Έχω 18 λεπτά προφανώς να σας πείσω ότι η ιστορία έχει κατεύθυνση -- έχει ένα βέλος. Ότι υπό κάποια θεμελιώδη έννοια, αυτό είναι καλό. Το ότι το βέλος δείχνει προς κάτι θετικό. Λοιπόν, όταν με πλησίασαν στην αρχή τα μέλη του TED για να δώσω αυτόν τον "ανεβαστικό" λόγο -- (Γέλια) -- αυτό έγινε πριν το σκίτσο του Μωάμεθ προκαλέσει διεθνείς ταραχές. Ήταν πριν επεκταθεί η γρίπη των πτηνών στην Ευρώπη. Ήταν πριν η Χαμάς κερδίσει τις εκλογές στην Παλαιστίνη, προκαλώντας διάφορα αντίμετρα από το Ισραήλ. Και για να είμαι ειλικρινής, αν ήξερα όταν μου ζήτησαν να δώσω αυτόν τον ανεβαστικό λόγο ότι ακόμη και όταν δίνω τον ανεβαστικό λόγο, η Αποκάλυψη θα ήταν σε εξέλιξη -- (Γέλια) -- Θα μπορούσα να είχα πει, "είμαστε εντάξει αν μιλήσω για κάτι άλλο;" Δε το έκανα όμως. Να 'μαστε λοιπόν. Θα κάνω ότι μπορώ. Θα κάνω ότι μπορώ.
I've got apparently 18 minutes to convince you that history has a direction, an arrow; that in some fundamental sense, it's good; that the arrow points to something positive. Now, when the TED people first approached me about giving this upbeat talk -- (Laughter) -- that was before the cartoon of Muhammad had triggered global rioting. It was before the avian flu had reached Europe. It was before Hamas had won the Palestinian election, eliciting various counter-measures by Israel. And to be honest, if I had known when I was asked to give this upbeat talk that even as I was giving the upbeat talk, the apocalypse would be unfolding -- (Laughter) -- I might have said, "Is it okay if I talk about something else?" But I didn't, OK. So we're here. I'll do what I can. I'll do what I can.
Οφείλω να σας προειδοποιήσω: η αίσθηση με την οποία η κοσμοθεωρία μου είναι ανεβαστική ήταν πάντοτε κάπως λεπτή, μερικές φορές ακόμη και απατηλή. (Γέλια) Η αίσθηση με την οποία μπορώ να είμαι ανεβαστικός και να προκαλέσω έμπνευση -- βέβαια θέλω να πω ότι πάντα υπήρχε κάποιου είδους σκυθρωπή διάσταση στον τρόπο που προσπαθώ να εμψυχώσω, λοιπόν αν η σκυθρωπή έμπνευση... -- (Γέλια) -- Αν η σκυθρωπή έμπνευση δεν είναι κατά συνθήκη αντίφαση, αυτό είναι -φοβάμαι- ό,τι περισσότερο μπορείτε να ελπίζετε. Λοιπόν, σήμερα -- και αυτό, αν τα καταφέρω. Θα δω τι μπορώ να κάνω. Εντάξει;
I've got to warn you: the sense in which my worldview is upbeat has always been kind of subtle, sometimes even elusive. (Laughter) The sense in which I can be uplifting and inspiring -- I mean, there's always been a kind of a certain grim dimension to the way I try to uplift, so if grim inspiration -- (Laughter) -- if grim inspiration is not a contradiction in terms, that is, I'm afraid, the most you can hope for. OK, today -- that's if I succeed. I'll see what I can do. OK?
Τώρα, κατά μία έννοια, ο ισχυρισμός ότι η ιστορία έχει μία κατεύθυνση δεν είναι τόσο αντιφατικός. Αν μιλάμε μόνο για την κοινωνική δομή, έχει γίνει πιο πολύπλοκη προφανώς και στα τελευταία 10.000 και κάτι χρόνια έχει φτάσει σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Και όντως, αυτό βασικά συντηρεί μια μακροχρόνια τάση που προϋπήρχε του ανθρώπινου είδους που η βιολογική εξέλιξη έκανε για εμάς. Γιατί αυτό που συνέβη στην αρχή, ήταν αυτά τα πράγματα να εγκλείονται σε ένα κύτταρο, μετά τα κύτταρα αρχίζουν να κάνουν παρέα σε κοινότητες. και τελικά να φτάνουν τόσο κοντά μεταξύ τους, που σχηματίζουν πολυκύτταρους οργανισμούς. Μετά φτιάχνουν πολύπλοκους πολυκύτταρους οργανισμούς που αυτοί πάλι, σχηματίζουν κοινότητες.
Now, in one sense, the claim that history has a direction is not that controversial. If you're just talking about social structure, OK, clearly that's gotten more complex a little over the last 10,000 years -- has reached higher and higher levels. And in fact, that's actually sustaining a long-standing trend that predates human beings, OK, that biological evolution was doing for us. Because what happened in the beginning, this stuff encases itself in a cell, then cells start hanging out together in societies. Eventually they get so close, they form multicellular organisms, then you get complex multicellular organisms; they form societies.
Αλλά μετά από κάποια στιγμή, ένας από αυτούς τους πολυκύτταρους οργανισμούς κάνει κάτι εντελώς εκπληκτικό με όλα αυτά, συγκεκριμένα ξεκινά μια ολόκληρη δεύτερη εξέλιξη: την πολιτισμική εξέλιξη. Και καταπληκτικά, αυτή η εξέλιξη διατηρεί την τροχιά που η βιολογική εξέλιξη είχε δημιουργήσει με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Ως πολιτισμική εξέλιξη εννοούμε την εξέλιξη των ιδεών. Πολλοί από εσάς έχουν ακούσει τον όρο "μιμίδια." Η εξέλιξη της τεχνολογίας, στην οποία δίνω μεγάλη προσοχή, και έτσι, ξέρετε, ένα από τα πρώτα πράγματα που είχαμε ήταν ένα μικρό τσεκούρι χειρός. Γενεές περνούν, και κάποιος λέει: "Έι, δε το βάζουμε πάνω σε ένα ξύλινο ραβδί;" (Γέλια) Είναι απόλυτα απολαυστικό για τα μικρά παιδιά. Το αμέσως καλύτερο μετά τα βιντεοπαιχνίδια.
