So this is a picture of my dad and me, at the beach in Far Rockaway, or actually Rockaway Park. I'm the one with the blond hair. My dad's the guy with the cigarette. It was the 60's. A lot of people smoked back then. In the summer of 2009, my dad was diagnosed with lung cancer. Cancer is one of those things that actually touches everybody. If you're a man in the US, you've got about a one in two chance of being diagnosed with cancer during your lifetime. If you're a woman, you've got about a one in three chance of being diagnosed with cancer. Everybody knows somebody who's been diagnosed with cancer.
זוהי תמונה של אבי ושלי על חוף הים בעירה פאר רוקאווי, או בעצם בפרק רוקאווי. אני עם השער בלונדיני. אבא שלי עם הסיגריה. התמונה צולמה בשנות ה- 60. הרבה אנשים עישנו בזמנו. בקיץ של שנת 2009, אבי אובחן כחולה בסרטן הראות. סרטן הוא אחד מהדברים שנוגעים באמת בכולם. אם אתה גבר אמריקאי, יש לך סיכוי של בערך אחד משניים לחלות בסרטן במהלך חייך. אם את אשה, הסיכוי הוא בערך אחת משלוש לחלות בסרטן. כולם מכירים מישהו שאובחן כחולה בסרטן.
Now, my dad's doing better today, and part of the reason for that is that he was able to participate in the trial of an experimental new drug that happened to be specially formulated and very good for his particular kind of cancer. There are over 200 kinds of cancer. And what I want to talk about today is how we can help more people like my dad, because we have to change the way we think about raising money to fund cancer research.
מצבו של אבי טוב יותר כיום, ואחת מהסיבות לכך היא שהוא הצליח להשתתף בניסוי של תרופה ניסיונית חדשה שבמקרה פותחה באופן מיוחד והיא יעילה באופן מיוחד כנגד סוג הסרטן הספציפי שלו. יש יותר מ- 200 סוגי סרטן. ונושא ההרצאה שלי היום הוא כיצד ניתן לעזור ליותר אנשים כמו אבי, כי אנחנו חייבים לשנות את דרך המחשבה שלנו על גיוס כספים למימון חקר מחלת הסרטן.
So a while after my dad was diagnosed, I was having coffee with my friend Andrew Lo. He's the head of the Laboratory for Financial Engineering at MIT, where I also have a position, and we were talking about cancer. And Andrew had been doing his own bits of research, and one of the things that he had been told and that he'd learned from studying the literature was that there's actually a big bottleneck. It's very difficult to develop new drugs, and the reason it's difficult to develop new drugs is because in the early stages of drug development, the drugs are very risky, and they're very expensive. So Andrew asked me if I'd want to maybe work with him a bit, work on some of the math and the analytics and see if we could figure out something we could do.
מעט אחרי שאבי אובחן כחולה סרטן נפגשתי לקפה עם ידידי אנדרו לו. הוא ראש המעבדה להנדסה פיננסית באוניברסיטת MIT, שם אני עובד, ודיברנו על מחלת הסרטן. אנדרו עשה קצת מחקר משלו, ואחד הדברים שנאמרו לו ושהוא למד מקריאת הספרות הוא שיש צוואר בקבוק גדול. קשה מאד לפתח תרופות חדשות, והסיבה בגללה קשה לפתח תרופות חדשות היא שבשלבי הפיתוח הראשונים של התרופה, הסיכון מאד גבוה, והפיתוח מאד יקר. אז אנדרו שאל אותי אם אני ארצה לעבוד אתו מעט, לעבוד על חישובים מתמטיים וניתוחים מתמטיים על מנת לראות אם נוכל להתגבר על הבעיה.
Now I'm not a scientist. You know, I don't know how to build a drug. And none of my coauthors, Andrew Lo or Jose-Maria Fernandez or David Fagnan -- none of those guys are scientists either. We don't know the first thing about how to make a cancer drug. But we know a little bit about risk mitigation and a little bit about financial engineering, and so we started thinking, what could we do? I'm going to tell you about some work we've been doing over the last couple years that we think could fundamentally change the way research for cancer and lots of other things gets done. We want to let the research drive the funding, not the other way around.
