(Μουσική) (Χειροκρότημα)
(Music) (Applause)
Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Είναι ξεχωριστό προνόμιο να είμαι εδώ.
Thank you very much. (Applause) Thank you. It's a distinct privilege to be here.
Μερικές εβδομάδες πριν, είδα ένα βίντεο στο YouTube για το μέλος του Κογκρέσσου Γκαμπριέλλε Γκίφορντς στα πρώτα στάδια της ανάρρωσής της από μια από αυτές τις απαίσιες σφαίρες. Αυτή η συγκεκριμένη εισχώρησε στο αριστερό της ημισφαίριο, και κατέστρεψε την περιοχή Μπροκά, το κέντρο ομιλίας του εγκεφάλου της. Σε αυτή την ενότητα, η Γκάμπυ συνεργάζεται με έναν λογοθεραπευτή και αγωνίζεται να προφέρει μερικές από τις βασικές λέξεις, και μπορείτε να τη δείτε να απογοητεύεται όλο και περισσότερο, μέχρι που τελικά καταρρέει με λυγμούς δακρύων, και ξεκινά ένα σιωπηλό λυγμό, στα χέρια του θεραπευτή. Μετά από λίγο, ο θεραπευτής δοκιμάζει μια νέα μέθοδο και ξεκινάνε να τραγουδάνε μαζί, και η Γκάμπυ αρχίζει να τραγουδά δακρυσμένη και μπορείτε να την ακούσετε καθαρά να προφέρει τις λέξεις σε ένα τραγούδι που περιγράφει τα αισθήματά της, και τραγουδά, όλο και πιο χαμηλόφωνα, τραγουδά: «Αφήστε το να λάμψει, αφήστε το να λάμψει, αφήστε το να λάμψει». Είναι μία πολύ ισχυρή και καυστική υπενθύμιση για το ότι η ομορφιά της μουσικής έχει τη δυνατότητα να μιλήσει όπου οι λέξεις αποτυγχάνουν, στην περίπτωση αυτή στην κυριολεξία.
A few weeks ago, I saw a video on YouTube of Congresswoman Gabrielle Giffords at the early stages of her recovery from one of those awful bullets. This one entered her left hemisphere, and knocked out her Broca's area, the speech center of her brain. And in this session, Gabby's working with a speech therapist, and she's struggling to produce some of the most basic words, and you can see her growing more and more devastated, until she ultimately breaks down into sobbing tears, and she starts sobbing wordlessly into the arms of her therapist. And after a few moments, her therapist tries a new tack, and they start singing together, and Gabby starts to sing through her tears, and you can hear her clearly able to enunciate the words to a song that describe the way she feels, and she sings, in one descending scale, she sings, "Let it shine, let it shine, let it shine." And it's a very powerful and poignant reminder of how the beauty of music has the ability to speak where words fail, in this case literally speak.
Βλέποντας αυτό το βίντεο της Γκάμπυ Γκίφορντς θυμήθηκα τη δουλειά του Δρ. Γκόντριντ Σλάουγκ, ενός από τους διαπρεπείς νευρολόγους που μελέτησε τη μουσική και τον εγκέφαλο στο Χάρβαρντ, και ο Σλάουγκ είναι υποστηρικτής μιας θεραπευτικής μεθόδου που λέγεται Θεραπεία Μελοδικού Τονισμού, που εχει γίνει τώρα πολύ δημοφιλής στη μουσική θεραπεία. Ο Σλάουγκ παρατήρησε ότι οι ασθενείς του με εγκεφαλικό που ήταν αφασικοί, δεν μπορούσαν να σχηματίσουν προτάσεις των τριών ή τεσσάρων λέξεων αλλά μπορούσαν να τραγουδήσουν τα λόγια ενός τραγουδιού είτε αυτό ήταν το «Χρόνια Πολλά σε Σένα» ή το αγαπημένο τους τραγούδι των 'Ιγκλς ή των Ρόλλινγκ Στόουνς. Μετά από 70 ώρες εντατικών μαθημάτων τραγουδιού, βρήκε ότι η μουσική είχε τη δυνατότητα να επανασυνδέσει τον εγκέφαλο των ασθενών και να δημιουργήσει ένα ομόλογο κέντρο ομιλίας στο δεξιό ημισφαίριο ως αντιστάθμισμα στη βλάβη του αριστερού ημισφαιρίου.