But then at some point, one of these multicellular organisms does something completely amazing with this stuff, which is it launches a whole second kind of evolution: cultural evolution. And amazingly, that evolution sustains the trajectory that biological evolution had established toward greater complexity. By cultural evolution we mean the evolution of ideas. A lot of you have heard the term "memes." The evolution of technology, I pay a lot of attention to, so, you know, one of the first things you got was a little hand axe. Generations go by, somebody says, hey, why don't we put it on a stick? (Laughter) Just absolutely delights the little ones. Next best thing to a video game.
Αυτό ίσως να μη δείχνει να εντυπωσιάζει, αλλά η τεχνολογική εξέλιξη είναι προοδευτική. Έτσι άλλα 10.000-20.000 χρόνια και η τεχνολογία στους εξοπλισμούς μας φέρνει εδώ. (Γέλια) Εντυπωσιακό. Και ο ρυθμός της τεχνολογικής εξέλιξης επιταχύνει, έτσι μόλις ένα τέταρτο του αιώνα μετά από αυτό, έχεις αυτό. (Γέλια) Και αυτό. (Γέλια) Ζητώ συγγνώμη -- ήταν ένα φθηνό αστείο, αλλά ήθελα να βρω έναν τρόπο να μεταβώ πίσω στην ιδέα της εν εξέλιξη Αποκάλυψης, και πίστεψα ότι αυτό θα το έκανε. (Χειροκρότημα)
This may not seem to impress, but technological evolution is progressive, so another 10, 20,000 years, and armaments technology takes you here. (Laughter) Impressive. And the rate of technological evolution speeds up, so a mere quarter of a century after this, you get this, OK. (Laughter) And this. (Laughter) I'm sorry -- it was a cheap laugh, but I wanted to find a way to transition back to this idea of the unfolding apocalypse, and I thought that might do it. (Applause)
Εντάξει. Λοιπόν, αυτό που απειλείται να συμβεί με την εν εξέλιξη Αποκάλυψη, είναι η κατάρρευση της παγκόσμιας κοινωνικής οργάνωσης. Τώρα, πρώτα αφήστε με να σας θυμίσω πόσο πολύ δουλειά πήρε να φτάσουμε εδώ που είμαστε, να είμαστε στο χείλος της πραγματικής παγκόσμιας κοινωνικής οργάνωσης. Αρχικά, είχαμε τις πιο πολύπλοκες κοινότητες, τα χωριά των κυνηγών και τροφοσυλλεκτών. Το Στόουνχετζ είναι το απομεινάρι μιας μοναρχίας, που είναι αυτό που πήραμε με την ανακάλυψη της γεωργίας: πολιτείες πολλαπλών χωριών με κεντρική διοίκηση. Με την ανακάλυψη της γραφής, αρχίζουμε να έχουμε πόλεις. Αυτό είναι ασαφές. Μου αρέσει όμως γιατί το κάνει να φαίνεται σαν ένας μονοκύτταρος οργανισμός και μας θυμίζει πόσο πολλά επίπεδα η βιολογική οργάνωση έχει ήδη περάσει για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Και μετά, ξέρετε, έχουμε τις αυτοκρατορίες.
So, what threatens to happen with this unfolding apocalypse is the collapse of global social organization. Now, first let me remind you how much work it took to get us where we are, to be on the brink of true global social organization. Originally, you had the most complex societies, the hunter-gatherer village. Stonehenge is the remnant of a chiefdom, which is what you get with the invention of agriculture: multi-village polity with centralized rule. With the invention of writing, you start getting cities. This is blurry. I kind of like that because it makes it look like a one-celled organism and reminds you how many levels organic organization has already moved through to get to this point. And then you get to, you know, you get empires.
Θέλω να τονίσω, ξέρετε, η κοινωνική οργάνωση μπορεί να ξεπεράσει τους πολιτικούς φραγμούς. Αυτός είναι ο "Δρόμος του Μεταξιού" που συνδέει την Κινέζικη Αυτοκρατορία με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έτσι είχαμε την κοινωνική πολυπλοκότητα να εκτείνεται σε όλη την ήπειρο, ακόμη και αν κανένα πολίτευμα δεν έκανε παρομοίως. Σήμερα, έχουμε τα εθνικά κράτη. Το θέμα είναι ότι υπάρχει προφανώς συνεργασία και οργάνωση σε εξέλιξη πέρα από εθνικούς φραγμούς. Αυτή είναι μια φωτογραφία της γης τη νύχτα, και απλά την δείχνω γιατί τη βρίσκω όμορφη. Κατά κάποιο τρόπο μεταδίδει την αίσθηση ότι αυτό είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα.
I want to stress, you know, social organization can transcend political bounds. This is the Silk Road connecting the Chinese Empire and the Roman Empire. So you had social complexity spanning the whole continent, even if no polity did similarly. Today, you've got nation states. Point is: there's obviously collaboration and organization going on beyond national bounds. This is actually just a picture of the earth at night, and I'm just putting it up because I think it's pretty. Does kind of convey the sense that this is an integrated system.
