Η ερώτηση σήμερα δεν είναι: Γιατί εισβάλαμε στο Αφγανιστάν; Η ερώτηση είναι: Γιατί είμαστε ακόμα στο Αφγανιστάν μετά από μία δεκαετία; Γιατί ξοδεύουμε 135 δισεκατομμύρια δολάρια; Γιατί έχουμε αναπτύξει 130.000 στρατιώτες στην περιοχή; Γιατί σκοτώθηκαν περισσότεροι άνθρωποι τον περασμένο μήνα απ΄ ό,τι κάθε προηγούμενο μήνα αυτής της σύρραξης; Πώς συνέβη όλο αυτό; Τα τελευταία 20 χρόνια ήταν η εποχή της παρέμβασης, και το Αφγανιστάν είναι απλώς μία πράξη σε μία τραγωδία πέντε πράξεων. Βγήκαμε από τον Ψυχρό Πόλεμο σε απόγνωση. Αντιμετωπίσαμε τη Ρουάντα, αντιμετωπίσαμε τη Βοσνία, και μετά ξαναβρήκαμε την αυτοπεποίθησή μας. Στην τρίτη πράξη, μπήκαμε στη Βοσνία και το Κόσοβο και φαινομενικά πετύχαμε. Στην τέταρτη πράξη, με την ύβρη μας, και την υπεραναπτυγμένη μας αυτοπεποίθηση, εισβάλαμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Και στην πέμπτη πράξη, βυθιστήκαμε σ' ένα ταπεινωτικό χάος.
The question today is not: Why did we invade Afghanistan? The question is: why are we still in Afghanistan one decade later? Why are we spending $135 billion? Why have we got 130,000 troops on the ground? Why were more people killed last month than in any preceding month of this conflict? How has this happened? The last 20 years has been the age of intervention, and Afghanistan is simply one act in a five-act tragedy. We came out of the end of the Cold War in despair. We faced Rwanda; we faced Bosnia, and then we rediscovered our confidence. In the third act, we went into Bosnia and Kosovo and we seemed to succeed. In the fourth act, with our hubris, our overconfidence developing, we invaded Iraq and Afghanistan, and in the fifth act, we plunged into a humiliating mess.
Η ερώτηση λοιπόν είναι: Τι κάνουμε; Γιατί παραμένουμε κολλημένοι στο Αφγανιστάν; Και η απάντηση φυσικά, που μας δίνουν συνεχώς είναι η εξής: Μας λένε πως πήγαμε στο Αφγανιστάν λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου, και πως παραμένουμε εκεί επειδή οι Ταλιμπάν είναι μία υπαρξιακή απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια. Σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Ομπάμα, "Αν οι Ταλιμπάν ανακαταλάβουν την εξουσία, θα καλέσουν ξανά την Αλ-Κάιντα, που θα προσπαθήσει να σκοτώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μας μπορεί." Η ιστορία που μας λένε είναι πως αρχικά το αποτύπωμά μας ήταν ελαφρύ -- με άλλα λόγια, πως καταλήξαμε σε μία κατάσταση όπου δεν είχαμε αρκετές δυνάμεις, δεν είχαμε αρκετά μέσα, πως οι Αφγανοί ήταν απογοητευμένοι. Ένιωθαν πως δεν υπήρχε αρκετή πρόοδος, οικονομική ανάπτυξη και ασφάλεια, και επομένως οι Ταλιμπάν ξαναγύρισαν. Ένιωθαν πως ανταποκριθήκαμε το 2005 και 2006 με ανάπτυξη στρατευμάτων, αλλά και πάλι δεν στείλαμε αρκετούς στρατιώτες. Και πως δεν ήταν παρά το 2009, όταν ο πρόεδρος Ομπάμα συμφώνησε σε μια αύξηση του αριθμού των στρατιωτών που επιτέλους είχαμε, σύμφωνα με την υπουργό Κλίντον, "τη στρατηγική, την ηγεσία και τα μέσα," επομένως, όπως μας διαβεβαιώνει τώρα ο πρόεδρος, είμαστε στην πορεία επίτευξης των στόχων μας.
So the question is: What are we doing? Why are we still stuck in Afghanistan? And the answer, of course, that we keep being given is as follows: we're told that we went into Afghanistan because of 9/11, and that we remain there because the Taliban poses an existential threat to global security. In the words of President Obama, "If the Taliban take over again, they will invite back Al-Qaeda, who will try to kill as many of our people as they possibly can." The story that we're told is that there was a "light footprint" initially -- in other words, that we ended up in a situation where we didn't have enough troops, we didn't have enough resources, that Afghans were frustrated -- they felt there wasn't enough progress and economic development and security, and therefore the Taliban came back -- that we responded in 2005 and 2006 with troop deployments, but we still didn't put enough troops on the ground. And that it wasn't until 2009, when President Obama signed off on a surge, that we finally had, in the words of Secretary Clinton, "the strategy, the leadership and the resources." So, as the president now reassures us, we are on track to achieve our goals.