Seeing this video of Gabby Giffords reminded me of the work of Dr. Gottfried Schlaug, one of the preeminent neuroscientists studying music and the brain at Harvard, and Schlaug is a proponent of a therapy called Melodic Intonation Therapy, which has become very popular in music therapy now. Schlaug found that his stroke victims who were aphasic, could not form sentences of three- or four-word sentences, but they could still sing the lyrics to a song, whether it was "Happy Birthday To You" or their favorite song by the Eagles or the Rolling Stones. And after 70 hours of intensive singing lessons, he found that the music was able to literally rewire the brains of his patients and create a homologous speech center in their right hemisphere to compensate for the left hemisphere's damage.
Όταν ήμουν 17, επισκέφθηκα το εργαστήριο του Δρ.Σλάουγκ, και σε ένα απόγευμα με ξενάγησε σε μερικά από τα πρωτοπόρα ερευνητικά προγράμματα μουσικής και εγκεφάλου -- πώς οι μουσικοί είχαν ριζικά διαφορετική δομή εγκεφάλου από τους μη μουσικούς, πώς ή μουσική και η ακρόαση μουσικής, μπορεί να φωτίσει ολόκληρο τον εγκέφαλο, από το πρωμετωπιαίο πλαίσιο μέχρι την παρεγκεφαλίδα, πώς η μουσική έχει γίνει μια νευροψυχιατρική μέθοδος για τη βοήθεια παιδιών με αυτισμό, ανθρώπων με στρές, άγχος και κατάθλιψη, πώς βαριά ασθενείς του Πάρκινσον βρίσκουν ότι το τρέμουλο και το βάδισμα μπορούν να σταθεροποιηθούν όταν ακούν μουσική, και πώς ασθενείς τελικού σταδίου Αλτσχάιμερ, με τόσο προχωρημένη άνοια ώστε να μην αναγνωρίζουν τα μέλη της οικογένειάς τους, μπορούν να θυμηθούν ένα κομμάτι του Σοπέν στο πιάνο που έμαθαν όταν ήταν παιδιά.
When I was 17, I visited Dr. Schlaug's lab, and in one afternoon he walked me through some of the leading research on music and the brain -- how musicians had fundamentally different brain structure than non-musicians, how music, and listening to music, could just light up the entire brain, from our prefrontal cortex all the way back to our cerebellum, how music was becoming a neuropsychiatric modality to help children with autism, to help people struggling with stress and anxiety and depression, how deeply Parkinsonian patients would find that their tremor and their gait would steady when they listened to music, and how late-stage Alzheimer's patients, whose dementia was so far progressed that they could no longer recognize their family, could still pick out a tune by Chopin at the piano that they had learned when they were children.
Αλλά είχα ένα υπέρτατο κίνητρο για να επισκεφθώ τον Γκόντφριντ Σλάουγκ και ήταν το εξής: βρισκόμουν σε ένα σταυροδρόμι της ζωής μου προσπαθώντας να διαλέξω ανάμεσα στη μουσική και την ιατρική. Είχα μόλις πάρει το πτυχίο μου και εργαζόμουν ως βοηθός ερευνητής στο εργαστήριο του Ντένις Σέλκο μελετώντας την ασθένεια του Πάρκινσον στο Χάρβαρντ, και ήμουν ερωτευμένος με τη νευρολογία. 'Ηθελα να γίνω χειρουργός. Ήθελα να γίνω γιατρός όπως ο Πωλ Φάρμερ ή ο Ρικ Χόντς το είδος των ατρόμητων ανθρώπων που πηγαίνουν σε μέρη όπως η Αϊτή ή η Αιθιοπία και ασχολούνται με ασθενείς του AIDS με φυματίωση ή με παιδιά που πασχουν από παραμορφωτικούς καρκίνους. Ήθελα να γίνω γιατρός του Ερυθρού Σταυρού, γιατρός χωρίς σύνορα. Από την άλλη μεριά, σε όλη μου τη ζωή έπαιζα βιολί.
