Здравейте, казвам се Роз Савидж и аз греба и прекосявам океани. Преди четири години аз пресякох сама с лодка Атлантическия океан и оттогава минах две от трите фази на прекосяване на Тихия океан, от Сан Франциско до Хавай и от Хавай до Кирибати. Утре напускам този кораб с полет за Кирибати за да продължа с третата последна фаза на моето прекосяване с гребане на Тихия океан. Общо ако съберем километрите, ще съм гребала над 8000 мили (12 900 километра), над 3 милиона удара с греблата и съм прекарала над 312 дена сама в океана на 23 футова (7 метрова) лодка. Така си създадох много специална връзка с океана. Между нас има нещо като любов и омраза. Чувството ми е такова, каквото имах към една много стриктна учителка по математика, която имах в училище. Тя не винаги ми харесваше, но я уважавах. И тя ме научи на толкова много неща. Днес искам да споделя с вас някои от приключенията ми в океана и да ви разкажа малко на какво ме научиха тези приключения. Как мисля, че можем да се поучим от тези уроци и да ги приложим към предизвикателството в околната среда, пред което сме изправени.
Hi, my name is Roz Savage and I row across oceans. Four years ago, I rowed solo across the Atlantic, and since then, I've done two out of three stages across the Pacific, from San Francisco to Hawaii and from Hawaii to Kiribati. And tomorrow, I'll be leaving this boat to fly back to Kiribati to continue with the third and final stage of my row across the Pacific. Cumulatively, I will have rowed over 8,000 miles, taken over three million oar strokes and spent more than 312 days alone on the ocean on a 23 foot rowboat. This has given me a very special relationship with the ocean. We have a bit of a love/hate thing going on. I feel a bit about it like I did about a very strict math teacher that I once had at school. I didn't always like her, but I did respect her, and she taught me a heck of a lot. So today I'd like to share with you some of my ocean adventures and tell you a little bit about what they've taught me, and how I think we can maybe take some of those lessons and apply them to this environmental challenge that we face right now.
Сега някой от вас може да си помисли, "Почакай малко. Тя не изглежда като гребец в океана. Не трябва ли да е толкова висока с толкова широки рамене, и може би да прилича повече на тези мъже?" Ще забележите, че всички те имат нещо, което аз нямам. Аз не зная, за какво си мислите, но аз имам предвид брадата. Без значение колко време прекарвам в океана, все още не съм успяла да си пусна брада. Надявам се това да си остане така.
Now, some of you might be thinking, "Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower. Isn't she meant to be about this tall and about this wide and maybe look a bit more like these guys?" You'll notice, they've all got something that I don't. Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter) And no matter how long I've spent on the ocean, I haven't yet managed to muster a decent beard, and I hope that it remains that way.
От много време не съм вярвала, че мога да преживея едно голямо приключение. Нещата, които си казах на себе си бяха, че приключенията изглеждат така. Аз разглеждах само едната страна. Мислех си, това бяха те и това бяхме ние, и аз не съм една от тях. Така че за 11 години аз се примирих. Аз направих това, което хората от моята среда биха направили. Аз работех в един офис в Лондон като консултант по мениджмънт. И мисля, че от самото начало знаех, че това не е подходящата работа за мен. Но условията ме задържаха там дълги години докато не стигнах средата на тридесетте си години и си помислих, "Всъщност, аз никога повече няма да бъда толкова млада“ Почувствах сякаш живота ми изведнъж придоби смисъл, и не знам какъв е, но бях сигурна, че не е да съм консултант по мениджмънт.
For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure. The story that I told myself was that adventurers looked like this. I didn't look the part. I thought there were them and there were us, and I was not one of them. So for 11 years, I conformed. I did what people from my kind of background were supposed to do. I was working in an office in London as a management consultant. And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me. But that kind of conditioning just kept me there for so many years, until I reached my mid-30s and I thought, "You know, I'm not getting any younger. I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is, but I'm pretty certain that management consultancy is not it.
