Βλέπετε μια υπέροχη δήλωση, που λέει ότι "Το φως δημιουργεί ατμόσφαιρα, δημιουργεί την αίσθηση του χώρου, και αποτελεί επίσης την έκφραση της δομής". Η δήλωση αυτή δεν είναι δική μου. Αλλά φυσικά του Λε Κορμπυζιέ, του περίφημου αρχιτέκτονα. Εδώ βλέπετε τι εννοούσε. Σε ένα από τα πανέμορφα κτίριά του, στο παρεκκλήσι της Νοτρ Νταμ ντ' Οτ στο Ρονσάμπ -- όπου δημιουργεί αυτό το φως απλά και μόνο επειδή υπάρχει και το σκοτάδι. Πιστεύω ότι αυτή είναι και η ουσία της δεκαοκτάλεπτης αυτής ομιλίας -- δεν υπάρχει καλός φωτισμός που να ευνοεί την υγεία και την ευημερία μας εάν δεν υπάρχει σωστό σκοτάδι.
There's a beautiful statement on the screen that says, "Light creates ambiance, light makes the feel of a space, and light is also the expression of structure." Well, that was not by me. That was, of course, by Le Corbusier, the famous architect. And here you can see what he meant in one of his beautiful buildings -- the chapel Notre Dame Du Haut De Ronchamp -- where he creates this light that he could only make because there's also dark. And I think that is the quintessence of this 18-minute talk -- that there is no good lighting that is healthy and for our well-being without proper darkness.
Κάπως έτσι, λοιπόν, θα φωτίζαμε τα γραφεία μας. Υπάρχουν κανόνες και πρότυπα που μας λένε τι ένταση θα πρέπει να έχει το φως και ότι πρέπει να υπάρχει απόλυτη ομοιομορφία. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνουμε ομοιόμορφο φωτισμό από τον έναν τοίχο στον άλλο με μια απλή σειρά από λάμπες. Και αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μόλις σας έδειξα από το Λε Κορμπυζιέ Αν προσπαθούσαμε να εφαρμόσουμε αυτούς τους κανόνες και πρότυπα στο Πάνθεον της Ρώμης δε θα έμοιαζε ποτέ έτσι, γιατί αυτό το υπέροχο φως που διαχέεται από μόνο του υπάρχει απλά και μόνο επειδή υπάρχει και σκοτάδι στο ίδιο κτίριο. Αυτό περίπου εννοούσε και ο Σαντιάγο Καλατράβα όταν είπε ότι ''Χρησιμοποιώ το φως στα κτίριά μου για λόγους ευμάρειας.'' Δεν εννοούσε την ευμάρεια ενός δείπνου πέντε πιάτων σε σύγκριση με ένα απλό δείπνο, αλλά την ευμάρεια που προσφέρει η ποιότητα ενός κτιρίου στους ανθρώπους. Εννοούσε το γεγονός ότι μπορείς να δεις τον ουρανό και να αισθανθείς τον ήλιο. Δημιούργησε αυτά τα υπέροχα κτίρια στα οποία βλέπει κανείς τον ουρανό και αισθάνεται τον ήλιο εξασφαλίζοντας μια καλύτερη ζωή στο δομημένο περιβάλλον βασιζόμενος απλά στη σχέση του φωτός με τη λάμψη και τη σκιά του.
So this is how we normally would light our offices. We have codes and standards that tell us that the lights should be so much Lux and of great uniformity. This is how we create uniform lighting from one wall to the other in a regular grid of lamps. And that is quite different from what I just showed you from Le Corbusier. If we would apply these codes and standards to the Pantheon in Rome, it would never have looked like this, because this beautiful light feature that goes around there all by itself can only appear because there is also darkness in that same building. And the same is more or less what Santiago Calatrava said when he said, "Light: I make it in my buildings for comfort." And he didn't mean the comfort of a five-course dinner as opposed to a one-course meal, but he really meant the comfort of the quality of the building for the people. He meant that you can see the sky and that you can experience the sun. And he created these gorgeous buildings where you can see the sky, and where you can experience the sun, that give us a better life in the built environment, just because of the relevance of light in its brightness and also in its shadows.