Εντάξει. Λοιπόν, εξήγησα αυτή την αύξηση σε πολυπλοκότητα με αναφορά σε κάτι που λέγεται μη-μηδενική-αθροιστική. Υποθέτοντας ότι κάποιοι από εσάς δεν διαβάσατε αυτά που ανέθεσα, πολύ γρήγορα, η βασική ιδέα είναι η διάκριση ανάμεσα σε παιχνίδια μηδενικού-αθροίσματος, στα οποία οι συσχετισμοί είναι αντίστροφοι: πάντα υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Παιχνίδια μη-μηδενικού-αθροίσματος στα οποία οι συσχετισμοί μπορεί να είναι θετικοί, εντάξει. Έτσι, όπως στο τένις, συνήθως είναι νίκη-ήττα, πάντα καταλήγει σε μηδενικό-άθροισμα, αλλά αν παίζεις διπλό, το άτομο που βρίσκεται στην δική σου πλευρά του φιλέ, είναι στο ίδιο πλοίο με σένα, έτσι παίζεις ένα παιχνίδι μη-μηδενικού-αθροίσματος με αυτούς. Είναι είτε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Πολλές μορφές μη-μηδενικού-αθροίσματος στο χώρο των οικονομικών όπως και στην καθημερινή ζωή συχνά καταλήγουν σε συνεργασία.
Now, I explained this growth of complexity by reference to something called "non-zero sumness." Assuming that a few of you did not do the assigned reading, very quickly, the key idea is the distinction between zero-sum games, in which correlations are inverse: always a winner and a loser. Non-zero-sum games in which correlations can be positive, OK. So like in tennis, usually it's win-lose; it always adds up to zero-zero-sum. But if you're playing doubles, the person on your side of the net, they're in the same boat as you, so you're playing a non-zero-sum game with them. It's either for the better or for the worse, OK. A lot of forms of non-zero-sum behavior in the realm of economics and so on in everyday life often leads to cooperation.
Το επιχείρημά μου είναι βασικά ότι, λοιπόν, παιχνίδια μη-μηδενικού-αθροίσματος ήταν πάντα μέρος της ζωής. Τα έχουμε στις κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, αλλά μετά, μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης, νέες μορφές τεχνολογίας προέκυψαν που διευκόλυναν ή ενθάρρυναν το παίξιμο παιχνιδιών μη-μηδενικού-αθροίσματος, με συμμετέχοντες περισσότερους ανθρώπους από μεγαλύτερη επικράτεια. Η κοινωνική δομή προσαρμόζεται έτσι ώστε να διευκολύνει αυτό το ενδεχόμενο και να χρησιμοποιήσει αυτό το παραγωγικό δυναμικό, και έτσι έχουμε τις πόλεις, ξέρετε, και έχουμε όλα τα παιχνίδια μη-μηδενικού-αθροίσματος που δεν σκεφτόμαστε τα οποία παίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως ας πούμε, έχετε ποτέ σκεφτεί όταν αγοράζετε ένα αυτοκίνητο, πόσοι άνθρωποι σε πόσες διαφορετικές ηπείρους συνέβαλαν στην κατασκευή του αυτοκινήτου; Αυτοί είναι άνθρωποι που στην ουσία παίζετε ένα παιχνίδι μη-μηδενικού-αθροίσματος μαζί τους. Θέλω να πώ, υπάρχουν ασφαλώς πολλά τέτοια παιχνίδια γύρω μας.
The argument I make is basically that, well, non-zero-sum games have always been part of life. You have them in hunter-gatherer societies, but then through technological evolution, new forms of technology arise that facilitate or encourage the playing of non-zero-sum games, involving more people over larger territory. Social structure adapts to accommodate this possibility and to harness this productive potential, so you get cities, you know, and you get all the non-zero-sum games you don't think about that are being played across the world. Like, have you ever thought when you buy a car, how many people on how many different continents contributed to the manufacture of that car? Those are people in effect you're playing a non-zero-sum game with. I mean, there are certainly plenty of them around.
Τώρα, όλο αυτό ακούγεται ως μια εγγενώς αισιόδοξη κοσμοθεωρία κατά κάποιο τρόπο, γιατί όταν σκέφτεται κανείς κάτι μη-μηδενικό, σκέφτεται για νίκη-νίκη, ξέρετε, αυτό είναι καλό. Λοιπόν, υπάρχουν μερικοί λόγοι που ουσιαστικά δεν είναι εγγενώς αισιόδοξο όλο αυτό. Πρώτα απ' όλα, μπορεί να διευκολύνει: δεν αρνείται την ύπαρξη της ανισότητας, της εκμετάλλευσης, του πολέμου. Αλλά υπάρχει ένας πιο θεμελιώδης λόγος που δεν είναι εγγενώς αισιόδοξο, γιατί ένα παιχνίδι μη-μηδενικού-αθροίσματος, το μόνο που μας λέει στα σίγουρα είναι ότι οι μοίρες θα είναι συσχετισμένες για το καλύτερο ή το χειρότερο. Δεν προβλέπει νίκη και για τις δύο πλευρές.
Now, this sounds like an intrinsically upbeat worldview in a way, because when you think of non-zero, you think win-win, you know, that's good. Well, there are a few reasons that actually it's not intrinsically upbeat. First of all, it can accommodate; it doesn't deny the existence of inequality exploitation war. But there's a more fundamental reason that it's not intrinsically upbeat, because a non-zero-sum game, all it tells you for sure is that the fortunes will be correlated for better or worse. It doesn't necessarily predict a win-win outcome.
Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, η ερώτηση είναι, για ποιους λόγους είμαι εγώ ο αισιόδοξος γα την ιστορία; Και η απάντηση είναι, πρώτα απ' όλα, αν κάνουμε τον ισολογισμό θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν παίξει τα παιχνίδια τους περισσότερο σε νίκη-νίκη παρά σε ήττα-ήττα αποτελέσματα. Ισοδύναμα, πιστεύω πως η ιστορία έχει θετική θέση στον τομέα των παιχνιδιών μη-μηδενικού-αθροίσματος. Και μία διαθήκη γι' αυτό είναι αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο, με εντυπωσιάζει περισσότερο, και με ανεβάζει περισσότερο, το ότι υπάρχει μια διάσταση ηθικής στην ιστορία, υπάρχει ένα τόξο ηθικής. Έχουμε δει πρόοδο στην ηθική, με τον χρόνο.
