Let's go south. All of you are actually going south. This is the direction of south, this way, and if you go 8,000 kilometers out of the back of this room, you will come to as far south as you can go anywhere on Earth, the Pole itself.
Laten we naar het zuiden gaan. Eigenlijk gaan jullie allemaal zuidwaarts. Dit is de richting van het zuiden, en als je 8000 kilometer uit de achterkant van dit gebouw gaat, ben je zo ver in het zuiden als je maar kan gaan op aarde, op de Pool zelf.
Now, I am not an explorer. I'm not an environmentalist. I'm actually just a survivor, and these photographs that I'm showing you here are dangerous. They are the ice melt of the South and North Poles. And ladies and gentlemen, we need to listen to what these places are telling us, and if we don't, we will end up with our own survival situation here on planet Earth.
Ik ben geen ontdekkingsreiziger. Ik ben geen milieuactivist. Eigenlijk ben ik gewoon een overlever, en de foto's die ik jullie hier toon, zijn gevaarlijk. Dit is het smeltende ijs op de Zuid- en de Noordpool. Dames en heren, we moeten luisteren naar wat deze plaatsen ons vertellen. Als we dat niet doen, zullen we zelf moeten vechten om te overleven hier op planeet aarde.
I have faced head-on these places, and to walk across a melting ocean of ice is without doubt the most frightening thing that's ever happened to me.
Ik heb deze plaatsen met eigen ogen gezien, en langs een smeltende oceaan van ijs wandelen is zonder twijfel het meest angstaanjagende dat me ooit is overkomen.
Antarctica is such a hopeful place. It is protected by the Antarctic Treaty, signed in 1959. In 1991, a 50-year agreement was entered into that stops any exploitation in Antarctica, and this agreement could be altered, changed, modified, or even abandoned starting in the year 2041. Ladies and gentlemen, people already far up north from here in the Arctic are already taking advantage of this ice melt, taking out resources from areas already that have been covered in ice for the last 10, 20, 30,000, 100,000 years. Can they not join the dots and think, "Why is the ice actually melting?"
Antarctica is zulk een hoopgevende plaats. Het wordt beschermd door het Antarctica-verdrag van 1959. In 1991 trad een 50-jarig akkoord in werking dat ontginning in Antarctica verbiedt. Dit akkoord zou wel eens gewijzigd, veranderd, of zelfs opgegeven kunnen worden vanaf het jaar 2041. Dames en heren, mensen ver van hier, op de Noordpool, zijn al misbruik aan het maken van dit smelten van het ijs. Ze putten grondstoffen uit gebieden die al bedekt zijn met ijs sinds 10, 20, 30 000, 100 000 jaar. Vragen zij zich dan niet af waarom het ijs eigenlijk aan het smelten is?
This is such an amazing place, the Antarctic, and I have worked hard for the last 23 years on this mission to make sure that what's happening up here in the North does never happen, cannot happen in the South.
Antarctica is zo'n prachtige plek en ik heb hard gewerkt, gedurende de laatste 23 jaar, aan deze missie om ervoor te zorgen dat wat er hier in het Noorden gebeurt nooit zal en nooit mag gebeuren in het Zuiden. Waar is dit alles begonnen?
Where did this all begin? It began for me at the age of 11. Check out that haircut. It's a bit odd. (Laughter) And at the age of 11, I was inspired by the real explorers to want to try to be the first to walk to both Poles. I found it incredibly inspiring that the idea of becoming a polar traveler went down pretty well with girls at parties when I was at university. That was a bit more inspiring. And after years, seven years of fundraising, seven years of being told no, seven years of being told by my family to seek counseling and psychiatric help, eventually three of us found ourselves marching to the South Geographic Pole on the longest unassisted march ever made anywhere on Earth in history. In this photograph, we are standing in an area the size of the United States of America, and we're on our own. We have no radio communications, no backup. Beneath our feet, 90 percent of all the world's ice, 70 percent of all the world's fresh water. We're standing on it. This is the power of Antarctica.
Het begon toen ik 11 was. Kijk eens naar dat kapsel. Een beetje raar. (Gelach) Op 11 jaar was ik geïnspireerd door de echte ontdekkingsreizigers die als eerste over de beide Polen wilden proberen wandelen. Ik vond het ongelooflijk inspirerend dat het idee om poolreiziger te worden nogal goed aansloeg bij meisjes op feestjes van de universiteit. Dat was nog een beetje meer inspirerend. En jaren later, na zeven jaar geld inzamelen, zeven jaar 'nee' te horen, zeven jaar door mijn familie aangeraden worden om in therapie te gaan en psychiatrische hulp te zoeken, wandelden we uiteindelijk met z'n drieën naar de Zuidpool op de langste onafhankelijke wandeling op aarde ooit gemaakt in de geschiedenis. Op deze foto staan we in een gebied zo groot als de Verenigde Staten, en we zijn alleen. We hebben geen radiocommunicatie, geen backup. Onder onze voeten 90 procent van al het ijs ter wereld en 70 procent van al het zoetwater ter wereld. Wij staan erop. Dit is de kracht van Antarctica.
