For over a decade as a doctor, I've cared for homeless veterans, for working-class families. I've cared for people who live and work in conditions that can be hard, if not harsh, and that work has led me to believe that we need a fundamentally different way of looking at healthcare. We simply need a healthcare system that moves beyond just looking at the symptoms that bring people into clinics, but instead actually is able to look and improve health where it begins. And where health begins is not in the four walls of a doctor's office, but where we live and where we work, where we eat, sleep, learn and play, where we spend the majority of our lives.
Fiind doctor de peste un deceniu, am îngrijit veterani fără adăpost, familii din clasa muncitoare şi persoane ce trăiesc şi muncesc în condiţii grele sau chiar aspre. Acestă muncă m-a facut să cred că avem nevoie de un mod total diferit de abordare a sănătăţii. Avem nevoie de un sistem ce nu se opreşte doar la simptomele ce-i aduc pe oameni în clinică, ci care poate privi şi îmbunăţăţi sănătatea de la radăcină. Sănătatea nu începe între cei patru pereţi din cabinetul doctorului, ci acolo unde locium, muncim, mâncăm, dormim, învăţăm şi ne jucăm. Acolo unde ne petrecem cea mai mare parte a vieţii.
So what does this different approach to healthcare look like, an approach that can improve health where it begins? To illustrate this, I'll tell you about Veronica. Veronica was the 17th patient out of my 26-patient day at that clinic in South Central Los Angeles. She came into our clinic with a chronic headache. This headache had been going on for a number of years, and this particular episode was very, very troubling. In fact, three weeks before she came to visit us for the first time, she went to an emergency room in Los Angeles. The emergency room doctors said, "We've run some tests, Veronica. The results are normal, so here's some pain medication, and follow up with a primary care doctor, but if the pain persists or if it worsens, then come on back."
Cum arată această nouă abordare ce poate îmbunătăţi sănătatea de la rădăcină? Pentru a ilustra vă voi spune povestea Veronicăi. Veronica a fost a 17-a pacientă dintr-un total zilnic de 26 dintr-o clinică din Los Angeles. A venit cu o durere cronică de cap. Durerea persista de mai mulţi ani şi ne punea mari probleme. Cu trei săptămâni înainte să vină la noi fusese la camera de urgenţe din Los Angeles. Doctorii de gardă i-au spus: "Veronica, am făcut câteva teste. Rezultatele sunt normale. Ia aceste analgezice, continuă să consulţi medicul de familie, iar dacă durerea persistă sau se înrăutăţeşte revino la noi.
Veronica followed those standard instructions and she went back. She went back not just once, but twice more. In the three weeks before Veronica met us, she went to the emergency room three times. She went back and forth, in and out of hospitals and clinics, just like she had done in years past, trying to seek relief but still coming up short. Veronica came to our clinic, and despite all these encounters with healthcare professionals, Veronica was still sick.
Veronica a urmat acele instrucţiuni şi a revenit. A revenit de 2 ori. În cele trei săptămâni înainte să vină la noi a fost la urgenţe de 3 ori. Pleca şi se întorcea în spitale şi clinici, la fel cum făcuse în anii anteriori, încercând să se vindece, dar revenea de fiecare dată. Veronica a venit în clinica noastră și în ciuda tuturor consultațiilor specialiștilor era tot bolnavă.
When she came to our clinic, though, we tried a different approach. Our approach started with our medical assistant, someone who had a GED-level training but knew the community. Our medical assistant asked some routine questions. She asked, "What's your chief complaint?" "Headache." "Let's get your vital signs" — measure your blood pressure and your heart rate, but let's also ask something equally as vital to Veronica and a lot of patients like her in South Los Angeles. "Veronica, can you tell me about where you live? Specifically, about your housing conditions? Do you have mold? Do you have water leaks? Do you have roaches in your home?" Turns out, Veronica said yes to three of those things: roaches, water leaks, mold. I received that chart in hand, reviewed it, and I turned the handle on the door and I entered the room.
