I haven't told many people this, but in my head, I've got thousands of secret worlds all going on all at the same time. I am also autistic.
לא אמרתי את זה להרבה אנשים, אבל בראש שלי, יש לי אלפי עולמות סודיים שכולם מתרחשים באותו הזמן. אני גם אוטיסטית.
People tend to diagnose autism with really specific check-box descriptions, but in reality, it's a whole variation as to what we're like. For instance, my little brother, he's very severely autistic. He's nonverbal. He can't talk at all. But I love to talk. People often associate autism with liking maths and science and nothing else, but I know so many autistic people who love being creative. But that is a stereotype, and the stereotypes of things are often, if not always, wrong. For instance, a lot of people think autism and think "Rain Man" immediately. That's the common belief, that every single autistic person is Dustin Hoffman, and that's not true.
אנשים נוטים לאבחן אוטיזם עם תאורים מאוד ספציפיים שניתן להכניס לרשימה, אבל במציאות, זה מגוון שלם למה שאנחנו. לדוגמה, אחי הצעיר, הוא אוטיסטי חמור. הוא לא מילולי, הוא לא יכול לדבר בכלל. אבל אני אוהבת לדבר. אנשים הרבה פעמים משייכים אוטיזם לאהבת מתמטיקה ומדע ושום דבר אחר, אבל אני מכירה כל כך הרבה אנשים אוטיסטים שאוהבים להיות יצירתיים. אבל זה סטראוטיפ, והסטראוטיפים של דברים הם הרבה פעמים, אם לא תמיד, שגויים. לדוגמה, הרבה אנשים חושבים אוטיזם וחושבים "איש הגשם" מייד. זו האמונה הנפוצה, שכל אדם אוטיסט הוא דסטין הופמן, וזה לא נכון.
But that's not just with autistic people, either. I've seen it with LGBTQ people, with women, with POC people. People are so afraid of variety that they try to fit everything into a tiny little box with really specific labels. This is something that actually happened to me in real life: I googled "autistic people are ..." and it comes up with suggestions as to what you're going to type. I googled "autistic people are ..." and the top result was "demons." That is the first thing that people think when they think autism. They know. (Laughter)
אבל זה גם לא רק עם אנשים אוטיסטים. ראיתי את זה עם קהילת הלהט"בים, עם נשים, עם אנשים POC. אנשים כל כך מפחדים מגיוון שהם מנסים להכניס הכל לקופסאות קטנות עם תוויות ממש ספציפיות. זה משהו שלמעשה קרה לי בחיים: גיגלתי "אנשים אוטיסטים הם..." והגעתי להצעות למה יהיה הסוג שלכם. גיגלתי "אנשים אוטיסטים הם..." והתוצאה הראשונה היתה "שדים." זה הדבר הראשון שאנשים חושבים כשהם חושבים אוטיזם. הם יודעים. (צחוק)
One of the things I can do because I'm autistic — it's an ability rather than a disability — is I've got a very, very vivid imagination. Let me explain it to you a bit. It's like I'm walking in two worlds most of the time. There's the real world, the world that we all share, and there's the world in my mind, and the world in my mind is often so much more real than the real world. Like, it's very easy for me to let my mind loose because I don't try and fit myself into a tiny little box. That's one of the best things about being autistic. You don't have the urge to do that. You find what you want to do, you find a way to do it, and you get on with it. If I was trying to fit myself into a box, I wouldn't be here, I wouldn't have achieved half the things that I have now. There are problems, though. There are problems with being autistic, and there are problems with having too much imagination. School can be a problem in general, but having also to explain to a teacher on a daily basis that their lesson is inexplicably dull and you are secretly taking refuge in a world inside your head in which you are not in that lesson, that adds to your list of problems. (Laughter) Also, when my imagination takes hold, my body takes on a life of its own. When something very exciting happens in my inner world, I've just got to run. I've got to rock backwards and forwards, or sometimes scream. This gives me so much energy, and I've got to have an outlet for all that energy. But I've done that ever since I was a child, ever since I was a tiny little girl. And my parents thought it was cute, so they didn't bring it up, but when I got into school, they didn't really agree that it was cute. It can be that people don't want to be friends with the girl that starts screaming in an algebra lesson. And this doesn't normally happen in this day and age, but it can be that people don't want to be friends with the autistic girl. It can be that people don't want to associate with anyone who won't or can't fit themselves into a box that's labeled normal. But that's fine with me, because it sorts the wheat from the chaff, and I can find which people are genuine and true and I can pick these people as my friends.