So, in a way, the question is: on what grounds am I upbeat at all about history? And the answer is, first of all, on balance I would say people have played their games to more win-win outcomes than lose-lose outcomes. On balance, I think history is a net positive in the non-zero-sum game department. And a testament to this is the thing that most amazes me, most impresses me, and most uplifts me, which is that there is a moral dimension to history; there is a moral arrow. We have seen moral progress over time.
Πριν 2.500 χρόνια, τα μέλη μιας Ελληνικής πόλης-κράτους θεωρούσαν τα μέλη μιας άλλης Ελληνικής πόλης-κράτους υπανθρώπους και τους μεταχειρίζονταν με αυτό τον τρόπο. Και μετά αυτή η επανάσταση στην ηθική έφτασε, και αποφάσισαν ότι τελικά, όχι, οι Έλληνες είναι ανθρώπινα όντα. Απλά οι Πέρσες είναι αυτοί που δεν είναι πλήρως ανθρώπινοι και δεν αξίζουν καλή μεταχείριση.
2,500 years ago, members of one Greek city-state considered members of another Greek city-state subhuman and treated them that way. And then this moral revolution arrived, and they decided that actually, no, Greeks are human beings. It's just the Persians who aren't fully human and don't deserve to be treated very nicely.
Αλλά αυτό ήταν πρόοδος -- ξέρετε, δώστε τους εύσημα. Και τώρα σήμερα, έχουμε δει περισσότερο πρόοδο. Νομίζω -- ελπίζω -- πως οι περισσότεροι εδώ θα έλεγαν ότι όλοι οι άνθρωποι παντού είναι ανθρώπινα όντα, αξίζουν να μεταχειρίζονται με αξιοπρέπεια, εκτός αν κάνουν κάτι το φρικιαστικό, ανεξάρτητα από φυλή ή θρησκεία. Και πρέπει να διαβάσετε την αρχαία ιστορία για να συνειδητοποιήσετε πόσο μεγάλη επανάσταση ήταν αυτή, εντάξει. Αυτή δεν ήταν η επικρατούσα άποψη, μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, και το αποδίδω σε αυτή την δυναμική του μη-μηδενικού-αθροίσματος. Νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει τόση ανεκτικότητα ως προς τις εθνικότητες, εθνότητες, θρησκείες, όση υπάρχει σήμερα, ξέρετε. Αν με ρωτούσατε, ξέρετε, γιατί δεν είμαι υπέρ του να βομβαρδιστεί η Ιαπωνία, λοιπόν, κάνω μόνο μισή πλάκα όταν λέω πως αυτοί φτιάχνουν το αυτοκίνητό μου, εντάξει. Έχουμε αυτή τη σχέση μη-μηδενικού-αθροίσματος, και νομίζω ότι αυτό οδηγεί σε κάποιου είδους ανεκτικότητας μέχρι το σημείο που συνειδητοποιούμε ότι κάποιου άλλου η ευημερία είναι θετικά συσχετισμένη με τη δική μας. Είναι πιο πιθανό να τους αφήσετε ήσυχους.
But this was progress -- you know, give them credit. And now today, we've seen more progress. I think -- I hope -- most people here would say that all people everywhere are human beings, deserve to be treated decently, unless they do something horrendous, regardless of race or religion. And you have to read your ancient history to realize what a revolution that has been, OK. This was not a prevalent view, few thousand years ago, and I attribute it to this non-zero-sum dynamic. I think that's the reason there is as much tolerance toward nationalities, ethnicities, religions as there is today. If you asked me, you know, why am I not in favor of bombing Japan, well, I'm only half-joking when I say they built my car. We have this non-zero-sum relationship, and I think that does lead to a kind of a tolerance to the extent that you realize that someone else's welfare is positively correlated with yours -- you're more likely to cut them a break.
Κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως αυτό είναι ενός είδους ηθική πρώτης θέσης. Δυστυχώς, δεν πετάω υπερατλαντικά ταξίδια σε πρώτη θέση αρκετά συχνά για να ξέρω, ούτε κάποια άλλου είδους διακεκριμένη θέση, πραγματικά. Αλλά υποθέτω ότι στην πρώτη θέση, δεν ακούς πολλές εκφράσεις με μισαλλοδοξία ως προς φυλετικές ομάδες ή εθνότητες, γιατί οι άνθρωποι που πετάνε υπερατλαντικά σε πρώτη θέση έχουν επιχειρηματική δραστηριότητα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Κάνουν χρήματα από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και πιστεύω πραγματικά ότι υπ' αυτή την έννοια τουλάχιστον, ο καπιταλισμός έχει υπάρξει μια εποικοδομητική δύναμη, και πιο βασικά, είναι μία μη-μηδενική-αθροιστική που έχει υπάρξει ως μια εποικοδομητική δύναμη στην εξάπλωση της ανθρώπινης σφαίρας ευαισθητοποίησης της ηθικής, εντάξει. Νομίζω πως η δυναμική του μη-μηδενικού-αθροίσματος που κατά κανένα τρόπο δεν είναι μόνο οικονομική -- δεν είναι πάντοτε εμπόριο -- αλλά μας έχει οδηγήσει στο χείλος μίας ηθικής αλήθειας, που είναι το θεμελιώδες δικαίωμα της ισότητας όλων των ανθρώπων. Το έχει κάνει αυτό. Καθώς μετακινήθηκε παγκοσμίως, μας μετέφερε προς ένα παγκόσμιο επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης μας έχει οδηγήσει προς την ηθική αλήθεια. Νομίζω ότι αυτό είναι θαυμάσιο.
