Chris Anderson: So Robert spent the last few years think about how weird human behavior is, and how inadequate most of our language trying to explain it is. And it's very exciting to hear him explain some of the thinking behind it in public for the first time. Over to you now, Robert Sapolsky.
Chris Anderson: Robert și-a petrecut ultimii câțiva ani gândindu-se cât de ciudat este comportamenul uman și cât de inadecvat e aproape tot limbajul ce încearcă să îl explice. E foarte captivant să-l ascultăm explicând o parte din raționamentul din spatele lui în public, pentru prima oară. E rândul tău, Robert Sapolsky.
(Applause)
(Aplauze)
Robert Sapolsky: Thank you. The fantasy always runs something like this. I've overpowered his elite guard, burst into his secret bunker with my machine gun ready. He lunges for his Luger. I knock it out of his hand. He lunges for his cyanide pill. I knock that out of his hand. He snarls, comes at me with otherworldly strength. We grapple, we fight, I manage to pin him down and put on handcuffs. "Adolf Hitler," I say, "I arrest you for crimes against humanity."
Robert Sapolsky: Mulțumesc. Iată o fantezie care m-a urmărit mereu: I-am învins garda de elită, am dat năvală în buncărul lui secret cu mitraliera pregătită. Se întinde după pistolul său Luger. I-l dobor din mână. Caută pilula cu cianură. I-o dobor din mână. Mârâie, vine spre mine cu o putere neomenească. Ne luăm la trântă, luptăm, reușesc să îl țintuiesc la pământ și să-i pun cătușele. „Adolf Hitler,” spun eu, „te arestez pentru crime împotriva umanității.”
Here's where the Medal of Honor version of the fantasy ends and the imagery darkens. What would I do if I had Hitler? It's not hard to imagine once I allow myself. Sever his spine at the neck. Take out his eyes with a blunt instrument. Puncture his eardrums. Cut out his tongue. Leave him alive on a respirator, tube-fed, not able to speak or move or see or hear, just to feel, and then inject him with something cancerous that's going to fester and pustulate until every cell in his body is screaming in agony, until every second feels like an eternity in hell. That's what I would do to Hitler.
Aici se încheie versiunea Medalia de Onoare a poveștii și imaginea se întunecă. Ce aș face dacă l-aș avea pe Hitler? Nu e greu de imaginat odată ce îmi dau voie să fac asta. Îi secționez coloana la ceafă. Îi scot ochii cu un instrument neascuțit. Îi perforez timpanele. Îi tai limba. Îl las ținut în viață de un aparat pentru respirație, hrănit artificial, incapabil să vorbească, să se miște, să vadă sau să audă, doar să simtă, și apoi îi injectez ceva cancerigen ce o să supureze și o să-i facă pustule până ce fiecare celulă a corpului lui o să țipe în agonie, până ce fiecare secundă pare o eternitate în iad. Asta i-aș face lui Hitler.
I've had this fantasy since I was a kid, still do sometimes, and when I do, my heart speeds up -- all these plans for the most evil, wicked soul in history. But there's a problem, which is I don't actually believe in souls or evil, and I think wicked belongs in a musical. But there's some people I would like to see killed, but I'm against the death penalty. But I like schlocky violent movies, but I'm for strict gun control. But then there was a time I was at a laser tag place, and I had such a good time hiding in a corner shooting at people. In other words, I'm your basic confused human when it comes to violence.
Am avut această fantezie de când eram copil, încă o mai am uneori, și când o am, inima-mi bate mai repede -- toate planurile astea pentru cel mai crud, cel mai rău suflet din istorie. Dar este o problemă, și anume, de fapt eu nu cred în suflete sau în rău și cred că „wicked” (hainul) ține mai degrabă de un muzical. Dar sunt câțiva oameni pe care aș vrea să-i văd uciși, dar sunt împotriva pedepsei capitale. Îmi plac filmele violente ieftine, dar sunt pentru controlul strict al armelor. Cândva am fost într-un loc unde se juca „Laser tag” și m-am distrat de minune ascuns într-un colț și trăgând în oameni. Cu alte cuvinte, sunt omul de rând, confuz când vine vorba de violență.
