Искам да [оставите] настрана предразсъдъците си, предубедените си страхове и мисли за влечугите. Защото това е единственият начин моята история да стигне до вас. Между другото, ако ви приличам на някакъв яростен хипар - защитник на околната среда, това е само плод на въображението ви. (Смях)
I want you to put off your preconceptions, your preconceived fears and thoughts about reptiles. Because that is the only way I'm going to get my story across to you. And by the way, if I come across as a sort of rabid, hippie conservationist, it's purely a figment of your imagination. (Laughter)
Добре. Всъщност, ние сме първият вид на Земята, който е толкова плодовит, че всъщност застрашава собственото си оцеляване. Знам, всички сме виждали достатъчно образи, че да претръпнем от трагедиите, причинявани постоянно на планетата. Ние сме като алчни деца - изчерпваме всичко, нали? Днес е време да ви говоря за вода. Не само защото обичаме да пием от нея и прекрасните й производни - бира, вино и т.н. И, разбира се, да я гледаме как пада от небето и се стича в чудесните ни реки, но също и по няколко други причини.
Okay. We are actually the first species on Earth to be so prolific to actually threaten our own survival. And I know we've all seen images enough to make us numb, of the tragedies that we're perpetrating on the planet. We're kind of like greedy kids, using it all up, aren't we? And today is a time for me to talk to you about water. It's not only because we like to drink lots of it, and its marvelous derivatives, beer, wine, etc. And, of course, watch it fall from the sky and flow in our wonderful rivers, but for several other reasons as well.
Когато бях дете и растях в Ню Йорк, бях обсебен от змиите - по същия начин, по който повечето деца са обсебени от пумпали, топчета, коли, влакове, топки за крикет. Майка ми - смела жена - отчасти беше виновна, тъй като ме заведе в Музея по естествена история в Ню Йорк, купуваше ми книги за змии, а после започнах тази скандална своя кариера, чиято кулминация, разбира се, беше пристигането ми в Индия преди 60 години, доведен от майка ми, Дорис Норден, и втория ми баща - Рама Чатопадая.
When I was a kid, growing up in New York, I was smitten by snakes, the same way most kids are smitten by tops, marbles, cars, trains, cricket balls. And my mother, brave lady, was partly to blame, taking me to the New York Natural History Museum, buying me books on snakes, and then starting this infamous career of mine, which has culminated in of course, arriving in India 60 years ago, brought by my mother, Doris Norden, and my stepfather, Rama Chattopadhyaya.
Пътуването беше истинско влакче на ужасите. Две животни - две символични влечуги всъщност ме заплениха много рано. Едно от тях беше този забележителен гариал. Този крокодил, достигащ почти 20 фута (6 метра) дължина в северните реки и тази очарователна змия, кралската кобра. Цел[та] на [моя] разговор днес всъщност е някак да оставя неизличим белег в умовете ви с тези очарователни и величествени създания. Защото това [се надявам, че] ще отнесете оттук - надявам се, възстановена връзка с природата.
It's been a roller coaster ride. Two animals, two iconic reptiles really captivated me very early on. One of them was the remarkable gharial. This crocodile, which grows to almost 20 feet long in the northern rivers, and this charismatic snake, the king cobra. What my purpose of the talk today really is, is to sort of indelibly scar your minds with these charismatic and majestic creatures. Because this is what you will take away from here, a reconnection with nature, I hope.
Кралската кобра е доста забележителна по няколко причини. Онова, което виждате тук, са съвсем наскоро заснети образи в една гора тук наблизо, как една женска кралска кобра свива гнездото си. Ето едно животно без крайници, способно да събере огромна купчина листа, а после да снесе яйцата си вътре, да понесе пет до десет [кубически метра паднал дъжд], за да може да мъти яйцата си през следващите 90 дни и от тях да се излюпят малки бебета - кралски кобри. Тя закриля яйцата си и след три месеца бебетата най-сетне се излюпват. Мнозинството от тях ще умрат, разбира се. Има много висока смъртност при малките влечуги, които са дълги само 10 до 12 инча (25 до 30 см).
