Όταν ήμουν περίπου τριών ή τεσσάρων ετών, θυμάμαι τη μητέρα μου να διαβάζει μια ιστορία σε μένα και στους δύο μεγαλύτερους αδερφούς μου, και θυμάμαι πως έβαζα τα χέρια μου πάνω στο βιβλίο για να αισθανθώ τη σελίδα του, να αισθανθώ την εικόνα για την οποία συζητούσαν.
When I was about three or four years old, I remember my mum reading a story to me and my two big brothers, and I remember putting up my hands to feel the page of the book, to feel the picture they were discussing.
Και η μαμά μου έλεγε: «Αγάπη μου, να θυμάσαι πως δεν μπορείς να δεις και δεν μπορείς να αισθανθείς την εικόνα και δεν μπορείς να αισθανθείς την εκτύπωση στη σελίδα.»
And my mum said, "Darling, remember that you can't see and you can't feel the picture and you can't feel the print on the page."
Και εγώ σκεφτόμουν, «Μα ακριβώς αυτό θέλω να κάνω. Αγαπάω τις ιστορίες. Θέλω να διαβάσω.» Πού να ήξερα πως θα γινόμουν μέρος μιας τεχνολογικής επανάστασης που θα πραγματοποιούσε εκείνο το όνειρο.
And I thought to myself, "But that's what I want to do. I love stories. I want to read." Little did I know that I would be part of a technological revolution that would make that dream come true.
Γεννήθηκα πρόωρα κατά περίπου 10 εβδομάδες, το οποίο είχε σαν συνέπεια να τυφλωθώ, πριν από περίπου 64 χρόνια. Η πάθηση αυτή είναι γνωστή ως οπισθοφακική ινοπλασία και σήμερα συναντάται σπανίως στον αναπτυγμένο κόσμο. Πού να ήξερα, καθώς ήμουν κουλουριασμένος στη θερμοκοιτίδα μου το 1948, πως είχα γεννηθεί στο σωστό μέρος και στο σωστό χρόνο. Οτι βρισκόμουν σε μια χώρα που θα μπορούσα να συμμετάσχω σε μια τεχνολογική επανάσταση.
I was born premature by about 10 weeks, which resulted in my blindness, some 64 years ago. The condition is known as retrolental fibroplasia, and it's now very rare in the developed world. Little did I know, lying curled up in my prim baby humidicrib in 1948 that I'd been born at the right place and the right time, that I was in a country where I could participate in the technological revolution.
Υπάρχουν 37 εκατομμύρια τυφλοί άνθρωποι στον πλανήτη, όμως οι περισσότεροι από εμάς που συμμετείχαμε στις τεχνολογικές αλλαγές προερχόμαστε κυρίως από τη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη, την Ιαπωνία και από άλλα ανεπτυγμένα μέρη του κόσμου. Οι υπολογιστές έχουν αλλάξει τη ζωή όλων όσων βρίσκονται σε αυτό το χώρο και σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά πιστεύω πως έχουν αλλάξει τις ζωές εμάς των τυφλών περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Ήθελα λοιπόν να σας πω για την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην προσαρμοσμένη τεχνολογία των υπόλογιστών και τους πολλούς εθελοντές που με βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια, να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Είναι μια αλληλεπίδραση ανάμεσα σε εθελοντές, παθιασμένους εφευρέτες και την τεχνολογία και είναι μια ιστορία την οποία θα μπορούσαν να διηγηθούν πολλοί τυφλοί άνθρωποι. Όμως επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο γι' αυτό σήμερα.
There are 37 million totally blind people on our planet, but those of us who've shared in the technological changes mainly come from North America, Europe, Japan and other developed parts of the world. Computers have changed the lives of us all in this room and around the world, but I think they've changed the lives of we blind people more than any other group. And so I want to tell you about the interaction between computer-based adaptive technology and the many volunteers who helped me over the years to become the person I am today. It's an interaction between volunteers, passionate inventors and technology, and it's a story that many other blind people could tell. But let me tell you a bit about it today.
