Chris Anderson: So Robert spent the last few years think about how weird human behavior is, and how inadequate most of our language trying to explain it is. And it's very exciting to hear him explain some of the thinking behind it in public for the first time. Over to you now, Robert Sapolsky.
כריס אנדרסון: רוברט בילה את השנים האחרונות במחשבה על כמה מוזרה היא ההתנהגות האנושית, ועד כמה רוב השפות שלנו לוקות בחסר כשהן מנסות להסביר אותה. וזה מאד מרגש לשמוע אותו מסביר חלק מהחשיבה מאחורי זה, בפעם הראשונה בפומבי. עוברים אלייך עכשיו, רוברט ספולסקי.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Robert Sapolsky: Thank you. The fantasy always runs something like this. I've overpowered his elite guard, burst into his secret bunker with my machine gun ready. He lunges for his Luger. I knock it out of his hand. He lunges for his cyanide pill. I knock that out of his hand. He snarls, comes at me with otherworldly strength. We grapple, we fight, I manage to pin him down and put on handcuffs. "Adolf Hitler," I say, "I arrest you for crimes against humanity."
רוברט: תודה רבה. הפנטזיה תמיד הולכת בדומה לזה. גברתי על משמר העלית שלו, ופרצתי לתוך הבונקר הסודי שלו עם תת-המקלע שלי בהיכון. הוא מזנק אל ה"לוגר" שלו. אני הודף אותו מידו. הוא מזנק אל גלולת הציאניד שלו. אני הודף אותה מידו. הוא נוהם ובא מולי בכוח שלא מהעולם הזה. אנו מתחבטים, אנו נאבקים, אני מצליח לרתק אותו לקרקע ולאזוק אותו. "אדולף היטלר", אני אומר, "אני עוצר אותך על פשעים כנגד האנושות"
Here's where the Medal of Honor version of the fantasy ends and the imagery darkens. What would I do if I had Hitler? It's not hard to imagine once I allow myself. Sever his spine at the neck. Take out his eyes with a blunt instrument. Puncture his eardrums. Cut out his tongue. Leave him alive on a respirator, tube-fed, not able to speak or move or see or hear, just to feel, and then inject him with something cancerous that's going to fester and pustulate until every cell in his body is screaming in agony, until every second feels like an eternity in hell. That's what I would do to Hitler.
כאן תם לו החלק של "מדליית הכבוד" של הפנטזיה שלי והדימויים הופכים אפלים יותר. מה הייתי עושה לו הייתי פוגש את היטלר? לא קשה לדמיין, אם אני מרשה לעצמי. שובר את עמוד השדרה שלו במפרקת. עוקר את עינייו בעזרת מכשיר כהה. קורע את עור התוף שלו, חותך את לשונו. משאיר אותו בחיים מחובר למכשיר הנשמה, מוזן בזונדה, לא יכול לדבר או לזוז או לשמוע רק להרגיש, ואז להזריק לו חומר מסרטן שירקב ויהפוך מוגלתי עד שכל תא בגופו יזעק מכאב, עד שכל שנייה תרגיש כמו נצח בגהינום. זה מה שהייתי עושה להיטלר.
I've had this fantasy since I was a kid, still do sometimes, and when I do, my heart speeds up -- all these plans for the most evil, wicked soul in history. But there's a problem, which is I don't actually believe in souls or evil, and I think wicked belongs in a musical. But there's some people I would like to see killed, but I'm against the death penalty. But I like schlocky violent movies, but I'm for strict gun control. But then there was a time I was at a laser tag place, and I had such a good time hiding in a corner shooting at people. In other words, I'm your basic confused human when it comes to violence.
היתה לי הפנטזיה הזו מאז שהייתי ילד, עדיין יש לי אותה מדי פעם, וכשהיא באה הלב שלי מאיץ -- כל התוכניות האלו לאדם הכי רשע ומרושע בהיסטוריה. אבל יש בעיה, והיא שאני לא באמת מאמין בנשמות או רוע. ואני חושב ש"מרושע" זה שם של מחזמר. אבל יש אנשים שהייתי שמח לראות מתים, אבל אני גם נגד עונש מוות, אבל אני אוהב מאוד סרטים אלימים, אבל אני בעד פיקוח הדוק על נשק, אבל הייתה הפעם ההיא שהשתתפתי במשחק של קרב יריות לייזר והיה לי ממש כיף להתחבא בפינה ולירות באנשים. במילים אחרות, אני בסה"כ בן אדם מבולבל בכל הקשור לאלימות.
