For over a decade as a doctor, I've cared for homeless veterans, for working-class families. I've cared for people who live and work in conditions that can be hard, if not harsh, and that work has led me to believe that we need a fundamentally different way of looking at healthcare. We simply need a healthcare system that moves beyond just looking at the symptoms that bring people into clinics, but instead actually is able to look and improve health where it begins. And where health begins is not in the four walls of a doctor's office, but where we live and where we work, where we eat, sleep, learn and play, where we spend the majority of our lives.
Працюючи лікарем понад 10 років, я лікував бездомних ветеранів, родини з робочого класу, я лікував людей, які іноді живуть у важких, навіть скрутних умовах, і в результаті цієї роботи я дійшов висновку, що нам потрібно докорінно змінити наші підходи до охорони здоров'я. Нам потрібна система охорони здоров'я, що лікує не тільки симптоми, з якими звертаються пацієнти, а може вивчати і покращувати стан здоров'я там, де воно починається. А починається воно не в чотирьох стінах кабінету лікаря, а там, де ми живемо і де працюємо, де ми їмо, спимо, навчаємось, відпочиваємо, де ми проводимо більшу частину життя.
So what does this different approach to healthcare look like, an approach that can improve health where it begins? To illustrate this, I'll tell you about Veronica. Veronica was the 17th patient out of my 26-patient day at that clinic in South Central Los Angeles. She came into our clinic with a chronic headache. This headache had been going on for a number of years, and this particular episode was very, very troubling. In fact, three weeks before she came to visit us for the first time, she went to an emergency room in Los Angeles. The emergency room doctors said, "We've run some tests, Veronica. The results are normal, so here's some pain medication, and follow up with a primary care doctor, but if the pain persists or if it worsens, then come on back."
Отже, як виглядає цей інший підхід до охорони здоров'я? Підхід, який може зміцнювати здоров'я там, де воно починається? Щоб продемонструвати вам його, я розповім про Вероніку. Вероніка була моїм 17-им пацієнтом з 26-того дня в клініці в Південному Лос-Анджелесі. Вона прийшла в нашу клініку з хронічним головним болем. Він тривав уже кілька років, і цей останній епізод був дуже, дуже важким. Власне, за три тижні до того, як вона вперше до нас прийшла, вона їздила в медпункт в Лос-Анджелесі. В медпункті лікар їй сказав: "Ми зробили аналізи, Вероніко. Показники нормальні, ось знеболювальні, залишайтесь на обліку в вашого лікаря, але, якщо біль продовжуватиметься чи посилиться, приходьте знову до нас."
Veronica followed those standard instructions and she went back. She went back not just once, but twice more. In the three weeks before Veronica met us, she went to the emergency room three times. She went back and forth, in and out of hospitals and clinics, just like she had done in years past, trying to seek relief but still coming up short. Veronica came to our clinic, and despite all these encounters with healthcare professionals, Veronica was still sick.
Вероніка зробила все згідно з цими стандартними інструкціями і знову прийшла до них. Вона поверталась до них не раз, а двічі. За три тижні перед візитом до нас Вероніка тричі була в пункті невідкладної допомоги. Вона ходила по колу, в лікарні й клініки, так само, як і в попередні роки, безрезультатно шукаючи порятунок. Вероніка звернyлась в нашу клініку, і, незважаючи на всі ці візити до професійних медиків, вона й далі хворіла.
When she came to our clinic, though, we tried a different approach. Our approach started with our medical assistant, someone who had a GED-level training but knew the community. Our medical assistant asked some routine questions. She asked, "What's your chief complaint?" "Headache." "Let's get your vital signs" — measure your blood pressure and your heart rate, but let's also ask something equally as vital to Veronica and a lot of patients like her in South Los Angeles. "Veronica, can you tell me about where you live? Specifically, about your housing conditions? Do you have mold? Do you have water leaks? Do you have roaches in your home?" Turns out, Veronica said yes to three of those things: roaches, water leaks, mold. I received that chart in hand, reviewed it, and I turned the handle on the door and I entered the room.