Όλα αυτά είναι λάθος. Κάθε μία από αυτές τις δηλώσεις είναι λάθος. Το Αφγανιστάν δεν αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια. Είναι εξαιρετικά απίθανο οι Ταλιμπάν να μπορέσουν ποτέ να ανακαταλάβουν όλη τη χώρα -- εξαιρετικά απίθανο να μπορέσουν να κυριεύσουν την Καμπούλ. Απλά δεν έχουν μια συμβατική στρατιωτική επιλογή. Ακόμα κι αν μπορούσαν να το κάνουν, ακόμα κι αν κάνω λάθος, είναι εξαιρετικά απίθανο οι Ταλιμπάν να καλέσουν ξανά την Αλ-Κάιντα. Από την οπτική γωνία των Ταλιμπάν, αυτό ήταν το βασικό τους λάθος την τελευταία φορά. Αν δεν είχαν καλέσει την Αλ-Κάιντα, θα είχαν ακόμα την εξουσία.
All of this is wrong. Every one of those statements is wrong. Afghanistan does not pose an existential threat to global security. It is extremely unlikely the Taliban would ever be able to take over the country -- extremely unlikely they'd be able to seize Kabul. They simply don't have a conventional military option. And even if they were able to do so, even if I'm wrong, it's extremely unlikely the Taliban would invite back Al-Qaeda. From the Taliban's point of view, that was their number one mistake last time. If they hadn't invited back Al-Qaeda, they would still be in power today.
Κι ακόμα κι αν κάνω λάθος γι' αυτά τα δύο πράγματα, ακόμα κι αν μπορούσαν να ανακαταλάβουν τη χώρα, ακόμα και αν επρόκειτο να καλέσουν πίσω την Αλ-Κάιντα, είναι εξαιρετικά απίθανο η Αλ-Κάιντα να βελτιώσει σημαντικά την ικανότητά της να βλάψει τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη. Διότι πλέον δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του '90. Αν η βάση της Αλ-Κάιντα επρόκειτο να αναπτυχθεί κοντά στη Γκαζνί, θα τους χτυπούσαμε πολύ σκληρά, και θα ήταν πολύ δύσκολο για τους Ταλιμπάν να τους προστατεύσουν.
And even if I'm wrong about those two things, even if they were able to take back the country, even if they were to invite back Al-Qaeda, it's extremely unlikely that Al-Qaeda would significantly enhance its ability to harm the United States or harm Europe. Because this isn't the 1990s anymore. If the Al-Qaeda base was to be established near Ghazni, we would hit them very hard, and it would be very, very difficult for the Taliban to protect them.
Επιπλέον, απλά δεν είναι αλήθεια πως το λάθος μας στο Αφγανιστάν είναι το ελαφρύ μας αποτύπωμα. Η εμπειρία μου λέει πως, στην πραγματικότητα, το ελαφρύ αποτύπωμα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Και το στράτευμα που στείλαμε -- αυτή είναι μία θαυμάσια φωτογραφία του Ντέιβιντ Μπέκαμ με το ημιαυτόματο όπλο -- επιδείνωσαν την κατάσταση, δεν τη βελτίωσαν. Όταν διέσχισα το Αφγανιστάν με τα πόδια το χειμώνα του 2001-2002, είδα σκηνές σαν αυτή. Ένα κορίτσι, αν είσαι τυχερός, στη γωνία ενός σκοτεινού δωματίου -- με την τύχη να μπορεί να διαβάσει το Κοράνι. Αλλά εκείνες τις πρώτες μέρες όταν μας έλεγαν πως δεν είχαμε αρκετούς στρατιώτες και αρκετά εφόδια, σημειώσαμε μεγάλη πρόοδο στο Αφγανιστάν. Μέσα σε λίγους μήνες, υπήρχαν δυόμιση εκατομμύρια περισσότερα κορίτσια στο σχολείο. Όταν ήμουν άρρωστος στο Σανγκίν το 2002, η πιο κοντινή κλινική απείχε τρεις μέρες με τα πόδια. Σήμερα υπάρχουν 14 κλινικές μόνο σε αυτή την περιοχή. Σημειώθηκαν εκπληκτικές βελτιώσεις. Από την πλήρη απουσία κινητών τηλεφώνων μεταξύ των Αφγανών την εποχή των Ταλιμπάν, πήγαμε σε μία κατάσταση όπου, σχεδόν αυθημερόν, τρία εκατομμύρια Αφγανοί είχαν κινητά τηλέφωνα. Είχαμε πρόοδο στην ελευθερία των ΜΜΕ. Είχαμε πρόοδο στις εκλογές -- όλα αυτά με το αποκαλούμενο ελαφρύ αποτύπωμα.
Furthermore, it's simply not true that what went wrong in Afghanistan is the light footprint. In my experience, in fact, the light footprint was extremely helpful. And these troops that we brought in -- it's a great picture of David Beckham there on the sub-machine gun -- made the situation worse, not better. When I walked across Afghanistan in the winter of 2001-2002, what I saw was scenes like this. A girl, if you're lucky, in the corner of a dark room -- lucky to be able to look at the Koran. But in those early days when we're told we didn't have enough troops and enough resources, we made a lot of progress in Afghanistan. Within a few months, there were two and a half million more girls in school. In Sangin where I was sick in 2002, the nearest health clinic was within three days walk. Today, there are 14 health clinics in that area alone. There was amazing improvements. We went from almost no Afghans having mobile telephones during the Taliban to a situation where, almost overnight, three million Afghans had mobile telephones. And we had progress in the free media. We had progress in elections -- all of this with the so-called light footprint.