Când a venit la noi am încercat o altă abordare. Am început cu asistenta medicală, care avea doar o pregătire generală, dar cunoştea comunitatea. Aceasta a pus întrebări de rutină. A întrebat: "Ce te doare?" "Mă doare capul." "Să-ţi măsurăm semnele vitale, tensiunea arterială şi pulsul.” Dar am întrebat-o ceva la fel de vital pentru Veronica şi pentru alţii ca ea din South Los Angeles. „Veronica, îmi poţi spune unde locuieşti? Care sunt condiţiile? Aveţi mucegai? Scurgeri de apă? Aveţi gândaci de bucătărie?" Veronica a răspuns afirmativ la 3 dintre ele: gândaci, scurgeri de apă, mucegai. Am primit fişa, am analizat-o, am pus mâna pe clanţă şi am intrat în cameră.
You should understand that Veronica, like a lot of patients that I have the privilege of caring for, is a dignified person, a formidable presence, a personality that's larger than life, but here she was doubled over in pain sitting on my exam table. Her head, clearly throbbing, was resting in her hands. She lifted her head up, and I saw her face, said hello, and then I immediately noticed something across the bridge of her nose, a crease in her skin. In medicine, we call that crease the allergic salute. It's usually seen among children who have chronic allergies. It comes from chronically rubbing one's nose up and down, trying to get rid of those allergy symptoms, and yet, here was Veronica, a grown woman, with the same telltale sign of allergies. A few minutes later, in asking Veronica some questions, and examining her and listening to her, I said, "Veronica, I think I know what you have. I think you have chronic allergies, and I think you have migraine headaches and some sinus congestion, and I think all of those are related to where you live." She looked a little bit relieved, because for the first time, she had a diagnosis, but I said, "Veronica, now let's talk about your treatment. We're going to order some medications for your symptoms, but I also want to refer you to a specialist, if that's okay."
Trebuie să înţelegeţi că Veronica, la fel ca mulţi pacienţi pe care i-am îngrijit, e o persoană respectabilă, o prezenţă formidabilă, cu o personalitate deosebită, dar iat-o încrâncenată de durere pe masa mea de examinări. Capul îi tremura sprijinit pe mâini. Şi-a ridicat capul, i-am vazut faţa, am salutat-o şi imediat am observat că la nivelul nasului avea o adâncitură în piele. Medical, ăsta e un semn de alergie. E obsevat des la copiii cu alergii cronice. Provine de la frecarea repetată a nasului în încercarea de a scăpa de simptomele alergiei. Totuşi, Veronica, o femeie matură, avea aceleaşi semne de alergie. Câteva minute mai târziu, după câteva întrebări, am examinat-o şi am ascultat-o, i-am spus: „Veronica, cred că ştiu ce ai. Cred că ai o alergie cronică, migrene şi o congestie a sinusurilor. Cred că toate astea au legătură cu mediul în care locuieşti." Părea oarecum eliberată căci avea un diagnostic în sfârșit. Apoi i-am spus: „Să vorbim despre tratament. Voi prescrie câteva medicamente pentru simptome, dar vreau să te trimit la un specialist, dacă eşti de acord."
Now, specialists are a little hard to find in South Central Los Angeles, so she gave me this look, like, "Really?" And I said, "Veronica, actually, the specialist I'm talking about is someone I call a community health worker, someone who, if it's okay with you, can come to your home and try to understand what's going on with those water leaks and that mold, trying to help you manage those conditions in your housing that I think are causing your symptoms, and if required, that specialist might refer you to another specialist that we call a public interest lawyer, because it might be that your landlord isn't making the fixes he's required to make."
Specialiştii sunt cam greu de găsit în Los Angeles, aşa că m-a privit uimită: „Serios?" Am zis: „Veronica, specialistul de care vorbesc e ceea ce eu numesc lucrător în sănătatea comunităţii. E cineva care, cu acordul tău, vine în casa ta şi analizează ce se întâmplă cu scurgerile de apă, cu mucegaiul, te ajută să repari problemele din casă care-ţi cauzează simptomele şi dacă-i nevoie, îți poate trimite alt specialist, supranumit avocat pentru interesul public, deoarece e posibil ca gazda ta să nu fi făcut reparaţiile necesare."
