Let me show you some images of what I consider to be the cities of tomorrow. So, that's Kibera, the largest squatter community in Nairobi. This is the squatter community in Sanjay Gandhi National Park in Bombay, India, what's called Mumbai these days. This is Hosinia, the largest and most urbanized favela in Rio de Janeiro. And this is Sultanbelyi, which is one of the largest squatter communities in Istanbul. They are what I consider to be the cities of tomorrow, the new urban world.
Laat me jullie enkele beelden tonen van wat ik als de steden van morgen beschouw. Dit is Kibera, de grootste sloppenwijk in Nairobi. Dit is de sloppenwijk in Sanjay Gandhi National Park in Bombay, India, wat dezer dagen Mumbai heet. Dit is Hosinia, de grootste en meest verstedelijkte favela in Rio de Janeiro. Dit is Sultanbelyi, een van de grootste sloppenwijken in Istanbul. Ze zijn wat ik zie als de steden van morgen, de nieuwe stedelijke wereld.
Now, why do I say that? To tell you about that I have to talk about this fellow here, his name is Julius. And I met Julius the last week that I was living in Kibera. So, I had been there almost three months, and I was touring around the city going to different squatter areas and Julius was tagging along, and he was bug eyed and at certain points we were walking around, he grabbed my hand for support, which is something most Kenyans would never consider doing. They're very polite and they don't get so forward so quickly. And I found out later that it was Julius' first day in Nairobi, and he's one of many.
Waarom zeg ik dat? Om dat uit te leggen, moet ik jullie wat vertellen over deze man, Julius. Ik ontmoette Julius de laatste week dat ik in Kibera woonde. Ik was er toen al bijna drie maanden en ik was door de stad aan het rondtoeren naar de verschillende krakersgebieden. Julius vergezelde me en zijn ogen vielen bijna uit hun kassen. Op sommige plaatsen pakte hij mijn hand voor ondersteuning, iets waar de meeste Kenianen nooit aan zouden denken. Ze zijn erg beleefd en nogal terughoudend. Ik ontdekte later dat het Julius' eerste dag in Nairobi was. Hij is een van de velen.
So, close to 200,000 people a day migrate from the rural to the urban areas. That's, and I'm going to be fair to the statisticians who talked this morning, not almost 1.5 million people a week, but almost 1.4 million people a week but I'm a journalist, and we exaggerate, so almost 1.5 million people a week, close to 70 million people a year. And if you do the math, that's 130 people every minute. So, that'll be -- in the 18 minutes that I'm given to talk here, between two and three thousand people will have journeyed to the cities. And here are the statistics. Today -- a billion squatters, one in six people on the planet. 2030 -- two billion squatters, one in four people on the planet. And the estimate is that in 2050, there'll be three billion squatters, better than one in three people on earth. So, these are the cities of the future, and we have to engage them.
Iedere dag migreren ongeveer 200.000 mensen van het platteland naar de stedelijke gebieden. Ik ga eerlijk zijn tegen de statistici die vanochtend spraken. Het zijn er niet bijna 1,5 miljoen per week, maar bijna 1,4 miljoen mensen per week, maar ik ben journalist, en wij overdrijven graag, dus bijna 1,5 miljoen mensen per week, bijna 70 miljoen mensen per jaar. Als je het uitrekent, is dat 130 mensen per minuut. Dat gaan - in de 18 minuten dat ik hier praat - tussen de 2 en 3.000 mensen zijn die naar de steden zullen reizen. Hier zijn de statistieken. Vandaag - één miljard krakers, een op de zes mensen op de planeet. In 2030 - twee miljard krakers, een op de vier mensen op de planeet. De schatting voor 2050: drie miljard krakers. meer dan een op de drie mensen op aarde. Dit zijn dus de steden van de toekomst, we kunnen er niet omheen.
And I was thinking this morning of the good life, and before I show you the rest of my presentation, I'm going to violate TED rules here, and I'm going to read you something from my book as quickly as I can. Because I think it says something about reversing our perception of what we think the good life is.
