On March 14, this year, I posted this poster on Facebook. This is an image of me and my daughter holding the Israeli flag. I will try to explain to you about the context of why and when I posted.
Op 14 maart van dit jaar plaatste ik deze poster op Facebook. Het is een foto van mijn dochter en mij met de Israëlische vlag. Ik zal proberen jullie iets uit te leggen over de context waarin ik hem plaatste.
A few days ago, I was sitting waiting on the line at the grocery store, and the owner and one of the clients were talking to each other, and the owner was explaining to the client that we're going to get 10,000 missiles on Israel. And the client was saying, no, it's 10,000 a day. (Laughter)
Enkele dagen geleden zat ik bij de kruidenier op mijn beurt te wachten. De eigenaar en een van zijn klanten waren in gesprek. De eigenaar vertelde de klant, dat er 10.000 raketten op Israël zouden neerkomen. De klant zei: 'Nee, het zijn er 10.000 per dag.' (Gelach)
("10,000 missiles") This is the context. This is where we are now in Israel. We have this war with Iran coming for 10 years now, and we have people, you know, afraid. It's like every year it's the last minute that we can do something about the war with Iran. It's like, if we don't act now, it's too late forever, for 10 years now.
('10.000 raketten') Dit is de context. Dit is de situatie nu in Israël. Een oorlog met Iran zit er nu al 10 jaar aan te komen. De mensen zijn bang. Ieder jaar een laatste kans om die oorlog te voorkomen. Al 10 jaar is het van: als we nu niets doen, is het voor altijd te laat.
So at some point it became, you know, to me, I'm a graphic designer, so I made posters about it and I posted the one I just showed you before. Most of the time, I make posters, I post them on Facebook, my friends like it, don't like it, most of the time don't like it, don't share it, don't nothing, and it's another day. So I went to sleep, and that was it for me. And later on in the night, I woke up because I'm always waking up in the night, and I went by the computer and I see all these red dots, you know, on Facebook, which I've never seen before. (Laughter) And I was like, "What's going on?" So I come to the computer and I start looking on, and suddenly I see many people talking to me, most of them I don't know, and a few of them from Iran, which is -- What? Because you have to understand, in Israel we don't talk with people from Iran. We don't know people from Iran. It's like, on Facebook, you have friends only from -- it's like your neighbors are your friends on Facebook. And now people from Iran are talking to me.
Op een gegeven moment werd het... Ik ben grafisch ontwerper, dus ik begon er posters over te maken en ik plaatste de poster die jullie net zagen. Meestal als ik posters op Facebook zet, vinden mijn vrienden het leuk, of niet leuk. Meestal niet leuk, ze delen het niet, en aan het eind van de dag is er niets mee gebeurd. Ik ging naar bed en dat was het voor mij. Later die nacht werd ik wakker, want dat gebeurt vaak. Ik loop langs mijn computer en daar zie ik allemaal rode stippen. Dat had ik nog nooit gezien. (Gelach) Ik dacht: wat is hier aan de hand? Ik ga naar de computer om het beter te bekijken. Ineens heb ik contact met heel veel mensen. De meesten ken ik niet. Een paar kwamen er uit Iran, dus ik dacht: wat? Want je moet goed begrijpen, dat we in Israël niet praten met mensen uit Iran. We kennen geen mensen uit Iran. Facebookvrienden lijken dichtbij -- op Facebook is het alsof je vrienden je buren zijn. En dan praten er ineens mensen uit Iran tegen me.
So I start answering this girl, and she's telling me she saw the poster and she asked her family to come, because they don't have a computer, she asked her family to come to see the poster, and they're all sitting in the living room crying.
Ik geef een meisje antwoord en ze vertelt me, dat ze de poster zag en dat ze haar familie erbij riep. Die familie heeft namelijk geen computer. Ze kwamen kijken en nu zitten ze allemaal huilend in de woonkamer.
So I'm like, whoa. I ask my wife to come, and I tell her, you have to see that. People are crying, and she came, she read the text, and she started to cry. And everybody's crying now. (Laughter)
Ik dacht: wow. Ik riep mijn vrouw en zei tegen haar: 'Dit moet je zien. Er zijn mensen aan het huilen.' Ze kwam en las de tekst en ze begon ook te huilen. Ineens was iedereen aan het huilen. (Gelach)
So I don't know what to do, so my first reflex, as a graphic designer, is, you know, to show everybody what I'd just seen, and people started to see them and to share them, and that's how it started. The day after, when really it became a lot of talking, I said to myself, and my wife said to me, I also want a poster, so this is her. (Laughter) Because it's working, put me in a poster now.