On this journey, we faced the danger of crevasses, intense cold, so cold that sweat turns to ice inside your clothing, your teeth can crack, water can freeze in your eyes. Let's just say it's a bit chilly. (Laughter) And after 70 desperate days, we arrive at the South Pole. We had done it. But something happened to me on that 70-day journey in 1986 that brought me here, and it hurt. My eyes changed color in 70 days through damage. Our faces blistered out. The skin ripped off and we wondered why. And when we got home, we were told by NASA that a hole in the ozone had been discovered above the South Pole, and we'd walked underneath it the same year it had been discovered. Ultraviolet rays down, hit the ice, bounced back, fried out the eyes, ripped off our faces. It was a bit of a shock -- (Laughter) -- and it started me thinking.
Op deze reis werden we geconfronteerd met het gevaar van gletsjerspleten, intense kou, zo koud dat het zweet in je kleren in ijs verandert, je tanden kunnen barsten en water in je ogen kan bevriezen. Laten we zeggen dat het er een beetje fris is. Na 70 wanhopige dagen kwamen we aan op de Zuidpool. We hadden het gehaald. Maar er gebeurde iets met me op die reis van 70 dagen in 1986 die me hier bracht, en het deed pijn. Mijn ogen veranderden in 70 dagen van kleur door schade. Onze gezichten stonden vol blaren. Onze huid kwam eraf en we vroegen ons af hoe dat kwam. Toen we thuiskwamen, vertelde de NASA ons dat een gat in de ozonlaag was ontdekt boven de Zuidpool, en wij hadden eronder gelopen in hetzelfde jaar dat het ontdekt werd. Ultraviolet straalde neer, raakte het ijs, werd teruggekaatst, verbrandde onze ogen, scheurde onze gezichten af. Dat was een beetje schokkend... (Gelach) en het zette me aan het denken.
In 1989, we now head north. Sixty days, every step away from the safety of land across a frozen ocean. It was desperately cold again. Here's me coming in from washing naked at -60 Celsius. And if anybody ever says to you, "I am cold" -- (Laughter) -- if they look like this, they are cold, definitely. (Applause)
In 1989 gingen we richting Noorden. 60 dagen, elke stap een stap verder van de veiligheid van het vasteland over een bevroren oceaan. Het was weer ijzingwekkend koud. Hier kom ik binnen nadat ik me naakt gewassen had bij -60 graden Celsius en als iemand ooit tegen je zegt "Ik heb het koud", (Gelach) en hij ziet er zo uit, dan heeft hij het beslist koud. (Applaus)
And 1,000 kilometers away from the safety of land, disaster strikes. The Arctic Ocean melts beneath our feet four months before it ever had in history, and we're 1,000 kilometers from safety. The ice is crashing around us, grinding, and I'm thinking, "Are we going to die?" But something clicked in my head on this day, as I realized we, as a world, are in a survival situation, and that feeling has never gone away for 25 long years. Back then, we had to march or die. And we're not some TV survivor program. When things go wrong for us, it's life or death, and our brave African-American Daryl, who would become the first American to walk to the North Pole, his heel dropped off from frostbite 200 klicks out. He must keep going, he does, and after 60 days on the ice, we stood at the North Pole. We had done it. Yes, I became the first person in history stupid enough to walk to both Poles, but it was our success.
1000 kilometer weg van het veilige vasteland slaat het noodlot toe. De Noordelijke IJszee is aan het smelten onder onze voeten, vier maanden eerder in het seizoen dan ooit tevoren, en we zijn 1000 kilometer van veiligheid verwijderd. Het ijs valt om ons heen, brokkelt af, en ik denk: gaan we sterven? Maar er klikte iets in mijn hoofd die dag toen ik besefte dat wij, als wereld, ons in een overlevingssituatie bevinden en dat gevoel is niet meer weggegaan gedurende 25 lange jaren. Toen was het een kwestie van stappen of sterven. En we waren niet op een of ander survivalprogramma op tv. Als het fout ging, was het leven of dood en onze dappere Afro-Amerikaan Daryl, die de eerste Amerikaan zou worden die op de Noordpool wandelde, zijn hiel vroor eraf op 200 km van het einde. Hij moest blijven gaan, en dat deed hij ook. Na 60 dagen op het ijs stonden we op de Noordpool. We hadden het gehaald. Ja, ik was de eerste in de geschiedenis dom genoeg naar beide Polen te wandelen, maar het was ons succes.
