Ένας από τους πρώτους ασθενείς που με άγγιξε σαν παιδίατρο ήταν η Σολ, μια πανέμορφη μπέμπα ενός μηνός που μπήκε στην αίθουσα με μια σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού. Εγώ, ως τότε, δεν είχα ξαναδει ασθενή να χειροτερεύει τόσο γρήγορα. Σε δύο μέρες μόνο διασωληνώθηκε και την τρίτη μέρα πέθανε. Η Σολ είχε κοκκύτη. Αφού συζήτησα την περίπτωση στην αίθουσα και μετά από μια βασανιστική κάθαρση, θυμάμαι τον διευθυντή μου που μου είπε: ωραία, πάρε βαθιά ανάσα, πλύνε το πρόσωπό σου, γιατί τώρα είναι το δύσκολο κομμάτι, πρέπει να μιλήσουμε στους γονείς. Εκείνη τη στιγμή σου περνούν χίλιες ερωτήσεις από το μυαλό. Από το γιατί μια μπέμπα ενός μηνός έχει μια τόσο άτυχη μοίρα, μέχρι το αν μπορούσε να γίνει κάτι για να το αποφύγει. Πριν υπάρξουν τα εμβόλια, πολλά από τα λοιμώδη νοσήματα σκοτώνανε εκατομμύρια ανθρώπους το χρόνο. Στην πανδημία της γρίπης του 1918 πέθαναν 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Είναι περισσότεροι από όσους έχει η Αργεντινή σήμερα. Ίσως, αυτοί που είναι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται την επιδημία πολιομυελίτιδας που ξέσπασε στην Αργεντινή το 1956. Τότε, δεν υπήρχε αποτελεσματικό εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Κάνανε σαν τρελοί. Έβγαιναν στον δρόμο βάφοντας δέντρα με ασβέστη. Έβαζαν φακελάκια με κάμφορα στα ρούχα των παιδιών λες και αυτό θα μπορούσε να κάνει κάτι. Κατά τη διάρκεια της επιδημίας της πολιομυελίτιδας πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι. Και χιλιάδες είχαν σημαντικά νευρολογικά επακόλουθα. Το ξέρω αυτό γιατί το διάβασα, γιατί χάρη στα εμβόλια η γενιά μου είχε την τύχη να μη ζήσει μια επιδημία τόσο τρομερή σαν αυτή. Τα εμβόλια είναι μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις για τη δημόσια υγεία τον 20ό αιώνα. Μετά το πόσιμο νερό, είναι η ανακάλυψη που κατάφερε να μειώσει περισσότερο τη θνησιμότητα, περισσότερο και από τα αντιβιοτικά. Τα εμβόλια κατάφεραν να εξαφανίσουν από τον πλανήτη μια τρομερή αρρώστια όπως η ευλογιά και κατάφεραν να μειώσουν πολύ τη θνησιμότητα για άλλες αρρώστιες όπως η ιλαρά, ο κοκκύτης, η πολιομυελίτιδα και πολλές άλλες. Όλες αυτές οι αρρώστιες ανήκουν στην ομάδα των λοιμόξεων που ονομάζονται: λοιμώξεις που προλαμβάνονται με εμβόλια. Τι σημαίνει αυτό; Που είναι πιθανώς προλήψιμες, αλλά για να γίνουν, κάτι πρέπει να συμβεί. Πρέπει να γίνει εμβολιασμός. Φαντάζομαι ότι η συντριπτική πλειοψηφία αν όχι όλοι όσοι είμαστε εδώ, έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας ένα εμβόλιο. Τώρα, δεν θα ήμουν τόσο σίγουρη ότι πολλοί από εμάς ξέρουμε ποια είναι τα εμβόλια που πρέπει να κάνουμε μετά την εφηβεία. Κάποιες φορές, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος ποιον προστατεύουμε όταν εμβολιαζόμαστε; Τι σημαίνει αυτό; Υπάρχει καμιά συνέπεια πέραν της προστασίας για εμάς τους ίδιους; Αφήστε με να σας δείξω κάτι. Φανταστείτε για ένα λεπτό ότι είμαστε σε μια πόλη που είναι τελείως παρθένα από μία συγκεκριμένη αρρώστια, όπως, για παράδειγμα, η ιλαρά. Τι σημαίνει αυτό; Στην πόλη αυτή κανείς δεν έχει έρθει σε επαφή με την ασθένεια, δηλαδή, δεν έχει φυσικές άμυνες ούτε έχει εμβολιαστεί ποτέ για την ιλαρά. Αν μια μέρα, εμφανιστεί σε αυτή την πόλη ένα άτομο που νοσεί με ιλαρά, η ασθένεια δεν θα συναντήσει μεγάλη αντίσταση και θα ξεκινήσει να μεταδίδεται από άτομο σε άτομο, και σε πολύ λίγο χρόνο θα διαδοθεί σε όλη την κοινότητα. Σε έναν προκαθορισμένο χρόνο θα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός άρρωστου πληθυσμού. Αυτό συνέβαινε όταν δεν υπήρχαν τα εμβόλια. Τώρα, φανταστείτε μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είμαστε σε μια πόλη όπου περισσότερο από το 90% του πληθυσμού έχει άμυνες κατά της ιλαράς. Δηλαδή