Now, as a species, we obviously have problems with violence. We use shower heads to deliver poison gas, letters with anthrax, airplanes as weapons, mass rape as a military strategy. We're a miserably violent species. But there's a complication, which is we don't hate violence, we hate the wrong kind. And when it's the right kind, we cheer it on, we hand out medals, we vote for, we mate with our champions of it. When it's the right kind of violence, we love it. And there's another complication, which is, in addition to us being this miserably violent species, we're also this extraordinarily altruistic, compassionate one.
Ca specie, e evident că avem probleme cu violența. Folosim capete de duș ca să trimitem gaz otrăvitor, scrisori cu antrax, avioane drept arme, viol în masă ca strategie militară. Suntem o specie mizerabil de violentă. Dar există o complicație: nu urâm violența, urâm soiul greșit. Iar când e soiul bun, îl aclamăm, îi dăm medalii, votăm pentru el, ne împerechem cu campionii violenței. Când e tipul potrivit de violență, o iubim. Mai este o complicație, care spune că, pe lângă faptul că suntem specia cea mai mizerabil de violentă, suntem și una extraordinar de altruistă, plină de compasiune.
So how do you make sense of the biology of our best behaviors, our worst ones and all of those ambiguously in between?
Deci, cum înțelegeți atunci biologia celor mai bune comportamente ale noastre, a celor mai rele și a celor ambigue situate între aceste extreme?
Now, for starters, what's totally boring is understanding the motoric aspects of the behavior. Your brain tells your spine, tells your muscles to do something or other, and hooray, you've behaved. What's hard is understanding the meaning of the behavior, because in some settings, pulling a trigger is an appalling act; in others, it's heroically self-sacrificial. In some settings, putting your hand one someone else's is deeply compassionate. In others, it's a deep betrayal. The challenge is to understand the biology of the context of our behaviors, and that's real tough.
Pentru început, ce e complet plictisitor e înțelegerea aspectelor motrice ale comportamentului. Creierul îi spune coloanei, le spune mușchilor să facă una și alta, și ... ura, te-ai comportat exemplar. Este greu să înțelegem sensul comportamentului, deoarece în anumite contexte, să apeși pe trăgaci e un act îngrozitor; în altele, e un act eroic de sacrificiu. În unele împrejurări, a-ți pune mâna pe a altcuiva arată compasiune adâncă. În altele, e trădare. Provocarea e să înțelegem biologia contextului comportamentului nostru și asta chiar este greu.
One thing that's clear, though, is you're not going to get anywhere if you think there's going to be the brain region or the hormone or the gene or the childhood experience or the evolutionary mechanism that explains everything. Instead, every bit of behavior has multiple levels of causality.
Totuși, un lucru e clar: nu o să ajungeți nicăieri dacă credeți că o să fie creierul sau hormonii, sau genele, sau experiența copilăriei, sau mecanismul evoluției care să explice totul. În schimb, fiecare comportament are multe niveluri de cauzalitate.
Let's look at an example. You have a gun. There's a crisis going on: rioting, violence, people running around. A stranger is running at you in an agitated state -- you can't quite tell if the expression is frightened, threatening, angry -- holding something that kind of looks like a handgun. You're not sure. The stranger comes running at you and you pull the trigger. And it turns out that thing in this person's hand was a cell phone.
Haideți să vedem un exemplu. Ai o armă. E o situație de criză: revolte, violență, oameni fugind în toate părțile. Un străin agitat fuge spre tine -- nu poți să-ți dai seama dacă e speriat, amenințător, furios -- ținând în mână ceva ce arată a armă. Nu ești sigur. Necunoscutul vine spre tine în fugă și tu apeși pe trăgaci. Se dovedește că ceea ce ținea în mână era un telefon.
So we asked this biological question: what was going on that caused this behavior? What caused this behavior? And this is a multitude of questions.
Așa că am pus această întrebare biologică: ce a dus la acest comportament? Ce a cauzat acest comportament? Există o multitudine de întrebări.
We start. What was going on in your brain one second before you pulled that trigger? And this brings us into the realm of a brain region called the amygdala. The amygdala, which is central to violence, central to fear, initiates volleys of cascades that produce pulling of a trigger. What was the level of activity in your amygdala one second before?
Să începem. Ce se întâmpla în creierul tău cu o secundă înainte să apeși pe trăgaci? Asta ne aduce la zona creierului numită amigdala cerebrală. Amigdala, care e esențială în violență, în frică, inițiază o suită de legături în serie ce duc la actul de a apăsa pe trăgaci. Care a fost nivelul de activitate în amigdală cu o secundă înainte?