I kind of think this is a kind of a business-class morality. Unfortunately, I don't fly trans-Atlantic business class often enough to know, or any other kind of business class really, but I assume that in business class, you don't hear many expressions of, you know, bigotry about racial groups or ethnic groups, because the people who are flying trans-Atlantic business class are doing business with all these people; they're making money off all these people. And I really do think that, in that sense at least, capitalism has been a constructive force, and more fundamentally, it's a non-zero-sumness that has been a constructive force in expanding people's realm of moral awareness. I think the non-zero-sum dynamic, which is not only economic by any means -- it's not always commerce -- but it has driven us to the verge of a moral truth, which is the fundamental equality of everyone. It has done that. As it has moved global, moved us toward a global level of social organization, it has driven us toward moral truth. I think that's wonderful.
Τώρα, πίσω στην εν εξέλιξη Αποκάλυψη. Και μπορεί να αναρωτιέστε, εντάξει, όλα αυτά είναι καλά, ακούγονται υπέροχα -- ηθική κατεύθυνση στην ιστορία -- αλλά τι γίνεται με αυτή τη λεγόμενη σύγκρουση των πολιτισμών; Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, θα υπογράμμιζα ότι αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο του μη-μηδενικού-αθροίσματος. Αν κοιτάξετε τη σχέση μεταξύ των αποκαλούμενων Μουσουλμανικού κόσμου και Δυτικού κόσμου -- δύο όροι που δεν μου αρέσουν, αλλά όντως δεν μπορώ να αποφύγω -- σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είναι αν μη τι άλλο αποδοτικές. Είναι ένα μη-μηδενικό-άθροισμα. Και με αυτό εννοώ, αν οι άνθρωποι στο Μουσουλμανικό κόσμο γίνονται πιο μισητοί, πιο μνησίκακοι, λιγότερο ικανοποιημένοι με τη θέση τους στον κόσμο, αυτό θα είναι κακό για την Δύση. Αν γίνουν πιο ικανοποιημένοι, αυτό θα είναι καλό για τη Δύση. Λοιπόν, αυτή είναι η δυναμική του μη-μηδενικού-αθροίσματος.
Now, back to the unfolding apocalypse. And you may wonder, OK, that's all fine, sounds great -- moral direction in history -- but what about this so-called clash of civilizations? Well, first of all, I would emphasize that it fits into the non-zero-sum framework, OK. If you look at the relationship between the so-called Muslim world and Western world -- two terms I don't like, but can't really avoid; in such a short span of time, they're efficient if nothing else -- it is non-zero-sum. And by that I mean, if people in the Muslim world get more hateful, more resentful, less happy with their place in the world, it'll be bad for the West. If they get more happy, it'll be good for the West. So that is a non-zero-sum dynamic.
Και θα έλεγα ότι η δυναμική του μη-μηδενικού-αθροίσματος μπορεί μόνο να αυξηθεί πιο έντονα με τον χρόνο λόγω των τεχνολογικών τάσεων, αλλά πιο έντονα κατά κάποιου είδους αρνητικού τρόπου. Είναι η αρνητική συσχέτιση της μοίρας τους που θα γίνει όλο και πιο πιθανή. Και ένας λόγος είναι εξ' αιτίας κάτι που το λέω η αυξανόμενη θνησιμότητα του μίσους. Όλο και περισσότερο, είναι πιθανό μίσος προερχόμενο από την βάση από το εξωτερικό να εκδηλωθεί με τη μορφή οργανωμένης βίας σε Αμερικανικό έδαφος. Αυτό είναι σχετικά καινούργιο, και νομίζω πως μάλλον θα χειροτερέψει πολύ -- αυτή η ικανότητα -- εξ αιτίας τάσεων της τεχνολογίας των πληροφοριών, σε τεχνολογίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πολεμοφόδια στην βιοτεχνολογία και νανοτεχνολογία. Μπορεί να ακούμε περισσότερα για αυτό σήμερα.
And I would say the non-zero-sum dynamic is only going to grow more intense over time because of technological trends, but more intense in a kind of negative way. It's the downside correlation of their fortunes that will become more and more possible. And one reason is because of something I call the "growing lethality of hatred." More and more, it's possible for grassroots hatred abroad to manifest itself in the form of organized violence on American soil. And that's pretty new, and I think it's probably going to get a lot worse -- this capacity -- because of trends in information technology, in technologies that can be used for purposes of munitions like biotechnology and nanotechnology. We may be hearing more about that today.
Και υπάρχει κάτι για το οποίο ανησυχώ ιδιαίτερα, το οποίο είναι, αυτή η δυναμική θα οδηγήσει σε κάποιου είδους κύκλο ανάδρασης που θα μας βάλει σε ένα ολισθηρό δρόμο. Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι: τρομοκρατία συμβαίνει εδώ. Εμείς αντιδρούμε υπερβολικά σε αυτήν. Αυτό, ξέρετε, δεν είμαστε επαρκώς χειρουργικοί στα αντίποινα μας κι αυτό οδηγεί σε περισσότερο μίσος στο εξωτερικό, περισσότερη τρομοκρατία. Αντιδρούμε υπερβολικά γιατί όντας ανθρώπινοι, θέλουμε αντίποινα, και έτσι γίνεται χειρότερα και χειρότερα και χειρότερα. Θα μπορούσατε να το πείτε αυτό η θετική ανάδραση των αρνητικών συναισθημάτων, αλλά νομίζω πως σε κάτι τόσο απόκοσμο, πραγματικά δε θα έπρεπε να έχουμε τη λέξη "θετική" εκεί, ακόμη και με την τεχνική έννοια του όρου. Έτσι ας το πούμε η θανατηφόρα σπείρα της αρνητικότητας. (Γέλια) Σας διαβεβαιώ πως αν συμβεί, στο τέλος, και η Δύση και ο Μουσουλμανικός κόσμος θα έχουν δεινοπαθήσει. Εντάξει.