But I had an ulterior motive of visiting Gottfried Schlaug, and it was this: that I was at a crossroads in my life, trying to choose between music and medicine. I had just completed my undergraduate, and I was working as a research assistant at the lab of Dennis Selkoe, studying Parkinson's disease at Harvard, and I had fallen in love with neuroscience. I wanted to become a surgeon. I wanted to become a doctor like Paul Farmer or Rick Hodes, these kind of fearless men who go into places like Haiti or Ethiopia and work with AIDS patients with multidrug-resistant tuberculosis, or with children with disfiguring cancers. I wanted to become that kind of Red Cross doctor, that doctor without borders. On the other hand, I had played the violin my entire life.
Η μουσική για μένα ήταν παραπάνω από πάθος. Ήταν παράνοια. Ήταν οξυγόνο. Ήμουν αρκετά τυχερός να έχω σπουδάσει στη σχολή Τζούλλιαρντ στο Μανχάταν, και να έχω παίξει με τον Ζούμπιν Μέτα και τη φιλαρμονική ορχήστρα στο Τελ Αβίβ και αποδείχθηκε ότι ο Γκόντφριντ Σλάουγκ είχε σπουδάσει ως οργανίστας στη Φιλαρμονική της Βιέννης, αλλά άφησε την αγάπη του για τη μουσική για να κάνει καριέρα στην ιατρική. Εκείνο το απόγευμα έπρεπε να τον ρωτήσω, «Πώς πήρες αυτή την απόφαση»;
Music for me was more than a passion. It was obsession. It was oxygen. I was lucky enough to have studied at the Juilliard School in Manhattan, and to have played my debut with Zubin Mehta and the Israeli philharmonic orchestra in Tel Aviv, and it turned out that Gottfried Schlaug had studied as an organist at the Vienna Conservatory, but had given up his love for music to pursue a career in medicine. And that afternoon, I had to ask him, "How was it for you making that decision?"
Είπε ότι υπάρχουν ακόμα φορές που ευχόταν να γυρνούσε πίσω και να παίξει το όργανο όπως το είχε μάθει και ότι για μένα, η ιατρική μπορεί να περιμένει, αλλά το βιολί όχι. Μετά από δυό ακόμα χρόνια μελέτης στη μουσική, αποφάσισα να στοχεύσω στο ακατόρθωτο πριν να πάρω το MCAT και γράφτηκα στην ιατρική όπως κάθε καλός Ινδός για να γίνω ο επόμενος Δρ. Γκούπτα. (Γέλια) Αποφάσισα να πετύχω το ακατόρθωτο και έκανα οντισιόν στην περίφημη φιλαρμονική του Λος Άντζελες Ήταν η πρώτη μου οντισιόν και μετά από τρεις μέρες μουσικής πίσω από μια οθόνη στη δοκιμαστική εβδομάδα, κέρδισα τη θέση. Ήταν ένα όνειρο. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο να παίζω σε μια ορχήστρα, να παίζω στη φημισμένη αίθουσα συναυλιών του Γουόλτ Ντίσνεϋ σε μια ορχήστρα με μαέστρο το φημισμένο Γουστάβο Ντουνταμέλ αλλά περισσότερο σημαντικό για μένα να είμαι γύρω από μουσικούς και μέντορες που έγιναν η νέα μου οικογένεια, το νέο μουσικό μου σπίτι.
And he said that there were still times when he wished he could go back and play the organ the way he used to, and that for me, medical school could wait, but that the violin simply would not. And after two more years of studying music, I decided to shoot for the impossible before taking the MCAT and applying to medical school like a good Indian son to become the next Dr. Gupta. (Laughter) And I decided to shoot for the impossible and I took an audition for the esteemed Los Angeles Philharmonic. It was my first audition, and after three days of playing behind a screen in a trial week, I was offered the position. And it was a dream. It was a wild dream to perform in an orchestra, to perform in the iconic Walt Disney Concert Hall in an orchestra conducted now by the famous Gustavo Dudamel, but much more importantly to me to be surrounded by musicians and mentors that became my new family, my new musical home.
