Σας ευχαριστώ. Νιώθω πώς αυτό το απόγευμα υπήρξε θαυμάσιο για μένα. Νιώθω πώς μοιάζει με το Βιμαλακίτρι Σούτρα ένα αρχαίο έργο της αρχαίας Ινδίας στο οποίο ο Βούδας εμφανίζεται στην αρχή και ένα πλήθος ανθρώπων έρχονται να τον επισκεπτούν από τη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, τη Βαϊσάλι και να του προσφέρουν ένα είδος διακοσμημένων ομπρελών. Για την ακρίβεια, οι νέοι είναι αυτοί που έρχονται από την πόλη -- οι γέροι δεν έρχονται επειδή έχουν θυμώσει με το Βούδα γιατί όταν έφτασε στην πόλη τους δέχτηκε -- πάντα δέχεται την πρώτη πρόσκληση, από όποιον και αν προέρχεται, και η τοπική γκέισα, ένα είδος αστέρα του σινεμά, πρόφτασε τους γέροντες τρέχοντας με μια άμαξα και τον προσκάλεσε πρώτη.
Thank you. And I feel like this whole evening has been very amazing to me. I feel it's sort of like the Vimalakirti Sutra, an ancient work from ancient India in which the Buddha appears at the beginning and a whole bunch of people come to see him from the biggest city in the area, Vaishali, and they bring some sort of jeweled parasols to make an offering to him. All the young people, actually, from the city. The old fogeys don't come because they're mad at Buddha, because when he came to their city he accepted -- he always accepts the first invitation that comes to him, from whoever it is, and the local geisha, a movie-star sort of person, raced the elders of the city in a chariot and invited him first.
Έτσι έκανε παρέα με την αστέρα του σινεμά, και φυσικά εκείνοι γκρίνιαζαν: "Περνιέται για θρησκευόμενος και όλα αυτά. Τι ψάχνει στο σπίτι της Αμραπάλι μαζί με τους 500 καλόγερους," κ.ο.κ. Όλοι παραπονιούνταν και έτσι τον απέφευγαν. Δεν πήγαιναν να τον ακούσουν. Αλλά οι νέοι πήγαν όλοι. Και του έφεραν εκείνες τις διακοσμημένες ομπρέλες, και τις άφησαν στο έδαφος. Και μόλις τις είχαν εναποθέσει χάμω όλη η στίβα των διακοσμημ. ομπρελών που συνήθιζαν να κρατούν στην αρχαία Ινδία έκανε ένα είδος ειδικού εφφέ, μεταμορφώντάς τες σε γιγαντιαίο πλανητάριο το θαύμα του σύμπαντος. Όλοι κοίταξαν μέσα σε αυτό, και είδαν εκεί τον τρόπο που συνδέονται μεταξύ τους όλα τα είδη ζωής σε όλα τα σύμπαντα.
So he was hanging out with the movie star, and of course they were grumbling: "He's supposed to be religious and all this. What's he doing over there at Amrapali's house with all his 500 monks," and so on. They were all grumbling, and so they boycotted him. They wouldn't go listen to him. But the young people all came. And they brought this kind of a jeweled parasol, and they put it on the ground. And as soon as they had laid all these, all their big stack of these jeweled parasols that they used to carry in ancient India, he performed a kind of special effect which made it into a giant planetarium, the wonder of the universe. Everyone looked in that, and they saw in there the total interconnectedness of all life in all universes.
Και φυσικά, στο βουδιστικό σύμπαν υπάρχουν εκατομ., δισεκατομύρια πλανήτες που στεγάζουν ζωή και τα πεφωτισμένα όντα βλέπουν τη ζωή σε όλους αυτούς τους πλανήτες Και έτσι, όταν κοιτάζουν μακριά και βλέπουν όλα αυτά τα φώτα που δείξατε στον ουρανό, δε βλέπουν μόνο κόμματια ύλης να φλέγονται ή πέτρες ή φλόγες ή αέρια να εκρήγνυνται Βλέπουν αληθινά τοπία και ανθρώπινα όντα και θεούς και δράκους και φιδίσια όντα και θεές και άλλα τέτοια.
And of course, in the Buddhist cosmos there are millions and billions of planets with human life on it, and enlightened beings can see the life on all the other planets. So they don't -- when they look out and they see those lights that you showed in the sky -- they don't just see sort of pieces of matter burning or rocks or flames or gases exploding. They actually see landscapes and human beings and gods and dragons and serpent beings and goddesses and things like that.