Αλλά όταν αρχίσαμε να φέρνουμε περισσότερα χρήματα, όταν αρχίσαμε να επενδύουμε περισσότερους πόρους, τα πράγματα επιδεινώθηκαν, δεν βελτιώθηκαν. Πώς; Κατ' αρχήν, αν βάλεις 125 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε μία χώρα όπως το Αφγανιστάν όπου τα συνολικά έσοδα του Αφγανικού κράτους είναι ένα δισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο, πνίγεις τα πάντα. Δεν δημιουργείς μόνο διαφθορά και σπατάλη· ουσιαστικά αντικαθιστάς τις προτεραιότητες της Αφγανικής κυβέρνησης, της εκλεγμένης Αφγανικής κυβέρνησης, με τις τάσεις μικροδιαχείρισης των ξένων σε σύντομα ταξίδια με τις δικές τους προτεραιότητες. Και το ίδιο ισχύει και με τα στρατεύματα.
But when we began to bring more money, when we began to invest more resources, things got worse, not better. How? Well first see, if you put 125 billion dollars a year into a country like Afghanistan where the entire revenue of the Afghan state is one billion dollars a year, you drown everything. It's not simply corruption and waste that you create; you essentially replace the priorities of the Afghan government, the elected Afghan government, with the micromanaging tendencies of foreigners on short tours with their own priorities. And the same is true for the troops.
Όταν διέσχισα το Αφγανιστάν με τα πόδια, έμεινα με ανθρώπους σαν αυτόν. Αυτός είναι ο διοικητής Χατζί Μαλέμ Μοσίν Χαν του Καμεντζί. Ο διοικητής Χατζί Μαλέμ Μοσίν Χαν του Καμεντζί ήταν ένας σπουδαίος οικοδεσπότης. Ήταν πολύ γενναιόδωρος όπως πολλοί από τους Αφγανούς με τους οποίους έμεινα. Αλλά ήταν και πολύ πιο συντηρητικός, πολύ πιο αντίθετος στους ξένους, πολύ πιο ισλαμιστής απ΄ό,τι θα θέλαμε να παραδεχτούμε. Αυτός ο άνδρας, για παράδειγμα, ο Μούλα Μούσταφα, προσπάθησε να με πυροβολήσει. Και ο λόγος που φαίνομαι κάπως αμήχανος σε αυτή τη φωτογραφία είναι επειδή ήμουν κάπως φοβισμένος, και ήμουν πολύ τρομαγμένος σε αυτή την περίσταση για να τον ρωτήσω, έχοντας τρέξει για μία ώρα στην έρημο και έχοντας αναζητήσει καταφύγιο σε αυτό το σπίτι, για πιο λόγο εμφανίστηκε και ήθελε να βγάλει αυτή τη φωτογραφία μαζί μου. Αλλά μετά από 18 μήνες, τον ρώτησα για πιο λόγο είχε προσπαθήσει να με πυροβολήσει. Και ο Μούλα Μούσταφα -- είναι ο άνδρας με το στυλό και το χαρτί -- μου εξήγησε πως ο άνδρας που κάθεται ακριβώς στα αριστερά όπως κοιτάτε τη φωτογραφία, ο Νάντιρ Σα έβαλε στοίχημα μαζί του πως δεν μπορούσε να με πετύχει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το Αφγανιστάν είναι ένα μέρος γεμάτο με ανθρώπους όπως ο Μούλα Μούσταφα. Δεν είναι· είναι ένα θαυμάσιο μέρος γεμάτο από απίστευτη ενέργεια και εξυπνάδα. Αλλά είναι ένα μέρος όπου η προσθήκη στρατιωτών έχει αυξήσει τη βία αντί να την ελαττώσει.
When I walked across Afghanistan, I stayed with people like this. This is Commandant Haji Malem Mohsin Khan of Kamenj. Commandant Haji Malem Mohsin Khan of Kamenj was a great host. He was very generous, like many of the Afghans I stayed with. But he was also considerably more conservative, considerably more anti-foreign, considerably more Islamist than we'd like to acknowledge. This man, for example, Mullah Mustafa, tried to shoot me. And the reason I'm looking a little bit perplexed in this photograph is I was somewhat frightened, and I was too afraid on this occasion to ask him, having run for an hour through the desert and taken refuge in this house, why he had turned up and wanted to have his photograph taken with me. But 18 months later, I asked him why he had tried to shoot me. And Mullah Mustafa -- he's the man with the pen and paper -- explained that the man sitting immediately to the left as you look at the photograph, Nadir Shah had bet him that he couldn't hit me. Now this is not to say Afghanistan is a place full of people like Mullah Mustafa. It's not; it's a wonderful place full of incredible energy and intelligence. But it is a place where the putting-in of the troops has increased the violence rather than decreased it.
Το 2005, ο Άντονι Φίτζχέρμπερτ, ένας γεωπόνος, μπορούσε να ταξιδέψει στη Χελμάντ, να μείνει στη Ναντ Αλί, στη Σαγκίν και στη Γκορές, τα ονόματα των χωριών όπου τώρα διεξάγονται μάχες. Σήμερα δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να το κάνει αυτό. Η ιδέα λοιπόν ότι αναπτύξαμε τα στρατεύματα ως απάντηση στην εξέγερση των Ταλιμπάν είναι λανθασμένη. Αντί να προηγηθεί της εξέγερσης, οι Ταλιμπάν ακολούθησαν την ανάπτυξη των στρατευμάτων. Και σε ό,τι με αφορά, η στρατιωτική ανάπτυξη προκάλεσε την επιστροφή τους.