Ik dacht vanmorgen aan het goede leven, en voordat ik u de rest van mijn presentatie toon, ga ik hier de TED-regels schenden, en jullie zo snel als ik kan iets uit mijn boek voorlezen. Omdat ik denk dat het iets zegt over de omkering van onze waarneming van wat volgens ons 'het goede leven' is.
So -- "The hut was made of corrugated metal, set on a concrete pad. It was a 10 by 10 cell. Armstrong O'Brian, Jr. shared it with three other men. Armstrong and his friends had no water -- they bought it from a nearby tap owner -- no toilet -- the families in this compound shared a single pit-latrine -- and no sewers or sanitation. They did have electricity, but it was illegal service tapped from someone else's wires, and could only power one feeble bulb. This was Southland, a small shanty community on the western side of Nairobi, Kenya. But it could've been anywhere in the city, because more than half the city of Nairobi lives like this. 1.5 million people stuffed into mud or metal huts with no services, no toilets, no rights.
"De hut was gemaakt van golfplaten op een betonnen plaat. Het was een cel van 3 bij 3 m. Armstrong O'Brian Jr deelde ze met drie andere mannen. Armstrong en zijn vrienden hadden geen water, dat kochten ze van een kraaneigenaar in de buurt. Geen toilet, de families in deze blok deelden een enkele put-latrine zonder riolering of sanitaire voorzieningen. Ze hadden wel elektriciteit, maar illegaal afgetapt van andermans draden, en slechts voldoende voor één zwakke lamp. Dit was Southland, een kleine krakersgemeenschap aan de westelijke kant van Nairobi, Kenia. Maar het kon overal in de stad geweest zijn, omdat meer dan de helft van de stad Nairobi zo leeft. 1,5 miljoen mensen bijeengestouwd in lemen of metalen hutten zonder diensten, toiletten of rechten.
"Armstrong explained the brutal reality of their situation: they paid 1,500 shillings in rent, about 20 bucks a month, a relatively high price for a Kenyan shantytown, and they could not afford to be late with the money. 'In case you owe one month, the landlord will come with his henchmen and bundle you out. He will confiscate your things,' Armstrong said. 'Not one month, one day,' his roommate Hilary Kibagendi Onsomu, who was cooking ugali, the spongy white cornmeal concoction that is the staple food in the country, cut into the conversation. They called their landlord a Wabenzi, meaning that he is a person who has enough money to drive a Mercedes-Benz. Hilary served the ugali with a fry of meat and tomatoes; the sun slammed down on the thin steel roof; and we perspired as we ate.
Armstrong legde de brute realiteit van hun situatie uit: zij betalen 1.500 shillings huur, ongeveer 20 dollar per maand, een relatief hoge prijs voor een Keniaanse sloppenwijk, en zij kunnen zich niet veroorloven om te laat te zijn met het geld. Loop je een maand achter met de huur, dan komt de verhuurder met zijn trawanten en gooit je eruit. Hij zal je spullen in beslag nemen," zei Armstrong. "Niet een maand, één dag," kwam zijn kamergenoot Hilary Kibagendi Onsomu tussen in het gesprek, terwijl hij ugali aan het klaarmaken was, die sponsachtige, witte maïsbrij die het basisvoedsel in het land is. Ze noemden hun huisbaas een Wabenzi, wat betekent dat hij iemand is die genoeg geld heeft om in een Mercedes-Benz rijden. Hilary diende de ugali op met een roerbak van vlees en tomaten. De zon brandde op het dunne stalen dak, en we zweetten terwijl we aten.
"After we finished, Armstrong straightened his tie, put on a wool sports jacket, and we headed out into the glare. Outside a mound of garbage formed the border between Southland and the adjacent legal neighborhood of Langata. It was perhaps eight feet tall, 40 feet long, and 10 feet wide. And it was set in a wider watery ooze. As we passed, two boys were climbing the mount Kenya of trash. They couldn't have been more than five or six years old. They were barefoot, and with each step their toes sank into the muck sending hundreds of flies scattering from the rancid pile. I thought they might be playing King of the Hill, but I was wrong. Once atop the pile, one of the boys lowered his shorts, squatted, and defecated. The flies buzzed hungrily around his legs. When 20 families -- 100 people or so -- share a single latrine, a boy pooping on a garbage pile is perhaps no big thing. But it stood in jarring contrast to something Armstrong had said as we were eating -- that he treasured the quality of life in his neighborhood.