Але, коли вона прийшла в нашу клініку, ми спробували інший підхід. Він почався з помічника лікаря, людини з загальною освітою, яка знала, чим живе місцева громада. Наш помічник лікаря задавала рутинні питання. Наприклад: "Ваша основна скарга?" "Головний біль" "Подивимось на ваші основні показники - виміряємо тиск і пульс," - але ще запитаймо щось настільки ж важливе для Вероніки і для багатьох інших пацієнтів у Південному Лос-Анджелесі. "Вероніко, скажіть нам, будь ласка, де ви живете? Які у вас побутові умови? Там є цвіль? Протікає вода? В вашому будинку є таргани?" Виявляється, Вероніка відповіла "так" на всі три запитання: таргани, протікання і цвіль. Я отримав цей бланк, ознайомився з ним, повернув дверну ручку і зайшов у кабінет.
You should understand that Veronica, like a lot of patients that I have the privilege of caring for, is a dignified person, a formidable presence, a personality that's larger than life, but here she was doubled over in pain sitting on my exam table. Her head, clearly throbbing, was resting in her hands. She lifted her head up, and I saw her face, said hello, and then I immediately noticed something across the bridge of her nose, a crease in her skin. In medicine, we call that crease the allergic salute. It's usually seen among children who have chronic allergies. It comes from chronically rubbing one's nose up and down, trying to get rid of those allergy symptoms, and yet, here was Veronica, a grown woman, with the same telltale sign of allergies. A few minutes later, in asking Veronica some questions, and examining her and listening to her, I said, "Veronica, I think I know what you have. I think you have chronic allergies, and I think you have migraine headaches and some sinus congestion, and I think all of those are related to where you live." She looked a little bit relieved, because for the first time, she had a diagnosis, but I said, "Veronica, now let's talk about your treatment. We're going to order some medications for your symptoms, but I also want to refer you to a specialist, if that's okay."
Потрібно сказати, що Вероніка, як і багато пацієнтів, яких я мав честь лікувати - гідна, поважна людина з неповторною індивідуальністю, але в той момент вона сиділа на моєму діагностичному столі, зігнувшись від болю. Вона ховала в руках голову, в якій явно пульсував біль. Вона підвела голову, я побачив її обличчя, привітався і відразу ж помітив щось у неї на переніссі, складку на шкірі. В медицині ми називаємо такі складки "привітом від алергії". Вони зазвичай бувають у дітей з хронічними алергіями. Вони з'являються, коли діти труть носом вверх-вниз, щоб позбутись симптомів алергії. Але у Вероніки, дорослої жінки, була така ж характерна ознака алергії. Через кілька хвилин, задавши Вероніці кілька питань, оглянувши і вислухавши її, я сказав "Вероніко, здається, я знаю, на що ви хворієте. На мою думку, у вас хронічна алергія, мігрень і набряк носових пазух - гадаю, що все це пов'язано з тим, де ви живете. Вона подивилась на мене з певним полегшенням, тому що вперше вона отримала діагноз. Я сказав: "Вероніко, тепер поговорімо про лікування. Ми замовимо ліки від ваших симптомів, але я також хочу направити вас до одного спеціаліста, якщо ви не проти."
Now, specialists are a little hard to find in South Central Los Angeles, so she gave me this look, like, "Really?" And I said, "Veronica, actually, the specialist I'm talking about is someone I call a community health worker, someone who, if it's okay with you, can come to your home and try to understand what's going on with those water leaks and that mold, trying to help you manage those conditions in your housing that I think are causing your symptoms, and if required, that specialist might refer you to another specialist that we call a public interest lawyer, because it might be that your landlord isn't making the fixes he's required to make."
В Південному Лос-Анджелесі буває нелегко знайти спеціалістів, тому вона подивилась на мене "справді?" Я сказав: "Вероніко, спеціаліст, про якого йде мова - я його називаю громадським працівником охорони здоров'я. Якщо ви не проти, він зможе оглянути ваш будинок і з'ясувати, що відбувається з водою і цвіллю, допоможе виправити ці недоліки, які, на мою думку, спричиняють ваші симптоми. Якщо буде потрібно, він направить вас до іншого спеціаліста, якого ми називаємо захисником прав громадськості. Можливо, ваш орендодавець не вживає
Veronica came back in a few months later. She agreed to all of those treatment plans. She told us that her symptoms had improved by 90 percent. She was spending more time at work and with her family and less time shuttling back and forth between the emergency rooms of Los Angeles. Veronica had improved remarkably. Her sons, one of whom had asthma, were no longer as sick as they used to be. She had gotten better, and not coincidentally, Veronica's home was better too.