Ако прескочим няколко години, аз преживях някои промени. Опитвайки се да отговоря на въпроса, какво трябва да направя с живота си? Един ден седнах и написах две версии на собствения си некролог. Какво искам, живот изпълнен с приключения, а това което всъщност следвах беше един добър, нормален и приятен живот, но не беше това, което исках да бъде до края на живота ми. Исках да живея живот, с който да се гордея. И си спомням гледайки тези две версии на моя некролог си помислих. "О, Господи!, Аз съм на напълно погрешен път. Ако продължа да живея по същия начин, аз никога няма да сигна до там където искам да бъда след 5 или след 10 години дори до края на живота ми. Направих някои промени, освободих се от стария си начин на живот, и с помощта на логиката, реших да прекося Атлантическия океан.
So, fast forward a few years. I'd gone through some changes. To try and answer that question of, "What am I supposed to be doing with my life?" I sat down one day and wrote two versions of my own obituary, the one that I wanted, a life of adventure, and the one that I was actually heading for which was a nice, normal, pleasant life, but it wasn't where I wanted to be by the end of my life. I wanted to live a life that I could be proud of. And I remember looking at these two versions of my obituary and thinking, "Oh boy, I'm on totally the wrong track here. If I carry on living as I am now, I'm just not going to end up where I want to be in five years, or 10 years, or at the end of my life." I made a few changes, let go of some loose trappings of my old life, and through a bit of a leap of logic, decided to row across the Atlantic Ocean.
(Смях)
(Laughter)
Прекосяването на Атлантика започва от Канарските острови и завършва до Антигуа. Това са около 3 000 мили (4800 километра). И се превърна в най-трудното нещо, което някога бях правила. Ясно че исках да изляза от зоната на комфорта, но това което не бях взела в предвид беше, че да излезеш от зоната на комфорта е нещо ужасно некомфортно. И моето излизане се оказа неудачно. През 2005, когато прекосих Атлантика, съвпадна с урагана Катрина. Имаше много повече тропически бури в Северния Атлантически океан отколкото преди, откакто се водят регистри. И още от началото бурите застрашаваха моето пътуване.
The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua, it's about 3,000 miles, and it turned out to be the hardest thing I had ever done. Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone, but what I'd sort of failed to notice was that getting out of your comfort zone is, by definition, extremely uncomfortable. And my timing was not great either: 2005, when I did the Atlantic, was the year of Hurricane Katrina. There were more tropical storms in the North Atlantic than ever before, since records began. And pretty early on, those storms started making their presence known.
Всичките четири гребла се счупиха още преди да съм стигнала и на половината път. Греблата не трябва да изглеждат по този начин. Но какво можех да направя? Намираш се сред океана. Греблата са ти единственото средство за предвижване. Така че трябваше да гледам около лодката и да намеря нещо, което да мога да използвам, за да оправя греблата и да продължа нататък. Намерих една въдица на лодката и специално тиксо и привързах въдицата към греблото да го поправя. След това, когато и това се развали, откачих части от резервната ми седалка за гребане и можах да ги използвам. И след като и това започна да не функционира, използвах едно от счупените гребла. Никога не съм била добра в това да оправям неща в предишния ми начин на живот. Но е невероятно, колко изобретателен можеш да бъдеш когато си сред океана и има само един начин да достигнеш до другия край.
All four of my oars broke before I reached halfway across. Oars are not supposed to look like this. But what can you do? You're in the middle of the ocean. Oars are your only means of propulsion. So I just had to look around the boat and figure out what I was going to use to fix up these oars so that I could carry on. So I found a boat hook and my trusty duct tape and splintered the boat hook to the oars to reinforce it. Then, when that gave out, I sawed the wheel axles off my spare rowing seat and used those. And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars. I'd never been very good at fixing stuff when I was living my old life, but it's amazing how resourceful you can become when you're in the middle of the ocean and there's only one way to get to the other side.
