Humans know the surprising prick of a needle, the searing pain of a stubbed toe and the throbbing of a toothache. We can identify many types of pain and have multiple ways of treating it. But what about other species? How do the animals all around us experience pain? It’s important that we find out. We keep animals as pets, they enrich our environment, we farm many species for food, and we use them in experiments to advance science and human health. Animals are clearly important to us, so it’s equally important that we avoid causing them unnecessary pain.
Människor känner till det förvånande sticket från en nål, den brännande smärtan när man slagit i tån, och den bultande tandvärken. Vi kan identifiera många sorters smärta och har många sätt att behandla den. Men hur är det med andra arter? Hur upplever djuren omkring oss smärta? Det är viktigt att vi tar reda på det. Vi har djur som husdjur, de berikar vår livsmiljö, vi föder upp många arter för livsmedel, och vi använder dem i experiment för att förbättra vetenskap och människors hälsa. Djur är helt klart viktiga för oss, så det är lika viktigt att vi undviker att orsaka dem onödig smärta.
For animals that are similar to us, like mammals, it's often obvious when they're hurting. But there's a lot that isn't obvious, like whether pain relievers that work on us also help them. And the more different an animal is from us, the harder it is to understand their experience. How do you tell whether a shrimp is in pain? A snake? A snail?
För djur som liknar oss, som däggdjur, är det ofta uppenbart när de lider. Men det finns mycket som inte är uppenbart, som till exempel om smärtlindring som funkar på oss, hjälper dem också. Och ju mer olikt oss ett djur är, desto svårare är det att förstå deras upplevelse. Hur avgör du om en räka har ont? En orm? En snigel?
In vertebrates— including humans— pain can be split into two distinct processes. In the first, nerves in the skin sense something harmful and communicate that information to the spinal cord. There, motor neurons activate movements that make us rapidly jerk away from the threat. This is the physical recognition of harm called nociception. And nearly all animals, even those with very simple nervous systems, experience it. Without this ability, animals would be unable to avoid harm and their survival would be threatened.
Hos ryggradsdjur, som människan, kan smärta delas upp i två olika processer. I den första uppfattar nerver och hud något skadligt och kommunicerar informationen till ryggmärgen. Där aktiverar motorneuroner rörelser som får oss att snabbt dra oss undan från hotet. Det är den fysiska reaktion som kallas nociception, och nästan alla djur, även de med väldigt enkla nervsystem, upplever den. Utan denna förmåga skulle djur inte kunna undvika skada och deras överlevnad skulle hotas.
The second part is the conscious recognition of harm. In humans, this occurs when the sensory neurons in our skin make a second round of connections via the spinal cord to the brain.
Den andra delen är det medvetna igenkännandet av smärta. Hos människor inträffar detta när känselnerverna i vår hud gör en andra kopplingsrunda via ryggmärgen till hjärnan.
There, millions of neurons in multiple regions create the sensations of pain. For us, this is a very complex experience associated with emotions like fear, panic and stress, which we can communicate to others. But it’s harder to know exactly how animals experience this part the process, because most of them can’t show us what they feel.
Där skapar miljoner neuroner, i olika områden, en smärtkänsla. För oss är det en komplex upplevelse kopplad till känslor som rädsla, panik och stress, vilket vi kan kommunicera till andra. Men det är svårare att veta exakt hur djur upplever denna del av processen eftersom de flesta inte kan visa oss vad de känner.
However, we get clues from observing how animals behave. Wild, hurt animals are known to nurse their wounds, make noises to show their distress, and become reclusive. in the lab, scientists have discovered that animals like chickens and rats will self-administer pain-reducing drugs if they’re hurting. Animals also avoid situations where they’ve been hurt before, which suggests awareness of threats.
Men vi får ledtrådar genom att observera hur djur beter sig. Vilda, skadade djur tar hand om sina skador, utstöter ljud för att visa sin nödställdhet och drar sig undan. I labbet har forskare upptäckt att djur som kycklingar och råttor självmedicinerar med smärtlindrande läkemedel om de har ont. Djur undviker också situationer där de blivit skadade förut, vilket indikerar medvetenhet om hot.
We’ve reached the point that research has made us so sure that vertebrates recognize pain that it’s illegal in many countries to needlessly harm these animals. But what about other types of animals, like invertebrates? These animals aren't legally protected, partly because their behaviors are harder to read. We can make good guesses about some of them, like oysters, worms and jellyfish. These are examples of animals that either lack a brain or have a very simple one. So an oyster may recoil when squirted with lemon juice, for instance, because of nociception. But with such a simple nervous system, it’s unlikely to experience the conscious part of pain.
Vi har kommit dithän att forskningen gjort oss så säkra på att ryggradsdjur känner smärta, att det i många länder är olagligt att i onödan skada dessa djur. Men andra djur då, som ryggradslösa djur? Dessa djur skyddas inte av lagen, delvis för att deras beteenden är svårare att tolka. Vi kan göra goda gissningar om några av dem, som ostron, maskar och maneter. Dessa är exempel på djur som antingen saknar hjärna eller har en väldigt enkel sådan. Så ett ostron kan dra ihop sig när den får citronjuice på sig, på grund av nociception. Men med ett så enkelt nervsystem, är det osannolikt att den upplever den medvetna delen av smärtan.
Other invertebrate animals are more complicated, though. Like the octopus, which has a sophisticated brain and is thought to be one of the most intelligent invertebrate animals. Yet in many countries, people continue the practice of eating live octopus. We also boil live crayfish, shrimp, and crabs, even though we don't really know how they're affected either.
Andra ryggradslösa djur är däremot mer komplicerade, som bläckfisken som har en sofistikerad hjärna och tros vara ett av de mest intelligenta ryggradslösa djuren. Trots detta fortsätter man i många länder att äta levande bläckfisk. Vi kokar också levande kräftor, räkor och krabbor trots att vi egentligen inte vet hur det påverkar dem heller.
This poses an ethical problem, because we may be causing these animals unnecessary suffering. Scientific experimentation, though controversial, gives us some clues. Tests on hermit crabs show that they’ll leave an undesirable shell if they’re zapped with electricity. But stay if it’s a good shell. And octopi that might originally curl up an injured arm to protect it, will risk using it to catch prey. That suggests that these animals make value judgments around sensory input, instead of just reacting reflexively to harm. Meanwhile, crabs have been known to repeatedly rub a spot on their bodies where they’ve received an electric shock. And even sea slugs flinch when they know they’re about to receive a noxious stimulus. That means they have some memory of physical sensations.
Detta innebär ett etiskt dilemma eftersom vi kanske orsakar onödigt lidande hos dessa djur. Vetenskapliga experiment, om än kontroversiella, ger vissa ledtrådar. Tester på eremitkräftor visar att de lämnar ett icke önskvärt skal om de får en elektrisk stöt men stannar om det är ett bra skal. Och bläckfiskar som normalt rullar upp en skadad arm för att skydda den, riskerar att använda den för att fånga byten. Detta antyder att dessa djur gör värderingar utifrån känslointryck istället för att bara reagera reflexmässigt på skada. Samtidigt har man sett krabbor som upprepat gnuggar en punkt på kroppen där de har fått en elstöt. Till och med nakensnäckor rycker till när de vet att de ska få en skadlig stimulering. Det innebär att de har någon form av minne av fysiska förnimmelser.
We still have a lot to learn about animal pain. As our knowledge grows, it may one day allow us to live in a world where we don’t cause pain needlessly.
Vi har fortfarande mycket att lära om djurs smärta. I takt med att vår kunskap ökar kanske det en dag låter oss leva i en värld där vi inte orsakar onödig smärta.