είχε την ασθένεια και έχει αναπτύξει φυσικές άμυνες. Επέζησε. Ή έχει κάνει εμβόλιο κατά της ιλαράς. Και μια μέρα, εμφανίζεται σε αυτή την πόλη ένα άτομο που νοσεί από ιλαρά. Η ασθένεια θα συναντήσει πολύ μεγαλύτερη αντίσταση και δεν θα μπορέσει να μεταδοθεί τόσο από άτομο σε άτομο. Η διάδοση, πιθανώς να περιοριστεί και δεν θα έχουμε μια επιδημία ιλαράς. Θα μου άρεσε αν προσέχατε κάτι. Οι άνθρωποι που είναι εμβολιασμένοι όχι μόνο προστατεύουν τους εαυτούς τους αλλά μπλοκάρουν και τη διάδοση της ασθένειας μέσα στην κοινότητα, προστατεύουν, έμμεσα, τους άλλους ανθρώπους αυτής της κοινότητας που δεν είναι εμβολιασμένοι. Δημιουργούν ένα είδος προστατευτικής ασπίδας που τους κάνει να μην έρχονται σε επαφή με την ασθένεια, αυτοί οι άνθρωποι είναι προστατευμένοι. Αυτό το έμμεσο προστατευτικό αποτέλεσμα για τους ανθρώπους της κοινότητας που δεν είναι εμβολιασμένοι, μόνο και μόνο επειδή περιτριγυρίζονται από εμβολιασμένους ανθρώπους, ονομάζεται συλλογική ανοσία. Πολλά άτομα στην κοινότητα εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τη συλλογική ανοσία για να προστατευτούν από τις ασθένειες. Αυτά τα άτομα που βλέπετε στα στατιστικά δεν είναι υποθετικά. Είναι τα ανίψια μας, τα παιδιά μας, και ίσως να είναι πολύ μικρά για να έχουν κάνει τα πρώτα τους εμβόλια. Είναι οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι γνωστοί μας, και ίσως έχουν κάποια ασθένεια ή παίρνουν κάποια φαρμακευτική αγωγή που αποδυναμώνει την άμυνά τους. Είναι ακόμα εκείνοι οι άνθρωποι που είναι αλλεργικοί σε συγκεκριμένα εμβόλια. Μπορεί ακόμη να είναι καθένας από εμάς που είμαστε μεν εμβολιασμένοι, αλλά το εμβόλιο δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επειδή δεν είναι πάντα όλα τα εμβόλια 100% αποτελεσματικά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τη συλλογική ανοσία για να προστατευτούν από τις ασθένειες. Για να αυξήσουμε αυτή τη συλλογική ανοσία πρέπει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να εμβολιαστεί. Αυτό το ποσοστό ονομάζεται όριο. Το όριο αυτό εξαρτάται από πολλές μεταβλητές. Εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά του μικροβίου, τα χαρακτηριστικά της ανοσολογικής αντίδρασης που προκαλεί το εμβόλιο. Όμως όλα έχουν κάτι κοινό: Ότι αν το ποσοστό του πληθυσμού στην κοινότητα που είναι εμβολιασμένο, είναι κάτω από αυτό το όριο, η ασθένεια μπορεί να αρχίσει να εξαπλώνεται πιο ελεύθερα και μπορεί να ξεσπάσει μια επιδημία της ασθένειας στην κοινότητα. Ακόμη και ασθένειες που μέχρι τώρα ήταν υπό έλεγχο, μπορεί να επανέλθουν. Αυτή δεν είναι μόνο μια θεωρία. Συνέβη και συμβαίνει. Εν έτει 1998, ένας Βρετανός ερευνητής δημοσίευσε ένα άρθρο σε ένα από τα σημαντικότερα ιατρικά περιοδικά και ισχυριζόταν ότι το τριπλό εμβόλιο, αυτό κατά της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς, συνδεόταν με τον αυτισμό. Αυτό είχε άμεσες επιπτώσεις. Ο κόσμος σταμάτησε να εμβολιάζεται, σταμάτησε να εμβολιάζει τα παιδιά του. Και τι συνέβη; Ο αριθμός των εμβολιασμένων, σε πολλές κοινότητες στον κόσμο, έπεσε κάτω από αυτό το όριο. Και είχαμε επιδημίες ιλαράς σε πολλές πόλεις στον κόσμο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ευρώπη. Πολύς κόσμος αρρώστησε και πέθανε από την ιλαρά. Τι συνέβη; Το άρθρο αυτό, προκάλεσε μεγάλη αναταραχή και μέσα στην ιατρική κοινότητα. Πολλοί ερευνητές βάλθηκαν να επιβεβαιώσουν ότι αυτό όντως ίσχυε. Όχι μόνο κανένας δεν μπόρεσε να βρει μια σχέση αιτίου-αποτελέσματος μεταξύ του τριπλού εμβολίου και του αυτισμού στο επίπεδο του πληθυσμού, αλλά ανακαλύφθηκε ότι το άρθρο αυτό είχε λανθασμένα στοιχεία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και απάτη. Ήταν απάτη. Στην πραγματικότητα, το περιοδικό απέσυρε δημοσίως το άρθρο το 2010. Μία από τις