Όλα αυτά, φυσικά, συνοψίζονται στον ήλιο. Πιθανόν αυτή η εικόνα να υποδηλώνει ότι ο ήλιος είναι κακός ή εχθρικός. Δε θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλη η ενέργεια σ' αυτόν τον πλανήτη προέρχεται στην πραγματικότητα από τον ήλιο. Και το φως είναι η μόνη φανερή εκδήλωση της ενέργειας αυτής. Στον ήλιο οφείλεται η δυναμική, η αλλαγή των χρωμάτων και η ομορφιά του χώρου που μας περιβάλλει. Όπως και σε αυτό το κτίριο, το Μουσείο Τέχνης στην Ατλάντα, το οποίο κατασκευάστηκε από τον Ιταλό Ρέντζο Πιάνο σε συνεργασία με την Arup Lighting, μια υπέροχη ομάδα σχεδιαστών φωτισμού, που κατάφεραν μια διακριτική διαμόρφωση του φωτός στο χώρο, λαμβάνοντας υπόψη τη λειτουργία του ήλιου μέσω των ανοιγμάτων στην οροφή. Έτσι με έναν έμμεσο τρόπο μπορείτε να δείτε τον ήλιο. Αυτό που έκαναν δηλαδή ήταν να κατασκευάσουν ένα ενιαίο δομικό στοιχείο με σκοπό να βελτιώσουν την ποιότητα του χώρου που περιβάλει τους επισκέπτες του μουσείου. Δημιούργησαν αυτήν τη σκιά που βλέπετε εδώ, η οποία ουσιαστικά καλύπτει τον ήλιο αλλά συγχρόνως δίνει πρόσβαση στο ευεργετικό φως της ημέρας. Εδώ βλέπετε πώς με δεξιοτεχνία σχεδίασαν μια διαδικασία βασιζόμενοι σε φυσικά πρότυπα, σε ποσοτικές αλλά και ποιοτικές μεθόδους για να φτάσουν σε ένα τελικό αποτέλεσμα ολοκληρωμένο και ολιστικό ως προς την αρχιτεκτονική του. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας υπήρξαν λάθη. Όπως εδώ που το φώς πέφτει απευθείας στο πάτωμα. αλλά βρήκαν εύκολα την πηγή προέλευσής του. Επιτρέπουν έτσι στους επισκέπτες του κτιρίου να απολαύσουν πραγματικά τον ήλιο και τα ωφέλιμα στοιχεία του.
And what it all boils down to is, of course, the sun. And this image of the Sun may suggest that the Sun is something evil and aggressive, but we should not forget that all energy on this planet actually comes from the Sun, and light is only a manifestation of that energy. The sun is for dynamics, for color changes. The sun is for beauty in our environment, like in this building -- the High Museum in Atlanta, which has been created by Renzo Piano from Italy, together with Arup Lighting, a brilliant team of lighting designers, who created a very subtle modulation of light across the space, responding to what the sun does outside, just because of all these beautiful openings in the roof. So in an indirect way, you can see the sun. And what they did is they created an integral building element to improve the quality of the space that surrounds the visitors of the museum. They created this shade that you can see here, which actually covers the sun, but opens up to the good light from the sky. And here you can see how they really crafted a beautiful design process with physical models, with quantitative as well as qualitative methods, to come to a final solution that is truly integrated and completely holistic with the architecture. They allowed themselves a few mistakes along the way. As you can see here, there's some direct light on the floor, but they could easily figure out where that comes from. And they allow people in that building to really enjoy the sun, the good part of the sun.
Το να απολαύσει κανείς τον ήλιο μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Μπορεί να το κάνει έτσι ή κάπως έτσι, που μοιάζει λίγο περίεργο. Αυτό συνέβη το 1963 ενώ παρακολουθούσαν μία έκλειψη ηλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί πάνω είναι αρκετά φωτεινά κι έτσι βρέθηκε αυτή η ενδιαφέρουσα λύση. Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα αυτού που αποκαλώ η υπέροχη δυναμική του ήλιου, που αν εφαρμοστεί σε ένα κτίριο, προσδίδει ποιότητα στο δομημένο περιβάλλον και πραγματικά εμπλουτίζει τις ζωές μας. Όλα αυτά οφείλονται στο σκοτάδι, αλλά και στο φως, φυσικά. Διαφορετικά δε θα υπήρχε αυτή η δυναμική.
And enjoying the sun can be in many different ways, of course. It can be just like this, or maybe like this, which is rather peculiar, but this is in 1963 -- the viewing of a sun eclipse in the United States. And it's just a bit bright up there, so these people have found a very intriguing solution. This is, I think, a very illustrative image of what I try to say -- that the beautiful dynamics of sun, bringing these into the building, creates a quality of our built environment that truly enhances our lives. And this is all about darkness as much as it is about lightness, of course, because otherwise you don't see these dynamics.