Now, as a species, we obviously have problems with violence. We use shower heads to deliver poison gas, letters with anthrax, airplanes as weapons, mass rape as a military strategy. We're a miserably violent species. But there's a complication, which is we don't hate violence, we hate the wrong kind. And when it's the right kind, we cheer it on, we hand out medals, we vote for, we mate with our champions of it. When it's the right kind of violence, we love it. And there's another complication, which is, in addition to us being this miserably violent species, we're also this extraordinarily altruistic, compassionate one.
כגזע, ברור שיש לנו בעיות עם אלימות. השתמשנו במקלחות כדי לשחרר גז רעיל, מעטפות עם אנטרקס, מטוסים ככלי נשק, אונס המוני כאסטרטגיה צבאית. אנחנו גזע אלים בצורה מעוררת רחמים. אבל יש פה סיבוך, שהוא לא שאנחנו שונאים אלימות, אנחנו שונאים את הסוג הלא נכון. וכשמדובר בסוג הנכון, אנו מעודדים אותה, מחלקים מדליות, מצביעים לה, מזדווגים עם האלופים בה. כשמדובר בסוג הנכון של האלימות, אנחנו אוהבים אותה. ויש עוד סיבוך, שהוא שבנוסף להיותנו גזע אלים בצורה מעוררת רחמים, אנחנו גם גזע רחום בצורה מדהימה שאוהב את זולתו.
So how do you make sense of the biology of our best behaviors, our worst ones and all of those ambiguously in between?
אז איך מוצאים את ההיגיון בביולגיה של ההתנהגות הכי טובה שלנו, הכי רעה שלנו, וכל סוג של התנהגות שנמצאת איפשהו שם באמצע?
Now, for starters, what's totally boring is understanding the motoric aspects of the behavior. Your brain tells your spine, tells your muscles to do something or other, and hooray, you've behaved. What's hard is understanding the meaning of the behavior, because in some settings, pulling a trigger is an appalling act; in others, it's heroically self-sacrificial. In some settings, putting your hand one someone else's is deeply compassionate. In others, it's a deep betrayal. The challenge is to understand the biology of the context of our behaviors, and that's real tough.
בתור התחלה, החלק המשעמם הוא להבין את הפן המוטורי של ההתנהגות שלנו. המוח אומר לעמוד השדרה, לשרירים לעשות משהו כזה או אחר, ו"הידד", הוצאת לפועל התנהגות. מה שקשה זה להבין את המשמעות של ההתנהגות, בגלל שבתפאורה מסוימת, ללחוץ על הדק זה מעשה דוחה; ובמצבים אחרים זו גבורה שמקריבה את עצמה. בתפאורה מסוימת, לשים ידיים על מישהו אחר זו סימפטיה עמוקה. במצבים אחרים, זו בגידה קשה. האתגר הוא להבין את הביולוגיה בהקשר של ההתנהגות שלנו, וזה ממש קשה.
One thing that's clear, though, is you're not going to get anywhere if you think there's going to be the brain region or the hormone or the gene or the childhood experience or the evolutionary mechanism that explains everything. Instead, every bit of behavior has multiple levels of causality.
דבר אחד שברור, לעומת זאת, זה שאתם לא תגיעו לשום מקום אם אתם חושבים שתמצאו את האזור במוח או את ההורמון, או את הגנים, או את חוויות הילדות, או את המכניקה האבולוציונית שמסבירה את הכל. במקום, לכל התנהגות הכי קטנה, יש הרבה מאוד סיבות.
Let's look at an example. You have a gun. There's a crisis going on: rioting, violence, people running around. A stranger is running at you in an agitated state -- you can't quite tell if the expression is frightened, threatening, angry -- holding something that kind of looks like a handgun. You're not sure. The stranger comes running at you and you pull the trigger. And it turns out that thing in this person's hand was a cell phone.