And there's something I worry about especially, which is that this dynamic will lead to a kind of a feedback cycle that puts us on a slippery slope. What I have in mind is: terrorism happens here; we overreact to it. That, you know, we're not sufficiently surgical in our retaliation leads to more hatred abroad, more terrorism. We overreact because being human, we feel like retaliating, and it gets worse and worse and worse. You could call this the positive feedback of negative vibes, but I think in something so spooky, we really shouldn't have the word positive there at all, even in a technical sense. So let's call it the death spiral of negativity. (Laughter) I assure you if it happens, at the end, both the West and the Muslim world will have suffered.
Επομένως, τι κάνουμε; Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα με τον έλεγχο των εξοπλισμών, τους διεθνής κανονισμούς για επικίνδυνες τεχνολογίες. Έχω ένα ολόκληρο κήρυγμα για παγκόσμια διακυβέρνηση από το οποίο θα σας απαλλάξω τώρα, γιατί δεν νομίζω ότι θα είναι αρκετό ούτως ή άλλως, αν και είναι ουσιώδες. Νομίζω πως πρέπει να έχουμε έναν μεγάλο γύρο προόδου της ηθικής στον κόσμο. Νομίζω πως πρέπει κυριολεκτικά να έχουμε να βλέπουμε λιγότερο μίσος ανάμεσα στις ομάδες, λιγότερη μισαλλοδοξία, ξέρετε, εθνικές ομάδες, θρησκευτικές ομάδες, οτιδήποτε. Πρέπει να παραδεχτώ ότι νιώθω ανόητος που το λέω αυτό. Ακούγεται τόσο καλόκαρδο. Νιώθω σα τον Rodney King, ξέρετε, να λέω γιατί δεν μπορούμε απλά όλοι να τα πηγαίνουμε καλά; Αλλά έϊ, πραγματικά δεν βλέπω κάποια εναλλακτική λύση, δεδομένου του τρόπου που διαβάζω την κατάσταση. Θα πρέπει να υπάρξει πρόοδος της ηθικής. Θα πρέπει να υπάρξει μία μείωση της ποσότητας του μίσους στον κόσμο, δεδομένου του πόσο επικίνδυνο γίνεται. Αμυνόμενος, θα έλεγα, όσο αφελές κι αν ακούγεται, ότι σε τελική ανάλυση στηρίζεται στον κυνισμό.
So, what do we do? Well, first of all, we can do a lot more with arms control, the international regulation of dangerous technologies. I have a whole global governance sermon that I will spare you right now, because I don't think that's going to be enough anyway, although it's essential. I think we're going to have to have a major round of moral progress in the world. I think you're just going to have to see less hatred among groups, less bigotry, and, you know, racial groups, religious groups, whatever. I've got to admit I feel silly saying that. It sounds so kind of Pollyannaish. I feel like Rodney King, you know, saying, why can't we all just get along? But hey, I don't really see any alternative, given the way I read the situation. There's going to have to be moral progress. There's going to have to be a lessening of the amount of hatred in the world, given how dangerous it's becoming. In my defense, I'd say, as naive as this may sound, it's ultimately grounded in cynicism.
Με αυτό θέλω να πω -- (Γέλια) -- ευχαριστώ, ευχαριστώ. Με αυτό θέλω να πώ, θυμάστε: η πλήρης άποψή μου περί ηθικής είναι ότι βασικά καταλήγει στην ιδιοτέλεια. Είναι όταν οι μοίρες των ανθρώπων είναι συσχετισμένες. Είναι όταν η ευημερία σου συντελεί στη δική μου, που αποφασίζω, ω ναι, είμαι απολύτως υπέρ της ευημερίας σου. Αυτό είναι που είναι υπεύθυνο για αυτή την αύξηση αυτής της προόδου της ηθικής μέχρι τώρα, και ξαναλέω ότι ακόμη μια φορά έχουμε μια συσχέτιση των μοιρών. Και αν οι άνθρωποι ανταποκριθούν σε αυτή έξυπνα, θα δούμε την ανάπτυξη της ανεκτικότητας και ούτω καθεξής -- τα πρότυπα που χρειαζόμαστε, ξέρετε. Θα δούμε την περαιτέρω εξέλιξη αυτού του είδους της ηθικής διακεκριμένης θέσης.
That is to say -- (Laughter) -- thank you, thank you. That is to say, remember: my whole view of morality is that it boils down to self-interest. It's when people's fortunes are correlated. It's when your welfare conduces to mine, that I decide, oh yeah, I'm all in favor of your welfare. That's what's responsible for this growth of this moral progress so far, and I'm saying we once again have a correlation of fortunes, and if people respond to it intelligently, we will see the development of tolerance and so on -- the norms that we need, you know. We will see the further evolution of this kind of business-class morality.