Σε αντιπαράθεση με τα πρώτα γραφεία που σας έδειξα στην αρχή της ομιλίας, έρχονται τα γνωστά αυτά γραφεία της White Group. Ειδικεύονται πάνω στην οικολογική συμβουλευτική ή κάτι ανάλογο. Πραγματικά εφαρμόζουν αυτό που πρεσβεύουν αφού στα γραφεία δεν υπάρχει καθόλου ηλεκτρικός φωτισμός. Έχει απλώς στη μία πλευρά αυτό το τεράστιο γυάλινο παράθυρο από όπου το φως του ήλιου εισχωρεί μέσα στο χώρο δημιουργώντας ποιότητα και τρομερή δυναμική έκταση. Μπορεί να είναι υποφωτισμένα αλλά κάνεις τη δουλειά σου ή πολύ φωτεινά και πάλι κάνεις τη δουλειά σου. Όμως το ανθρώπινο μάτι φαίνεται ότι τελικά είναι άκρως προσαρμόσιμο στις διαφορετικές φωτιστικές καταστάσεις που συνθέτουν ένα περιβάλλον, και δεν είναι ποτέ βαρετές και ανιαρές, βοηθώντας μας έτσι να εμπλουτίσουμε τις ζωές μας.
As opposed to the first office that I showed you in the beginning of the talk, this is a well-known office, which is the Weidt Group. They are in green energy consulting, or something like that. And they really practice what they preach because this office doesn't have any electric lighting at all. It has only, on one side, this big, big glass window that helps to let the sunlight enter deep into the space and create a beautiful quality there and a great dynamic range. So it can be very dim over there, and you do your work, and it can be very bright over there, and you do your work. But actually, the human eye turns out to be remarkably adaptable to all these different light conditions that together create an environment that is never boring and that is never dull, and therefore helps us to enhance our lives.
Οφείλω πραγματικά να σας συστήσω αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ο Ρίτσαρντ Κέλι, ο οποίος γεννήθηκε πριν από 100 χρόνια, και αυτός είναι ο λόγος που σας τον αναφέρω τώρα γιατί είναι μια χρονιά αφιερωμένη σε εκείνον. Στη δεκαετία του 1930, ήταν ο πρώτος που περιέγραψε μια μεθοδολογία πάνω στο σύγχρονο σχεδιασμό φωτισμού. Εισήγαγε τρεις νέους όρους: "εστίαση σε συγκεκριμένα αντικείμενα", "διάχυτος φωτισμός" και ''το παιχνίδι με την ένταση του φωτός" μέσα από πολύ διαφορετικές ιδέες πάνω στον αρχιτεκτονικό φωτισμό που συνολικά συνθέτουν την υπέροχη αυτή εμπειρία.
I really owe a short introduction of this man to you. This is Richard Kelly who was born 100 years ago, which is the reason I bring him up now, because it's kind of an anniversary year. In the 1930s, Richard Kelly was the first person to really describe a methodology of modern lighting design. And he coined three terms, which are "focal glow," "ambient luminescence" and "play of the brilliants" -- three very distinctly different ideas about light in architecture that all together make up this beautiful experience.
Ξεκινάμε με την εστίαση σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Εννοούσε κάτι τέτοιο. Το φως μας κατευθύνει στο χώρο και μας βοηθάει να περιφερθούμε. Ή κάτι σαν αυτό εδώ, το σχεδιασμό φωτισμού για τον εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων της General Motors. Μπαίνοντας στο χώρο σας φαίνεται πολύ εντυπωσιακός εξαιτίας της συγκεκριμένης αυτής εστίασης, της τεράστιας αυτής πηγής φωτός στο κέντρο. Προσωπικά με παραπέμπει στο θέατρο, αλλά θα επανέλθω σ' αυτό σε λίγο. Είναι ο προβολέας του καλλιτέχνη που σας βοηθάει να εστιάσετε. Θα μπορούσε να είναι επίσης η αχτίδα φωτός ανάμεσα από τα σύννεφα που φωτίζει ένα σημείο του εδάφους τονίζοντάς το σε αντίθεση με το υποφωτισμένο περιβάλλον γύρω του. Μοιάζει ίσως και με την τακτική πωλήσεων στη σύγχρονη αγορά. Φωτίζοντας το εμπόρευμα δημιουργούνται έντονες αντιθέσεις που μας κατευθύνουν.
