Let's go south. All of you are actually going south. This is the direction of south, this way, and if you go 8,000 kilometers out of the back of this room, you will come to as far south as you can go anywhere on Earth, the Pole itself.
Давайте вирушимо на південь. Ви всі в даний момент прямуєте на південь. Ось південний напрямок, сюди. І ящо ви здолаєте шлях у 8000 кілометрів з цієї кімнати, то опинитесь у найпівденнішій точці Землі, тобто на полюсі.
Now, I am not an explorer. I'm not an environmentalist. I'm actually just a survivor, and these photographs that I'm showing you here are dangerous. They are the ice melt of the South and North Poles. And ladies and gentlemen, we need to listen to what these places are telling us, and if we don't, we will end up with our own survival situation here on planet Earth.
Послухайте, я не дослідник. Я не спеціаліст з питань довкілля. Я, власне, лише вцілілий, і ці фотографії, які я показую вам, небезпечні. Це танення льодовиків Південного та Північного полюсів. Пані та панове, нам потрібно слухати, що говорять нам ці місця, бо, в іншому випадку, ми будемо просто виживати тут, на планеті Земля.
I have faced head-on these places, and to walk across a melting ocean of ice is without doubt the most frightening thing that's ever happened to me.
Я на власні очі бачив ці місця, а ходьба по танучих крижинах океану, без сумніву, є найстрашнішою подією в моєму житті.
Antarctica is such a hopeful place. It is protected by the Antarctic Treaty, signed in 1959. In 1991, a 50-year agreement was entered into that stops any exploitation in Antarctica, and this agreement could be altered, changed, modified, or even abandoned starting in the year 2041. Ladies and gentlemen, people already far up north from here in the Arctic are already taking advantage of this ice melt, taking out resources from areas already that have been covered in ice for the last 10, 20, 30,000, 100,000 years. Can they not join the dots and think, "Why is the ice actually melting?"
Антарктика - це місце, що вселяє великі надії. Вона знаходиться під охороною після підписання Договору про Антарктику у 1959 році. У 1991 був укладений договір на 50 років, згідно з яким в Антарктиці заборонено видобуток корисних копалин, і в цей договір можна внести поправки, зміни, доповнення, чи навіть відмовитись від нього не раніше 2041 року. Пані та панове, люди далеко на північ звідси, в Арктиці, вже користуються цим таненням льоду, розробляючи надра територій, які були вкриті льодом впродовж останніх 10, 20, 30 000, 100 000 років. Невже їм не під силу підсумувати інформацію і подумати: "Чому, власне, цей лід тане?"
This is such an amazing place, the Antarctic, and I have worked hard for the last 23 years on this mission to make sure that what's happening up here in the North does never happen, cannot happen in the South.
Це таке дивовижне місце, ця Антарктика, і я наполегливо працюю впродовж останніх 20 років, щоб бути впевненим у тому, що те, що відбувається тут, на півночі, ніколи не трапилось, не змогло б трапитись на півдні.
Where did this all begin? It began for me at the age of 11. Check out that haircut. It's a bit odd. (Laughter) And at the age of 11, I was inspired by the real explorers to want to try to be the first to walk to both Poles. I found it incredibly inspiring that the idea of becoming a polar traveler went down pretty well with girls at parties when I was at university. That was a bit more inspiring. And after years, seven years of fundraising, seven years of being told no, seven years of being told by my family to seek counseling and psychiatric help, eventually three of us found ourselves marching to the South Geographic Pole on the longest unassisted march ever made anywhere on Earth in history. In this photograph, we are standing in an area the size of the United States of America, and we're on our own. We have no radio communications, no backup. Beneath our feet, 90 percent of all the world's ice, 70 percent of all the world's fresh water. We're standing on it. This is the power of Antarctica.
Як це все почалось? Для мене все почалось, коли мені було 11. Погляньте на цю стрижку. Вона трохи дивна. (Сміх) В 11 років справжні дослідники надихнули мене на спробу стати першим, хто пішки йтиме до обох полюсів. Мене дуже надихало і те, що ідея про полюсного мандрівника досить добре спрацьовувала у спілкуванні з дівчатами на студентських вечірках. Це надихало трохи більше. Пройшли роки, сім років збирання грошей, сім років відмов, сім років порад від рідних про те, що мені потрібні консультація та психіатрична допомога, і, в результаті, ми троє мандруємо до південного географічного полюсу під час найдовшого за всю історію Землі походу, організованого самотужки. На цьому фото ми стоїмо на території розміром як Сполучені Штати Америки, і ми там самі по собі. Ми без радіозв'язку та технічної підтримки. Під нашими ногами 90 відсотків усього льоду на світі, 70 відсотків світових запасів питної води. Ми на ній стоїмо. В цьому полягає сила Антарктики.