Λοιπόν, αυτά τα δύο πράγματα, ξέρετε, αν τραβήξουν την προσοχή των ανθρώπων και οδηγήσουν πίσω την θετική συσχέτιση και οι άνθρωποι κάνουν αυτό που πρέπει για το προσωπικό τους συμφέρον, που είναι, προαγωγή της εξέλιξης της ηθικής, τότε θα μπορούσαν να έχουν πραγματικά ένα εποικοδομητικό αποτέλεσμα. Και αυτός είναι ο λόγος που βάζω την αυξανόμενη θνησιμότητα του μίσους και το θανατηφόρο σπιράλ της αρνητικότητας στην ίδια κατηγορία: λόγοι να είναι κανείς πρόσχαρος. (Γέλια) Κάνω ότι καλύτερο μπορώ, εντάξει. (Γέλια) Εγώ δεν αποκάλεσα ποτέ τον εαυτό μου Μίστερ Ανεβαστικός. Απλά κάνω ότι μπορώ. (Γέλια)
So, these two things, you know, if they get people's attention and drive home the positive correlation and people do what's in their self-interests, which is further the moral evolution, then they could actually have a constructive effect. And that's why I lump growing lethality of hatred and death spiral of negativity under the general rubric, reasons to be cheerful. (Laughter) Doing the best I can, OK. (Laughter) I never called myself Mr. Uplift. I'm just doing what I can here. (Laughter)
Τώρα, το να ξεκινήσει κανείς μία επανάσταση της ηθικής πρέπει να είναι δύσκολο, σωστά; Θέλω να πώ, τι κάνει κανείς; Και πιστεύω η απάντηση είναι πως πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι θα πρέπει να κάνουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Όλοι αρχίζουμε από το σημείο που βρισκόμαστε. Μιλώντας ως Αμερικανός που έχει παιδιά των οποίων η ασφάλεια 10, 20, 30 χρόνια από τώρα με ανησυχεί -- αυτό που θέλω προσωπικά να ξεκινήσουμε να κάνουμε άμεσα είναι να βρούμε τους λόγους γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, μας μισούν, εντάξει. Πιστεύω πως αυτό είναι ένα έξοχο ερευνητικό έργο, προσωπικά. Επίσης μου αρέσει γιατί είναι ενός είδους εγγενώς ηθικής επιβραβευτικής άσκησης, γιατί για να καταλάβεις γιατί κάποιος σε μία πολύ διαφορετική κουλτούρα κάνει κάτι -- κάποιος που τον βλέπεις κάπως σαν εξωγήινο -- που κάνει πράγματα που τα θεωρείς περίεργα σε μια κουλτούρα που την θεωρείς περίεργη, για να καταλάβεις πραγματικά γιατί αυτοί κάνουν αυτά τα οποία κάνουν, αυτό είναι ένα ηθικά επιβραβευτικό επίτευγμα γιατί πρέπει να σχετίσεις τις εμπειρίες τους με τις δικές σου. Για να το καταλάβεις πραγματικά, πρέπει να πεις, "Ω, το 'πιασα. Λοιπόν, όταν αισθάνονται οργισμένοι, είναι κατά κάποιο τρόπο σαν τον τρόπο που νιώθω εγώ οργισμένος όταν συμβαίνει αυτό, και για κάπως παρόμοιους λόγους." Αυτό είναι πραγματική κατανόηση. Και πιστεύω πως αυτό είναι μία επέκταση της ηθικής μας πυξίδας, όταν καταφέρουμε να το κάνουμε.
Now, launching a moral revolution has got to be hard, right? I mean, what do you do? And I think the answer is a lot of different people are going to have to do a lot of different things. We all start where we are. Speaking as an American who has children whose security 10, 20, 30 years down the road I worry about -- what I personally want to start out doing is figuring out why so many people around the world hate us, OK. I think that's a worthy research project myself. I also like it because it's an intrinsically kind of morally redeeming exercise. Because to understand why somebody in a very different culture does something -- somebody you're kind of viewing as alien, who's doing things you consider strange in a culture you consider strange -- to really understand why they do the things they do is a morally redeeming accomplishment, because you've got to relate their experience to yours. To really understand it, you've got to say, "Oh, I get it. So when they feel resentful, it's kind of like the way I feel resentful when this happens, and for somewhat the same reasons." That's true understanding. And I think that is an expansion of your moral compass when you manage to do that.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το κάνει κανείς όταν σε μισούν κάποιοι άνθρωποι, εντάξει, γιατί δεν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις πλήρως γιατί κάποιοι άνθρωποι σε μισούν. Θέλω να πώ, θέλεις να ακούσεις τον λόγο, αλλά δε θέλεις να είσαι σε θέση να σχετίζεσαι με αυτόν. Δε θέλεις να βγάζει νόημα, σωστά; Δε θέλεις να πεις, "Λοιπόν, ναι, μπορώ κάπως να καταλάβω πώς ένα ανθρώπινο ον υπό αυτές τις συνθήκες θα μισούσε τη χώρα που ζω." Αυτό δεν είναι ευχάριστο πράγμα, αλλά πιστεύω πως είναι κάτι το οποίο πρέπει να το συνηθίσουμε και
It's especially hard to do when people hate you, OK, because you don't really, in a sense, want to completely understand why people hate you. I mean, you want to hear the reason, but you don't want to be able to relate to it. You don't want it to make sense, right? (Laughter) You don't want to say, "Well, yeah, I can kind of understand how a human being in those circumstances would hate the country I live in." That's not a pleasant thing, but I think it's something that we're going to have to get used to and
να το δουλέψουμε. Τώρα, θέλω να τονίσω ότι για να καταλάβει κανείς, ξέρετε, υπάρχουν άνθρωποι που δε τους αρέσει όλη αυτή η διαδικασία της κατανόησης των βασικών, τα βαθύτερα αίτια των πραγμάτων. Δε θέλουν να ξέρουν γιατί μας μισούν κάποιοι. Εγώ θέλω να το καταλάβω. Ο λόγος που προσπαθείς να καταλάβεις γιατί μας μισούν, είναι για να τους κάνεις να σταματήσουν να μας μισούν, εντάξει. Η ιδέα είναι πως όταν κάνεις αυτή την άσκηση ηθικής, το να καταφέρεις πραγματικά να εκτιμάς τον ανθρωπισμό τους και να τους κατανοήσεις καλύτερα, είναι κομμάτι μιας προσπάθειας να τους κάνεις να εκτιμήσουν τον δικό σου ανθρωπισμό, μακροπρόθεσμα. Πιστεύω πως είναι το πρώτο βήμα προς τα εκεί. Αυτός είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος.
work on. Now, I want to stress that to understand, you know -- there are people who don't like this whole business of understanding the grassroots, the root causes of things; they don't want to know why people hate us. I want to understand it. The reason you're trying to understand why they hate us, is to get them to quit hating us. The idea when you go through this moral exercise of really coming to appreciate their humanity and better understand them, is part of an effort to get them to appreciate your humanity in the long run. I think it's the first step toward that. That's the long-term goal.