2005, Anthony Fitzherbert, an agricultural engineer, could travel through Helmand, could stay in Nad Ali, Sangin and Ghoresh, which are now the names of villages where fighting is taking place. Today, he could never do that. So the idea that we deployed the troops to respond to the Taliban insurgency is mistaken. Rather than preceding the insurgency, the Taliban followed the troop deployment, and as far as I'm concerned, the troop deployment caused their return.
Είναι αυτή μία καινούργια ιδέα; Όχι, ένα σωρό άνθρωποι λένε το ίδιο πράγμα τα τελευταία επτά χρόνια. Ήμουν διευθυντής ενός κέντρου στο Χάρβαρντ από το 2008 ως το 2010. Και υπήρχαν άνθρωποι εκεί όπως ο Μάικλ Σεμπλ που μιλούν με άνεση αφγανικές γλώσσες, που έχουν ταξιδεύσει σχεδόν σε κάθε επαρχία της χώρας. Ο Άντριου Γουάιλντερ,για παράδειγμα, που γεννήθηκε στα σύνορα του Πακιστάν με το Ιράν, υπηρέτησε όλη του τη ζωή στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν. Ο Πωλ Φίσταϊν που ξεκίνησε να εργάζεται εκεί το 1978 -- εργάστηκε για το "Σώστε τα Παιδιά", ήταν υπεύθυνος για το αφγανικό τμήμα έρευνας και αξιολόγησης. Αυτοί είναι άνθρωποι που μπορούσαν να λένε με συνέπεια πως η αύξηση στην αναπτυξιακή βοήθεια καθιστούσε το Αφγανιστάν λιγότερο ασφαλές, όχι περισσότερο -- πως η στρατηγική εναντίον της εξέγερσης δεν ήταν αποτελεσματική και δεν θα ήταν αποτελεσματική. Και παρόλα αυτά, κανείς δεν τους άκουσε. Αντίθετα, υπήρχε μία λιτανεία εκπληκτικής αισιοδοξίας.
Now is this a new idea? No, there have been any number of people saying this over the last seven years. I ran a center at Harvard from 2008 to 2010, and there were people like Michael Semple there who speak Afghan languages fluently, who've traveled to almost every district in the country. Andrew Wilder, for example, born on the Pakistan-Iranian border, served his whole life in Pakistan and Afghanistan. Paul Fishstein who began working there in 1978 -- worked for Save the Children, ran the Afghan research and evaluation unit. These are people who were able to say consistently that the increase in development aid was making Afghanistan less secure, not more secure -- that the counter-insurgency strategy was not working and would not work. And yet, nobody listened to them. Instead, there was a litany of astonishing optimism.
Ξεκινώντας το 2004, κάθε στρατηγός που έφτανε έλεγε, "Κληρονόμησα μία τραγική κατάσταση, αλλά έχω επιτέλους τους σωστούς πόρους και τη σωστή στρατηγική, που θα φέρουν αποτέλεσμα", σύμφωνα με τα λεγόμενα του στρατηγού Μπάρνο το 2004, την "αποφασιστική χρονιά". Το μαντέψατε; Δεν έφερε αποτέλεσμα. Αλλά δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει τον στρατηγό Αμπουζαΐντ να πει πως είχε τη στρατηγική και τους πόρους να φέρει αποτελέσματα το 2005, την "αποφασιστική χρονιά". Ή τον στρατηγό Ντέιβιντ Ρίτσαρντς να έρθει το 2006 και να πει πως είχε τη στρατηγική και τους πόρους να επιτύχει τη "χρονιά της σύνθλιψης". Ή το 2007, τον Νορβηγό αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών, Έσπεν Έιντε, να πει ότι θα πετύχει την "αποφασιστική χρονιά". Ή το 2008, τον στρατηγό Σαμπού να έρθει και να πει ότι θα πετύχει την "αποφασιστική χρονιά". Ή το 2009, τον καλό μου φίλο, στρατηγό Στάνλει ΜακΚρύσταλ, που είπε ότι ήταν μέχρι "το λαιμό βυθισμένος στην αποφασιστική χρονιά". Ή το 2010, τον υπουργό εξωτερικών του Ην. Βασιλείου, Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, που είπε ότι επιτέλους θα πετυχαίναμε την "αποφασιστική χρονιά". Και θα σας ευχαριστήσει να μάθετε πως το 2011, σήμερα, ο Γκουίντο Βεστερβέλε, ο γερμανός υπουργός εξωτερικών, μας διαβεβαιώνει πως βρισκόμαστε στην "αποφασιστική χρονιά".
