Μια μέρα, ο αρθρογράφος των Λος Άντζελες Τάιμς Στιβ Λόπεζ περπατούσε στους δρόμους του κέντρου του Λος Άντζελες όταν άκουσε όμορφη μουσική. Η πηγή ήταν κάποιος, αφροαμερικάνος, γοητευτικός, στιβαρός, άστεγος, που έπαιζε ένα βιολί με μόνο δύο χορδές.
One day, Los Angeles Times columnist Steve Lopez was walking along the streets of downtown Los Angeles when he heard beautiful music. And the source was a man, an African-American man, charming, rugged, homeless, playing a violin that only had two strings.
Και σας λέω τώρα μια ιστορία που οι περισσότεροι ξέρετε, γιατί οι στήλες του Στιβ έγιναν η βάση ενός βιβλίου, που έγινε ταινία, με το Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ως Στιβ Λόπεζ, και τον Τζέιμι Φοχ ως Ναθάνιελ Άντονι Άγιερς, τον εκπαιδευμένο στο Τζούλιαρντ κοντραμπασίστα του οποίου η πολλά υποσχόμενη καριέρα κόπηκε από ένα τραγικό πλήγμα παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Ο Ναθάνιελ παράτησε το Τζούλιαρντ, υπέφερε την απόλυτη διάλυση, και 30 χρόνια αργότερα ζούσε άστεγος στους δρόμους του Σκιντ Ρόου στο κέντρο του Λος Άντζελες. Παροτρύνω όλους σας να διαβάσετε το βιβλίο του Στιβ ή να δείτε την ταινία για να καταλάβετε όχι μόνο τον όμορφο δεσμό που σχηματίστηκε ανάμεσα στους δυο τους, αλλά και πώς η μουσική βοήθησε στο σχηματισμό του, και τελικά ήταν το όργανο -συγνώμη για το λογοπαίγνιο- που βοήθησε τον Ναθάνιελ να φύγει από το δρόμο.
And I'm telling a story that many of you know, because Steve's columns became the basis for a book, which was turned into a movie, with Robert Downey Jr. acting as Steve Lopez, and Jamie Foxx as Nathaniel Anthony Ayers, the Juilliard-trained double bassist whose promising career was cut short by a tragic affliction with paranoid schizophrenia. Nathaniel dropped out of Juilliard, he suffered a complete breakdown, and 30 years later he was living homeless on the streets of Skid Row in downtown Los Angeles. I encourage all of you to read Steve's book or to watch the movie to understand not only the beautiful bond that formed between these two men, but how music helped shape that bond, and ultimately was instrumental -- if you'll pardon the pun -- in helping Nathaniel get off the streets.
Συνάντησα τον κ. Άγιερς το 2008, πριν 2 χρόνια, στην αίθουσα συναυλιών Γουόλτ Ντίσνεϊ. Μόλις είχε ακούσει μια εκτέλεση της 1ης και της 4ης συμφωνίας του Μπετόβεν, και ήρθε στα παρασκήνια και συστήθηκε. Μιλούσε με ένα πολύ διασκεδαστικό και κοινωνικό τρόπο για το Γιο Γιο Μα και τη Χίλαρι Κλίντον και πώς οι Ντότζερς δεν θα πάρουν ποτέ πρωτάθλημα. κι όλα αυτά εξ αιτίας του προδοτικού 1ου μέρους με βιολιά της τελευταίας πράξης της 4ης συμφωνίας του Μπετόβεν. Και μιλήσαμε περί μουσικής, κι έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από τον Στιβ μερικές μέρες μετά που έλεγε ότι ο Ναθάνιελ ενδιαφερόταν για να του κάνω ένα μάθημα βιολιού.
I met Mr. Ayers in 2008, two years ago, at Walt Disney Concert Hall. He had just heard a performance of Beethoven's First and Fourth symphonies, and came backstage and introduced himself. He was speaking in a very jovial and gregarious way about Yo-Yo Ma and Hillary Clinton and how the Dodgers were never going to make the World Series, all because of the treacherous first violin passage work in the last movement of Beethoven's Fourth Symphony. And we got talking about music, and I got an email from Steve a few days later saying that Nathaniel was interested in a violin lesson with me.