Nadat we klaar waren trok Armstrong zijn das recht, deed een wollen colbert aan en we gingen naar buiten in de klaarte. Een berg afval vormde de grens tussen Southland en de aangrenzende wijk Langata. Hij was misschien 2,5 meter hoog, 12 meter lang en 3 meter breed en lag in een bredere waterige slijkpoel. Terwijl we langskwamen, waren twee jongens die Mount Kenya van afval aan het beklimmen. Ze konden niet meer dan vijf of zes jaar oud zijn geweest. Ze waren blootsvoets, en bij elke stap zakten hun tenen weg in de smurrie, waardoor honderden vliegen van de ranzige stapel opvlogen. Ik dacht dat ze misschien King of the Hill wilden spelen, maar ik had het mis. Eenmaal boven op de stapel, liet een van de jongens zijn broek zakken, hurkte neer en deed zijn gevoeg. De vliegen zoemden hongerig rond zijn benen. Als 20 families - 100 mensen of zo - één latrine delen, is een jongen die zijn behoefte doet op een stapel afval misschien een bagatel. Maar het stond in schril contrast met iets dat Armstrong had gezegd terwijl we zaten te eten - dat hij de kwaliteit van het leven in zijn buurt koesterde.
"For Armstrong, Southland wasn't constrained by its material conditions. Instead, the human spirit radiated out from the metal walls and garbage heaps to offer something no legal neighborhood could: freedom. 'This place is very addictive,' he had said. 'It's a simple life, but nobody is restricting you. Nobody is controlling what you do. Once you have stayed here, you cannot go back.' He meant back beyond that mountain of trash, back in the legal city, of legal buildings, with legal leases and legal rights. 'Once you have stayed here,' he said, 'you can stay for the rest of your life.'"
Voor Armstrong was Southland niet beperkt door de materiële omstandigheden. In plaats daarvan straalde de menselijke geest uit de metalen wanden en afvalhopen om iets aan te bieden wat geen wettelijke buurt kon - vrijheid. 'Deze plek is erg verslavend.' had hij gezegd. 'Het is een eenvoudig leven, maar niemand legt je wat in de weg. Niemand controleert wat je doet. Eens je hier hebt gewoond, kun je niet meer terug.' Hij bedoelde terug, over die berg afval, terug in de legale stad, de legale gebouwen met legale huurcontracten en wettelijke rechten. 'Eens je hier woont,' zei hij, kan je er voor de rest van je leven blijven.'"
So, he has hope, and this is where these communities start.
Hij heeft hoop en daarmee beginnen deze gemeenschappen.
This is perhaps the most primitive shanty that you can find in Kibera, little more than a stick-and-mud hut next to a garbage heap. This is getting ready for the monsoon in Bombay, India. This is home improvement: putting plastic tarps on your roof.
Dit is misschien wel de meest primitieve hut die je kan vinden in Kibera, iets meer dan een stok-en-lemen hut naast een vuilnisbelt. Hier maken ze zich klaar voor de moesson in Bombay, India. Dit is huisverbetering. Plastic zeilen op je dak.
This is in Rio de Janeiro, and it's getting a bit better, right? We're seeing scavenged terra cotta tile and little pieces of signs, and plaster over the brick, some color, and this is Sulay Montakaya's house in Sultanbelyi, and it's getting even better. He's got a fence; he scavenged a door; he's got new tile on the roof.
Dit is in Rio de Janeiro en dat is al een beetje beter, toch? We zien gejutte terracotta-tegels, kleine stukjes van verkeerstekens en pleister op de baksteen, wat kleur. Dit is Sulay Montakaya's huis in Sultanbelyi, en het wordt nog beter. Hij heeft een omheining, hij wist een deur te recupereren. Hij heeft nieuwe pannen op het dak.