אני לא מדען. אני לא יודע איך לפתח תרופות. ואף אחד מהשותפים שלי, אנדרו לו או חוזה מריה פרננדז או דיוויד פאגנאן -- אף אחד מהם -- הוא לא מדען גם כן. אנחנו לא יודעים דבר וחצי דבר על פיתוח תרופה לסרטן. אבל אנחנו מבינים משהו בחלוקת סיכונים ועוד קצת על הנדסה פיננסית, אז התחלנו לחשוב, מה נוכל אנחנו לעשות? היום אני אספר לכם על חלק מהעבודה שעשינו בשנתיים האחרונות שלדעתנו תוכל לשנות באופן בסיסי את הדרך בה נעשים מחקרי סרטן ודברים רבים אחרים. אנו שואפים לאפשר למחקר להוביל את גיוס הכספים, ולא להפך.
So in order to get started, let me tell you how you get a drug financed. Imagine that you're in your lab -- you're a scientist, you're not like me -- and you've developed a new compound that you think might be therapeutic for somebody with cancer. Well, what you do is, you test in animals, you test in test tubes, but there's this notion of going from the bench to the bedside, and in order to get from the bench, the lab, to the bedside, to the patients, you've got to get the drug tested. And the way the drug gets tested is through a series of, basically, experiments, through these large, they're called trials, that they do to determine whether the drug is safe and whether it works and all these things. So the FDA has a very specific protocol. In the first phase of this testing, which is called testing for toxicity, it's called Phase I. In the first phase, you give the drug to healthy people and you see if it actually makes them sick. In other words, are the side effects just so severe that no matter how much good it does, it's not going to be worth it? Does it cause heart attacks, kill people, liver failure? And it turns out, that's a pretty high hurdle. About a third of all drugs drop out at that point. In the next phase, you test to see if the drug's effective, and you give it to people with cancer and you see if it makes them better. And that's also a higher hurdle. People drop out. And in the third phase, you test it on a very large sample, and you're trying to determine what the right dose is, is it better than what's available today? If not, then why build it? When you're done with all that, what you have is a very small percentage of drugs that start the process actually come out the other side. So those blue bottles -- those blue bottles save lives, and they're also worth billions, sometimes billions a year.
אז בתור התחלה, בואו נדבר על דרך המימון של פיתוח תרופות כיום. דמיינו שאתם במעבדה שלכם -- אתם מדענים, לא כמוני -- אתם מדענים, ופיתחתם תרכובת חדשה שלדעתכם עשויה להיות תרופה עבור חולי סרטן. אז, מה שאתם עושים, זה לבדוק את התרופה על בעלי חיים, אתם בודקים את התרופה במבחנות, אבל קיים הרעיון הזה של לקום מהספסל ולגשת אל מיטת החולה, ועל מנת לקום מהספסל, מהמעבדה, ולגשת אל המיטה, אל החולה, אתם חייבים לבדוק את התרופה. והדרך בה תרופות נבדקות כוללת סדרה של, באופן מופשט, ניסויים, ניסויים גדולים בבני אדם, שנקראים ניסויים קליניים, שמבוצעים על מנת לקבוע האם התרופה בטוחה והאם התרופה עובדת וכל הדברים האחרים. למנהל המזון והתרופות (FDA) יש פרוטוקול מפורט. בשלב הבדיקות הראשון, המכונה בדיקות רעילות, ונקרא גם פאזה ראשונה (Phase 1). בפאזה הראשונה, התרופה ניתנת לאנשים בריאים ואתה בודק אם הם נהיים חולים. במילים אחרות, האם תופעות הלוואי של התרופה כה חמורות שלא משנה כמה התרופה יעילה, המחיר יהיה גבוה מדי? האם התרופה גורמת להתקפי לב? הורגת אנשים? הורסת את הכבד? דברים כאלה. ומסתבר, שזו משוכה גבוהה מאד. בערך שליש מהתרופות לא עוברות את השלב הראשון. בשלב הבדיקה השני, בודקים האם התרופה יעילה, זה מבוצע על ידי מתן התרופה לחולי סרטן ומעקב אחריהם כדי לראות אם מצבם משתפר. זו משוכה גבוהה יותר. עוד תרופות נושרות. ובשלב השלישי, בודקים את התרופה על מספר גדול מאד של חולים, במטרה למצוא את מינון התרופה הנכון, וגם, לראות אם התרופה טובה יותר מהתרופות הקיימות כבר בשוק? אם לא, מה הטעם לייצר אותה? אחרי שסיימתם את כל זה, תישארו עם אחוז קטן מאד של תרופות שהתחילו את תהליך הבדיקה וסיימו אותו בהצלחה. הבקבוקים הכחולים האלה, הבקבוקים הכחולים האלה מצילים חיים, והם שווים מיליארדי דולרים, לפעמים מיליארדים לשנה.