Beginning in 2004, every general came in saying, "I've inherited a dismal situation, but finally I have the right resources and the correct strategy, which will deliver," in General Barno's word in 2004, the "decisive year." Well guess what? It didn't. But it wasn't sufficient to prevent General Abuzaid saying that he had the strategy and the resources to deliver, in 2005, the "decisive year." Or General David Richards to come in 2006 and say he had the strategy and the resources to deliver the "crunch year." Or in 2007, the Norwegian deputy foreign minister, Espen Eide, to say that that would deliver the "decisive year." Or in 2008, Major General Champoux to come in and say he would deliver the "decisive year." Or in 2009, my great friend, General Stanley McChrystal, who said that he was "knee-deep in the decisive year." Or in 2010, the U.K. foreign secretary, David Miliband, who said that at last we would deliver the "decisive year." And you'll be delighted to hear in 2011, today, that Guido Westerwelle, the German foreign minister, assures us that we are in the "decisive year."
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πώς επιτρέπουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Η απάντηση, φυσικά, είναι πως αν ξοδεύεις 125 ή 130 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε μία χώρα, συμπαρασύρεις σχεδόν τον καθένα, ακόμα και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις -- που αρχίζουν να λαμβάνουν τεράστια χρηματικά ποσά από την αμερικανική και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να χτίσουν σχολεία και νοσοκομεία -- και είναι κάπως διστακτικές να αντικρούσουν την ιδέα πως το Αφγανιστάν είναι μία υπαρξιακή απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια. Ανησυχούν, με άλλα λόγια, πως αν κάποιος πιστεύει πως δεν είναι μία τέτοια απειλή -- η Όξφαμ, η Σώστε Τα Παιδιά -- δεν θα λάμβαναν τα χρήματα για να χτίσουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία τους. Είναι επίσης πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις έναν στρατηγό με μετάλλια στο στήθος του. Είναι πολύ δύσκολο για έναν πολιτικό, επειδή φοβάσαι πως πολλές ζωές έχουν χαθεί άσκοπα. Αισθάνεσαι βαθιά, βαθιά ενοχή. Υπερβάλλεις τους φόβους σου και σε τρομοκρατεί η ταπείνωση της ήττας.
How do we allow any of this to happen? Well the answer, of course, is, if you spend 125 billion or 130 billion dollars a year in a country, you co-opt almost everybody. Even the aid agencies, who begin to receive an enormous amount of money from the U.S. and the European governments to build schools and clinics, are somewhat disinclined to challenge the idea that Afghanistan is an existential threat to global security. They're worried, in other words, that if anybody believes that it wasn't such a threat -- Oxfam, Save the Children wouldn't get the money to build their hospitals and schools. It's also very difficult to confront a general with medals on his chest. It's very difficult for a politician, because you're afraid that many lives have been lost in vain. You feel deep, deep guilt. You exaggerate your fears, and you're terrified about the humiliation of defeat.
Ποια είναι η λύση; Η λύση γι' αυτό το πρόβλημα είναι πως πρέπει να βρούμε ένα τρόπο ώστε άνθρωποι όπως ο Μάικλ Σεμπλ, ή αυτοί οι άλλοι άνθρωποι που λένε την αλήθεια, που γνωρίζουν τη χώρα, που έχουν περάσει 30 χρόνια εκεί -- και κυρίως, το στοιχείο που λείπει -- οι ίδιοι οι Αφγανοί, που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Με κάποιο τρόπο πρέπει να μεταφέρουμε το μήνυμά τους σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Και είναι πολύ δύσκολο να το κάνουμε αυτό λόγω των δομών μας.
What is the solution to this? Well the solution to this is we need to find a way that people like Michael Semple, or those other people, who are telling the truth, who know the country, who've spent 30 years on the ground -- and most importantly of all, the missing component of this -- Afghans themselves, who understand what is going on. We need to somehow get their message to the policymakers. And this is very difficult to do because of our structures.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει ν' αλλάξουμε είναι οι κυβερνητικές μας δομές. Δυστυχώς, τα υπουργεία εξωτερικών, τα Ηνωμένα Έθνη, οι στρατιωτικοί σε αυτές τις χώρες δεν γνωρίζουν σχεδόν καθόλου τι συμβαίνει. Ο μέσος Βρετανός στρατιώτης βρίσκεται σε αποστολή για έξι μήνες μόνο· οι Ιταλοί για τέσσερις· οι Αμερικανοί για δώδεκα μήνες. Οι διπλωμάτες είναι κλειδωμένοι στις πρεσβείες. Όταν βγαίνουν έξω, ταξιδεύουν σε αυτά τα περίεργα θωρακισμένα οχήματα με αυτές τις αρκετά απειλητικές ομάδες ασφαλείας που ετοιμάζονται 24 ώρες νωρίτερα και λένε πως μπορείς να είσαι έξω μόνο για μία ώρα.
The first thing we need to change is the structures of our government. Very, very sadly, our foreign services, the United Nations, the military in these countries have very little idea of what's going on. The average British soldier is on a tour of only six months; Italian soldiers, on tours of four months; the American military, on tours of 12 months. Diplomats are locked in embassy compounds. When they go out, they travel in these curious armored vehicles with these somewhat threatening security teams who ready 24 hours in advance who say you can only stay on the ground for an hour.