And sadly, on return home, it was not all fun. I became very low. To succeed at something is often harder than actually making it happen. I was empty, lonely, financially destroyed. I was without hope, but hope came in the form of the great Jacques Cousteau, and he inspired me to take on the 2041 mission. Being Jacques, he gave me clear instructions: Engage the world leaders, talk to industry and business, and above all, Rob, inspire young people, because they will choose the future of the preservation of Antarctica.
En jammer genoeg was het op de terugweg niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik voelde me erg teneergeslagen. Ergens in slagen is vaak nog zwaarder dan het mogelijk maken. Ik was leeg, eenzaam, zat financieel aan de grond. Ik had geen hoop meer, maar nieuwe hoop kwam in de vorm van de grote Jacques Cousteau. Hij inspireerde me om me achter de 2041-missie te zetten. Jacques gaf me duidelijke instructies: engageer de wereldleiders, praat met de industrie en de zakenwereld en inspireer vooral jonge mensen, want zij zullen de toekomst kiezen van het behoud van Antarctica.
For the world leaders, we've been to every world Earth Summit, all three of them, with our brave yacht, 2041, twice to Rio, once in '92, once in 2012, and for the Earth Summit in Johannesburg, we made the longest overland voyage ever made with a yacht, 13,000 kilometers around the whole of Southern Africa doing our best to inspire over a million young people in person about 2041 and about their environment.
Voor de wereldleiders zijn we naar elke VN-conferentie geweest, naar alle drie, met onze dappere jacht, 2041, twee keer naar Rio, in 1992 en in 2012, en voor de VN-conferentie in Johannesburg maakten we de langste reis over land ooit gemaakt met een jacht, 13 000 kilometer rond Zuid-Afrika en deden ons best om meer dan een miljoen mensen te inspireren over 2041 en over het milieu.
For the last 11 years, we have taken over 1,000 people, people from industry and business, women and men from companies, students from all over the world, down to Antarctica, and during those missions, we've managed to pull out over 1,500 tons of twisted metal left in Antarctica. That took eight years, and I'm so proud of it because we recycled all of it back here in South America. I have been inspired ever since I could walk to recycle by my mum. Here she is, and my mum -- (Applause) -- my mum is still recycling, and as she is in her 100th year, isn't that fantastic? (Applause) And when -- I love my mum. (Laughter) But when Mum was born, the population of our planet was only 1.8 billion people, and talking in terms of billions, we have taken young people from industry and business from India, from China. These are game-changing nations, and will be hugely important in the decision about the preservation of the Antarctic. Unbelievably, we've engaged and inspired women to come from the Middle East, often for the first time they've represented their nations in Antarctica. Fantastic people, so inspired. To look after Antarctica, you've got to first engage people with this extraordinary place, form a relationship, form a bond, form some love. It is such a privilege to go to Antarctica, I can't tell you. I feel so lucky, and I've been 35 times in my life, and all those people who come with us return home as great champions, not only for Antarctica, but for local issues back in their own nations.
Gedurende de laatste 11 jaar hebben we meer dan 1000 mensen, vrouwen en mannen uit het bedrijfsleven, studenten van over de hele wereld, naar Antarctica meegenomen. Tijdens deze missies hebben we 1500 ton metaal bovengehaald dat in Antarctica was achtergelaten. Dat duurde acht jaar en ik ben er heel trots op omdat we het allemaal gerecycleerd hebben hier in Zuid-Amerika. Sinds ik kan lopen word ik al geïnspireerd om te recycleren door mijn moeder. Dit is ze. En mijn moeder... (Applaus) Mijn moeder recycleert nog altijd en ze is al 100, is dat niet fantastisch? (Applaus) Ik ben dol op mijn moeder. (Gelach) Maar toen moeder geboren werd, bedroeg de bevolking op onze planeet slechts 1,8 miljard mensen, en over miljarden gesproken, we hebben jonge mensen uit het bedrijfsleven meegenomen uit Indië en uit China. Dit zijn zeer invloedrijke landen en zullen enorm belangrijk zijn in de beslissing over het behoud van Antarctica. We hebben vrouwen uit het Midden-Oosten geëngageerd en geïnspireerd om te komen en zij vertegenwoordigden er vaak hun land voor de eerste keer. Fantastische mensen, zo geïnspireerd. Om voor Antarctica te zorgen, moet je eerst mensen betrekken bij deze buitengewone plaats, een relatie opbouwen, een band opbouwen, een soort liefde opbouwen. Ik kan niet onder woorden brengen wat een voorrecht het is om naar Antarctica te gaan. Ik heb zoveel geluk. Ik ben er 35 keer geweest en alle mensen die met ons meegaan keren terug als grote voorvechters, niet alleen voor Antarctica, maar ook voor lokale kwesties in hun eigen land.