необхідних заходів. Вероніка повернулась через кілька місяців. Вона погодилась на план лікування. Вона сказала,що її симптоми поліпшились на 90%. Вона більше часу проводила на роботі й зі своєю сім'єю, і менше часу - бігаючи з одного медпункту Лос-Анджелеса в інший. Стан Вероніки суттєво покращився. ЇЇ сини, один з яких хворів на астму, були тепер здоровішими. Вероніка почувалась краще, і це закономірно, бо її дім став кращим. Що ж було такого
What was it about this different approach we tried that led to better care, fewer visits to the E.R., better health? Well, quite simply, it started with that question: "Veronica, where do you live?" But more importantly, it was that we put in place a system that allowed us to routinely ask questions to Veronica and hundreds more like her about the conditions that mattered in her community, about where health, and unfortunately sometimes illness, do begin in places like South L.A. In that community, substandard housing and food insecurity are the major conditions that we as a clinic had to be aware of, but in other communities it could be transportation barriers, obesity, access to parks, gun violence.
в підході, який ми спробували, що привело до кращого лікування, зменшило кількість відвідувань медпункту, покращило стан здоров'я? Все просто - ми почали з запитання "Вероніко, де ви живете?" І, що ще важливіше, ми запровадили систему, яка дозволяє систематично запитувати Вероніку й сотні інших людей, таких як вона, про умови, які мають значення в її громаді, про те, де починається здоров'я і, на жаль, іноді хвороби, в таких містах як Південний Лос-Анджелес. В цій громаді будинки, що не відповідають стандартам, погане харчування - основні умови, які наша клініка має враховувати, але в інших громадах це можуть бути перешкоди в транспортуванні, зайва вага, доступ до парків, перестрілки.
The important thing is, we put in place a system that worked, and it's an approach that I call an upstream approach. It's a term many of you are familiar with. It comes from a parable that's very common in the public health community. This is a parable of three friends. Imagine that you're one of these three friends who come to a river. It's a beautiful scene, but it's shattered by the cries of a child, and actually several children, in need of rescue in the water. So you do hopefully what everybody would do. You jump right in along with your friends. The first friend says, I'm going to rescue those who are about to drown, those at most risk of falling over the waterfall. The second friends says, I'm going to build a raft. I'm going to make sure that fewer people need to end up at the waterfall's edge. Let's usher more people to safety by building this raft, coordinating those branches together. Over time, they're successful, but not really, as much as they want to be. More people slip through, and they finally look up and they see that their third friend is nowhere to be seen. They finally spot her. She's in the water. She's swimming away from them upstream, rescuing children as she goes, and they shout to her, "Where are you going? There are children here to save." And she says back, "I'm going to find out who or what is throwing these children in the water." In healthcare, we have that first friend — we have the specialist, we have the trauma surgeon, the ICU nurse, the E.R. doctors. We have those people that are vital rescuers, people you want to be there when you're in dire straits. We also know that we have the second friend — we have that raft-builder. That's the primary care clinician, people on the care team who are there to manage your chronic conditions, your diabetes, your hypertension, there to give you your annual checkups, there to make sure your vaccines are up to date, but also there to make sure that you have a raft to sit on and usher yourself to safety. But while that's also vital and very necessary, what we're missing is that third friend. We don't have enough of that upstreamist. The upstreamists are the health care professionals who know that health does begin where we live and work and play, but beyond that awareness, is able to mobilize the resources to create the system in their clinics and in their hospitals that really does start to approach that, to connect people to the resources they need outside the four walls of the clinic.
