So for the past 12 years, I've been obsessed with this idea that climate change is an information issue that computers will help us fight. I went from data science to climate policy research, from tech to public service, in pursuit of better data to avoid the wasted energy, resources, opportunities that lead to runaway carbon emissions. Until one day, running in the streets with a friend, it hit me: the same cars, factories, power plants whose emissions are wrecking our climate over time also release harmful, local pollutants that threaten our health right here and right now. All this time I'd focused on the long-term environmental risk when I should have been up in arms about the immediate health impact of pollutants in the air.
Ik ben al 12 jaar geobsedeerd door het idee dat klimaatverandering een informatieprobleem is waarbij computers ons kunnen helpen. Ik verhuisde van datawetenschap naar klimaatonderzoek en van techniek naar openbare dienst op zoek naar betere gegevens om het verspillen van energie en middelen te vermijden dat de koolstofuitstoot zo op hol doet slaan. Op een dag was ik met een vriend aan het rennen toen het tot me doordrong: dezelfde auto’s, fabrieken en energiecentrales waarvan de emissies ons klimaat om zeep helpen, veroorzaken ook lokaal schadelijke verontreiniging die onze gezondheid hier en nu bedreigt. Ik had me al die tijd gefocust op milieurisico’s op de lange termijn, terwijl ik me zorgen had moeten maken over de directe gezondheidsgevolgen van vervuiling in de lucht.
Air pollution is a burning public health crisis. It kills seven million people every year, it costs five trillion dollars to the world economy and, worst, it robs us of our most precious gift, the years in our lives: six months of life expectancy in my hometown of Paris and up to three, four, five years in parts of India and China. And in the US, more people die from car exhaust than from car accidents.
Luchtverontreiniging is een urgente crisis voor de volksgezondheid. Ze doodt zeven miljoen mensen per jaar, kost de wereldeconomie vijf biljoen dollar en, het ergst van al, berooft ons van ons meest kostbare geschenk: jaren van ons leven. Zes maanden levensverwachting in mijn woonplaats Parijs en tot drie, vier, vijf jaar in delen van India en China. In de VS sterven meer mensen door uitlaatgassen van auto's dan door auto-ongelukken.
So how do we protect ourselves from pollution? The reason it's difficult is an information gap. We simply lack the data to understand our exposure. And that's because the way we monitor air quality today is designed not to help people breathe but to help governments govern. Most major cities operate networks of air-quality monitoring stations like this one in London, to decide when to cut traffic or when to shut down factories. And these machines are like the computers from the '60s that filled entire rooms. They're incredibly precise but incredibly large, heavy, costly -- so much that you can only deploy just a few of them, and they cannot move. So to governments, air pollution looks like this. But for the rest of us, air quality looks like this. It changes all the time: hour by hour, street by street, up to eight times within a single city block. And even more from indoor to outdoor. So unless you happen to be walking right next to one of those stations, they just cannot tell you what you breathe.
Hoe kunnen we onszelf dus beschermen tegen vervuiling? Het is moeilijk door gebrek aan informatie. We hebben gewoon de gegevens niet om onze blootstelling te begrijpen. En dat komt door de manier waarop we vandaag de dag de luchtkwaliteit bewaken. Ze is niet ontworpen om mensen te helpen ademen, maar om overheden te helpen regeren. De meeste grote steden hebben netwerken van meetstations van luchtkwaliteit, zoals dit in Londen, om te beslissen wanneer het verkeer te minderen of fabrieken stil te leggen. Deze machines zijn als de computers uit de jaren 60 die hele kamers vulden. Ze zijn ongelooflijk precies, maar ongelooflijk groot, zwaar, kostbaar -- zodat je er maar enkele kan inzetten en ze kunnen niet bewegen. Voor overheden ziet luchtvervuiling er zo uit. Maar voor de rest van ons ziet luchtkwaliteit er als volgt uit. Het verandert de hele tijd: van uur tot uur, straat tot straat, tot acht keer binnen een stadsblok. En nog meer van binnen naar buiten. Tenzij je toevallig bij een van die stations passeert, kunnen ze je gewoon niet vertellen wat je inademt.
So what would environmental protection look like if it was designed for the age of the smartphone? So for the past three years, my team and I have been building a technology that helps you know what you breathe and fits in your hand. Flow is a personal air-quality tracker that you can wear with you on a backpack, a bike, a stroller. It's packed with miniature sensors that monitor the most important pollutants in the air around you, like nitrogen oxides, the exhaust gas from cars, or particulate matter that gets into your bloodstream and creates strokes and heart issues. Or volatile organic compounds, the thousands of chemicals in everyday products that we end up breathing. And that makes this data actionable and helps you understand what you're breathing by telling you where and when you've been exposed to poor air quality, and that way you can make informed decisions to take action against pollution.