נסו להביט בדוגמה זו: יש לכם אקדח. אתם באמצע תרחיש אימה, התפרעות, אלימות, אנשים רצים לכל עבר. אדם זר רץ לעברכם והוא נראה נסער -- אתם לא מצליחים לראות אם ההבעה שלו מפוחדת, מאיימת, כועסת -- הוא מחזיק משהו וזה נראה קצת כמו אקדח. אתם לא בטוחים. הזר הזה רץ לעברכם ואתם לוחצים על ההדק. מתברר שמה שהוא החזיק ביד היה טלפון.
So we asked this biological question: what was going on that caused this behavior? What caused this behavior? And this is a multitude of questions.
אז שאלנו את השאלה הביולוגית הזו: מה קרה שגרם להתנהגות הזו? מה גרם להתנהגות הזו? וזו שאלה שמורכבת מכמה שאלות.
We start. What was going on in your brain one second before you pulled that trigger? And this brings us into the realm of a brain region called the amygdala. The amygdala, which is central to violence, central to fear, initiates volleys of cascades that produce pulling of a trigger. What was the level of activity in your amygdala one second before?
אנחנו מתחילים. מה עבר לכם בראש שנייה אחת לפני שלחצתם על ההדק? וזה מביא אותנו לחלק של המוח שנקרא אמיגדלה. האמיגדלה שהיא מרכז האלימות ומרכז הפחד, יוזמת מטרים ואשדים שתוצאתם לחיצה על הדק. מה הייתה רמת הפעילות באמיגדלה שנייה לפני?
But to understand that, we have to step back a little bit. What was going on in the environment seconds to minutes before that impacted the amygdala? Now, obviously, the sights, the sounds of the rioting, that was pertinent. But in addition, you're more likely to mistake a cell phone for a handgun if that stranger was male and large and of a different race. Furthermore, if you're in pain, if you're hungry, if you're exhausted, your frontal cortex is not going to work as well, part of the brain whose job it is to get to the amygdala in time saying, "Are you really sure that's a gun there?"
אבל כדי להבין זאת, אנו צריכים לחזור קצת לאחור. מה קרה בסביבה שלך, שניות ודקות לפני, שהשפיע על האמיגדלה? מובן, שהמראות והצלילים של ההתפרעויות, זה היה חלק מהעניין. אבל בנוסף, סביר יותר שתטעה לחשוב שטלפון הוא אקדח אם הזר הזה היה גבר, גדול מאוד, ומגזע אחר משלך. יתרה מכך, אם משהו כואב לך, אם אתה רעב, אם אתה תשוש, אז קליפת המוח הקדמית לא תפעל כמו שצריך, החלק במוח שתפקידו ליצור קשר מהיר עם האמיגדלה ולשאול: "אתה בטוח שזה באמת אקדח?"
But we need to step further back. Now we have to look at hours to days before, and with this, we have entered the realm of hormones. For example, testosterone, where regardless of your sex, if you have elevated testosterone levels in your blood, you're more likely to think a face with a neutral expression is instead looking threatening. Elevated testosterone levels, elevated levels of stress hormones, and your amygdala is going to be more active and your frontal cortex will be more sluggish.
אבל אנחנו חייבים לחזור יותר לאחור. עכשיו אנחנו מסתכלים על שעות ועד ימים לפני, ועם זה אנחנו נכנסים לממלכת ההורמונים. לדוגמה, טסטוסטרון, שלא משנה מאיזה מין אתם, אם יש לכם רמת טסטוסטרון גבוהה בדם, סביר יותר שתחשבו שפנים ניטרליות, למעשה נראות מאיימות. רמות גבוהות של טסטוסטרון, רמות גבוהות של הורמוני לחץ, ופתאום האמיגדלה הולכת להיות יותר אקטיבית וקליפת המוח הקדמית תהיה יותר עצלה.
Pushing back further, weeks to months before, where's the relevance there? This is the realm of neural plasticity, the fact that your brain can change in response to experience, and if your previous months have been filled with stress and trauma, your amygdala will have enlarged. The neurons will have become more excitable, your frontal cortex would have atrophied, all relevant to what happens in that one second.