Τώρα, πρέπει να πω οτι ο Ναθάνιελ αρνείται τη θεραπεία γιατί όταν την έκανε ήταν μια θεραπεία-σοκ με Θοραζίν και χειροπέδες, και του άφησε σημάδι για όλη του τη ζωή. Όμως, τώρα, ως αποτέλεσμα, είναι επιρρεπής σε σχιζοφρενικά επεισόδια, που η χειρότερή τους μορφή είναι να εκρήγνυται και να εξαφανίζεται για μέρες, περιπλανώμενος στο Σκιντ Ρόου, εκτεθειμένος στον τρόμο του, με το μαρτύρι του ίδιου του του μυαλού πάνω του.
Now, I should mention that Nathaniel refuses treatment because when he was treated it was with shock therapy and Thorazine and handcuffs, and that scar has stayed with him for his entire life. But as a result now, he is prone to these schizophrenic episodes, the worst of which can manifest themselves as him exploding and then disappearing for days, wandering the streets of Skid Row, exposed to its horrors, with the torment of his own mind unleashed upon him.
Και ο Ναθάνιελ ήταν σε τέτοια έξαψη όταν αρχίσαμε το πρώτο μάθημα στην αίθουσα συναυλιών Γουόλτ Ντίσνεϊ- είχε μια μανιακή λάμψη στα μάτια, που χάθηκε. Κι έλεγε για αόρατους δαίμονες και καπνούς, και πώς κάποιος τον δηλητηρίαζε στον ύπνο του.
And Nathaniel was in such a state of agitation when we started our first lesson at Walt Disney Concert Hall -- he had a kind of manic glint in his eyes, he was lost. And he was talking about invisible demons and smoke, and how someone was poisoning him in his sleep.
Και φοβήθηκα, όχι για μένα, αλλά φοβήθηκα ότι θα τον έχανα, ότι θα βυθιζόταν σε μια από τις καταστάσεις του, και ότι θα καταστρεφόταν η σχέση του με το βιολί αν άρχιζα να λέω για κλίμακες και αρπίσματα κι άλλες ενδιαφέρουσες μορφές διδακτικής παιδαγωγικής του βιολιού. (Γέλια) Έτσι, απλώς άρχισα να παίζω. Κι έπαιξα το 1ο μέρος του Κοντσέρτου για βιολί του Μπετόβεν.
And I was afraid, not for myself, but I was afraid that I was going to lose him, that he was going to sink into one of his states, and that I would ruin his relationship with the violin if I started talking about scales and arpeggios and other exciting forms of didactic violin pedagogy. (Laughter) So, I just started playing. And I played the first movement of the Beethoven Violin Concerto.
Κι όπως έπαιζα, κατάλαβα ότι υπήρχε μια προφανής αλλαγή στα μάτια του Ναθάνιελ. Ήταν σα να τον άρπαξε ένα αόρατο φάρμακο, μια χημική αντίδραση, για το οποίο η μουσική που έπαιζα ήταν καταλύτης. Και η μανιακή οργή του Ναθάνιελ μεταμορφώθηκε σε κατανόηση. ήσυχη περιέργεια και χάρη. Και σαν από θαύμα, σήκωσε το βιολί του κι άρχισε να παίζει, με το αυτί, ορισμένα αποσπάσματα από κοντσέρτα για βιολί που μετά μου ζήτησε να ολοκληρώσω - Μέντελσον, Τσαϊκόφσκι, Σιμπέλιους. Κι αρχίσαμε να λέμε για τη μουσική, από το Μπαχ μέχρι το Μπετόβεν και το Μπραμς, το Μπρούκνερ κι όλους από Μπ, από το Μπάρτοκ, μέχρι και τον Έσα-Πέκα Σαλόνεν.
And as I played, I understood that there was a profound change occurring in Nathaniel's eyes. It was as if he was in the grip of some invisible pharmaceutical, a chemical reaction, for which my playing the music was its catalyst. And Nathaniel's manic rage was transformed into understanding, a quiet curiosity and grace. And in a miracle, he lifted his own violin and he started playing, by ear, certain snippets of violin concertos which he then asked me to complete -- Mendelssohn, Tchaikovsky, Sibelius. And we started talking about music, from Bach to Beethoven and Brahms, Bruckner, all the B's, from Bartók, all the way up to Esa-Pekka Salonen.