Ik wist niet wat ik ermee moest, dus mijn eerste reflex als grafisch ontwerper was, om het aan iedereen te tonen. Mensen keken ernaar en deelden het en zo is het begonnen. De dag daarna, toen er steeds meer over gepraat werd zei mijn vrouw tegen mij: 'Ik wil ook een poster.' Dit is ze dus. (Gelach) 'Als het werkt, zet mij er dan gelijk ook maar in.'
But more seriously, I was like, okay, these ones work, but it's not just about me, it's about people from Israel who want to say something. So I'm going to shoot all the people I know, if they want, and I'm going to put them in a poster and I'm going to share them.
Maar nu even serieus. Ik dacht: oké, die posters werken dus, maar het gaat niet alleen over mij. Het Israëlische volk heeft iets te zeggen. Ik ga foto's maken van wie dat maar wil. Ik maak er posters van en die ga ik delen.
So I went to my neighbors and friends and students and I just asked them, give me a picture, I will make you a poster. And that's how it started. And that's how, really, it's unleashed, because suddenly people from Facebook, friends and others, just understand that they can be part of it. It's not just one dude making one poster, it's -- we can be part of it, so they start sending me pictures and ask me, "Make me a poster. Post it. Tell the Iranians we from Israel love you too." It became, you know, at some point it was really, really intense. I mean, so many pictures, so I asked friends to come, graphic designers most of them, to make posters with me, because I didn't have the time. It was a huge amount of pictures. So for a few days, that's how my living room was.
Ik vroeg aan mijn buren, vrienden en studenten of ze op de foto wilden voor een poster. Zo is de ontketening begonnen. Plotseling gingen Facebookgebruikers, bekende en onbekende, begrijpen dat ze konden meedoen. Het was niet alleen die ene gast met zijn poster, ze konden hieraan meedoen. Ze begonnen me foto's te sturen en vroegen: 'Plaats een poster van mij. Zeg de Iraniërs dat er meer Israëliërs zijn die van ze houden. Op een gegeven moment werd het echt heel intensief. Er kwamen zoveel foto's. Ik vroeg aan vrienden, voornamelijk grafisch ontwerpers, om me te helpen, want ik had er niet genoeg tijd voor. Het was een enorme hoeveelheid foto's. Dagenlang zag mijn huiskamer er zo uit.
And we received Israeli posters, Israeli images, but also lots of comments, lots of messages from Iran. And we took these messages and we made posters out of it, because I know people: They don't read, they see images. If it's an image, they may read it.
We ontvingen Israëlische posters en foto's, maar ook veel reacties en berichten uit Iran. Van die berichten maakten we weer posters, want ik weet dat beelden meer opvallen dan woorden. Als ze eerst het beeld zien, is er kans dat het gelezen wordt.
So here are a few of them.
Hier zie je er een paar.
("You are my first Israelian friend. I wish we both get rid of our idiot politicians, anyway nice to see you!")
('Jij bent mijn eerste Israëlische vriend. Weg met onze idiote politici!')
("I love that blue. I love that star. I love that flag.") This one is really moving for me because it's the story of a girl who has been raised in Iran to walk on an Israeli flag to enter her school every morning, and now that she sees the posters that we're sending, she starts -- she said that she changed her mind, and now she loves that blue, she loves that star, and she loves that flag, talking about the Israeli flag, and she wished that we'd meet and come to visit one another, and just a few days after I posted the first poster.
('Ik hou van dat blauw en die ster en die vlag.') Deze is heel aangrijpend, want het is het verhaal van een Iraans meisje. Iedere morgen moest ze over een Israëlische vlag de school binnenlopen. Nu zag ze de posters die we stuurden en daardoor veranderde ze van gedachten. Nu houdt ze van dat blauw, en van die ster en ze houdt van de Israëlische vlag. Ze zou ons willen ontmoeten en bij elkaar op bezoek gaan. Dit was een paar dagen nadat ik de eerste poster had geplaatst.