So now here's a question: if I were to ask you, for example, to make a one-time investment of, say, 200 million dollars to buy one of those bottles, so 200 million dollars up front, one time, to buy one of those bottles, I won't tell you which one it is, and in 10 years, I'll tell you whether you have one of the blue ones. Does that sound like a good deal for anybody? No. No, right? And of course, it's a very, very risky trial position, and that's why it's very hard to get funding, but to a first approximation, that's actually the proposal. You have to fund these things from the early stages on. It takes a long time.
ועכשיו לשאלה: אם הייתי מבקש מכם, לדוגמא, לבצע השקעה חד פעמית של, נגיד, 200 מיליון דולר על מנת לרכוש את אחד מהבקבוקים האלה, 200 מיליון דולר בתשלום מראש, חד פעמי, על מנת לרכוש את אחד מהבקבוקים האלה, אני לא אגיד לכם באיזה בקבוק מדובר, ובעוד 10 שנים, אני אגלה לכם אם קניתם את אחד הבקבוקים הכחולים. האם זה נשמע לכם כמו הצעה עסקית שתעניין מישהו? לא. לא, נכון? אין ספק, מדובר בהצעה מסוכנת מאד, ולכן קשה מאד להשיג עבורה מימון, אבל בקֵרוב טוב, זו בעצם הזדמנות ההשקעה. אתם צריכים למממן את פיתוח התרופה מהשלב המוקדם והלאה. זה לוקח הרבה זמן.
So Andrew said to me, he said, "What if we stop thinking about these as drugs? What if we start thinking about them as financial assets?" They've got really weird payoff structures and all that, but let's throw everything we know about financial engineering at them. Let's see if we can use all the tricks of the trade to figure out how to make these drugs work as financial assets.
אז אנדרו אמר לי, הוא אמר,. "מה אם נפסיק לחשוב עליהם כתרופות? מה אם נתחיל לחשוב עליהם כנכסים פיננסיים?" יש להם מבנה החזר הון משונה וכל זה, אבל בוא ננסה להשתמש בכל הכלים שיש לנו בהנדסת מימון. בוא נראה אם אנחנו יכולים להשתמש בכל הניסיון המקצועי שלנו על מנת לראות איך אפשר לגרום לתרופות הללו להיסחר כנכסים פיננסיים?
Let's create a giant fund. In finance, we know what to do with assets that are risky. You put them in a portfolio and you try to smooth out the returns. So we did some math, and it turned out you could make this work, but in order to make it work, you need about 80 to 150 drugs.
בוא ניצור קרן ענקית. בעולם המימון, אנחנו יודעים כיצד לנהל נכסים מסוכנים. אתה שם אותם יחד בתיק נכסים ומנסה לישר את עקומת ההחזרים. אז ביצענו את כל התחשיבים, והתברר שניתן להפוך את זה לעסק כלכלי, אבל כדי שזה יהפוך לעסק כלכלי, צריך בין 80 ל- 150 תרופות.
Now the good news is, there's plenty of drugs that are waiting to be tested. We've been told that there's a backlog of about 20 years of drugs that are waiting to be tested but can't be funded. In fact, that early stage of the funding process, that Phase I and preclinical stuff, that's actually, in the industry, called the Valley of Death because it's where drugs go to die. It's very hard to for them to get through there, and of course, if you can't get through there, you can't get to the later stages.