Αυτό το ειδικό εφέ έκανε στην αρχή για να τους κάνει να σκεφτούν το πώς όλα συνδέονται για το πώς τα πάντα στη ζωή συνδέονται μεταξύ τους. Και τότε ο Λεϊλέι --ξέρω το άλλο του όνομα -- μας είπε για τη διασύνδεση και πώς όλοι είμαστε εξ ολοκλήρου διασυνδεδεμένοι μεταξύ μας, και για το πώς όλοι έχουμε ήδη γνωριστεί. Και φυσικά στο βουδιστικό σύμπαν, το έχουμε ήδη κάνει αυτό δισεκατομμύρια φορές, σε πολλές πολλές ζωές στο παρελθόν Και δε μιλούσα πάντοτε εγώ. Εσείς μιλούσατε, και σας άκουγα, κ.ο.κ Και όλοι προσπαθούμε ακόμα, υποθέτω, να γίνουμε μέλη του TED αν αυτό είναι μια σύγχρονη μορφή πεφωτισμού. Μάλλον. Γιατί κατά κάποιο τρόπο, αν ένα μέλος του TED αποτελεί μέρος των διασυνδέσεων μεταξύ όλων των υπολογιστών και των πάντων, σφυρηλατεί μια μαζική συνείδηση μέσω της οποίας οποιοσδήποτε μπορεί να ξέρει οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε στον πλανήτη.
He made that special effect at the beginning to get everyone to think about interconnection and interconnectedness and how everything in life was totally interconnected. And then Leilei -- I know his other name -- told us about interconnection, and how we're all totally interconnected here, and how we've all known each other. And of course in the Buddhist universe, we've already done this already billions of times in many, many lifetimes in the past. And I didn't give the talk always. You did, and we had to watch you, and so forth. And we're all still trying to, I guess we're all trying to become TEDsters, if that's a modern form of enlightenment. I guess so. Because in a way, if a TEDster relates to all the interconnectedness of all the computers and everything, it's the forging of a mass awareness, of where everybody can really know everything that's going on everywhere in the planet.
Και συνεπώς θα γίνει ανυπόφορο για εμάς -- αυτό που είναι η συμπόνοια, είναι όπου για γίνει ανυπόφορο για εμάς, εντελώς ανυπόφορο να καθόμαστε βολικά και ευχαριστημένοι να απολαμβάνουμε τη ζωή του διανοούμενου ή οποιαδήποτε μπορεί να είναι, ενώ υπάρχουν άνθρωποι εντελώς γονατισμένοι από τις αρρώστιες που δεν έχουν μια μπουκιά φαί και ούτε στέγη, ή κακοποιούνται από κάποιο απαίσιο άτομο ή οτιδήποτε. Απλά καθιστάται ανυπόφορο. Όταν όλοι μας γνωρίζουμε τα πάντα, είμαστε υποχρεωμένοι από την τεχνολογία να γίνουμε Βούδες ή κάτι, να γίνουμε πεφωτισμένοι.
And therefore it will become intolerable -- what compassion is, is where it will become intolerable for us, totally intolerable that we sit here in comfort and in pleasure and enjoying the life of the mind or whatever it is, and there are people who are absolutely riddled with disease and they cannot have a bite of food and they have no place, or they're being brutalized by some terrible person and so forth. It just becomes intolerable. With all of us knowing everything, we're kind of forced by technology to become Buddhas or something, to become enlightened.
Και φυσικά, όλα θα απογοητευτούμε οικτρά όταν συμβεί. Γιατί θεωρούμε ότι επειδή είμαστε κάπως κουρασμένοι από αυτό που κάνουμε, λιγάκι κουρασμένοι, πως υποφέρουμε. Απολαμβάνουμε τη δυστυχία μας με έναν τρόπο. Ξεχνιόμαστε από τη δυστυχία μας τρέχοντας τριγύρω σε κάποιο μέρος αλλά κατά βάση όλοι έχουμε αυτή την κοινή δυστυχία του να είμαστε φυλακισμένοι στο ίδιο μας το δέρμα και όλοι υπόλοιποι να βρίσκονται εκεί έξω. Και πού και πού συναντιόμαστε με ένα άλλο άτομο φυλακισμένο στο δικό του δέρμα και χαιρόμαστε ο ένας τον άλλον, και προσπαθούμε να βγούμε από το δικό μας, αλλά τελικά αποτυγχάνουμε, φυσικά, και επιστρέφουμε στην ίδια κατάσταση.
