Το Χάι Λάιν είναι ένας παλιός, υπέργειος σιδηρόδρομος που διατρέχει επί δυόμιση χιλιόμετρα την καρδιά του Μανχάταν. Αρχικά ήταν ένας εμπορικός σιδηρόδρομος που έφτανε μέχρι κάτω στη 10η Λεωφόρο. Η οποία έγινε γνωστή ως η "Λεωφόρος του Θανάτου" λόγω των θυμάτων που χτυπούσαν τα τραίνα και έτσι η εταιρεία προσέλαβε κάποιον έφιππο να πηγαίνει μπροστά ο οποίος έγινε γνωστός ως ο "Καουμπόη της Δυτικής Πλευράς". Ακόμα όμως και με τον καουμπόη, περίπου ένα άτομο το μήνα έπεφτε θύμα θανατηφόρου δυστυχήματος. Έτσι ανύψωσαν το σιδηρόδρομο. Τον έχτισαν σε ύψος 10 μέτρων και περνούσε ακριβώς από τη μέση της πόλης. Αλλά με την άνοδο των οδικών διαπολιτειακών μεταφορών, χρησιμοποιούνταν όλο και λιγότερο. Και το 1980 έγινε η τελευταία διαδρομή συρμού. Λένε ότι ήταν ένα τρένο φορτωμένο κατεψυγμένες γαλοπούλες για την Ημέρα των Ευχαριστιών με αφετηρία την κρεαταγορά. Και μετά εγκαταλείφθηκε.
The Highline is an old, elevated rail line that runs for a mile and a half right through Manhattan. And it was originally a freight line that ran down 10th Ave. And it became known as "Death Avenue" because so many people were run over by the trains that the railroad hired a guy on horseback to run in front, and he became known as the "West Side Cowboy." But even with a cowboy, about one person a month was killed and run over. So they elevated it. They built it 30 ft. in the air, right through the middle of the city. But with the rise of interstate trucking, it was used less and less. And by 1980, the last train rode. It was a train loaded with frozen turkeys -- they say, at Thanksgiving -- from the meatpacking district. And then it was abandoned.
Εγώ μένω στη γειτονιά και διάβασα πρώτη φορά σχετικά με αυτό στους Νιου Γιορκ Τάιμς σε ένα άρθρο που ανέφερε ότι επρόκειτο να κατεδαφιστεί. Και υπέθεσα ότι κάποιος θα είχε κινητοποιηθεί ώστε να διατηρηθεί ή να διασωθεί και θα μπορούσα να προσφέρω εθελοντικά, μόνο που συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν έκανε τίποτα. Πήγα στην πρώτη μου κοινοτική συνέλευση -- χωρίς να έχω ξαναπάει ποτέ μου -- και κάθισα δίπλα σε κάποιον ονόματι Τζόσουα Ντέιβιντ, ο οποίος είναι ταξιδιωτικός συγγραφέας. Και στο τέλος της συνέλευσης, αντιληφθήκαμε ότι μόνο εμείς οι δύο είχαμε κάποιο ενδιαφέρον για το θέμα και ότι οι περισσότεροι ήταν υπέρ της κατεδάφισης. Έτσι ανταλλάξαμε κάρτες με τα στοιχεία μας και αρχίσαμε να τηλεφωνιόμαστε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την οργάνωση Φίλοι του Χάι Λάιν. Και ο σκοπός μας στην αρχή ήταν απλά να το σώσουμε από την κατεδάφιση αλλά στη συνέχεια θέλαμε να δούμε και πώς θα μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε.
And I live in the neighborhood, and I first read about it in the New York Times, in an article that said it was going to be demolished. And I assumed someone was working to preserve it or save it and I could volunteer, but I realized no one was doing anything. I went to my first community board meeting -- which I'd never been to one before -- and sat next to another guy named Joshua David, who's a travel writer. And at the end of the meeting, we realized we were the only two people that were sort of interested in the project; most people wanted to tear it down. So we exchanged business cards, and we kept calling each other and decided to start this organization, Friends of the High Line. And the goal at first was just saving it from demolition, but then we also wanted to figure out what we could do with it.