The king cobra is quite remarkable for several reasons. What you're seeing here is very recently shot images in a forest nearby here, of a female king cobra making her nest. Here is a limbless animal, capable of gathering a huge mound of leaves, and then laying her eggs inside, to withstand 5 to 10 [meters of rainfall], in order that the eggs can incubate over the next 90 days, and hatch into little baby king cobras. So, she protects her eggs, and after three months, the babies finally do hatch out. A majority of them will die, of course. There is very high mortality in little baby reptiles who are just 10 to 12 inches long.
Първият ми опит с кралски кобри беше през 72-ра на едно вълшебно място, наречено Агумбе, в Карнатака, този щат. Това е прекрасна дъждовна гора. Тази първа среща беше нещо като момчето-масай, което убива лъва, за да стане войн. Тя наистина промени напълно живота ми. И ме въвлече право в битката за опазване на околната среда. В крайна сметка започнах проучване и основах образователна станция в Агумбе, която, разбира се, всички сте поканени да посетите.
My first experience with king cobras was in '72 at a magical place called Agumbe, in Karnataka, this state. And it is a marvelous rain forest. This first encounter was kind of like the Maasai boy who kills the lion to become a warrior. It really changed my life totally. And it brought me straight into the conservation fray. I ended up starting this research and education station in Agumbe, which you are all of course invited to visit.
По същество това е база, в която се опитваме да събираме и изучаваме практически всичко за биоразнообразието на тази изключително сложна горска система и да се опитаме да се държим за онова, което е там, да се уверим, че водоизточниците са опазвани и поддържани чисти, и също така, разбира се, да се забавляваме. Почти може да се чуят барабаните, биещи в онази малка вила, в която отсядаме, когато сме там. Беше много важно за нас да достигнем до хората. Начинът ни обикновено е чрез децата. Те са очаровани от змиите. Те нямат онази непреклонност, с която в крайна сметка човек се страхува от тях, мрази ги или ги презира по някакъв начин. Интересно им е. И наистина действа като начало при тях. Това ви дава представа за размера на някои от тези змии.
This is basically a base wherein we are trying to gather and learn virtually everything about the biodiversity of this incredibly complex forest system, and try to hang on to what's there, make sure the water sources are protected and kept clean, and of course, having a good time too. You can almost hear the drums throbbing back in that little cottage where we stay when we're there. It was very important for us to get through to the people. And through the children is usually the way to go. They are fascinated with snakes. They haven't got that steely thing that you end up either fearing or hating or despising or loathing them in some way. They are interested. And it really works to start with them. This gives you an idea of the size of some of these snakes.
Това е кралска кобра със среден размер, дълга е около 12 фута (3,7 м.) - всъщност пропълзяла в нечия баня и стояла там два или три дни. Хората в тази част на Индия боготворят кралската кобра. И не я убиват. Извикаха ни да я хванем. Хванали сме повече от 100 кралски кобри през последните три години и сме ги преместили в близките гори.
This is an average size king cobra, about 12 feet long. And it actually crawled into somebody's bathroom, and was hanging around there for two or three days. The people of this part of India worship the king cobra. And they didn't kill it. They called us to catch it. Now we've caught more than 100 king cobras over the last three years, and relocated them in nearby forests.
Но за да открием истинските тайни на тези създания, [бе необходимо] всъщност да поставим малък радиопредавател вътре във [всяка] змия. Така можехме да ги следваме и да откриваме тайните им - къде отиват бебетата, след като се излюпят, и други забележителни неща, които скоро ще видите. Това беше само преди няколко дни в Агумбе. Имах удоволствието да съм близо до тази голяма кралска кобра, която беше уловила отровна пепелянка. Прави го по такъв начин, че самата тя не е ухапана. А кралските кобри се хранят само със змии. Тази [малка змия] беше вкусна мръвка за нея - онова, на което ние казваме "вадай", или поничка, нещо такова. Смях
But in order to find out the real secrets of these creatures [it was necessary] for us to actually insert a small radio transmitter inside [each] snake. Now we are able to follow them and find out their secrets, where the babies go after they hatch, and remarkable things like this you're about to see. This was just a few days ago in Agumbe. I had the pleasure of being close to this large king cobra who had caught a venomous pit viper. And it does it in such a way that it doesn't get bitten itself. And king cobras feed only on snakes. This [little snake] was kind of a tid-bit for it, what we'd call a "vadai" or a donut or something like that. (Laughter)
Обикновено ядат малко по-големи неща. В този случай се случи нещо доста странно и необяснимо по време на последния развъден сезон, когато една голяма мъжка кралска кобра сграбчи женска кралска кобра, не се чифтоса с нея, а всъщност я уби и погълна. Все още се опитваме да обясним и осъзнаем какво е еволюционното предимство на това.