And of course, we all will be deeply disappointed when we do. Because we think that because we are kind of tired of what we do, a little bit tired, we do suffer. We do enjoy our misery in a certain way. We distract ourselves from our misery by running around somewhere, but basically we all have this common misery that we are sort of stuck inside our skins and everyone else is out there. And occasionally we get together with another person stuck in their skin and the two of us enjoy each other, and each one tries to get out of their own, and ultimately it fails of course, and then we're back into this thing.
Γιατί η εγωκεντρική μας συνείδηση - η λανθασμένη συνείδηση σύμφωνα με το Βούδα μας λέει πώς είμαστε μόνο ό,τι υπάρχει κάτω από αυτό το δέρμα. Και ότι υπάρχει εσωτερικό και εξωτερικό, εαυτός και άλλος και ότι αυτός ο άλλος είναι πολύ διαφορετικός. Και όλοι δυστυχώς εδώ κουβαλάμε από συνήθεια αυτή τη συνείδηση, έστω και λίγο, σωστά; Όπως κάποιος που κάθεται δίπλα σου στο κάθισμα - είναι εντάξει όταν είσαι στο θέατρο. αλλά αν καθόσουν σε ένα παγκάκι και κάποιος καθότανε τόσο κοντά σου, θα αναστατωνόσουν. Τι θέλουν από μένα; Και, ποιος είναι αυτός; Επομένως δε θα καθόσουνα τόσο κοντά σε κάποιον γιατί πιστεύεις πως είσαι εσύ κόντρα στο σύμπαν- αυτό ανακάλυψε ο Βούδας Γιατί η βασική κοσμική ιδέα είναι πως είμαστε μόνοι μας, καθένας από εμάς και πώς όλοι οι υπόλοιποι είναι διαφορετικοί, και αυτό οδηγεί σε μια ανυπόφορη κατάσταση, έτσι δεν είναι; Ποιος θα λάβει αρκετή προσοχή από αυτόν τον κόσμο; Ποιος θα πάρει αρκετά από αυτόν τον κόσμο; Ποιος δε θα καταπατηθεί από έναν άπειρο αριθμό άλλων όντων-- αν είσαι τόσο διαφορετικός από τα άλλα όντα;
Because our egocentric perception -- from the Buddha's point of view, misperception -- is that all we are is what is inside our skin. And it's inside and outside, self and other, and other is all very different. And everyone here is unfortunately carrying that habitual perception, a little bit, right? You know, someone sitting next to you in a seat -- that's OK because you're in a theater, but if you were sitting on a park bench and someone came up and sat that close to you, you'd freak out. What do they want from me? Like, who's that? And so you wouldn't sit that close to another person because of your notion that it's you versus the universe -- that's all Buddha discovered. Because that cosmic basic idea that it is us all alone, each of us, and everyone else is different, then that puts us in an impossible situation, doesn't it? Who is it who's going to get enough attention from the world? Who's going to get enough out of the world? Who's not going to be overrun by an infinite number of other beings -- if you're different from all the other beings?
Αλλά η συμπόνοια έρχεται όταν κατάπληκτος ανακαλύπτεις πως μπορείς να χάσεις τον εαυτό σου με κάποιο τρόπο: μέσω της τέχνης, μέσω του διαλογισμού, της κατανόηση, μέσω της γνώσης, της γνώσης ότι δεν έχεις κανένα τέτοιο όριο, γνωρίζοντας πως συνδέεσαι με όλα τα άλλα όντα. Μπορείς να νιώσεις τον εαυτό σου ως τα υπόλοιπα όντα όταν δεις πέρα από την ψευδαίσθηση πως είσαι διαχωρισμένος από αυτά. Όταν το κάνεις αυτό, είσαι αναγκασμένος να αισθανθείς αυτό που αισθάνονται. Ευτυχώς, λένε -- αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος-- αλλά ευτυχώς, λένε πως όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο γιατί κάποιοι έχουνε πει στα βουδιστικά γραπτά, λένε, μα, όντως θέλεις να γίνεις τόσο συμπονετικός; Τι απαίσιο! Είμαι τόσο δυστυχής από μόνος μου. Το κεφάλι μου πονάει. Τα κόκκαλά μου πονάνε. Οδεύω από τη γέννα στο θάνατο. Δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένος. Δεν έχω αρκετά, ακόμα και ένας δισεκκατομυριούχος δεν έχει αρκετά. Χρειάζεται εκατό δισεκατομμύρια, έτσι είμαι και εγώ. Φαντάσου αν έπρεπε να νιώσεις τον πόνο άλλων εκατό ατόμων. Θα ήταν φριχτό.