But to understand that, we have to step back a little bit. What was going on in the environment seconds to minutes before that impacted the amygdala? Now, obviously, the sights, the sounds of the rioting, that was pertinent. But in addition, you're more likely to mistake a cell phone for a handgun if that stranger was male and large and of a different race. Furthermore, if you're in pain, if you're hungry, if you're exhausted, your frontal cortex is not going to work as well, part of the brain whose job it is to get to the amygdala in time saying, "Are you really sure that's a gun there?"
Ca să înțelegem asta, trebuie să facem un mic pas în spate. Ce se întâmpla în jur cu câteva secunde și minute înainte, care să fi avut un impact asupra amigdalei? Evident, imaginile, sunetele revoltei, asta a fost relevant. Dar pe lângă toate astea, ai mai mari șanse să confuzi un celular cu o armă dacă acel străin era bărbat și solid, și de altă rasă. În plus, dacă ai dureri, dacă ți-e foame, dacă ești epuizat, cortexul tău frontal nu va funcționa la fel de bine, o parte din creier a cărei treabă e să ajungă la amigdală la timp spunând: „Ești sigur că e o armă?”
But we need to step further back. Now we have to look at hours to days before, and with this, we have entered the realm of hormones. For example, testosterone, where regardless of your sex, if you have elevated testosterone levels in your blood, you're more likely to think a face with a neutral expression is instead looking threatening. Elevated testosterone levels, elevated levels of stress hormones, and your amygdala is going to be more active and your frontal cortex will be more sluggish.
Dar trebuie să mai dăm puțin înapoi. Acum trebuie să ne uităm la orele și zilele precedente și astfel intrăm în zona hormonilor. De exemplu, testosteronul, unde indiferent de gen, dacă ai un nivel crescut de testosteron în sânge, probabil o să crezi că o față cu o expresie neutră pare, în schimb, amenințătoare. Nivel crescut de testosteron, nivel crescut de hormonii stresului și amigdala ta cerebrală va fi mai activă, iar cortexul frontal mai leneș.
Pushing back further, weeks to months before, where's the relevance there? This is the realm of neural plasticity, the fact that your brain can change in response to experience, and if your previous months have been filled with stress and trauma, your amygdala will have enlarged. The neurons will have become more excitable, your frontal cortex would have atrophied, all relevant to what happens in that one second.
Dăm mai în spate, săptămâni până la luni înainte, unde e relevanța aici? Suntem în zona plasticității neurale, faptul că creierul tău se poate modifica drept răspuns la ce experimentează, iar dacă lunile anterioare au fost pline de stres și traumă, amigdala a crescut. Neuronii devin mai excitabili, cortexul frontal se va atrofia, toate fiind relevante pentru ce se va întâmpla în acea secundă.
But we push back even more, back years, back, for example, to your adolescence. Now, the central fact of the adolescent brain is all of it is going full blast except the frontal cortex, which is still half-baked. It doesn't fully mature until you're around 25. And thus, adolescence and early adulthood are the years where environment and experience sculpt your frontal cortex into the version you're going to have as an adult in that critical moment.
Să mergem mai înapoi, cu ani în urmă, înapoi în adolescență, de exemplu. Chestia esențială la creierul adolescenților e că tot e în plină activitate cu excepția cortexului frontal, care încă e „copt” pe jumătate. Nu se maturizează complet decât pe la 25 de ani. Astfel, adolescența și începutul maturității sunt anii în care mediul și experiența modelează cortexul frontal în versiunea pe care o vei avea ca adult în acel moment critic.
But pushing back even further, even further back to childhood and fetal life and all the different versions that that could come in. Now, obviously, that's the time that your brain is being constructed, and that's important, but in addition, experience during those times produce what are called epigenetic changes, permanent, in some cases, permanently activating certain genes, turning off others. And as an example of this, if as a fetus you were exposed to a lot of stress hormones through your mother, epigenetics is going to produce your amygdala in adulthood as a more excitable form, and you're going to have elevated stress hormone levels.