Usually they eat something a bit larger. In this case a rather strange and inexplicable activity happened over the last breeding season, wherein a large male king cobra actually grabbed a female king cobra, didn't mate with it, actually killed it and swallowed it. We're still trying to explain and come to terms with what is the evolutionary advantage of this.
Но те правят също и много други забележителни неща. Това отново е нещо, [което успяхме да видим] благодарение на факта, че имахме радиопредавател в една от змиите, тази мъжка змия, дълга 12 фута (3,7 м.), срещна друга мъжка кралска кобра. И изтанцуваха този невероятен ритуален боен танц. Прилича много на разгонването при бозайниците, включително хората, разбирате ли, един вид изясняване на различията, но по-внимателно, без хапане. Това е просто борба, но забележителна.
But they do also a lot of other remarkable things. This is again, something [we were able to see] by virtue of the fact that we had a radio transmitter in one of the snakes. This male snake, 12 feet long, met another male king cobra. And they did this incredible ritual combat dance. It's very much like the rutting of mammals, including humans, you know, sorting out our differences, but gentler, no biting allowed. It's just a wresting match, but a remarkable activity.
А какво правим с цялата тази информация? Какъв е смисълът от всичко това? Е, кралската кобра е буквално ключов вид в тези дъждовни гори. А нашата работа е да убедим властите, че тези гори трябва да бъдат защитени. Това е един от начините да го правим - като учим колкото можем повече за нещо толкова забележително и символично в дъждовните гори там, за да помогнем за опазване на дърветата, животните и, разбира се, водоизточниците.
Now, what are we doing with all this information? What's the point of all this? Well, the king cobra is literally a keystone species in these rainforests. And our job is to convince the authorities that these forests have to be protected. And this is one of the ways we do it, by learning as much as we can about something so remarkable and so iconic in the rainforests there, in order to help protect trees, animals and of course the water sources.
Вероятно всички сте чували за проекта "Тигър", започнал в началото на 70-те, който всъщност беше много динамично време за опазване. Бяхме пилотирани, мога да кажа, от една във висша степен тиранична държавничка, която обаче хранеше и невероятна страст към околната среда. По това време се появи проектът "Тигър". Точно както в проекта "Тигър", нашата дейност относно кралската кобра е да [се съсредоточим върху] един вид животно, така че да опазваме жизнената му среда и всичко вътре в нея. Тигърът е иконата. А сега кралската кобра е нова такава.
You've all heard, perhaps, of Project Tiger which started back in the early '70s, which was, in fact, a very dynamic time for conservation. We were piloted, I could say, by a highly autocratic stateswoman, but who also had an incredible passion for environment. And this is the time when Project Tiger emerged. And, just like Project Tiger, our activities with the king cobra is to look at a species of animal so that we protect its habitat and everything within it. So, the tiger is the icon. And now the king cobra is a new one.
Всички големи реки в южна Индия извират в Западните Гати, веригата хълмове, минаващи покрай западното крайбрежие на Индия. Тя излива милиони галони ежечасно, осигуряват питейна вода поне на 300 милиона души, къпе много, много бебета и, разбира се, храни много, много животни, както домашни, така и диви, произвежда хиляди тонове ориз.