אחד הדברים שאני יכולה לעשות בגלל שאני אוטיסטית -- זו יכולת ולא מגבלה -- יש לי דמיון מאוד מאוד מפותח. תנו לי להסביר לכם מעט. זה כאילו אני הולכת בשני עולמות רוב הזמן. יש את העולם האמיתי, העולם אותו אנחנו חולקים, ויש את העולם בראש שלי, והעולם בראש שלי הוא הרבה פעמים הרבה יותר אמיתי מהעולם האמיתי. לדוגמה, זה מאוד קל בשבילי לשחרר את התודעה שלי מפני שאני לא מנסה להתאים את עצמי לקופסה קטנה. זה אחד הדברים הטובים ביותר בלהיות אוטיסטית. אין את הדחף לעשות את זה. אתם מוצאים מה אתם רוצים לעשות, אתם מוצאים את הדרך בה אתם רוצים לעשות את זה, ואתם עושים את זה. אם הייתי מנסה להתאים את עצמי לקופסה, לא הייתי פה, לא הייתי משיגה חצי מהדברים שיש לי עכשיו. יש בעיות, עם זאת. יש בעיות בלהיות אוטיסט, ויש בעיות כשיש יותר מדי דמיון. בית הספר יכול להיות בעיה כללית, אבל גם להסביר למורה על בסיס יומי שהשיעורים שלהם הם משעממים בצורה שלא תאמן ואתם מוצאים מקלט בסודיות בעולם בתוך ראשכם בו אתם לא בשיעור, מה שמוסיף לרשימת הבעיות שלכם. (צחוק) וגם, כשהדמיון שלי משתלט, הגוף שלי מוצא חיים משלו. כשמשהו מאוד מרגש מתרחש בעולם הפנימי שלי, אני פשוט חייבת לרוץ. אני חייבת להתנדנד קדימה אחורה, או לפעמים לצעוק. זה נותן לי כל כך הרבה אנרגיה, וחייב להיות לי מוצא לכל האנרגיה הזו. אבל עשיתי זאת מאז שהייתי ילדה, מאז שהייתי ילדה קטנה. וההורים שלי חשבו שזה היה חמוד, אז הם לא העלו את זה, אבל כשהגעתי לבית הספר, הם לא ממש הסכימו שזה חמוד. יכול להיות שאנשים לא רוצים להיות חברים עם הילדה שמתחילה לצעוק בשיעור אלגברה. וזה לא קורה באופן נורמלי בימינו, אבל יכול להיות שאנשים לא רוצים להיות חברים של ילדה אוטיסטית. יכול להיות שאנשים לא רוצים להיות מקושרים למי שלא יכול או רוצה להתאים את עצמו לקופסה שמתוייגת נורמלי. אבל זה בסדר בשבילי, מפני שזה ממיין את החיטה מהמוץ, ואני יכולה למצוא מי האנשים שהם אמיתיים ואני יכולה לבחור את האנשים האלה כחברי.
But if you think about it, what is normal? What does it mean? Imagine if that was the best compliment you ever received. "Wow, you are really normal." (Laughter) But compliments are, "you are extraordinary" or "you step outside the box." It's "you're amazing." So if people want to be these things, why are so many people striving to be normal? Why are people pouring their brilliant individual light into a mold? People are so afraid of variety that they try and force everyone, even people who don't want to or can't, to become normal. There are camps for LGBTQ people or autistic people to try and make them this "normal," and that's terrifying that people would do that in this day and age.
אבל אם אתם חושבים על זה, מה נורמלי? מה זה אומר? דמיינו שזו היתה המחמאה הכי טובה שתקבלו. "וואו, אתם ממש נורמלים." (צחוק) אבל מחמאות הן, "אתם יוצאי דופן" או "אתם חושבים מחוץ לקופסה." זה "אתם מדהימים." אז אם אנשים רוצים להיות הדברים האלה, למה כל כך הרבה אנשים שואפים להיות נורמלים? למה אנשים שופכים את האור האינדיבידואלי המבריק שלהם לתבנית? אנשים כל כך מפחדים מגיוון שהם מנסים לכפות על כולם, אפילו אנשים שלא רוצים או לא יכולים, להיות נורמלים. יש מחנות של אנשי להט"ב או אנשים אוטיסטים כדי לנסות להפוך אותם "לנורמלים," וזה מפחיד שאנשים יעשו את זה בימינו.
All in all, I wouldn't trade my autism and my imagination for the world. Because I am autistic, I've presented documentaries to the BBC, I'm in the midst of writing a book, I'm doing this — this is fantastic — and one of the best things that I've achieved, that I consider to have achieved, is I've found ways of communicating with my little brother and sister, who as I've said are nonverbal. They can't speak. And people would often write off someone who's nonverbal, but that's silly, because my little brother and sister are the best siblings that you could ever hope for. They're just the best, and I love them so much and I care about them more than anything else. I'm going to leave you with one question: If we can't get inside the person's minds, no matter if they're autistic or not, instead of punishing anything that strays from normal, why not celebrate uniqueness and cheer every time someone unleashes their imagination?
בסך הכל, לא הייתי מחליפה את האוטיזם של והדמיון שלי עבור שום דבר בעולם. מפני שאני אוטיסטית, קריינתי סרטים דוקומנטריים ב BBC, אני באמצע כתיבת ספר, אני עושה את זה -- זה מדהים -- ואחד הדברים הכי טובים שהשגתי, שאני יכולה להגיד שהשגתי, זה שמצאתי דרך לתקשר עם אחי ואחותי הקטנים, שכמו שאמרתי לא ומילוליים, הם לא יכולים לדבר. ואנשים הרבה פעמים היו מוותרים על הלא מדברים, אבל זה מטופש, מפני שאחי ואחותי הקטנים הם האחים הכי טובים שאתם יכולים לקוות להם. הם פשוט הכי טובים, ואני אוהבת אותם כל כך ואכפת לי מהם יותר מכל דבר אחר. אני אשאיר אתכם עם שאלה אחת: אם אנחנו לא יכולים להכנס לראשים של אחרים, לא משנה אם הם אוטיסטים או לא, במקום להעניש כל דבר שסוטה מהנורמליות, למה לא לחגוג את היחודיות שלו ולעודד כל פעם שמישהו משחרר את הדמיון שלו?
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)