Veronica came back in a few months later. She agreed to all of those treatment plans. She told us that her symptoms had improved by 90 percent. She was spending more time at work and with her family and less time shuttling back and forth between the emergency rooms of Los Angeles. Veronica had improved remarkably. Her sons, one of whom had asthma, were no longer as sick as they used to be. She had gotten better, and not coincidentally, Veronica's home was better too.
Veronica a revenit câteva luni mai târziu. A fost de acord cu toate metodele de tratament. A spus că simptomele s-au îmbunătăţit cu 90%. Petrecea mai mult timp la serviciu şi cu familia şi mai puţin în sălile de urgenţe din Los Angeles. Veronica şi-a revenit remarcabil. Fii săi, unul suferind de astm, nu mai erau la fel de bolnavi ca înainte. I-a fost mai bine şi nu întâmplător, casa Veronicăi devenise mai bună.
What was it about this different approach we tried that led to better care, fewer visits to the E.R., better health? Well, quite simply, it started with that question: "Veronica, where do you live?" But more importantly, it was that we put in place a system that allowed us to routinely ask questions to Veronica and hundreds more like her about the conditions that mattered in her community, about where health, and unfortunately sometimes illness, do begin in places like South L.A. In that community, substandard housing and food insecurity are the major conditions that we as a clinic had to be aware of, but in other communities it could be transportation barriers, obesity, access to parks, gun violence.
Ce a făcut ca din această abordare să rezulte o îngrijire mai bună, mai puţine vizite la camera de urgenţe, o sănătate îmbunătăţită? Simplu. A început cu întrebarea: „Veronica, unde locuieşti?" Dar și mai important a fost că am stabilit un sistem care ne-a permis să punem des întrebări Veronicăi şi altor sute ca ea, despre condiţiile importante din comunităţile lor, unde sănătatea, şi, din nefericire, uneori bolile îşi au originea, locuri ca South Los Angeles. În acea comunitate, condiţiile precare de locuit şi alimentaţia erau aspecte majore pe care clinica trebuia să le știe. În alte comunităţi ar putea fi: lipsa transportului, obezitatea, accesul în parcuri, violenţa armată.
The important thing is, we put in place a system that worked, and it's an approach that I call an upstream approach. It's a term many of you are familiar with. It comes from a parable that's very common in the public health community. This is a parable of three friends. Imagine that you're one of these three friends who come to a river. It's a beautiful scene, but it's shattered by the cries of a child, and actually several children, in need of rescue in the water. So you do hopefully what everybody would do. You jump right in along with your friends. The first friend says, I'm going to rescue those who are about to drown, those at most risk of falling over the waterfall. The second friends says, I'm going to build a raft. I'm going to make sure that fewer people need to end up at the waterfall's edge. Let's usher more people to safety by building this raft, coordinating those branches together. Over time, they're successful, but not really, as much as they want to be. More people slip through, and they finally look up and they see that their third friend is nowhere to be seen. They finally spot her. She's in the water. She's swimming away from them upstream, rescuing children as she goes, and they shout to her, "Where are you going? There are children here to save." And she says back, "I'm going to find out who or what is throwing these children in the water." In healthcare, we have that first friend — we have the specialist, we have the trauma surgeon, the ICU nurse, the E.R. doctors. We have those people that are vital rescuers, people you want to be there when you're in dire straits. We also know that we have the second friend — we have that raft-builder. That's the primary care clinician, people on the care team who are there to manage your chronic conditions, your diabetes, your hypertension, there to give you your annual checkups, there to make sure your vaccines are up to date, but also there to make sure that you have a raft to sit on and usher yourself to safety. But while that's also vital and very necessary, what we're missing is that third friend. We don't have enough of that upstreamist. The upstreamists are the health care professionals who know that health does begin where we live and work and play, but beyond that awareness, is able to mobilize the resources to create the system in their clinics and in their hospitals that really does start to approach that, to connect people to the resources they need outside the four walls of the clinic.