All the major rivers in south India are sourced in the Western Ghats, the chain of hills running along the west coast of India. It pours out millions of gallons every hour, and supplies drinking water to at least 300 million people, and washes many, many babies, and of course feeds many, many animals, both domestic and wild, produces thousands of tons of rice.
А какво правим ние? Как отговаряме на това? Е, по същество я заприщваме, замърсяваме, изливаме вътре пестициди, препарати против плевели, фунгициди. Пиеш я с риск за живота си. А работата е там, че не става дума само за едрата индустрия. Не заблудени речни инженери вършат всичко това, а ние. Изглежда, че нашите граждани смятат, че най-добрият начин да се отърват от боклука е във водоизточниците. А сега, да отидем на север - много далеч на север.
And what do we do? How do we respond to this? Well, basically, we dam it, we pollute it, we pour in pesticides, weedicides, fungicides. You drink it in peril of your life. And the thing is, it's not just big industry. It's not misguided river engineers who are doing all this; it's us. It seems that our citizens find the best way to dispose of garbage are in water sources. Okay. Now we're going north, very far north.
Северна централна Индия, реката Чамбал е мястото, където имаме база. Това е домът на гариала, този невероятен крокодил. Това животно е на Земята от около 100 милиона години. Оцелял е дори по времето, когато динозаврите са измрели. Притежава забележителни черти. Макар и да достига 20 фута (6 метра) дължина, тъй като яде само риба, не е опасен за човешките същества. Зъбите му обаче са големи и е някак трудно да се убедят хората, ако едно животно има големи зъби, че е безобидно създание.
North central India, the Chambal River is where we have our base. This is the home of the gharial, this incredible crocodile. It is an animal which has been on the Earth for just about 100 million years. It survived even during the time that the dinosaurs died off. It has remarkable features. Even though it grows to 20 feet long, since it eats only fish it's not dangerous to human beings. It does have big teeth, however, and it's kind of hard to convince people if an animal has big teeth, that it's a harmless creature.
Но всъщност в началото на 70-те правихме проучвания и открихме, че гариалите са изключително редки. Всъщност, ако видите картата, обсегът на първоначалното им местообитание е било чак от Инд в Пакистан до Иравади в Бирма. А сега е ограничено само до едно-две места в Непал и Индия. Всъщност, на този етап в света са останали само 200 развъждащи се гариала. И така, в средата на 70-те, когато консервацията набираше скорост, всъщност успяхме да започнем проекти, по същество подкрепяни от правителството, за да събираме яйца от дивата природа от малкото останали гнезда и да пуснем 5000 бебета гариали обратно в дивата природа. И скоро виждахме такива гледки. Просто невероятно е да видиш групи гариали отново да се препичат в реката.
But we, actually, back in the early '70s, did surveys, and found that gharial were extremely rare. In fact, if you see the map, the range of their original habitat was all the way from the Indus in Pakistan to the Irrawaddy in Burma. And now it's just limited to a couple of spots in Nepal and India. So, in fact at this point there are only 200 breeding gharial left in the wild. So, starting in the mid-'70s when conservation was at the fore, we were actually able to start projects which were basically government supported to collect eggs from the wild from the few remaining nests and release 5,000 baby gharial back to the wild. And pretty soon we were seeing sights like this. I mean, just incredible to see bunches of gharial basking on the river again.
Но самодоволството има склонност да поражда презрение. И при целия останал натиск върху реката, като пясъчните мини, например, много, много тежка култивация чак до ръба на реката, които не позволяват на животните вече да се развъждат, виждаме още повече проблеми да се натрупват за гариала, въпреки ранните добри намерения. Гнездата им, люпещи се край реката, от които излизат стотици люпила. Просто изумителна гледка. Това всъщност е снимано едва миналата година. Но после пристига мусонът, и за съжаление надолу по реката винаги има бент, винаги има заграждение и те са засмуквани надолу към ориста си.
But complacency does have a tendency to breed contempt. And, sure enough, with all the other pressures on the river, like sand mining, for example, very, very heavy cultivation all the way down to the river's edge, not allowing the animals to breed anymore, we're looking at even more problems building up for the gharial, despite the early good intentions. Their nests hatching along the riverside producing hundreds of hatchlings. It's just an amazing sight. This was actually just taken last year. But then the monsoon arrives, and unfortunately downriver there is always a dam or there is always a barrage, and, shoop, they get washed down to their doom.
