Ahoj, jmenuji se Roz Savage a vesluji napříč oceány. Před čtyřmi lety jsem přeplula Atlantik a potom jsem absolvovala dva ze tří úseků přes Pacifik, ze San Francisca na Havaj a z Havaje na Kiribati. A zítra opouštím tuto loď a letím na Kiribati na třetí a poslední úsek mé plavby přes Pacifik. Dohromady jsem přeplula přes 8000 mil, přes 3 miliony záběrů a strávila o samotě na moři 312 dnů na 23 stop dlouhé veslici Dalo mi to velmi zvláštní vztah k oceánu. Máme spolu něco mezi láskou a nenávistí. Je to podobné jako s velmi přísnou učitelkou matematiky, co jsem měla ve škole Ne vždy jsem ji měla ráda, ale uznávala jsem ji. A naučila mne zatraceně mnoho. Ráda bych se s vámi dnes podělila o některá z mých oceánských dobrodružství a řekla vám trochu o tom, co mne naučily a jak si myslím, že bychom možná některé z těchto lekcí mohli použít pro environmentální výzvy, kterým nyní čelíme.
Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
Někteří z vás si možná pomyslí: "Počkej - Ona nevypadá zrovna jako někdo, kdo vesluje přes oceán. Neměla by být takhle vysoká? a takto silná? a vypadat tak trochu jako tihle chlápci?" Oni všichni mají něco, co já nemám. Teď nevím na co myslíte vy, ale já mluvím o vousech. A bez ohledu na to, jak dlouho jsem uprostřed oceánu strávila vypěstovat si plnovous se mi ještě nepodařilo. A doufám, že to tak i zůstane.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
Dlouhý čas jsem nevěřila, že bych mohla zažít velké dobrodružství. Říkala jsem si, že dobrodruhové vypadají takhle. To nebylo nic pro mne. Myslela jsem si, že jsme "my" a jsou "oni" a já nejsem jedna z "nich" Po 11 let jsem se přizpůsobovala. Dělala jsem, co se od člověka s mým vzděláním a výchovou očekávalo. Pracovala jsem v kanceláři v Londýně v manažerském poradenství. A myslím, že od jisté doby jsem věděla, že to není povolání pro mne. Ale tohle přizpůsobování se mne tam drželo po mnoho let až jsem si jako už třicátnice pomyslela: "No jo, mladší už nebudu." Cítila jsem, že můj život má nějaký smysl a já nevím jaký, ale byla jsem si docela jistá, že manažerské poradenství to není.
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
Takže skočíme-li o několik let dopředu prošla jsem jistými změnami a zkusila zodpovědět otázku, co bych se svým životem měla dělat. Jednoho dne jsem si sedla a sepsala dvě verze své budoucnosti, jednu, kterou jsem si přála, života dobrodružství, a druhou, ke které jsem ve skutečnosti směřovala, což byl hezký normální příjemný život ale nebyl tím, kam bych chtěla na konci svého života dojít. Chtěla jsem žít život, na který bych mohla být pyšná. Pamatuji se, jak jsem se dívala na tyhle dvě varianty mé budoucnosti a pomyslela jsem si: "Zatraceně, jsem na naprosto špatné cestě. Pokud budu žít tak, jak žiji nyní, tak se prostě nedostanu tam, kam se dostat chci za pět let, za 10 let, ani do konce svého života." Učinila jsem pár změn, setřásla pozlátko svého starého života po myšlenkovém přemetu jsem se rozhodla veslovat přes Atlantický oceán.
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
(smích)
(Laughter)
Závod Atlantic rowing race vede z Kanárských ostrovů do Antigua Je to asi 3000 mil. A jak se ukázalo, byla to nejtěžší věc, co jsem kdy v životě udělala. Jistě, chtěla jsem se dostat mimo pohodlí, co jsem ale nedocenila bylo, že dostat se mimo pohodlí je z definice velice nepohodlné. Ani načasování nebylo zrovna skvělé. Rok 2005, kdy jsem se přes Atlantik vydala byl rokem hurikánu Katrina. Ten rok bylo nejvíce tropických bouří od doby, co se vedou záznamy. A už hezky od začátku o sobě dávaly vědět.