Important e că am stabilit un sistem care a funcţionat, o metodă pe care o numesc abordare în amonte. E un termen familiar. Vine de la o parabolă cunoscută în comunitatea sănătăţii publice. Parabola celor trei prieteni. Imaginaţi-vă că sunteţi unul dintre prieteni şi ajungeți la un râu. E o scenă frumoasă, dar întreruptă de plânset de copil. În apă sunt câţiva copii ce trebuie salvaţi. Faceți ceea ce-i firesc. Săriți toți în apă să-i salvaţi. Primul prieten spune: Îi voi salva pe cei ce se înecă, care riscă să cadă în cascadă. Al doilea spune: Voi construi o plută. Mă voi asigura că ajung cât mai puţini la marginea cascadei. Să salvăm cât mai mulţi construind o plută, coordonând aceste două metode. Cu timpul au reușit, dar nu cât şi-ar fi dorit. Mulţi cădeau încă în cascadă. Apoi au văzut că al treilea prieten lipsea. Îl văd într-un final. E în apă, înoatând în amonte, salvând copiii pe masură ce-i găsea. Ceilalţi întreabă: „Unde mergi? Sunt copii de salvat aici." El răspunde: „Vreau să aflu cine sau ce îi aruncă pe aceşti copii în apă." În îngrijirea sănătăţii, îl avem pe primul prieten avem specialiştii, chirurgi traumatologi, asistenta de terapie intensivă doctorii de la urgență. Îi avem salvatorii esenţiali, oameni pe care-i vrei când eşti în mare încurcătură. Ştim că îl avem şi pe al doilea prieten costructorul de plute: doctorul de familie, oamenii care vă tratează bolile cronice, diabetul, hipertensiunea, vă fac verificările anuale, se asigură că v-aţi vaccinat, dar şi că aveţi o plută să vă ducă în siguranţă la ţărm. E vital şi necesar, dar ne lipseşte al treilea prieten. Nu sunt destui în amonte. Aceştia sunt medicii care ştiu că sănătatea începe acolo unde locuim, lucrăm şi ne jucăm şi sunt capabili să mobilizeze resursele pentru a crea acest sistem în clinici şi spitale, încercând să conecteze oamenii cu resursele de care au nevoie din afara clinicilor.
Now you might ask, and it's a very obvious question that a lot of colleagues in medicine ask: "Doctors and nurses thinking about transportation and housing? Shouldn't we just provide pills and procedures and just make sure we focus on the task at hand?" Certainly, rescuing people at the water's edge is important enough work. Who has the time? I would argue, though, that if we were to use science as our guide, that we would find an upstream approach is absolutely necessary. Scientists now know that the living and working conditions that we all are part of have more than twice the impact on our health than does our genetic code, and living and working conditions, the structures of our environments, the ways in which our social fabric is woven together, and the impact those have on our behaviors, all together, those have more than five times the impact on our health than do all the pills and procedures administered by doctors and hospitals combined. All together, living and working conditions account for 60 percent of preventable death.
Veţi pune o întrebare evidentă pe care mulţi colegi mi-au adresat-o: „Doctorii şi asistentele să se gândescă la transport şi locuinţe? Nu-i destul să prescriem pastile şi proceduri, să ne concentrăm pe simptome?" Să salvezi oamenii de la marginea cascadei e cu siguraţă o muncă importantă. Cine are timp? Dar dacă adoptăm ştiinţa drept ghid, vom găsi abordarea în amonte absolut necesară. Oamenii de ştiinţă ştiu acum că mediul de trai şi muncă din care facem cu toţii parte, au un impact de două ori mai mare asupra sănătăţii decât codul genetic. Condiţiile de trai şi muncă, structura mediului, modul în care ţesătura socială e împletită, şi efectul pe care-l au asupra deprinderilor, împreună au un impact de cinci ori mai mare asupra sănătăţii, decât toate pastilele şi procedurile medicale la un loc. La un loc, modul de trai şi condiţiile de muncă, cauzează 60% din decesele ce pot fi prevenite.
