Over a million people are killed each year in disasters. Two and a half million people will be permanently disabled or displaced, and the communities will take 20 to 30 years to recover and billions of economic losses.
יותר ממליון אנשים נהרגים כל שנה באסונות. שניים וחצי מליון אנשים יהיו נכים או יועתקו. ולקהילות יקח 20 עד 30 שנה להשתקם ומיליארדים בהפסדים כלכליים.
If you can reduce the initial response by one day, you can reduce the overall recovery by a thousand days, or three years. See how that works? If the initial responders can get in, save lives, mitigate whatever flooding danger there is, that means the other groups can get in to restore the water, the roads, the electricity, which means then the construction people, the insurance agents, all of them can get in to rebuild the houses, which then means you can restore the economy, and maybe even make it better and more resilient to the next disaster. A major insurance company told me that if they can get a homeowner's claim processed one day earlier, it'll make a difference of six months in that person getting their home repaired.
אם אתם יכולים להפחית את התגובה הראשונית ביום אחד, אתם יכולים להפחית את ההשתקמות הכללית באלף ימים, או שלוש שנים. רואים איך זה עובד? אם המגיבים הראשונים יכולים להגיע, להציל חיים, למנוע סכנות הצפה אפשריות, זה אומר שהקבוצות האחרות יכולות להכנס כדי לשקם את המים, את הכבישים, החשמל, מה שאומר שאנשי הבניה, סוכני הביטוח, כולם יכולים להכנס כדי לבנות מחדש את הבתים, מה שאומר שתוכלו לשקם את הכלכלה, ואולי אפילו לעשות אותה טובה ועמידה יותר מול האסון הבא. חברת ביטוח גדולה פעם אמרה לי שאם הם יכולים לטפל בתביעה של בעל בית יום אחד מוקדם יותר, זה יעשה הבדל של שישה חודשים בזמן שיקח לאדם לתקן את ביתו.
And that's why I do disaster robotics -- because robots can make a disaster go away faster.
ולכן אני עושה רובוטיקת אסונות -- מפני שרובוטים יכולים לעזור לאסון להעלם מהר יותר.
Now, you've already seen a couple of these. These are the UAVs. These are two types of UAVs: a rotorcraft, or hummingbird; a fixed-wing, a hawk. And they're used extensively since 2005 -- Hurricane Katrina. Let me show you how this hummingbird, this rotorcraft, works. Fantastic for structural engineers. Being able to see damage from angles you can't get from binoculars on the ground or from a satellite image, or anything flying at a higher angle. But it's not just structural engineers and insurance people who need this. You've got things like this fixed-wing, this hawk. Now, this hawk can be used for geospatial surveys. That's where you're pulling imagery together and getting 3D reconstruction.
עכשיו, כבר ראיתם כמה מאלה. אלה מל"טים. אלה שני סוגים של מל"טים: רוטורקרפט או יונק דבש; ובעל כנף קבועה, נץ. והם בשימוש מסיבי מאז 2005 -- הוריקן קטרינה. תנו לי להראות לכם איך יונק הדבש הזה, הרוטורקרפט, עובד. מעולה למהנדסים מבניים. הוא מסוגל לראות נזק מזוויות שאתם לא יכולים לקבל ממשקפות על הקרקע או מתמונות לווין, או כל מה שטס בזווית גבוהה. אבל זה לא רק מהנדסים מבניים ואנשי ביטוח שצריכים אותו. יש לכם דברים כמו הכנף הקבועה, הנץ. עכשיו, הנץ הזה יכול להיות בשימוש לסקרים גאו מרחביים. זה כשאתם מחברים תמונות יחד ומקבלים מבנה תלת מימדי.
We used both of these at the Oso mudslides up in Washington State, because the big problem was geospatial and hydrological understanding of the disaster -- not the search and rescue. The search and rescue teams had it under control and knew what they were doing. The bigger problem was that river and mudslide might wipe them out and flood the responders. And not only was it challenging to the responders and property damage, it's also putting at risk the future of salmon fishing along that part of Washington State. So they needed to understand what was going on. In seven hours, going from Arlington, driving from the Incident Command Post to the site, flying the UAVs, processing the data, driving back to Arlington command post -- seven hours. We gave them in seven hours data that they could take only two to three days to get any other way -- and at higher resolution. It's a game changer.