So to begin with, focal glow. He meant something like this -- where the light gives direction to the space and helps you to get around. Or something like this, which is the lighting design he did for General Motors, for the car showroom. And you enter that space, and you feel like, "Wow! This is so impressive," just because of this focal point, this huge light source in the middle. To me, it is something from theater, and I will get back to that a little bit later. It's the spotlight on the artist that helps you to focus. It could also be the sunlight that breaks through the clouds and lights up a patch of the land, highlighting it compared to the dim environment. Or it can be in today's retail, in the shopping environment -- lighting the merchandise and creating accents that help you to get around. Ambient luminescence is something very different.
Ο διάχυτος φωτισμός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Ρίτσαρντ Κέλι το αντιλαμβανόταν ως κάτι αχανές, χωρίς καμία συγκεκριμένη εστίαση, όπου όλες οι λεπτομέρειες χάνονται μέσα στο άπειρο. Το θεωρώ ένα πολύ άνετο είδος φωτισμού που μας βοηθά να χαλαρώσουμε και να συλλογιστούμε. Μοιάζει επίσης κάπως έτσι: στο Εθνικό Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου το μπλε αυτό φως περιβάλλει όλες τις εκθέσεις και τις γκαλερί μονομιάς.
Richard Kelly saw it as something infinite, something without any focus, something where all details actually dissolve in infinity. And I see it as a very comfortable kind of light that really helps us to relax and to contemplate. It could also be something like this: the National Museum of Science in London, where this blue is embracing all the exhibitions and galleries in one large gesture.
Τέλος, η άποψη του Κέλι για το παιχνίδι με την ένταση του φωτισμού. Υπάρχει στη γραμμή του ορίζοντα του Χονγκ Κονγκ, ή στον πολυέλαιο της λυρικής σκηνής ή ακόμα και σε αυτήν την αίθουσα, που αποτελεί τη διακόσμηση, το κερασάκι στην τούρτα, κάτι παιχνιδιάρικο, μια απλή προσθήκη στον αρχιτεκτονικό χώρο, θα έλεγα. Αυτά τα τρία διαφορετικά στοιχεία συνθέτουν ένα περιβάλλον φωτισμού που μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα. Μπορούμε να το δημιουργήσουμε μόνο μέσω του σκοταδιού. Θα σας το εξηγήσω πιο αναλυτικά. Φαντάζομαι το ίδιο θα εξήγησε ο Ρίτσαρντ Κέλι, εδώ αριστερά, στον Λούτβιγκ Μις Φαν ντε Ρόε. Πίσω τους βλέπετε το κτίριο Σίγκραμ, που αργότερα αποτέλεσε υπόδειγμα για το σύγχρονο σχεδιασμό φωτισμού.
And then finally, Kelly's play of brilliants added to that really some play, I think, of the skyline of Hong Kong, or perhaps the chandelier in the opera house, or in the theater here, which is the decoration, the icing on the cake, something playful, something that is just an addition to the architectural environment, I would say. These three distinct elements, together, make a lighting environment that helps us to feel better. And we can only create these out of darkness. And I will explain that further. And I guess that is something that Richard Kelly, here on the left, was explaining to Ludwig Mies van Der Rohe. And behind them, you see that Seagram Building that later turned into an icon of modern lighting design.