Важливо те, що ми запровадили систему, яка дає результат, і цей підхід, який я називаю зворотнім. Багато хто з вас знайомий з цим терміном. Він походить від дуже популярної притчі в медичному середовищі. В ній розповідається про трьох друзів. Уявіть, що ви - один з цих трьох друзів, що прийшли на річку. Але ідилічну картину руйнують крики дитини, точніше кількох дітей, яких потрібно витягнути з води. Ви робите те, що, сподіваюсь, зробив би кожен - стрибаєте разом з друзями. Перший друг каже: я врятую тих, хто ось-ось потоне, вони найбільше ризикують впасти у водоспад. Другий друг каже: Я збудую пліт, зроблю так, щоб менше людей опинялось на краю водоспаду. Відвезімо людей в безпечне місце, збудувавши пліт, зв'язавши гілки. З часом їм вдається досягти успіху, але не настільки, як хотілось би. Люди далі падають у воду, і вони нарешті дивляться проти течії й бачать, що третій друг десь зник. Врешті вони помічають її. Вона у воді, відпливає від них проти течії, рятуючи дітей по дорозі. Вони гукають їй: "Куди ти? Цих дітей потрібно врятувати!" А вона відповідає: "Я з'ясую, через кого чи через що ці діти опиняються у воді." Система охорони здоров'я - це перший друг: там є спеціаліст, травматолог, медсестра реанімації, лікарі невідкладної допомоги. Це ті, хто рятує життя, і ми хотіли б, щоб вони були поряд у складних ситуаціях. Також ми знаємо, що є другий друг - той, що будує пліт. Це лікар, що веде лікування, завдання цих людей контролювати хронічні захворювання, такі як діабет, гіпертонія, вони здійснюють щорічний огляд, контролюють графік вакцинацій, а ще вони дають вам пліт, на якому ви зможете пливти в безпечне місце. Але, хоч це теж дуже важливо і необхідно, не вистачає третього друга. У нас недостатньо людей, які пливуть проти течії. Це фахівці охорони здоров'я, які знають, що здоров'я починається там, де ми живемо, працюємо і відпочиваємо. Але, крім цього знання, вони можуть мобілізувати ресурси і створити в своїх клініках і лікарнях систему, яка вивчає це питання, надати людям необхідні ресурси за межами чотирьох стін клініки.
Now you might ask, and it's a very obvious question that a lot of colleagues in medicine ask: "Doctors and nurses thinking about transportation and housing? Shouldn't we just provide pills and procedures and just make sure we focus on the task at hand?" Certainly, rescuing people at the water's edge is important enough work. Who has the time? I would argue, though, that if we were to use science as our guide, that we would find an upstream approach is absolutely necessary. Scientists now know that the living and working conditions that we all are part of have more than twice the impact on our health than does our genetic code, and living and working conditions, the structures of our environments, the ways in which our social fabric is woven together, and the impact those have on our behaviors, all together, those have more than five times the impact on our health than do all the pills and procedures administered by doctors and hospitals combined. All together, living and working conditions account for 60 percent of preventable death.
Ви можете запитати, і це цілком очевидно, вслід за колегами-медиками: "Лікарі і медсестри, що аналізують транспорт і помешкання? Хіба ми не повинні лише виписувати ліки і процедури, зосереджуючись на нашому завданні?" Звичайно, рятувати людей на краю прірви - саме по собі важливо. Де знайти час? Проте, на мою думку, якщо ми беремо за орієнтир науку, стає зрозуміло, що зворотній підхід необхідний. Вчені встановили, що побутові умови, в яких ми живемо і працюємо, мають вдвічі більший влив на наше здоров'я, ніж генетичний код, а побутові умови, структура навколишнього середовища, те, як формується наш суспільний лад, і наслідки усіх цих чинників для нашої поведінки разом впливають на наше здоров'я щонайменше в 5 разів сильніше, ніж усі ліки й процедури, які пропонують лікарі й лікарні. Загалом, побутові умови відповідальні за 60% смертей, яким можна запобігти. Я наведу вам один приклад.
Let me give you an example of what this feels like. Let's say there was a company, a tech startup that came to you and said, "We have a great product. It's going to lower your risk of death from heart disease." Now, you might be likely to invest if that product was a drug or a device, but what if that product was a park? A study in the U.K., a landmark study that reviewed the records of over 40 million residents in the U.K., looked at several variables, controlled for a lot of factors, and found that when trying to adjust the risk of heart disease, one's exposure to green space was a powerful influence. The closer you were to green space, to parks and trees, the lower your chance of heart disease, and that stayed true for rich and for poor. That study illustrates what my friends in public health often say these days: that one's zip code matters more than your genetic code. We're also learning that zip code is actually shaping our genetic code. The science of epigenetics looks at those molecular mechanisms, those intricate ways in which our DNA is literally shaped, genes turned on and off based on the exposures to the environment, to where we live and to where we work. So it's clear that these factors, these upstream issues, do matter. They matter to our health, and therefore our healthcare professionals should do something about it. And yet, Veronica asked me perhaps the most compelling question I've been asked in a long time. In that follow-up visit, she said, "Why did none of my doctors ask about my home before? In those visits to the emergency room, I had two CAT scans, I had a needle placed in the lower part of my back to collect spinal fluid, I had nearly a dozen blood tests. I went back and forth, I saw all sorts of people in healthcare, and no one asked about my home."