נחזור אפילו יותר לאחור, שבועות וחודשים שקדמו למקרה, למה התקופה הזו קשורה? זו הממלכה של הפלסטיות העצבית, העובדה שהמוח שלכם עשוי להשתנות כתגובה להתנסות כלשהי שחוויתם, ואם החודשים שקדמו למקרה היו מלאים בלחץ וטראומה, האמיגדלה שלכם תהיה מוגדלת. הניורונים יהיו יותר רגישים, וקליפת המוח הקדמית תהיה מנוונת. הכל רלוונטי למה שקרה באותה השנייה.
But we push back even more, back years, back, for example, to your adolescence. Now, the central fact of the adolescent brain is all of it is going full blast except the frontal cortex, which is still half-baked. It doesn't fully mature until you're around 25. And thus, adolescence and early adulthood are the years where environment and experience sculpt your frontal cortex into the version you're going to have as an adult in that critical moment.
אבל בואו נחזור עוד יותר לאחור, שנים אחורה, נניח לתקופת גיל ההתבגרות שלכם. עכשיו העובדה הכי ברורה היא שהמוח המרכזי שלכם שועט במלוא הכוח קדימה חוץ מקליפת המוח הקדמית, שעדיין אפויה רק למחצה. קליפת המוח הקדמית לא מתפתחת במלואה עד גיל 25. לכן, תקופת גיל ההתבגרות והבגרות הצעירה הם השנים שבהם הסביבה וההתנסויות שלכם מעצבים את קליפת המוח הקדמית לגרסה שתהיה לכם כאדם מבוגר ברגע הקריטי הזה.
But pushing back even further, even further back to childhood and fetal life and all the different versions that that could come in. Now, obviously, that's the time that your brain is being constructed, and that's important, but in addition, experience during those times produce what are called epigenetic changes, permanent, in some cases, permanently activating certain genes, turning off others. And as an example of this, if as a fetus you were exposed to a lot of stress hormones through your mother, epigenetics is going to produce your amygdala in adulthood as a more excitable form, and you're going to have elevated stress hormone levels.
אבל נחזור עוד יותר לאחור, אפילו יותר לאחור לתקופת הילדות והעובר וכל הגרסאות השונות לתקופה זו. ברור שזה הזמן שבו המוח שלכם נבנה לראשונה, וזה חשוב, אבל בנוסף, התנסויות במהלך תקופות אלה, מייצרות את מה שאנו קוראים לו שינויים אפיגנטים, קבועים, בחלק מהמקרים, הם מפעילים גנים מסויימים בצורה קבועה ומכבים גנים אחרים. כדוגמה לזה: אם בתור עובר נחשפתם לכמות גדולה של הורמוני לחץ דרך אמא שלכם, אפיגנטיקה הולכת לפתח את האמיגדלה שלכם בבגרות כחלק יותר רגיש של המוח, ואתם הולכים לסבול מרמות גבוהות של הורמוני לחץ.
But pushing even further back, back to when you were just a fetus, back to when all you were was a collection of genes. Now, genes are really important to all of this, but critically, genes don't determine anything, because genes work differently in different environments. Key example here: there's a variant of a gene called MAO-A, and if you have that variant, you are far more likely to commit antisocial violence if, and only if, you were abused as a child. Genes and environment interact, and what's happening in that one second before you pull that trigger reflects your lifetime of those gene-environment interactions.
אבל בואו נחזור עוד יותר לאחור, לתקופה שהייתם רק עובר, בחזרה לתקופה שכל מה שהייתם זה אוסף גנים. גנים הם ממש חשובים לכל זה, אבל בצורה קריטית, גנים לא קובעים שום דבר, כי גנים עובדים בצורה שונה בסביבות שונות. דוגמה חשובה פה: יש גרסא של גן שנקרא אמ.איי.או.אלפא, ואם יש לכם את הגרסא הזו, יש סיכוי גבוה בהרבה שתפעלו באלימות אנטי סוציאלית אם, ורק אם, התעללו בכם בילדות. גנים וסביבה מגיבים זה לזה, ומה שקורה באותה שנייה לפני שאתם לוחצים על ההדק משקף חיים שלמים שבהם הגנים והסביבה השפיעו זו על זה.
Now, remarkably enough, we've got to push even further back now, back centuries. What were your ancestors up to. And if, for example, they were nomadic pastoralists, they were pastoralists, people living in deserts or grasslands with their herds of camels, cows, goats, odds are they would have invented what's called a culture of honor filled with warrior classes, retributive violence, clan vendettas, and amazingly, centuries later, that would still be influencing the values with which you were raised.
