I haven't told many people this, but in my head, I've got thousands of secret worlds all going on all at the same time. I am also autistic.
Tôi chưa từng nói với nhiều người về điều này nhưng trong đầu mình, tôi có hàng ngàn thế giới bí mật đang diễn ra cùng 1 lúc. Tôi còn bị tự kỉ nữa.
People tend to diagnose autism with really specific check-box descriptions, but in reality, it's a whole variation as to what we're like. For instance, my little brother, he's very severely autistic. He's nonverbal. He can't talk at all. But I love to talk. People often associate autism with liking maths and science and nothing else, but I know so many autistic people who love being creative. But that is a stereotype, and the stereotypes of things are often, if not always, wrong. For instance, a lot of people think autism and think "Rain Man" immediately. That's the common belief, that every single autistic person is Dustin Hoffman, and that's not true.
Người ta có khuynh hướng chẩn đoán bệnh tự kỉ bằng bảng mô tả và đánh dấu vào ô có sẵn nhưng trong thực tế, điều đó biến đổi tùy theo mỗi người Ví dụ, em trai tôi, nó bị tự kỉ nặng. Nó không nói. Không thể nói gì. Nhưng tôi lại thích nói. Mọi người thường đánh đồng tự kỉ với việc thích toán và khoa học và không gì cả, nhưng tôi biết nhiều người tự kỉ rất thích sáng tạo. Nhưng đó là sự rập khuôn, và mọi sự rập khuôn, nếu không phải luôn luôn thì thường là sai. Ví dụ, nhiều người nghĩ về tự kỉ sẽ nghĩ đến phim "Rain Man" ngay lập tức. Đó là niềm tin phổ biến, rằng mỗi người bị tự kỉ đều là diễn viên Dustin Hoffman, và điều đó không đúng.
But that's not just with autistic people, either. I've seen it with LGBTQ people, with women, with POC people. People are so afraid of variety that they try to fit everything into a tiny little box with really specific labels. This is something that actually happened to me in real life: I googled "autistic people are ..." and it comes up with suggestions as to what you're going to type. I googled "autistic people are ..." and the top result was "demons." That is the first thing that people think when they think autism. They know. (Laughter)
Không chỉ với người bị tự kỉ, tôi thấy điều đó cũng xảy đến với cộng đồng LGBT, với phụ nữ, với người da màu. Mọi người rất sợ sự đa dạng đến nỗi họ cố gắng đưa mọi thứ vào trong chiếc hộp nhỏ và gắn cho nó 1 cái mác thật cụ thể. Điều này thực sự đã diễn ra với tôi trong thực tế: Tôi tra google "người tự kỉ là..." và xuất hiện các đề xuất cho những gì bạn sắp gõ. Tôi tra google "người tự kỉ là..." và kết quả trên cùng là "ma quỷ". Đó là điều đầu tiên người ta nghĩ đến khi nói về bệnh tự kỉ. Họ biết. (Cười)
One of the things I can do because I'm autistic — it's an ability rather than a disability — is I've got a very, very vivid imagination. Let me explain it to you a bit. It's like I'm walking in two worlds most of the time. There's the real world, the world that we all share, and there's the world in my mind, and the world in my mind is often so much more real than the real world. Like, it's very easy for me to let my mind loose because I don't try and fit myself into a tiny little box. That's one of the best things about being autistic. You don't have the urge to do that. You find what you want to do, you find a way to do it, and you get on with it. If I was trying to fit myself into a box, I wouldn't be here, I wouldn't have achieved half the things that I have now. There are problems, though. There are problems with being autistic, and there are problems with having too much imagination. School can be a problem in general, but having also to explain to a teacher on a daily basis that their lesson is inexplicably dull and you are secretly taking refuge in a world inside your head in which you are not in that lesson, that adds to your list of problems. (Laughter) Also, when my imagination takes hold, my body takes on a life of its own. When something very exciting happens in my inner world, I've just got to run. I've got to rock backwards and forwards, or sometimes scream. This gives me so much energy, and I've got to have an outlet for all that energy. But I've done that ever since I was a child, ever since I was a tiny little girl. And my parents thought it was cute, so they didn't bring it up, but when I got into school, they didn't really agree that it was cute. It can be that people don't want to be friends with the girl that starts screaming in an algebra lesson. And this doesn't normally happen in this day and age, but it can be that people don't want to be friends with the autistic girl. It can be that people don't want to associate with anyone who won't or can't fit themselves into a box that's labeled normal. But that's fine with me, because it sorts the wheat from the chaff, and I can find which people are genuine and true and I can pick these people as my friends.