And then you get Rocinha and you can see that it's getting even better. The buildings here are multi-story. They develop -- you can see on the far right one where it seems to just stack on top of each other, room, after room, after room. And what people do is they develop their home on one or two stories, and they sell their loggia or roof rights, and someone else builds on top of their building, and then that person sells the roof rights, and someone else builds on top of their building. All of these buildings are made out of reinforced concrete and brick.
Dan krijg je Rocinha en je kunt zien dat het nog beter wordt. De gebouwen hier hebben meerdere verdiepingen. Ze ontwikkelen - je kunt aan de rechterkant zien hoe ze gewoon op elkaar zijn gestapeld, kamer na kamer na kamer. Mensen ontwikkelen hun huis met een of twee verdiepingen, ze verkopen hun loggia of dakrechten door, en iemand anders bouwt voort op hun gebouw, en dan verkoopt die persoon weer de dakrechten, en iemand anders bouwt daar weer verder op voort. Al deze gebouwen zijn gemaakt van gewapend beton en baksteen.
And then you get Sultanbelyi, in Turkey, where it's even built to a higher level of design. The crud in the front is mattress stuffing, and you see that all over Turkey. People dry out or air out their mattress stuffing on their roofs. But the green building, on behind, you can see that the top floor is not occupied, so people are building with the possibility of expansion. And it's built to a pretty high standard of design.
Dan heb je Sultanbelyi, in Turkije, waar gebouwd is met nog meer design. Dat spul aan de voorzijde is matrasvulling, dat zie je overal in Turkije. Mensen drogen of luchten hun matrasvulling op hun dak. Maar van dat groene gebouw daarachter zie je dat de bovenste verdieping niet bezet is, dus mensen bouwen met mogelijkheid tot uitbreiding. Het is gebouwd met een vrij hoge standaard van ontwerp.
And then you finally get squatter homes like this, which is built on the suburban model. Hey, that's a single family home in the squatter community. That's also in Istanbul, Turkey. They're quite vital places, these communities.
Dan heb je eindelijk krakerspanden zoals dit hier, dat gebouwd is op het suburbane model. Het is een eengezinswoning in de krakersgemeenschap. Ook in Istanbul, Turkije. Het zijn heel vitale plaatsen, deze gemeenschappen.
This is the main drag of Rocinha, the Estrada da Gavea, and there's a bus route that runs through it, lots of people out on the street. These communities in these cities are actually more vital than the illegal communities. They have more things going on in them.
Dit is de belangrijkste passage van Rocinha, de Estrada da Gavea, er loopt een busroute doorheen, veel mensen op straat. De gemeenschappen in deze steden zijn eigenlijk meer vitaal dan de illegale gemeenschappen. Er is daar van alles gaande.
This is a typical pathway in Rocinha called a "beco" -- these are how you get around the community. It's on very steep ground. They're built on the hills, inland from the beaches in Rio, and you can see that the houses are just cantilevered over the natural obstructions. So, that's just a rock in the hillside. And these becos are normally very crowded, and people hump furniture up them, or refrigerators up them, all sorts of things. Beer is all carried in on your shoulders. Beer is a very important thing in Brazil.
Dit is een typisch traject in Rocinha, een beco genaamd - daarmee kom je overal in de gemeenschap. Het is een zeer steil terrein. Ze zijn gebouwd op de heuvels, landinwaarts vanaf de stranden van Rio, en je kunt zien dat de huizen gewoon vrijdragend zijn over de natuurlijke obstakels. Gewoon een rots in de heuvels. Deze beco's zijn gewoonlijk erg druk, en de mensen dragen meubels of koelkasten naar boven, allerlei dingen. Bier moet op je schouders naar boven. Bier is een heel belangrijk iets in Brazilië.
This is commerce in Kenya, right along the train tracks, so close to the train tracks that the merchants sometimes have to pull the merchandise out of the way. This is a marketplace, also in Kenya, Toi Market, lots of dealers, in almost everything you want to buy. Those green things in the foreground are mangoes.
Dit is handel in Kenia, vlak langs het spoor, zo dicht bij het spoor dat de kooplieden de koopwaar soms uit de weg moeten trekken. Dit is een marktplaats, ook in Kenia, Toi Market, veel verkopers, voor bijna alles wat je wilt kopen. Die groene dingen on de voorgrond zijn mango's.