The day after, Iranians started to respond with their own posters. They have graphic designers. What? (Laughter) Crazy, crazy. So you can see they are still shy, they don't want to show their faces, but they want to spread the message. They want to respond. They want to say the same thing. So. And now it's communication. It's a two-way story. It's Israelis and Iranians sending the same message, one to each other.
De dag erna begonnen Iraniërs te reageren met hun eigen posters. Ze hebben daar ook grafisch ontwerpers. Wat? (Gelach) Het is waanzinnig. Hun gezicht willen ze nog niet laten zien, maar ze willen wel de boodschap verspreiden. Ze willen reageren. Ze zijn het met ons eens. Dus nu is er communicatie. Het werkt naar 2 kanten. Israëliërs en Iraniërs sturen elkaar dezelfde boodschap.
("My Israeli Friends. I don't hate you. I don't want War.")
('Vrienden uit Israël, ik haat jullie niet. Ik wil geen oorlog.')
This never happened before, and this is two people supposed to be enemies, we're on the verge of a war, and suddenly people on Facebook are starting to say, "I like this guy. I love those guys." And it became really big at some point.
Dit is nog nooit gebeurd. Twee vijandige volken, op de rand van een oorlog met elkaar, en opeens beginnen mensen op Facebook te zeggen: 'Ik vind dat een aardige vent. Ik hou van die mensen.' Op een gegeven moment werd het echt heel groot.
And then it became news. Because when you're seeing the Middle East, you see only the bad news. And suddenly, there is something that was happening that was good news. So the guys on the news, they say, "Okay, let's talk about this." And they just came, and it was so much,
En toen werd het nieuws. Als het over het Midden Oosten gaat, zie je alleen het slechte nieuws. Maar ineens gebeurde er iets goeds. De mensen van het nieuws zeiden: 'Oké, hier gaan we iets mee doen.' Toen ze kwamen wist ik niet wat me overkwam.
I remember one day, Michal, she was talking with the journalist, and she was asking him, "Who's gonna see the show?"And he said, "Everybody."
Op een dag was Michal in gesprek met een journalist en ze vroeg hem: 'Waar wordt dit uitgezonden?' Hij zei: 'Overal.'
So she said, "Everybody in Palestine, in where? Israel? Who is everybody?""Everybody."
Ze zei: 'In de Palestijnse gebieden, in Israël? Wat is overal?' - 'Overal.'
They said, "Syria?" "Syria."
Ze zei: 'Syrië?' - 'Syrië.'
"Lebanon?""Lebanon." At some point, he just said, "40 million people are going to see you today. It's everybody." The Chinese. And we were just at the beginning of the story.
'Libanon?' - 'Libanon.' Hij zei: 'Jullie worden vandaag door 40 miljoen mensen bekeken,' Dat is iedereen... zelfs de Chinezen. En dat was nog maar het begin van het verhaal.
Something crazy also happened. Every time a country started talking about it, like Germany, America, wherever, a page on Facebook popped up with the same logo with the same stories, so at the beginning we had "Iran-Loves-Israel," which is an Iranian sitting in Tehran, saying, "Okay, Israel loves Iran? I give you Iran-Loves-Israel." You have Palestine-Loves-Israel. You have Lebanon that just -- a few days ago. And this whole list of pages on Facebook dedicated to the same message, to people sending their love, one to each other.
Er gebeurde nog iets bizars. Telkens als er in een land over gepraat werd, bijvoorbeeld in Duitsland, Amerika, waar dan ook, kwam er een Facebookpagina tevoorschijn met hetzelfde logo en dezelfde verhalen. Eerst hadden we 'Iran-houdt van-Israël'. Dat is een Iraniër in Teheran, die zegt: 'Oké, Israël houdt van Iran? Dan krijg je van mij 'Iran-houdt van-Israël'. Je hebt 'Palestina-houdt van-Israël'. Je hebt Libanon, nog maar een paar dagen geleden... Deze hele lijst met pagina's op Facebook, die aan hetzelfde bericht zijn gewijd. Aan mensen die elkaar hun liefde overbrengen.
The moment I really understood that something was happening, a friend of mine told me, "Google the word 'Israel.'" And those were the first images on those days that popped up from Google when you were typing, "Israel" or "Iran." We really changed how people see the Middle East. Because you're not in the Middle East. You're somewhere over there, and then you want to see the Middle East, so you go on Google and you say, "Israel," and they give you the bad stuff. And for a few days you got those images. Today the Israel-Loves-Iran page is this number, 80,831, and two million people last week went on the page and shared, liked, I don't know, commented on one of the photos.