Скажімо, існує компанія, технічний стартап, який приходить до вас і каже: "В нас є чудова продукція. Вона зменшить ризик смерті від серцево- судинних захворювань." Напевно, ви б інвестували гроші, якби це були пігулки чи прилади, але якщо це парк? Дослідження, проведене у Великій Британії, основоположне вивчення, яке проаналізувало дані понад 40 млн. мешканців Великої Британії, розглянуло кілька змінних складових, врахувало багато чинників, і встановило, що при визначенні ризику серцево-судинних захворювань, доступ до зелених насаджень має суттєвий вплив. Чим ближче ви до зелених насаджень, парків і дерев, тим менше ви ризикуєте захворіти, і це однаковою мірою стосується як багатих, так і бідних. Це дослідження демонструє те, про що мої друзі в сфері громадського здоров'я часто кажуть: поштовий код важливіший, ніж генетичний код. Також ми дізнаємось, що поштовий код насправді впливає на генетичний код. Епігенетика вивчає ці молекулярні механізми, ці складні шляхи, які в буквальному сенсі формують ДНК, вмикають і вимикають гени під впливом навколишнього середовища, місця, де ми живемо і працюємо. Тому очевидно, що ці чинники, питання витоків мають значення. Вони впливають на наше здоров'я, а отже працівники охорони здоров'я мають щось з цим робити. Але Вероніка задала мені мабуть, найважливіше запитання за довгий час. Під час другого візиту вона запитала: "Чому жоден з моїх лікарів раніше не питав про мій дім? Під час візитів до медпункту мені зробили 2 томограми, вставляли голку в поперек, щоб зібрати спинномозкову рідину. Мені зробили близько 12 аналізів крові. Я ходила по колу, зверталась до всіх можливих фахівців охорони здоров'я, і ніхто в мене не питав про мій дім."
The honest answer is that in healthcare, we often treat symptoms without addressing the conditions that make you sick in the first place. And there are many reasons for that, but the big three are first, we don't pay for that. In healthcare, we often pay for volume and not value. We pay doctors and hospitals usually for the number of services they provide, but not necessarily on how healthy they make you. That leads to a second phenomenon that I call the "don't ask, don't tell" approach to upstream issues in healthcare. We don't ask about where you live and where you work, because if there's a problem there, we don't know what to tell you. It's not that doctors don't know these are important issues. In a recent survey done in the U.S. among physicians, over 1,000 physicians, 80 percent of them actually said that they know that their patients' upstream problems are as important as their health issues, as their medical problems, and yet despite that widespread awareness of the importance of upstream issues, only one in five doctors said they had any sense of confidence to address those issues, to improve health where it begins. There's this gap between knowing that patients' lives, the context of where they live and work, matters, and the ability to do something about it in the systems in which we work.
