Let's go south. All of you are actually going south. This is the direction of south, this way, and if you go 8,000 kilometers out of the back of this room, you will come to as far south as you can go anywhere on Earth, the Pole itself.
Hajdemo na jug. Svi zapravo idete na jug. Ovamo je pravac za jug i ako produžite 8 000 kilometara od stražnjeg dela ove prostorije stići ćete najjužnije što možete na Zemlji, do samog Južnog pola.
Now, I am not an explorer. I'm not an environmentalist. I'm actually just a survivor, and these photographs that I'm showing you here are dangerous. They are the ice melt of the South and North Poles. And ladies and gentlemen, we need to listen to what these places are telling us, and if we don't, we will end up with our own survival situation here on planet Earth.
Nisam istraživač. Nisam ekolog. Ja sam samo jedan avanturista, a fotografije koje vam pokazujem su veoma opasne. One prikazuju topljenje leda na Južnom i Severnom polu. Dame i gospodo, moramo poslušati šta nam ova mesta govore, inače nećemo opstati ovde na planeti Zemlji.
I have faced head-on these places, and to walk across a melting ocean of ice is without doubt the most frightening thing that's ever happened to me.
Suočio sam se sa ovim mestima direktno i hodanje preko ledenog okeana koji se topi je bez sumnje nešto najstrašnije što mi se ikada desilo.
Antarctica is such a hopeful place. It is protected by the Antarctic Treaty, signed in 1959. In 1991, a 50-year agreement was entered into that stops any exploitation in Antarctica, and this agreement could be altered, changed, modified, or even abandoned starting in the year 2041. Ladies and gentlemen, people already far up north from here in the Arctic are already taking advantage of this ice melt, taking out resources from areas already that have been covered in ice for the last 10, 20, 30,000, 100,000 years. Can they not join the dots and think, "Why is the ice actually melting?"
Antarktik je mesto puno nade. Zaštićen je Sporazumom o Antarktiku, potpisanim 1959. 1991. ovaj pedesetogodišnji sporazum je prilagođen i zaustavljena je eksploatacija na Antarktiku, ali ovaj sporazum može biti izmenjen, modifikovan, čak i poništen početkom 2041. godine. Dame i gospodo, ljudi na dalekom severu, na Arktiku, već koriste pogodnosti koje donosi otapanje leda, eksploatišu područja koja su bila prekrivena ledom u zadnjih 10, 20, 30 000 100 000 godina. Zar ne mogu da slože zagonetku i da se zapitaju zašto se topi led?
This is such an amazing place, the Antarctic, and I have worked hard for the last 23 years on this mission to make sure that what's happening up here in the North does never happen, cannot happen in the South.
Antarktik je neverovatno mesto, i naporno radim već 23 godine na misiji da se uverim da se ono šta se ovde na Severu dešava nikad ne desi, ne može da se desi na Jugu.
Where did this all begin? It began for me at the age of 11. Check out that haircut. It's a bit odd. (Laughter) And at the age of 11, I was inspired by the real explorers to want to try to be the first to walk to both Poles. I found it incredibly inspiring that the idea of becoming a polar traveler went down pretty well with girls at parties when I was at university. That was a bit more inspiring. And after years, seven years of fundraising, seven years of being told no, seven years of being told by my family to seek counseling and psychiatric help, eventually three of us found ourselves marching to the South Geographic Pole on the longest unassisted march ever made anywhere on Earth in history. In this photograph, we are standing in an area the size of the United States of America, and we're on our own. We have no radio communications, no backup. Beneath our feet, 90 percent of all the world's ice, 70 percent of all the world's fresh water. We're standing on it. This is the power of Antarctica.
Gde je sve ovo počelo? Za mene onda, kada sam imao 11 godina. Vidite ovu frizuru. Malo je staromodna. (Smeh) Sa 11 godina su me inspirisali stvarni istraživači u želji da pokušam da prvi prepešačim do Severnog i Južnog pola. Bila je neverovatno inspirativna ideja da postanem polarni putnik, a dobro je prolazila i kod devojaka na žurkama, dok sam bio na fakultetu. To je bilo još inspirativnije. I posle godina, sedam godina prikupljanja sredstava, sedam godina odvraćanja od ideje, roditelji su mi sedam godina govorili da potražim savet i psihijatrijsku pomoć, konačno smo nas trojica marširali na Južni geografski pol, na najduži samostalni marš ikada u istorij Zemlje. Na ovoj fotografiji stojimo na teritoriji veličine Sjedinjenih Američkih Država, potpuno sami. Nemamo ni radio vezu ni podršku. Ispod naših stopa se nalazi 90 posto ledenih površina sveta, 70 posto svetske vode za piće. Stojimo na njoj. Ovo je moć Antarktika.