И случая с греблата се превърна в символ на това, колко много ситуации преодолях, мислейки че не мога да ги преодолея. Страдах от болки в раменете и от солени рани на седалището. Наистина се борех психически, напълно изтощена на границата на отчаянието, разбирайки, че ако се движа по две мили на час за 3,000 мили ще ми трябва прекалено дълго време. Много пъти си мислих, че съм достигнала границата на лимита си но нямах друг изход освен да продължа напред опитвайки се да разбера, как да достигна до другия край без да стигам до лудост.
And the oars kind of became a symbol of just in how many ways I went beyond what I thought were my limits. I suffered from tendinitis on my shoulders and saltwater sores on my bottom. I really struggled psychologically, totally overwhelmed by the scale of the challenge, realizing that, if I carried on moving at two miles an hour, 3,000 miles was going to take me a very, very long time. There were so many times when I thought I'd hit that limit, but had no choice but to just carry on and try and figure out how I was going to get to the other side without driving myself crazy.
И наистина след 103 дена в океана, достигнах до Антигуа. Никога през целия ми живот не съм си и мислила, че ще бъда толкова щастлива. Чувствах се сякаш завършвам маратон излизам от затвор и в същото време печеля Оскар. Бях в еуфория, виждайки всички хора, които идваха да ме поздравят изправени ме аплодираха и пляскаха с ръце. Чувствах се като филмова звезда. Беше необикновено хубаво. И наистина разбрах, че колкото е по-голямо предизвикателството, толкова по-голямо е постижението когато достигнеш до целта.
And eventually after 103 days at sea, I arrived in Antigua. I don't think I've ever felt so happy in my entire life. It was a bit like finishing a marathon and getting out of solitary confinement and winning an Oscar all rolled into one. I was euphoric. And to see all the people coming out to greet me and standing along the cliff tops and clapping and cheering, I just felt like a movie star. It was absolutely wonderful. And I really learned then that, the bigger the challenge, the bigger the sense of achievement when you get to the end of it.
Сега е добър момент да отговоря на въпроси свързани с океанското гребане които може би минават през главата ви. Въпрос номер едно. “С какво се хранеше?“ С някои лиофилизирани храни, но най-вече се опитвах да се храня с непреработени храни. Култивирах соя. Ядях плодове и орехи, много орехи, и отслабнах с 9 кг достигайки до другия край. Въпрос номер две. “Как спеше?“ Със затворени очи. Хаха. Предполагам, че имате предвид Какво се случваше със лодката докато спях? Планирах маршрута си движейки се вкючвайки вятъра и морските течения докато спя. В добра нощ, мисля че най-доброто постижение беше 11 мили (17,7 км.) в правилната посока. При най-лошия случай, 13 мили (21 км.) в погрешна посока. Това е като лош ден в офиса. С какво се обличах? Най-вече с бейзболна шапка, с ръкавици за гребане и със усмивка или намръщено лице, зависи дали съм напреднала през нощта. И много крем притив загаряне. Дали имах спасителна лодка? Не нямах. Бях напълно самоподържаща се. Не виждам никого през цялото време докато съм в открития океан. И най-накрая. “ Дали съм луда?“ Това оставям вие да решите.
So this might be a good moment to take a quick time-out to answer a few FAQs about ocean rowing that might be going through your mind. Number one that I get asked: What do you eat? A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat much more unprocessed foods. So I grow my own beansprouts. I eat fruits and nut bars, a lot of nuts. And generally arrive about 30 pounds lighter at the other end. Question number two: How do you sleep? With my eyes shut. Ha-ha. I suppose what you mean is: What happens to the boat while I'm sleeping? Well, I plan my route so that I'm drifting with the winds and the currents while I'm sleeping. On a good night, I think my best ever was 11 miles in the right direction. Worst ever, 13 miles in the wrong direction. That's a bad day at the office. What do I wear? Mostly, a baseball cap, rowing gloves and a smile -- or a frown, depending on whether I went backwards overnight -- and lots of sun lotion. Do I have a chase boat? No I don't. I'm totally self-supporting out there. I don't see anybody for the whole time that I'm at sea, generally. And finally: Am I crazy? Well, I leave that one up to you to judge.