Ένα χρόνο μετά, συνάντησα έναν άλλο μουσικό που είχε επίσης σπουδάσει στη Τζούλλιαρντ, κάποιον που με βοήθησε να βρώ το δρόμο μου και διαμόρφωσε τη μουσική μου ταυτότητα. Ο Ναθαναήλ Άγιερς ήταν ένας μπασίστας στη Τζούλλιαρντ, αλλά υπέφερε από πολλαπλά ψυχωτικά επεισόδια στα 20 του και πήρε θεραπεία με θοραζίνη στο Μπελβί και κατέληξε άστεγος στους δρόμους του Σκίντ Ρόου στο κέντρο του Λος Άντζελες, 30 χρόνια μετά. Η ιστορία του Ναθαναήλ, έγινε σύμβολο για τους άστεγους και την υπεράσπιση των πνευματικά ασθενών στις ΗΠΑ όπως γράφεται στο βιβλίο και την ταινία «Ο Σολίστας» αλλά έγινα φίλος του και δάσκαλός του στο βιολί και του είπα ότι όπου και αν είχε το βιολί του και όπου και αν είχα το δικό μου, θα του έκανα μάθημα.
But a year later, I met another musician who had also studied at Juilliard, one who profoundly helped me find my voice and shaped my identity as a musician. Nathaniel Ayers was a double bassist at Juilliard, but he suffered a series of psychotic episodes in his early 20s, was treated with thorazine at Bellevue, and ended up living homeless on the streets of Skid Row in downtown Los Angeles 30 years later. Nathaniel's story has become a beacon for homelessness and mental health advocacy throughout the United States, as told through the book and the movie "The Soloist," but I became his friend, and I became his violin teacher, and I told him that wherever he had his violin, and wherever I had mine, I would play a lesson with him.
Όσες φορές είδα τον Ναθαναήλ στο Σκίντ Ρόου, ήμουν μάρτυρας του τρόπου με τον οποίο η μουσική μπορούσε να τον επαναφέρει από τις σκοτεινές του στιγμές, από αυτό που φαινόταν σε μένα το ξεκίνημα ενός σχιζοφρενικού επεισοδίου. Παίζοντας για τον Ναθαναήλ, η μουσική απέκτησε ένα βαθύτερο νοημα διότι τώρα αφορούσε την επικοινωνία, μια επικοινωνία όπου οι λέξεις δεν είχαν νόημα, όπου το μήνυμα έφτανε βαθύτερα από τις λέξεις, γραφόταν σε ένα πρωταρχικό επίπεδο στην ψυχή του Ναθαναήλ, και φαινόταν σε μένα σαν ένα αληθινό μουσικό δώρο. Εξοργιζόμουν στην ιδέα ότι κάποιος σαν τον Ναθαναήλ θα μπορούσε να είναι άστεγος στο Σκιντ Ρόου λόγω της ψυχικής του ασθένειας, τη στιγμή που δεκάδες χιλιάδες άλλοι που βρίσκονταν εκεί έξω στο Σκίντ Ρόου μόνοι με ανάλογες τραγικές ιστορίες, αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει βιβλίο ή ταινία ο λόγος που βρέθηκαν στο δρόμο. Στον πυρήνα αυτής της προσωπικής μου κρίσης, αισθάνθηκα ότι η μουσική με επέλεξε, όταν κατά κάποιο τρόπο, πιθανόν απλοϊκά σκεπτόμενος, αισθάνθηκα ότι το Σκίντ Ρόου πραγματικά χρειαζόταν κάποιον σαν τον Πόλ Φάρμερ και όχι έναν ακόμα κλασικό μουσκό που παίζει στο Μπάνκερ Χίλ.
And on the many times I saw Nathaniel on Skid Row, I witnessed how music was able to bring him back from his very darkest moments, from what seemed to me in my untrained eye to be the beginnings of a schizophrenic episode. Playing for Nathaniel, the music took on a deeper meaning, because now it was about communication, a communication where words failed, a communication of a message that went deeper than words, that registered at a fundamentally primal level in Nathaniel's psyche, yet came as a true musical offering from me. I found myself growing outraged that someone like Nathaniel could have ever been homeless on Skid Row because of his mental illness, yet how many tens of thousands of others there were out there on Skid Row alone who had stories as tragic as his, but were never going to have a book or a movie made about them that got them off the streets? And at the very core of this crisis of mine, I felt somehow the life of music had chosen me, where somehow, perhaps possibly in a very naive sense, I felt what Skid Row really needed was somebody like Paul Farmer and not another classical musician playing on Bunker Hill.