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
Všechna má čtyři vesla se rozbila dříve, než jsem byla v polovině. Takto by vesla vypadat neměla. Ale co jsem měla dělat? Byla jsem uprostřed oceánu. A vesla byla můj jediný pohon. Tak jsem se musela porozhlédnout po lodi a vymyslet, co použiji, abych ta vesla spravila a mohla plout dál. Našla jsem bidlo a lepící pásku.¼ Rozštěpila jsem bidlo a vyztužila jím vesla. Když to odešlo, prošila jsem osu nití z mého náhradního sedla a použila tohle. A když se rozbilo i toto, vykuchala jsem jedno z polámaných vesel a použila je. Nikdy jsem nebyla kutil během svého starého života. Ale je úžasné, jak vynalézaví se můžete stát, když jste uprostřed oceánu a je jen jeden způsob, jak se dostat na druhou stranu.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
Vesla se pro mne stala svým způsobem symbolem toho, kolika způsoby jsem překonala domnělé limity. Do ramen jsem dostala zánět šlach, ze slané vody jsem měla na zadku boláky a vážně jsem na tom byla psychicky špatně, naprosto zdeptaná velikostí toho úkolu, a uvědomovala jsem si, že když se budu pohybovat rychlostí dvě míle za hodinu, 3000 mil mi zabere dlouhou, opravdu dlouhou dobu. Tolikrát se stalo, že jsem si myslela, že už to přesáhlo mou mez, ale neměla jsem jinou volbu než pokračovat a zkusit vymyslet, jak se dostat na druhou stranu, aniž bych se zbláznila.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
A nakonec po 103 dnech na moři jsem dorazila do Antigua. Ve svém životě jsem jsem se nikdy necítila takhle šťastná. Bylo to trochu jako dokončit maraton, trochu jako propuštění ze samovazby a trochu jako výhra Oskara, vše v jednom. Byla jsem nadšená. A lidé přicházeli a zdravili mne a tleskali a smáli se na mne. Cítila jsem se jako filmová hvězda. Bylo to naprosto úžasné. To jsem se opravdu naučila, čím větší výzva, tím větší pocit naplnění, když se vám podaří uspět.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
Teď by mohla být dobrá chvíle na přestávku a zodpovězení častých dotazů ohledně veslování přes oceán, co vás mohly napadnout. Otázka číslo jedna: Co jíte? Trochu mrazem vysušených potravin, ale se snažím jíst převážně neupravenou potravu. Takže si pěstuji fazolové výhonky, jím ovoce a müsli tyčinky, spoustu oříšků a do cíle obvykle dorazím o 13 kg lehčí, než když vyplouvám. Otázka číslo dvě: Jak spíte? Se zavřenýma očima. Haha. Pravděpodobně máte na mysli: Co se děje s lodí, když spím? No, plánuji svou cestu tak, abych driftovala s větrem a proudy, když spím. Můj rekord byl 11 mil ve správném směru Nejhorší noc byla 13 mil ve špatném směru. To je jako špatný den v kanceláři. Co si oblékám? Hlavně baseballovou čepici rukavice na veslování a usměvavý nebo zamračený pohled v závislosti na tom, zda-li jsem přes noc jela dopředu nebo zpět. A spoustu opalovacího krému. Máte doprovodnou loď? Ne, nemám. Jsem závislá čistě sama na sobě. Obecně jsem sama celou dobu, co jsem na moři. A poslední: Přeskočilo vám? No, to nechám na vás.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
Jak překonáte to, že převeslujete přes Atlantik? Přirozeně se jsem se rozhodla převeslovat Pacifik. Myslela jsem si, že Atlantik je velký, ale Pacifik je opravdu, opravdu velikánský. Myslím, že naše obvyklé mapy jsou trošku zavádějící. Nejsem si úplně jistá, zda to byli Angličané kdo vymyslel tento způsob vidění světa, ale mohlo to tak být protože jsme tady - přímo uprostřed. A Pacifik jsme rozpůlili ve dví a praštili s ním na okraj mapy. Zatímco, když se podíváte na Google Earth, Pacifik vypadá takhle. Víceméně pokrývá půlku planety. Vidíte tady kousek Severní Ameriky a proužek Austrálie tady dole. Je vážně obrovský. 65 milionů čtverečních mil. A převeslovat jej po přímé linii by znamenalo urazit 8000 mil. Naneštěstí oceánské veslice se po přímé linii pohybují velice zřídka. Než se dostanu do Austrálie, pokud se tam kdy dostanu, budu muset celkově uveslovat 9-10 tisíc mil.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