Let's go back to where we began: the ice melt of the North and South Poles. And it's not good news. NASA informed us six months ago that the Western Antarctic Ice Shelf is now disintegrating. Huge areas of ice -- look how big Antarctica is even compared to here -- Huge areas of ice are breaking off from Antarctica, the size of small nations. And NASA have calculated that the sea level will rise, it is definite, by one meter in the next 100 years, the same time that my mum has been on planet Earth. It's going to happen, and I've realized that the preservation of Antarctica and our survival here on Earth are linked. And there is a very simple solution. If we are using more renewable energy in the real world, if we are being more efficient with the energy here, running our energy mix in a cleaner way, there will be no financial reason to go and exploit Antarctica. It won't make financial sense, and if we manage our energy better, we also may be able to slow down, maybe even stop, this great ice melt that threatens us.
Laten we even teruggaan naar het begin: het smeltende ijs op de Polen. Het is geen goed nieuws. De NASA liet ons zes maanden geleden weten dat de West-Antarctische ijskap aan het uiteenvallen is. Enorme gebieden van ijs... Kijk hoe groot Antarctica is, zelfs vergeleken met Zuid-Amerika... Enorme ijsgebieden zijn aan het afbreken, ter grootte van kleine naties. En de NASA heeft berekend dat de zeespiegel zal stijgen, het is definitief, met een meter in de volgende 100 jaar, zo lang als de periode dat mijn moeder al op aarde rondloopt. Het gaat gebeuren en ik heb beseft dat het behoud van Antarctica en onze overleving hier op aarde met mekaar verbonden zijn. En er is een zeer eenvoudige oplossing. Als we hier meer hernieuwbare energie gebruiken, als we hier efficiënter met energie omgaan, op een zuiverder manier met onze energiemix omgaan, zal er geen financiële reden zijn om Antarctica te gaan ontginnen. Het zal geen zin hebben op financieel vlak. En als we beter met onze energie omgaan, zouden we misschien ook in staat zijn om het smelten van het ijs te vertragen en misschien zelfs te doen ophouden.
It's a big challenge, and what is our response to it? We've got to go back one last time, and at the end of next year, we will go back to the South Geographic Pole, where we arrived 30 years ago on foot, and retrace our steps of 1,600 kilometers, but this time only using renewable energy to survive. We will walk across those icecaps, which far down below are melting, hopefully inspiring some solutions on that issue.
Het is een grote uitdaging, en hoe moeten we erop reageren? We moeten nog één keer teruggaan. Einde volgend jaar gaan we terug naar de Zuidpool, waar we 30 jaar geleden te voet arriveerden, om onze 1600 km lange tocht van toen over te doen. Maar deze keer zullen we alleen hernieuwbare energie gebruiken. We zullen over de ijskappen lopen die ver beneden ons aan het smelten zijn en zo hopelijk inspireren tot het vinden van oplossingen.
This is my son, Barney. He is coming with me. He is committed to walking side by side with his father, and what he will do is to translate these messages and inspire these messages to the minds of future young leaders. I'm extremely proud of him. Good on him, Barney.
Dit is mijn zoon Barney. Hij zal me vergezellen. Hij is vastbesloten om aan de zijde van zijn vader te wandelen en hij zal deze boodschappen gebruiken om toekomstige jonge leiders te inspireren. Ik ben bijzonder trots op hem. Goed van je, Barney.
Ladies and gentlemen, a survivor -- and I'm good -- a survivor sees a problem and doesn't go, "Whatever." A survivor sees a problem and deals with that problem before it becomes a threat. We have 27 years to preserve the Antarctic. We all own it. We all have responsibility. The fact that nobody owns it maybe means that we can succeed. Antarctica is a moral line in the snow, and on one side of that line we should fight, fight hard for this one beautiful, pristine place left alone on Earth. I know it's possible. We are going to do it. And I'll leave you with these words from Goethe. I've tried to live by them.
Dames en heren, een overlever - en ik kan het weten - een overlever ziet een probleem en negeert het niet. Een overlever ziet een probleem en probeert het op te lossen voordat het een bedreiging wordt. We hebben nog 27 jaar om Antarctica te redden. Antarctica is van ons allemaal. We zijn er allemaal verantwoordelijk voor. Omdat niemand Antarctica bezit, zouden we erin kunnen slagen. Antarctica is een morele lijn in de sneeuw. Aan één kant van die lijn moeten we vechten, hard vechten voor de enige mooie, ongerepte plaats die de aarde nog rest. Ik weet dat het mogelijk is. We gaan het waarmaken. En ik sluit af met deze woorden van Goethe, waar ik naar probeer te leven.
"If you can do, or dream you can, begin it now, for boldness has genius, power and magic in it."
"Wat je ook kunt, of denkt dat je kunt, begin er nu aan. In durf liggen genialiteit, kracht en magie besloten."
Good luck to you all.
Veel geluk allemaal.
Thank you very much.
Heel erg bedankt.
(Applause)
(Applaus)