Όταν ήμουν πέντε, πήγαινα στο σχολείο και μάθαινα τη μέθοδο Μπράιγ. Είναι ένα ευφυές σύστημα έξι κουκκίδων που τυπώνονται ανάγλυφα στο χαρτί και μπορώ να τις αισθανθώ με τα δάχτυλα μου. Για την ακρίβεια, νομίζω πως ανάρτησαν τον έλεγχο μου της έκτης τάξης. Δεν ξέρω που τον βρήκε η Τζούλιαν Μόροου. (Γέλια) Ήμουν πολύ καλός στην ανάγνωση, αλλά τα θρησκευτικά και η μουσική χρειαζόντουσαν περισσότερη δουλειά. (Γέλια)
When I was five, I went to school and I learned braille. It's an ingenious system of six dots that are punched into paper, and I can feel them with my fingers. In fact, I think they're putting up my grade six report. I don't know where Julian Morrow got that from. (Laughter) I was pretty good in reading, but religion and musical appreciation needed more work. (Laughter)
Όταν φεύγετε από τη λυρική σκηνή θα δείτε πως υπάρχουν πινακίδες Μπράιγ στους ανελκυστήρες. Ψάξτε τις. Τις έχετε προσέξει ποτέ; Εγώ ναι. Τις ψάχνω όλη την ώρα.
When you leave the opera house, you'll find there's braille signage in the lifts. Look for it. Have you noticed it? I do. I look for it all the time.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ήμουν στο σχολείο, τα βιβλία τα μετέγραφαν εθελοντές οι οποίοι χτυπούσαν μια κουκκίδα τη φορά, ώστε εγώ να έχω τόμους να διαβάζω, και αυτό συνεχιζόταν, κυρίως από γυναίκες, μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα σε αυτή τη χώρα Αλλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να διαβάσω. Όταν πήγα στο γυμνάσιο, απέκτησα το πρώτο μου μπομπινόφωνο της Philips και τα κασετόφωνα έγιναν κατά κάποιον τρόπο, τα προ υπολογιστών μέσα εκμάθησης. Μπορούσα να βάζω τους συγγενείς και τους φίλους να μου διαβάζουν υλικά και μετά μπορούσα να τα διαβάσω και εγώ, όσες φορές χρειαζόμουν. Αυτό με έφερε σε επαφή με εθελοντές και βοηθούς. Για παράδειγμα, όταν σπούδαζα για το πτυχίο μου στο Πανεπιστήμιο του Κουίνς, στον Καναδά, οι φυλακισμένοι της φυλακής του Κόλλινς Μπέι συμφώνησαν να με βοηθήσουν. Τους έδωσα ένα κασετόφωνο και εκείνοι διάβαζαν και ηχογραφούσαν. Όπως μου είπε ένας από αυτούς: «Ρον, δεν θα πάμε πουθενά προς το παρόν.»
When I was at school, the books were transcribed by transcribers, voluntary people who punched one dot at a time so I'd have volumes to read, and that had been going on, mainly by women, since the late 19th century in this country, but it was the only way I could read. When I was in high school, I got my first Philips reel-to-reel tape recorder, and tape recorders became my sort of pre-computer medium of learning. I could have family and friends read me material, and I could then read it back as many times as I needed. And it brought me into contact with volunteers and helpers. For example, when I studied at graduate school at Queen's University in Canada, the prisoners at the Collins Bay jail agreed to help me. I gave them a tape recorder, and they read into it. As one of them said to me, "Ron, we ain't going anywhere at the moment."
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως σκεφτείτε το. Αυτοί οι άντρες, που δεν είχαν τις ευκαιρίες στην εκπαίδευση που είχα εγώ, με βοήθησαν να αποκτήσω μεταπτυχιακό δίπλωμα στη νομική με την αφοσιωμένη βοήθειά τους.
But think of it. These men, who hadn't had the educational opportunities I'd had, helped me gain post-graduate qualifications in law by their dedicated help.