Как успяваш да прекосиш Атлантическия океан, гребейки? Например, естествено решаваш да прекосиш Тихия океан гребайки. Мислих си, че Атлантическия океан е голям, но Пацифика е наистина огромен. Мисля, че ние сме склонни да правим лоша услуга на нашите обичайни карти Не съм напълно сигурна дали британците изобретиха този представа за света, но мисля, че сме ние, защото ние се намираме точно в средата. И разделихме Тихия океан наполовина и го сложихме в двата края на света докато ако се вгледате в картата на Гугъл ето как изглежда Тихия океан. Покрива почти половината планета. Само се вижда малко от Северна Америка ето тук и една точка от Австралия ето там долу. Наистина е огромен. 65 милиона кв. мили (168,3 кв. километри). И ако гребем в права линия ще бъдат около 8000 мили (12 900 километра). За съжаление, океанските гребни лодки много рядко минават по права линия. Когато пристигна в Австалия ако изобщо пристигна в Австралия, ще съм прекосила вероятно 9 или 10 000 мили (14 500 или 16 000 км.) общо.
So, how do you top rowing across the Atlantic? Well, naturally, you decide to row across the Pacific. Well, I thought the Atlantic was big, but the Pacific is really, really big. I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps. I don't know for sure that the Brits invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so: we are right in the middle, and we've cut the Pacific in half and flung it to the far corners of the world. Whereas if you look in Google Earth, this is how the Pacific looks. It pretty much covers half the planet. You can just see a little bit of North America up here and a sliver of Australia down there. It is really big -- 65 million square miles -- and to row in a straight line across it would be about 8,000 miles. Unfortunately, ocean rowboats very rarely go in a straight line. By the time I get to Australia, if I get to Australia, I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.
Но тъй като никой до сега не е успял да прекоси това разстояние по права линия без да спре в Хавай, аз реших да разделя тази задача на три етапа. Първия път не ми провървя. През 2007 направих доста принудителна тренировка на преобръщане три пъти за 24 часа. Малко като да бъдеш в пералня машина. Лодката претърпя щети и аз също. Коментирах го в блога. За нещастие, някой с комплекси на герой реши, че съм в опасност и имам нужда от помощ. Разбрах за това едва когато самолета на бреговата охрана се появи над главата ми. Опитах се да им кажа да си отидат. Дискутирахме известно време усилено. Аз изгубих и бях транспортирана по въздух. Ужасно, наистина ужасно. Това беше едно от най-лошите ми чувства в живота. Докато се изкачвах по въжето на хиликоптера наблюдавах моята малка лодка как се люшка в 20 футовите (6 метровите) вълни се питах дали един ден отново ще я видя. Трябваше да активирам една много скъпа спасителна операция и след това да чакам още 9 месеца преди отново да мога да се върна в океана.
So, because nobody in their straight mind would row straight past Hawaii without dropping in, I decided to cut this very big undertaking into three segments. The first attempt didn't go so well. In 2007, I did a rather involuntary capsize drill three times in 24 hours. A bit like being in a washing machine. Boat got a bit dinged up, so did I. I blogged about it. Unfortunately, somebody with a bit of a hero complex decided that this damsel was in distress and needed saving. The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead. I tried to tell them to go away. We had a bit of a battle of wills. I lost and got airlifted. Awful, really awful. It was one of the worst feelings of my life, as I was lifted up on that winch line into the helicopter and looked down at my trusty little boat rolling around in the 20 foot waves and wondering if I would ever see her again. So I had to launch a very expensive salvage operation and then wait another nine months before I could get back out onto the ocean again.
Но какво да се прави? Падаш 9 пъти и се изправяш 10. На следващата година отново опитах и за щастие този път достигнах до Хавай. Но не мина без злополуки. Счупи ми се машината за вода, най-важната част от лодката, която се захранваше от слънчева енергия, и превръща солената вода в сладка. Но не функционираше много добре в океана не знам какво и беше станало За щастие помощта дойде на време.