Let me give you an example of what this feels like. Let's say there was a company, a tech startup that came to you and said, "We have a great product. It's going to lower your risk of death from heart disease." Now, you might be likely to invest if that product was a drug or a device, but what if that product was a park? A study in the U.K., a landmark study that reviewed the records of over 40 million residents in the U.K., looked at several variables, controlled for a lot of factors, and found that when trying to adjust the risk of heart disease, one's exposure to green space was a powerful influence. The closer you were to green space, to parks and trees, the lower your chance of heart disease, and that stayed true for rich and for poor. That study illustrates what my friends in public health often say these days: that one's zip code matters more than your genetic code. We're also learning that zip code is actually shaping our genetic code. The science of epigenetics looks at those molecular mechanisms, those intricate ways in which our DNA is literally shaped, genes turned on and off based on the exposures to the environment, to where we live and to where we work. So it's clear that these factors, these upstream issues, do matter. They matter to our health, and therefore our healthcare professionals should do something about it. And yet, Veronica asked me perhaps the most compelling question I've been asked in a long time. In that follow-up visit, she said, "Why did none of my doctors ask about my home before? In those visits to the emergency room, I had two CAT scans, I had a needle placed in the lower part of my back to collect spinal fluid, I had nearly a dozen blood tests. I went back and forth, I saw all sorts of people in healthcare, and no one asked about my home."
Să vă dau un exemplu. Să spunem că o companie vine şi spune: „Avem un produs grozav. Va micşora riscul de a suferi de boli de inimă." Veţi investi cu siguranţă dacă produsul e un medicament sau un dispozitiv, dar dacă e un parc? Un studiu din Marea Britanie a analizat arhivele a peste 40 de milioane de cetăţeni. Au căutat câteva variabile, controlate de mulţi factori şi au aflat că în încercarea de-a controla riscul de a suferi de boli de inimă, expunerea la spaţii verzi are influenţă mare. Cu cât eşti mai aproape de spaţii verzi, parcuri şi copaci, cu atât e mai mic riscul de a face o boală cardiacă. E valabil pentru săraci, cât şi pentru bogaţi. Studiul arată ceea ce deseori spun prietenii mei din sănătatea publică: codul poştal e mai important decât codul genetic. Ştim că acesta modelează codul genetic. Epigenetica observă mecanismele moleculare, căile complexe prin care e modelat ADN-ul. Genele se activează şi dezactivează prin expunerea la mediu, locul unde trăieşti şi munceşti. E clar că aceşti factori, aceste probleme primare contează. Contează pentru sănătate, deci profesioniştii ar trebui să le ia în considerare. Veronica m-a întrebat poate cea mai fascinantă întrebare din ultimul timp. La următoarea vizită mi-a spus: „De ce niciun doctor nu m-a întrebat unde locuiesc? În acele vizite la camera de urgenţe am făcut două radiografii, mi-a fost înfipt un ac în zona lombară pentru colectare de lichid spinal, mi-au făcut o duzină de teste de sânge. M-au consultat tot genul de specialiști şi niciunul n-a întrebat cum locuiesc."
The honest answer is that in healthcare, we often treat symptoms without addressing the conditions that make you sick in the first place. And there are many reasons for that, but the big three are first, we don't pay for that. In healthcare, we often pay for volume and not value. We pay doctors and hospitals usually for the number of services they provide, but not necessarily on how healthy they make you. That leads to a second phenomenon that I call the "don't ask, don't tell" approach to upstream issues in healthcare. We don't ask about where you live and where you work, because if there's a problem there, we don't know what to tell you. It's not that doctors don't know these are important issues. In a recent survey done in the U.S. among physicians, over 1,000 physicians, 80 percent of them actually said that they know that their patients' upstream problems are as important as their health issues, as their medical problems, and yet despite that widespread awareness of the importance of upstream issues, only one in five doctors said they had any sense of confidence to address those issues, to improve health where it begins. There's this gap between knowing that patients' lives, the context of where they live and work, matters, and the ability to do something about it in the systems in which we work.