So where compassion comes is where you surprisingly discover you lose yourself in some way: through art, through meditation, through understanding, through knowledge actually, knowing that you have no such boundary, knowing your interconnectedness with other beings. You can experience yourself as the other beings when you see through the delusion of being separated from them. When you do that, you're forced to feel what they feel. Luckily, they say -- I still am not sure -- but luckily, they say that when you reach that point because some people have said in the Buddhist literature, they say, "Oh who would really want to be compassionate? How awful! I'm so miserable on my own. My head is aching. My bones are aching. I go from birth to death. I'm never satisfied. I never have enough, even if I'm a billionaire, I don't have enough. I need a hundred billion." So I'm like that. Imagine if I had to feel even a hundred other people's suffering. It would be terrible.
Αλλά, από ότι φαίνεται, είναι ένα περίεργο παράδοξο της ζωής. Όταν δεν είσαι πια φυλακισμένος στον εαυτό σου, και όταν η σοφία, ή εξυπνάδα, ή η επιστημονική γνώση της φύσης του κόσμου, που επιτρέπει στο μυαλό σου να επεκταθεί, και να συμπονέσει, και ενισχύσει την ανθρώπινη ικανότητα για συμπόνοια, και να συνειδητοποιήσει πως εσύ είσαι το άλλο ον, κατά κάποιο τρόπο μέσω αυτού του ανοίγματος, μπορείς να δεις μέσα στη βαθύτερη φύση της ζωής και μπορείς να ξεφύγεις από τον φαύλο κύκλο του εγώ, εγώ, εμένα, μου, όπως τραγουδούσαν και οι Μπιτλς.
But apparently, this is a strange paradox of life. When you're no longer locked in yourself, and as the wisdom or the intelligence or the scientific knowledge of the nature of the world, that enables you to let your mind spread out, and empathize, and enhance the basic human ability of empathizing, and realizing that you are the other being, somehow by that opening, you can see the deeper nature of life. And you can, you get away from this terrible iron circle of I, me, me, mine, like the Beatles used to sing.
Ξέρετε, στα αλήθεια μάθαμε τα πάντα τη δεκαετία του '60. Δυστυχώς κανένας δεν αφυπνίστηκε και προσπαθούν κιόλας να το καταπνίξουν από τότε. Εγώ, εγώ, εμένα, μου. Σαν τέλειο τραγούδι. Σαν τέλειο δίδαγμα. Αλλά όταν απαλλαγούμε από αυτό, αποκτάμε ενδιαφέρον για όλα τα υπόλοιπα όντα, Και νιώθουμε διαφορετικά τους εαυτούς μας. Είναι εξαιρετικά παράξενο. Εξαιρετικά παράξενο. Ο Δαλάι Λάμα πάντα αρέσκεται να λέει-- λέει πώς όταν αφήνεις να γεννηθεί στο μυαλό σου η ιδέα της συμπόνοιας συμβαίνει επειδή συνειδητοποιείς πως εσύ ο εαυτός σου και οι πόνοι και οι ηδονές σου είναι επιτέλους μια σκηνή πολύ στενή για τη νοημοσύνη σου. Είναι στ'αλήθεια πολύ βαρετό το αν νιώθεις έτσι ή αλλιώς, ή τι, ξέρετε-- και όσο πιο πολύ συγκεντρώνεσαι στο τι νιώθεις, τόσο χειρότερο γίνεται. Όπως, όταν περνάς καλά, πότε φτάνεις να μην περνάς πλέον καλά; Παύεις να περνάς καλά όταν σκέφτεσαι, πόσο καλά είναι το "καλά"; Και δεν είναι ποτέ αρκετά.