Một trong những điều tôi có thể làm nhờ vào chứng tự kỉ- đó là khả năng chứ không phải sự tàn tật- là tôi có trí tưởng tượng vô cùng sinh động Để tôi giải thích một chút. Giống như là đi trong 2 thế giới Thế giới thực mà chúng ta đang ở đây, và một thế giới khác trong đầu tôi, và thế giới trong đầu tôi thường thực hơn thế giới mà chúng ta đang sống. Rất dễ khiến đầu óc tôi trở nên mơ hồ bởi vì tôi không cố đưa mình vào 1 chiếc hộp nhỏ. Đó là một trong những điều về tự kỉ. Bạn không phải vội vàng làm điều đó. Bạn tìm kiếm điều bạn muốn làm, bạn tìm cách làm và hòa hợp với nó. Nếu cố gắng đưa mình vào khuôn khổ, tôi sẽ không ở đây, hẳn sẽ không có được một nửa những điều mà tôi đang có. Mặc dù có nhiều vấn đề. Có nhiều vấn đề với việc bị tự kỉ, và với việc có quá nhiều sự tưởng tượng. Trường học, nhìn chung, có thể là một vấn đề, nhưng cũng phải giải thích với giáo viên, hằng ngày rằng bài học của họ thật buồn tẻ một cách khó mà giải thích và việc bạn lẳng lặng rúc vào trong thế giới bên trong đầu để không phải nghe giảng bổ sung vào danh sách các rắc rối. (Cười) Tương tự, khi trí tưởng tượng của tôi chiếm lĩnh, thân thể tôi sống cuộc sống của chính nó. Khi điều gì đó thú vị diễn ra trong thế giới bên trong, tôi phải chạy. Tôi phải vận động liên tục tiến và lùi, hoặc đôi khi hét lên. Điều này cho tôi quá nhiều năng lượng, và tôi phải có lối ra cho nguồn năng lượng này. Tôi vẫn làm điều đó khi còn là một đứa trẻ, từ khi còn là một cô nhóc tí xíu, cha mẹ tôi nghĩ điều đó thật đáng yêu, nêu không để ý nhiều nhưng khi tới tuổi đi học, mọi người lại không cho đó là đáng yêu. Có thể, mọi người không muốn làm bạn với con bé hay hét trong giờ học đại số. Điều này không thường diễn ra hiện nay, ở độ tuổi này, và có thể người ta không muốn làm bạn với con bé bị tự kỉ. Có thể người ta không muốn liên quan đến bất cứ ai không thể tự điều chỉnh trong khuôn khổ được "dán mác" bình thường. Nhưng điều đó không sao với tôi cả, bởi vì nó giống như loại bỏ bột mì từ tro trấu, tôi có thể tìm ra người chân thật và thật lòng và chọn họ làm bạn.
But if you think about it, what is normal? What does it mean? Imagine if that was the best compliment you ever received. "Wow, you are really normal." (Laughter) But compliments are, "you are extraordinary" or "you step outside the box." It's "you're amazing." So if people want to be these things, why are so many people striving to be normal? Why are people pouring their brilliant individual light into a mold? People are so afraid of variety that they try and force everyone, even people who don't want to or can't, to become normal. There are camps for LGBTQ people or autistic people to try and make them this "normal," and that's terrifying that people would do that in this day and age.
Khi nghĩ về điều đó, điều gì là bình thường? Điều đó có nghĩa gì? Hãy tưởng tượng đó là lời khen hay nhất bạn từng nhận được. "Wow, bạn thật sự bình thường." (Cười) Nhưng lời khen là "Bạn thật phi thường." hay "Bạn đột phá" "Bạn thật tuyệt vời." Nếu người ta muốn những điều này. tại sao nhiều người lại cố gắng trở nên bình thường? Tại sao lại đổ ánh sáng rực rỡ của riêng mình vào 1 cái khuôn? Người ta sợ sự đa dạng đến nỗi họ cố và ép mọi người, ngay cả người không muốn hoặc không thể trở thành người bình thường Có nhiều hội trại dành cho người LGBT hoặc người tự kỉ để cố gắng và giúp họ "bình thường", và thật đáng sợ là mọi người vẫn làm điều đó trong thời buổi này.
All in all, I wouldn't trade my autism and my imagination for the world. Because I am autistic, I've presented documentaries to the BBC, I'm in the midst of writing a book, I'm doing this — this is fantastic — and one of the best things that I've achieved, that I consider to have achieved, is I've found ways of communicating with my little brother and sister, who as I've said are nonverbal. They can't speak. And people would often write off someone who's nonverbal, but that's silly, because my little brother and sister are the best siblings that you could ever hope for. They're just the best, and I love them so much and I care about them more than anything else. I'm going to leave you with one question: If we can't get inside the person's minds, no matter if they're autistic or not, instead of punishing anything that strays from normal, why not celebrate uniqueness and cheer every time someone unleashes their imagination?
Tóm lại, tôi sẽ không đổi bệnh tự kỉ và trí tưởng tưởng của mình cho thế giới Bởi vì tôi tự kỉ, tôi vừa giới thiệu tư liệu cho BBC, tôi đang viết một cuốn sách, tôi đang viết - điều này thật tuyệt vời và một trong những điều tốt nhất mà tôi đạt được, mà tôi xem là thành tựu, là tìm ra cách giao tiếp với em trai và em gái của tôi, người mà tôi nói là phi ngôn ngữ. Hai đứa đều không nói được. Mọi người thường viết về ai đó không nói được, nhưng điều đó thật ngu ngốc, vì 2 đứa em của tôi là 2 đứa em tốt nhất mà bạn có thể có. Chúng là điều tuyệt vời nhất, tôi yêu 2 đứa rất nhiều và tôi quan tâm đến chúng nhiều hơn bất kỳ điều gì khác. Tôi sắp đưa ra cho bạn một câu hỏi: Nếu chúng ta không thể vào trong đầu của một người, dù cho họ có bị tự kỉ hay không, thay vì trừng phạt những gì không theo bình thường tại sao không ăn mừng sự độc nhất vô nhị và ăn mừng mỗi khi ai đó giải phóng được trí tưởng tượng của mình?
Thank you.
Xin cảm ơn.
(Applause)
(Vỗ tay)