Чесна відповідь полягає в тому, що в охороні здоров'я ми часто лікуємо симптоми, ігноруючи умови, які, власне, спричинили хворобу. На це є багато причин, але основні три: по-перше, за це не платять. В охороні здоров'я ми часто платимо за кількість, а не за якість. Ми зазвичай платимо лікарям і лікарням за кількість наданих послуг, але не завжди за те, наскільки вони допомагають нам бути здоровими. Це призводить до другого явища, яке я називаю "не запитуй і не кажи", коли мова йде про походження хвороб. Ми не запитуємо, де ви живете і працюєте, бо, якщо причина в цьому, ми не знаємо, що вам сказати. Справа не в тому, що лікарі не знають, що ці речі важливі. Згідно з недавнім дослідженням, проведеним у США серед терапевтів, понад 1000 з них, тобто 80%, сказали, що вони знають, що проблеми, які спричиняють хвороби, настільки ж важливі, як стан здоров'я, медичні проблеми, але, незважаючи на ці знання про важливість витоків хвороб, лише один з п'яти лікарів сказав, що почувається достатньо впевнено, щоб працювати з цими проблемами, зміцнювати здоров'я там, де воно починається. Існує прогалина між усвідомленням, що життя пацієнтів, контекст, в якому вони живуть і працюють, важливі, і здатністю щось з цим робити, в системі, в якій ми
This is a huge problem right now, because it leads them to this next question, which is, whose responsibility is it? And that brings me to that third point, that third answer to Veronica's compelling question. Part of the reason that we have this conundrum is because there are not nearly enough upstreamists in the healthcare system. There are not nearly enough of that third friend, that person who is going to find out who or what is throwing those kids in the water. Now, there are many upstreamists, and I've had the privilege of meeting many of them, in Los Angeles and in other parts of the country and around the world, and it's important to note that upstreamists sometimes are doctors, but they need not be. They can be nurses, other clinicians, care managers, social workers. It's not so important what specific degree upstreamists have at the end of their name. What's more important is that they all seem to share the same ability to implement a process that transforms their assistance, transforms the way they practice medicine. That process is a quite simple process. It's one, two and three. First, they sit down and they say, let's identify the clinical problem among a certain set of patients. Let's say, for instance, let's try to help children who are bouncing in and out of the hospital with asthma. After identifying the problem, they then move on to that second step, and they say, let's identify the root cause. Now, a root cause analysis, in healthcare, usually says, well, let's look at your genes, let's look at how you're behaving. Maybe you're not eating healthy enough. Eat healthier. It's a pretty simplistic approach to root cause analyses. It turns out, it doesn't really work when we just limit ourselves that worldview. The root cause analysis that an upstreamist brings to the table is to say, let's look at the living and the working conditions in your life. Perhaps, for children with asthma, it's what's happening in their home, or perhaps they live close to a freeway with major air pollution that triggers their asthma. And perhaps that's what we should mobilize our resources to address, because that third element, that third part of the process, is that next critical part of what upstreamists do. They mobilize the resources to create a solution, both within the clinical system, and then by bringing in people from public health, from other sectors, lawyers, whoever is willing to play ball, let's bring in to create a solution that makes sense, to take those patients who actually have clinical problems and address their root causes together by linking them to the resources you need. It's clear to me that there are so many stories of upstreamists who are doing remarkable things. The problem is that there's just not nearly enough of them out there. By some estimates, we need one upstreamist for every 20 to 30 clinicians in the healthcare system. In the U.S., for instance, that would mean that we need 25,000 upstreamists by the year 2020. But we only have a few thousand upstreamists out there right now, by all accounts, and that's why, a few years ago, my colleagues and I said, you know what, we need to train and make more upstreamists.