Στην βρετανική πρεσβεία στο Αφγανιστάν το 2008 με προσωπικό 350 ατόμων, μόλις τρεις μιλούσαν Ντάρι, την κύρια γλώσσα του Αφγανιστάν, σε ικανοποιητικό επίπεδο. Και κανείς δεν μιλούσε τη γλώσσα Παστό. Στο τμήμα Αφγανικών Υποθέσεων στο Λονδίνο που είναι υπεύθυνο για την πολιτική στο Αφγανιστάν, μου είπαν τον περασμένο χρόνο πως δεν υπήρχε κανείς διπλωμάτης που να έχει ποτέ υπηρετήσει σε κάποιο πόστο στο Αφγανιστάν. Πρέπει λοιπόν ν' αλλάξουμε αυτή τη θεσμική κουλτούρα. Και θα μπορούσα να αναφέρω παρόμοια στοιχεία για τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη.
In the British embassy in Afghanistan in 2008, an embassy of 350 people, there were only three people who could speak Dari, the main language of Afghanistan, at a decent level. And there was not a single Pashto speaker. In the Afghan section in London responsible for governing Afghan policy on the ground, I was told last year that there was not a single staff member of the foreign office in that section who had ever served on a posting in Afghanistan. So we need to change that institutional culture. And I could make the same points about the United States and the United Nations.
Δεύτερον, πρέπει να ελαττώσουμε την αισιοδοξία των στρατηγών. Πρέπει να βεβαιωθούμε πως είμαστε λιγάκι καχύποπτοι, πως καταλαβαίνουμε ότι η αισιοδοξία είναι στο στρατιωτικό DNA, και πως δεν ανταποκρινόμαστε σ' αυτήν με τόση προθυμία. Και τρίτον, πρέπει να έχουμε κάποια ταπεινοφροσύνη. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τη θέση πως η γνώση μας, η δύναμή μας, η νομιμότητά μας είναι περιορισμένες. Αυτό δεν σημαίνει πως η παρέμβαση παγκοσμίως είναι αποτυχημένη. Δεν είναι.
Secondly, we need to aim off of the optimism of the generals. We need to make sure that we're a little bit suspicious, that we understand that optimism is in the DNA of the military, that we don't respond to it with quite as much alacrity. And thirdly, we need to have some humility. We need to begin from the position that our knowledge, our power, our legitimacy is limited. This doesn't mean that intervention around the world is a disaster. It isn't.
Η Βοσνία και το Κόσοβο ήταν σημαντικές επιτυχίες, σπουδαίες επιτυχίες. Όταν πας στη Βοσνία σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψεις πως ό,τι είδαμε στις αρχές της δεκατίας του '90 συνέβη. Είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψεις την πρόοδο που σημειώσαμε από το 1994. Η επιστροφή των προσφύγων, που η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες πίστευε πως θα ήταν εξαιρετικά απίθανη, έχει ολοκληρωθεί σε μεγάλο βαθμό. Ένα εκατομμύριο ιδιοκτησίες έχουν επιστραφεί. Τα σύνορα ανάμεσα στα εδάφη των Βοσνίων και των Σερβοβοσνίων έχουν ηρεμήσει. Ο εθνικός στρατός έχει συρρικνωθεί. Οι δείκτες εγκληματικότητας στη Βοσνία σήμερα είναι χαμηλότεροι από της Σουηδίας.
Bosnia and Kosovo were signal successes, great successes. Today when you go to Bosnia it is almost impossible to believe that what we saw in the early 1990s happened. It's almost impossible to believe the progress we've made since 1994. Refugee return, which the United Nations High Commission for Refugees thought would be extremely unlikely, has largely happened. A million properties have been returned. Borders between the Bosniak territory and the Bosnian-Serb territory have calmed down. The national army has shrunk. The crime rates in Bosnia today are lower than they are in Sweden.
Αυτό έχει επιτευχθεί χάρις σε μία απίστευτη προσπάθεια βάσει αρχών της διεθνούς κοινότητας, και, φυσικά, πάνω απ' όλα χάρις στους ίδιους τους Βόσνιους. Αλλά πρέπει να κοιτάζουμε το ευρύτερο πλαίσιο. Κι αυτό είναι που έχουμε χάσει στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Πρέπει να καταλάβουμε πως σ' αυτά τα μέρη αυτό που πραγματικά μετρούσε ήταν,πρώτον, ο ρόλος του Τούτζμαν και του Μιλόσεβιτς να συμφωνήσουν, και μετά το γεγονός πως αυτοί οι άνδρες έφυγαν, πως η περιφερειακή κατάσταση βελτιώθηκε, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούσε να προσφέρει στη Βοσνία κάτι εκπληκτικό: την ευκαιρία να γίνει μέλος ενός νέου πράγματος, μίας ομάδας, την ευκαιρία να συμμετάσχει σε κάτι μεγαλύτερο.
This has been done by an incredible, principled effort by the international community, and, of course, above all, by Bosnians themselves. But you need to look at context. And this is what we've lost in Afghanistan and Iraq. You need to understand that in those places what really mattered was, firstly, the role of Tudman and Milosevic in coming to the agreement, and then the fact those men went, that the regional situation improved, that the European Union could offer Bosnia something extraordinary: the chance to be part of a new thing, a new club, a chance to join something bigger.