עכשיו, בצורה מפליאה, אנחנו נלך אפילו יותר לאחור, מאות שנים. מה עשו אבות אבותיכם? ואם לדוגמה, הם היו נוודים פסטורלים, אם הם היו פסטורלים, אנשים שחיים במדבריות או בשטחי מרעה עם עדרים של גמלים, פרות, עזים סיכוי טוב שהם המציאו מה שנקרא תרבות של כבוד מלאה במעמדות של לוחמים, אלימות כנגד אלימות, מסעות נקמה שבטיים, ולהפליא, שנים לאחר מכן, התרבות הזו עדיין משפיעה על הערכים שלפיהם גדלתם.
But we've got to push even further back, back millions of years, because if we're talking about genes, implicitly we're now talking about the evolution of genes. And what you see is, for example, patterns across different primate species. Some of them have evolved for extremely low levels of aggression, others have evolved in the opposite direction, and floating there in between by every measure are humans, once again this confused, barely defined species that has all these potentials to go one way or the other.
אבל נלך עוד יותר לאחור, מליוני שנים לאחור, כי אם אנחנו מדברים על גנים, בצורה עקיפה אנחנו מדברים על אבולוציה. ומה שרואים הוא לדוגמה: דפוסים לרוחב קופי אדם שונים, שחלקם עברו אבולוציה לרמות מאוד נמוכות של תוקפנות, אחרים עברו אבולוציה בדיוק בכיוון ההפוך, וצפים להם אי שם באמצע לפי כל קנה מידה הם בני האדם, שוב, הגזע המבולבל הזה שבקושי מוגדר, שיש לו את כל הפוטנציאל להתפתח לצד כזה או אחר.
So what has this gotten us to? Basically, what we're seeing here is, if you want to understand a behavior, whether it's an appalling one, a wondrous one, or confusedly in between, if you want to understand that, you've got take into account what happened a second before to a million years before, everything in between.
אז לאן זה הוביל אותנו? בעיקרון, מה שאנו רואים כאן זה, שאם אתם רוצים להבין התנהגות מסוימת, האם היא דוחה, מדהימה, או מבלבלת בין לבין, אם אתם רוצים להבין אותה, אתם צריכים לקחת בחשבון מה קרה בשנייה לפני, מיליוני שנים קודם לכן, וכל מה שבינהם.
So what can we conclude at this point? Officially, it's complicated. Wow, that's really helpful. It's complicated, and you'd better be real careful, real cautious before you conclude you know what causes a behavior, especially if it's a behavior you're judging harshly.
אז מה אנחנו יכולים לסכם עד כה? רשמית, זה מסובך. "וואו", זה ממש עוזר. זה מסובך, וכדאי שתהיו מאוד זהירים, היזהרו מאוד, לפני שאתם מחליטים שאתם מבינים מה גרם להתנהגות מסוימת, במיוחד אם מדובר בהתנהגות שאתם שופטים בצורה חמורה.
Now, to me, the single most important point about all of this is one having to do with change. Every bit of biology I have mentioned here can change in different circumstances. For example, ecosystems change. Thousands of years ago, the Sahara was a lush grassland. Cultures change. In the 17th century, the most terrifying people in Europe were the Swedes, rampaging all over the place. This is what the Swedish military does now. They haven't had a war in 200 years. Most importantly, brains change. Neurons grow new processes. Circuits disconnect. Everything in the brain changes, and out of this come extraordinary examples of human change.
בעיני, הנקודה הכי חשובה בכל זה היא אחת שנוגעת בשינוי. כל פיסה הכי קטנה של ביולוגיה שהזכרתי פה עלולה להשתנות תחת נסיבות שונות. לדוגמה, מערכות אקולוגיות משתנות. לפני אלפי שנים, הסהרה היה שדה פורח. תרבויות משתנות. במאה ה17 האנשים הכי מפחידים באירופה היו השוודים, הם השתוללו בכל האיזור. זה מה שהצבא השוודי עושה כיום. הם לא השתתפו במלחמה כבר 200 שנה. אבל יותר חשוב, מוחות משתנים. ניורונים מפתחים תהליכים חדשים. מעגלים מתנתקים. הכל במוח משתנה, ומתוך זה יוצאות דוגמאות מדהימות לשינוי בבני אדם.