On this journey, we faced the danger of crevasses, intense cold, so cold that sweat turns to ice inside your clothing, your teeth can crack, water can freeze in your eyes. Let's just say it's a bit chilly. (Laughter) And after 70 desperate days, we arrive at the South Pole. We had done it. But something happened to me on that 70-day journey in 1986 that brought me here, and it hurt. My eyes changed color in 70 days through damage. Our faces blistered out. The skin ripped off and we wondered why. And when we got home, we were told by NASA that a hole in the ozone had been discovered above the South Pole, and we'd walked underneath it the same year it had been discovered. Ultraviolet rays down, hit the ice, bounced back, fried out the eyes, ripped off our faces. It was a bit of a shock -- (Laughter) -- and it started me thinking.
Na ovom putu smo se suočili sa opasnošću od pukotina, sa žestokom hladnoćom, tolikom, da nam se znoj unutar odeće pretvarao u led, mogli su pući zubi, voda se mogla zalediti u očima. Recimo, bilo je malo hladno. (Smeh) Posle 70 očajnih dana stigli smo na Južni pol. Uspeli smo. Ali nešto mi se desilo na tom 70-todnevnom putu 1986. što me je dovelo dovde, i bolelo je. Moje oči su promenile boju tokom 70 dana izloženosti oštećenjima. Lica su nam bila u plikovima. Otkidala nam se koža, a nismo znali zašto. Kad smo stigli kući saznali smo od NASE da je otkrivena ozonska rupa nad Južnim polom, a mi smo prolazili ispod nje iste godine. UV zraci su se odbijali od leda, spržili nam oči, otkidali lica. Bio je to mali šok - (Smeh) - koji me je naterao na razmišljanje.
In 1989, we now head north. Sixty days, every step away from the safety of land across a frozen ocean. It was desperately cold again. Here's me coming in from washing naked at -60 Celsius. And if anybody ever says to you, "I am cold" -- (Laughter) -- if they look like this, they are cold, definitely. (Applause)
1989. krenuli smo na Sever. 60 dana, svakim korakom smo se udaljavali od bezbednog kopna, preko ledenog okeana. Bilo je opet očajnički hladno. Evo mene golog, posle kupanja na minus 60 stepeni. Ako vam neko kaže da mu je hladno, (Smeh) a pritom izgleda ovako, verujte mu. (Aplauz)
And 1,000 kilometers away from the safety of land, disaster strikes. The Arctic Ocean melts beneath our feet four months before it ever had in history, and we're 1,000 kilometers from safety. The ice is crashing around us, grinding, and I'm thinking, "Are we going to die?" But something clicked in my head on this day, as I realized we, as a world, are in a survival situation, and that feeling has never gone away for 25 long years. Back then, we had to march or die. And we're not some TV survivor program. When things go wrong for us, it's life or death, and our brave African-American Daryl, who would become the first American to walk to the North Pole, his heel dropped off from frostbite 200 klicks out. He must keep going, he does, and after 60 days on the ice, we stood at the North Pole. We had done it. Yes, I became the first person in history stupid enough to walk to both Poles, but it was our success.
Hiljadu kilometara daleko od kopna počinje katastrofa. Četiri meseca pre našeg dolaska počinje da se topi Severni ledeni okean, a mi smo udaljeni 1000 km od bezbedne zone. Led puca oko nas, i ja pomislim: "Hoćemo li umreti?" Ali tada mi je nešto kvrcnulo u glavi, i shvatio sam da smo mi, kao svet, u situaciji preživljavanja, i taj osećaj me ne napušta već 25 godina. Tada smo morali da nastavimo dalje ili da umremo. A nismo bili u TV rijalitiju o preživljavanju. Kad nešto krene loše, pitanje je života ili smrti, i našem hrabrom Afro-Amerikancu, Derilu. prvom Amerikancu koji je prepešačio do Severnog pola, na 200 km od Pola otpala je peta od posledice smrzavanja. Morao je da nastavi i nastavio je. Nakon 60 dana bili smo na Severnom polu. Uspeli smo. Postao sam prvi čovek u istoriji koji je bio dovoljno glup da pešači do oba Pola, ali bio je to naš uspeh.