Υπάρχουν άνθρωποι που ανησυχούν γι' αυτό, και όντως, εγώ ο ίδιος, απ' ότι φαίνεται, έχω καταγγελθεί σε εθνικό τηλεοπτικό κανάλι πριν από μερικά βράδια, για ένα άρθρο-απάντηση που έγραψα. Ήταν παρόμοιου περιεχομένου, και η κατηγορία ήταν ότι τρέφω, αναφέρω κατά λέξη: "συμπάθεια προς τους τρομοκράτες." Τώρα, τα καλά νέα είναι ότι το άτομο που το είπε αυτό ήταν η Αν Κόουλτερ (Ann Coulter), εντάξει. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Θέλω να πώ, αν είναι να έχεις έναν εχθρό, κάνε να είναι η Αν Κόουλτερ. (Γέλια) Αλλά δεν είναι μια τρελή ανησυχία, εντάξει, γιατί το να κατανοείς συμπεριφορές μπορεί να οδηγήσει σε κάποιου είδους ταύτισης, και μπορεί να το κάνει λίγο πιο δύσκολο να αποδώσει κανείς ανθεκτική αγάπη, και ούτω καθεξής. Αλλά πιστεύω πως πολύ περισσότερο πλανόμαστε στο να μην κατανοούμε την κατάσταση αρκετά καθαρά, από το να την κατανοούμε τόσο καθαρά και απλά να μην μπορούμε, ξέρετε, να βγάλουμε το στρατό μας έξω να σκοτώσει τους τρομοκράτες.
There are people who worry about this, and in fact, I, myself, apparently, was denounced on national TV a couple of nights ago because of an op-ed I'd written. It was kind of along these lines, and the allegation was that I have, quote, "affection for terrorists." Now, the good news is that the person who said it was Ann Coulter. (Laughter) (Applause) I mean, if you've got to have an enemy, do make it Ann Coulter. (Laughter) But it's not a crazy concern, OK, because understanding behavior can lead to a kind of empathy, and it can make it a little harder to deliver tough love, and so on. But I think we're a lot closer to erring on the side of not comprehending the situation clearly enough, than in comprehending it so clearly that we just can't, you know, get the army out to kill terrorists.
Οπότε δεν ανησυχώ πραγματικά γι' αυτό. Λοιπόν -- (Γέλια) -- θέλω να πώ, θα έχουμε να δουλέψουμε σε πολλά μέτωπα, εντάξει, αλλά αν τα καταφέρουμε -- αν τα καταφέρουμε -- τότε για άλλη μια φορά, η μη-μηδενική-αθροιστική και η αναγνώριση της δυναμικής του μη-μηδενικού-αθροίσματος θα μας έχουν αναγκάσει να φτάσουμε σε ένα υψηλότερο επίπεδο ηθικής. Και κατά κάποιου είδους σωτήριο υψηλότερο επίπεδο ηθικής, κάτι που κάπως, κυριολεκτικά σώζει τον κόσμο. Αν ψάξετε τη λέξη σωτηρία στη Βίβλο -- η Χριστιανική χρήση της λέξης που είμαστε εξοικειωμένοι, η σωτηρία των ψυχών, το ότι οι άνθρωποι πάνε στον παράδεισο -- αυτό είναι πράγματι πρόσφατο. Η αρχική έννοια της λέξης σωτηρία στη Βίβλο αναφέρεται στη σωτηρία του κοινωνικού συστήματος. "Ο Γιαχβέ είναι ο Σωτήρας μας," σημαίνει ότι "αυτός έχει σώσει το λαό του Ισραήλ," το οποίο τότε, ήταν μία αρκετά υψηλού επιπέδου οργανωμένη κοινωνία.
So I'm not really worried about it. So -- (Laughter) -- I mean, we're going to have to work on a lot of fronts, but if we succeed -- if we succeed -- then once again, non-zero-sumness and the recognition of non-zero-sum dynamics will have forced us to a higher moral level. And a kind of saving higher moral level, something that kind of literally saves the world. If you look at the word "salvation" in the Bible -- the Christian usage that we're familiar with -- saving souls, that people go to heaven -- that's actually a latecomer. The original meaning of the word "salvation" in the Bible is about saving the social system. "Yahweh is our Savior" means "He has saved the nation of Israel," which at the time, was a pretty high-level social organization.
Τώρα, η κοινωνική οργάνωση έχει φτάσει σε επίπεδο παγκόσμιο, και υποθέτω, αν υπάρχουν καλά νέα που να μπορώ να σας μεταφέρω, είναι ότι απλά το μόνο που χρειάζεται η σωτηρία του κόσμου είναι η ευφυής επιδίωξη των προσωπικών συμφερόντων, με ένα πειθαρχημένο και προσεκτικό τρόπο. Θα είναι δύσκολο. Εγώ λέω να του δώσουμε μία προσπάθεια ούτως ή άλλως γιατί απλά έχουμε φτάσει πολύ μακριά για να τα κάνουμε θάλασσα τώρα. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Now, social organization has reached the global level, and I guess, if there's good news I can say I'm bringing you, it's just that all the salvation of the world requires is the intelligent pursuit of self-interests in a disciplined and careful way. It's going to be hard. I say we give it a shot anyway because we've just come too far to screw it up now. Thanks. (Applause)