Αυτή τη στιγμή, η πλειοψηφία των προσφύγων μένουν σε πόλεις και όχι σε κατασκηνώσεις προσφύγων. Αντιπροσωπεύουμε πάνω από το 60 τοις εκατό του αριθμού προσφύγων παγκοσμίως. Καθώς η πλειοψηφία των προσφύγων μένει σε αστικές περιοχές, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αλλαγή ιδεολογίας και νέας σκέψης. Αντί να ξοδεύουμε λεφτά για να χτίζουμε τοίχους, θα ήταν καλύτερο να τα δίναμε σε προγράμματα για να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες να βοηθηθούν μόνοι τους.
Currently, most refugees live in the cities rather than in the refugee camps. We represent over 60 percent of the number of refugees globally. With the majority of refugees living in urban areas, there is a strong need for a paradigm shift and new thinking. Rather than wasting money on building walls, it would be better to spend on programs to help refugees to help themselves.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πάντοτε αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε όλα τα υπάρχοντά μας. Αλλά όχι τις ικανότητες και τις γνώσεις μας. Εάν τους επιτρέψουν να έχουν μια παραγωγική ζωή, οι πρόσφυγες μπορούν να βοηθηθούν μόνοι τους και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας υποδοχής.
We always have to leave behind all our possessions. But not our skills and knowledge. If allowed to live a productive life, refugees can help themselves and contribute to the development of their host country.
Γεννήθηκα στην πόλη Μπουκάβου, στη Νότια Κίβου, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ήμουν το πέμπτο παιδί στην οικογένεια με 12 παιδιά. Ο πατέρας μου, μηχανικός κατά το επάγγελμα, δούλευε πολύ σκληρά για να με στείλει στο σχολείο. Όπως και οι άλλοι συνομήλικοί μου είχα πολλά σχέδια και όνειρα. Ήθελα να τελειώσω τις σπουδές μου, να βρω μια καλή δουλειά, να παντρευτώ και να κάνω δικά μου παιδιά και να συντηρώ την οικογένειά μου. Αλλά αυτό δεν έγινε. Ο πόλεμος στην πατρίδα μου με ανάγκασε να φύγω στην Ουγκάντα το 2008, εννέα χρόνια πριν. Η οικογένειά μου συμμετείχε στη μαζική αναχώρηση προσφύγων, που εγκαταστάθηκαν στην Καμπάλα, πρωτεύουσα της Ουγκάντας. Στη χώρα μου, ζούσα ήδη σε πόλη, οπότε είδαμε, ότι η Καμπάλα ήταν καλύτερη από μια κατασκήνωση προσφύγων.
I was born in the city called Bukavu, South Kivu, in the Democratic Republic of Congo. I am the fifth-born in a family of 12 children. My father, a mechanic by profession, worked very hard to send me to school. Just like other young people, I had a lot of plans and dreams. I wanted to complete my studies, get a nice job, marry and have my own children and support my family. But this didn't happen. War in my homeland forced me to flee to Uganda in 2008, nine years ago. My family joined a steady exodus of refugees who settled in Uganda's capital, Kampala. In my country, I lived already in the city, and we felt Kampala was much better than a refugee camp.
Στους πρόσφυγες που μένουν σε αστικές περιοχές ποτέ δεν προσφέρεται η διεθνή βοήθεια, ακόμη και μετά την αναγνώρισή τους από την YΑΟΗΕ για τους Πρόσφυγες το 1997. Μαζί με το πρόβλημα της φτώχειας μας αντιμετώπιζαν ως τοπικούς φτωχούς της πόλης, περνούσαμε διάφορες δοκιμασίες, λόγω του καθεστώτος του πρόσφυγα, όπως το εμπόδιο της γλώσσας. Στο Κόνγκο η επίσημη γλώσσα είναι τα Γαλλικά. Αλλά στην Ουγκάντα είναι τα Αγγλικά. Δεν είχαμε πρόσβαση σε παιδεία και περίθαλψη. Ήμασταν εκτεθειμένοι στην παρενόχληση, εκμετάλλευση, εκφοβισμό και διάκριση. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις επικεντρώνονταν κυρίως στον επίσημο διακανονισμό στις αγροτικές περιοχές και δεν γινόταν κανένας λόγος για εμάς. Όμως δεν ζητήσαμε ελεημοσύνη. Θέλαμε να δουλεύουμε και να συντηρούμε τους εαυτούς μας .