працюємо, В даний момент це дуже велика проблема, тому що її наслідком є наступне питання: чия це відповідальність? Таким чином, я підходжу до своєї третьої думки, третьої відповіді на важливе запитання Вероніки. Однією з причин нашої парадоксальної ситуації є те, що в нас недостатньо людей, які пливуть проти течії, в системі охорони здоров'я. Катастрофічно не вистачає третього друга, який з'ясує, через кого чи через що діти падають у воду. Є багато людей, що пливуть проти течії, я мав честь з багатьма з них познайомитись, в Лос-Анджелесі й інших куточках країни і світу, і, важливо зазначити, що іноді це - лікарі, але не обов'язково. Це можуть бути медсестри, інші працівники клінік, доглядальниці, соціальні працівники. Немає значення, який науковий ступінь додають до їхнього імені. Важливіше те, що вони всі, схоже, мають здатність впроваджувати процес, який трансформує їхню допомогу, їхню медичну практику. Цей процес досить простий, В ньому є три складові. По-перше, вони сідають і кажуть: з'ясуймо клінічну проблему серед певної групи пацієнтів. Наприклад, скажімо, ми спробуємо допомогти дітям, які багато часу проводять в лікарні через астму. Визначивши проблему, вони переходять на другий етап, і кажуть: встановімо основну причину. В системі охорони здоров'я аналіз основної причини зазвичай полягає в наступному: ми аналізуємо ваші гени, вашу поведінку. Можливо, ваше харчування недостатньо корисне. Харчуйтесь краще. Це досить спрощений підхід до аналізу основних причин. Виявляється, він насправді не працює, коли ми обмежуємо себе таким кругозором. Аналіз причин, який пропонує фахівець, що пливе проти течії, зводиться до того, щоб сказати, наприклад: проаналізуймо ваші побутові умови. Можливо, у випадку з дітьми, хворими на астму, це щось у їхньому домі, або вони живуть близько до магістралі, і повітря там дуже забруднене, і це спричиняє астму. Можливо, нам слід мобілізувати ресурси для роботи з цією проблемою, тому що цей третій елемент, третя частина процесу є вирішальною в роботі таких фахівців. Вони мобілізують ресурси для вирішення проблеми в межах лікарняної системи, а потім залучають людей зі сфери громадського здоров'я, інших секторів, адвокатів, всіх, хто хоче брати в цьому участь, залучімо їх, щоб знайти раціональне рішення, об'єднати пацієнтів, які мають клінічні проблеми, і разом аналізувати наявні основні причини з залученням необхідних ресурсів. Для мене очевидно, що є дуже багато історій про людей з цим підходом, які роблять визначні речі. Проблема в тому, що цих людей надто мало. За деякими підрахунками, потрібен один такий працівник на кожні 20-30 чоловік персоналу клінік в системі охорони здоров'я. В США це означає, що нам потрібно буде 25 000 людей, які практикують зворотній підхід, до 2020 року. Але зараз у нас є лише кілька тисяч, судячи з усього, і саме тому кілька років тому я і мої колеги казали: знаєте, нам потрібно готувати більше людей, що практикують зворотній підхід. Тому ми
So we decided to start an organization called Health Begins, and Health Begins simply does that: We train upstreamists. And there are a lot of measures that we use for our success, but the main thing that we're interested in is making sure that we're changing the sense of confidence, that "don't ask, don't tell" metric among clinicians. We're trying to make sure that clinicians, and therefore their systems that they work in have the ability, the confidence to address the problems in the living and working conditions in our lives. We're seeing nearly a tripling of that confidence in our work.
вирішили заснувати організацію "Здоров'я починається", і вона займається саме цим: ми готуємо фахівців, які боротимуться з причинами хвороб. Для нашого успіху ми використовуємо багато методів, але найбільше ми прагнемо зміцнити впевненість, змінити підхід "не запитуй і не кажи" персоналу клінік. Ми намагаємось забезпечити, щоб вони, а значить, і системи,в яких вони працюють, мали вміння і впевненість працювати з проблемами, наявними в наших побутових умовах. Ми зафіксували, що впевненість у нашій праці майже потроїлась.
It's remarkable, but I'll tell you the most compelling part of what it means to be working with upstreamists to gather them together. What is most compelling is that every day, every week, I hear stories just like Veronica's. There are stories out there of Veronica and many more like her, people who are coming to the healthcare system and getting a glimpse of what it feels like to be part of something that works, a health care system that stops bouncing you back and forth but actually improves your health, listens to you who you are, addresses the context of your life, whether you're rich or poor or middle class.
Це вражає, але я розповім вам, що найбільше захоплює, коли працюєш над об'єднанням зусиль фахівців зворотнього підходу. Найбільше вражає те, що щодня, щотижня я чую історії, схожі на історію Вероніки. Є багато історій про Вероніку і багатьох інших, схожих на неї, людей, що звертаються до системи охорони здоров'я і бачать, як це - бути частиною механізму, який працює, системи охорони здоров'я, яка не відправляє вас по колу, а покращує стан вашого здоров'я, вислуховує, звертає увагу на контекст, в якому ви живете, ваше матеріальне становище.
