I haven't told many people this, but in my head, I've got thousands of secret worlds all going on all at the same time. I am also autistic.
Nu am spus-o multora, dar am în minte mii de lumi secrete ce se derulează simultan. Sunt și autistă.
People tend to diagnose autism with really specific check-box descriptions, but in reality, it's a whole variation as to what we're like. For instance, my little brother, he's very severely autistic. He's nonverbal. He can't talk at all. But I love to talk. People often associate autism with liking maths and science and nothing else, but I know so many autistic people who love being creative. But that is a stereotype, and the stereotypes of things are often, if not always, wrong. For instance, a lot of people think autism and think "Rain Man" immediately. That's the common belief, that every single autistic person is Dustin Hoffman, and that's not true.
Oamenii tind să diagnosticheze autismul prin descrieri foarte exacte, dar, în realitate, între noi există o mare variabilitate. De exemplu, fratele meu mai mic are autism sever. E non-verbal. Nu vorbește deloc. Dar mie îmi place să vorbesc. Oamenii deseori asociază autismul doar cu plăcerea pentru matematică și științe, dar cunosc multe persoane autiste cărora le place să fie creative. E doar un stereotip și stereotipurile sunt, deseori, dacă nu întotdeauna, greșite. De pildă, foarte mulți oameni, când se gândesc la autism, le vine în minte imediat „Rain Man”. Aceasta este părerea comună, fiecare persoană cu autism e un Dustin Hoffman, iar asta nu e adevărat.
But that's not just with autistic people, either. I've seen it with LGBTQ people, with women, with POC people. People are so afraid of variety that they try to fit everything into a tiny little box with really specific labels. This is something that actually happened to me in real life: I googled "autistic people are ..." and it comes up with suggestions as to what you're going to type. I googled "autistic people are ..." and the top result was "demons." That is the first thing that people think when they think autism. They know. (Laughter)
Dar asta nu se întâmplă doar cu persoanele cu autism. Am văzut asta și cu minoritățile sexuale, cu femeile, cu persoanele de culoare. Lumea e atât de speriată de diversitate încât încearcă să eticheteze orice, cu etichete foarte specifice. Iată ceva ce mi s-a întâmplat în realitate. Căutam pe Google „persoanele cu autism sunt...” și apar sugestii pentru ceea ce vrei să tastezi. Căutam „persoanele cu autism sunt...” și primul rezultat a fost „demoni”. Acela e primul lucru la care se gândesc oamenii când se gândesc la autism. Ei știu. (Râsete)
One of the things I can do because I'm autistic — it's an ability rather than a disability — is I've got a very, very vivid imagination. Let me explain it to you a bit. It's like I'm walking in two worlds most of the time. There's the real world, the world that we all share, and there's the world in my mind, and the world in my mind is often so much more real than the real world. Like, it's very easy for me to let my mind loose because I don't try and fit myself into a tiny little box. That's one of the best things about being autistic. You don't have the urge to do that. You find what you want to do, you find a way to do it, and you get on with it. If I was trying to fit myself into a box, I wouldn't be here, I wouldn't have achieved half the things that I have now. There are problems, though. There are problems with being autistic, and there are problems with having too much imagination. School can be a problem in general, but having also to explain to a teacher on a daily basis that their lesson is inexplicably dull and you are secretly taking refuge in a world inside your head in which you are not in that lesson, that adds to your list of problems. (Laughter) Also, when my imagination takes hold, my body takes on a life of its own. When something very exciting happens in my inner world, I've just got to run. I've got to rock backwards and forwards, or sometimes scream. This gives me so much energy, and I've got to have an outlet for all that energy. But I've done that ever since I was a child, ever since I was a tiny little girl. And my parents thought it was cute, so they didn't bring it up, but when I got into school, they didn't really agree that it was cute. It can be that people don't want to be friends with the girl that starts screaming in an algebra lesson. And this doesn't normally happen in this day and age, but it can be that people don't want to be friends with the autistic girl. It can be that people don't want to associate with anyone who won't or can't fit themselves into a box that's labeled normal. But that's fine with me, because it sorts the wheat from the chaff, and I can find which people are genuine and true and I can pick these people as my friends.