השתמשנו בשניהם במפולות הבוץ של אוסו במדינת וושינגטון, מפני שהבעיה הגדולה היתה ההבנה הגאו מרחבית וההידרולוגית של האסון -- לא החיפוש וההצלה. צוותי החיפוש וההצלה היו תחת שליטה וידעו מה הם עושים. הבעיה הגדולה יותר היתה שהנהר ומפולות הבוץ היו יכולים למחות אותם ולהציף את המגיבים. ולא רק שזה היה מאתגר למגיבים ולהערכת הנזק לרכוש, זה גם שם בסכנה את העתיד של דיג הסלמון בחלק הזה של מדינת וושינגטון. אז הם היו צריכים להבין מה התרחש. תוך שבע שעות, לעבור מארלינגטון, לנסוע דרך מפקדת התקרית לאתר, להטיס מזל"טים, לעבד את המידע, לנהוג חזרה לארלינגטון למפקדה -- שבע שעות. נתנו להם תוך שבע שעות מידע שהם היו יכולים לקבל רק תוך יומיים שלושה בכל דרך אחרת -- וברזולוציה גבוהה יותר. זה משנה משחק.
And don't just think about the UAVs. I mean, they are sexy -- but remember, 80 percent of the world's population lives by water, and that means our critical infrastructure is underwater -- the parts that we can't get to, like the bridges and things like that. And that's why we have unmanned marine vehicles, one type of which you've already met, which is SARbot, a square dolphin. It goes underwater and uses sonar. Well, why are marine vehicles so important and why are they very, very important? They get overlooked. Think about the Japanese tsunami -- 400 miles of coastland totally devastated, twice the amount of coastland devastated by Hurricane Katrina in the United States. You're talking about your bridges, your pipelines, your ports -- wiped out. And if you don't have a port, you don't have a way to get in enough relief supplies to support a population. That was a huge problem at the Haiti earthquake. So we need marine vehicles.
ואל תחשבו רק על המזל"טים. אני מתכוונת, הם סקסיים -- אבל זכרו, 80 אחוז מהאוכלוסיה של העולם חיה ליד מים, וזה אומר שהתשתית החיונית שלנו מתחת למים -- החלקים שאנחנו לא יכולים להגיע אליהם, כמו הגשרים ודברים כאלה. ולכן אנחנו חייבים כלי רכב ימיים לא מאויישים, סוג אחד שלהם פגשתם, שהוא סארבוט, דולפין מרובע. הוא נכנס מתחת למים ומשתמש בסונאר. ובכן, למה כלי רכב ימיים כל כך חשובים ולמה הם מאוד מאוד חשובים? לא מתייחסים אליהם מספיק. חשבו על הצונאמי היפני -- 650 קילומטר של אדמת חוף הוחרבו לגמרי, כפול מאזור החוף שהוחרב על ידי הוריקן קטרינה בארצות הברית. אתם מדברים על הגשרים שלכם, הצינורות , הנמלים -- נמחו. ואם אין לכם נמל, אין לכם דרך לקבל סיוע כדי לתמוך באוכלוסיה. זו היתה בעיה גדולה ברעידת האדמה של האיטי. אז אנחנו צריכים כלים ימיים.
Now, let's look at a viewpoint from the SARbot of what they were seeing. We were working on a fishing port. We were able to reopen that fishing port, using her sonar, in four hours. That fishing port was told it was going to be six months before they could get a manual team of divers in, and it was going to take the divers two weeks. They were going to miss the fall fishing season, which was the major economy for that part, which is kind of like their Cape Cod. UMVs, very important.