On this journey, we faced the danger of crevasses, intense cold, so cold that sweat turns to ice inside your clothing, your teeth can crack, water can freeze in your eyes. Let's just say it's a bit chilly. (Laughter) And after 70 desperate days, we arrive at the South Pole. We had done it. But something happened to me on that 70-day journey in 1986 that brought me here, and it hurt. My eyes changed color in 70 days through damage. Our faces blistered out. The skin ripped off and we wondered why. And when we got home, we were told by NASA that a hole in the ozone had been discovered above the South Pole, and we'd walked underneath it the same year it had been discovered. Ultraviolet rays down, hit the ice, bounced back, fried out the eyes, ripped off our faces. It was a bit of a shock -- (Laughter) -- and it started me thinking.
Під час подорожі ми зіткнулись з небезпекою льодовикових тріщин, сильним морозом, настільки сильним, що піт під одягом замерзає, зуб на зуб не потрапляє, вода може замерзнути у вас на очах. Скажімо, було трохи прохолодно. (Сміх) І через 70 відчайдушних днів ми прибули на Південний полюс. Ми це зробили. Однак щось трапилось зі мною під час тої 70-денної подорожі у 1986, щось, що привело мене сюди, і це боляче. Через ураження мої очі за 70 днів змінили колір. Наші обличчя покрились пухирями. А шкіру можна було здирати, і ми не знали чому. Після нашого повернення додому співробітники НАСА повідомили нам, що виявлено озонову діру в атмосфері над Південним полюсом, і ми ходили під нею того ж року, коли її виявили. Ультрафіолетові промені сягали льоду, відбивались, палили нам очі, нищили обличчя. Це був ще той шок - (Сміх) - і це змусило мене задуматись.
In 1989, we now head north. Sixty days, every step away from the safety of land across a frozen ocean. It was desperately cold again. Here's me coming in from washing naked at -60 Celsius. And if anybody ever says to you, "I am cold" -- (Laughter) -- if they look like this, they are cold, definitely. (Applause)
У 1989 ми попрямували на північ. Шістдесят днів, кожен крок віддаляв нас від безпеки на суші через замерзлий океан. Знову було безнадійно холодно. Ось я заходжу голий після миття при -60 за Цельсієм. І якщо хтось коли-небудь вам скаже: "Мені холодно" -- (Сміх) -- якщо ця людина виглядає ось так, то їй холодно, точно. (Оплески)
And 1,000 kilometers away from the safety of land, disaster strikes. The Arctic Ocean melts beneath our feet four months before it ever had in history, and we're 1,000 kilometers from safety. The ice is crashing around us, grinding, and I'm thinking, "Are we going to die?" But something clicked in my head on this day, as I realized we, as a world, are in a survival situation, and that feeling has never gone away for 25 long years. Back then, we had to march or die. And we're not some TV survivor program. When things go wrong for us, it's life or death, and our brave African-American Daryl, who would become the first American to walk to the North Pole, his heel dropped off from frostbite 200 klicks out. He must keep going, he does, and after 60 days on the ice, we stood at the North Pole. We had done it. Yes, I became the first person in history stupid enough to walk to both Poles, but it was our success.
І на відстані 1000 кілометрів від безпечної суші нас спіткала катастрофа. Північний Льодовитий океан тане у нас під ногами, на 4 місяці раніше, ніж будь-коли в історії. А ми за 1000 кілометрів від безпечного місця. ЛІд навколо нас дає тріщини, кришиться, і я думав: "Невже ми помремо?" Однак того дня в моїй голові щось перемкнуло і я зрозумів, що ми, наш світ, перебуваємо у стані виживання, та це почуття не покидало мене довгих 25 років. У той час нам треба було рухатись вперед, щоб не загинути. І це не телешоу на виживання. Якщо щось піде не так, це справді означатиме життя або смерть, і наш хоробрий афроамериканець Дерил, котрий став американцем, який першим ступив на Північний полюс, через 200 кілометрів шляху не відчував своїх п'ят через обмороження. Він мусив рухатись далі, що він і робив, і через 60 днів на льоду ми опинились на Північному полюсі. Ми це зробили. Так, я став першою в історії достатньо безрозсудною людиною, що побувала на обидвох полюсах, проте це був наш успіх.
And sadly, on return home, it was not all fun. I became very low. To succeed at something is often harder than actually making it happen. I was empty, lonely, financially destroyed. I was without hope, but hope came in the form of the great Jacques Cousteau, and he inspired me to take on the 2041 mission. Being Jacques, he gave me clear instructions: Engage the world leaders, talk to industry and business, and above all, Rob, inspire young people, because they will choose the future of the preservation of Antarctica.