Και κατάλαβα ότι όχι μόνο είχε μια εγκυκλοπαιδική γνώση της μουσικής, αλλά και μια σχέση μαζί της σε προσωπικό επίπεδο. Μιλούσε γι' αυτήν με ένα είδος πάθους και κατανόησης που μοιράζομαι με τους συναδέλφους μου στη Φιλαρμονική του Λος Άντζελες. Και παίζοντας μουσική και μιλώντας για μουσική, αυτός ο άνθρωπος μεταμορφώθηκε από έναν παρανοϊκό, άρρωστο άνθρωπο που μόλις ήρθε από τους δρόμους του κέντρου του Λος Άντζελες σ'ένα γοητευτικό, μορφωμένο, λαμπρό, μουσικό του Τζούλιαρντ.
And I understood that he not only had an encyclopedic knowledge of music, but he related to this music at a personal level. He spoke about it with the kind of passion and understanding that I share with my colleagues in the Los Angeles Philharmonic. And through playing music and talking about music, this man had transformed from the paranoid, disturbed man that had just come from walking the streets of downtown Los Angeles to the charming, erudite, brilliant, Juilliard-trained musician.
Η μουσική είναι φάρμακο. Η μουσική μας αλλάζει. Και για τον Ναθάνιελ η μουσική τον σώζει από την τρέλα. Επειδή η μουσική του επιτρέπει να πάρει τις σκέψεις του και τις παραισθήσεις και να τους δώσει μορφή μέσα από τη φαντασία του και τη δημιουργικότητα, να τις κάνει πραγματικότητα. Κι έτσι δραπετεύει από τη μαρτυρική του κατάσταση. Και κατάλαβα ότι αυτό είναι ακριβώς η ουσία της τέχνης. Αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε μουσική, και παίρνουμε κάτι που υπάρχει μέσα μας στον πρωταρχικό μας πυρήνα, τα συναισθήματά μας, και μέσα από τον καλλιτεχνικό μας φακό, μέσα από τη δημιουργικότητά μας, μπορούμε να μετατρέψουμε τα συναισθήματά μας σε πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα αυτής της έκφρασης φτάνει σε όλους μας και μας συγκινεί, μας εμπνέει και μας ενώνει.
Music is medicine. Music changes us. And for Nathaniel, music is sanity. Because music allows him to take his thoughts and delusions and shape them through his imagination and his creativity, into reality. And that is an escape from his tormented state. And I understood that this was the very essence of art. This was the very reason why we made music, that we take something that exists within all of us at our very fundamental core, our emotions, and through our artistic lens, through our creativity, we're able to shape those emotions into reality. And the reality of that expression reaches all of us and moves us, inspires and unites us.
Και για το Ναθάνιελ, η μουσική τον έφερε πίσω στην αγκαλιά των φίλων. Η θεραπευτική δύναμη της μουσικής τον έφερε πίσω σε μια οικογένεια μουσικών που τον καταλάβαιναν, αναγνώριζαν τα ταλέντα του και τον σέβονταν. Και πάντα θα παίζω μουσική με τον Ναθάνιελ, είτε είμαστε στην αίθουσα συναυλιών Γουόλτ Ντίσνεϊ είτε στο Σκιντ Ρόου, διότι μου θυμίζει γιατί έγινα μουσικός. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And for Nathaniel, music brought him back into a fold of friends. The redemptive power of music brought him back into a family of musicians that understood him, that recognized his talents and respected him. And I will always make music with Nathaniel, whether we're at Walt Disney Concert Hall or on Skid Row, because he reminds me why I became a musician. Thank you. (Applause)
Μπρούνο Τζιουσάνι: Ευχαριστούμε, Ευχαριστώ. Ρόμπερτ Γκούπτα. (Χειροκρότημα)
Bruno Giussani: Thank you. Thanks. Robert Gupta. (Applause)
Ρόμπερτ Γκούπτα: Θα παίξω κάτι που έκλεψα από τους τσελίστες ξεδιάντροπα. Γι αυτό, συγχωρείστε με.
Robert Gupta: I'm going to play something that I shamelessly stole from cellists. So, please forgive me.
(Γέλια) (Μουσική) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Music) (Applause)