Τέλος, πρέπει να καταλάβουμε πως στη Βοσνία και το Κόσοβο, το μυστικό γι' αυτό που κάναμε, το μυστικό της επιτυχίας μας, ήταν η ταπεινοφροσύνη μας -- η διερευνητική φύση της εμπλοκής μας. Aσκήσαμε έντονη κριτική στους Βόσνιους για την καθυστέρησή τους στην αντιμετώπιση εγκληματιών πολέμου. Ασκήσαμε κριτική για τις καθυστερήσεις στην επιστροφή προσφύγων. Αλλά αυτή η αργή ταχύτητα, αυτή η προσοχή, το γεγονός πως ο πρόεδρος Κλίντον είπε αρχικά ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες θα αναπτύσσονταν μόνο για ένα χρόνο, αποδείχτηκε πως ήταν ένα προτέρημα, και μας βοήθησε να οργανώσουμε τις προτεραιότητές μας σωστά.
And finally, we need to understand that in Bosnia and Kosovo, a lot of the secret of what we did, a lot of the secret of our success, was our humility -- was the tentative nature of our engagement. We criticized people a lot in Bosnia for being quite slow to take on war criminals. We criticized them for being quite slow to return refugees. But that slowness, that caution, the fact that President Clinton initially said that American troops would only be deployed for a year, turned out to be a strength, and it helped us to put our priorities right.
Ένα από τα πιο θλιβερά πράγματα της εμπλοκής μας στο Αφγανιστάν είναι πως οι προτεραιότητές μας έχουν μπερδευτεί. Οι πόροι μας δεν συμβαδίζουν με τις προτεραιότητές μας. Διότι αν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η τρομοκρατία, το Πακιστάν είναι πολύ πιο σημαντικό από το Αφγανιστάν. Αν μας ενδιαφέρει η περιφερειακή σταθερότητα, η Αίγυπτος είναι πολύ πιο σημαντική. Αν μας ανησυχεί η φτώχεια και η ανάπτυξη, η υποσαχάρια Αφρική είναι πολύ πιο σημαντική. Αυτό δεν σημαίνει πως το Αφγανιστάν στερείται σημασίας, αλλά πως είναι μία από τις σαράντα χώρες στον κόσμο με τις οποίες πρέπει να ασχοληθούμε.
One of the saddest things about our involvement in Afghanistan is that we've got our priorities out of sync. We're not matching our resources to our priorities. Because if what we're interested in is terrorism, Pakistan is far more important than Afghanistan. If what we're interested in is regional stability, Egypt is far more important. If what we're worried about is poverty and development, sub-Saharan Africa is far more important. This doesn't mean that Afghanistan doesn't matter, but that it's one of 40 countries in the world with which we need to engage.
Αν λοιπόν μπορώ να τελειώσω με μία μεταφορά για την παρέμβαση, αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι κάτι σαν την ορεινή διάσωση. Γιατί την ορεινή διάσωση; Διότι όταν οι άνθρωποι μιλούν για παρέμβαση, φαντάζονται κάποια επιστημονική θεωρία -- το Σωματείο Ραντ μετρά 43 προηγούμενες εξεγέρσεις και παράγει μαθηματικούς τύπους λέγοντας πως χρειάζεσαι έναν εκπαιδευμένο μαχητή της εξέγερσης για κάθε είκοσι μέλη του πληθυσμού. Αυτός είναι ο λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισης. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ορεινή διάσωση.
So if I can finish with a metaphor for intervention, what we need to think of is something like mountain rescue. Why mountain rescue? Because when people talk about intervention, they imagine that some scientific theory -- the Rand Corporation goes around counting 43 previous insurgencies producing mathematical formula saying you need one trained counter-insurgent for every 20 members of the population. This is the wrong way of looking at it. You need to look at it in the way that you look at mountain rescue.
Όταν ασχολείσαι με την ορεινή διάσωση, δεν παίρνεις μαζί σου ένα διδακτορικό, κοιτάς για κάποιον που γνωρίζει την τοπογραφία. Έχει σχέση με το ευρύτερο πλαίσιο. Καταλαβαίνεις πως μπορείς να προετοιμαστείς αλλά το επίπεδο προετοιμασίας που μπορείς να κάνεις είναι περιορισμένο. Μπορείς να πάρεις λίγο νερό, να έχεις ένα χάρτη, ένα σακίδιο. Αλλά αυτό που πραγματικά μετράει είναι δύο είδη προβλημάτων -- προβλήματα που προκύπτουν στο βουνό που δεν μπορούσες να προβλέψεις, όπως, για παράδειγμα, πάγος σε μία πλαγιά, αλλά μπορείς να υπερκεράσεις, και προβλήματα που δεν μπορούσες να προβλέψεις και τα οποία δεν μπορείς να υπερκεράσεις, όπως μία ξαφνική χιονοθύελλα ή μία χιονοστιβάδα ή μία αλλαγή στον καιρό.
When you're doing mountain rescue, you don't take a doctorate in mountain rescue, you look for somebody who knows the terrain. It's about context. You understand that you can prepare, but the amount of preparation you can do is limited -- you can take some water, you can have a map, you can have a pack. But what really matters is two kinds of problems -- problems that occur on the mountain which you couldn't anticipate, such as, for example, ice on a slope, but which you can get around, and problems which you couldn't anticipate and which you can't get around, like a sudden blizzard or an avalanche or a change in the weather.