Λοιπόν, γύρισα πίσω και έγινα ακαδημαικός στο πανεπιστήμιο του Μόνας, στη Μελβούρνη και για εκείνα τα 25 χρόνια, τα κασετόφωνα ήταν το παν για μένα. Για την ακρίβεια, στο γραφείο μου το 1990, είχα 29 χιλιόμετρα σε ταινίες. Οι φοιτητές, η οικογένεια και οι φίλοι μου, όλοι μου διάβαζαν. Η κυρία Λόις Ντόρι, την οποία αργότερα αποκαλούσα παρένθετη μητέρα μου, μου διάβασε χιλιάδες ώρες σε ταινία. Ένας από τους λόγους για τους οποίους συμφώνησα να δώσω αυτή την ομιλία σήμερα ήταν πως ήλπιζα πως η Λόις θα ήταν εδώ ώστε να μπορέσω να σας τη συστήσω και να την ευχαριστήσω δημόσια. Δυστυχώς λόγοι υγείας δεν της επέτρεψαν να έρθει σήμερα. Όμως Λόις, από αυτήν εδώ την εξέδρα, σε ευχαριστώ.
Well, I went back and became an academic at Melbourne's Monash University, and for those 25 years, tape recorders were everything to me. In fact, in my office in 1990, I had 18 miles of tape. Students, family and friends all read me material. Mrs. Lois Doery, whom I later came to call my surrogate mum, read me many thousands of hours onto tape. One of the reasons I agreed to give this talk today was that I was hoping that Lois would be here so I could introduce you to her and publicly thank her. But sadly, her health hasn't permitted her to come today. But I thank you here, Lois, from this platform.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είδα τον πρώτο μου υπολογιστή της Apple το 1984 και σκέφτηκα: «Αυτό το πράγμα έχει γυάλινη οθόνη, δεν μου είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.» Πόσο λάθος έκανα. Το 1987, το μήνα που γεννήθηκε ο μεγαλύτερος μας γιος, ο Τζέραρντ, απέκτησα τον πρώτο μου υπολογιστή για τυφλούς και βρίσκεται εδώ. Τον βλέπετε εκεί πάνω; Βλέπετε πως δεν έχει, πώς το λέτε, δεν έχει οθόνη. (Γέλια) Είναι ένας τυφλός υπολογιστής. (Γέλια) Είναι ένας Keynote Gold 84k και το 84Κ σημαίνει 84 κιλομπάιτ μνήμης. (Γέλια) Μη γελάτε, τότε μου κόστισε 4000 δολάρια. (Γέλια) Νομίζω πως το ρολόι μου έχει μεγαλύτερη μνήμη.
I saw my first Apple computer in 1984, and I thought to myself, "This thing's got a glass screen, not much use to me." How very wrong I was. In 1987, in the month our eldest son Gerard was born, I got my first blind computer, and it's actually here. See it up there? And you see it has no, what do you call it, no screen. (Laughter) It's a blind computer. (Laughter) It's a Keynote Gold 84k, and the 84k stands for it had 84 kilobytes of memory. (Laughter) Don't laugh, it cost me 4,000 dollars at the time. (Laughter) I think there's more memory in my watch.
Το εφηύρε ο Ράσελ Σμιθ, ένας παθιασμένος εφευρέτης στη Νέα Ζηλανδία, που προσπαθούσε να βοηθήσει τους τυφλούς. Δυστυχώς πέθανε σε ένα αεροπορικό δυστύχημα το 2005, όμως η ανάμνηση του, συνεχίζει να ζει μέσα στην καρδιά μου. Αυτό σήμαινε, πως για πρώτη φορά, μπορούσα να διαβάσω ξανά αυτά που είχα πληκτρολογήσει. Eίχε ένα συνθεσάιζερ ομιλίας. Είχα γράψει το πρώτο μου βιβλίο εργατικού δικαίου στο οποίο συμμετείχα στην συγγραφή σε μια γραφομηχανή, το 1979 αποκλειστικά από μνήμης. Αυτό τώρα μου επέτρεπε να διαβάζω ξανά όσα είχα γράψει και να μπω στον κόσμο των υπολογιστών, έστω και με τη μνήμη των 84 κιλομπάιτ.
It was invented by Russell Smith, a passionate inventor in New Zealand who was trying to help blind people. Sadly, he died in a light plane crash in 2005, but his memory lives on in my heart. It meant, for the first time, I could read back what I had typed into it. It had a speech synthesizer. I'd written my first coauthored labor law book on a typewriter in 1979 purely from memory. This now allowed me to read back what I'd written and to enter the computer world, even with its 84k of memory.
