This is a river. This is a stream. This is a river. This is happening all over the country. There are tens of thousands of miles of dewatered streams in the United States. On this map, the colored areas represent water conflicts. Similar problems are emerging in the East as well. The reasons vary state to state, but mostly in the details. There are 4,000 miles of dewatered streams in Montana alone. They would ordinarily support fish and other wildlife. They're the veins of the ecosystem, and they're often empty veins.
Dit is een rivier. Dit is een beek. Dit is een rivier. Dit gebeurt in het hele land. Er bestaan tienduizenden kilometers van drooggevallen beken in de Verenigde Staten. Op deze kaart geven de gekleurde gebieden aan waar er conflicten over water zijn. Vergelijkbare problemen duiken ook in het Oosten op. De oorzaak varieert van staat tot staat, maar voornamelijk in de details. Alleen al in Montana is er ruim 6.400 km aan drooggevallen beken. Normaal zou er vis en ander wild gebruik van hebben gemaakt. Het zijn de aders van het ecosysteem, en het zijn meestal lege aders.
I want to tell you the story of just one of these streams, because it's an archetype for the larger story. This is Prickly Pear Creek. It runs through a populated area from East Helena to Lake Helena. It supports wild fish including cutthroat, brown and rainbow trout. Nearly every year for more than a hundred years ... it looked like this in the summer. How did we get here? Well, it started back in the late 1800s when people started settling in places like Montana. In short, there was a lot of water and there weren't very many people. But as more people showed up wanting water, the folks who were there first got a little concerned, and in 1865, Montana passed its first water law. It basically said, everybody near the stream can share in the stream. Oddly, a lot of people showed up wanting to share the stream, and the folks who were there first got concerned enough to bring out their lawyers. There were precedent-setting suits in 1870 and 1872, both involving Prickly Pear Creek. And in 1921, the Montana Supreme Court ruled in a case involving Prickly Pear that the folks who were there first had the first, or "senior water rights." These senior water rights are key.
Ik wil jullie graag het verhaal vertellen van één van deze beken want het staat model voor een groter verhaal. Dit is Prickly Pear Creek. Het loopt door een bevolkt gebied van East Helena naar Lake Helena. Er leeft wilde vis in zoals roodkeelforel, beekforel en regenboogforel. Bijna elk jaar, meer dan honderd jaar lang, zag het er 's zomers zo uit. Hoe is het zover gekomen? Wel, het begon toen mensen zich aan het eind van de negentiende eeuw vestigden in gebieden als Montana. Het kwam erop neer dat daar een hoop water was en niet zo veel mensen. Maar toen er meer mensen kwamen en water wilden, werden de eerste mensen een beetje bezorgd, en in 1865 voerde Montana haar eerste waterwet in. Die stelde dat iedereen dichtbij de beek kan delen in het water. Vreemd genoeg wilden er een hoop mensen delen in het water, en de lui die er het eerst waren raakten bezorgd genoeg om hun advocaten erbij te halen. Er waren rechtszaken in 1870 en 1872, waarin precedenten werden geschapen over Prickly Pear Creek. En in 1921 besloot het Hooggerechtshof van Montana in een zaak over Prickly Pear dat de eerste bewoners de oudste, prioritaire waterrechten hadden. Deze prioritaire waterrechten zijn de sleutel.
The problem is that all over the West now it looks like this. Some of these creeks have claims for 50 to 100 times more water than is actually in the stream. And the senior water rights holders, if they don't use their water right, they risk losing their water right -- along with the economic value that goes with it. So they have no incentive to conserve. So it's not just about the number of people; the system itself creates a disincentive to conserve because you can lose your water right if you don't use it. So after decades of lawsuits and 140 years, now, of experience, we still have this. It's a broken system. There's a disincentive to conserve, because if you don't use your water right, you can lose your water right. And I'm sure you all know, this has created significant conflicts between the agricultural and environmental communities.
Het probleem is dat het er nu in het hele Westen zo uit ziet. Voor sommige van deze kreken is 50 tot 100 keer meer water geclaimd dan er in stroomt. En de houders van prioritaire waterrechten lopen het risico hun rechten te verliezen als ze ze niet gebruiken, en daarmee ook de economische waarde die erbij hoort. Dus zij worden niet geprikkeld om te besparen. Dus het gaat niet alleen om het aantal mensen. Het systeem zet aan om niet te besparen, want je kunt je waterrechten verliezen als je ze niet gebruikt. Dus na decennia van rechtszaken en 140 jaar ervaring, hebben we het nog steeds. Het is een verkeerd systeem. Het prikkelt om niet te besparen, want je dreigt je waterrecht te verliezen als je het niet gebruikt. Zoals jullie ongetwijfeld weten heeft dit voor stevige conflicten gezorgd tussen de boeren- en milieu-gemeenschappen.
