Λοιπόν, ο μικρός Μπίλυ πηγαίνει σχολείο κάθετε στο θρανίο και ο δάσκαλος λέει, «Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου; » Kαι ο μικρός Μπίλυ λέει, «ο πατέρας μου παίζει πιάνο σε ένα καταγώγιο με όπιο.» Οπότε ο δάσκαλος τηλεφωνεί στους γονείς, και λέει, «Πολύ σοκαριστική η ιστορία του μικρού Μπίλυ σήμερα. Μόλις τον άκουσα να λέει ότι παίζετε πιάνο σε ένα καταγώγιο με όπιο.» Και ο πατέρας λέει, «πραγματικά λυπάμαι. Ναι, είναι αλήθεια, είπα ψέματα. Αλλά πώς μπορώ να πω σε ένα οχτάχρονο αγόρι ότι ο μπαμπάς του είναι πολιτικός;» (Γέλια)
So little Billy goes to school, and he sits down and the teacher says, "What does your father do?" And little Billy says, "My father plays the piano in an opium den." So the teacher rings up the parents, and says, "Very shocking story from little Billy today. Just heard that he claimed that you play the piano in an opium den." And the father says, "I'm very sorry. Yes, it's true, I lied. But how can I tell an eight-year-old boy that his father is a politician?" (Laughter)
Τώρα, εγώ, ως πολιτικός, στέκομαι μπροστά σας, ή πραγματικά, συναντώντας οποιονδήποτε άγνωστο οπουδήποτε στον κόσμο, όταν εν τέλει αποκαλύπτω τη φύση του επαγγέλματός μου, με κοιτούν λες και είμαι κάτι μεταξύ φιδιού, μαιμούς, και ιγκουάνα, και εν μέσω όλου αυτού, νοιώθω έντονα ότι κάτι πάει στραβά. Τετρακόσια χρόνια ωρίμανσης της δημοκρατίας, συνάδελφοι στην Βουλή που μου φαίνονται, ως άτομα, εντυπωσιακοί, ένας ολοένα και πιο μορφωμένος, ενεργητικός, ενημερωμένος πληθυσμός, και πάλι μια τεράστια αίσθηση απογοήτευσης. Οι συνάδελφοί μου στη Βουλή συμπεριλαμβάνουν, στη νέα μου θητεία, οικογενειακούς γιατρούς, επιχειρηματίες, καθηγητές, διακεκριμένους οικονομολόγους, ιστορικούς, συγγραφείς, αξιωματικούς στρατού από συνταγματάρχες μέχρι λοχίες. Όλοι τους, πάντως, συμπεριλαμβανομένου εμένα, καθώς περπατάμε κάτω από εκείνα τα παράξενα πέτρινα αγάλματα στον δρόμο, αισθανόμαστε ότι έχουμε γίνει κάτι λιγότερο από το άθροισμα των μελών μας, αισθανόμαστε ότι έχουμε μειωθεί βαθιά.
Now, as a politician myself, standing in front of you, or indeed, meeting any stranger anywhere in the world, when I eventually reveal the nature of my profession, they look at me as though I'm somewhere between a snake, a monkey and an iguana, and through all of this, I feel, strongly, that something is going wrong. Four hundred years of maturing democracy, colleagues in Parliament who seem to me, as individuals, reasonably impressive, an increasingly educated, energetic, informed population, and yet a deep, deep sense of disappointment. My colleagues in Parliament include, in my new intake, family doctors, businesspeople, professors, distinguished economists, historians, writers, army officers ranging from colonels down to regimental sergeant majors. All of them, however, including myself, as we walk underneath those strange stone gargoyles just down the road, feel that we've become less than the sum of our parts, feel as though we have become profoundly diminished.
Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο στην Βρετανία. Είναι πρόβλημα σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο, και στις χώρες μεσαίου εισοδήματος επίσης. Στην Τζαμάικα, για παράδειγμα -- κοιτάξτε τα μέλη της βουλής που είναι Τζαμαϊκανοί, τους συναντάτε, και είναι συνήθως άνθρωποι που είναι υπότροφοι του Ρόουτζ, έχουν σπουδάσει στο Χάρβαρντ ή στο Πρίνστον, και πάλι, πας στο κέντρο του Κίνγκστον, και βλέπεις ένα από τα πιο θλιβερά θεάματα που μπορείς να δεις σε οποιαδήποτε χώρα μεσαίου εισοδήματος στον κόσμο: ένα ζοφερό, καταθλιπτικό τοπίο από καμμένα και μισο-εγκαταλελειμμένα κτήρια. Αυτό είναι γεγονός εδώ και 30 χρόνια, και η παράδοση το 1979, 1980, από έναν Τζαμαϊκανό ηγέτη που ήταν ο γιος ενός υποτρόφου του Ρόουτζ, και σύμβουλος, σε έναν άλλο ο οποίος είχε κάνει το Διδακτορικό του στο Χάρβαρντ, πάνω από 800 άνθρωποι σκοτώθηκαν στους δρόμους σε βία σχετιζόμενη με τα ναρκωτικά.
And this isn't just a problem in Britain. It's a problem across the developing world, and in middle income countries too. In Jamaica, for example -- look at Jamaican members of Parliament, you meet them, and they're often people who are Rhodes Scholars, who've studied at Harvard or at Princeton, and yet, you go down to downtown Kingston, and you are looking at one of the most depressing sites that you can see in any middle-income country in the world: a dismal, depressing landscape of burnt and half-abandoned buildings. And this has been true for 30 years, and the handover in 1979, 1980, between one Jamaican leader who was the son of a Rhodes Scholar and a Q.C. to another who'd done an economics doctorate at Harvard, over 800 people were killed in the streets in drug-related violence.
Πριν από 10 χρόνια, ωστόσο, η υπόσχεση για δημοκρατία φαινόταν υπερβολική. Ο Τζώρτζ Μπούς σηκώθηκε στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης, το 2003 και είπε ότι η δημοκρατία ήταν η δύναμη που θα μπορούσε να νικήσει τα περισσότερα δεινά στον κόσμο. Είπε ότι επειδή οι δημοκρατικές κυβερνήσεις σέβονται τους ανθρώπους τους και σέβονται τους γείτονές τους, η ελευθερία θα φέρει ειρήνη. Διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί την ίδια περίοδο υποστήριξαν ότι οι δημοκρατίες είχαν απίστευτο εύρος από δευτερεύοντα οφέλη. Μπορούσαν να φέρουν ευημερία, ασφάλεια, να ξεπεράσουν τη θρησκευτική βία, να διασφαλίσουν ότι τα κράτη δε θα έδιναν καταφύγιο ξανά σε τρομοκράτες.
Ten years ago, however, the promise of democracy seemed to be extraordinary. George W. Bush stood up in his State of the Union address in 2003 and said that democracy was the force that would beat most of the ills of the world. He said, because democratic governments respect their own people and respect their neighbors, freedom will bring peace. Distinguished academics at the same time argued that democracies had this incredible range of side benefits. They would bring prosperity, security, overcome sectarian violence, ensure that states would never again harbor terrorists.