Το 1974, ο μεγάλος Αμερικανός εφευρέτης Ρέι Κούρτσβαϊλ, εργάστηκε στην κατασκευή μιας μηχανής που θα μπορούσε να σαρώσει βιβλία και να τα εκφωνεί με συνθετική ομιλία. Εκείνη την εποχή οι μονάδες οπτικής αναγνώρισης χαρακτήρων λειτουργούσαν συνήθως με μια γραμματοσειρά αλλά χρησιμοποιώντας επίπεδους σαρωτές με συσκευή συζευγμένου φορτίου και συνθεσάιζερ φωνής, δημιούργησε ένα μηχάνημα που μπορούσε να διαβάσει οποιαδήποτε γραμματοσειρά. Και αυτό το μηχάνημα, που ήταν μεγάλο σαν ένα πλυντήριο, βγήκε στην αγορά στις 13 Ιανουαρίου του 1976. Είδα το πρώτο εμπορικά διαθέσιμο μηχάνημα Kurzweil τον Μάρτιο του 1989 και με συνεπήρε, και τον Σεπτέμβριο του 1989, τον μήνα που ανακοινώθηκε η συνεργασία μου ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μόνας, η νομική σχολή απέκτησε ένα και μπορούσα να το χρησιμοποιήσω. Για πρώτη φορά μπορούσα να διαβάσω όσα ήθελα να διαβάσω, τοποθετώντας ένα βιβλίο στο σαρωτή. Δεν χρειαζόταν να είμαι ευγενικός με τους ανθρώπους!
In 1974, the great Ray Kurzweil, the American inventor, worked on building a machine that would scan books and read them out in synthetic speech. Optical character recognition units then only operated usually on one font, but by using charge-coupled device flatbed scanners and speech synthesizers, he developed a machine that could read any font. And his machine, which was as big as a washing machine, was launched on the 13th of January, 1976. I saw my first commercially available Kurzweil in March 1989, and it blew me away, and in September 1989, the month that my associate professorship at Monash University was announced, the law school got one, and I could use it. For the first time, I could read what I wanted to read by putting a book on the scanner. I didn't have to be nice to people!
(Γέλια)
(Laughter)
Πλέον, δεν θα λογοκρινόμουν. Για παράδειγμα, ήμουν πολύ ντροπαλός τότε και για την ακρίβεια είμαι πολύ ντροπαλός και τώρα, για να ζητήσω από κάποιον να μου διαβάσει δυνατά κάτι με σεξουαλικό περιεχόμενο. (Γέλια) Όμως ξέρετε, μπορούσα να ανοίξω ένα βιβλίο μέσα στη νύχτα και... (Γέλια) (Χειροκρότημα)
I no longer would be censored. For example, I was too shy then, and I'm actually too shy now, to ask anybody to read me out loud sexually explicit material. (Laughter) But, you know, I could pop a book on in the middle of the night, and -- (Laughter) (Applause)
Τώρα ο αναγνώστης Κούρτζβαϊλ είναι απλώς ένα πρόγραμμα στον φορητό υπολογιστή μου. Τόσο συρρικνώθηκε. Και τώρα μπορώ να σαρώσω το τελευταίο μυθιστόρημα και να μην περιμένω να φτάσει στις βιβλιοθήκες των ηχητικών βιβλίων. Μπορώ να συμβαδίζω με τους φίλους μου.
