Όσοι από εσάς με θυμάστε από το TEDGlobal, με θυμάστε να κάνω κάποιες ερωτήσεις, οι οποίες ακόμα με απασχολούν. Μία από αυτές ήταν: Γιατί να χρειάζεται να ξοδέψουμε 6 δισεκατομμύρια λίρες για να επιταχύνουμε το τρένο Eurostar, τη στιγμή που, με το 10% αυτών των χρημάτων, θα μπορούσαμε να βάλουμε γυναίκες και άντρες σούπερ μοντέλα να σερβίρουν Σατό Πετρούς δωρεάν σε όλους τους επιβάτες καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού; Έτσι, θα μας έμεναν ρέστα 5 δισεκατομμύρια και οι άνθρωποι θα ζητούσαν να επιβραδυνθούν τα τρένα. Επίσης, μπορεί να με θυμάστε να ρωτώ το εξής, μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση, ότι εκείνα τα περίεργα σήματα, που αναβοσβήνουν πάνω σας με την ένδειξη «35» και ενίοτε συνοδεύονται από ένα χαμόγελο ή ένα κατσούφιασμα ανάλογα με το αν έχετε υπερβεί ή όχι το όριο ταχύτητας, είναι, στην πραγματικότητα, περισσότερο αποτελεσματικά στην πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων, απ' ότι οι κάμερες ταχύτητας, οι οποίες ενέχουν τον πραγματικό κίνδυνο της τιμωρίας.
Those of you who may remember me from TEDGlobal remember me asking a few questions which still preoccupy me. One of them was: Why is it necessary to spend six billion pounds speeding up the Eurostar train when, for about 10 percent of that money, you could have top supermodels, male and female, serving free Chateau Petrus to all the passengers for the entire duration of the journey? You'd still have five billion left in change, and people would ask for the trains to be slowed down. Now, you may remember me asking the question as well, a very interesting observation, that actually those strange little signs that actually flash "35" at you, occasionally accompanying a little smiley face or a frown, according to whether you're within or outside the speed limit -- those are actually more effective at preventing road accidents than speed cameras, which come with the actual threat of real punishment.
Έτσι, φαίνεται να υπάρχει μια περίεργη δυσαναλογία, νομίζω, σε πολλά θέματα που αφορούν στην επίλυση προβλημάτων, ειδικότερα σ' εκείνα που εμπεριέχουν την ανθρώπινη ψυχολογία, η οποία είναι: Η τάση του οργανισμού ή του ιδρύματος είναι να αναπτύξει όσο περισσότερη δύναμη γίνεται, όσο περισσότερο καταναγκασμό γίνεται, τη στιγμή που, η τάση ενός ανθρώπου είναι να επηρεάζεται σχεδόν κατά απόλυτα αντίστροφη αναλογία, σε σχέση με τη δύναμη που εφαρμόζεται. Φαίνεται, λοιπόν, ότι εδώ υπάρχει μια πλήρης αποσύνδεση. Έτσι, αυτό που ζητάω είναι η δημιουργία ενός νέου εργασιακού τίτλου, θα έρθω σ' αυτό αργότερα, και, ίσως, η πρόσθεση μιας νέας λέξης στην αγγλική γλώσσα. Επειδή μου φαίνεται ότι οι μεγάλοι οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, ο μεγαλύτερος οργανισμός απ' όλους, έχουν πραγματικά αποσυνδεθεί εντελώς από αυτό που πραγματικά είναι σημαντικό για τον κόσμο.
So there seems to be a strange disproportionality at work, I think, in many areas of human problem solving, particularly those which involve human psychology, which is: The tendency of the organization or the institution is to deploy as much force as possible, as much compulsion as possible, whereas actually, the tendency of the person is to be almost influenced in absolute reverse proportion to the amount of force being applied. So there seems to be a complete disconnect here. So what I'm asking for is the creation of a new job title -- I'll come to this a little later -- and perhaps the addition of a new word into the English language. Because it does seem to me that large organizations including government, which is, of course, the largest organization of all, have actually become completely disconnected with what actually matters to people.