Αρχικά αυτό που με τράβηξε ή που μου κίνησε το ενδιαφέρον, ήταν η θέα από το δρόμο -- αυτή η ατσάλινη κατασκευή, κάπως σκουριασμένη, αυτό το βιομηχανικό λείψανο. Όταν, όμως, ανέβηκα ψηλά, είδα δυόμιση χιλιόμετρα αγριολούλουδα να διατρέχουν το Μανχάταν ενώ ξεπρόβαλε το Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ, το Άγαλμα της Ελευθερίας και ο ποταμός Χάντσον. Και έτσι ξεκινήσαμε ουσιαστικά, έτσι προέκυψε η ιδέα να το κάνουμε πάρκο, αντλώντας έμπνευση από αυτήν την άγρια βλάστηση.
And what first attracted me, or interested me, was this view from the street -- which is this steel structure, sort of rusty, this industrial relic. But when I went up on top, it was a mile and a half of wildflowers running right through the middle of Manhattan with views of the Empire State Building and the Statue of Liberty and the Hudson River. And that's really where we started, the idea coalesced around, let's make this a park, and let's have it be sort of inspired by this wildscape.
Εκείνη την εποχή συναντήσαμε πολλές αντιδράσεις. Ο δήμαρχος Τζουλιάνι ήθελε να το κατεδαφίσει. Υπήρξαν και αρκετές αγωγές στις οποίες δεν θα αναφερθώ τώρα και μεγάλη συμμετοχή της κοινότητας. Στη συνέχεια ανέλαβε καθήκοντα ο δήμαρχος Μπλούμπεργκ, ο οποίος μας υποστήριξε αλλά παρόλα αυτά έπρεπε να δούμε και την οικονομική πλευρά του εγχειρήματος. Ήταν μετά την 11η Σεπτεμβρίου και η πόλη περνούσε δύσκολες μέρες. Έτσι αναθέσαμε σε τρίτους τη διεξαγωγή μιας μελέτης οικονομικής εφικτότητας για να στηρίξουμε το έργο. Και όπως αποδείχτηκε, οι αριθμοί βγήκαν λάθος. Νομίζαμε ότι η κατασκευή θα κόστιζε 100 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι στιγμής έχει κοστίσει περί τα 150 εκατομμύρια. Και το βασικό μας επιχείρημα ήταν, ότι το έργο θα είχε οικονομικό όφελος για την πόλη. Είπαμε ότι σε διάστημα 20ετίας, το όφελος που θα είχε η πόλη από την αύξηση στην αξία των ακινήτων και την αύξηση των φόρων θα ήταν περίπου 250 εκατομμύρια. Και αυτό αρκούσε. Η πόλη στήριξε το έργο. Όπως αποδείχτηκε, κάναμε λάθος και σε αυτό. Σήμερα υπολογίζεται ότι η αξία που προέκυψε ήταν περίπου μισό δισεκατομμύριο δολάρια ή πρόκειται να φτάσει το μισό δισεκατομμύριο δολάρια, σε έσοδα από φόρους για την πόλη. Οργανώσαμε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και επιλέξαμε αρχιτεκτονική ομάδα. Συνεργαστήκαμε μαζί τους για να δώσουμε στα σχέδια μια έμπνευση από εκείνη την αρχική άγρια βλάστηση. Το έργο χωρίστηκε σε τρία τμήματα.
At the time, there was a lot of opposition. Mayor Giuliani wanted to tear it down. I'm going to fast-forward through a lot of lawsuits and a lot of community engagement. Mayor Bloomberg came in office, he was very supportive, but we still had to make the economic case. This was after 9/11; the city was in tough times. So we commissioned an economic feasibility study to try to make the case. And it turns out, we got those numbers wrong. We thought it would cost 100 million dollars to build. So far it's cost about 150 million. And the main case was, this is going to make good economic sense for the city. So we said over a 20-year time period, the value to the city in increased property values and increased taxes would be about 250 million. That was enough. It really got the city behind it. It turns out we were wrong on that. Now people estimate it's created about a half a billion dollars, or will create about a half a billion dollars, in tax revenues for the city. We did a design competition, selected a design team. We worked with them to really create a design that was inspired by that wildscape. There's three sections.
Ανοίξαμε το πρώτο τμήμα το 2009. Η επιτυχία του ξεπέρασε και τα όνειρά μας. Πέρσι είχαμε περίπου δύο εκατομμύρια κόσμο, δηλαδή 10 φορές περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στο πρώτο τμήμα. Είναι αυτό το αμφιθέατρο ακριβώς πάνω από τη 10η Λεωφόρο. Το πρώτο τμήμα εκτείνεται μέχρι την 20η Οδό τώρα. Το έργο δημιούργησε προφανώς και υψηλή οικονομική αξία. Και ενέπνευσε, πιστεύω, σπουδαία αρχιτεκτονική. Υπάρχει ένα σημείο, στο οποίο αν σταθείς βλέπεις κτίρια των Φρακ Γκέρι, Ζαν Νουβέλ, Σίγκερου Μπαν, Νιλ Ντενάρι. Επίσης, το Γουίτνεϊ μεταφέρεται στο κέντρο και το νέο μουσείο θα οικοδομηθεί ακριβώς στη βάση του Χάι Λάιν. Βασίζεται σε σχέδιο του Ρέντζο Πιάνο. Τα θεμέλια θα μπουν το Μάιο.