This is a shopping street in Kibera, and you can see that there's a soda dealer, a health clinic, two beauty salons, a bar, two grocery stores, and a church, and more. It's a typical downtown street; it just happens to be self-built. This here, on the right-hand side, is what's called a -- if you look at the fine print under the awning -- it's a hotel. And what hotel means, in Kenya and India, is an eating-place. So, that's a restaurant.
Dit is een winkelstraat in Kibera, en je kunt zien dat er een frisdrankverkoper, een gezondheidskliniek, twee schoonheidssalons, een bar, twee supermarkten, een kerk en nog veel meer is te vinden. Het is een typische binnenstadstraat, ze is alleen maar zelf gebouwd. Dit hier aan de rechterkant noemt men daar - als je kijkt naar de kleine lettertjes onder de luifel - een hotel. Dat betekent in Kenia en India een plek waar je kan eten. Een restaurant.
People steal electrical power -- this is Rio. People tap in and they have thieves who are called "grillos" or "crickets," and they steal the electrical power and wire the neighborhood. People burn trash to get rid of the garbage, and they dig their own sewer channels. Talk about more plastic bags than plankton. And sometimes they have natural trash-disposal. And when they have more money they cement their streets, and they put in sewers and good water pipes, and stuff like that. This is water going to Rio. People run their water pipes all over the place, and that little hut right there has a pump in it, and that's what people do: they steal electricity; they install a pump and they tap into the water main, and pump water up to their houses.
Mensen stelen elektrische stroom - dit is Rio. Mensen tappen stroom af en je hebt dieven die ze grillos of krekels noemen. Zij stelen de elektriciteit en bedraden de buurt. Mensen verbranden afval om er zich van te ontdoen, ze graven hun eigen rioolkanalen. Hier zie je meer plastic zakken dan plankton, en soms hebben ze een natuurlijke afvalverwerking. Als ze meer geld hebben, cementeren ze hun straten, leggen rioleringen en waterleidingen aan, en meer van die dingen. Dit is water dat naar Rio gaat, mensen hebben overal waterleidingen aangelegd. Dat huisje daar heeft een pomp. Dat is wat mensen doen. Ze stelen elektriciteit, ze installeren een pomp, ze profiteren van de waterleiding en pompen het water tot aan hun huizen.
So, the question is how do you go from the mud-hut village, to the more developed city, to the even highly developed Sultanbelyi? I say there are two things. One is people need a guarantee they won't be evicted. That does not necessarily mean property rights, and I would disagree with Hernando de Soto on that question, because property rights create a lot of complications. They're most often sold to people, and people then wind up in debt and have to pay back the debt, and sometimes have to sell their property in order to pay back the debt. There's a whole variety of other reasons why property rights sometimes don't work in these cases, but they do need security of tenure. And they need access to politics, and that can mean two things. That can mean community organizing from below, but it can also mean possibilities from above. And I say that because the system in Turkey is notable.
De vraag is: hoe kom je van het modderhutdorp tot de meer ontwikkelde stad, tot het al zeer ontwikkelde Sultanbelyi? Ik zeg dat er twee voorwaarden zijn. Een daarvan is dat mensen een garantie hebben dat ze niet zullen worden uitgezet. Dat betekent niet per se eigendomsrechten, en ik ben het over die vraag niet eens met Hernando de Soto, omdat de eigendomsrechten veel complicaties met zich meebrengen. Ze worden meestal verkocht aan mensen die dan schulden moeten maken en ze terug moeten betalen. Soms moeten ze hun eigendom verkopen om hun schuld terug te betalen. Er is een hele reeks redenen waarom eigendomsrechten soms niet werken in deze gevallen, maar ze moeten wel zekerheid hebben. Ze moeten ook toegang hebben tot de politiek en dat kan twee dingen betekenen. Dat kan betekenen dat gemeenschappen zich aan de basis moeten organiseren, maar het kan ook betekenen dat er van bovenaf mogelijkheden moeten worden geschapen. Ik zeg dat omdat het systeem in Turkije opmerkelijk is.