Τι έχει γίνει από τότε; Λοιπόν, αυτό που έχουμε δει είναι η δημιουργία, σε μέρη όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν, δημοκρατικών συστημάτων διακυβέρνησης που δεν έχουν κανένα από εκείνα τα δευτερεύοντα οφέλη. Στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, δεν είχαμε μόνο μια εκλογή ή δύο εκλογές. Περάσαμε από τρεις εκλογές, προεδρικές και βουλευτικές. Και τι βρίσκουμε; Βρίσκουμε μια ακμαία αστική κοινωνία, ένα δυναμικό κράτος δικαίου και καλή ασφάλεια; Όχι. Αυτό που βρίσκουμε στο Αφγανιστάν είναι ένας δικαστικός κλάδος πολύ αδύναμος και διεφθαρμένος, μια πολύ περιορισμένη αστική κοινωνία που είναι αναποτελεσματική σε μεγάλο βαθμό, μέσα (ενημέρωσης) που αρχίζουν να στέκονται στα πόδια τους αλλά μια κυβέρνηση που δεν είναι καθόλου δημοφιλής, καθώς εκτιμάται ότι είναι βαθιά διεφθαρμένη, και ασφάλεια που είναι σοκαριστική, ασφάλεια η οποία είναι τρομερή. Στο Πακιστάν, σε περιοχές της υπο-Σαχάριας Αφρικής, επίσης μπορείτε να δείτε (ότι η) δημοκρατία και οι εκλογές συνάδουν με διεφθαρμένες κυβερνήσεις, με κράτη που είναι ασταθή και επικίνδυνα. Και όταν έχω συζητήσεις με ανθρώπους, θυμάμαι που είχα μια συζήτηση, για παράδειγμα, στο Ιράκ, με μια κοινότητα που με ρώτησε εάν η ταραχή που βλέπουμε μπροστά μας, ήταν ένας τεράστιος όχλος που λεηλατούσε ένα κτήριο επαρχιακού συμβουλίου, ήταν σημάδι της νέας δημοκρατίας. Το ίδιο, αισθάνθηκα, αλήθευε σε σχεδόν όλες τις μέσες και αναπτυσσόμενες χώρες που έχω πάει, και σε κάποιο βαθμό το ίδιο αληθεύει για εμάς.
Since then, what's happened? Well, what we've seen is the creation, in places like Iraq and Afghanistan, of democratic systems of government which haven't had any of those side benefits. In Afghanistan, for example, we haven't just had one election or two elections. We've gone through three elections, presidential and parliamentary. And what do we find? Do we find a flourishing civil society, a vigorous rule of law and good security? No. What we find in Afghanistan is a judiciary that is weak and corrupt, a very limited civil society which is largely ineffective, a media which is beginning to get onto its feet but a government that's deeply unpopular, perceived as being deeply corrupt, and security that is shocking, security that's terrible. In Pakistan, in lots of sub-Saharan Africa, again you can see democracy and elections are compatible with corrupt governments, with states that are unstable and dangerous. And when I have conversations with people, I remember having a conversation, for example, in Iraq, with a community that asked me whether the riot we were seeing in front of us, this was a huge mob ransacking a provincial council building, was a sign of the new democracy. The same, I felt, was true in almost every single one of the middle and developing countries that I went to, and to some extent the same is true of us.
Λοιπόν, ποια είναι η απάντηση σε αυτό; Μήπως είναι απλά να εγκαταλείψουμε την ιδέα της δημοκρατίας; Προφανώς όχι. Θα ήταν παράλογο να συμμετάσχουμε ξανά σε τέτοιου είδους διαδικασίες όπως αυτές που είχαμε συμμετάσχει, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν εάν ξαφνικά βρίσκαμε τον εαυτό μας σε κατάσταση όπου εμείς επιβάλλαμε οτιδήποτε εκτός από ένα δημοκρατικό σύστημα. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ενάντια στις αξίες μας, θα ήταν ενάντια στις επιθυμίες των ανθρώπων, θα ήταν ενάντια στα συμφέροντά μας. Θυμάμαι στο Ιράκ, για παράδειγμα, που περάσαμε μια περίοδο αισθανόμενοι ότι πρέπει να καθυστερήσουμε τη δημοκρατία. Περάσαμε μια περίοδο αισθανόμενοι ότι το μάθημα που εισπράξαμε από τη Βοσνία ήταν ότι οι εκλογές που διεξάγονταν πολύ νωρίς κατοχύρωναν τη φανατική βία, κατοχύρωναν τις εξτρεμιστικές ομάδες, έτσι στο Ιράκ το 2003 αποφάσιστηκε το εξής, ας μην έχουμε εκλογές για δύο χρόνια. Ας επενδύσουμε στην εκπαίδευση των ψηφοφόρων. Ας επενδύσουμε στον εκδημοκρατισμό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι βρήκα κολλημένο έξω από το γραφείο μου ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, αυτή είναι πραγματικά μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στη Λιβύη, αλλά είδα την ίδια σκηνή στο Ιράκ από ανθρώπους που στέκονταν έξω και φώναζαν απαιτώντας εκλογές, και όταν βγήκα έξω και είπα, «τι συμβαίνει με το ενδιάμεσο επαρχιακό συμβούλιο; Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουμε διαλέξει; Υπάρχει ένας Σουνίτης σεΐχης, υπάρχει ένας Σιίτης σεΐχης, υπάρχουν οι επτά -- ηγέτες των επτά μεγαλύτερων φυλών, υπάρχει ένας Χριστιανός, υπάρχει ένας Σαβιανός, υπάρχουν γυναίκες αντιπρόσωποι, υπάρχουν όλες οι πολιτικές παρατάξεις σε αυτό το συμβούλιο, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που εμείς διαλέξαμε; » Η απάντηση ήρθε, «Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι που διαλέξατε. Το πρόβλημα είναι ότι εσείς τους διαλέξατε.» Δεν έχω γνωρίσει, στο Αφγανιστάν, ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη κοινότητα, κανένα που δεν θέλει να πάρει το λόγο σχετικά με τους κυβερνήτες τους. (Ακόμα και στην) πιο απομακρυσμένη κοινότητα, δεν έχω γνωρίσει κανένα χωριάτη που να μην θέλει μια ψήφο.
Well, what is the answer to this? Is the answer to just give up on the idea of democracy? Well, obviously not. It would be absurd if we were to engage again in the kind of operations we were engaged in, in Iraq and Afghanistan if we were to suddenly find ourselves in a situation in which we were imposing anything other than a democratic system. Anything else would run contrary to our values, it would run contrary to the wishes of the people on the ground, it would run contrary to our interests. I remember in Iraq, for example, that we went through a period of feeling that we should delay democracy. We went through a period of feeling that the lesson learned from Bosnia was that elections held too early enshrined sectarian violence, enshrined extremist parties, so in Iraq in 2003 the decision was made, let's not have elections for two years. Let's invest in voter education. Let's invest in democratization. The result was that I found stuck outside my office a huge crowd of people, this is actually a photograph taken in Libya but I saw the same scene in Iraq of people standing outside screaming for the elections, and when I went out and said, "What is wrong with the interim provincial council? What is wrong with the people that we have chosen? There is a Sunni sheikh, there's a Shiite sheikh, there's the seven -- leaders of the seven major tribes, there's a Christian, there's a Sabian, there are female representatives, there's every political party in this council, what's wrong with the people that we chose?" The answer came, "The problem isn't the people that you chose. The problem is that you chose them." I have not met, in Afghanistan, in even the most remote community, anybody who does not want a say in who governs them. Most remote community, I have never met a villager who does not want a vote.