κυριότερες ανησυχίες και δικαιολογίες τώρα για να μην εμβολιαστούμε είναι οι παρενέργειες. Τα εμβόλια, όπως και τα φάρμακα, μπορούν να έχουν πιθανές παρενέργειες. Οι περισσότερες είναι ήπιες και παροδικές. Αλλά τα οφέλη είναι πάντα μεγαλύτερα από τις πιθανές επιπλοκές. Όταν εμείς είμαστε άρρωστοι, θέλουμε να γίνουμε γρήγορα καλά. Πολλοί από εμάς που είμαστε εδώ, αν έχουμε μια λοίμωξη, παίρνουμε αντιβιοτικά. Αν έχουμε υψηλή πίεση παίρνουμε αντιυπερτασικά. Παίρνουμε φάρμακα για την καρδιά. Γιατί; Γιατί είμαστε άρρωστοι και θέλουμε να γίνουμε γρήγορα καλά. Και δεν το αμφισβητούμε ιδιαίτερα. Γιατί μας στοιχίζει τόσο να σκεφτούμε
One of the first patients I had to see as a pediatrician was Sol, a beautiful month-old baby who was admitted with signs of a severe respiratory infection. Until then, I had never seen a patient worsen so fast. In just two days she was connected to a respirator and on the third day she died. Sol had whooping cough. After discussing the case in the room and after a quite distressing catharsis, I remember my chief resident said to me, "Okay, take a deep breath. Wash your face. And now comes the hardest part: We have to go talk to her parents." At that time, a thousand questions came to mind, from, "How could a one-month-old baby be so unfortunate?" to, "Could we have done something about it?" Before vaccines existed, many infectious diseases killed millions of people per year. During the 1918 flu pandemic 50 million people died. That's greater than Argentina's current population. Perhaps, the older ones among you remember the polio epidemic that occurred in Argentina in 1956. At that time, there was no vaccine available against polio. People didn't know what to do. They were going crazy. They would go painting trees with caustic lime. They'd put little bags of camphor in their children's underwear, as if that could do something. During the polio epidemic, thousands of people died. And thousands of people were left with very significant neurological damage. I know this because I read about it, because thanks to vaccines, my generation was lucky to not live through an epidemic as terrible as this. Vaccines are one of the great successes of the 20th century's public health. After potable water, they are the interventions that have most reduced mortality, even more than antibiotics. Vaccines eradicated terrible diseases such as smallpox from the planet and succeeded in significantly reducing mortality due to other diseases such as measles, whooping cough, polio and many more. All these diseases are considered vaccine-preventable diseases. What does this mean? That they are potentially preventable, but in order to be so, something must be done. You need to get vaccinated. I imagine that most, if not all of us here today, received a vaccine at some point in our life. Now, I'm not so sure that many of us know which vaccines or boosters we should receive after adolescence. Have you ever wondered who we are protecting when we vaccinate? What do I mean by that? Is there any other effect beyond protecting ourselves? Let me show you something. Imagine for a moment that we are in a city that has never had a case of a particular disease, such as the measles. This would mean that no one in the city has ever had contact with the disease. No one has natural defenses against, nor been vaccinated against measles. If one day, a person sick with the measles appears in this city the disease won't find much resistance and will begin spreading from person to person, and in no time it will disseminate throughout the community. After a certain time a big part of the population will be ill. This happened when there were no