You know, we really learned everything in the '60s. Too bad nobody ever woke up to it, and they've been trying to suppress it since then. I, me, me, mine. It's like a perfect song, that song. A perfect teaching. But when we're relieved from that, we somehow then become interested in all the other beings. And we feel ourselves differently. It's totally strange. It's totally strange. The Dalai Lama always likes to say -- he says that when you give birth in your mind to the idea of compassion, it's because you realize that you yourself and your pains and pleasures are finally too small a theater for your intelligence. It's really too boring whether you feel like this or like that, or what, you know -- and the more you focus on how you feel, by the way, the worse it gets. Like, even when you're having a good time, when is the good time over? The good time is over when you think, how good is it? And then it's never good enough.
Λατρεύω αυτό που είπε ο Λειλει ότι για να βοηθήσεις αυτούς που υποφέρουν πολύ σωματικά ή ψυχικά ο καλύτερος τρόπος είναι να περνάς καλά. να το κάνεις περνώντας καλά. Πιστεύω πως ο Δαλάι Λάμα θα έπρεπε να το ακούσει αυτό. Μακάρι να μπορούσε. Μου είπε κάποτε -- έδειχνε λυπημένος' ότι ανησυχεί πάρα πολύ για αυτούς που έχουν και για αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Ήτανε λυπημένος είπε, γιατί, εκατό χρόνια πριν πήγαν και πήραν τα πάντα από αυτούς που είχαν. Ξέρετε, οι μεγάλες κομμουνιστικές επαναστάσεις, η Ρωσία και η Κίνα κ.ο.κ. Τα πήρα δια της βίας, λέγοντας πως θα τα δώσουν σε όλους, και κατέληξαν ακόμα χειρότεροι. Δε βοήθησαν καθόλου.
I love that Leilei said that the way of helping those who are suffering badly on the physical plane or on other planes is having a good time, doing it by having a good time. I think the Dalai Lama should have heard that. I wish he'd been there to hear that. He once told me -- he looked kind of sad; he worries very much about the haves and have-nots. He looked a little sad, because he said, well, a hundred years ago, they went and took everything away from the haves. You know, the big communist revolutions, Russia and China and so forth. They took it all away by violence, saying they were going to give it to everyone, and then they were even worse. They didn't help at all.
Οπότε τι θα μπορούσε να συνενώσει αυτό το φοβερό βάραθρο στον σημερινό κόσμο; Και τότε με κοίταξε. Οπότε είπα, "Συμμετέχετε ο ίδιος σε αυτό. Διδάσκετε: είναι η γενναιοδωρία." ήταν ό,τι μπορούσα να σκεφτώ. Τι είναι η αρετή; Αλλά όντως, πιστεύω πως το κλειδί για τη σωτηρία του κόσμου, για τη συμπόνοια, είναι πώς είναι στα αλήθεια πιο διασκεδαστική. Πρέπει να γίνεται μέσω της διασκέδασης. Η εμπάθεια είναι πιο διασκεδαστική. Όλοι έχουν μια λανθασμένη ιδέα. Πως ο Βούδας ήταν βαρετός, και εκπλήσσονται όταν συναντούν το Δαλάι Λάμα που είναι αρκετά χαρωπός. Ακόμα κι αν κάποιοι αποδεκατίζουν το λαό του -- και πιστέψτε με, νιώθει κάθε χτύπημα στο κεφάλι κάθε γερόντισσας καλόγριας, σε κάθε κινέζικη φυλακή. Το νιώθει. Νιώθει τον τρόπο που εκτρέφουν τα γιακ στις μέρες μας. Δε θα πω καν τι κάνουν. Αλλά το νιώθει. Και παρόλα αυτά είναι χαρωπός. Είναι εξαιρετικά χαρωπός.
So what could possibly change this terrible gap that has opened up in the world today? And so then he looks at me. So I said, "Well, you know, you're all in this yourself. You teach: it's generosity," was all I could think of. What is virtue? But of course, what you said, I think the key to saving the world, the key to compassion is that it is more fun. It should be done by fun. Generosity is more fun. That's the key. Everybody has the wrong idea. They think Buddha was so boring, and they're so surprised when they meet Dalai Lama and he's fairly jolly. Even though his people are being genocided -- and believe me, he feels every blow on every old nun's head, in every Chinese prison. He feels it. He feels the way they are harvesting yaks nowadays. I won't even say what they do. But he feels it. And yet he's very jolly. He's extremely jolly.