Răspunsul onest e că deseori tratăm simptomele fără să analizăm condiţiile care au cauzat boala. Sunt multe motive, dar principalele trei sunt: nu plătim pentru acest lucru. De obicei plătim pentru volum şi nu pentru valoare. Plătim doctorii şi spitalele după numărul de servicii oferite, dar nu pentru cât de sănătoşi ne fac. Asta duce la un alt fenomen pe care-l numesc abordarea „nu întreba, nu răspunde" la întrebări despre cauzele din amonte. Nu întrebăm unde locuiţi şi lucraţi deoarece dacă există o problemă, nu ştim ce să vă spunem. Nu înseamnă că doctorii nu ştiu că astea sunt importante. Într-un sondaj făcut în S.U.A., din 1.000 de medici 80% au răspuns că ştiu că problemele primare ale pacienţilor sunt la fel de importante ca problemele medicale. În ciuda acestei conştientizări răspândite a importanţei problemelor primare, doar 1 din 5 doctori a răspuns că îndrăznește să abordeze aceste probleme pentru a îmbunătăţi sănătatea de la rădăcină. Există o prăpastie între a şti că mediul de viaţă al pacientului contează şi abilitatea de a face ceva în sistemul în care lucrăm.
This is a huge problem right now, because it leads them to this next question, which is, whose responsibility is it? And that brings me to that third point, that third answer to Veronica's compelling question. Part of the reason that we have this conundrum is because there are not nearly enough upstreamists in the healthcare system. There are not nearly enough of that third friend, that person who is going to find out who or what is throwing those kids in the water. Now, there are many upstreamists, and I've had the privilege of meeting many of them, in Los Angeles and in other parts of the country and around the world, and it's important to note that upstreamists sometimes are doctors, but they need not be. They can be nurses, other clinicians, care managers, social workers. It's not so important what specific degree upstreamists have at the end of their name. What's more important is that they all seem to share the same ability to implement a process that transforms their assistance, transforms the way they practice medicine. That process is a quite simple process. It's one, two and three. First, they sit down and they say, let's identify the clinical problem among a certain set of patients. Let's say, for instance, let's try to help children who are bouncing in and out of the hospital with asthma. After identifying the problem, they then move on to that second step, and they say, let's identify the root cause. Now, a root cause analysis, in healthcare, usually says, well, let's look at your genes, let's look at how you're behaving. Maybe you're not eating healthy enough. Eat healthier. It's a pretty simplistic approach to root cause analyses. It turns out, it doesn't really work when we just limit ourselves that worldview. The root cause analysis that an upstreamist brings to the table is to say, let's look at the living and the working conditions in your life. Perhaps, for children with asthma, it's what's happening in their home, or perhaps they live close to a freeway with major air pollution that triggers their asthma. And perhaps that's what we should mobilize our resources to address, because that third element, that third part of the process, is that next critical part of what upstreamists do. They mobilize the resources to create a solution, both within the clinical system, and then by bringing in people from public health, from other sectors, lawyers, whoever is willing to play ball, let's bring in to create a solution that makes sense, to take those patients who actually have clinical problems and address their root causes together by linking them to the resources you need. It's clear to me that there are so many stories of upstreamists who are doing remarkable things. The problem is that there's just not nearly enough of them out there. By some estimates, we need one upstreamist for every 20 to 30 clinicians in the healthcare system. In the U.S., for instance, that would mean that we need 25,000 upstreamists by the year 2020. But we only have a few thousand upstreamists out there right now, by all accounts, and that's why, a few years ago, my colleagues and I said, you know what, we need to train and make more upstreamists.