vaccines. Now, imagine the complete opposite case. We are in a city where more than 90 percent of the population has defenses against the measles, which means that they either had the disease, survived, and developed natural defenses; or that they had been immunized against measles. If one day, a person sick with the measles appears in this city, the disease will find much more resistance and won't be transmitted that much from person to person. The spread will probably remain contained and a measles outbreak won't happen. I would like you to pay attention to something. People who are vaccinated are not only protecting themselves, but by blocking the dissemination of the disease within the community, they are indirectly protecting the people in this community who are not vaccinated. They create a kind of protective shield which prevents them from coming in contact with the disease, so that these people are protected. This indirect protection that the unvaccinated people within a community receive simply by being surrounded by vaccinated people, is called herd immunity. Many people in the community depend almost exclusively on this herd immunity to be protected against disease. The unvaccinated people you see in infographics are not just hypothetical. Those people are our nieces and nephews, our children, who may be too young to receive their first shots. They are our parents, our siblings, our acquaintances, who may have a disease, or take medication that lowers their defenses. There are also people who are allergic to a particular vaccine. They could even be among us, any of us who got vaccinated, but the vaccine didn't produce the expected effect, because not all vaccines are always 100 percent effective. All these people depend almost exclusively on herd immunity to be protected against diseases. To achieve this effect of herd immunity, it is necessary that a large percentage of the population be vaccinated. This percentage is called the threshold. The threshold depends on many variables: It depends on the germ's characteristics, and those of the immune response that the vaccine generates. But they all have something in common. If the percentage of the population in a vaccinated community is below this threshold number, the disease will begin to spread more freely and may generate an outbreak of this disease within the community. Even diseases which were at some point controlled may reappear. This is not just a theory. This has happened, and is still happening. In 1998, a British researcher published an article in one of the most important medical journals, saying that the MMR vaccine, which is given for measles, mumps and rubella, was associated with autism. This generated an immediate impact. People began to stop getting vaccinated, and stopped vaccinating their children. And what happened? The number of people vaccinated, in many communities around the world, fell below this threshold. And there were outbreaks of measles in many cities in the world -- in the U.S., in Europe. Many people got sick. People died of measles. What happened? This article also generated a huge stir within the medical community. Dozens of researchers began to assess if this was actually true. Not only could no one find a causal association between MMR and autism at the population level, but it was also found that this article had incorrect claims. Even more, it was fraudulent. It was fraudulent. In fact, the journal publicly retracted the article in 2010. One of the main concerns and excuses for not getting vaccinated are the adverse effects. Vaccines, like other drugs, can have potential adverse effects. Most are mild and temporary. But the benefits are always greater than possible complications. When we are ill, we want to heal fast. Many of us who are here take antibiotics when we have an infection, we take anti-hypertensives when we have high blood pressure, we take cardiac medications. Why? Because we are sick and we want to heal fast. And we don't question it much. Why is it so difficult to think of preventing diseases,