First one: this is a man named John Newton, a British theologian who played a central role in the abolition of slavery from the British Empire in the early 1800s. And amazingly, this man spent decades as a younger man as the captain of a slave ship, and then as an investor in slavery, growing rich from this. And then something changed. Something changed in him, something that Newton himself celebrated in the thing that he's most famous for, a hymn that he wrote: "Amazing Grace."
הראשונה: זה אדם בשם ג'ון ניוטון, תאולוג בריטי ששיחק תפקיד מרכזי בביטול העבדות מהאימפריה הבריטית בתחילת המאה ה19. ולמרבה הפלא, האדם הזה העביר עשורים בתור בחור צעיר בתור קפטן של ספינת עבדים, ובהמשך בתור משקיע בעבדות, מה שהפך אותו לאדם עשיר. אבל אז משהו השתנה. משהו השתנה בו, משהו שניוטון בעצמו "חגג" בדבר הכי מפורסם שהוא עשה, מזמור שהוא כתב: "Amazing grace" (חסד מדהים)
This is a man named Zenji Abe on the morning of December 6, 1941, about to lead a squadron of Japanese bombers to attack Pearl Harbor. And this is the same man 50 years later to the day hugging a man who survived the attack on the ground. And as an old man, Zenji Abe came to a collection of Pearl Harbor survivors at a ceremony there and in halting English apologized for what he had done as a young man.
זה אדם בשם זנג'י אבי, בבוקר של ה6 בדצמבר 1941 כשעמד להוביל טייסת של מפציצים יפנים להתקפה המפורסמת על פרל הרבור. וזה אותו האדם בדיוק 50 שנה לאחר מכן מחבק גבר אמריקאי ששרד את המתקפה. בתור אדם זקן, זנג'י הגיע מול קבוצה של ניצולים ממתקפת פרל הרבור בטקס שנערך במקום ובאנגלית מסויגת הוא התנצל על מה שעשה בתור אדם צעיר.
Now, it doesn't always require decades. Sometimes, extraordinary change could happen in just hours. Consider the World War I Christmas truce of 1914. The powers that be had negotiated a brief truce so that soldiers could go out, collect bodies from no-man's-land in between the trench lines. And soon British and German soldiers were doing that, and then helping each other carry bodies, and then helping each other dig graves in the frozen ground, and then praying together, and then having Christmas together and exchanging gifts, and by the next day, they were playing soccer together and exchanging addresses so they could meet after the war. That truce kept going until the officers had to arrive and said, "We will shoot you unless you go back to trying to kill each other." And all it took here was hours for these men to develop a completely new category of "us," all of us in the trenches here on both sides, dying for no damn reason, and who is a "them," those faceless powers behind the lines who were using them as pawns.
לא תמיד נדרשים עשורים לשינוי. לפעמים, שינויים מדהימים יכולים לקרות בשעות בלבד. קחו בחשבון אתהפסקת האש של חג המולד במלחמת העולם הראשונה בשנת 1914 הכוחות שמאחורי הקלעים הצליחו לגשר הפסקת אש זמנית כך שחיילים יוכלו לצאת מהמחפורים ולאסוף את הגופות מ"השטח המת" שבין שתי החזיתות הנגדיות. מהר מאוד, חיילים בריטים וגרמנים עשו את זה, ואז סייעו אחד לשני לסחוב את הגופות, ועזרו אחד לשני לחפור קברים באדמה הקפואה, והתפללו ביחד, וחגגו ביחד את חג המולד ואפילו החליפו מתנות בינהם, ביום שלאחר מכן, הם שיחקו יחד כדורגל והחליפו כתובות מגורים כך שהם יוכלו להיפגש אחרי המלחמה. הפסקת האש הזו נמשכה עד שקצינים היו צריכים להגיע ואמרו "אנחנו נירה בכם "אם לא תחזרו מיד לנסות ולהרוג אחד את השני." וכל מה שנדרש היה שעות כדי שהאנשים האלו יפתחו זהות חדשה לחלוטין של "אנחנו", כולנו כאן בתעלות בשני הצדדים, מתים ללא כל סיבה, ומי "הם", כוחות נטולי פנים מאחורי הקלעים שמשתמשים בהם כמו פיונים בשח-מט.