Ας δώσω ένα παράδειγμα. Αυτό μπορεί να το θυμάστε σαν τη συγχώνευση AOL-Time Warner, η οποία, εκείνη την περίοδο, αναγγελλόταν ως η μεγαλύτερη συμφωνία όλων των εποχών. Και μπορεί να είναι ακόμα. Όλοι σ' αυτό το δωμάτιο είστε, πιθανώς, πελάτες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ενός από τους δυο οργανισμούς που συγχωνεύθηκαν. Από περιέργεια, παρατήρησε κανείς καμιά διαφορά, σαν αποτέλεσμα όλου αυτού; Εκτός αν είστε μέτοχος του ενός ή του άλλου οργανισμού ή μετέχετε στις συμφωνίες ή αν είστε ένας από τους δικηγόρους που εμπλέκονται σ' αυτή την αναμφίβολα προσοδοφόρα δραστηριότητα, ασχολείστε με ένα τεράστιο ζήτημα, που δε σήμαινε απολύτως τίποτα σε κανέναν. Αντιθέτως, η μακρόχρονη ενασχόλησή μου με το μάρκετινγκ μού έχει διδάξει ότι αν θέλετε να σε θυμούνται οι άνθρωποι και να εκτιμούν αυτό που κάνεις, τα δυνατότερα πράγματα είναι, στην ουσία, πολύ μικρά. Αυτό είναι από την πρώτη θέση της Virgin Atlantic, είναι το σετ αλατοπίπερου. Είναι ένα αρκετά όμορφο, μικρό, πραγματάκι του αεροπλάνου. Αυτό που είναι πολύ γλυκό, είναι ότι κάθε άνθρωπος που το κοιτά, έχει την ίδια σκανταλιάρικη σκέψη: «Νομίζω μπορώ να το βουτήξω αυτό.» Παρόλα αυτά, αν το σηκώσεις, από κάτω είναι χαραγμένα στο μέταλλο τα λόγια: «Κλεμμένο από την πρώτη θέση της αεροπορικής εταιρίας Virgin Atlantic.» (Γέλια) Τώρα, χρόνια μετά, θυμάσαι την στρατηγική ερώτηση αν ταξιδεύεις με αεροσκάφος 777 ή με Airbus, θυμάσαι αυτά τα λόγια και αυτή την εμπειρία.
Let me give you one example of this. You may remember this as the AOL-Time Warner merger, okay, heralded at the time as the largest single deal of all time. It may still be, for all I know. Now, all of you in this room, in one form or other, are probably customers of one or both of those organizations that merged. Just interested, did anybody notice anything different as a result of this at all? So unless you happened to be a shareholder of one or the other organizations or one of the dealmakers or lawyers involved in the no-doubt lucrative activity, you're actually engaging in a huge piece of activity that meant absolutely bugger-all to anybody, okay? By contrast, years of marketing have taught me that if you actually want people to remember you and to appreciate what you do, the most potent things are actually very, very small. This is from Virgin Atlantic upper-class, it's the cruet salt and pepper set. Quite nice in itself, they're little, sort of, airplane things. What's really, really sweet is every single person looking at these things has exactly the same mischievous thought, which is, "I reckon I can heist these." However, you pick them up and underneath, actually engraved in the metal, are the words, "Stolen from Virgin Atlantic Airways upper-class." (Laughter) Now, years after you remember the strategic question of whether you're flying in a 777 or an Airbus, you remember those words and that experience.