A protože nikdo příčetný by neproplul okolo Havaje, aniž by se na ní zastavil, rozhodla jsem se rozdělit tohle velké dobrodružství na tři části. První pokus se příliš nepovedl. V roce 2007 jsem se překlopila třikrát za 24 hodin. Bylo to tak trochu jako být v pračce. Loď se trochu pomačkala a já také. Psala jsem o tom na blogu. Naneštěstí se někdo s hrdinským komplexem rozhodl že milostslečna je v ohrožení a potřebuje zachránit. Zjistila jsem to, když se mi helikoptéra pobřežní hlídky objevila nad hlavou. Snažila jsem se je odvolat. Byl to tak trochu souboj dvou myslí. Prohrála jsem a byla eskortována do helikoptéry. Hrozné, opravdu hrozné. Byl to jeden z nejhorších momentů v mém životě. Jak jsem tažena na laně a dívám se na svou věrnou loďku převracející se v 6-metrových vlnách a pochybuji, že ji ještě kdy spatřím. Musela jsem tedy spustit velmi nákladnou záchrannou operaci a čekat dalších devět měsíců, než jsem se mohla znovu na oceán vydat.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
Ale co naděláte... Devětkrát spadnete, desetkrát se postavíte. Následující rok jsem se znovu vydala na cestu a tentokrát se mi naštěstí podařilo bezpečně dorazit na Havaj. Ale ne bez potíží. Rozbil se mi přístroj na pitnou vodu, ten nejdůležitější kus nářadí, který na lodi mám. Zásobován energií mých solárních panelů nacucne mořskou vodu a přemění ji na pitnou. Ale nedělá mu dobře, když je zalit oceánem, což je přesně to, co se mi stalo. Naštěstí se našla pomoc.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
Byla tu ještě jedna nezvyklá loď, která dělala to samé co já - zvyšovala povědomí o odpadkové skvrně v severním Pacifiku, která má dvakrát větší rozlohu než Texas a odhadem 3,5 milionu tun smetí kroužícího ve středu North Pacific Gyre. Takže tihle kluci si postavili svou loď z plastového odpadu, 15 000 prázdných plastových lahví svázaných dohromady do dvou pontonů. Pohybovali se velmi pomalu. Měli trochu zpoždění. Krátce po vyplutí z Long Beach se museli zastavit na ostrově Catalina, protože víčka z lahví se začala vyšroubovávat a oni se začali potápět. Takže se museli zastavit a víčka dát zpátky.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
Jak jsem se začala dostávat na dno svých zásob vody, naše trasy se naštěstí protly. Jim docházelo jídlo, mne docházela voda. Tak jsme se přes satelitní telefon domluvili na setkání. Zabralo to asi týden, než jsme k sobě dopluli. Šlo mi to žalostně pomalu, něco kolem 1,3 uzle, a oni se pohybovali nepatrně rychleji, kolem 1,4 uzle. Bylo to jak předsvatební tanec dvou šneků. Ale nakonec se nám podařilo setkat se a Joel skočil přes palubu, chytil nádhernou, obrovskou rybu mahi mahi, bylo to to nejlepší jídlo, jaké jsem měla za poslední tři měsíce.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
Naštěstí ta, co chytil ten den, byla lepší než ta, kterou chytili o pár týdnů dříve. Když ji vykuchali, měla žaludek plný plastu. A to je opravdu zlá zpráva, protože plast není inertní látka. Uvolňují se z něj chemikálie do masa nebohého tvora, který jej snědl, a pak dojde na nás, my sníme nebohého tvora a naakumulované toxiny se dostanou i do našich těl. Takže to má skutečné důsledky na zdraví člověka.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
Nakonec jsem se do Havaje dostala živá. A následující rok jsem se vydala na druhou etapu přes Pacifik z Havaje do Tarawy. O Tarawě byste měli něco vědět: leží velmi nízko. Je jako malá zelená štěpina na horizontu, díky čemuž jsou tu opravdu nervózní ze zvyšování hladiny oceánů. To je opravdu velký průšvih. Žádné místo na ostrově není více než šest stop nad hladinou moře. A jak se zvyšují extrémní výkyvy počasí díky změně klimatu, lze očekávat více vln, které překonají břeh a kontaminují zdroje pitné vody. Měla jsem schůzku s prezidentem, který mi pověděl o krizových plánech na evakuaci svojí země. Očekává, že během příštích 50 let sto tisíc lidí, kteří zde žijí, bude muset přesídlit na Nový Zéland nebo do Austrálie. To mne přimělo přemýšlet, jak bych se cítila, kdyby měla Británie zmizet pod vlnami. Kdyby místa, kde jsem se narodila, chodila do školy, vdala se, kdyby všechna tato místa měla navěky zmizet, jaký pocit doslova bezdomovectví bych cítila.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
Ve zkratce, chystám se zkusit dosáhnout Austrálie. A budu-li úspěšná, budu první ženou v historii, která dokázala sama převeslovat celý Pacifik. A zkusím to použít, abych získala pozornost pro environmentální témata, aby se pohled lidí stočil na oceán. Pokud Atlantik byl cestou mého nitra k objevení mých vlastních schopností, Pacifik možná bude vnějším údělem, abych zjistila, jak moc mohu použít své zajímavé zaměstnání k službě světu a k tomu, abych pár věcí, co jsem se tu naučila, vzala a aplikovala na situaci, v které se lidský rod nachází.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in.