Εκείνη την εποχή υπήρξαν και οι πρώτες απόπειρες για τη φωτοθεραπεία. Εδώ βλέπετε μία φωτογραφία από την Ιατρική Βιβλιοθήκη των ΗΠΑ, όπου αυτά τα άτομα εκτίθενται στον ήλιο για να αναρρώσουν. Η ευεργετική ιδιότητα του φωτός είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που σας περιγράφω σήμερα. Στη σημερινή σύγχρονη ιατρική επικρατεί μία αντίληψη του φωτός με ένα σχεδόν βιοχημικό τρόπο. Λέγεται ότι όταν κοιτάμε τα διάφορα αντικείμενα το κίτρινο φως μας βοηθάει περισσότερο και είμαστε πιο ευαίσθητοι σε αυτό. Όμως οι κιρκαδικοί ρυθμοί μας, αυτοί δηλαδή που μας βοηθούν να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε, να είμαστε σε εγρήγορση, σε χαλάρωση και τα λοιπά, επηρεάζονται πολύ περισσότερο από το μπλε φως. Παραμετροποιώντας τους τόνους του μπλε στον περιβάλλοντα χώρο μας βοηθά να χαλαρώσουμε, ή να δραστηριοποιηθούμε, να κοιμηθούμε ή να μείνουμε ξύπνιοι. Και με αυτόν τον τρόπο στο άμεσο, ίσως, μέλλον ο φωτισμός μπορεί να βοηθήσει στα νοσοκομεία ώστε η υγεία των ασθενών να βελτιώνεται πιο εύκολα και να αναρρώνουν πιο γρήγορα. Στα αεροπλάνα ίσως να μπορούμε να ξεπεράσουμε έτσι το τζετ λαγκ. Στα σχολεία ίσως με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά να μαθαίνουν καλύτερα επειδή θα συγκεντρώνονται περισσότερο στο διάβασμά τους. Μπορείτε να σκεφτείτε πολλές ακόμα εφαρμογές. Θα ήθελα όμως να επεκταθώ λίγο παραπάνω σε ότι αφορά το συνδυασμό μεταξύ φωτός και σκοταδιού ως ποιότητα στη ζωή μας.
Those times, there were some early attempts also for light therapy already. You can see here a photo from the United States Library of Medicine, where people are put in the sun to get better. It's a little bit of a different story, this health aspect of light, than what I'm telling you today. In today's modern medicine, there is a real understanding of light in an almost biochemical way. And there is the idea that, when we look at things, it is the yellow light that helps us the most, that we are the most sensitive for. But our circadian rhythms, which are the rhythms that help us to wake and sleep and be alert and relaxed and so forth and so on, they are much more triggered by blue light. And by modulating the amount of blue in our environment, we can help people to relax, or to be alert, to fall asleep, or to stay awake. And that is how, maybe in the near future, light can help hospitals to make people better sooner, recover them quicker. Maybe in the airplane, we can overcome jet lag like that. Perhaps in school, we can help children to learn better because they concentrate more on their work. And you can imagine a lot more applications. But I would like to talk further about the combination of light and darkness as a quality in our life.
Φυσικά, το φως στις κοινωνικές επαφές βοηθάει στο να αναπτύξουμε σχέσεις με όλα τα στοιχεία γύρω μας. Είναι το σημείο που συγκεντρωνόμαστε όταν θέλουμε να πούμε κάτι ο ένας στον άλλο. Και όλα αφορούν σε αυτόν τον πλανήτη. Τη νύχτα αυτός ο πλανήτης μοιάζει κάπως έτσι. Και νομίζω ότι αυτή είναι η πιο συγκλονιστική εικόνα από όλη την ομιλία μου σήμερα. Επειδή όλο αυτό το φως αντανακλάται στον ουρανό. Ποτέ δε φτάνει στο έδαφος για το οποίο και προοριζόταν. Δεν είναι προς όφελος των ανθρώπων. Απλώς καταστρέφει το σκοτάδι. Σε παγκόσμιο επίπεδο φαίνεται κάπως έτσι. Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που βλέπετε εδώ. Πόσο φως αντανακλάται προς τον ουρανό και ποτέ δε φτάνει στο έδαφος. Αν δούμε πώς θα έπρεπε να είναι η Γη θα έπρεπε να μοιάζει με αυτήν την εμπνευσμένη εικόνα, όπου το σκοτάδι εντείνει τη φαντασία μας και την περισυλλογή. Μας βοηθάει να σχετιζόμαστε με τα πάντα.
So light is, of course, for social interaction also -- to create relationships with all the features around us. It is the place where we gather around when we have to say something to each other. And it is all about this planet. But when you look at this planet at night, it looks like this. And I think this is the most shocking image in my talk today. Because all this light here goes up to the sky. It never reaches the ground where it was meant for. It never is to the benefit of people. It only spoils the darkness. So at a global scale, it looks like this. And, I mean, that is quite amazing, what you see here -- how much light goes up into the sky and never reaches the ground. Because if we look at the Earth the way it should be, it would be something like this very inspiring image where darkness is for our imagination and for contemplation and to help us to relate to everything.