Γιατί όταν ανοίγεσαι κατά αυτό τον τρόπο, τότε απλά δε μπορείς-- σε τι βοηθάει να προσθέτεις τη δυστυχία σου στων αλλονών; Πρέπει να βρεις ένα όραμα στο οποίο να βλέπεις πόσα ελπιδοφόρα είναι, πώς μπορούνε τα πράγματα να αλλάξουν. Κοιτάξτε τι όμορφο πράγμα μας έδειξε η Τσίχο. Μας τρόμαξε με τον άνθρωπο από λάβα. Μας τρόμαξε με τον ερχομό του ανθρώπου από λάβα, μετά με τον ερχομό του τσουνάμι. και στο τέλος υπήρχαν λουλούδια, δέντρα και ήτανε τόσο όμορφα. Στα αλήθεια ήταν θαυμάσια.
Because when you open up like that, then you can't just -- what good does it do to add being miserable with others' misery? You have to find some vision where you see how hopeful it is, how it can be changed. Look at that beautiful thing Chiho showed us. She scared us with the lava man. She scared us with the lava man is coming, then the tsunami is coming, but then finally there were flowers and trees, and it was very beautiful. It's really lovely.
Συνεπώς, εμπάθεια σημαίνει να νιώθεις τα συναισθήματα των άλλων, και το ανθρώπινο ον είναι στην ουσία εμπάθεια. Το ανθρώπινο ον έχει ξεμείνει σχεδόν από χρόνο. Το ανθρώπινο ον είναι εμπάθεια γιατί σε τι χρησιμεύει ο εγκέφαλός μας; Όχι, ο εγκέφαλος του Τζιμ αποστηθίζει το ημερολόγιο. Αλλά θα μπορούσε να αποστηθίσει τις ανάγκες όλων των όντων που είναι, που θα είναι που ήταν. Θα μπορούσε να αποστηθίσει ένα σωρό φανταστικά πράγματα για να βοηθήσει ένα σωρό όντα. Και θα μπορούσε να διασκεδάσει απίστευτα κάνοντάς το.
So, compassion means to feel the feelings of others, and the human being actually is compassion. The human being is almost out of time. The human being is compassion because what is our brain for? Now, Jim's brain is memorizing the almanac. But he could memorize all the needs of all the beings that he is, he will, he did. He could memorize all kinds of fantastic things to help many beings. And he would have tremendous fun doing that.
Έτσι το πρώτο άτομο που αγγίξει την ευτυχία, όταν δεν επικεντρώνεσαι στην εγωκεντρική κατάσταση του, πόσο χαρούμενος είμαι, όταν είσαι πάντα δυσαρεστημένος όπως μας είπε ο Μικ Τζάγκερ, δεν ικανοποιήσε ποτέ έτσι. Αλλά όταν αποφασίζεις ότι, βαρέθηκα τον εαυτό μου. Θα αρχίσω να σκέφτομαι πώς να κάνω άλλους ανθρώπους χαρούμενους. Θα ξυπνάω το πρωί και θα σκέφτομαι, τι μπορώ να κάνω για έστω και ένα άλλο άτομο, ακόμα και ένα σκυλί, ή μια γάτα, το κατοικίδιό μου, την πεταλούδα μου. Και το πρώτο άτομο που θα ευτυχήσει όταν το κάνεις αυτό, δεν κάνεις τίποτα για κανέναν άλλον, αλλά γίνεσαι πιο χαρούμενος, εσύ ο ίδιος, γιατί όλη σου η αντίληψη αλλάζει, και ξαφνικά βλέπεις τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους μέσα του. Και συνειδητοποιείς αυτό --με το να είσαι με αυτούς τους ανθρώπους-- είναι ο ανθισμένος κήπος που η Τσίχο μας έδειξε. Είναι η Νιρβάνα. Και ο χρόνος μου τελείωσε. Και ξέρω τους κανονισμούς του TED. Σας ευχαριστώ.
So the first person who gets happy, when you stop focusing on the self-centered situation of, how happy am I, where you're always dissatisfied -- as Mick Jagger told us. You never get any satisfaction that way. So then you decide, "Well, I'm sick of myself. I'm going to think of how other people can be happy. I'm going to get up in the morning and think, what can I do for even one other person, even a dog, my dog, my cat, my pet, my butterfly?" And the first person who gets happy when you do that, you don't do anything for anybody else, but you get happier, you yourself, because your whole perception broadens and you suddenly see the whole world and all of the people in it. And you realize that this -- being with these people -- is the flower garden that Chiho showed us. It is Nirvana. And my time is up. And I know the TED commandments. Thank you.