Και η λύση σ' αυτό είναι ένας οδηγός που έχει ξαναβρεθεί σε αυτό το βουνό, σε κάθε θερμοκρασία, σε κάθε περίοδο -- ένας οδηγός που, πάνω απ' όλα, ξέρει πότε να γυρίσει πίσω, που δεν επιμένει με εμμονή όταν οι συνθήκες είναι άσχημες. Αυτό που αναζητούμε σε πυροσβέστες, αναρριχητές, αστυνομικούς, και που θα έπρεπε να αναζητούμε σε μία παρέμβαση, είναι έξυπνοι άνθρωποι που παίρνουν ρίσκα -- όχι άνθρωποι που πηδάνε στα τυφλά από ένα γκρεμό, όχι άνθρωποι που ορμάνε σ' ένα δωμάτιο που καίγεται, αλλά που υπολογίζουν τους κινδύνους, λαμβάνουν υπ' όψη τις ευθύνες τους. Το χειρότερο πράγμα που έχουμε κάνει στο Αφγανιστάν είναι αυτή η ιδέα πως η αποτυχία δεν είναι επιλογή. Καθιστά την αποτυχία αόρατη, αδιανόητη και αναπόφευκτη. Και αν μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό το τρελό μήνυμα, θα ανακαλύψουμε -- στην Αίγυπτο, τη Συρία, τη Λιβύη, και όπου αλλού πάμε στον κόσμο -- πως αν μπορούμε να κάνουμε συχνά πολύ λιγότερα απ' ό,τι προσποιούμαστε, μπορούμε να κάνουμε περισσότερα απ' όσα φοβόμαστε.
And the key to this is a guide who has been on that mountain, in every temperature, at every period -- a guide who, above all, knows when to turn back, who doesn't press on relentlessly when conditions turn against them. What we look for in firemen, in climbers, in policemen, and what we should look for in intervention, is intelligent risk takers -- not people who plunge blind off a cliff, not people who jump into a burning room, but who weigh their risks, weigh their responsibilities. Because the worst thing we have done in Afghanistan is this idea that failure is not an option. It makes failure invisible, inconceivable and inevitable. And if we can resist this crazy slogan, we shall discover -- in Egypt, in Syria, in Libya, and anywhere else we go in the world -- that if we can often do much less than we pretend, we can do much more than we fear.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
Thank you. Thank you very much. Thank you. Thank you very much. Thank you. Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μπρούνο Γκ.: Ρόρι, αναφέρθηκες στη Λιβύη στο τέλος. Εν συντομία, ποια είναι η άποψή σου για τα τωρινά γεγονότα εκεί και την παρέμβαση;
Bruno Giussani: Rory, you mentioned Libya at the end. Just briefly, what's your take on the current events there and the intervention?
Ρόρι Στιούαρτ: Εντάξει, νομίζω πως η Λιβύη θέτει το κλασικό πρόβλημα. Το πρόβλημα στη Λιβύη είναι πως πάντα προσπαθούμε για το λευκό ή το μαύρο. Φανταζόμαστε πως υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: είτε πλήρης συμμετοχή και στρατιωτική ανάπτυξη είτε πλήρης απομόνωση. Και πάντα μας προκαλούν ολοκληρωτικά. Βάζουμε απλώς τα δάχτυλά μας και μπαίνουμε μέχρι το λαιμό. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε στη Λιβύη ήταν να μείνουμε πιστοί στην απόφαση του ΟΗΕ. Θα έπρεπε να έχουμε περιοριστεί πολύ αυστηρά στην προστασία των αμάχων στη Βεγγάζη. Θα μπορούσαμε να το έχουμε κάνει αυτό. Εφαρμόσαμε τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων μέσα σε 48 ώρες γιατί ο Καντάφι δεν είχε αεροπλάνα μέσα σε 48 ώρες. Αντί γι' αυτό, επιτρέψαμε στον εαυτό μας να παρασυρθούμε προς την αλλαγή του καθεστώτος. Έτσι, καταστρέψαμε την αξιοπιστία μας με το Συμβούλιο Ασφαλείας, που σημαίνει πως είναι πολύ δύσκολο να έχουμε μία απόφαση για τη Συρία, και ετοιμαζόμαστε ξανά για αποτυχία. Για άλλη μια φορά, ταπεινοφροσύνη, όρια, εντιμότητα, ρεαλιστικές ελπίδες και θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι.
Rory Stewart: Okay, I think Libya poses the classic problem. The problem in Libya is that we are always pushing for the black or white. We imagine there are only two choices: either full engagement and troop deployment or total isolation. And we are always being tempted up to our neck. We put our toes in and we go up to our neck. What we should have done in Libya is we should have stuck to the U.N. resolution. We should have limited ourselves very, very strictly to the protection of the civilian population in Benghazi. We could have done that. We set up a no-fly zone within 48 hours because Gaddafi had no planes within 48 hours. Instead of which, we've allowed ourselves to be tempted towards regime change. In doing so, we've destroyed our credibility with the Security Council, which means it's very difficult to get a resolution on Syria, and we're setting ourselves up again for failure. Once more, humility, limits, honesty, realistic expectations and we could have achieved something to be proud of.
Μ.Γκ.:Ρόρι, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ.
BG: Rory, thank you very much.
Ρ.Σ:Ευχαριστώ.
RS: Thank you. (BG: Thank you.)