But what do you do? Fall down nine times, get up 10. So, the following year, I set out and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii. But it was not without misadventure. My watermaker broke, only the most important piece of kit that I have on the boat. Powered by my solar panels, it sucks in saltwater and turns it into freshwater. But it doesn't react very well to being immersed in ocean, which is what happened to it. Fortunately, help was at hand.
По същото време там се появи една друга лодка правейки това, което правех аз, изследвайки боклука в Северната част на Тихия океан. Тази част от Северната част на Тихия океан е два пъти по-голяма от Тексас, която съдържа около 3,5 милиона тона боклук, които се движат в центъра на водовъртежа на Северната част на Тихия океан. Като част от своят протест, тези момчета бяха построили своята лодка от пласмасови отпадъци, използвайки 15,000 празни бутилки от вода които бяха свързани от два понтони. Те се движеха много бавно. И имаха малко закъснение. Трябваше да спрат на острова Каталина много скоро след като напуснаха Лонг Бийч, защото капачките на бутилките започнали да падат и те започнали да потъват. Трябваше да дърпат и да оправят всички капачки.
There was another unusual boat out there at the same time, doing as I was doing, bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch, that area in the North Pacific about twice the size of Texas, with an estimated 3.5 million tons of trash in it, circulating at the center of that North Pacific Gyre. So, to make the point, these guys had actually built their boat out of plastic trash, 15,000 empty water bottles latched together into two pontoons. They were going very slowly. Partly, they'd had a bit of a delay. They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach because the lids of all the water bottles were coming undone, and they were starting to sink. So they'd had to pull in and do all the lids up.
Водните ми запаси бяха на привършване, но за щастие нашите маршрути се срещнаха. Те бяха останали без храна, а аз бях останала без вода. Свързахме се по сателитния телефон и се уговорихме да се срещнем. Отне ни една седмица, за да можем отново да се срещем. Аз се движех с патетично бавно темпо около 1,3 възли, а те със скорост малко по-висока от моята 1,4. Беше като два охлюва в брачен танц. Но най-накрая успяхме да се срещем и Джоел се хвърли през лодката и ни улови една красива и голяма златиста риба, която беше най-добрата храна от три месеца.
But, as I was approaching the end of my water reserves, luckily, our courses were converging. They were running out of food; I was running out of water. So we liaised by satellite phone and arranged to meet up. And it took about a week for us to actually gradually converge. I was doing a pathetically slow speed of about 1.3 knots, and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4: it was like two snails in a mating dance. But, eventually, we did manage to meet up and Joel hopped overboard, caught us a beautiful, big mahi-mahi, which was the best food I'd had in, ooh, at least three months.
За щастие тази, която улови този ден беше много по-добра от онази, която бяха уловили преди няколко седмици. Когато я разрязали, открили, че стомаха и е пълен с пластмасови отпадъци. И това е наистина лоша новина, защото пластмасата не е инертна субстанция. Химичните съставки се абсорбират в месото на бедното същество, което ги беше изяло, и след това идваме ние и изяждаме бедното същество и по такъв начин в организма ни се събират токсини. По този начин това оказва влияние върху човешкото здраве.
Fortunately, the one that he caught that day was better than this one they caught a few weeks earlier. When they opened this one up, they found its stomach was full of plastic. And this is really bad news because plastic is not an inert substance. It leaches out chemicals into the flesh of the poor critter that ate it, and then we come along and eat that poor critter, and we get some of the toxins accumulating in our bodies as well. So there are very real implications for human health.