Now, the Kurzweil reader is simply a program on my laptop. That's what it's shrunk to. And now I can scan the latest novel and not wait to get it into talking book libraries. I can keep up with my friends.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με έχουν βοηθήσει στη ζωή μου και πολλούς από αυτούς δεν τους έχω γνωρίσει. Ένας από αυτούς είναι ένας άλλος Αμερικανός εφευρέτης, ο Τεντ Χέντερ. Ο Τεντ έτρεχε σε αγώνες μοτοσυκλέτας, αλλά το 1978 είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και έχασε την όραση του, κάτι το οποίο είναι ολέθριο, αν προσπαθείς να καβαλήσεις μοτοσυκλέτες. Στη συνέχεια άρχισε να κάνει θαλάσσιο σκι και έγινε πρωταθλητής στους αγώνες για άτομα με ειδικές ανάγκες. Όμως το 1989 συνεργάστηκε με τον Μπιλ Τζόις για να αναπτύξουν ένα πρόγραμμα το οποίο θα διάβαζε δυνατά ό,τι υπήρχε στην οθόνη του υπολογιστή, από το διαδίκτυο ή από όσα υπήρχαν στον υπολογιστή. Ονομάζεται JAWS, Πρόσβαση στην Απασχόληση με την Ομιλία. και ακούγεται έτσι:
There are many people who have helped me in my life, and many that I haven't met. One is another American inventor Ted Henter. Ted was a motorcycle racer, but in 1978 he had a car accident and lost his sight, which is devastating if you're trying to ride motorbikes. He then turned to being a waterskier and was a champion disabled waterskier. But in 1989, he teamed up with Bill Joyce to develop a program that would read out what was on the computer screen from the Net or from what was on the computer. It's called JAWS, Job Access With Speech, and it sounds like this.
(μιλάει το JAWS)
(JAWS speaking)
Ρον ΜακΚάλουμ: Δεν είναι αργό;
Ron McCallum: Isn't that slow?
(Γέλια) Βλέπετε, αν διάβαζα έτσι, θα με έπαιρνε ο ύπνος. Το έπαιξα αργά για εσάς. Θα ζητήσω να το παίξουμε στην ταχύτητα με την οποία διαβάζω εγώ. Μπορούμε να παίξουμε αυτό;
(Laughter) You see, if I read like that, I'd fall asleep. I slowed it down for you. I'm going to ask that we play it at the speed I read it. Can we play that one?
(μιλάει το JAWS)
(JAWS speaking)
(Γέλια)
(Laughter)
Ρ.Μ: Ξέρετε, όταν βαθμολογείτε τις εργασίες των φοιτητών, θέλετε να ξεμπερδεύετε με αυτές σχετικά γρήγορα.
RM: You know, when you're marking student essays, you want to get through them fairly quickly.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Αυτή η τεχνολογία που με συνεπήρε το 1987, βρίσκεται τώρα στο iPhone μου και στο δικό σας επίσης. Ξέρετε όμως, βρίσκω πως το να διαβάζει κανείς με μηχανήματα είναι μια πολύ μοναχική διαδικασία. Μεγάλωσα με οικογένεια και φίλους που μου διάβαζαν και αγαπούσα τη ζεστασιά και την αναπνοή και την οικειότητα των ανθρώπων που διαβάζουν. Σας αρέσει να σας διαβάζουν; Και μια από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι το 1999, η Μαίρη να διαβάζει σε μένα και στα παιδιά κοντά στην παραλία του Μάνλυ το «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» Δεν είναι εξαιρετικό βιβλίο; Ακόμα μου αρέσει να βρίσκομαι κοντά σε κάποιον που μου διαβάζει. Αλλά δεν θα εγκατέλειπα την τεχνολογία επειδή μου επέτρεψε να ζήσω μια σπουδαία ζωή.
This technology that fascinated me in 1987 is now on my iPhone and on yours as well. But, you know, I find reading with machines a very lonely process. I grew up with family, friends, reading to me, and I loved the warmth and the breath and the closeness of people reading. Do you love being read to? And one of my most enduring memories is in 1999, Mary reading to me and the children down near Manly Beach "Harry Potter and the Philosopher's Stone." Isn't that a great book? I still love being close to someone reading to me. But I wouldn't give up the technology, because it's allowed me to lead a great life.
Φυσικά, τα ηχητικά βιβλία για τους τυφλούς προηγήθηκαν όλης αυτής της τεχνολογίας. Στην τελική, ο δίσκος μακράς διαρκείας κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '30 και τώρα βάζουμε ηχητικά βιβλία στα CD χρησιμοποιώντας ένα ψηφιακό σύστημα πρόσβασης, γνωστό ως DAISY. Όμως όταν διαβάζω με τις συνθετικές ομιλίες, μου αρέσει να γυρίζω σπίτι και να διαβάζω ένα τολμηρό μυθιστόρημα με αληθινή φωνή.