την πρόληψη των ασθενειών, το να προσέχουμε όταν είμαστε υγιείς; Προσέχουμε πολύ πριν την ασθένεια, ή προσέχουμε πριν από καταστάσεις άμεσου κινδύνου. Φαντάζομαι ότι, η πλειοψηφία αυτών που βρίσκονται εδώ, πρέπει να θυμούνται την πανδημία της γρίπης Α που είχαμε εδώ στην Αργεντινή και σε όλο τον κόσμο το 2009. Όταν τα πρώτα κρούσματα ήρθαν στο φως, εμείς, εδώ στην Αργεντινή, μπαίναμε στο χειμώνα. Δεν ήξερε κανείς απολύτως τίποτα. Ήταν ένα χάος. Ο κόσμος έβγαινε με μάσκες στους δρόμους, ορμάγαμε στα φαρμακεία για να πάρουμε απολυμαντικά. Ο κόσμος έκανε ουρές στα φαρμακεία για να πάρει ένα εμβόλιο, που δεν ήξεραν καν αν ήταν το εμβόλιο που θα τους προστάτευε από τον νέο ιό. Δεν ήξερε απολύτως τίποτα. Εγώ, εκείνη την εποχή, εκτός από το ότι έκανα την πρακτική μου στο Ίδρυμα Βρεφών, δούλευα ως κατ' οίκον παιδίατρος για έναν HMO. Θυμάμαι ότι ξεκινούσε η βάρδια μου στις 8 το πρωί και στις 8 ήδη είχα μια λίστα από 50 προγραμματισμένες επισκέψεις. Ήταν χάος, ο κόσμος δεν ήξερε τι να κάνει. Θυμάμαι ότι εμένα, μου τραβούσαν την προσοχή τα χαρακτηριστικά των ασθενών που έβλεπα. Ήταν ασθενείς λίγο μεγαλύτεροι από αυτούς που συνηθίζαμε να βλέπουμε το χειμώνα, με παρατεταμένες πυρετώδεις λοιμώξεις. Θυμάμαι ότι το συζήτησα με τον επιβλέποντά μου στην πρακτική και αυτός από την πλευρά του είχε ακούσει, από έναν συνάδελφο, για τον μεγάλο αριθμό των εγκύων και των νεαρών ενηλίκων που εισάγονταν στην εντατική, με λοιμώξεις που ήταν δύσκολο να θεραπευτούν. Εκείνη τη στιγμή, βαλθήκαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε. Τη Δευτέρα, νωρίς πήραμε το αμάξι και πήγαμε σε ένα νοσοκομείο στο Μπουένος Άιρες, που υποθέταμε ότι ήταν εκείνο που παραπέμπονταν τα περιστατικά για τον καινούργιο ιό της γρίπης. Φτάσαμε στο κοσμοβριθές νοσοκομείο. Όλο το προσωπικό φορούσε στολές βιοασφάλειας τύπου NASA. Εμείς με μια μάσκα στην τσέπη. Εγώ, υποχόνδρια, δεν ανέπνεα για δύο ώρες. Αλλά μπορέσαμε να βρούμε τι συνέβαινε. Αμέσως ήρθαμε σε επαφή με τους παιδιάτρους έξι νοσοκομείων της πρωτεύουσας και της ευρύτερης περιοχής. Βαλθήκαμε, στον λιγότερο δυνατό χρόνο, να καταλάβουμε πώς λειτουργούσε ο καινούργιος ιός στα παιδιά μας. Ήταν μια μαραθώνια δουλειά, σε λιγότερο από τρεις μήνες, μπορέσαμε να βρούμε ποια χαρακτηριστικά είχε αυτός ο καινούργιος ιός Η1Ν1 στα 251 παιδιά που είχαν εισαχθεί στα νοσοκομεία εξαιτίας του. Μπορέσαμε να βρούμε ποια ήταν τα παιδιά που νοσούσαν πιο σοβαρά, τα οποία ήταν τα μικρότερα από 4, ειδικά τα μικρότερα του ενός έτους, ασθενείς με νευρολογικές ασθένειες, παιδιά με χρόνιες πνευμονικές διαταραχές. Η αναγνώριση αυτών των ομάδων κινδύνου ήταν πολύ σημαντική ώστε να τις συμπεριλάβουμε ως ομάδες προτεραιότητας στις συστάσεις μας για το αντιγριπικό εμβόλιο, όχι μόνο εδώ στην Αργεντινή, αλλά και σε άλλες χώρες όπου ακόμα δεν είχε φτάσει η πανδημία. Ένα χρόνο αργότερα, επειδή υπήρχε ένα διαθέσιμο εμβόλιο κατά του ιού Η1Ν1, θέλαμε να δούμε τι είχε συμβεί. Μετά από μια μεγάλη εκστρατεία εμβολιασμών, που αποσκοπούσε στην προστασία των ομάδων κινδύνου, σε εκείνα τα νοσοκομεία, με το 93% των ομάδων κινδύνου εμβολιασμένο, δεν υπήρχε ούτε 1 ασθενείς που να έχει εισαχθεί σε νοσοκομείο εξαιτίας του ιού Η1Ν1. (Χειροκρότημα) Έτος 2009, 251. Έτος 2010, μηδέν. Ο εμβολιασμός είναι μια πράξη προσωπικής ευθύνης, αλλά έχει και ένα σημαντικό συλλογικό αποτέλεσμα. Αν εγώ εμβολιαστώ, δεν προστατεύω μόνο τον εαυτό μου, αλλά προστατεύω ακόμα και τον άλλον. Η Σολ είχε κοκκύτη. Η Σολ ήταν πολύ μικρή και ακόμα δεν είχε κάνει το πρώτο της εμβόλιο κατά του κοκκύτη. Ακόμα αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν όλοι οι άνθρωποι γύρω από τη Σολ είχαν εμβολιαστεί. (Χειροκρότημα)