החדשות הטובות הן, שיש המון תרופות שמחכות לניסויים ובדיקות. נאמר לנו שיש תור של 20 שנה של תרופות שמחכות שמישהו יבדוק אותן, אבל אין להן מימון. למעשה, השלב המוקדם של התהליך, כל הפאזה הראשונה והבדיקות בבעלי החיים, מכונה בתעשייה "עמק המוות" כי לשם הולכות התרופות כדי למות. קשה מאד לעבור את השלב הזה, ובאופן טבעי, אם לא עברת את השלב הזה, אתה לא יכול להתקדם לשלבים הבאים. אז ביצענו את כל החישובים, ואמרנו, בסדר,
So we did this math, and we figured out, OK, well, you need about 80 to, say, 150, or something like that, drugs. And then we did a little more math, and we said, OK, well, that's a fund of about three to 15 billion dollars. So we kind of created a new problem by solving the old one. We got rid of the risk, but now we need a lot of capital, and you can only get that kind of capital in the capital markets. Venture capitalists and philanthropies don't have it. But we have to figure out how to get people in the capital markets, who traditionally don't invest in this, to want to invest in this stuff. So again, financial engineering was helpful here. Imagine the megafund starts empty, and what it does is it issues some debt and some equity, and that generates cash flow. That cash flow is used, then, to buy that big portfolio of drugs that you need, and those drugs start working their way through that approval process, and each time they go through a phase of approval, they gain value. Most of them don't make it, but a few of them do, and with the ones that gain value, you can sell some, and when you sell them, you have money to pay the interest on those bonds, but also to fund the next round of trials. It's almost self-funding. You do that for the course of the transaction, and when you're done, you liquidate the portfolio, pay back the bonds, and you can give the equity holders a nice return.
אתם מבינים, צריך בין 80 לבערך 150, או מספר דומה, של תרופות. ואז עשינו עוד חישובים, ואמרנו, בסדר, זו צריכה להיות קרן של בערך 3 עד 15 מיליארד דולר. כך שבעצם יצרנו בעיה חדשה כשפתרנו את הבעיה הישנה. הצלחנו להיפטר מהסיכון, אבל עכשיו אנחנו זקוקים להמון הון, ויש רק מקום אחד בו ניתן לגייס כל כך הרבה הון, שוק ההון. לקרנות הון סיכון אין סכומים כאלה. לנדבנים אין סכומים כאלה. אבל אנחנו צריכים למצוא את הדרך למשוך את אנשי שוק ההון, שבאופן מסורתי לא משקיעים בתחומים האלה, לרצות להשקיע בעסק הזה. ושוב, ההנדסה הפיננסית עזרה לנו. תארו לעצמכם שהקרן העצומה הזו תתחיל ריקה, ובשלב הראשון היא מנפיקה קצת חוב וקצת הון בעלים, וכך מתחילים ליצור תזרים מזומנים. בתזרים המזומנים משתמשים, בהמשך, על מנת לרכוש את הזכויות במגוון התרופות הדרוש לקרן, והתרופות מתחילות להתקדם בתהליך האישור שלהן, ובכל פעם שהן עוברות לשלב האישור הבא, הן עולות בערכן. רוב התרופות לא מצליחות לקבל אישור, אבל חלק מצליח, ואחרי שתרופות מוסיפות ערך, ניתן למכור חלק מהן, ובאמצעות המכירה שלהן, להכניס כסף שישלם את הריבית על אגרות החוב, ויספיק גם כדי לממן את סבב הניסויים הבא. זה כמעט מממן את עצמו. אתה חוזר על התהליך למשך חיי הקרן, ובסיום התקופה, אתה מוכר את הזכויות בתרופות, משלם את אגרות החוב, ויכול לספק למשקיעים ולבעלים החזר נאה על השקעתם.
That was the theory, and we talked about it, we did a bunch of experiments, and then we said, let's really try to test it. We spent the next two years doing research. We talked to hundreds of experts in drug financing and venture capital. We talked to people who have developed drugs. We talked to pharmaceutical companies. We actually looked at the data for drugs, over 2,000 drugs that had been approved or denied or withdrawn, and we also ran millions of simulations. And all that actually took a lot of time. But when we were done, we found something that was sort of surprising. It was feasible to structure that fund such that when you were done structuring it, you could actually produce low-risk bonds that would be attractive to bond holders, that would give you yields of about five to eight percent, and you could produce equity that would give equity holders about a 12 percent return. Now those returns aren't going to be attractive to a venture capitalist. They want to make those big bets and get those billion dollar payoffs. But it turns out there are lots of other folks that would be interested. That's right in the investment sweet spot of pension funds and 401(k) plans and all this other stuff.