OK, now I'm going to change gears here. Most of you will be happy to know that the rest of the presentation's free ...
Oké. Nu even wat anders. De meesten van jullie horen graag
(Laughter)
dat de rest van de presentatie gratis is.
and some of you'll be happy to know that it involves beer.
Sommigen zijn blij te weten dat er bier aan te pas komt.
(Laughter)
(Gelach)
There's another thing happening around the country, which is that companies are starting to get concerned about their water footprint. They're concerned about securing an adequate supply of water, they're trying to be really efficient with their water use, and they're concerned about how their water use affects the image of their brand. Well, it's a national problem, but I'm going to tell you another story from Montana ... and it involves beer. I bet you didn't know, it takes about 5 pints of water to make a pint of beer. If you include all the drain, it takes more than a hundred pints of water to make a pint of beer.
Wat er nog meer aan de hand is in het land, is dat bedrijven zich zorgen beginnen te maken over hun water-voetafdruk. Ze willen graag hun watertoevoer veiligstellen, ze proberen hun water heel efficiënt te gebruiken, en ze zijn bezorgd dat hun watergebruik invloed heeft op het imago van hun merk, Dat is een nationaal probleem, maar ik ga jullie nog een verhaal vertellen uit Montana, en er komt bier aan te pas. Ik wed dat jullie niet wisten, dat er 5 glazen water nodig zijn om een glas bier te maken. Als je al het afvalwater meetelt, zijn er zelfs meer dan honderd glazen warer nodig voor één glas bier.
Now the brewers in Montana have already done a lot to reduce their water consumption, but they still use millions of gallons of water. I mean, there's water in beer. So what can they do about this remaining water footprint that can have serious effects on the ecosystem? These ecosystems are really important to the Montana brewers and their customers. After all, there's a strong correlation between water and fishing, and for some, there's a strong correlation between fishing and beer.
De brouwerijen in Montana hebben al veel gedaan om hun waterconsumptie te verminderen, maar ze gebruiken nog steeds miljoenen liters water. Ik bedoel, er zit water in bier. Maar wat kunnen ze doen aan deze resterende water-voetafdruk die ernstige effecten kan hebben op het ecosysteem? Deze ecosystemen zijn erg belangrijk voor de brouwerijen van Montana en hun klanten. Er bestaat immers een sterke correlatie tussen water en hengelen. En voor sommigen bestaat er een sterke correlatie tussen hengelen en bier.
(Laughter)
(Gelach)
So the Montana brewers and their customers are concerned and they're looking for some way to address the problem.
Dus de brouwerijen in Montana en hun klanten maken zich zorgen, en zijn op zoek naar een manier om het probleem aan te pakken.
So how can they address this remaining water footprint? Remember Prickly Pear. Up until now, business water stewardship has been limited to measuring and reducing, and we're suggesting that the next step is to restore. Remember Prickly Pear. It's a broken system. You've got a disincentive to conserve, because if you don't use your water right, you risk losing your water right. Well, we decided to connect these two worlds -- the world of the companies with their water footprints and the world of the farmers with their senior water rights on these creeks. In some states, senior water rights holders can leave their water in the stream while legally protecting it from others, and maintaining their water right. After all, it is their water right, and if they want to use that water right to help the fish grow in the stream, it's their right to do so. But they have no incentive to do so.
Hoe kunnen ze de overgebleven water-voetafdruk aanpakken? Even terug naar Prickly Pear. Tot nu toe is het zakelijk beheer van water beperkt gebleven tot meten en verminderen, en wij stellen voor dat de volgende stap herstellen is. Denk terug aan Prickly Pear. Het is een verkeerd systeem. Je wordt niet geprikkeld om te besparen, want je riskeert je waterrecht te verliezen, als je het niet gebruikt. Wij besloten deze twee werelden te verbinden -- de wereld van bedrijven met hun water-voetafdrukken en de wereld van boeren met hun prioritaire waterrechten op deze kreken. In sommige staten kunnen houders van prioritaire waterrechten hun water in de beek laten terwijl ze het wettelijk beschermen tegen anderen en hun waterrecht behouden. Het is immers hún waterrecht, en als ze er gebruik van willen maken om de vis in de beek te laten opgroeien, hebben ze het recht dat te doen. Maar de prikkel om dat te doen ontbreekt.