And sadly, on return home, it was not all fun. I became very low. To succeed at something is often harder than actually making it happen. I was empty, lonely, financially destroyed. I was without hope, but hope came in the form of the great Jacques Cousteau, and he inspired me to take on the 2041 mission. Being Jacques, he gave me clear instructions: Engage the world leaders, talk to industry and business, and above all, Rob, inspire young people, because they will choose the future of the preservation of Antarctica.
Na žalost, po povratku kući uopšte nije bilo zabavno. Bio sam utučen. Uspeti u nečemu je često teže nego samo ostvarivanje uspeha. Osećao sam se prazno, usamljeno i bio sam finansijski propao. Izgubio sam nadu, ali se ona pojavila u obliku velikog Žaka Kustoa. On me je inspirisao da se prihvatim Misije 2041. Žak mi je dao jasna uputstva: da angažujem svetske lidere, industrijske delatnosti i biznis, a iznad svega da inspirišem mlade, jer će oni odlučivati o budućnosti zaštite Antarktika.
For the world leaders, we've been to every world Earth Summit, all three of them, with our brave yacht, 2041, twice to Rio, once in '92, once in 2012, and for the Earth Summit in Johannesburg, we made the longest overland voyage ever made with a yacht, 13,000 kilometers around the whole of Southern Africa doing our best to inspire over a million young people in person about 2041 and about their environment.
Bili smo na sva tri svetska Samita planete Zemlje našom jahtom, "2041", dva puta u Riju, 1992. i 2012, a na Samit u Johanesburgu, ostvarili smo najduže putovanje jahtom, na kopnu, 13 000 kilometara oko cele Južne Afrike, čineći sve da inspirišemo više od milion mladih ljudi za Misiju 2041 i za očuvanje okoline.
For the last 11 years, we have taken over 1,000 people, people from industry and business, women and men from companies, students from all over the world, down to Antarctica, and during those missions, we've managed to pull out over 1,500 tons of twisted metal left in Antarctica. That took eight years, and I'm so proud of it because we recycled all of it back here in South America. I have been inspired ever since I could walk to recycle by my mum. Here she is, and my mum -- (Applause) -- my mum is still recycling, and as she is in her 100th year, isn't that fantastic? (Applause) And when -- I love my mum. (Laughter) But when Mum was born, the population of our planet was only 1.8 billion people, and talking in terms of billions, we have taken young people from industry and business from India, from China. These are game-changing nations, and will be hugely important in the decision about the preservation of the Antarctic. Unbelievably, we've engaged and inspired women to come from the Middle East, often for the first time they've represented their nations in Antarctica. Fantastic people, so inspired. To look after Antarctica, you've got to first engage people with this extraordinary place, form a relationship, form a bond, form some love. It is such a privilege to go to Antarctica, I can't tell you. I feel so lucky, and I've been 35 times in my life, and all those people who come with us return home as great champions, not only for Antarctica, but for local issues back in their own nations.
U poslednjih 11 godina poveli smo na Antarktik više od 1 000 ljudi iz sveta industrije i biznisa, žene i muškarce iz kompanija, studente iz čitavog sveta, i tokom tih misija izvadili smo preko 1 500 tona otpadnog gvožđa. Sve to je potrajalo osam godina i ponosan sam što smo sve to reciklirali ovde u Južnoj Americi. Od malena me je mama inspirisala za reciklažu. Evo moje mame. (Aplauz) Ona još uvek reciklira iako je ušla u svoju stotu godinu, zar to nije divno? (Aplauz) Volim svoju mamu. (Smeh) Kad se mama rodila, bilo je 1,8 milijardi ljudi na svetu. Kad već govorimo u milijardama, poveli smo mlade ljude iz industrije i biznisa iz Indije, iz Kine. To su nacije koje će igrati veliku ulogu u odlukama za očuvanje Antarktika. Podsticali smo žene sa Srednjeg istoka da se pridruže, često su bile prve predstavnice svojih naroda na Antarktiku. To su izvanredni, nadahnuti ljudi. Da bi brinuli o Antarktiku oni se prvo moraju povezati sa ovim divnim mestom, da se združe, povežu, da izgrade neku vrstu ljubavi. Otići na Antarktik je privilegija. Ne mogu da vam izrazim koliko sam srećan. Bio sam tamo 35 puta i svi koji su bili sa nama vratili su se kući kao šampioni, ne samo Antarktika, već i na lokalu, među svojim sunarodnicima.