Ομοίως, αυτό είναι από ένα ξενοδοχείο στη Στοκχόλμη, το Λίντμαρ. 'Έχει μείνει κανείς εκεί; Είναι το ασανσέρ, είναι μια σειρά κουμπιών στο ασανσέρ. Τίποτα το ασυνήθιστο σε αυτό, μόνο που αυτά τα κουμπιά δεν σε πάνε σ' έναν συγκεκριμένο όροφο. Ξεκινά με το γκαράζ στο κάτω μέρος, όπως είναι φυσικό, αλλά δεν πηγαίνει προς τα πάνω: γκαράζ, ισόγειο, ημιόροφος, ένα, δύο, τρία, τέσσερα. Στην πραγματικότητα λέει: garage, funk, rhythm and blues. Έχετε μια σειρά κουμπιών. Διαλέγετε τη μουσική που θ' ακούσετε στο ασανσέρ. Μαντεύω ότι το κόστος αυτής της εγκατάστασης στο ασανσέρ του ξενοδοχείου Λίντμαρ στη Στοκχόλμη είναι γύρω στις 500 με 1.000 λίρες το πολύ. Ειλικρινά είναι πιο αξιομνημόνευτο από εκείνα τα ξενοδοχεία που όλοι έχουμε μείνει που σου λένε ότι το δωμάτιο σου έχει ανακαινιστεί πρόσφατα, με κόστος 500.000 δολάρια, για να το κάνουν να μοιάζει με κάθε άλλο δωμάτιο που έχετε μείνει ποτέ, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής σας.
Similarly, this is from a hotel in Stockholm, the Lydmar. Has anybody stayed there? It's the lift, it's a series of buttons in the lift. Nothing unusual about that at all, except that these are actually not the buttons that take you to an individual floor. It starts with garage at the bottom, I suppose, appropriately, but it doesn't go up garage, grand floor, mezzanine, one, two, three, four. It actually says garage, funk, rhythm and blues. You have a series of buttons. You actually choose your lift music. My guess is that the cost of installing this in the lift in the Lydmar Hotel in Stockholm is probably 500 to 1,000 pounds max. It's frankly more memorable than all those millions of hotels we've all stayed at that tell you that your room has actually been recently renovated at a cost of 500,000 dollars, in order to make it resemble every other hotel room you've ever stayed in in the entire course of your life.
Αυτά είναι ασήμαντα προωθητικά παραδείγματα, το παραδέχομαι. Αλλά ήμουν, πρόσφατα, σε μια εκδήλωση TED και η Έσθερ Ντιφλό, πιθανώς, μία από τις κορυφαίες ειδικούς στην εξάλειψη της φτώχειας στον αναπτυσσόμενο κόσμο, μίλησε. Διηγήθηκε ένα παρόμοιο παράδειγμα, από κάτι που με συνεπήρε, υπό την έννοια ότι, σε επιχειρησιακό ή κυβερνητικό πλαίσιο, θα ήταν μια τόσο ασήμαντη λύση, που θα έφερνε αμηχανία. Πρότεινε απλά να ενθαρρύνουμε τον εμβολιασμό των παιδιών, όχι μόνο με την αναγωγή του σε κοινωνικό γεγονός, νομίζω ότι γίνεται καλή χρήση της συμπεριφερικής οικονομίας σ' αυτό, αν εμφανιστείτε με κάμποσες άλλες μητέρες για να εμβολιάσετε το παιδί σας, η αίσθηση της σιγουριάς που νιώθετε είναι μεγαλύτερη από το να εμφανιστείτε μόνη, αλλά επίσης, για να δώσει κίνητρο για τον εμβολιασμό, δίνοντας ένα κιλό φακές σε οποιονδήποτε συμμετείχε. Είναι κάτι πολύ μικρό. Αν είστε κάποιος ανώτερος στην Ουνέσκο και κάποιος σας ρωτήσει: «Λοιπόν, τι κάνετε για να εξαλείψετε την παγκόσμια φτώχεια;», δεν νιώθετε και πολύ άνετα να του απαντήσετε: «Την επέλυσα, με φακές», έτσι δεν είναι;
Now, these are trivial marketing examples, I accept. But I was at a TED event recently and Esther Duflo, probably one of the leading experts in, effectively, the eradication of poverty in the developing world, actually spoke. And she came across a similar example of something that fascinated me as being something which, in a business context or a government context, would simply be so trivial a solution as to seem embarrassing. It was simply to encourage the inoculation of children by, not only making it a social event -- I think good use of behavioral economics in that, if you turn up with several other mothers to have your child inoculated, your sense of confidence is much greater than if you turn up alone. But secondly, to incentivize that inoculation by giving a kilo of lentils to everybody who participated. It's a tiny, tiny thing. If you're a senior person at UNESCO and someone says, "So what are you doing to eradicate world poverty?" you're not really confident standing up there saying, "I've got it cracked; it's the lentils," are you?