За щастие, все още има голям интерес. Другарите ми в групата специалисти по крокодилите в Международния съюз за опазване на природата, [Мадраската банка за крокодили], неправителствена организация, Световният фонд за дивата природа, Индийският институт за дивата природа, държавните горски управления и министерството на околната среда, всички работим заедно по разни неща. Но определено не е достатъчно. Например, през зимата на 2007 и 2008 г. имаше невероятно измиране на гариали в реката Чамбал. Изведнъж дузини гариали се появяваха по реката, мъртви. Защо? Как можа да се случи?
Luckily there is still a lot of interest. My pals in the Crocodile Specialist Group of the IUCN, the [Madras Crocodile Bank], an NGO, the World Wildlife Fund, the Wildlife Institute of India, State Forest Departments, and the Ministry of Environment, we all work together on stuff. But it's possibly, and definitely not enough. For example, in the winter of 2007 and 2008, there was this incredible die-off of gharial, in the Chambal River. Suddenly dozens of gharial appearing on the river, dead. Why? How could it happen?
Това е относително чиста вода. Чамбал на вид е с бистра вода. Хората гребат вода от Чамбал и я пият - нещо, което не бихте направили в повечето североиндийски реки. За да се опитаме да открием отговора на това, повикахме ветеринари от цял свят, работещи с индийските ветеринари, за да се опитаме да разберем какво се случва. Бях там за множество дисекции край реката. Всъщност преглеждахме всичките им органи и се опитвахме да разберем какво става. Оказа се нещо, наречено подагра, което, в резултат на отказ на бъбреците, всъщност са кристали пикочна киселина из цялото тяло, а най-лошото - в ставите, поради което гариалът не е бил в състояние да плува. Това е ужасяващо болезнена смърт.
This is a relatively clean river. The Chambal, if you look at it, has clear water. People scoop water out of the Chambal and drink it, something you wouldn't do in most north Indian rivers. So, in order to try to find out the answer to this, we got veterinarians from all over the world working with Indian vets to try to figure out what was happening. I was there for a lot of the necropsies on the riverside. And we actually looked through all their organs and tried to figure out what was going on. And it came down to something called gout, which, as a result of kidney breakdown is actually uric acid crystals throughout the body, and worse in the joints, which made the gharial unable to swim. And it's a horribly painful death.
Надолу по реката от Чамбал е мръсната река Ямуна, свещената река Ямуна. Неприятно ми е да бъда толкова ироничен и саркастичен за това, но е истина. Това е една от най-мръсните помийни ями, които може да си представите. Тя тече надолу през Делхи, Мадурай, Агра и събира почти всички отпадни води, които може да си представите. Изглежда, токсинът, който убиваше гариала, беше нещо по хранителната верига, нещо в рибата, която ядяха. А, разбирате ли, щом един токсин влезе в хранителната верига, всичко е засегнато, включително и ние.
Just downriver from the Chambal is the filthy Yamuna river, the sacred Yamuna river. And I hate to be so ironic and sarcastic about it but it's the truth. It's just one of the filthiest cesspools you can imagine. It flows down through Delhi, Mathura, Agra, and gets just about every bit of effluent you can imagine. So, it seemed that the toxin that was killing the gharial was something in the food chain, something in the fish they were eating. And, you know, once a toxin is in the food chain everything is affected, including us.
Защото тези реки са жизнената кръв на хората по цялото си течение. За да се опитаме да отговорим на някои от тези въпроси, отново се обръщаме към технологията - в този случай, към биологичната технология, телеметрия, поставяне на радиа в 10 гариала и следване на движенията им. Те са наблюдавани ежедневно, докато говорим, за да се опитаме да открием какъв е този мистериозен токсин.