Refugees in the cities have always been denied international assistance, even after their recognition by UNHCR in 1997. In addition to the poverty problem we were confronted with as the local urban poor, we were facing challenges due to our refugee status, such as a language barrier. In Congo, the official language is French. But in Uganda, it is English. We didn't have access to education and health. We were exposed to harassment, exploitation, intimidation and discrimination. Humanitarian organizations mostly focused on the formal settlement in rural areas, and there was nothing in place for us. But we didn't want handouts. We wanted to work and support ourselves.
Μαζευτήκαμε με άλλους δυο συναδέλφους στην εξορία και ιδρύσαμε μια οργάνωση για την υποστήριξη των προσφύγων. Η ΝΑΠΟΑ -- Νέοι Αφρικανοί Πρόσφυγες για την Ολοκληρωμένη Ανάπτυξη -- ξεκίνησε με μια συνομιλία στην κοινότητα του Κόνγκο. Τους ρωτήσαμε, πώς θα μπορούσαν να οργανωθούν για να λύσουν αυτά τα προβλήματα. Τα προγράμματα υποστήριξης της ΝΑΠΟΑ εξελίσσονται σταδιακά, ξεκινώντας από την κοινότητα ποδοσφαίρου φτάνοντας στην εκμάθηση Αγγλικών και στο ράψιμο μέσων διαβίωσης. Το ποδόσφαιρο άλλαξε την ενέργεια της άνεργης νεολαίας και ένωσε ανθρώπους από διαφορετικές κοινότητες. Δωρεάν μαθήματα αγγλικής γλώσσας εμψυχώνουν τους πρόσφυγες να συνεργάζονται με τους κατοίκους της Ουγκάντας, δίνοντάς τους την ευκαιρία να γνωρίσουν τους γείτονες και να πουλούν εμπορεύματα. Το πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης προσφέρει δεξιότητες διαβίωσης και μαζί μ' αυτές σημαντικές ευκαιρίες για οικονομική ανεξαρτησία. Είδαμε αρκετές οικογένειες να γίνονται αυτοσυντήρητες. Είδαμε εκείνους που δεν χρειάζονται πλέον τη βοήθειά μας.
I joined my other two colleagues in exile and set up an organization to support other refugees. YARID -- Young African Refugees for Integral Development -- began as a conversation within the Congolese community. We asked the community how they could organize themselves to solve these challenges. The YARID programs for support evolve in stages, progressing from soccer community, to English language to sewing livelihoods. The soccer changed the energy of unemployed youth and connected people from different communities. The free English classes help empower people to engage with the Ugandan community, allowing them to get to know their neighbors and sell wares. The vocational training program offers livelihood skills, and with them, important opportunities for economic self-reliance. We've seen so many families become self-sustaining. We've seen who no longer needs our help.
Καθώς τα προγράμματα της ΝΑΠΟΑ έχουν επεκταθεί, πλέον συμπεριλαμβάνει μεγάλο αριθμό κατοίκων από διάφορες χώρες, όπως: το Κόνγκο, η Ρουάντα, το Μπουρούντι, η Σομαλία, η Αιθιοπία, το Νότιο Σουδάν. Σήμερα, η ΝΑΠΟΑ έχει υποστηρίξει πάνω από 3.000 πρόσφυγες σ' όλη την Καμπάλα και συνεχίζει να το κάνει.
As YARID's programs have expanded, it has included an increasing range of nationalities -- Congolese, Rwandan, Burundian, Somalis, Ethiopian, South Sudanese. Today, YARID has supported over 3,000 refugees across Kampala and continues supporting more.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Οι πρόσφυγες χρειάζονται ενδυνάμωση και όχι ελεημοσύνη. Ξέρουμε την κοινότητά μας καλύτερα απ' όλους. Καταλαβαίνουμε τα προβλήματα και τις ευκαιρίες που αντιμετωπίζουμε για να γίνουμε αυτόνομοι. Ξέρω καλύτερα απ' όλους, ότι οι πρωτοβουλίες των προσφύγων δουλεύουν. Χρειάζονται τη διεθνή αναγνώριση και υποστήριξη. Δώστε μας τη στήριξη που αξίζουμε, και θα σας πληρώσουμε πίσω με τόκους.
Refugees want empowerment, not handouts. We know our community better than anyone. We understand the challenges and opportunities we face to become self-reliant. I know better than anyone that initiatives created by refugees work. They need to be internationally recognized and supported. Give us the support we deserve, and we will pay you back with interest.
Σας ευχαριστώ θερμά.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)