Η αίσθηση της αυτοεπιβεβαίωσής μας μάς λέει ότι τα μεγάλα προβλήματα πρέπει να έχουν μεγάλες, σημαντικές και κυρίως ακριβές λύσεις να τα συνοδεύουν. Κι όμως, αυτό που η συμπεριφορική οικονομία επιμένει να δείχνει τόσα χρόνια είναι ότι στην ανθρώπινη συμπεριφορά και στην αλλαγή της συμπεριφοράς, υπάρχει σε ισχύ μια πολύ δυνατή δυσαναλογία, ότι, δηλαδή, αυτό που αλλάζει τη συμπεριφορά μας κι αυτό που αλλάζει την οπτική μας απέναντι στα πράγματα δεν είναι, στην πραγματικότητα, ανάλογο του βαθμού της δαπάνης που συνεπάγεται ή του βαθμού της δύναμης που εφαρμόζεται. Αλλά πάντα οι οργανισμοί νιώθουν άβολα μ' αυτήν τη δυσαναλογία. Έτσι, αυτό που συμβαίνει στους οργανισμούς είναι ότι εκείνο το πρόσωπο που έχει τη δύναμη να λύσει το πρόβλημα έχει, επίσης, και μεγάλο προϋπολογισμό. Και από τη στιγμή που έχεις μεγάλο προϋπολογισμό, ψάχνεις και ακριβά πράγματα να τον ξοδέψεις. Αυτό που πραγματικά εκλείπει είναι μια τάξη ανθρώπων που θα έχουν αμέτρητη εξουσία αλλά καθόλου λεφτά. (Γέλια) Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα ήθελα να δημιουργήσω για το μέλλον.
Our own sense of self-aggrandizement feels that big important problems need to have big important, and most of all, expensive solutions attached to them. And yet, what behavioral economics shows time after time after time is in human behavioral and behavioral change there's a very, very strong disproportionality at work, that actually what changes our behavior and what changes our attitude to things is not actually proportionate to the degree of expense entailed, or the degree of force that's applied. But everything about institutions makes them uncomfortable with that disproportionality. So what happens in an institution is the very person who has the power to solve the problem also has a very, very large budget. And once you have a very, very large budget, you actually look for expensive things to spend it on. What is completely lacking is a class of people who have immense amounts of power, but no money at all. (Laughter) It's those people I'd quite like to create in the world going forward.
Κάτι άλλο που συμβαίνει, είναι αυτό που αποκαλώ «Σύνδρομο του Τερματικού Σταθμού 5 », το οποίο σημαίνει ότι τα μεγάλα, ακριβά πράγματα χαίρουν μεγάλης και ευφυούς προσοχής και είναι υπέροχα, και ο Σταθμός 5 είναι θαυμάσιος, μέχρι να πας στη μικρή του λεπτομέρεια, στη χρησιμότητα, που είναι η σήμανση, η οποία είναι καταστροφική. Βγαίνεις από τις «Αφίξεις» στο αεροδρόμιο και ακολουθείς μια μεγάλη κίτρινη πινακίδα που λέει «Τρένα» και είναι μπροστά σου. Έτσι, περπατάς άλλα 100 μέτρα περιμένοντας, ίσως, κάποια άλλη πινακίδα μπροστά σου, που, ιδανικά, θα είναι κίτρινη και θα λέει «Τρένα». Όχι, η επόμενη, για την ακρίβεια, είναι μπλε, είναι στ' αριστερά σου, και λέει «Χίθροου Εξπρές». Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σκηνή από την ταινία «Απίθανη Πτήση». Ένα κίτρινο σήμα; Ακριβώς αυτό θα περιμένουν.