Domnívám se, že jsou tu tři klíčové body. Ten první je o příbězích, které vyprávíme sami sobě. Po dlouhou dobu jsem si myslela, že nemůžu zažít dobrodružství, protože nemám šest stop, atletickou postavu a bradku. A potom se příběh změnil. Objevila jsem lidi, kteří veslovali přes oceány. Dokonce jsem se s jednou takovou ženou setkala a byla vysoká jak já. Takže i když jsem nevyrostla a nevyrašila mi bradka, něco se změnilo, můj vnitřní dialog se změnil. V tuto chvíli příběh, který si vyprávíme, je o tom, že potřebujeme všechno tohle, že potřebujeme ropu. Ale co když ten příběh změníme? Máme jiné možnosti a máme sílu svobodné vůle, abychom si z možností vybrali ty dlouhodobě udržitelné pro vytvoření zelenější budoucnosti.
I think there are probably three key points here. The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
Ten druhý bod je o hromadění malých činů. Můžeme si myslet, že to, co děláme jako jedinec, je jen kapka v moři oceánu a že to ve skutečnosti nemá smysl. Ale má. Povětšinou se nedostáváme do těchto trablů kvůli velkým neštěstím. Ano, byl tu Exxon a Černobyl, ale z většiny je to nahromadění špatných rozhodnutí miliard jedinců den po dni, rok po roku. A stejným způsobem můžeme ten příliv otočit. Můžeme začít dělat lepší, moudřejší a dlouhodobě udržitelná rozhodnutí. A když jednáme, nejsme jen jednou osobou. Cokoli, co uděláme, rozčeří vodu. Ostatní uvidí, jestli ve frontě v supermarketu vytáhneš svou vlastní tašku na pečivo. Možná, že kdybychom to začali dělat všichni, stalo by se společensky nepřípustné vzít si před pokladnou plastikový sáček. To je jeden z příkladů. To je celosvětově propojené.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
Další bod je o přijetí odpovědnosti. Hrozně dlouho jsem ve svém životě chtěla něco, co by mne učinilo šťastnou. Myslela jsem, že když budu mít ten pravý dům, to pravé auto, případně toho pravého muže, potom budu šťastná. Ale když jsem si psala tenhle cvičný nekrolog, trošku jsem v ten moment povyrostla a zjistila, že svou budoucnost si musím stvořit sama. Nemohu nečinně čekat, až štěstí přijde a najde si mne. A já jsem sobecká environmentalistka. Plánuji tu být ještě dlouho a až mi bude 90, chci být šťastná a zdravá. A je velmi těžké být šťastná na planetě, která je soužená hladem a žízní. Je velmi těžké být zdravá na planetě, které jsme otrávili zemi a moře a vzduch.
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
V krátkosti, chystám se spustit novou iniciativu nazvanou Eko-Hrdinové. A její myšlenka bude, že všichni naši Eko-Hrdinové se budou snažit zaznamenat aspoň 1 zelený skutek denně. Je to míněno tak trochu jako hra. Chystáme aplikaci na iPhone. Chceme zkusit vytvořit to povědomí, protože, samozřejmě, výměna jedné žárovky svět nezmění, ale ten přístup, to povědomí, které vede k výměně žárovky nebo pořízení si termohrnku na kafe, to svět změnit může.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
Já opravdu věřím, že stojíme na důležitém místě dějin. Máme na výběr. Jsme požehnáni nebo prokleti darem svobodné vůle. Můžeme si vybrat zelenější budoucnost. A dosáhneme jí, pokud všichni zabereme a uděláme jeden záběr po druhém.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
Děkuji.
Thank you.
(potlesk)
(Applause)