Let's go back to where we began: the ice melt of the North and South Poles. And it's not good news. NASA informed us six months ago that the Western Antarctic Ice Shelf is now disintegrating. Huge areas of ice -- look how big Antarctica is even compared to here -- Huge areas of ice are breaking off from Antarctica, the size of small nations. And NASA have calculated that the sea level will rise, it is definite, by one meter in the next 100 years, the same time that my mum has been on planet Earth. It's going to happen, and I've realized that the preservation of Antarctica and our survival here on Earth are linked. And there is a very simple solution. If we are using more renewable energy in the real world, if we are being more efficient with the energy here, running our energy mix in a cleaner way, there will be no financial reason to go and exploit Antarctica. It won't make financial sense, and if we manage our energy better, we also may be able to slow down, maybe even stop, this great ice melt that threatens us.
Da se vratim na početak: led se topi na Severnom i Južnom polu. A to je loša vest. Pre šest meseci smo dobili informaciju od NASE de se Zapadni ledeni greben Antarktika raspada. Ogromna prostranstva leda, vidite koliko je Antarktik velik kad uporedimo sa ovim. Ogromna ledena područja se lome sa Antarktika, veličine neke manje države. NASA je izračunala da će se nivo mora definitivno podići tokom sledećih 100 godina za jedan metar, a to je koliko i životni vek moje mame. To će se sigurno desiti i shvatio sam da su očuvanje Antarktika i naš opstanak na Zemlji povezani. Postoji jedno vrlo jednostavno rešenje. Kada bismo više koristili obnovljivu energiju, kada bismo bili efikasniji sa energijom, kada bismo različitu energiju koristili na čistiji način, onda ne bi postojala potreba za eksploatisanjem Antarktika. Ne bi imalo ekonomskog smisla, i kada bismo bolje raspolagali energijom možda bismo mogli da usporimo, a možda čak i zaustavimo ovo veliko, preteće otopljavanje leda.
It's a big challenge, and what is our response to it? We've got to go back one last time, and at the end of next year, we will go back to the South Geographic Pole, where we arrived 30 years ago on foot, and retrace our steps of 1,600 kilometers, but this time only using renewable energy to survive. We will walk across those icecaps, which far down below are melting, hopefully inspiring some solutions on that issue.
Ovo je veliki izazov, a imamo li odgovor? Moramo ponovo da odemo tamo. Krajem sledeće godine vratićemo se na Južni pol, gde smo bili pre trideset godina, peške, i da se vratimo istim putem, 1600 km, ali ovog puta koristeći samo obnovljivu energiju. Prelazićemo preko ledenih bregova koji se odozdo tope, i nadam se da ćemo podstaći neka rešenja.
This is my son, Barney. He is coming with me. He is committed to walking side by side with his father, and what he will do is to translate these messages and inspire these messages to the minds of future young leaders. I'm extremely proud of him. Good on him, Barney.
Ovo je moj sin Barni. Ići će sa mnom. Obavezao se da hoda uz oca i time će preneti poruku i inspirisati neke buduće mlade lidere. Izuzetno sam ponosan na njega. Svaka ti čast Barni.
Ladies and gentlemen, a survivor -- and I'm good -- a survivor sees a problem and doesn't go, "Whatever." A survivor sees a problem and deals with that problem before it becomes a threat. We have 27 years to preserve the Antarctic. We all own it. We all have responsibility. The fact that nobody owns it maybe means that we can succeed. Antarctica is a moral line in the snow, and on one side of that line we should fight, fight hard for this one beautiful, pristine place left alone on Earth. I know it's possible. We are going to do it. And I'll leave you with these words from Goethe. I've tried to live by them.
Dame i gospodo, ja sam dobar u preživljavanju kada uočim problem, ne kažem: "Pa šta." Onaj koji preživljava vidi problem i bavi se njim pre nego što problem postane pretnja. Imamo 27 godina da zaštitimo Antarktik. On pripada svima nama. Svi smo za njega odgovorni. Činjenica da ga niko ne poseduje možda znači da ćemo uspeti. Antarktik je granica morala, i sa ove strane granice nam predstoji borba, teška borba za ovo divno, netaknuto mesto na Zemlji. Znam da je to moguće. Uspećemo. Napuštam vas rečima Getea. Trudio sam se da živim u skladu sa njima:
"If you can do, or dream you can, begin it now, for boldness has genius, power and magic in it."
"Šta god možeš da uradiš, ili sanjaš da možeš, započni. U smelosti ima genijalnosti, moći i magije."
Good luck to you all.
Srećno svima.
Thank you very much.
Hvala vam.
(Applause)
(Aplauz)