Але, на жаль, після повернення додому все було не так весело. Я почувався дуже пригніченим. Досягнути мети часто складніше, ніж, власне, втілити її у життя. Я почувався спустошеним, самотнім, збанкрутілим. У мене не було надії, однак надія з'явилась в образі великого Жака Кусто, і він надихнув мене на втілення місії 2041. Оскільки це був Жак, він дав мені чіткі вказівки: залучай світових лідерів, веди переговори з представниками промисловості та бізнесу, а найважливіше, Робе, надихай молодь, оскільки вони відповідальні за збереження Антарктики в майбутньому.
For the world leaders, we've been to every world Earth Summit, all three of them, with our brave yacht, 2041, twice to Rio, once in '92, once in 2012, and for the Earth Summit in Johannesburg, we made the longest overland voyage ever made with a yacht, 13,000 kilometers around the whole of Southern Africa doing our best to inspire over a million young people in person about 2041 and about their environment.
Стосовно світових лідерів, то ми відвідали кожен світовий Саміт Землі, кожен з трьох, на нашій безстрашній яхті, 2041, двічі у Ріо, раз у 92-му і раз у 2012, а також Саміт Землі у Йоганнесбурзі. Ми здійснили найдовшу в історії подорож вздовж суходолу яхтою, здолавши 13 000 кілометрів довкола всієї Південної Африки, намагаючись надихнути понад мільйон молодих людей особисто, розповідаючи про 2041 та про довкілля.
For the last 11 years, we have taken over 1,000 people, people from industry and business, women and men from companies, students from all over the world, down to Antarctica, and during those missions, we've managed to pull out over 1,500 tons of twisted metal left in Antarctica. That took eight years, and I'm so proud of it because we recycled all of it back here in South America. I have been inspired ever since I could walk to recycle by my mum. Here she is, and my mum -- (Applause) -- my mum is still recycling, and as she is in her 100th year, isn't that fantastic? (Applause) And when -- I love my mum. (Laughter) But when Mum was born, the population of our planet was only 1.8 billion people, and talking in terms of billions, we have taken young people from industry and business from India, from China. These are game-changing nations, and will be hugely important in the decision about the preservation of the Antarctic. Unbelievably, we've engaged and inspired women to come from the Middle East, often for the first time they've represented their nations in Antarctica. Fantastic people, so inspired. To look after Antarctica, you've got to first engage people with this extraordinary place, form a relationship, form a bond, form some love. It is such a privilege to go to Antarctica, I can't tell you. I feel so lucky, and I've been 35 times in my life, and all those people who come with us return home as great champions, not only for Antarctica, but for local issues back in their own nations.
За останні 11 років ми організували для понад 1000 людей, представників промисловості та бізнесу, чоловіків та жінок із різних компаній, студентів з різних куточків світу, мандрівку до Антарктики, і під час цих поїздок ми змогли вивезти понад 1500 тонн металобрухту. Для цього знадобилось вісім років, і я так пишаюсь цим, бо ми здійснили його вторинну переробку тут, у Південній Африці. На переробку відходів ще змалку мене надихнула моя мама. А ось і вона, до речі, моя мама -- (Оплески) -- моя мама досі займається вторинною переробкою, на 100-му році свого життя, чи це не фантастично? (Оплески) І коли -- я люблю свою маму - (Сміх) Але коли Мама народилась, населення нашої планети становило лише 1,8 мільярда людей, і коли мова йде про мільярди, ми залучали молодь з промисловості та бізнесу в Індії, Китаї. Це якісно нові нації, які відіграватимуть велику роль у вирішенні питання збереження Антарктики. Це неймовірно, нам вдалось залучити і надихнути до участі жінок із Середнього Сходу, часто вони були першими представниками своїх націй у Антарктиці. Дивовижні люди, повні натхнення. Щоб доглядати за Антарктикою, вам слід спочатку допомогти людям налагодити контакт з цим дивовижним місцем, налагодити стосунки, встановити зв'язок, навіть закохатись. Поїздка в Антарктику - це привілей, важко передати словами. Я дуже щасливий, і я побував там 35 разів у своєму житті, і всі люди, які побували там разом з нами, повертаються додому великими чемпіонами, не лише для Антарктики, але і для своїх співвітчизників.