These stories are compelling because not only do they tell us that we're this close to getting the healthcare system that we want, but that there's something that we can all do to get there. Doctors and nurses can get better at asking about the context of patients' lives, not simply because it's better bedside manner, but frankly, because it's a better standard of care. Healthcare systems and payers can start to bring in public health agencies and departments and say, let's look at our data together. Let's see if we can discover some patterns in our data about our patients' lives and see if we can identify an upstream cause, and then, as importantly, can we align the resources to be able to address them? Medical schools, nursing schools, all sorts of health professional education programs can help by training the next generation of upstreamists. We can also make sure that these schools certify a backbone of the upstream approach, and that's the community health worker. We need many more of them in the healthcare system if we're truly going to have it be effective, to move from a sickcare system to a healthcare system. But finally, and perhaps most importantly, what do we do? What do we do as patients? We can start by simply going to our doctors and our nurses, to our clinics, and asking, "Is there something in where I live and where I work that I should be aware of?" Are there barriers to health that I'm just not aware of, and more importantly, if there are barriers that I'm surfacing, if I'm coming to you and I'm saying I think have a problem with my apartment or at my workplace or I don't have access to transportation, or there's a park that's way too far, so sorry doctor, I can't take your advice to go and jog, if those problems exist, then doctor, are you willing to listen? And what can we do together to improve my health where it begins?
Ці історії захоплюють, тому що вони не тільки демонструють, що ми дуже близько до системи охорони здоров'я, яку хочемо мати, а й що ми всі можемо щось для цього зробити. Лікарі й медсестри можуть більш кваліфіковано розпитувати пацієнтів про їхній контекст не тільки заради ввічливості, а й тому, що це кращий стандарт лікування. Система охорони здоров'я і ті, хто її фінансує, можуть залучати агенції з охорони здоров'я і департаменти й казати: подивімось разом на наявну в нас інформацію. Подивімось, чи є в даних про життя наших пацієнтів якісь закономірності, чи зможемо ми встановити причини хвороби, і, що важливо, об'єднати ресурси, щоб боротись з ними? Медичні школи, школи медсестер, всі програми професійної підготовки фахівців можуть допомогти, готуючи наступне покоління людей з новим підходом до лікування. Ми можемо забезпечити, щоб ці школи сертифікували кістяк зворотнього підходу, тобто працівників сфери громадського здоров'я. Нам в системі охорони здоров'я їх потрібно набагато більше, якщо ми хочемо, щоб вона була ефективною, перейти від системи догляду за хворими до системи, що охороняє здоров'я. Нарешті, мабуть, найважливіше: що робити нам, пацієнтам? Ми можемо почати з того, щоб, відвідуючи лікарів і медсестер в наших клініках, запитувати: "Чи є щось там, де я живу і працюю, що слід мати на увазі?" Чи існують якісь перешкоди на шляху до здоров'я, про які я не знаю, і, що ще важливіше, якщо я стикаюсь з перешкодами, коли я приходжу до вас і кажу: здається, в мене проблема з квартирою чи на робочому місці, або я не маю доступу до транспорту, або парк надто далеко, тому вибачте, лікарю, але я не можу скористатись вашою порадою робити пробіжки, якщо існують ці проблеми, тоді, лікарю, чи захочете ви мене вислухати? І що ми разом можемо зробити для покращення здоров'я там, де воно починається?
If we're all able to do this work, doctors and healthcare systems, payers, and all of us together, we'll realize something about health. Health is not just a personal responsibility or phenomenon. Health is a common good. It comes from our personal investment in knowing that our lives matter, the context of where we live and where we work, eat, and sleep, matter, and that what we do for ourselves, we also should do for those whose living and working conditions again, can be hard, if not harsh. We can all invest in making sure that we improve the allocation of resources upstream, but at the same time work together and show that we can move healthcare upstream. We can improve health where it begins.
Якщо ми зможемо зробити те, що від нас вимагається, лікарі і системи охорони здоров'я, платники, всі ми разом, ми зрозуміємо щось про здоров'я. Здоров'я - це не лише персональна відповідальність чи персональне явище. Здоров'я - це суспільне благо. Воно залежить від нашого персонального внеску в усвідомлення,що наші життя важливі, контекст, в якому ми живемо і працюємо, їмо і спимо, важливий, і що те, що ми робимо для себе, ми повинні також робити для тих, чиї побутові умови, знову ж таки, бувають важкими, або навіть скрутними. Ми всі можемо зробити внесок в контроль за тим, щоб ресурси скеровувались на вивчення причин виникнення хвороб, але в той же час ми можемо працювати разом і демонструвати, що ми здатні спрямувати охорону здоров'я до витоків хвороб. Ми можемо зміцнити здоров'я там, де воно починається.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)