Αλλά τελικά, ήταν ο Ναθαναήλ που μου έδειξε, ότι αν ήμουν τόσο παθιασμένος για την αλλαγή, αν ήθελα να κάνω τη διαφορά, είχα ήδη το καταλληλότερο εργαλείο, η μουσική ήταν η γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο του και τον δικό μου.
But in the end, it was Nathaniel who showed me that if I was truly passionate about change, if I wanted to make a difference, I already had the perfect instrument to do it, that music was the bridge that connected my world and his.
Υπάρχει μια όμορφη φράση του Γερμανού ρομαντικού συνθέτη Ρόμπερτ Σούμαν που είπε: «Το καθήκον του καλλιτέχνη είναι να φωτίζει το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής». Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα καυστικό σχόλιο διότι ο ίδιος ο Σούμαν έπασχε από σχιζοφρένεια και πέθανε σε άσυλο. Εμπνευσμένος από αυτό που έμαθα από τον Ναθάνιελ, έφτιαξα στο Σκίντ Ρόου έναν οργανισμό από μουσικούς, που λέγεται Συμφωνία του Δρόμου, φέρνοντας το φως της μουσικής στα περισσότερο σκοτεινά μέρη, παίζοντας για τους άστεγους και τους ψυχικά άρρωστους σε καταφύγια και κλινικές στο Σκίντ Ρόου, παίζοντας για βετεράνους του πολέμου με προβλήματα μετατραυματικού άγχους, για τους φυλακισμένους και αυτούς που έχουν χαρακτηρισθεί εγκληματικά παράφρονες.
There's a beautiful quote by the Romantic German composer Robert Schumann, who said, "To send light into the darkness of men's hearts, such is the duty of the artist." And this is a particularly poignant quote because Schumann himself suffered from schizophrenia and died in asylum. And inspired by what I learned from Nathaniel, I started an organization on Skid Row of musicians called Street Symphony, bringing the light of music into the very darkest places, performing for the homeless and mentally ill at shelters and clinics on Skid Row, performing for combat veterans with post-traumatic stress disorder, and for the incarcerated and those labeled as criminally insane.
Ύστερα από μια εκδήλωση στο Νοσοκομείο Πάτον Στέιτ στο Σαν Μπερναρντίνο, μια γυναίκα μας πλησίασε με δάκρυα στο πρόσωπό της, είχε παραλυσία και έτρεμε, είχε ένα διάπλατο χαμόγελο και είπε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ πριν κλασική μουσική, και δεν πίστευε ότι θα της αρέσει, δεν είχε ακούσει ποτέ πριν βιολί, αλλά ακούγοντας αυτή τη μουσική νόμισε ότι είδε το φως του ήλιου, και ότι κανείς ποτέ δεν τους επισκέφθηκε, και ότι για πρώτη φορά σε έξι χρόνια, που όταν μας άκουσε να παίζουμε, σταμάτησε να τρέμει χωρις να παίρνει φάρμακα.
After one of our events at the Patton State Hospital in San Bernardino, a woman walked up to us and she had tears streaming down her face, and she had a palsy, she was shaking, and she had this gorgeous smile, and she said that she had never heard classical music before, she didn't think she was going to like it, she had never heard a violin before, but that hearing this music was like hearing the sunshine, and that nobody ever came to visit them, and that for the first time in six years, when she heard us play, she stopped shaking without medication.