Οπότε χρειάζεται να καταλάβουμε ότι παρά τις αμφίβολες στατιστικές, παρά το γεγονός ότι 84% των ανθρώπων στη Βρετανία αισθάνονται ότι η πολιτική έχει διαλυθεί, παρά το γεγονός ότι όταν ήμουν στο Ιράκ, κάναμε ένα δημοψήφισμα το 2003 και ρωτήσαμε τους ανθρώπους ποια πολιτικά συστήματα προτιμούσαν, και η απάντηση που ήρθε ήταν ότι 7% ήθελαν τις ΗΠΑ, 5% ήθελε τη Γαλλία, 3% ήθελε τη Βρετανία, και σχεδόν 40% ήθελε το Ντουμπάι, το οποίο ουσιαστικά δεν είναι καθόλου δημοκρατικό κράτος αλλά μια σχετικά ευημερούσα μικρή μοναρχία, η δημοκρατία είναι κάτι που αξίζει, για το οποίο πρέπει να μαχόμαστε. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ξεφύγουμε από συντελεστικά επιχειρήματα. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από το να λέμε ότι η δημοκρατία έχει σημασία εξαιτίας των άλλων πραγμάτων που φέρνει. Πρέπει να ξεφύγουμε από το να αισθανόμαστε, με τον ίδιο τρόπο, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σημασία εξαιτίας των άλλων πραγμάτων που φέρνουν, ή ότι τα δικαιώματα των γυναικών έχουν σημασία εξαιτίας των άλλων πραγμάτων που φέρνουν. Γιατί πρέπει να ξεφύγουμε από αυτά τα επιχειρήματα; Επειδή είναι πολύ επικίνδυνα. Αν πούμε, για παράδειγμα, τα βασανιστήρια είναι λάθος διότι δεν αποσπούν καλές πληροφορίες, ή αν πούμε, χρειάζεσαι τα δικαιώματα των γυναικών διότι πυροδοτούν την οικονομική ανάπτυξη με το να διπλασιάζουν το μέγεθος του εργατικού δυναμικού, τότε αφήνεσαι σε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας μπορεί να γυρίσει και να πεί «Λοιπόν βασικά εμείς αποσπούμε με μεγάλη επιτυχία καλές πληροφορίες με τα βασανιστήρια μας προς το παρόν,» ή η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας να πει, «Λοιπόν, η οικονομική μας ανάπτυξη είναι εντάξει, ευχαριστούμε πολύ, αξιοσημείωτα καλύτερη από τη δική σας, οπότε ίσως δεν χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε αυτό το πρόγραμμα για τα δικαιώματα των γυναικών,»
So we need to acknowledge that despite the dubious statistics, despite the fact that 84 percent of people in Britain feel politics is broken, despite the fact that when I was in Iraq, we did an opinion poll in 2003 and asked people what political systems they preferred, and the answer came back that seven percent wanted the United States, five percent wanted France, three percent wanted Britain, and nearly 40 percent wanted Dubai, which is, after all, not a democratic state at all but a relatively prosperous minor monarchy, democracy is a thing of value for which we should be fighting. But in order to do so we need to get away from instrumental arguments. We need to get away from saying democracy matters because of the other things it brings. We need to get away from feeling, in the same way, human rights matters because of the other things it brings, or women's rights matters for the other things it brings. Why should we get away from those arguments? Because they're very dangerous. If we set about saying, for example, torture is wrong because it doesn't extract good information, or we say, you need women's rights because it stimulates economic growth by doubling the size of the work force, you leave yourself open to the position where the government of North Korea can turn around and say, "Well actually, we're having a lot of success extracting good information with our torture at the moment," or the government of Saudi Arabia to say, "Well, our economic growth's okay, thank you very much, considerably better than yours, so maybe we don't need to go ahead with this program on women's rights."
Το θέμα με τη δημοκρατία δεν είναι συντελεστικό. Δεν έχει να κάνει με τα πράγματα που φέρνει. Το θέμα με τη δημοκρατία δεν είναι ότι μεταφέρει ένα νόμιμο, αποτελεσματικό, επιτυχημένο κράτος δικαίου. Δεν είναι ότι εγγυάται ειρήνη στο εσωτερικό του ή με τους γείτονές του. Το θέμα με τη δημοκρατία είναι ουσιαστικό. Η δημοκρατία έχει σημασία επειδή αντανακλά μια ιδέα ισότητας και μια ιδέα ελευθερίας. Αντανακλά μια ιδέα αξιοπρέπειας, την αξιοπρέπεια του ατόμου, την ιδέα πως κάθε άτομο θα πρέπει να έχει ισάξια ψήφο, ισάξιο λόγο, στο σχηματισμό της κυβέρνησής τους.