Now, here's another thing that happens, which is what I call sometimes "Terminal 5 syndrome," which is that big, expensive things get big, highly-intelligent attention, and they're great, and Terminal 5 is absolutely magnificent, until you get down to the small detail, the usability, which is the signage, which is catastrophic. You come out of "Arrive" at the airport, and you follow a big yellow sign that says "Trains" and it's in front of you. So you walk for another hundred yards, expecting perhaps another sign, that might courteously be yellow, in front of you and saying "Trains." No, no, no, the next one is actually blue, to your left, and says "Heathrow Express." I mean, it could almost be rather like that scene from the film "Airplane." A yellow sign? That's exactly what they'll be expecting.
Αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, όλο και περισσότερο πλέον, τα εύσημα στις αρχές του Βρετανικού Αεροδρομίου, έχω μιλήσει ξανά γι' αυτό και ένα ευφυέστατο άτομο επικοινώνησε μαζί μου και με ρώτησε: «Τι μπορούμε να κάνουμε;» Έτσι, σκέφτηκα πέντε προτάσεις για δραστηριοποίηση. Μία από αυτές ήταν, παρόλο που, λογικά, είναι αρκετά καλή ιδέα να έχεις ένα ασανσέρ χωρίς κουμπιά για πάνω ή κάτω, αν εξυπηρετεί μόνο δυο ορόφους, είναι, όμως, τρομακτικό, έτσι δεν είναι; Επειδή όταν κλείνει η πόρτα και δεν έχεις τι να κάνεις είναι σαν να μπήκες σε ταινία της Χάμερ.
Actually, what happens in the world increasingly -- now, all credit to the British Airport Authority. I spoke about this before, and a brilliant person got in touch with me and said, "Okay, what can you do?" So I did come up with five suggestions, which they are actually actioning. One of them also being, although logically it's quite a good idea to have a lift with no up and down button in it, if it only serves two floors, it's actually bloody terrifying, okay? Because when the door closes and there's nothing for you to do, you've actually just stepped into a Hammer film.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτά τα ζητήματα... αυτό που συμβαίνει στον κόσμο είναι τα μεγάλα πράγματα και γίνονται πολύ καλά. Αλλά τα μικρά πράγματα, αυτό που θ' αποκαλούσαμε διεπαφή χρήστη, γίνονται εντυπωσιακά άσχημα. Επίσης, όμως, φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδο σε ό,τι αφορά την λύση αυτών των μικρών ζητημάτων επειδή οι άνθρωποι που μπορούν να τα λύσουν είναι πολύ ισχυροί ή πολύ απασχολημένοι με κάτι που το σκέφτονται σαν «στρατηγική» για να τα λύσουν. Δοκίμασα αυτή την άσκηση πρόσφατα, για τις τράπεζες. Είπαν: «Μπορούμε να κάνουμε μια διαφημιστική καμπάνια; Τι μπορούμε να κάνουμε για να ενθαρρύνουμε τις τραπεζικές δραστηριότητες στο διαδίκτυο;» Είπα: «Είναι πολύ εύκολο. Όταν οι άνθρωποι μπαίνουν στην ηλεκτρονική τους τράπεζα, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που θα ήθελαν να δουν. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες να δεις είναι το υπόλοιπο του λογαριασμού σου». Έχω φίλους οι οποίοι δε χρησιμοποιούν ποτέ τα ATM της τράπεζάς τους επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να δείξει το υπόλοιπό τους στην οθόνη.
