω, θα είμαι η πρώτη γυναίκα που διέσχισε μόνη τον Ειρηνικό. Και προσπαθώ να το χρησιμοποιήσω αυτό για μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα περιβαλλοντικά ζητήματα, για να γίνει ο ωκεανός πιο ανθρώπινος. Αν ο Ατλαντικός ήταν το προσωπικό μου ταξίδι για να εξερευνήσω τις δυνατότητές μου, τότε ίσως ο Ειρηνικός είναι ένα ταξίδι πέρα από τον εαυτό μου, καθώς ανακαλύπτώ πώς μπορώ να χρησιμοποιήσω την ιδιαίτερη καριέρα μου ώστε να βοηθήσω τον κόσμο. Και να πάρω κάποια απ' αυτά που έμαθα εκεί έξω και να τα εφαρμόσω στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα το ανθρώπινο είδος.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in. I think there are probably three key points here.
Νομίζω υπάρχουν τρία σημαντικά σημεία εδώ. Το πρώτο έχει να κάνει με τις ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας. Τόσο καιρό έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να έχω μια περιπέτεια επειδή δεν ήμουν αρκετά ψηλή, ή αρκετά αθλητική με μούσια. Μετά άλλαξε αυτή η ιστορία. Ανακάλυψα ότι κάποιοι είχαν διασχίσει τους ωκεανούς κωπηλατώντας. Μάλιστα συνάντησα μία απ' αυτούς και ήταν περίπου στο μέγεθός μου. Έτσι, παρ' όλο που δεν ψήλωσα και δεν έβγαλα γένια, κάτι έχει αλλάξει: η φωνή μέσα μου. Προς το παρόν, αυτό που λέμε στους εαυτούς μας είναι ότι τα χρειαζόμαστε όλα αυτά, ότι χρειαζόμαστε πετρέλαιο. Αλλα τι θα γινόταν αν αλλάζαμε το σενάριο; Έχουμε εναλλακτικές και έχουμε τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης να επιλέξουμε τις ανανεώσιμες εναλλακτικές ώστε να κάνουμε το μέλλον πιο πράσινο.
The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τη συσσώρευση μικρών πράξεων. Μπορεί να νομίζουμε πως ό,τι κάνουμε ως άτομα έχει μηδαμινή σημασία και δεν μπορεί να φέρει κάποια αλλαγή. Αλλά μπορεί. Σε γενικές γραμμές, δεν έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση μέσα από μεγάλες καταστροφές. Φυσικά είχαμε περιπτώσεις όπως το Exxon Valdez και το Τσέρνομπιλ, αλλά το πρόβλημα προκύπτει κυρίως λόγω της συσσώρευσης κακών επιλογών από δισεκατομύρια άτομα, μέρα με τη μέρα και χρόνο με τον χρόνο. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να το διορθώσουμε. Μπορούμε να αρχίσουμε να παίρνουμε καλύτερες, σοφότερες και πιο βιώσιμες αποφάσεις. Όταν το κάνουμε αυτό δεν είμαστε μόνοι. Ό,τι κάνουμε εξαπλώνεται. Οι άλλοι θα σε δουν αν είσαι στην ουρά του σούπερ μάρκετ και βγάλεις μια επαναχρησιμοποιήσημη τσάντα για τα ψώνια. Ίσως αν όλοι το κάναμε αυτό, στο μέλλον να μην είναι κοινωνικά αποδεκτή η χρήση πλαστικού για τα ψώνια. Αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα. Η κοινότητα αυτή είναι παγκόσμια.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
Το άλλο σημείο: Όλα έχουν να κάνουν με την υπευθυνότητα. Σχεδόν όλη μου τη ζωή, ήθελα κάτι άλλο για να είμαι ευτυχισμένη. Νόμιζα ότι αν είχα το κατάλληλο σπίτι και αμάξι ή τον σωστό άνδρα στη ζωή μου, τότε θα ήμουν ευτυχισμένη. Αλλά όταν έγραψα την άσκηση της νεκρολογίας, ήταν σαν να ωρίμασα λίγο εκείνη τη στιγμή, και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να δημιουργήσω το μέλλον μου. Δεν γινόταν να περιμένω απαθής την ευτυχία να έρθει να με βρει. Μάλλον είμαι μια εγωίστρια περιβαλλοντολόγος. Σχεδιάζω να είμαι εδώ για πολύ καιρό, και όταν είμαι 90 χρονών, θέλω να είμαι ευτυχισμένη και υγιής. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος σε έναν πλανήτη που μαστίζεται από τους λοιμούς και τη λειψυδρία. Είναι δύσκολο να 'σαι υγιής σε έναν πλανήτη όπου έχουμε δηλητηριάσει τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα.
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
Έτσι, συνοπτικά, σκοπεύω να παρουσιάσω μια νέα πρόταση, που ονομάζεται Οικο-Ήρωες. Και η ιδέα είναι όλοι οι Οικο-Ήρωες μας να κάνουν τουλάχιστον μια πράσινη πράξη κάθε μέρα. Είναι κάτι σαν παιχνίδι. Θα κάνουμε και μια εφαρμογή για iPhone. Θέλουμε απλώς να προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε, γιατί είναι σίγουρο ότι αλλάζοντας έναν λαμπτήρα δεν θα αλλάξει ο κόσμος, αλλά αυτή η συμπεριφορά, αυτή η ευαισθητοποίηση που σε κάνει να αλλάξεις τον λαμπτήρα ή να μην χρησιμοποιείς κούπες μιας χρήσεως, αυτή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
Πραγματικά πιστέυω ότι βρισκόμαστε σε ένα πολύ σημαντικό σημείο στην ιστορία. Έχουμε επιλογή. Έχουμε ευλογηθεί ή καταραστεί, με την ελεύθερη βούληση. Μπορούμε να διαλέξουμε ένα πιο πράσινο μέλλον, και μπορούμε να το καταφέρουμε αν όλοι μαζί τραβάμε κουπί, λίγο λίγο κάθε φορά.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)