עכשיו, בואו נביט מנקודת המבט של סארבוט של מה שהם ראו. עבדנו על נמל דייג. היינו מסוגלים לפתוח את נמל הדייג הזה בשימוש בסונאר, תוך ארבע שעות. נאמר לנמל הדייג הזה שיקח שישה חודשים לפני שהם יוכלו להביא צוות צוללנים, וזה יקח לצוללנים שבועיים. הם עמדו לפספס את עונת הדייג של הסתיו. מה שהיה הכלכלה העיקרית של החלק הזה, שזה סוג של הקייפ קוד שלהם. כלים תת מימיים עצמאיים, מאוד חשוב.
But you know, all the robots I've shown you have been small, and that's because robots don't do things that people do. They go places people can't go. And a great example of that is Bujold. Unmanned ground vehicles are particularly small, so Bujold --
אבל אתם יודעים, כל הרובוטים שהראתי לכם היו קטנים, וזה בגלל שרובוטים לא עושים דברים שאנשים עושים. הם הולכים למקומות שאנשים לא יכולים. ודוגמה מעולה לזה היא בוג'ולד. כלים קרקעיים לא מאויישים הם קטנים במיוחד. אז בוג'ולד --
(Laughter)
(צחוק)
Say hello to Bujold.
תגידו שלום לבוג'ולד.
(Laughter)
(צחוק)
Bujold was used extensively at the World Trade Center to go through Towers 1, 2 and 4. You're climbing into the rubble, rappelling down, going deep in spaces. And just to see the World Trade Center from Bujold's viewpoint, look at this. You're talking about a disaster where you can't fit a person or a dog -- and it's on fire. The only hope of getting to a survivor way in the basement, you have to go through things that are on fire. It was so hot, on one of the robots, the tracks began to melt and come off. Robots don't replace people or dogs, or hummingbirds or hawks or dolphins. They do things new. They assist the responders, the experts, in new and innovative ways.
בוג'ולד היה בשימוש נרחב במרכז הסחר העולמי כדי לעבור על מגדלים 1, 2 ו- 4. אתם מטפסים על ההריסות מתגלגלים למטה, נכנסים לחללים עמוקים. ורק כדי לראות את מרכז הסחר העולמי דרך עיניו של בוג'ולד, תראו את זה. אתם מדברים על אסון בו אנשים או כלבים לא נכנסים -- והוא בוער. התקווה היחידה להגיע לניצולים במרתף, אתם צריכים לעבור דרך כל הדברים הבוערים. זה היה כל כך חם, באחד הרובוטים, הזחלים החלו להנמס ולרדת. רובוטים לא מחליפים אנשים או כלבים, או יונקי דבש או ניצים או דולפינים. הם עושים דברים בדרך חדשה. הם מסייעים למגיבים, למומחים, בדרכים חדשות וחדשניות.
The biggest problem is not making the robots smaller, though. It's not making them more heat-resistant. It's not making more sensors. The biggest problem is the data, the informatics, because these people need to get the right data at the right time.
הבעיה הגדולה ביותר היא לא לעשות את הרובוטים קטנים עם זאת, זה לא לעשות אותם יותר עמידים לאש. זה לא לעשות יותר חיישנים. הבעיה הגדולה ביותר היא מידע, האינפורמטיקה, מפני שהאנשים האלה צריכים לקבל את המידע המתאים בזמן הנכון.
So wouldn't it be great if we could have experts immediately access the robots without having to waste any time of driving to the site, so whoever's there, use their robots over the Internet. Well, let's think about that. Let's think about a chemical train derailment in a rural county. What are the odds that the experts, your chemical engineer, your railroad transportation engineers, have been trained on whatever UAV that particular county happens to have? Probably, like, none. So we're using these kinds of interfaces to allow people to use the robots without knowing what robot they're using, or even if they're using a robot or not. What the robots give you, what they give the experts, is data.
אז האם זה לא היה נפלא אם היו לנו מומחים שיכולים לגשת מיידית לרובוטים בלי הצורך לבזבז זמן על נהיגה לאתר, אז מי שלא יהיה שם, ישתמש ברובוטים דרך האינטרנט. ובכן, בואו נחשוב על זה. בואו נחשוב על רכבת עם חומרים כימיים באזור כפרי. מה הסיכויים שהמומחים, המהנדסים הכימיים שלכם, מהנדסי ההתחבורה והרכבות שלכם, הוכשרו על סוג כלשהו של מזל"ט שיש למדינה מסויימת? כנראה, כאילו, לא קיים. אז אנחנו משתמשים בסוג כזה של ממשקים כדי לאפשר לאנשים לשתמש ברובוטים בלי לדעת באיזה רובוטים הם משתמשים, או אפילו אם הם בכלל משתמשים ברובוט. מה שהרובוטים נותנים לכם, מה שהם נותנים למומחים, זה מידע.