Mergând mai înapoi, chiar în copilărie și viața fetală și toate versiunile diferite care ar putea să apară. Evident, aceea e perioada când „se construiește” creierul, iar asta e important, dar în plus, experiența din acele perioade produce ceea ce numim modificări epigenetice, permanente, în unele cazuri, activând permanent anumite gene, oprindu-le pe altele. Ca un exemplu aici, dacă ai fost expus ca fetus la mulți hormoni ai stresului prin mama ta, epigeneza va face ca amigdala ta să fie mai excitabilă la maturitate, iar tu vei avea un nivel crescut al hormonilor stresului.
But pushing even further back, back to when you were just a fetus, back to when all you were was a collection of genes. Now, genes are really important to all of this, but critically, genes don't determine anything, because genes work differently in different environments. Key example here: there's a variant of a gene called MAO-A, and if you have that variant, you are far more likely to commit antisocial violence if, and only if, you were abused as a child. Genes and environment interact, and what's happening in that one second before you pull that trigger reflects your lifetime of those gene-environment interactions.
Dar mergând chiar mai în trecut, la stadiul când erai doar un fetus, când nu erai decât o colecție de gene. Genele sunt foarte importante în toate astea, dar, în mod critic, genele nu determină nimic. deoarece genele „lucrează” diferit în medii diferite. Un exemplu cheie: există o variantă a unei gene numită MAO-A, iar dacă ai acea variantă, ai mai mari șanse să comiți acte antisociale de violență dacă, și numai dacă, ai fost abuzat când erai copil. Genele și mediul interacționează și ce se întâmplă în acea secundă de dinainte de a apăsa pe trăgaci reflectă viața ta de interacțiuni gene-mediu.
Now, remarkably enough, we've got to push even further back now, back centuries. What were your ancestors up to. And if, for example, they were nomadic pastoralists, they were pastoralists, people living in deserts or grasslands with their herds of camels, cows, goats, odds are they would have invented what's called a culture of honor filled with warrior classes, retributive violence, clan vendettas, and amazingly, centuries later, that would still be influencing the values with which you were raised.
Destul de remarcabil, acum trebuie să mergem chiar mai departe, secole în urmă. Ce făceau strămoșii tăi. Și dacă, de exemplu, erau păstori nomazi, erau păstori, oameni trăind în deșert sau pe pășuni, cu turmele lor de cămile, vaci, capre, e foarte probabil că au inventat ceea ce numim o cultură a onoarei, plină de caste de războinici, violență punitivă, vendetă de castă, și, în mod uimitor, secole mai târziu, asta încă influențează valorile cu care ești crescut.
But we've got to push even further back, back millions of years, because if we're talking about genes, implicitly we're now talking about the evolution of genes. And what you see is, for example, patterns across different primate species. Some of them have evolved for extremely low levels of aggression, others have evolved in the opposite direction, and floating there in between by every measure are humans, once again this confused, barely defined species that has all these potentials to go one way or the other.
Dar trebuie să mergem și mai înapoi, cu milioane de ani în urmă, deoarece dacă vorbim de gene, implicit vorbim de evoluția genelor. Ceea ce vedeți sunt, de exemplu, tipare la diferite specii de primate. Unele din ele au evoluat spre un nivel extrem de scăzut de agresivitate, altele au evoluat în direcția opusă și acolo, plutind între ele, sunt oamenii, din nou această specie derutată, de-abia definită care are acest potențial de a merge într-o direcție sau în cealaltă.
So what has this gotten us to? Basically, what we're seeing here is, if you want to understand a behavior, whether it's an appalling one, a wondrous one, or confusedly in between, if you want to understand that, you've got take into account what happened a second before to a million years before, everything in between.
Deci unde ne-a dus asta? În esență, ceea ce vedem aici este, dacă vreți să înțelegeți un comportament, fie că e unul înfiorător, unul minunat, sau bulversant între acestea, dacă vreți să înțelegeți asta, trebuie să luați în considerare ce s-a întâmplat în secunda de dinainte, în milionul de ani de dinainte și întregul interval dintre acestea.
So what can we conclude at this point? Officially, it's complicated. Wow, that's really helpful. It's complicated, and you'd better be real careful, real cautious before you conclude you know what causes a behavior, especially if it's a behavior you're judging harshly.
Deci ce putem concluziona în clipa asta? Oficial, e complicat. Oau, e chiar util. E complicat și mai bine aveți grijă, fiți precauți înainte să trageți concluzia că știți ce duce la un anumit comportament, în special dacă e un comportament pe care-l judecați aspru.