Because these rivers are the lifeblood of people all along their course. In order to try to answer some of these questions, we again turn to technology, to biological technology, in this case, again, telemetry, putting radios on 10 gharial, and actually following their movements. They're being watched everyday as we speak, to try to find out what this mysterious toxin is.
Река Чамбал е абсолютно невероятно място. Място, известно на много от вас, които знаят за бандитите, дакоитите, които са работили там. Все още са останали някои наоколо. Пулан Деви е била една [от тях]. За което всъщност Шекар Капур е направил невероятен филм, "Кралицата на бандитите", който настоявам да гледате. Ще видите също и невероятният пейзаж [на Чамбал].
The Chambal river is an absolutely incredible place. It's a place that's famous to a lot of you who know about the bandits, the dacoits who used to work up there. And there still are quite a few around. But Poolan Devi was one [of them]. Which actually Shekhar Kapur made an incredible movie, "The Bandit Queen," which I urge you to see. You'll get to see the incredible [Chambal] landscape as well.
Но, отново - тежък риболовен натиск. Това е едно от последните хранилища на речния делфин от Ганг, различни видове костенурки, хиляди мигриращи птици и риболовът причинява такива проблеми. А сега [тези] нови елементи на човешка нетолерантност за речни създания като гариала означава, че вместо да... ако не се удавят в мрежата, тогава просто им отрязват носовете. Животни като речния делфин от Ганг, от който са останали съвсем малко и също е критично застрашен.
But, again, heavy fishing pressures. This is one of the last repositories of the Ganges river dolphin, various species of turtles, thousands of migratory birds, and fishing is causing problems like this. And now [these] new elements of human intolerance for river creatures like the gharial means that if they don't drown in the net, then they simply cut their beaks off. Animals like the Ganges river dolphin which is just down to a few left, and it is also critically endangered.
А кой е следващият? Ние? Защото всички сме зависими от тези водоизточници. Всички знаем за река Нармада, трагедиите на бентовете, трагедиите на огромните проекти, които изселват хора и разрушават речни системи, без да осигуряват жизнена среда. А развитието просто подивява, по същество за двуцифрен индекс на растеж. Не сме сигурни къде ще свърши тази история, дали има щастлив или тъжен край. А климатичната промяна сигурно ще преобърне всичките ни теории и предвиждания с главата надолу. Все още работим упорито по това Имаме много добър екип от хора, работещ там.
So, who is next? Us? Because we are all dependent on these water sources. So, we all know about the Narmada river, the tragedies of dams, the tragedies of huge projects which displace people and wreck river systems without providing livelihoods. And development just basically going berserk, for a double figure growth index, basically. So, we're not sure where this story is going to end, whether it's got a happy or sad ending. And climate change is certainly going to turn all of our theories and predictions on their heads. We're still working hard at it. We've got a lot of a good team of people working up there.
Работата е там, разбирате ли, че онези, които вземат решенията, хората на власт, те са горе в бунгалата си и така нататък в Делхи, в столиците. Всички са снабдени с много вода. Страхотно. Но навън по реките все още има милиони хора, които са наистина зле. За тях бъдещето е мрачно. Провеждаме проекта за почистване на Ганг и Ямуна. Похарчили сме милиони долари по него, и няма какво да покажем в замяна. Невероятно. Хората говорят за политическа воля. По време на измирането на гариала наистина показахме доста дейност. Правителството прерязваше червени ленти, дойдоха чуждестранни ветеринари за това. Беше страхотно. Значи можем. Но ако се разходите надолу към Ямуна или до Гомати в Лъкнау, или до река Адяр в Ченай, или река Мула-Мута в Пуне, просто вижте какво сме способни да причиним на една река. Тъжно е.
And the thing is, you know, the decision makers, the folks in power, they're up in their bungalows and so on in Delhi, in the city capitals. They are all supplied with plenty of water. It's cool. But out on the rivers there are still millions of people who are in really bad shape. And it's a bleak future for them. So, we have our Ganges and Yamuna cleanup project. We've spent hundreds of millions of dollars on it, and nothing to show for it. Incredible. So, people talk about political will. During the die-off of the gharial we did galvanize a lot of action. Government cut through all the red tape, we got foreign vets on it. It was great. So, we can do it. But if you stroll down to the Yamuna or to the Gomati in Lucknow, or to the Adyar river in Chennai, or the Mula-Mutha river in Pune, just see what we're capable of doing to a river. It's sad.