Най-после достигнах жива до Хавай. И през следващата година предприех втория етап от пресичането на Тихия океан, от Хавай до Тарава. Ще забележите, че Тарава е на много ниско надморско равнище. Тя е като малка зелена линия на хоризонта и това ги кара да са доста притеснени от повишаването водата в океаните. Това е голям проблем за тези хора. Най-високите зони в острова едва достигат шест фута над морското равнище. И също така с увеличаването на екстремните метереологични феномени поради промяната на климата, те очакват прилива на още повече вълни да навлязат в рифа и ще замърсят запаса от прясна вода. Имах една среща с тамошния призидент, който сподели с мен своята стратегия за евакуация на населението. Той очаква, че през следващите 50 години, стотици хиляди хора, които живеят там ще трябва да се изселят в Нова Зеландия или Австралия. И това ме накара да се замисля, как ще се почувствам ако Великобритания трябваше на изчезне под водата. Ако местата, където се родих ходих на училище и се омъжих, ако всички тези места изведнъж изчезнеха завинаги ей така буквално, би ме карало да се чувствам без почва.
I eventually made it to Hawaii still alive. And, the following year, set out on the second stage of the Pacific, from Hawaii down to Tarawa. And you'll notice something about Tarawa; it is very low-lying. It's that little green sliver on the horizon, which makes them very nervous about rising oceans. This is big trouble for these guys. They've got no points of land more than about six feet above sea level. And also, as an increase in extreme weather events due to climate change, they're expecting more waves to come in over the fringing reef, which will contaminate their fresh water supply. I had a meeting with the president there, who told me about his exit strategy for his country. He expects that within the next 50 years, the 100,000 people that live there will have to relocate to New Zealand or Australia. And that made me think about how would I feel if Britain was going to disappear under the waves; if the places where I'd been born and gone to school and got married, if all those places were just going to disappear forever. How, literally, ungrounded that would make me feel.
Накратко ще хвана пътя, за да стигна до Австралия. И ако съм успешна, ще съм първата жена която гребейки сама е прекосила Тихия океан. Опитвам се да използвам това да събудя съзнанието за проблемите на околната среда и да покажа човешката страна на океана. Ако Атлантика беше моето вътрешно пътуване, за да открия моите собствени качества, може бе Тихия океан е моето външно пътуване, за да разбера, как да използвам моят интересен избор за кариера за да бъде полезна на света, и да мога да запазя някои от нещата, които съм научила и да ги приложа в ситуации, в които човечеството се намира сега.
Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia, and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo all the way across the Pacific. And I try to use this to bring awareness to these environmental issues, to bring a human face to the ocean. If the Atlantic was about my inner journey, discovering my own capabilities, maybe the Pacific has been about my outer journey, figuring out how I can use my interesting career choice to be of service to the world, and to take some of those things that I've learned out there and apply them to the situation that humankind now finds itself in.
Мисля, че има три основни точки. Първата се отнася за истории, които си разказваме. Дълго време си казвах, че не мога да имам приключения защото не съм висока 2 метра нито атлетична и брадата. И тогава историята се промени Открих, че хората гребейки могат да пресичат океани. Дори се запознах с една от тях, жена, която имаше моята структура. Така че, въпреки че не станах по висока, и не си пуснах брада, нещо се беше променило, моето вътрешно аз се беше променило Засега историята, която си разказваме един на друг че имаме нужда от всичко, че имаме нужда от петрол. Но ако само се опитаме да променим тази история? Ние имаме алтернативи, и ние притежаваме силата на свободната воля да изберем тези алтернативи, които са трайни, за да създадем едно по-зелено бъдеще.
I think there are probably three key points here. The first one is about the stories that we tell ourselves. For so long, I told myself that I couldn't have an adventure because I wasn't six foot tall and athletic and bearded. And then that story changed. I found out that people had rowed across oceans. I even met one of them and she was just about my size. So even though I didn't grow any taller, I didn't sprout a beard, something had changed: My interior dialogue had changed. At the moment, the story that we collectively tell ourselves is that we need all this stuff, that we need oil. But what about if we just change that story? We do have alternatives, and we have the power of free will to choose those alternatives, those sustainable ones, to create a greener future.