Turkey has two great laws that protect squatters. One is that -- it's called "gecekondu" in Turkish, which means "built overnight," and if you build your house overnight in Turkey, you can't be evicted without due process of law, if they don't catch you during the night. And the second aspect is that once you have 2,000 people in the community, you can petition the government to be recognized as a legal sub-municipality. And when you're a legal sub-municipality, you suddenly have politics. You're allowed to have an elected government, collect taxes, provide municipal services, and that's exactly what they do.
Turkije heeft twee grote wetten die krakers beschermen. Een daarvan is dat - het heet 'gecekondu' in het Turks, dat betekent 's nachts gebouwd. Dit wil zeggen dat als je in Turkije 's nachts je huis bouwt, je er niet zonder proces kan worden uitgezet, tenminste als ze je tijdens de nacht niet betrappen. Het tweede aspect is dat als je eenmaal 2.000 mensen hebt in de gemeenschap, je bij de overheid een petitie kan indienen om erkend te worden als een legale deelgemeente. En eens je een legale deelgemeente bent, heb je opeens politiek. Je mag dan een bestuur kiezen, belastingen innen, gemeentelijke diensten leveren, en dat is precies wat ze doen.
So, these are the civic leaders of the future. The woman in the center is Geeta Jiwa. She lives in one of those tents on the highway median in Mumbai. That's Sureka Gundi; she also lives with her family on the tent along the same highway median. They're very outspoken. They're very active. They can be community leaders. This woman is Nine, which means "grandma" in Turkish. And there were three old ladies who lived in -- that's her self-built house behind her -- and they've lived there for 30 or 40 years, and they are the backbone of the community there.
Dit zijn dus de maatschappelijke leiders van de toekomst. De vrouw daar in het midden is Geeta Jiwa. Ze woont in een van die tenten langs de snelweg door Mumbai. Dat is Sureka Gundi, ze woont ook met haar gezin in de tent langs dezelfde snelweg. Ze zijn zeer mondig. Ze zijn zeer actief. Ze kunnen leiders van de gemeenschap worden. Deze vrouw is Nine, wat oma in het Turks betekent. Drie oude dames leefden in haar zelf gebouwde huis achter haar - en ze hebben er 30 of 40 jaar gewoond. Zij zijn de ruggengraat van de gemeenschap daar.
This is Richard Muthama Peter, and he is an itinerant street photographer in Kibera. He makes money taking pictures of the neighborhood, and the people in the neighborhood, and is a great resource in the community.
Dit is Richard Muthama Peter. Hij is een rondreizende straatfotograaf in Kibera. Hij verdient geld met het nemen van foto's van de buurt en de mensen in de buurt. Hij is een geweldige steun voor de gemeenschap.
And finally my choice to run for mayor of Rio is Cezinio, the fruit merchant with his two kids here, and a more honest and giving and caring man I don't know.
Tenslotte is Cezinio mijn keuze voor het burgemeesterschap van Rio, deze fruitkoopman met zijn twee kinderen hier. Een eerlijker, genereuzer en zorgzamer man ken ik niet.
The future of these communities is in the people and in our ability to work with those people. So, I think the message I take, from what I read from the book, from what Armstrong said, and from all these people, is that these are neighborhoods. The issue is not urban poverty. The issue is not the larger, over-arching thing. The issue is for us to recognize that these are neighborhoods -- this is a legitimate form of urban development -- and that cities have to engage these residents, because they are building the cities of the future.
De toekomst van deze gemeenschappen ligt in handen van deze mensen en in ons vermogen om te werken met die mensen. De boodschap die ik hieruit haal, uit wat ik lees uit het boek, uit wat Armstrong zei en van al deze mensen, is dat dit buurten zijn. Het gaat niet om stedelijke armoede. Het gaat niet om dat grotere overkoepelende ding. Het gaat om het erkennen dat dit buurten zijn. Dat dit een legitieme vorm van stedelijke ontwikkeling is, en dat steden deze bewoners erbij moeten betrekken, omdat ze de steden van de toekomst bouwen.
Thank you very much.
Heel hartelijk bedankt.