Hoe zou milieubescherming eruitzien als ze werd ontworpen voor de tijd van de smartphone? In de afgelopen drie jaar bouwen mijn team en ik aan een technologie die je helpt weten wat je inademt en in je hand past. 'Flow' is een persoonlijke tracker voor luchtkwaliteit die je bij je kunt dragen op een rugzak, een fiets, een kinderwagen. Hij zit vol met miniatuursensoren die toezicht houden op de belangrijkste vervuilende stoffen in de lucht, zoals stikstofoxiden, uitlaatgassen van auto's, of deeltjes die in je bloedbaan geraken en beroertes en hartproblemen veroorzaken. Of vluchtige organische stoffen, de duizenden stoffen in alledaagse producten die we uiteindelijk inademen. Dat maakt deze data bruikbaar en helpt je begrijpen wat je inademt door je te vertellen waar en wanneer je blootstaat aan slechte luchtkwaliteit. Op die manier kan je weloverwogen beslissen om er iets tegen te doen. Je kunt thuis andere producten gaan gebruiken,
You can change the products you use at home, you can find the best route to cycle to work, you can run when pollution is not peaking and you can find the best park to bring your children out.
de beste route vinden om naar het werk te fietsen, je kan gaan joggen wanneer de vervuiling niet piekt en je kunt het beste park vinden voor je kinderen.
Over time you build better habits to decrease your exposure to pollution, and by tracking air quality around them, cyclists, commuters, parents will also contribute to mapping air quality in their city. So we're building more than a device, but a community. And last summer, we sent early prototypes of our technology to 100 volunteers in London, and together they mapped air quality across 1,000 miles of sidewalk and 20 percent of all of central London. So our goal now is to scale this work around the world, to crowdsource data so we can map air quality on every street, to build an unprecedented database so scientists can research pollution, and to empower citizens, civic leaders, policy makers to support clean-air policies for change. Because this can and must change.
Langzaam verander je je gewoonten zodat je je blootstelling verlaagt. Door de luchtkwaliteit om zich heen te meten, zullen fietsers, pendelaars en ouders ook bijdragen aan het in kaart brengen van de luchtkwaliteit in hun stad. We bouwen dus méér dan een apparaat, we bouwen een gemeenschap. Afgelopen zomer stuurden we de eerste prototypes van onze technologie naar 100 vrijwilligers in Londen. Samen brachten ze de luchtkwaliteit in kaart langs 1600 km stoep en 20 procent van het centrum van Londen. Ons doel is nu om dit werk wereldwijd op te schalen, om data te crowdsourcen en luchtkwaliteit op straatniveau in kaart te brengen, om een ongeëvenaarde database op te bouwen zodat wetenschappers vervuiling kunnen onderzoeken, en om burgers, maatschappelijke leiders en beleidsmakers te machtigen om beleid voor schone lucht te ondersteunen. Omdat dit kan en moet veranderen.
Remember cigarettes in bars? It took decades of lung cancer research and second-hand smoking studies, but eventually, we reached a tipping point and we passed smoking-ban laws. We must reach the same tipping point for air quality and I believe we will. In the past couple years alone, governments have fined carmakers record amounts for cheating on emission standards. Cities have passed congestion charges or built bike lanes -- like Paris that turned this highway, right next to my home, in the middle of the city, into a waterfront park. And now mayors around the world are thinking of banning diesel outright by 2025, 2030, 2035. But how much faster could we go, how many lives could we save?
Herinner je je sigaretten in cafés? Het nam tientallen jaren onderzoek naar longkanker en 'meeroken' in beslag, maar uiteindelijk bereikten we een keerpunt en kwam het rookverbod erdoor. We moeten hetzelfde keerpunt voor de luchtkwaliteit bereiken en ik denk dat het kan. In de afgelopen paar jaar alleen al kregen autofabrikanten een recordbedrag aan boetes wegens gesjoemel met emissienormen. Steden voerden tolheffingen in of legden fietspaden aan -- zoals Parijs, dat deze snelweg vlak naast mijn huis in het midden van de stad omturnde tot een park bij het water. Burgemeesters denken wereldwijd aan een verbod op diesel tegen 2025, 2030, 2035. Maar hoeveel sneller kan het? Hoeveel levens kunnen we besparen?
Technology alone will not solve climate change, nor will it make air pollution disappear overnight. But it can make the quality of our air much more transparent, and if we can empower people to take action to improve their own health, then together we can act to bring an end to our pollution.
Technologie alleen zal de klimaatverandering niet oplossen, noch de luchtvervuiling in een wip laten verdwijnen. Maar ze kan de kwaliteit van onze lucht veel transparanter maken en als we mensen in staat kunnen stellen om aan hun eigen gezondheid te werken, dan kunnen we samen ageren om een einde te maken aan de vervuiling.
Thank you very much.
Dank je zeer.
(Applause)
(Applaus)