Now, to me, the single most important point about all of this is one having to do with change. Every bit of biology I have mentioned here can change in different circumstances. For example, ecosystems change. Thousands of years ago, the Sahara was a lush grassland. Cultures change. In the 17th century, the most terrifying people in Europe were the Swedes, rampaging all over the place. This is what the Swedish military does now. They haven't had a war in 200 years. Most importantly, brains change. Neurons grow new processes. Circuits disconnect. Everything in the brain changes, and out of this come extraordinary examples of human change.
Pentru mine, în toate astea, cel mai important aspect e legat de schimbare. Toată biologia pe care am menționat-o aici se poate schimba în împrejurări diferite. De exemplu, ecosistemele se schimbă. În urmă cu mii de ani, Sahara era o pajiște bogată. Culturile se schimbă. În secolul XVII, cel mai terifiant popor din Europa erau suedezii, făcând prăpăd peste tot. Asta face armata suedeză acum. Nu au avut un război de 200 de ani. Cel mai important, creierul se schimbă. Neuronii dezvoltă procese noi. Circuitele se întrerup. Totul se schimbă în creier și din asta apar exemple extraordinare de schimbare umană.
First one: this is a man named John Newton, a British theologian who played a central role in the abolition of slavery from the British Empire in the early 1800s. And amazingly, this man spent decades as a younger man as the captain of a slave ship, and then as an investor in slavery, growing rich from this. And then something changed. Something changed in him, something that Newton himself celebrated in the thing that he's most famous for, a hymn that he wrote: "Amazing Grace."
Prima: acesta e un bărbat numit John Newton, un teolog britanic care a jucat un rol esențial în abolirea sclaviei în Imperiul britanic la începutul anilor 1800. În mod uimitor, în tinerețe acest om a fost decenii întregi căpitan pe o navă cu sclavi, apoi investitor în sclavie, îmbogățindu-se din asta. Apoi ceva s-a schimbat. Ceva s-a schimbat în el, ceva ce Newton însuși a celebrat în lucrul pentru care e cel mai cunoscut, un imn pe care l-a scris: „Amazing Grace.”
This is a man named Zenji Abe on the morning of December 6, 1941, about to lead a squadron of Japanese bombers to attack Pearl Harbor. And this is the same man 50 years later to the day hugging a man who survived the attack on the ground. And as an old man, Zenji Abe came to a collection of Pearl Harbor survivors at a ceremony there and in halting English apologized for what he had done as a young man.
Acesta e un bărbat numit Zenji Abe în dimineața zilei de 6 decembrie 1941, conducând o escadrilă de bombardiere japoneze în atacul de la Pearl Harbor. Acesta e același bărbat 50 de ani mai târziu, îmbrățișând un om care a supraviețuit atacului la sol. La bătrânețe, Zenji Abe a venit la o întâlnire a supraviețuitorilor de la Pearl Harbor, la o ceremonie și într-o engleză stâlcită și-a cerut iertare pentru ce a făcut în tinerețe.
Now, it doesn't always require decades. Sometimes, extraordinary change could happen in just hours. Consider the World War I Christmas truce of 1914. The powers that be had negotiated a brief truce so that soldiers could go out, collect bodies from no-man's-land in between the trench lines. And soon British and German soldiers were doing that, and then helping each other carry bodies, and then helping each other dig graves in the frozen ground, and then praying together, and then having Christmas together and exchanging gifts, and by the next day, they were playing soccer together and exchanging addresses so they could meet after the war. That truce kept going until the officers had to arrive and said, "We will shoot you unless you go back to trying to kill each other." And all it took here was hours for these men to develop a completely new category of "us," all of us in the trenches here on both sides, dying for no damn reason, and who is a "them," those faceless powers behind the lines who were using them as pawns.