Let's go back to where we began: the ice melt of the North and South Poles. And it's not good news. NASA informed us six months ago that the Western Antarctic Ice Shelf is now disintegrating. Huge areas of ice -- look how big Antarctica is even compared to here -- Huge areas of ice are breaking off from Antarctica, the size of small nations. And NASA have calculated that the sea level will rise, it is definite, by one meter in the next 100 years, the same time that my mum has been on planet Earth. It's going to happen, and I've realized that the preservation of Antarctica and our survival here on Earth are linked. And there is a very simple solution. If we are using more renewable energy in the real world, if we are being more efficient with the energy here, running our energy mix in a cleaner way, there will be no financial reason to go and exploit Antarctica. It won't make financial sense, and if we manage our energy better, we also may be able to slow down, maybe even stop, this great ice melt that threatens us.
Давайте повернемось до того, з чого ми починали: танення льодовиків Північного та Південного полюсів. І це погані новини. Шість місяців тому представники НАСА повідомили, що шельфовий льодовик Західної Антарктики на даний час розколюється. Величезні площі брил льоду -- подивіться, яка Антарктика велика, навіть у цьому порівнянні -- Величезні площі брил льоду відколюються від Антарктики, розміром з маленькі країни. Згідно з розрахунками НАСА, рівень моря підніметься, це вже точно, на один метр протягом наступних 100 років, а це стільки ж часу, скільки вже прожила моя мама. Це станеться, тому я усвідомив, що збереження Антарктики та наше виживання на Землі пов'язані. І є дуже просте рішення. Якщо на практиці ми використовуватимемо більше відновлюваних джерел енергії, якщо ми раціональніше ставитимемось до енергозбереження на місцях, прозоріше керуватимемо справами нашого енергетичного комплексу, не буде жодних фінансових підстав використовувати ресурси Антарктики. Це буде фінансово недоцільно, і якщо ми краще використовуватимемо власні енергоносії, то також зможемо сповільнити, а, можливо, навіть зупинити це велике танення льодовиків, яке нас лякає.
It's a big challenge, and what is our response to it? We've got to go back one last time, and at the end of next year, we will go back to the South Geographic Pole, where we arrived 30 years ago on foot, and retrace our steps of 1,600 kilometers, but this time only using renewable energy to survive. We will walk across those icecaps, which far down below are melting, hopefully inspiring some solutions on that issue.
Це серйозний виклик, тож якою буде наша відповідь на нього? Нам доведеться повернутись востаннє, і наприкінці наступного року ми повернемось на Південний географічний полюс, куди ми пішки прибули 30 років тому, і повторно здолаємо наш шлях у 1600 кілометрів, проте цього разу для виживання використовуватимемо лише відновлювані джерела енергії. Ми пройдемо по льодовикових шапках, які далеко внизу вже тануть, з надією надихнути людей на певні вирішення цієї проблеми.
This is my son, Barney. He is coming with me. He is committed to walking side by side with his father, and what he will do is to translate these messages and inspire these messages to the minds of future young leaders. I'm extremely proud of him. Good on him, Barney.
Це мій син Барні. Він поїде зі мною. Він рішуче налаштований йти пліч-о-пліч зі своїм батьком, і його завдання полягає у тому, щоб передати ці послання та донести їх до свідомості майбутніх молодих лідерів. Я надзвичайно ним пишаюсь. Молодець, Барні.
Ladies and gentlemen, a survivor -- and I'm good -- a survivor sees a problem and doesn't go, "Whatever." A survivor sees a problem and deals with that problem before it becomes a threat. We have 27 years to preserve the Antarctic. We all own it. We all have responsibility. The fact that nobody owns it maybe means that we can succeed. Antarctica is a moral line in the snow, and on one side of that line we should fight, fight hard for this one beautiful, pristine place left alone on Earth. I know it's possible. We are going to do it. And I'll leave you with these words from Goethe. I've tried to live by them.
Леді та джентельмени, той, хто вижив, бачить проблему, однак не йде геть зі словами: "Яка різниця?" Вцілілий бачить проблему і працює над її вирішенням, поки вона не перетвориться на загрозу. У нас залишилось 27 років, щоб зберегти Антарктику. Всі ми її власники. Всі ми несемо відповідальність. Той факт, що вона нікому не належить, можливо, свідчить про наш успіх. Антарктика - моральний екватор у снігу, по один бік якого ми повинні боротись, наполегливо боротись за цей прекрасний, недоторканий куточок на Землі. Я знаю, що це можливо. Ми плануємо це зробити. І наостанок я процитую слова Гете. Я намагався жити за таким принципом.
"If you can do, or dream you can, begin it now, for boldness has genius, power and magic in it."
"Якщо ви можете щось зробити, або вам здається, що можете, починайте зараз, бо сміливість таїть в собі генія, силу та магію."
Good luck to you all.
Успіху всім вам.
Thank you very much.
Дуже вам дякую.
(Applause)
(Оплески)