Of course, talking books for the blind predated all this technology. After all, the long-playing record was developed in the early 1930s, and now we put talking books on CDs using the digital access system known as DAISY. But when I'm reading with synthetic voices, I love to come home and read a racy novel with a real voice.
Υπάρχουν ακόμα πολλά εμπόδια μπροστά σε εμάς, τους ανθρώπους με αναπηρίες. Δεν μπορούμενα διαβάσουμε πολλές ιστοσελίδες χρησιμοποιώντας το JAWS και τις άλλες τεχνολογίες. Οι ιστοσελίδες είναι συχνά πολύ οπτικές, και υπάρχουν ένα σωρό γραφήματα χωρίς ετικέτα και κουμπιά χωρίς ετικέτα, και γι' αυτό η Κοινοπραξία του Παγκόσμιου Ιστού 3, γνωστή ως W3C, ανέπτυξε διεθνείς προδιαγραφές για το Διαδίκτυο. Και θέλουμε όλοι οι χρήστες του Διαδικτύου ή οι ιδιοκτήτες ιστοσελίδων να κάνουν τις ιστοσελίδες τους συμβατές, ώστε εμείς οι άνθρωποι χωρίς όραση να μπορούμε να συμμετέχουμε ισότιμα. Υπάρχουν άλλα εμπόδια εξαιτίας των νόμων μας. Για παράδειγμα, στην Αυστραλία, όπως και περίπου στο ένα τρίτο των χωρών παγκοσμίως,υπάρχουν εξαιρέσεις πνευματικών δικαιωμάτων, που επιτρέπουν σε βιβλία να γραφτούν με τη μέθοδο Μπράιγ ή να διαβαστούν σε εμάς τους τυφλούς. Όμως αυτά τα βιβλία δεν μπορούν να περάσουν τα σύνορα. Για παράδειγμα, στην Ισπανία υπάρχουν περίπου 100.000 βιβλία διαθέσιμα στα ισπανικά. Στην Αργεντινή, υπάρχουν 50.000. Στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν υπάρχουν περισσότερα από μερικές χιλιάδες. Αλλά δεν είναι νόμιμο να μεταφέρεις τα βιβλία από την Ισπανία στη Λατινική Αμερική. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες διαθέσιμα βιβλία στις Η.Π.Α., στη Βρετανία, στον Καναδά, στην Αυστραλία, κλπ, όμως δεν μπορούν να μεταφερθούν στις 60 χώρες του κόσμου στις οποίες τα αγγλικά είναι η κύρια ή η δευτερεύουσα γλώσσα. Θυμάστε πως σας έλεγα για τον Χάρι Πότερ; Λοιπόν, επειδή δεν μπορούμε να μεταφέρουμε τα βιβλία πέρα από τα σύνορα, χρειάστηκε να διαβαστούν διαφορετικές εκδοχές, σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες. Η Βρετανία, οι Η.Π.Α., ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, όλες έχουν διαφορετικές αναγνώσεις του Χάρι Πότερ.
Now there are still barriers in front of we people with disabilities. Many websites we can't read using JAWS and the other technologies. Websites are often very visual, and there are all these sorts of graphs that aren't labeled and buttons that aren't labeled, and that's why the World Wide Web Consortium 3, known as W3C, has developed worldwide standards for the Internet. And we want all Internet users or Internet site owners to make their sites compatible so that we persons without vision can have a level playing field. There are other barriers brought about by our laws. For example, Australia, like about one third of the world's countries, has copyright exceptions which allow books to be brailled or read for we blind persons. But those books can't travel across borders. For example, in Spain, there are a 100,000 accessible books in Spanish. In Argentina, there are 50,000. In no other Latin American country are there more than a couple of thousand. But it's not legal to transport the books from Spain to Latin America. There are hundreds of thousands of accessible books in the United States, Britain, Canada, Australia, etc., but they can't be transported to the 60 countries in our world where English is the first and the second language. And remember I was telling you about Harry Potter. Well, because we can't transport books across borders, there had to be separate versions read in all the different English-speaking countries: Britain, United States, Canada, Australia, and New Zealand all had to have separate readings of Harry Potter.