The point about democracy is not instrumental. It's not about the things that it brings. The point about democracy is not that it delivers legitimate, effective, prosperous rule of law. It's not that it guarantees peace with itself or with its neighbors. The point about democracy is intrinsic. Democracy matters because it reflects an idea of equality and an idea of liberty. It reflects an idea of dignity, the dignity of the individual, the idea that each individual should have an equal vote, an equal say, in the formation of their government.
Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε τη δημοκρατία σθεναρή ξανά, αν θέλουμε να την αναζωογονήσουμε, χρειάζεται να εμπλακούμε σε ένα νέο σχέδιο των πολιτών και των πολιτικών. Η δημοκρατία δεν είναι απλά ζήτημα δομών. Είναι τρόπος σκέψης. Είναι μια δραστηριότητα. Και μέρος αυτής της δραστηριότητας είναι η ειλικρίνεια. Μετά την ομιλία μου σε εσάς, θα πάω σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που ονομάζεται «Οποιεσδήποτε Ερωτήσεις», και κάτι που θα έχετε παρατηρήσει σχετικά με τους πολιτικούς σε τέτοιου είδους ραδιοφωνικές εκπομπές είναι ότι ποτέ δεν λένε ότι δε γνωρίζουν την απάντηση σε μια ερώτηση. Δεν έχει σημασία τι ερώτηση είναι, Εάν ρωτήσεις για τις εκπτώσεις φόρου στα παιδιά, για το μέλλον των πιγκουίνων στη Νότια Ανταρκτική, μας ρωτήσεις να κρίνουμε κατά πόσο οι εξελίξεις στο Τσόνγκπινγκ συμβάλλουν στη βιώσιμη ανάπτυξη της αιχμαλώτισης του άνθρακα, εμείς θα έχουμε μια απάντηση για σένα. Χρειάζεται να το σταματήσουμε αυτό, να πάψουμε να προσποιούμαστε ότι είμαστε παντογνώστες. Οι πολιτικοί επίσης χρειάζεται να μάθουν, περιστασιακά να λένε ότι συγκεκριμένα πράγματα που οι ψηφοφόροι θέλουν, συγκεκριμένα πράγματα που έχουν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους, ίσως είναι πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να δώσουμε ή πιθανόν να νοιώθουμε πως δεν πρέπει να δώσουμε.
But if we're really to make democracy vigorous again, if we're ready to revivify it, we need to get involved in a new project of the citizens and the politicians. Democracy is not simply a question of structures. It is a state of mind. It is an activity. And part of that activity is honesty. After I speak to you today, I'm going on a radio program called "Any Questions," and the thing you will have noticed about politicians on these kinds of radio programs is that they never, ever say that they don't know the answer to a question. It doesn't matter what it is. If you ask about child tax credits, the future of the penguins in the south Antarctic, asked to hold forth on whether or not the developments in Chongqing contribute to sustainable development in carbon capture, and we will have an answer for you. We need to stop that, to stop pretending to be omniscient beings. Politicians also need to learn, occasionally, to say that certain things that voters want, certain things that voters have been promised, may be things that we cannot deliver or perhaps that we feel we should not deliver.
Και το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε την ιδιοφυΐα των κοινωνιών μας. Οι κοινωνίες μας δεν ήταν ποτέ τόσο διαπαιδαγωγημένες, ποτέ δεν ήταν τόσο ενεργητικές, ποτέ δεν ήταν τόσο υγιείς, ποτέ δεν γνώριζαν τόσα πολλά, δεν νοιάζονταν τόσο πολύ, ή ήθελαν να κάνουν τόσα πολλά, κι αυτό είναι μια ιδιοφυΐα του τόπου. Ένας από τους λόγους που απομακρυνόμαστε από τους χώρους δεξιώσεων όπως αυτός που βρισκόμαστε τώρα, χώροι δεξιώσεων με ασυνήθιστες εικόνες στο ταβάνι εικόνες βασιλέων που ενθρονίζονται, το όλο δράμα που παίχτηκε σε αυτό το χώρο, όπου "κλαδεύτηκε" το κεφάλι του Βασιλιά της Αγγλίας, γιατί μετακινούμαστε από μέρη όπως αυτό, θρόνους όπως αυτός, προς το δημαρχείο, είναι επειδή μετακινούμαστε όλο και περισσότερο προς τις ενέργειες των ανθρώπων μας, και χρειάζεται να το αγγίξουμε αυτό.