Втората основна точка е увеличаването на малки дела. Можем да си мислим, че всичко, което правим като индивиди е само капка в океана, и не може да се забележи разликата. Но не е така. По принцип не сме се вкючили в тези неща поради поради глобалните бедствия. Разбира се, че са съществували случаите като Ексон Валдез и Чернобил, но най-вече е натрупването на взети неправилни решения от милиони индивиди ден след ден и година след година. И поради същата причина прябва да променим тази тенденция. Можем да започнем да вземаме по-правилни, по-мъдри и по-устойчиви решения. И правейки го, ние не сме единствените хора. Всяко едно нещо, което правим се разнася на вълни. Останалите хора ще го забележат, ако си на опашката в супера и извадиш своята екологична торбичка. Ако всички започнем да правим това, ние можем да повлияем да е социално неприемливо да кажем да на използването на пласмаса. Това е само един пример. Това е една световна общественост.
The second point is about the accumulation of tiny actions. We might think that anything that we do as an individual is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference. But it does. Generally, we haven't got ourselves into this mess through big disasters. Yes, there have been the Exxon Valdezes and the Chernobyls, but mostly it's been an accumulation of bad decisions by billions of individuals, day after day and year after year. And, by the same token, we can turn that tide. We can start making better, wiser, more sustainable decisions. And when we do that, we're not just one person. Anything that we do spreads ripples. Other people will see if you're in the supermarket line and you pull out your reusable grocery bag. Maybe if we all start doing this, we can make it socially unacceptable to say yes to plastic in the checkout line. That's just one example. This is a world-wide community.
Следващата точка е: Поемането на отговорност. Дълго време в моя живот исках нещо, което да ме направи щастлива. Мислих си, че ако имам подходящата къща, подходящата кола, или подходящия мъж в живота си тогава можех да съм щастлива. но когато пишех това упражнение некролог в този момент аз помъдрях за малко и разбрах, че е необходимо да създам своето собствено бъдеще. Не можех единствено да чакам щастието да дойде и да ме открие. Мисля, че съм екологистка егоистка. Моят план е да живея дълго време, и когато стана на 90 години искам да съм щастлива и здрава. Много е трудно да бъдеш щастлив в свят изпълнен с глад и суша. Много е трудно да бъдеш здрав на планета, където сме отровили земята и морето и въздуха.
The other point: It's about taking responsibility. For so much of my life, I wanted something else to make me happy. I thought if I had the right house or the right car or the right man in my life, then I could be happy. But when I wrote that obituary exercise, I actually grew up a little bit in that moment and realized that I needed to create my own future. I couldn't just wait passively for happiness to come and find me. And I suppose I'm a selfish environmentalist. I plan on being around for a long time, and when I'm 90 years old, I want to be happy and healthy. And it's very difficult to be happy on a planet that's racked with famine and drought. It's very difficult to be healthy on a planet where we've poisoned the earth and the sea and the air.
Скоро ще предприема една нова инициатива наречена Еко-Герои. Идеята е, че всички наши Еко-Герои всеки ден ще направят поне една екологична дейност на ден. Това ще е малко като игра. Ще създадем програма за iPhone от нея. Опитваме се само да създадем съзнание към околната среда, разбира се, да сменим една крушка не означава че ще променим света, но това отношение, това съзнание което ни кара да сменим крушката и да вземем една чаша кафе в керамична чаша, а не в пласмасова чашка това е нещото, което може да промени света.
So, shortly, I'm going to be launching a new initiative called Eco-Heroes. And the idea here is that all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day. It's meant to be a bit of a game. We're going to make an iPhone app out of it. We just want to try and create that awareness because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world, but that attitude, that awareness that leads you to change the light bulb or take your reusable coffee mug, that is what could change the world.
Наистина вярвам, че сме в една много важна фаза в историята. Ние имаме избор. Ние сме благословени, или проклети да притежаваме свободна воля. Ние можем да изберем по-зелено бъдеще. И можем да достигнем до него ако всички гребем заедно в синхрон.
I really believe that we stand at a very important point in history. We have a choice. We've been blessed, or cursed, with free will. We can choose a greener future, and we can get there if we all pull together to take it one stroke at a time.
Благодаря ви.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)