Nu e întotdeauna nevoie de decenii. Uneori schimbări extraordinare pot să apară în câteva ore. Gândiți-vă la Armistițiul de Crăciun din Primul Război Mondial din 1914. Marile puteri au negociat un scurt armistițiu ca soldații să poată ieși, să strângă trupurile din zona dintre tranșeele părților. Curând soldații britanici și germani făceau asta, iar apoi se ajutau unii pe alții să care trupurile, apoi se ajutau să sape gropi în pământul înghețat, apoi rugându-se împreună, apoi sărbătorind Crăciunul împreună și făcând schimb de cadouri, și până în ziua următoare, jucau fotbal împreună și făceau schimb de adrese ca să se întâlnească după război. Acel armistițiu a durat până ce au ajuns ofițerii și au spus: „Vă vom împușca dacă nu începeți din nou să vă omorâți unii pe alții.” Le-a luat câteva ore ca acești oameni să dezvolte o nouă categorie de „noi”, noi toți în tranșee aici, de ambele părți, murind fără motiv, și „ei”, acele puteri fără chip din spatele liniilor care îi foloseau drept pioni.
And sometimes, change can occur in seconds. Probably the most horrifying event in the Vietnam War was the My Lai Massacre. A brigade of American soldiers went into an undefended village full of civilians and killed between 350 and 500 of them, mass-raped women and children, mutilated bodies. It was appalling. It was appalling because it occurred, because the government denied it, because the US government eventually did nothing more than a slap on the wrist, and appalling because it almost certainly was not a singular event. This man, Hugh Thompson, this is the man who stopped the My Lai Massacre. He was piloting a helicopter gunship, landed there, got out and saw American soldiers shooting babies, shooting old women, figured out what was going on, and he then took his helicopter and did something that undid his lifetime of conditioning as to who is an "us" and who is a "them." He landed his helicopter in between some surviving villagers and American soldiers and he trained his machine guns on his fellow Americans, and said, "If you don't stop the killing, I will mow you down."
Iar uneori schimbarea poate să apară în câteva secunde. Probabil cel mai oribil eveniment din Războiul din Vietnam a fost Masacrul de la My Lai. Un detașament de soldați americani au mers într-un sat fără apărare plin de civili și au ucis între 350 și 500 dintre ei, au violat în masă femei și copii, au mutilat trupuri. A fost înfiorător. A fost înfiorător pentru că a avut loc, pentru că guvernul a negat, pentru că guvernul SUA nu a făcut decât să mustre blând, înfiorător pentru că aproape sigur nu a fost un eveniment singular. Acest om, Hugh Thompson, acesta e omul care a oprit masacrul de la My Lai. Pilota un elicopter dotat cu arme, a aterizat acolo, a coborât și a văzut soldați americani împușcând bebeluși, femei bătrâne, și-a dat seama ce se petrecea și și-a luat elicopterul și a făcut ceva ce i-a anulat condiționarea de-o viață legată de cine e „de-al nostru” și cine e „de-al lor”. A aterizat cu elicopterul între niște săteni ce au supraviețuit și soldații americani, și-a îndreptat mitraliera spre conaționalii săi americani și a spus: „Dacă nu opriți masacrul, o să vă secer la pământ.”
Now, these people are no more special than any of us. Same neurons, same neurochemicals, same biology. What we're left with here is this inevitable cliche: "Those who don't study history are destined to repeat it." What we have here is the opposite of it. Those who don't study the history of extraordinary human change, those who don't study the biology of what can transform us from our worst to our best behaviors, those who don't do this are destined not to be able to repeat these incandescent, magnificent moments.
Acești oameni nu sunt mai speciali decât oricare dintre noi. Aceiași neuroni, aceleași neurochimicale, aceeași biologie. Cu ce am rămas de aici e cliche-ul inevitabil: „Cei ce nu studiază istoria sunt destinați să o repete.” Ce avem aici e exact opusul. Cei ce nu studiază istoria schimbărilor umane extraordinare, cei ce nu studiază biologia a ceea ce ne poate transforma de la cele mai rele comportamente la cele mai bune, cei ce nu fac asta sunt destinați să nu fie în stare să repete aceste momente incandescente, magnifice.
So thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)
CA: Talks that really give you a new mental model about something, those are some of my favorite TED Talks, and we just got one. Robert, thank you so much for that. Good luck with the book. That was amazing, and we're going to try and get you to come here in person one year. Thank you so much.
CA: Discursuri care ne dau un nou model mental despre ceva, astea sunt unele din discursurile mele TED preferate, și tocmai am ascultat unul. Robert, îți mulțumesc pentru asta. Succes cu cartea. A fost uimitor și o să încercăm să te aducem aici într-un an. Îți mulțumesc mult.
RS: Thank you. Thank you all.
RS: Mulțumesc. Vă mulțumesc.