We opened the fist section in 2009. It's been successful beyond our dreams. Last year we had about two million people, which is about 10 times what we ever estimated. This is one of my favorite features in section one. It's this amphitheater right over 10th Ave. And the first section ends at 20th St. right now. The other thing, it's generated, obviously, a lot of economic value; it's also inspired, I think, a lot of great architecture. There's a point, you can stand here and see buildings by Frank Gehry, Jean Nouvel, Shigeru Ban, Neil Denari. And the Whitney is moving downtown and is building their new museum right at the base of the High Line. And this has been designed by Renzo Piano. And they're going to break ground in May.
Και έχουμε ήδη ξεκινήσει την κατασκευή του δεύτερου τμήματος. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία, αυτή η ανισόπεδη διάβαση δυόμιση μέτρα πάνω από το ύψος του Χάι Λάιν, που περνάει μέσα από μια στοά δέντρων. Το Χάι Λάιν ήταν παλιά γεμάτο με μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες κι έτσι σκεφτήκαμε να κάνουμε το εξής οπτικό παιχνίδι όπου αντί να τοποθετούμε διαφημίσεις, θα τοποθετούμε κάδρα με κόσμο που κινείται στην πόλη. Αυτό εδώ τοποθετήθηκε τον προηγούμενο μήνα. Και το τελευταίο τμήμα είναι γύρω από τις σιδηροδρομικές γραμμές, που αποτελούν και το μεγαλύτερο αναξιοποίητο κομμάτι του Μανχάταν. Ούτως ή άλλως, η πόλη έχει προγραμματίσει 3,5 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα χώρου ανάπλασης γύρω από τον οποίο θα κινηθεί το Χάι Λάιν.
And we've already started construction on section two. This is one of my favorite features, this flyover where you're eight feet off the surface of the High Line, running through a canopy of trees. The High Line used to be covered in billboards, and so we've taken a playful take where, instead of framing advertisements, it's going to frame people in views of the city. This was just installed last month. And then the last section was going to go around the rail yards, which is the largest undeveloped site in Manhattan. And the city has planned -- for better or for worse -- 12 million square-feet of development that the High Line is going to ring around.
Αλλά αυτό που νομίζω ότι κάνει το Χάι Λάιν ξεχωριστό είναι οι άνθρωποι. Και ειλικρινά, παρόλο που μου αρέσουν πολύ τα αρχιτεκτονικά σχέδια, πάντα φοβόμουν ότι δεν θα με ενθουσίαζαν επειδή είχα αγαπήσει εκείνη την άγρια βλάστηση -- και πώς θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει μια τέτοια μαγεία; Είδα όμως ότι οι άνθρωποι και ο τρόπος που χρησιμοποιούν το χώρο είναι αυτό ακριβώς που τον καθιστά ξεχωριστό για μένα. Ένα σύντομο παράδειγμα, συνειδητοποίησα λίγο αφότου άνοιξε το πάρκο ότι πολλοί από τους επισκέπτες περπατούσαν χέρι-χέρι στο Χάι Λάιν. Και οι Νεοϋορκέζοι δεν περπατούν χέρι-χέρι, δεν το συνηθίζουμε δημοσίως. Στο Χάι Λάιν όμως το βλέπεις και αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να ασκεί ένας δημόσιος χώρος για να μεταμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν την πόλη τους και επικοινωνούν μεταξύ τους.
But what really, I think, makes the High Line special is the people. And honestly, even though I love the designs that we were building, I was always frightened that I wouldn't really love it, because I fell in love with that wildscape -- and how could you recreate that magic? But what I found is it's in the people and how they use it that, to me, makes it so special. Just one quick example is I realized right after we opened that there were all these people holding hands on the High Line. And I realized New Yorkers don't hold hands; we just don't do that outside. But you see that happening on the High Line, and I think that's the power that public space can have to transform how people experience their city and interact with each other.
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)