I haven't told many people this, but in my head, I've got thousands of secret worlds all going on all at the same time. I am also autistic.
S'i kam treguar shumë njerëzve por në kokën time, unë kam mijëra bota sekrete qe levizin në të njejtën kohë. Jam autiste po ashtu.
People tend to diagnose autism with really specific check-box descriptions, but in reality, it's a whole variation as to what we're like. For instance, my little brother, he's very severely autistic. He's nonverbal. He can't talk at all. But I love to talk. People often associate autism with liking maths and science and nothing else, but I know so many autistic people who love being creative. But that is a stereotype, and the stereotypes of things are often, if not always, wrong. For instance, a lot of people think autism and think "Rain Man" immediately. That's the common belief, that every single autistic person is Dustin Hoffman, and that's not true.
Njerëzit tentojnë ta diagnostifikojnë autizmin me përshkrime shume specifike por në realitet, është komplet ndryshe. Për shembull, vëllai im i vogël, ka autizem te theksuar. Ai nuk flet. Ai nuk mundet te flase fare. Por unë adhuroj të flas. Njerëzit shpesh asociojnë autismin me zotesine ne matematike, shkencë dhe asgjë tjetër por unë njoh shumë njerëz autist që adhurojnë të jenë kreativ. Por ky është një stereotip, dhe stereotipet e gjërave shpesh, nëse jo gjithmone, janë gabim. Për shembull, shumë njerëz mendojnë autizmin dhe i shkon mendja te "Rain Man" Ky është mendimi i zakonshëm, se cdo autist është Dustin Hoffman, dhe kjo nuk është e vërtetë.
But that's not just with autistic people, either. I've seen it with LGBTQ people, with women, with POC people. People are so afraid of variety that they try to fit everything into a tiny little box with really specific labels. This is something that actually happened to me in real life: I googled "autistic people are ..." and it comes up with suggestions as to what you're going to type. I googled "autistic people are ..." and the top result was "demons." That is the first thing that people think when they think autism. They know. (Laughter)
Por kjo nuk është vetëm me personat autist. E kam parë këtë edhe per njerëzit LGBTQ për femrat, për njerëzit me ngjyre. Njerëzit janë të frikuar nga variacioni saqë mundohen të fusin cdo gjë në një kuti të vogël me etiketa specifike. Kjo është diçka që aktualisht më ka ndodhur në jetë: Kërkova në google "autistët janë .." dhe u shfaqën sugjerimet ashtu siç deshe të shkruash. Kërkova në Google "autistët janë.." dhe rezultati i parë ishte "demonë". Kjo është gjëja e parë që njerëzit mendojne kur mendojnë autizmin. Ata e dijnë. (të qeshura)
One of the things I can do because I'm autistic — it's an ability rather than a disability — is I've got a very, very vivid imagination. Let me explain it to you a bit. It's like I'm walking in two worlds most of the time. There's the real world, the world that we all share, and there's the world in my mind, and the world in my mind is often so much more real than the real world. Like, it's very easy for me to let my mind loose because I don't try and fit myself into a tiny little box. That's one of the best things about being autistic. You don't have the urge to do that. You find what you want to do, you find a way to do it, and you get on with it. If I was trying to fit myself into a box, I wouldn't be here, I wouldn't have achieved half the things that I have now. There are problems, though. There are problems with being autistic, and there are problems with having too much imagination. School can be a problem in general, but having also to explain to a teacher on a daily basis that their lesson is inexplicably dull and you are secretly taking refuge in a world inside your head in which you are not in that lesson, that adds to your list of problems. (Laughter) Also, when my imagination takes hold, my body takes on a life of its own. When something very exciting happens in my inner world, I've just got to run. I've got to rock backwards and forwards, or sometimes scream. This gives me so much energy, and I've got to have an outlet for all that energy. But I've done that ever since I was a child, ever since I was a tiny little girl. And my parents thought it was cute, so they didn't bring it up, but when I got into school, they didn't really agree that it was cute. It can be that people don't want to be friends with the girl that starts screaming in an algebra lesson. And this doesn't normally happen in this day and age, but it can be that people don't want to be friends with the autistic girl. It can be that people don't want to associate with anyone who won't or can't fit themselves into a box that's labeled normal. But that's fine with me, because it sorts the wheat from the chaff, and I can find which people are genuine and true and I can pick these people as my friends.