Un lucru pe care-l pot face pentru că am autism — mai degrabă o abilitate decât o dizabilitate — e că am o imaginație foarte, foarte bogată. Lăsați-mă să vă explic puțin. E ca și cum aș fi, mai tot timpul, în două lumi. În lumea reală, lumea pe care o știm cu toții, și în lumea din mintea mea, iar lumea din mintea mea e adesea mult mai reală decât lumea reală. E[foarte ușor pentru mine să-mi las mintea liberă pentru că nu încerc să mă încadrez într-o anumită etichetă. E unul din cele mai bune lucruri când e vorba de autism. Nu ai imboldul de a face așa ceva. Găsești ceea ce vrei să faci, găsești modalitatea de a face acel lucru și îl faci. De încercam să mă încadrez sub o anumită etichetă. nu eram aici, nu aș fi realizat nici jumătate din lucrurile pe care le am acum. Sunt totuși probleme. Sunt probleme cu acest autism, cu a avea prea multă imaginație. Școala poate fi o problemă în general, dar și că trebuie să îi explici profesoarei zilnic că lecția este inexplicabil de plictisitoare și că tu, în secret, te refugiezi în lumea din capul tău care nu are legătură cu lecția, se adaugă listei tale de probleme. (Râsete) De asemenea, când imaginația preia controlul, corpul meu are propria viață. Când se întâmplă ceva palpitant în lumea mea interioară, trebuie s-o iau la fugă,, să mă legăn, sau uneori strig. Asta îmi dă foarte multă energie și trebuie să o eliberez cumva. Dar fac asta de când eram mică, de când eram fetiță. Părinții mei ziceau că e drăguț și nu și-au pus problema, dar când am început școala, nu li se mai părea drăguț. Poate că oamenii nu vor să fie prieteni cu fata care începe să strige la ora de algebră. Asta nu se mai întâmplă în prezent, dar poate că oamenii nu vor să se împrietenească cu fata autistă. Poate că oamenii nu vor să fie asociați cu cineva care nu poate sau nu dorește să se integreze, să se înregimenteze în „normal”. Dar asta e bine pentru mine, așa se cerne neghina și pot să-mi dau seama cine e sincer și cinstit și pot să îmi aleg astfel prietenii.
But if you think about it, what is normal? What does it mean? Imagine if that was the best compliment you ever received. "Wow, you are really normal." (Laughter) But compliments are, "you are extraordinary" or "you step outside the box." It's "you're amazing." So if people want to be these things, why are so many people striving to be normal? Why are people pouring their brilliant individual light into a mold? People are so afraid of variety that they try and force everyone, even people who don't want to or can't, to become normal. There are camps for LGBTQ people or autistic people to try and make them this "normal," and that's terrifying that people would do that in this day and age.
Dacă stăm și ne gândim, ce este normal? Ce înseamnă? Imaginați-l ca cel mai frumos compliment primit vreodată: „Uau, cât de normal ești.” (Râsete) Complimente sunt: „ești extraordinar” sau „ești o specie aparte”. „Ești minunat”. Dacă oamenilor le place să fie făcuți așa, de ce atât de multă lume se străduie să fie normală? De ce oamenii își revarsă minunata lumină într-un șablon? Lumea e atât de speriată de diversitate, încât încearcă să-i forțeze pe toți, chiar și pe oamenii care nu vor sau nu pot, să devină normali. Sunt tabere pentru persoane LGBTQ sau cu autism care încearcă să le transforme în acest „normal” și este îngrozitor că oamenii fac asta în ziua de azi.
All in all, I wouldn't trade my autism and my imagination for the world. Because I am autistic, I've presented documentaries to the BBC, I'm in the midst of writing a book, I'm doing this — this is fantastic — and one of the best things that I've achieved, that I consider to have achieved, is I've found ways of communicating with my little brother and sister, who as I've said are nonverbal. They can't speak. And people would often write off someone who's nonverbal, but that's silly, because my little brother and sister are the best siblings that you could ever hope for. They're just the best, and I love them so much and I care about them more than anything else. I'm going to leave you with one question: If we can't get inside the person's minds, no matter if they're autistic or not, instead of punishing anything that strays from normal, why not celebrate uniqueness and cheer every time someone unleashes their imagination?
Totuși, nu mi-aș negocia autismul și imaginația cu lumea. Pentru că am autism, am prezentat documentare la BBC, tocmai scriu o carte. Fac asta, e fantastic, și unul dintre cele mai bune lucruri pe care le-am realizat, pe care eu consider că le-am realizat, e că am găsit modalități de a comunica cu fratele meu mai mic și cu sora mea care, după cum am spus, sunt non-verbali. Nu pot vorbi. Oamenii adesea elimină din start persoanele non-verbale, dar asta e o prostie, fratele meu mai mic și sora mea sunt cele mai bune rude pe care și le-ar putea dori cineva. Sunt grozavi și îi iubesc foarte mult și țin la ei mai mult decât la orice altceva. Închei cu o întrebare: Dacă nu putem pătrunde în mintea unei persoane, indiferent dacă are sau nu au autism, în loc să sancționăm tot ce se abate de la normal, de ce să nu celebrăm unicitatea și să ne bucurăm de fiecare dată când cineva dă frâu liber imaginației?
Thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)