Ik had pas werkelijk door wat er aan de hand was toen een vriend tegen me zei: 'Google eens het woord Israël.' Dit waren in die tijd de eerste beelden die je zag op Google, als je Israël of Iran intypte. We hebben echt iets veranderd in de visie op het Midden- Oosten. Jullie wonen daar niet. Je zit daar ver vandaan. Als je het Midden-Oosten wilt zien, zoek je op Google naar 'Israël' en dan krijg je het slechte nieuws. zoek je op Google naar 'Israël' en dan krijg je het slechte nieuws. Een paar dagen lang kreeg je die beelden. De 'Israël-houdt-van-Iran'-pagina heeft tegenwoordig nummer 80.831. Vorige week hebben 2 miljoen mensen de pagina bezocht, gedeeld, leuk gevonden, misschien gereageerd op een foto.
So for five months now, that's what we are doing, me, Michal, a few of my friends, are just making images. We're showing a new reality by just making images because that's how the world perceives us. They see images of us, and they see bad images. So we're working on making good images. End of story.
We zijn hier nu al 5 maanden mee bezig. Ik, Michal en een paar vrienden maken beelden. Door beelden te maken, laten we een nieuwe realiteit zien. Want zo ziet de wereld ons. Wat ze van ons zien, zijn slechte beelden. Dus maken we goede beelden. Dat is alles.
Look at this one. This is the Iran-Loves-Israel page. This is not the Israel-Loves-Iran. This is not my page. This is a guy in Tehran on the day of remembrance of the Israeli fallen soldier putting an image of an Israeli soldier on his page. This is the enemy. What?
Kijk deze maar eens. Dit is de 'Iran-houdt-van-Israël'-pagina. Het is niet mijn pagina. Deze is van een jongen uit Teheran. Op de Israëlische 'Gedenkdag van de gesneuvelde soldaat' zet hij een afbeelding van een Israëlische soldaat op zijn pagina. Dit is de vijand. Wat?
("Our heartfelt condolences to the families who lost their dearests in terror attack in Bulgaria")
('Wij leven mee met de getroffenen van de aanslag in Bulgarije.')
And it's going both ways. It's like, we are showing respect, one to each other. And we're understanding. And you show compassion. And you become friends. And at some point, you become friends on Facebook, and you become friends in life. You can go and travel and meet people. And I was in Munich a few weeks ago. I went there to open an exposition about Iran and I met there with people from the page that told me, "Okay, you're going to be in Europe, I'm coming. I'm coming from France, from Holland, from Germany," of course, and from Israel people came, and we just met there for the first time in real life. I met with people that are supposed to be my enemies for the first time. And we just shake hands, and have a coffee and a nice discussion, and we talk about food and basketball. And that was the end of it. Remember that image from the beginning? At some point we met in real life, and we became friends.
Het werkt naar twee kanten. We hebben respect voor elkaar. We tonen begrip. Je laat zien dat je meeleeft en je wordt vrienden van elkaar. Eerst wordt je vrienden op Facebook en daarna in werkelijkheid. Je kunt gaan reizen en mensen ontmoeten. Een paar weken terug was ik in München. Ik ging daarheen om een expositie te openen over Iran. Ik ontmoette daar mensen van die pagina, die hadden gezegd: 'Kom je naar Europa? Dan kom ik ook.' Ze kwamen uit Frankrijk, Holland, Duitsland natuurlijk en Israël. We ontmoetten elkaar voor het eerst in levenden lijve. Ik ontmoette voor het eerst mensen, die mijn vijanden zouden moeten zijn. We schudden elkaar de hand, dronken koffie en hadden een leuk gesprek. We hadden het over eten en basketbal en dat was het. Weet je nog, dat beeld aan het begin? Op een gegeven moment ontmoetten we elkaar in levenden lijve en we werden vrienden.
And it goes the other way around. Some girl that we met on Facebook never been in Israel, born and raised in Iran, lives in Germany, afraid of Israelis because of what she knows about us, decides after a few months of talking on the Internet with some Israelis to come to Israel, and she gets on the plane and arrives at Ben Gurion and says, "Okay, not that big a deal."