Një nga gjërat që mund të bëj si autiste është më shumë aftësi, sesa paaftësi Kam një imagjinatë shumë, shumë të ndezur. Më lejoni t'ua shpjegoj pak. Është sikur të ecësh në dy bote Është bota reale, të cilën gjithë e ndajmë dhe bota në mendjen time, dhe kjo është zakonisht shumë më reale, sesa bota e vërtetë. Është e lehtë ta lë mendjen të humbase sepse nuk provoj ta fus në kuti të vogël. Kjo është nga gjërat më të mira si autist. Se ke nevojën ta bësh atë. Gjen çfarë dëshiron të bësh, gjen mënyrën ta bësh, dhe e bën. Në qoftë se kisha provuar ta fus veten në një kuti, nuk do isha këtu. Nuk do të arrija gjysmën e gjërave që kam tani. Mirëpo, ka edhe probleme, Ka disa probleme kur je autist, posedimi i imagjinatës të tepërt. Shkolla mund të jetë problem në përgjithsi por t'ia shpjegosh profit cdo ditë cdo ditë .. se mesimi i tyre është jashtzkonisht i mërzitshëm dhe se ti sekretisht po fshihesh, në botën brenda mendjes tënde, për atë kjo shtohet tek lista e problemeve. (të qeshura) Gjithashtu, kur imagjinata ime ndodh, trupi im merr një jetë të tij. Kur dicka emocionuese ndodh në botën time, Unë vetëm duhet të vrapoj. Duhet të kthehem mbrapa dhe para, ose nganjëherë të bërtas. Kjo më jep shumë energji, dhe më duhet ta shkarkoj gjithë atë energji. E kam bërë këtë qysh si fëmijë. qysh kur kam qenë vajzë e vogël, Prindërit mendonin se është e lezetshme, por kur hyra në shkollë nuk u pajtuan se kjo është e lezetshme. Njerëzit nuk donin të shoqëroheshin me vajzën që fillon të bërtasë në algjebër. Dhe kjo nuk ndodh në këtë moshë, kto ditë, por mund të jetë se njerëzit nuk duan të shoqerohen me këdo që s'u përshtatet. e ta etiketojne si diçka normale. Por kjo është në rregull për mua, sepse zgjedh grurin nga kashta, dhe i dalloj cilët njerëz janë të vërtetë. dhe mund ti zgjedh si shokë. Por nëqoftëse e mendon, çfarë është normale? çfarë do të thotë?
But if you think about it, what is normal? What does it mean? Imagine if that was the best compliment you ever received. "Wow, you are really normal." (Laughter) But compliments are, "you are extraordinary" or "you step outside the box." It's "you're amazing." So if people want to be these things, why are so many people striving to be normal? Why are people pouring their brilliant individual light into a mold? People are so afraid of variety that they try and force everyone, even people who don't want to or can't, to become normal. There are camps for LGBTQ people or autistic people to try and make them this "normal," and that's terrifying that people would do that in this day and age.
Imagjino sikur të ishte komplimenti më i mirë që ke marre. "Wow, ti je normale" (të qeshura) Por komplimentet janë, "Ti je ekstra-ordinere" ose "ti je shumë përpara" është "Ti je e mrekullueshme" Në qoftë se njerëzit duan të jenë këto, pse luftojnë të jenë normal? Pse fusin dritën individuale në myk? Pse frikësohen dhe detyrojnë edhe njerezit qe s'munden, të jenë normal. Ka kampe për njerëzit me LGBTQ ose autist që ti detyrojnë që ata të bëhen "normale" kjo është tmerr të ndodhe në këtë kohë. Nuk do ta ndërroja autizmin tim me botën. Sepse jam autiste,
All in all, I wouldn't trade my autism and my imagination for the world. Because I am autistic, I've presented documentaries to the BBC, I'm in the midst of writing a book, I'm doing this — this is fantastic — and one of the best things that I've achieved, that I consider to have achieved, is I've found ways of communicating with my little brother and sister, who as I've said are nonverbal. They can't speak. And people would often write off someone who's nonverbal, but that's silly, because my little brother and sister are the best siblings that you could ever hope for. They're just the best, and I love them so much and I care about them more than anything else. I'm going to leave you with one question: If we can't get inside the person's minds, no matter if they're autistic or not, instead of punishing anything that strays from normal, why not celebrate uniqueness and cheer every time someone unleashes their imagination?
Kam prezantuar dokumentar në BBC, jam duke shkruar një libër, Jam duke e bërë këtë -është fantastike- dhe një nga gjërat më të mira që konsideroj se kam arritur, është se kam gjetur rrugë komunikuese me vëllain tim dhe motrën, që siç thash janë jo-verbal. Ata nuk flasin. Dhe njerëzit shkruajnë për dikë që s'flet, kjo është marrëzi, vellai dhe motra ime janë ata që ti do dëshiroje. Ata janë më t'mirët. I dua aq shumë dhe kujdesem për ta më shumë se gjithshka tjetër. Do ju lë me një pyetje: Qoftë se n'mendjen e një personi nuk mund t'hyjmë pa marrur parasysh a janë autist apo jo, Në vend se të dënojmë dicka jashtë normales, pse nuk gëzohemi me uniken dhe të buzëqeshim sa here që dikush lëshon imagjinatën e tij? Faleminderit. (Duartrokitje)
Thank you.
(Applause)