And the second thing we should do is understand the genius of our societies. Our societies have never been so educated, have never been so energized, have never been so healthy, have never known so much, cared so much, or wanted to do so much, and it is a genius of the local. One of the reasons why we're moving away from banqueting halls such as the one in which we stand, banqueting halls with extraordinary images on the ceiling of kings enthroned, the entire drama played out here on this space, where the King of England had his head lopped off, why we've moved from spaces like this, thrones like that, towards the town hall, is we're moving more and more towards the energies of our people, and we need to tap that.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές χώρες. Στη Βρετανία, θα μπορούσε να σημαίνει να εξετάσουμε τους Γάλλους, να μάθουμε από τους Γάλλους, να έχουμε άμεσα εκλεγμένους δημάρχους σε ένα Γαλλικό σύστημα κοινότητας. Στο Αφγανιστάν, θα μπορούσε να σημαίνει αντί να συγκεντρωνόμαστε στις μεγάλες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, έπρεπε να είχαμε πράξει ανάλογα με το Αφγανικό Σύνταγμα από την αρχή, δηλαδή να κάνουμε άμεσες εκλογές σε επίπεδο περιφέρειας και να εκλέξουμε τους επαρχιακούς κυβερνήτες.
That can mean different things in different countries. In Britain, it could mean looking to the French, learning from the French, getting directly elected mayors in place in a French commune system. In Afghanistan, it could have meant instead of concentrating on the big presidential and parliamentary elections, we should have done what was in the Afghan constitution from the very beginning, which is to get direct local elections going at a district level and elect people's provincial governors.
Αλλά για να λειτουργήσει οτιδήποτε από αυτά, η ειλικρίνεια στη γλώσσα, η τοπική δημοκρατία, το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνουν οι πολιτικοί. Το θέμα είναι τι κάνουν οι πολίτες. Για να είναι ειλικρινείς οι πολιτικοί, το κοινό πρέπει να τους επιτρέψει να είναι ειλικρινείς, και τα ΜΜΕ, που μεσολαβούν μεταξύ των πολιτικών και του κοινού, πρέπει να επιτρέψουν στους πολιτικούς να είναι ειλικρινείς. Εάν είναι να ακμάσει η τοπική δημοκρατία, αυτό βασίζεται στην ενεργή και ενημερωμένη δράση του κάθε πολίτη.
But for any of these things to work, the honesty in language, the local democracy, it's not just a question of what politicians do. It's a question of what the citizens do. For politicians to be honest, the public needs to allow them to be honest, and the media, which mediates between the politicians and the public, needs to allow those politicians to be honest. If local democracy is to flourish, it is about the active and informed engagement of every citizen.
Με άλλα λόγια, εάν είναι να ξαναχτιστεί η δημοκρατία, να ξαναγίνει έντονη και ζωντανή, χρειάζεται όχι μόνο το κοινό να μάθει να εμπιστεύεται τους πολιτικούς του, αλλά και οι πολιτικοί να μάθουν να εμπιστεύονται το κοινό. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, πραγματικά. (Χειροκρότημα)
In other words, if democracy is to be rebuilt, is to become again vigorous and vibrant, it is necessary not just for the public to learn to trust their politicians, but for the politicians to learn to trust the public. Thank you very much indeed. (Applause)