Γι΄αυτό, τον επόμενο μήνα στο Μαρόκο, θα γίνει μια συνάντηση ανάμεσα σε όλες τις χώρες. Είναι κάτι το οποίο υποστηρίζουν μια ομάδα χωρών και η Διεθνής Ένωση Τυφλών, μια διασυνοριακή συμφωνία έτσι ώστε αν τα βιβλία είναι διαθέσιμα και εξαιρούνται των πνευματικών δικαιωμάτων και η άλλη χώρα έχει εξαίρεση πνευματικών δικαιωμάτων, να μπορούμε να μεταφέρουμε αυτά τα βιβλία πέρα από τα σύνορα και να δώσουμε ζωή στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες στις οποίες οι τυφλοί δεν έχουν βιβλία να διαβάσουν. Θέλω να γίνει αυτό.
And that's why, next month in Morocco, a meeting is taking place between all the countries. It's something that a group of countries and the World Blind Union are advocating, a cross-border treaty so that if books are available under a copyright exception and the other country has a copyright exception, we can transport those books across borders and give life to people, particularly in developing countries, blind people who don't have the books to read. I want that to happen.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η ζωή μου ήταν ασυνήθιστα ευλογημένη με γάμο και παιδιά και βεβαίως με ενδιαφέρουσα εργασία, είτε αυτό ήταν στη Νομική Σχολή του Σίδνεϊ, στην οποία υπηρέτησα ένα διάστημα ως πρύτανης, είτε όπως τώρα που βρίσκομαι στην Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, των Ηνωμένων Εθνών, στη Γενεύη. Πράγματι ήμουν ένα πολύ τυχερό ανθρώπινο πλάσμα.
My life has been extraordinarily blessed with marriage and children and certainly interesting work to do, whether it be at the University of Sydney Law School, where I served a term as dean, or now as I sit on the United Nations Committee on the Rights of Persons with Disabilities, in Geneva. I've indeed been a very fortunate human being.
Αναρωτιέμαι τι θα φέρει το μέλλον. Η τεχνολογία θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο, όμως ακόμα θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει πριν από 60 χρόνια: «Θυμήσου, αγάπη μου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να διαβάσεις αυτά που είναι τυπωμένα με τα δάχτυλα σου.» Χαίρομαι τόσο πολύ που η αλληλεπίδραση με όσους έκαναν τις μεταγραφές στη Μπράιγ, με τους εθελοντές αναγνώστες και τους παθιασμένους εφευρέτες επέτρεψε το όνειρο του διαβάσματος, να γίνει πραγματικότητα για μένα και για τους τυφλούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
I wonder what the future will hold. The technology will advance even further, but I can still remember my mum saying, 60 years ago, "Remember, darling, you'll never be able to read the print with your fingers." I'm so glad that the interaction between braille transcribers, volunteer readers and passionate inventors, has allowed this dream of reading to come true for me and for blind people throughout the world.
Θέλω να ευχαριστήσω την ερευνήτρια μου Χάνα Μάρτιν που γυρνούσε τις διαφάνειες και τη γυναίκα μου, την καθηγήτρια Μαίρη Κροκ, που είναι το φως της ζωής μου και έρχεται να με πάρει. Θέλω να ευχαριστήσω και εκείνη.
I'd like to thank my researcher Hannah Martin, who is my slide clicker, who clicks the slides, and my wife, Professor Mary Crock, who's the light of my life, is coming on to collect me. I want to thank her too.
Νομίζω πως πρέπει να σας αποχαιρετήσω τώρα. Την ευχή μου. Σας ευχαριστώ πολύ.
I think I have to say goodbye now. Bless you. Thank you very much.
(Χειροκρότημα) Ναι! (Χειροκρότημα) Εντάξει. Εντάξει. Εντάξει. Εντάξει. Εντάξει. (Χειροκρότημα)
(Applause) Yay! (Applause) Okay. Okay. Okay. Okay. Okay. (Applause)