So these questions ... what is happening in the world is the big stuff, actually, is done magnificently well. But the small stuff, what you might call the user interface, is done spectacularly badly. But also, there seems to be a complete sort of gridlock in terms of solving these small solutions. Because the people who can actually solve them actually are too powerful and too preoccupied with something they think of as "strategy" to actually solve them. I tried this exercise recently, talking about banking. They said, "Can we do an advertising campaign? What can we do and encourage more online banking?" I said, "It's really, really easy." I said, "When people login to their online bank there are lots and lots of things they'd probably quite like to look at. The last thing in the world you ever want to see is your balance." I've got friends who actually never use their own bank cash machines because there's the risk that it might display their balance on the screen.
Γιατί να εκθέσεις τον εαυτό σου οικειοθελώς σε κακά νέα; Δε θα το έκανες. Τους είπα, «Αν φτιάξετε την επιλογή, «Δείξε μου το υπόλοιπό μου». Αν το κάνετε προαιρετικό κι όχι προεπιλεγμένο, θα δείτε τον διπλάσιο αριθμό ανθρώπων να εισέρχεται στην διαδικτυακή τράπεζα και να το κάνει τρεις φορές συχνότερα». Ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι από εμάς -- πόσοι από εσάς ελέγχετε το υπόλοιπό σας πριν πάρετε μετρητά από το ΑΤΜ; Και είστε αρκετά πλούσιοι σε σχέση με τα παγκόσμια επίπεδα. Ενδιαφέρον που κανείς δεν το κάνει αυτό ή που κανείς δεν παραδέχεται ότι δυσκολεύεται να το κάνει. Αλλά το ενδιαφέρον σ' αυτή την πρόταση, ήταν ότι το να εφαρμοστεί δε θα κόστιζε 10 εκατομμύρια λίρες, δε θα περιελάμβανε μεγάλες δαπάνες, θα κόστιζε, περίπου, 50 λίρες. Κι όμως, δε γίνεται ποτέ.
Why would you willingly expose yourself to bad news? Okay, you simply wouldn't. I said, "If you make, actually, 'Tell me my balance.' If you make that an option rather than the default, you'll find twice as many people log on to online banking, and they do it three times as often." Let's face it, most of us -- how many of you actually check your balance before you remove cash from a cash machine? And you're pretty rich by the standards of the world at large. Now, interesting that no single person does that, or at least can admit to being so anal as to do it. But what's interesting about that suggestion was that, to implement that suggestion wouldn't cost 10 million pounds; it wouldn't involve large amounts of expenditure; it would actually cost about 50 quid. And yet, it never happens.
Επειδή, όπως προείπα, υπάρχει μια θεμελιώδης αποσύνδεση, όπου οι άνθρωποι με την ισχύ θέλουν να κάνουν μεγάλα, ακριβά πράγματα. Ως ένα βαθμό, υπάρχει ένας μεγάλος μύθος της στρατηγικής, που είναι κυρίαρχος στις επιχειρήσεις. Κι αν το καλοσκεφτείς, είναι πολύ σημαντικό να διατηρηθεί ο μύθος της στρατηγικής επειδή, αν το διοικητικό συμβούλιο πείσει όλους ότι η επιτυχία ενός οργανισμού είναι απόλυτα εξαρτημένη από τις αποφάσεις που παίρνει το διοικητικό συμβούλιο καθιστά την ανομοιότητα στους μισθούς ελαφρώς πιο εύλογη από το αν αναγνωρίσεις ότι πολλά από τα εύσημα για την επιτυχία μιας εταιρείας, μπορεί να κρύβονται κάπου αλλού, σε μικρά κομμάτια τακτικής.
Because there's a fundamental disconnect, as I said, that actually, the people with the power want to do big expensive things. And there's to some extent a big strategy myth that's prevalent in business now. And if you think about it, it's very, very important that the strategy myth is maintained. Because, if the board of directors convince everybody that the success of any organization is almost entirely dependent on the decisions made by the board of directors, it makes the disparity in salaries slightly more justifiable than if you actually acknowledge that quite a lot of the credit for a company's success might actually lie somewhere else, in small pieces of tactical activity.