So, working with local water trusts, we created an incentive to do so. We pay them to leave their water in stream. That's what's happening here. This individual has made the choice and is closing this water diversion, leaving the water in the stream. He doesn't lose the water right, he just chooses to apply that right, or some portion of it, to the stream, instead of to the land. Because he's the senior water-rights holder, he can protect the water from other users in the stream. OK? He gets paid to leave the water in the stream.
Samen met lokale waterbedrijven hebben we een prikkel ingesteld om dat te doen. We betalen ze om hun water in de beek te laten. Dat zie je hier gebeuren. Deze man heeft gekozen: hij sluit zijn aftakking af en laat het water in de beek. Hij verliest zijn waterrecht niet, hij kiest ervoor om dat recht, of een deel daarvan, in te zetten voor de beek in plaats van het land. Omdat hij de houder is van het prioritaire waterrecht, kan hij het water beschermen tegen andere gebruikers. Oké? Hij wordt betaald om zijn water in de beek te laten.
This guy's measuring the water that this leaves in the stream. We then take the measured water, we divide it into thousand-gallon increments. Each increment gets a serial number and a certificate, and then the brewers and others buy those certificates as a way to return water to these degraded ecosystems. The brewers pay to restore water to the stream. It provides a simple, inexpensive and measurable way to return water to these degraded ecosystems, while giving farmers an economic choice and giving businesses concerned about their water footprints an easy way to deal with them.
Deze kerel meet het water dat dit in de beek laat. We nemen het opgemeten water, en we verdelen het in delen van 4.000 liter. Elk deel krijgt een serienummer en een certificaat, en de brouwers en anderen kopen die certificaten om water terug te voeren naar deze aangetaste ecosystemen. De brouwers betalen om het water in de beek te herstellen. Het zorgt voor een eenvoudige, goedkope en meetbare manier om water terug te brengen naar deze aangetaste ecosystemen. Tegelijk geeft het boeren een economische keuze en bedrijven die zich zorgen maken om hun water-voetafdruk een eenvoudige manier om zaken met hen te doen.
After 140 years of conflict and 100 years of dry streams, a circumstance that litigation and regulation has not solved, we put together a market-based, willing buyer, willing seller solution -- a solution that does not require litigation. It's about giving folks concerned about their water footprints a real opportunity to put water where it's critically needed, into these degraded ecosystems, while at the same time providing farmers a meaningful economic choice about how their water is used.
Na 140 jaar conflicten en 100 jaar droge beddingen, een omstandigheid waarvoor rechtszaken en regels geen oplossing boden, hebben we een marktgestuurde oplossing gevonden met bereidwillige kopers en verkopers -- een oplossing waarvoor geen rechtszaken nodig zijn. Het gaat erom mensen die bezorgd zijn om hun water-voetafdruk een kans te geven om water te brengen waar het hard nodig is, in die aangetaste ecosystemen, en tegelijk boeren een zinvolle economische keuze te bieden over hoe hun water wordt gebruikt.
These transactions create allies, not enemies. They connect people rather than dividing them. And they provide needed economic support for rural communities. And most importantly, it's working. We've returned more than four billion gallons of water to degraded ecosystems. We've connected senior water-rights holders with brewers in Montana, with hotels and tea companies in Oregon, and with high-tech companies that use a lot of water in the Southwest. And when we make these connections, we can and we do turn this ... into this.
Deze transacties maken bondgenoten, geen vijanden. Ze verbinden mensen in plaats van ze te verdelen. En ze bieden hoognodige economische steun voor het platteland. En het belangrijkste: het werkt. We hebben meer dan 15 miljard liter water teruggegeven aan aangetaste ecosystemen. We hebben houders van prioritaire waterrechten verbonden met brouwerijen in Montana, met hotels en theesalons in Oregon en met high-tech-bedrijven die veel water gebruiken in het zuidwesten. En als we deze verbindingen maken, veranderen we dit in dit.
(Applause)
Hartelijk dank.
Thank you very much.
(Applaus)
(Applause)