זו הייתה התאוריה הפיננסית, ודנו בה במשך זמן מה, הרצנו מספר ניסויים, ואז אמרנו, בואו ננסה לבחון את התאוריה באמת. במשך השנתיים הבאות עסקנו במחקר. דיברנו עם מאות מומחים למימון תרופות ועם קרנות הון סיכון. דיברנו עם אנשים מנוסים בפיתוח תרופות. דיברנו עם חברות התרופות. עברנו על מידע אמיתי של תרופות, יותר מ- 2,000 תרופות שאושרו או לא אושרו או נמשכו מהשוק, הרצנו גם מיליוני סימולציות ממוחשבות. וכל זה לקח המון זמן. אבל כשסיימנו, גילינו משהו שהיה קצת מפתיע. גילינו שבאמת אפשר לבנות קרן השקעות שבתום הקמתה, תאפשר למכור אגרות חוב בסיכון נמוך שיהיו אטרקטיביות למחזיקי אגרות חוב, וייתנו החזר שנתי של בין 5 ל- 8 אחוז, ושניתן להנפיק הון מניות שיספק למשקיעים החזר שנתי של כ- 12%. מדובר בהחזרים שאינם אטרקטיביים מספיק למשקיעי הון סיכון. משקיעי הון סיכון מעדיפים לבצע הימורים גדולים יותר ולזכות בהחזרים בגובה מיליארדי דולרים. אבל מצד שני, ישנם המון משקיעים אחרים שיתעניינו בהשקעות כאלה. רמות הסיכון וההחזר מתאימות בדיוק למה שמחפשות קרנות פנסיה וחסכונות פנסיוניים וכל השוק הפנסיוני.
So we published some articles in the academic press, in medical journals, in finance journals. But it wasn't until we actually got the popular press interested in this that we began to get some traction.
אז פרסמנו מספר מאמרים בעיתונות המדעית. פרסמנו מאמרים בעיתונות הרפואית. פרסמנו מאמרים בעיתונות הכלכלית. אבל עד שלא התחלנו לדבר עם העיתונות הכללית לא קיבלנו תשומת לב מספיקה.
We wanted to do more than just make people aware of it. We wanted people to get involved. So we took all of our computer code and made that available online under an open-source license to anybody that wanted it. And you guys can download it today if you want to run your own experiments to see if this would work. And that was really effective, because people that didn't believe our assumptions could try their own and see how it would work.
אבל רצינו להגיע למצב שבו אנשים לא רק ישמעו עלינו. רצינו שאנשים יגלו מעורבות. ולכן לקחנו את כל התכנות והאלגוריתמים שפיתחנו ופרסמנו אותם ברשת האינרטנט ברישיון קוד פתוח לכל מי שירצה להשתמש בהם. וכולכם יכולים להוריד את התכנה היום אם אתם רוצים לבדוק את המספרים ולראות אם הם הגיוניים. והצעד הזה התגלה כיעיל מאד, כי אנשי ההון שלא האמינו להנחות היסוד שלנו יכלו לבדוק את הנחות היסוד שלהם ולראות לאילו תוצאות הם מובילות.
Now there's an obvious problem, which is, is there enough money in the world to fund this? I've told you there's enough drugs, but is there enough money? There's 100 trillion dollars of capital currently invested in fixed-income securities. That's a hundred thousand billion. There's plenty of money.
ועדיין יש לפנינו בעיה בסיסית, שהיא, האם יש מספיק כסף בעולם על מנת לממן את כל התכניות? סיפרתי לכם שיש מספיק תרופות, אבל האם יש מספיק כסף? יש כיום 100 טריליון דולר של הון המושקעים באפיקים המשלמים תשלומים קבועים (כמו אגרות חוב ודיבידנדים). זה מאה אלף מיליארד דולר. יש המון כסף.