În prezent e o mare problemă, deoarece urmează a doua întrebare: a cui e responsabilitatea? Asta mă aduce la al treilea punct, al treilea răspuns la întrebarea Veronicăi. Avem în parte această problemă pentru că nu sunt destui profileri în sistemul de sănătate. Lipseşte al treilea prieten, cel care vrea să afle cine sau ce-i aruncă pe copii în apă. Acum avem mulţi profileri şi am avut privilegiul să întâlnesc pe mulţi dintre ei în Los Angeles, în alte locuri din ţără şi în întreaga lume. E important de menţionat că profilerii sunt uneori doctori, dar nu-i necesar. Pot fi asistente, alţi clinicieni, manageri sau asistenţi sociali. Nu e importantă profesia de bază a profilerului. E mai important ca ei să aibă abilitatea de a implementa un proces ce transformă asistenţa lor, modul în care practică medicina. Procesul e simplu. Are trei subpuncte. Prima dată stau și identifică problema clinică dintr-un set de pacienţi. Să spunem că încercăm să ajutăm copiii ce se internează repetat în spitale pentru că suferă de astm. După ce identifică problema, trec la următorul pas identificarea cauzei originare. În sistemul de sănătate actual aceasta se face analizând genele, obiceiurile. Poate nu mănânci destul de sănătos. Mănâncă mai sănătos. E o abordare simplistă a cauzei. Se pare că nu avem destul succes dacă ne limităm la această viziune. Analiza pe care o face un profiler se uită la condiţiile de trai şi de muncă din viaţa ta. Poate că pentru copiii cu astm cauza e în locuinţa lor. Poate locuiesc lângă o autostradă şi aerul poluat declanşează astmul. Poate ar trebui să folosim resursele în această direcţie, deoarece a treia parte a procesului e cea mai importantă. Mobilizează resursele pentru crearea unei soluţii în clinică, dar şi aducând personal din sistemul public de sănătate, din alte sectoare, avocaţi, oricine doreşte să ajute la crearea unei soluţii. Ajută pacienţii cu probleme clinice abordând rădăcina problemei prin conectarea cu resursele necesare. Sunt convis că sunt multe poveşti cu profileri care fac lucruri remarcabile. Problema e că nu sunt destui. După unele estimări, avem nevoie de un profiler pentru fiecare 20-30 de clinicieni din sistemul de sănătate. Înseamnă că în S.U.A. avem nevoie de 25.000 până în anul 2020. Dar avem doar câteva mii în prezent. Din această cauză, acum câţiva ani, împreună cu colegii mei am hotărât să formăm mai mulţi profileri.
So we decided to start an organization called Health Begins, and Health Begins simply does that: We train upstreamists. And there are a lot of measures that we use for our success, but the main thing that we're interested in is making sure that we're changing the sense of confidence, that "don't ask, don't tell" metric among clinicians. We're trying to make sure that clinicians, and therefore their systems that they work in have the ability, the confidence to address the problems in the living and working conditions in our lives. We're seeing nearly a tripling of that confidence in our work.
Am decis să formăm o organizaţie pe care am numit-o Health Begins. Prin Health Begins asta facem: formăm profileri. Sunt mulţi indicatori pentru succes, dar în principal suntem interesaţi să ne asigurăm că schimbăm simţul încrederii, acel „nu întreba, nu răspunde". Încercăm să ne asigurăm că clinicienii şi sistemul în care lucrează, au abilitatea şi încrederea să abordeze neregulile din mediul nostru de trai şi muncă. Observăm o triplare a încrederii în munca noastră.
It's remarkable, but I'll tell you the most compelling part of what it means to be working with upstreamists to gather them together. What is most compelling is that every day, every week, I hear stories just like Veronica's. There are stories out there of Veronica and many more like her, people who are coming to the healthcare system and getting a glimpse of what it feels like to be part of something that works, a health care system that stops bouncing you back and forth but actually improves your health, listens to you who you are, addresses the context of your life, whether you're rich or poor or middle class.
E remarcabil. Dar vă voi spune cea mai fascinată parte a ceea ce înseamnă să lucrezi cu profileri adunaţi într-un singur loc. E fascinant că în fiecare zi, în fiecare săptămână, aud poveşti ca a Veronicăi. Există poveşti ca a Veronicăi şi multe altele asemănătoare. Oameni care apelează la sistemul de sănătate şi văd ce însemnă să faci parte din ceva ce funcţionează. Un sistem de sănătate care nu te pasează între spitale, ci îţi îmbunătăţeşte sănătatea, ascultă cine eşti, ameliorează contextul vieţii tale, indiferent dacă eşti bogat, sărac sau din clasa de mijloc.