And sometimes, change can occur in seconds. Probably the most horrifying event in the Vietnam War was the My Lai Massacre. A brigade of American soldiers went into an undefended village full of civilians and killed between 350 and 500 of them, mass-raped women and children, mutilated bodies. It was appalling. It was appalling because it occurred, because the government denied it, because the US government eventually did nothing more than a slap on the wrist, and appalling because it almost certainly was not a singular event. This man, Hugh Thompson, this is the man who stopped the My Lai Massacre. He was piloting a helicopter gunship, landed there, got out and saw American soldiers shooting babies, shooting old women, figured out what was going on, and he then took his helicopter and did something that undid his lifetime of conditioning as to who is an "us" and who is a "them." He landed his helicopter in between some surviving villagers and American soldiers and he trained his machine guns on his fellow Americans, and said, "If you don't stop the killing, I will mow you down."
ולפעמים, שינוי גם יכול לקרות בשניות. כנראה שהאירוע הכי מבעית במלחמת ויאטנם היה הטבח במאי לאי. כשחטיבה של חיילים אמריקאים נכנסו לכפר חסר הגנה מלא אזרחים ורצחו בין 350-500 מבני הכפר, אנסו בצורה המונית נשים וילדים, התעללו בגופות. זה היה דוחה. זה היה דוחה בגלל שזה קרה, בגלל שהממשלה הכחישה שזה קרה, בגללת שממשלת ארה"ב בסופו של דבר לא עשתה דבר מעבר לתת מכה על היד, ודוחה בגלל שקרוב לוודאי שזה לא היה אירוע חד פעמי. האדם הזה, יו תומפסון, הוא האדם שעצר את הטבח במאי לאי. הוא היה טייס מסוק קרב, נחת בשטח, יצא מהמסוק, וראה חיילים אמריקאים יורים בתינוקות, יורים בנשים קשישות, הוא הבין מה מתרחש, אז הוא עלה בחזרה למסוק ועשה מעשה שביטל חיים שלמים של התנייה מחשבתית של מי "הם" ומי "אנחנו". הוא הנחית את המסוק בין קבוצה של חיילים אמריקאים ותושבי הכפר שורדים והוא כיוון את המקלעים של המסוק אל עבר אחיו לנשק, ואמר, "אם לא תפסיקו את הרצח, אני ארסס את כולכם!"
Now, these people are no more special than any of us. Same neurons, same neurochemicals, same biology. What we're left with here is this inevitable cliche: "Those who don't study history are destined to repeat it." What we have here is the opposite of it. Those who don't study the history of extraordinary human change, those who don't study the biology of what can transform us from our worst to our best behaviors, those who don't do this are destined not to be able to repeat these incandescent, magnificent moments.
האנשים האלה לא היו שונים מאיתנו. אותם ניורונים, אותם ניורו-כימיכלים, אותה הביולוגיה. אנחנו נשארים עם הקלישאה המזמינה: "אלו שלא למדים מההיסטוריה שלהם, גורלם לחזור עליה." אבל במקרים אלה היא מקבלת תפנית. אלו שלא לומדים את ההיסטוריה של שינוי אנושי יוצא דופן, אלו שלא לומדים את הביולוגיה של מה יכול לשנות אותנו מהגרסא הכי נוראית שלנו לטובה ביותר, אלו שלא עושים זאת, גורלם שלא יוכלו לעולם לשחזר את הרגעים המדהימים האלו.
So thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
CA: Talks that really give you a new mental model about something, those are some of my favorite TED Talks, and we just got one. Robert, thank you so much for that. Good luck with the book. That was amazing, and we're going to try and get you to come here in person one year. Thank you so much.
כריס: הרצאות שבאמת מעניקות לכם השקפה חדשה על נושא כלשהו הן חלק משיחות TED האהובות עלי, וכרגע קיבלנו אחת כזו. רוברט, תודה רבה לך על זה. ובהצלחה עם הספר החדש. זה היה מדהים, ויום אחד אנחנו ננסה להביא אותך לכאן באופן אישי. תודה רבה. (מחיאות כפיים)
RS: Thank you. Thank you all.
רוברט: תודה, תודה רבה לכולם.