Αλλά αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα, είναι ότι η επινόηση των λογιστικών φύλλων δε βοήθησε την κατάσταση, πολλά πράγματα δε βοήθησαν την κατάσταση. Οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί υποφέρουν από ζηλοφθονία της φυσικής. Θέλουν τον κόσμο να είναι ένα μέρος όπου η εισαγόμενη ποσότητα και η αλλαγή θα είναι ανάλογα ποσά. Είναι ένα είδος μηχανιστικού κόσμου, όπου όλοι θα θέλαμε να ζούσαμε, και που έχει πολύ καλό αποτέλεσμα στα λογιστικά φύλλα, τα πάντα μπορούν να εκφραστούν με νούμερα, και το ποσό που ξοδεύεις για κάτι είναι ανάλογο της επιτυχίας σου. Αυτός είναι ο κόσμος που θέλουν οι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, ζούμε σ' έναν κόσμο που η επιστήμη μπορεί να καταλάβει. Δυστυχώς, η επιστήμη είναι πιο κοντά στο να γίνει κλιματολογία, υπό την έννοια ότι, σε πολλές περιπτώσεις, πολύ, πολύ μικρές αλλαγές μπορεί να έχουν δυσανάλογα μεγάλα αποτελέσματα και, εξ ίσου, τεράστια πεδία δραστηριότητας, γιγάντιες συγχωνεύσεις, μπορεί να μην επιτύχουν τίποτα απολύτως. Αλλά είναι πολύ άβολο για μας να παραδεχτούμε ότι ζούμε σ' ένα τέτοιο κόσμο.
But what is happening is that effectively -- and the invention of the spreadsheet hasn't helped this; lots of things haven't helped this -- business and government suffers from a kind of physics envy. It wants the world to be the kind of place where the input and the change are proportionate. It's a kind of mechanistic world that we'd all love to live in where, effectively, it sits very nicely on spreadsheets, everything is numerically expressible, and the amount you spend on something is proportionate to the scale of your success. That's the world people actually want. In truth, we do live in a world that science can understand. Unfortunately, the science is probably closer to being climatology in that in many cases, very, very small changes can have disproportionately huge effects, and equally, vast areas of activity, enormous mergers, can actually accomplish absolutely bugger-all. But it's very, very uncomfortable for us to actually acknowledge that we're living in such a world.
Αυτό που λέω είναι ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα λίγο καλύτερα για τους εαυτούς μας, αν τα κοιτούσαμε μ' αυτή την απλή προσέγγιση των τεσσάρων σημείων. Στην ουσία είναι στρατηγική και δεν αρνούμαι ότι η στρατηγική παίζει ένα ρόλο. Ξέρετε, υπάρχουν περιπτώσεις που ξοδεύουμε πολλά λεφτά και πετυχαίνουμε πολλά. Θα ήταν λάθος μου να το αποκλείσω εντελώς. Προχωρώντας, φτάνουμε, φυσικά, στη συμβουλευτική.
But what I'm saying is we could just make things a little bit better for ourselves if we looked at it in this very simple four-way approach. That is actually strategy, and I'm not denying that strategy has a role. You know, there are cases where you spend quite a lot of money and you accomplish quite a lot. And I'd be wrong to dis that completely. Moving over, we come, of course, to consultancy.
(Γέλια)
(Laughter)
Το βρήκα πολύ ανάρμοστο, εκ μέρους της Accenture, να διώξει τον Τάιγκερ Γουντς άρον άρον. Ο Τάιγκερ ήταν πιστός στο μοντέλο της Accenture. Ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον μοντέλο εξωτερικής ανάθεσης για σεξουαλικές υπηρεσίες, (Γέλια) που δεν είναι πλέον συνδεδεμένο μ΄ έναν και μόνο πάροχο μονοπωλίου, που, σε πολλές περιπτώσεις, προμηθεύει σε τοπικό επίπεδο και φυσικά, η δυνατότητα να έχεις ένα με τρία κορίτσια στην πόρτα σου ανά πάσα στιγμή, οδήγησε στην καλύτερη εξισορρόπηση φορτίου. Δεν ξέρω τι κακό βρήκε σ' αυτό η Accenture ξαφνικά.