by taking care of ourselves when we are healthy? We take care of ourselves a lot when affected by an illness, or in situations of imminent danger. I imagine most of us here, remember the influenza-A pandemic which broke out in 2009 in Argentina and worldwide. When the first cases began to come to light, we, here in Argentina, were entering the winter season. We knew absolutely nothing. Everything was a mess. People wore masks on the street, ran into pharmacies to buy alcohol gel. People would line up in pharmacies to get a vaccine, without even knowing if it was the right vaccine that would protect them against this new virus. We knew absolutely nothing. At that time, in addition to doing my fellowship at the Infant Foundation, I worked as a home pediatrician for a prepaid medicine company. I remember that I started my shift at 8 a.m., and by 8, I already had a list of 50 scheduled visits. It was chaos; people didn't know what to do. I remember the types of patients that I was examining. The patients were a little older than what we were used to seeing in winter, with longer fevers. And I mentioned that to my fellowship mentor, and he, for his part, had heard the same from a colleague, about the large number of pregnant women and young adults being hospitalized in intensive care, with hard-to-manage clinical profiles. At that time, we set out to understand what was happening. First thing Monday morning, we took the car and went to a hospital in Buenos Aires Province, that served as a referral hospital for cases of the new influenza virus. We arrived at the hospital; it was crowded. All health staff were dressed in NASA-like bio-safety suits. We all had face masks in our pockets. I, being a hypochondriac, didn't breathe for two hours. But we could see what was happening. Immediately, we started reaching out to pediatricians from six hospitals in the city and in Buenos Aires Province. Our main goal was to find out how this new virus behaved in contact with our children, in the shortest time possible. A marathon work. In less than three months, we could see what effect this new H1N1 virus had on the 251 children hospitalized by this virus. We could see which children got more seriously ill: children under four, especially those less than one year old; patients with neurological diseases; and young children with chronic pulmonary diseases. Identifying these at-risk groups was important to include them as priority groups in the recommendations for getting the influenza vaccine, not only here in Argentina, but also in other countries which the pandemic not yet reached. A year later, when a vaccine against the pandemic H1N1 virus became available, we wanted to see what happened. After a huge vaccination campaign aimed at protecting at-risk groups, these hospitals, with 93 percent of the at-risk groups vaccinated, had not hospitalized a single patient for the pandemic H1N1 virus. (Applause) In 2009: 251. In 2010: zero. Vaccination is an act of individual responsibility, but it has a huge collective impact. If I get vaccinated, not only am I protecting myself, but I am also protecting others. Sol had whooping cough. Sol was very young, and she hadn't yet received her first vaccine against whooping cough. I still wonder what would have happened if everyone around Sol had been vaccinated. (Applause)