Ξαφνικά, αυτό που βρίσκουμε σε αυτές τις συναυλίες, μακριά από τη σκηνή και τα φώτα, πέρα από τις επίσημες ενδυμασίες γίνεται ο αγωγός για τη μεταφορά των καταπληκτικών θεραπευτικών πλεονεκτημάτων της μουσικής στον εγκέφαλο ενός ακροατηρίου που δεν θα είχε ποτέ πρόσβαση σε αυτό το χώρο, και σε αυτή τη μουσική που παίζουμε. Όπως η ιατρική θεραπεύει περισσότερο από τα δομικά στοιχεία του σώματος, η δύναμη και η ομορφιά της μουσικής υπερβαίνουν το «Ε» στο μέσο του αγαπημένου μας ακρώνυμου. Η μουσική υπερβαίνει την αιθητική ομορφιά. Ο συγχρονισμός των αισθημάτων που αισθανόμαστε όταν ακούμε μια όπερα του Βάγκνερ ή μια συμφωνία του Μπράμς ή μουσική δωματίου του Μπετόβεν, μας υποχρεώνει να θυμηθούμε την μοιρασμένη, κοινή ανθρωπιά, τη βαθιά διασυνδεδεμένη κοινωνική συνείδηση, την ενσυναίσθηση που ο νευροψυχίατρος ΜακΓκίλχριστ λέει ότι είναι γραμμένη ατο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας. Για αυτούς που ζουν στις πιο απάνθρωπες συνθήκες της ψυχικής ασθένειας και είναι άστεγοι και φυλακισμένοι, η μουσική και η ομορφιά της, τους προσφέρει τη δυνατότητα να υπερπηδήσουν τον κόσμο γύρω τους, και να θυμηθούν ότι έχουν ακόμα την ικανότητα να αισθανθούν κάτι όμορφο και ότι η ανθρωπότητα δεν τους έχει ξεχάσει. Η σπίθα αυτής της ομορφιάς, η σπίθα αυτής της ανθρωπιάς, μετασχηματίζεται σε ελπίδα, και γνωρίζουμε, είτε διαλέξουμε το δρόμο της μουσικής είτε της ιατρικής, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να ενσταλλάξουμε μέσα στις κοινότητές μας, στα ακροατήριά μας, αν θέλουμε να εμπνεύσουμε τη θεραπεία από μέσα.
Suddenly, what we're finding with these concerts, away from the stage, away from the footlights, out of the tuxedo tails, the musicians become the conduit for delivering the tremendous therapeutic benefits of music on the brain to an audience that would never have access to this room, would never have access to the kind of music that we make. Just as medicine serves to heal more than the building blocks of the body alone, the power and beauty of music transcends the "E" in the middle of our beloved acronym. Music transcends the aesthetic beauty alone. The synchrony of emotions that we experience when we hear an opera by Wagner, or a symphony by Brahms, or chamber music by Beethoven, compels us to remember our shared, common humanity, the deeply communal connected consciousness, the empathic consciousness that neuropsychiatrist Iain McGilchrist says is hard-wired into our brain's right hemisphere. And for those living in the most dehumanizing conditions of mental illness within homelessness and incarceration, the music and the beauty of music offers a chance for them to transcend the world around them, to remember that they still have the capacity to experience something beautiful and that humanity has not forgotten them. And the spark of that beauty, the spark of that humanity transforms into hope, and we know, whether we choose the path of music or of medicine, that's the very first thing we must instill within our communities, within our audiences, if we want to inspire healing from within.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα στίχο του Τζον Κίατς, του ρομαντικού Άγγλου ποιητή, ένα πολύ διάσημο στίχο που είμαι σίγουρος ότι όλοι σας γνωρίζετε. Ο ίδιος ο Κίατς είχε επίσης εγκαταλείψει μια ιατρική καριέρα για να υπηρετήσει την ποίηση, αλλά πέθανε όταν ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα. Ο Κίατς είχε είπε: «Η ομορφιά είναι αλήθεια και η αλήθεια ομορφιά. Αυτό είναι ό,τι γνωρίζουμε στη γη και ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουμε». (Μουσική) (Χειροκρότημα)
I'd like to end with a quote by John Keats, the Romantic English poet, a very famous quote that I'm sure all of you know. Keats himself had also given up a career in medicine to pursue poetry, but he died when he was a year older than me. And Keats said, "Beauty is truth, and truth beauty. That is all ye know on Earth, and all ye need to know." (Music) (Applause)