I thought it was very indecent of Accenture to ditch Tiger Woods in such a sort of hurried and hasty way. I mean, Tiger surely was actually obeying the Accenture model. He developed an interesting outsourcing model for sexual services, (Laughter) no longer tied to a single monopoly provider, in many cases, sourcing things locally, and of course, the ability to have between one and three girls delivered at any time led for better load-balancing. So what Accenture suddenly found so unattractive about that, I'm not sure.
Επίσης, υπάρχουν πράγματα που δεν κοστίζουν πολλά και δεν καταφέρνουν και τίποτα. Αυτά ονομάζονται μικροζητήματα. Αλλά υπάρχει κι ένα τέταρτο ενδεχόμενο και το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει λέξη γι' αυτό. Δεν ξέρουμε πώς να το αποκαλέσουμε και δεν ξοδεύουμε αρκετά χρήματα για να ψάξουμε αυτά τα πράγματα, αυτά τα μικρά πράγματα που ίσως δουλέψουν, ίσως και όχι, αλλά που, αν δουλέψουν, μπορεί να έχουν επιτυχία απολύτως δυσανάλογη του κόστους, της προσπάθειας και της αναστάτωσης που προκαλούν.
Then there are other things that don't cost much and achieve absolutely nothing. That's called trivia. But there's a fourth thing. And the fundamental problem is we don't actually have a word for this stuff. We don't know what to call it. And actually we don't spend nearly enough money looking for those things, looking for those tiny things that may or may not work, but which, if they do work, can have a success absolutely out of proportion to their expense, their efforts and the disruption they cause.
Έτσι, το πρώτο πράγμα που θέλω είναι ένας διαγωνισμός -- για όποιον το βλέπει αυτό σαν ταινία να σκεφτεί ένα όνομα για αυτό το πράγμα, κάτω δεξιά. Και το δεύτερο πράγμα, νομίζω, είναι ότι ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους υπεύθυνους γι' αυτό. Γι' αυτό, επιβάλλεται ένας «Διευθύνων Σύμβουλος της Λεπτομέρειας». Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να έχει έναν, και κάθε κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει ένα Υπουργείο Λεπτομέρειας. Ανθρώπους που δεν έχουν λεφτά, ούτε μεγάλο προϋπολογισμό, αλλά που συνειδητοποιούν ότι μπορεί να πετύχεις περισσότερα στην ανάληψη ενός κυβερνητικού προγράμματος με το να διπλασιάσεις τα επιδόματα που πληρώνεις, αλλά πιθανότητα θα έχεις το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα απλά με το να ανασχεδιάσεις τη φόρμα και να τη γράψεις σε κατανοητά αγγλικά. Αν όντως δημιουργούσαμε ένα Υπουργείο Λεπτομέρειας και οι επιχειρήσεις όντως διέθεταν Διευθύνοντες Συμβούλους Λεπτομέρειας, τότε το τέταρτο τεταρτημόριο, που είναι τόσο θλιβερά παραμελημένο, μπορεί, τελικά, να πάρει την προσοχή που του αξίζει.
So the first thing I'd like is a competition -- to anybody watching this as a film -- is to come up with a name for that stuff on the bottom right. And the second thing, I think, is that the world needs to have people in charge of that. That's why I call for the "Chief Detail Officer." Every corporation should have one, and every government should have a Ministry of Detail. The people who actually have no money, who have no extravagant budget, but who realize that actually you might achieve greater success in uptake of a government program by actually doubling the level of benefits you pay, but you'll probably achieve exactly that same effect simply by redesigning the form and writing it in comprehensible English. And if actually we created a Ministry of Detail and business actually had Chief Detail Officers, then that fourth quadrant, which is so woefully neglected at the moment, might finally get the attention it deserves.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.