These stories are compelling because not only do they tell us that we're this close to getting the healthcare system that we want, but that there's something that we can all do to get there. Doctors and nurses can get better at asking about the context of patients' lives, not simply because it's better bedside manner, but frankly, because it's a better standard of care. Healthcare systems and payers can start to bring in public health agencies and departments and say, let's look at our data together. Let's see if we can discover some patterns in our data about our patients' lives and see if we can identify an upstream cause, and then, as importantly, can we align the resources to be able to address them? Medical schools, nursing schools, all sorts of health professional education programs can help by training the next generation of upstreamists. We can also make sure that these schools certify a backbone of the upstream approach, and that's the community health worker. We need many more of them in the healthcare system if we're truly going to have it be effective, to move from a sickcare system to a healthcare system. But finally, and perhaps most importantly, what do we do? What do we do as patients? We can start by simply going to our doctors and our nurses, to our clinics, and asking, "Is there something in where I live and where I work that I should be aware of?" Are there barriers to health that I'm just not aware of, and more importantly, if there are barriers that I'm surfacing, if I'm coming to you and I'm saying I think have a problem with my apartment or at my workplace or I don't have access to transportation, or there's a park that's way too far, so sorry doctor, I can't take your advice to go and jog, if those problems exist, then doctor, are you willing to listen? And what can we do together to improve my health where it begins?
Poveştile sunt fascinante, nu doar pentru că arată că suntem aproape de sistemul de sănătate pe care-l dorim, dar şi pentru că putem face asta împreună. Doctorii şi asistentele pot întreba mai mult despre contextul de viaţă al pacientului, nu doar pentru că e manieră bună, ci pentru că e o metodă de îngrijire mai bună. Sistemul de sănătate şi contribuabilii pot merge în agenţii şi departamente de sănătate publică să analizeze informaţiile împreună. Pot observa dacă există un tipar în vieţile pacienţilor şi să identifice cauza sursă. Apoi, la fel de important: putem concentra resursele astfel încât să ajungă la ei? Şcolile medicale, de asistente, programele educaţionale pentru experţii în sănătate, pot ajuta prin formarea următoarei generaţii de profileri. Ne asigurăm că aceste şcoli certifică o bază pentru acest tip de abordare, pentru lucrătorul în sănătatea comunităţii. Avem nevoie de mulţi ca ei dacă vrem să fim eficienți, să trecem de la un sistem nesănătos la unul sănătos. În final, dar poate cel mai important: noi ce facem? Ce facem ca pacienţi? Putem începe prin a merge la doctor, la asistente, la clinici, şi să întrebăm: „Trebuie să fiu atent la ceva anume în locul în care locuiesc şi muncesc?" Sunt bariere împotriva sănătăţii pe care nu le cunosc? Şi mai important: dacă am aceste bariere, dacă vin la tine şi îţi spun: cred că am o problemă în apartament sau la locul de muncă, nu am acces la mijloace de transport sau parcul e foarte departe şi nu îţi pot urma sfatul să fac mişcare şi să alerg, dacă există aceste probleme, domnule doctor, mă vei asculta? Ce putem face împreună pentru a-mi îmbunătăţi sănătatea de la rădăcină?
If we're all able to do this work, doctors and healthcare systems, payers, and all of us together, we'll realize something about health. Health is not just a personal responsibility or phenomenon. Health is a common good. It comes from our personal investment in knowing that our lives matter, the context of where we live and where we work, eat, and sleep, matter, and that what we do for ourselves, we also should do for those whose living and working conditions again, can be hard, if not harsh. We can all invest in making sure that we improve the allocation of resources upstream, but at the same time work together and show that we can move healthcare upstream. We can improve health where it begins.
Dacă putem face cu toţii asta, doctorii şi sistemul de sănătate, contribuabilii şi toţi ceilalţi, vom reuşi să facem ceva cu sănătatea. Sănătatea nu e doar o responsabilitate personală sau un fenomen. Sănătatea e un bun comun. Vine din investiţia noastră, ştiind că viaţa noastră contează. Contextul în care trăim, muncim, mâncăm şi dormim contează. Iar ceea ce facem pentru noi înşine ar trebui să facem şi pentru cei care au condiţii grele sau chiar aspre. Putem investi cu toţii în asigurarea unor resurse care să ajungă la rădăcina problemei, dar în acelaşi timp să lucrăm împreună pentru a muta sistemul de sănătatea în amonte. Putem îmbunătăţi sănătatea de la rădăcină.
Thank you.
Mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)