Но мисля, че всъщност последната бележка е, че можем да го направим. Корпорациите, хората на изкуството, лудите по дивата природа, добрите стари ежедневни хора всъщност могат да върнат тези реки. И последната дума е, че над раменете ни гледа една кралска кобра. А от реката ни гледа гариал. Това са мощни водни тотеми. Те ще смущават мечтите ни, докато постъпим правилно. Намаскар. (Аплодисменти)
But I think the final note really is that we can do it. The corporates, the artists, the wildlife nuts, the good old everyday folks can actually bring these rivers back. And the final word is that there is a king cobra looking over our shoulders. And there is a gharial looking at us from the river. And these are powerful water totems. And they are going to disturb our dreams until we do the right thing. Namaste. (Applause)
Крис Андерсън: Благодаря, Ром. Много благодаря. Нали знаете, повечето хора се ужасяват от змии. Може би има доста хора тук, които много ще се радват да видят как последната кралска кобра умира. Как си осигуряваш подкрепата на хората? Как всъщност ги караш да проявят загриженост?
Chris Anderson: Thanks, Rom. Thanks a lot. You know, most people are terrified of snakes. And there might be quite a few people here who would be very glad to see the last king cobra bite the dust. Do you have those conversations with people? How do you really get them to care?
Ромулус Уитакър: Възприемам скромен подход, може да се каже. Не казвам, че змиите са точно за гушкане. Не са като плюшени мечета. Но някак... има една невинност в тези животни. Когато средностатистически човек погледне една кобра, съскаща ето така - "Ссссссс!", си казва: "Боже господи, погледни това ядосано опасно същество." Аз гледам на нея като създание, което ужасно се страхува от нещо толкова опасно като човешко същество. Това е истината. Това се опитвам да кажа. (Аплодисменти)
Romulus Whitaker: I take the sort of humble approach, I guess you could say. I don't say that snakes are huggable exactly. It's not like the teddy bear. But I sort of -- there is an innocence in these animals. And when the average person looks at a cobra going "Ssssss!" like that, they say, "My god, look at that angry, dangerous creature." I look at it as a creature who is totally frightened of something so dangerous as a human being. And that is the truth. And that's what I try to get out. (Applause)
КА: Показахте ни изключителни кадри от убийството на пепелянката. Казахте, че това не е заснемано преди.
CA: Now, incredible footage you showed of the viper being killed. You were saying that that hasn't been filmed before.
РМ: Да, всъщност тогава за пръв път научихме за това, на първо място. Както казах, това е просто лека закуска за него, разбирате ли? Обикновено ядат по-големи змии като гърмящи змии, или дори кобри. Но този, когото следваме в момента, е в дълбоката джунгла. Докато другите кралски кобри много често влизат на човешка територия, в плантациите, за да търсят големи гърмящи змии, такива неща. Този се е специализирал по пепелянки. Човекът, който работи там с тях - той е от Махаращра, каза: "Мисля, че го прави заради нуша." (Смях) Нуша значи наркотик. Винаги, когато яде пепелянка, получава малък прилив на отрова. (Смях)
RW: Yes, this is actually the first time anyone of us knew about it, for one thing. As I said, it's just like a little snack for him, you know? Usually they eat larger snakes like rat snakes, or even cobras. But this guy who we're following right now is in the deep jungle. Whereas other king cobras very often come into the human interface, you know, the plantations, to find big rat snakes and stuff. This guy specializes in pit vipers. And the guy who is working there with them, he's from Maharashtra, he said, "I think he's after the nusha." (Laughter) Now, the nusha means the high. Whenever he eats the pit viper he gets this little venom rush. (Laughter)
КА: Благодаря, Ром. Благодаря. (Аплодисменти)
CA: Thanks Rom. Thank you. (Applause)