(Laughter)
(צחוק)
But we realized it's more than just money that's required. We had to get people motivated, involved, and get them to understand this. And we started thinking about all the different things that could go wrong. What are all the challenges that might get in the way? And we had a long list. We assigned a bunch of people, including ourselves, different pieces of this problem. And we said, could you start a work stream on credit risk? Could you start a work stream on the regulatory aspects? Could you start a work stream on how you would manage so many projects? And we had all these experts get together and do these different work streams, and then we held a conference. The conference was held over this past summer. It was an invitation-only conference. It was sponsored by the American Cancer Society and done in collaboration with the National Cancer Institute. We had experts from every field we thought would be important, including the government, and people that run research centers, and for two days they heard the reports from those five work streams, and talked about it. It was the first time the people who could make this happen sat across the table from each other and had these conversations.
אבל אנחנו הבנו שאנחנו זקוקים ליותר מרק כסף. היינו חייבים להחדיר באנשים מוטיבציה, לגרום להם להיות מעורבים, ואנשים חייבים להבין את התכנית. ואז התחלנו לחשוב על הדברים שיכולים להשתבש בדרך. מהם האתגרים בדרך שיכולים להפריע למימוש החזון? הייתה לנו רשימת בעיות ארוכה, ומה שעשינו היה לתת למספר אנשים, כולל אותנו, חלקים שונים של הבעיה, שאלנו מומחים, האם תוכלו לבדוק את בעיית סיכוני האשראי? האם תוכלו לבדוק את הצדדים הרגולטוריים של התכנית? האם תוכלו לבדוק דרכים לניהול מספר כה גדול של פרויקטים? והפגשנו מומחים שניתחו את הבעיות השונות, ואז ערכנו ועידה. הועידה התקיימה בקיץ, בקיץ האחרון. זו היה כנס למוזמנים בלבד. הכנס מומן ע"י האיגוד האמריקני לסרטן והוא נערך בשיתוף פעולה עם המכון הלאומי לחקר הסרטן. והגיעו מומחים מכל תחום שחשבנו שעשוי להיות רלוונטי, כולל אנשי ממשל, כולל אנשים שמנהלים מכוני מחקר וכו', ובמשך יומיים הם ישבו ושמעו דיווחים מחמשת צוותי העבודה שלנו, ונערכו דיונים בנושא. זו הייתה הפעם הראשונה שהאנשים שיכלו לגרום לחלום להתממש ישבו יחד סביב אותו שולחן ודיברו על התכנית שלנו.
Now these conferences, it's typical to have a dinner, and at that dinner, you get to know each other, sort of like what we're doing here. I happened to look out the window, and hand on my heart, on the night of this conference -- it was the summertime -- and that's what I saw, a double rainbow. So I'd like to think it was a good sign.
בכנסים כאלה, מקובל לאכול ארוחת ערב, ובזמן ארוחת הערב, אנשים מכירים זה את זה, ממש כמו שעושים כאן ב- TED. פעם אחת הבטתי מהחלון, ואני נשבע, הבטתי מהחלון בליל הכנס שלנו -- זה היה בקיץ -- וזה מה שראיתי, קשת כפולה. אני בוחר לחשוב שמדובר באות למזל טוב.
Since the conference, we've got people working between Paris and San Francisco, lots of different folks working on this to try to see if we can really make it happen. We're not looking to start a fund, but we want somebody else to do this. Because, again, I'm not a scientist. I can't build a drug. I'm never going to have enough money to fund even one of those trials. But all of us together, with our 401(k)s, with our 529 plans, with our pension plans, all of us together can actually fund hundreds of trials and get paid well for doing it and save millions of lives like my dad.
מאז הכנס, התחלנו לעבוד בין פריס לסן-פרנסיסקו, הרבה אנשים עובדים על הפרויקט על מנת לראות איך לאפשר לו להצליח. אנחנו לא רוצים לגייס קרן השקעות בעצמנו, אלא רוצים שמישהו אחר יקים את הקרן. בגלל, כמו שאמרתי, שאני לא מדען, אני לא יכול לפתח תרופה. אף פעם לא יהיה לי מספיק כסף על מנת למממן אפילו אחד מהניסויים. אבל כולנו ביחד, עם החסכונות הפנסיוניים שלנו, עם תכניות הפנסיה, ועם קרנות הפנסיה, כולנו יחד יכולים למממן מאות ניסויים קליניים ולקבל החזר נאה עבור ההשקעה ולהציל מיליוני אנשים כמו אבי.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)