The problem becomes: who gets what data when? One thing to do is to ship all the information to everybody and let them sort it out. Well, the problem with that is it overwhelms the networks, and worse yet, it overwhelms the cognitive abilities of each of the people trying to get that one nugget of information they need to make the decision that's going to make the difference. So we need to think about those kinds of challenges. So it's the data.
הבעיה הופכת: מי מקבל איזה מידע ומתי? דבר אחד לעשות הוא להעביר את כל המידע לכולם ולתת להם למיין אותו. ובכן, הבעיה עם זה היא שזה מעמיס על הרשתות, וגרוע מזה, זה מעמיס על היכולות הקוגניטיביות של כל האנשים שמנסים לקבל פיסה אחת של מידע שהם צריכים כדי לעשות את ההחלטה שתשנה. אז אנחנו צריכים לחשוב על סוגי האתגרים האלה. אז זה המידע.
Going back to the World Trade Center, we tried to solve that problem by just recording the data from Bujold only when she was deep in the rubble, because that's what the USAR team said they wanted. What we didn't know at the time was that the civil engineers would have loved, needed the data as we recorded the box beams, the serial numbers, the locations, as we went into the rubble. We lost valuable data. So the challenge is getting all the data and getting it to the right people.
אם חוזרים למרכז הסחר העולמי, ניסינו לפתור את הבעיה על ידי הקלטת המידע מבוג'ולד רק כשהוא היה עמוק בתוך ההריסות, מפני שזה מה שצוות USAR אמר שהוא רוצה. מה שלא ידענו באותו זמן היה שהמהנדסים האזרחיים היו אוהבים, היו צריכים את המידע בזמן שהקלטנו את קורות הקופסה, המספרים הסידוריים, המיקומים, כשנכנסנו לתוך ההריסות. איבדנו מידע חיוני. אז האתגר הוא לקבל את כל המידע ולהעביר אותו לאנשים הנכונים.
Now, here's another reason. We've learned that some buildings -- things like schools, hospitals, city halls -- get inspected four times by different agencies throughout the response phases. Now, we're looking, if we can get the data from the robots to share, not only can we do things like compress that sequence of phases to shorten the response time, but now we can begin to do the response in parallel. Everybody can see the data. We can shorten it that way.
עכשיו, הנה סיבה נוספת. למדנו שכמה בניינים -- דברים כמו בתי ספר, בתי חולים, עיריות -- נבדקים ארבע פעמים על ידי ארבע סוכנויות שונות במהלך שלבי התגובה. עכשיו, אנחנו מביטים, אם נוכל לקבל את המידע מהרובוט כדי לשתף, לא רק שאנחנו יכולים לעשות דברים כמו לדחוס את רצף השלבים האלה כדי לקצר את זמן התגובה, אלא שנוכל להתחיל לעשות את התגובות במקביל. כולם יכולים לראות את המידע. אנחנו יכולים לקצר אותו כך.
So really, "disaster robotics" is a misnomer. It's not about the robots. It's about the data.
אז באמת, "רובוטיקת אסונות" הוא מושג שגוי. זה לא נוגע לרובוטים. זה נוגע למידע.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So my challenge to you: the next time you hear about a disaster, look for the robots. They may be underground, they may be underwater, they may be in the sky, but they should be there. Look for the robots, because robots are coming to the rescue.
אז האתגר שלי לכם: בפעם הבאה שאתם שומעים על אסון, חפשו את הרובוטים. הם אולי מתחת לקרקע, הם אולי מתחת למים, הם אולי בשמיים, אבל הם צריכים להיות שם. חפשו את הרובוטים, מפני שרובוטים מגיעים להצלה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)