Ο κόσμος όμως αλλάζει και η αστικοποίηση επηρεάζει τα πάντα. Τράβηξα τη φωτογραφία αυτή πριν από δύο εβδομάδες στο Γκουανζού και συνειδητοποίησα ότι πριν από δέκα χρόνια δεν υπήρχαν καν τέτοιου είδους κτίρια. Ήταν μια πολύ πιο μικρή πόλη και ο ρυθμός ανάπτυξης της αστικοποίησης είναι απίστευτος και ταχύτατος. Πρέπει να κατανοήσουμε αυτά τα βασικά ερωτήματα: Πώς κινούνται οι άνθρωποι στα νέα αυτά αστικά τοπία; Πώς μοιράζονται τον πολιτισμό τους; Πώς αντιμετωπίζουμε θέματα όπως η κινητικότητα; Και πώς μπορεί το φως να βοηθήσει; Οι νέες τεχνολογίες φαίνεται να έχουν φτάσει σε ένα ενδιαφέρον στάδιο ώστε να προσφέρουν λύσεις κατά της αστικοποίησης και να μας παράσχουν καλύτερα περιβάλλοντα.
The world is changing though, and urbanization is a big driver of everything. I took this photo two weeks ago in Guangzhou, and I realized that 10 years ago, there was nothing like this, of these buildings. It was just a much smaller city, and the pace of urbanization is incredible and enormous. And we have to understand these main questions: How do people move through these new urban spaces? How do they share their culture? How do we tackle things like mobility? And how can light help there? Because the new technologies, they seem to be in a really interesting position to contribute to the solutions of urbanization and to provide us with better environments.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο φωτισμός βασιζόταν σε τέτοιου είδους λάμπες. Φυσικά υπήρχαν και λαμπτήρες αλογόνου, φθορισμού και διάφορα άλλα τέτοια. Τώρα έχουμε τα LED. Εδώ βλέπετε το πιο πρόσφατο και πόσο εκπληκτικά μικρό είναι. Αυτό ακριβώς μας προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία γιατί αυτό το μικροσκοπικό μέγεθος μας επιτρέπει να εστιάσουμε το φως εκεί που πραγματικά το θέλουμε. Μπορούμε επίσης να μη χρησιμοποιήσουμε φως εκεί που δε χρειάζεται και να διατηρήσουμε το σκοτάδι. Αυτή λοιπόν είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση και συγχρόνως ένας νέος τρόπος φωτισμού του αρχιτεκτονικού χώρου, έχοντας πάντα ως γνώμονα την ευμάρειά μας. Το πρόβλημα είναι, ότι αν και θέλω να σας δείξω πώς ακριβώς λειτουργεί, θα μπορούσα να έχω τέσσερα πάνω στο δάχτυλό μου και εσείς δε θα μπορούσατε καν να τα δείτε. Ζήτησα λοιπόν από το εργαστήριό μας να κάνει κάτι και είπαν ότι κάτι θα μπορέσουν να κάνουν. Κατασκεύασαν λοιπόν για 'μένα το μεγαλύτερο LED στον κόσμο, αποκλειστικά για το TEDx στο Άμστερνταμ.
It's not that long ago that our lighting was just done with these kinds of lamps. And of course, we had the metal-halide lamps and fluorescent lamps and things like that. Now we have LED, but here you see the latest one, and you see how incredibly small it is. And this is exactly what offers us a unique opportunity, because this tiny, tiny size allows us to put the light wherever we really need it. And we can actually leave it out where it's not needed at all and where we can preserve darkness. So that is a really interesting proposition, I think, and a new way of lighting the architectural environment with our well-being in mind. The problem is, though, that I wanted to explain to you how this really works -- but I can have four of these on my finger, so you would not be able to really see them. So I asked our laboratory to do something about it, and they said, "Well, we can do something." They created for me the biggest LED in the world especially for TEDx in Amsterdam.
Να 'το λοιπόν. Είναι το ίδιο που βλέπετε κι εκεί αλλά 200 φορές πιο μεγάλο. Θα σας δείξω στα γρήγορα πώς λειτουργεί. Για να καταλάβετε. Όλα τα LED που φτιάχνονται σήμερα παράγουν μπλε φως. Δεν είναι όμως ιδιαίτερα ευχάριστο ή άνετο. Γι' αυτόν τον λόγο καλύπτουμε το λαμπτήρα με έναν κάλυκα φωσφόρου. Ο φώσφορος διεγείρεται από το μπλε φως και κάνει το φως πιο λευκό, πιο θερμό και ευχάριστο. Μετά όταν προσθέσεις τον αντίστοιχο φακό μπορείς να εστιάσεις τη δέσμη αυτού του φωτός εκεί που θέλεις χωρίς να χαθεί η παραμικρή ποσότητα φωτός στον ουρανό ή οπουδήποτε αλλού. Μπορείτε έτσι να διατηρήσετε το σκοτάδι και να δημιουργήσετε φως. Ήθελα απλώς να σας το δείξω για να καταλάβετε πώς λειτουργεί. Σας ευχαριστώ.