Het werkt ook andersom. Een meisje dat we op Facebook tegenkwamen, nooit in Israël geweest, geboren en getogen in Iran, woonachtig in Duitsland, bang van Israëliërs door wat ze van ons weet, besluit na enkele maanden Internetcontact met een paar Israëliërs, om naar Israël te komen. Ze stapt op het vliegtuig en komt aan op Ben Gurion. Ze zegt: 'Oké, dat viel mee.'
So a few weeks ago, the stress is getting higher, so we start this new campaign called "Not ready to die in your war." I mean, it's plus/minus the same message, but we wanted really to add some aggressivity to it. And again, something amazing happened, something that we didn't have on the first wave of the campaign. Now people from Iran, the same ones who were shy at the first campaign and just sent, you know, their foot and half their faces, now they're sending their faces, and they're saying, "Okay, no problem, we're into it. We are with you." Just read where those guys are from. And for every guy from Israel, you've got someone from Iran. Just people sending their pictures. Crazy, yes?
Enkele weken geleden liep de spanning op. Daarom startten we een nieuwe campagne: 'Niet bereid om te sterven in jullie oorlog'. Het is ongeveer dezelfde boodschap, maar we wilden wat meer agressie. Opnieuw gebeurde er iets geweldigs, iets anders dan tijdens de eerste campagnegolf. Dezelfde Iraniërs die tijdens de eerste campagne nog terughoudend waren en er onherkenbaar opstonden, nog terughoudend waren en er onherkenbaar opstonden, lieten hun gezicht nu zien. Ze zeiden: 'Oké, geen probleem, we doen met jullie mee.' Lees maar waar die mensen vandaan komen. Voor iedere persoon uit Israël is er een uit Iran. Gewoon mensen die hun foto opsturen. Is het niet waanzinnig?
So -- (Applause)
Dus - (Applaus)
So you may ask yourself, who is this dude?
Je zult je afvragen: wie is die gast?
My name is Ronny Edry, and I'm 41, I'm an Israeli, I'm a father of two, I'm a husband, and I'm a graphic designer. I'm teaching graphic design. And I'm not that naive, because a lot of the time I've been asked, many times I've been asked, "Yeah, but, this is really naive, sending flowers over, I mean — "
Mijn naam is Ronny Edry. Ik ben 41, ik ben Israëliër, vader van 2 kinderen, echtgenoot en grafisch ontwerper. Ik geef les in grafisch ontwerpen. Ik ben echt niet zo naïef, want heel vaak vragen ze me: 'Ja maar, is dit niet heel naïef, je vijand een bloemetje sturen?'
I was in the army. I was in the paratroopers for three years, and I know how it looks from the ground. I know how it can look really bad. So to me, this is the courageous thing to do, to try to reach the other side before it's too late, because when it's going to be too late, it's going to be too late. And sometimes war is inevitable, sometimes, but maybe [with] effort, we can avoid it. Maybe as people, because especially in Israel, we're in a democracy. We have the freedom of speech, and maybe that little thing can change something. And really, we can be our own ambassadors. We can just send a message and hope for the best.
Ik heb in het leger gezeten, 3 jaar bij de paratroepen. Ik weet van dichtbij hoe het eruit ziet. Ik ken de harde realiteit.' Volgens mij is het moedig om dit te doen, om de andere kant de hand te reiken voor het te laat is. Want te laat is te laat. Soms is oorlog onvermijdelijk, maar misschien is het te vermijden, als we ons ervoor inspannen. Misschien wij als volk... zeker hier in Israël. Wij zijn een democratie. We hebben vrijheid van meningsuiting. Misschien kan zoiets kleins verandering brengen. We kunnen toch onze eigen ambassadeurs zijn. We kunnen een boodschap rondsturen en er het beste van hopen.
So I want to ask Michal, my wife, to come with me on the stage just to make with you one image, because it's all about images. And maybe that image will help us change something. Just raise that. Exactly. And I'm just going to take a picture of it, and I'm just going to post it on Facebook with kind of "Israelis for peace" or something.
Ik wil mijn vrouw Michal op het podium vragen om met zijn allen samen een beeld te vormen, want het draait allemaal om beelden. Misschien kan dat beeld iets veranderen. Steek dat maar omhoog. Precies. Ik neem hier een foto van en die zet ik op Facebook, Met 'Israëliërs voor vrede' erop of zoiets.
Oh my God. Don't cry.
Oh, mijn God. Niet huilen.
Thank you guys. (Applause)
Dankjewel mensen. (Applaus)