So here it is. It's the same thing as you can see over there -- just 200 times bigger. And I will very quickly show you how it works. So just to explain. Now, every LED that is made these days gives blue light. Now, this is not very pleasant and comfortable. And for that reason, we cover the LED with a phosphor cap. And the phosphor is excited by the blue and makes the light white and warm and pleasant. And then when you add the lens to that, you can bundle the light and send it wherever you need it without any need to spill any light to the sky or anywhere else. So you can preserve the darkness and make the light. I just wanted to show that to you so you understand how this works. (Applause)
Thank you.
Συνεχίζουμε.
(Applause)
Θα πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που φωτίζουμε τις πόλεις μας. Θα πρέπει να ξανασκεφτούμε το φως ως μια εξ ορισμού λύση. Γιατί όλοι αυτοί οι αυτοκινητόδρομοι είναι συνεχώς φωτισμένοι; Είναι όντως απαραίτητο; Θα μπορούσαμε ίσως να είμαστε πιο επιλεκτικοί και να δημιουργήσουμε καλύτερους χώρους που θα ωφελήθουν και από το σκοτάδι; Μπορούμε να είμαστε πιο διακριτικοί με το φως; Όπως εδώ - το επίπεδο φωτισμού είναι αρκετά χαμηλό. Μπορούμε να κάνουμε περισσότερο κόσμο να εμπλακεί στα πρότζεκτ φωτισμού που πραγματοποιούμε ώστε να θέλουν πραγματικά να έρθουν σε επαφή με αυτά, όπως εδώ; Μπορούμε να δημιουργήσουμε απλώς περιγράμματα τόσο εμπνευσμένα ώστε να θέλουμε να είμαστε συνεχώς μέσα και τριγύρω τους; Και τέλος, μπορούμε να διατηρήσουμε το σκοτάδι; Το να βρεθεί ένας τέτοιος χώρος σήμερα στη Γη αποτελεί πραγματικά μεγάλη πρόκληση. Το να βρεθεί ένας τέτοιος έναστρος ουρανός είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ακόμα και στους ωκεανούς, δημιουργούμε τόσο φως που θα μπορούσαμε να καταργήσουμε, ώστε να εξασφαλίσουμε περισσότερη ευμάρεια για τα ζώα. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι τα αποδημητικά πτηνά αποπροσανατολίζονται αρκετά εξαιτίας αυτών των υπεράκτιων πλατφόρμων. Ανακαλύψαμε επίσης ότι όταν μετατρέψουμε τα φώτα αυτά σε πράσινα τα πουλιά ακολουθούν τη σωστή πορεία. Δεν αποπροσανατολίζονται πλέον. Και για άλλη μια φορά φαίνεται ότι η φασματική ευαισθησία είναι πολύ σημαντική εδώ.
We can go further. So we have to rethink the way we light our cities. We have to think again about light as a default solution. Why are all these motorways permanently lit? Is it really needed? Can we maybe be much more selective and create better environments that also benefit from darkness? Can we be much more gentle with light? Like here -- this is a very low light level actually. Can we engage people more in the lighting projects that we create, so they really want to connect with it, like here? Or can we create simply sculptures that are very inspiring to be in and to be around? And can we preserve the darkness? Because to find a place like this today on Earth is really very, very challenging. And to find a starry sky like this is even more difficult. Even in the oceans, we are creating a lot of light that we could actually ban also for animal life to have a much greater well-being. And it's known that migrating birds, for example, get very disoriented because of these offshore platforms. And we discovered that when we make those lights green, the birds, they actually go the right way. They are not disturbed anymore. And it turns out once again that spectral sensitivity is very important here.
Σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να δημιουργούμε φως μέσα από το σκοτάδι και να χρησιμοποιούμε το σκοτάδι ως καμβά, όπως κάνουν οι εικαστικοί καλλιτέχνες και ο Έντουαρντ Χόπερ στον πίνακα αυτόν. Νομίζω ότι επικρατεί αρκετό μυστήριο σε αυτόν τον πίνακα. Όταν τον βλέπω αρχίζω να αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Απο πού προέρχονται; Πού πάνε; Τι συνέβη μόλις; Τι πρόκειται να συμβεί στα επόμενα πέντε λεπτά; Ενσωματώνει όλες αυτές τις ιστορίες και το μυστήριο εξαιτίας του σκοταδιού και του φωτός. Ο Έντουαρντ Χόπερ ήταν αυθεντία στο να αφηγείται δουλεύοντας με το φως και το σκοτάδι. Μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτό και να κατασκευάσουμε πιο ενδιαφέροντα και εμπνευσμένα αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα. Μπορούμε να το εφαρμόσουμε σε εμπορικούς χώρους σαν αυτόν. Μπορείτε όμως να βγείτε και έξω και να απολαύσετε τη σπουδαιότερη παράσταση του σύμπαντος, που είναι φυσικά το ίδιο το σύμπαν. Δείτε, λοιπόν, αυτήν την πανέμορφη και γεμάτη πληροφορίες εικόνα του ουρανού. Ξεκινώντας από το κέντρο της πόλης, όπου μπορείτε να δείτε μονάχα ένα, δύο αστέρια και τίποτα άλλο φτάνοντας σε πιο αγροτικά τοπία, που μπορείτε να απολαύσετε τη μεγαλειώδη και υπέροχη αυτή παράσταση των αστερισμών και των αστέρων.
In all of these examples, I think, we should start making the light out of darkness, and use the darkness as a canvas -- like the visual artists do, like Edward Hopper in this painting. I think that there is a lot of suspense in this painting. I think, when I see it, I start to think, who are those people? Where have they come from? Where are they going? What just happened? What will be happening in the next five minutes? And it only embodies all these stories and all this suspense because of the darkness and the light. Edward Hopper was a real master in creating the narration by working with light and dark. And we can learn from that and create more interesting and inspiring architectural environments. We can do that in commercial spaces like this. And you can still also go outside and enjoy the greatest show in the universe, which is, of course, the universe itself. So I give you this wonderful, informative image of the sky, ranging from the inner city, where you may see one or two stars and nothing else, all the way to the rural environments, where you can enjoy this great and gorgeous and beautiful performance of the constellations and the stars.
Το ίδιο συμβαίνει και στην αρχιτεκτονική. Εκτιμώντας το σκοτάδι ενώ σχεδιάζεις το φωτισμό δημιουργείς πολύ πιο ενδιαφέροντα περιβάλλοντα, που πραγματικά εμπλουτίζουν τις ζωές μας. Αυτό είναι το πιο γνωστό παράδειγμα, η Εκκλησία του Φωτός του Ταντάο Άντο. Το ίδιο πιστεύω και για το σπα στη Βαλς του Πέτερ Τσούμτορ, όπου το φως και το σκοτάδι σε διακριτικούς συνδυασμούς εναλλάσσονται και ορίζουν το χώρο. Ή για αυτόν το σταθμό του μετρό στο Λονδίνο, του Ρίτσαρντ Μακ Κόρμακ, όπου πραγματικά μπορεί κανείς να δει τον ουρανό ενώ βρίσκεται κάτω από το έδαφος.
In architecture, it works just the same. By appreciating the darkness when you design the light, you create much more interesting environments that truly enhance our lives. This is the most well-known example, Tadao Ando's Church of the Light. But I also think of Peter Zumthor's spa in Vals, where light and dark, in very gentle combinations, alter each other to define the space. Or Richard MacCormac's Southwark tube station in London, where you can really see the sky, even though you are under the ground.
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι μεγάλο μέρος αυτής της έμπνευσης προέρχεται από το θέατρο. Και είναι πράγματι υπέροχο ότι σήμερα πραγματοποιούμε το TEDx για πρώτη φορά μέσα σε μια αίθουσα θεάτρου, γιατί πιστεύω ότι χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο θέατρο. Δε θα υπήρχε τόσο εμπνευσμένη σκηνογραφία αν δεν υπήρχε το ίδιο το θέατρο. Πιστεύω ότι το θέατρο αποτελεί ένα χώρο όπου πραγματικά εμπλουτίζουμε τη ζωή με φως.
And finally, I want to point out that a lot of this inspiration comes from theater. And I think it's fantastic that we are today experiencing TEDx in a theater for the first time because I think we really owe to the theater a big thanks. It wouldn't be such an inspiring scenography without this theater. And I think the theater is a place where we truly enhance life with light.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)