За повече от десетилетие като лекар, съм се грижил за бездомни ветерани, семейства от работническата класа. Грижил съм се за хора, които живеят и работят в условия, които могат да са трудни, дори и тежки, и тази работа ме накара да повярвам, че имаме нужда от коренно различен начин да погледнем на здравeопазването. Имаме нужда от система, която да се придвижи отвъд симптомите, които водят хората в клиниките и вместо това е способна да види и подобри здравето още в началото. А то започва не между четирите стени на лекарския кабинет, а където живеем и работим, където се храним, спим, учим и играем, където прекарваме по-голямата част от живота си.
For over a decade as a doctor, I've cared for homeless veterans, for working-class families. I've cared for people who live and work in conditions that can be hard, if not harsh, and that work has led me to believe that we need a fundamentally different way of looking at healthcare. We simply need a healthcare system that moves beyond just looking at the symptoms that bring people into clinics, but instead actually is able to look and improve health where it begins. And where health begins is not in the four walls of a doctor's office, but where we live and where we work, where we eat, sleep, learn and play, where we spend the majority of our lives.
Как изглежда този различен подход към здравеопазването, подход, който може да подобри здравето още в началото? За да ви го покажа, ще ви разкажа за Вероника. Вероника беше 17-ия пациент в един мой ден с 26 пациенти в тази клиника в южен централен Лос Анджелис. Тя дойде в клиниката ни с хронично главоболие. Това главоболие продължаваше вече години и този проблем беше много притеснителен. Всъщност, три седмици преди да дойде при нас за първи път на посещение, тя е била в спешното в Лос Анджелис. Лекарите от спешното отделение казали: „Направихме някои изследвания, Вероника. Резултатите са нормални, ето едно болкоуспокояващо и след това отиди пак при личния си лекар, но ако болката продължи или се влоши, тогава се върни“.
So what does this different approach to healthcare look like, an approach that can improve health where it begins? To illustrate this, I'll tell you about Veronica. Veronica was the 17th patient out of my 26-patient day at that clinic in South Central Los Angeles. She came into our clinic with a chronic headache. This headache had been going on for a number of years, and this particular episode was very, very troubling. In fact, three weeks before she came to visit us for the first time, she went to an emergency room in Los Angeles. The emergency room doctors said, "We've run some tests, Veronica. The results are normal, so here's some pain medication, and follow up with a primary care doctor, but if the pain persists or if it worsens, then come on back."
Вероника последвала тези стандартни инструкции и се върнала. Тя се върнала не само веднъж, а още два пъти. В трите седмици преди Вероника да ни срещне, тя е била в спешното три пъти. Тя обикаляла болници и клиники, също както през изминалите години, опитвайки се да намери облекчение, но без успех. Вероника дойде в нашата клиника и въпреки всички тези срещи със здравни специалисти, тя беше все така болна.
Veronica followed those standard instructions and she went back. She went back not just once, but twice more. In the three weeks before Veronica met us, she went to the emergency room three times. She went back and forth, in and out of hospitals and clinics, just like she had done in years past, trying to seek relief but still coming up short. Veronica came to our clinic, and despite all these encounters with healthcare professionals, Veronica was still sick.
Когато тя дойде в клиниката ни, ние опитахме друг подход. Подходът ни започна с медицинския ни асистент, човек с образование на ниво гимназия, но който познава района. Асистентката зададе някои рутинни въпроси. Тя попита: „Кое е главното Ви оплакване?“ „Главоболие“. "Да видим жизнените показатели" - да измерим кръвното и сърдечния ритъм, но нека да питаме за нещо, също така важно за Вероника и за много пациенти като нея в южен Лос Анджелис. „Вероника, можете ли да ми кажете къде живеете? По-специално, какви са жилищните Ви условия? Имате ли плесен? Имате ли течове? Имате ли хлебарки вкъщи?“ Оказа се, че Вероника каза „да“ и на трите въпроса: хлебарки, течове, плесен. Получих данните, прегледах ги, завъртях дръжката на вратата и влязох в стаята. Трябва да знаете, че Вероника,
When she came to our clinic, though, we tried a different approach. Our approach started with our medical assistant, someone who had a GED-level training but knew the community. Our medical assistant asked some routine questions. She asked, "What's your chief complaint?" "Headache." "Let's get your vital signs" — measure your blood pressure and your heart rate, but let's also ask something equally as vital to Veronica and a lot of patients like her in South Los Angeles. "Veronica, can you tell me about where you live? Specifically, about your housing conditions? Do you have mold? Do you have water leaks? Do you have roaches in your home?" Turns out, Veronica said yes to three of those things: roaches, water leaks, mold. I received that chart in hand, reviewed it, and I turned the handle on the door and I entered the room.
като много пациенти, които имам привилегията да лекувам, е достоен човек с внушително присъствие, изключителна личност, а сега се беше превила от болка, седнала върху масата за преглед. Главата ѝ, видимо пулсираща от болка, беше подпряна на ръцете ѝ. Тя си вдигна главата, видях лицето ѝ и казах: „Здравейте“ и тогава изведнъж забелязах нещо в горната част на носа ѝ - бръчка на кожата. В медицината ние наричаме тази бръчка „алергичен поздрав“. Обикновено се забелязва сред децата с хронични алергии. Появява се когато някой хронично си търка носа, опитвайки се да се отърве от симптомите. Но ето го случая на Вероника - зряла жена със същите очевидни алергични симптоми. Няколко минути по-късно, след като зададох някои въпроси, изслушах и прегледах Вероника, казах: „Вероника, мисля, че знам какво Ви има. Мисля, че имате хронични алергии, мигрени и задръстване на синусите и мисля, че всички тези неща имат общо с мястото, където живеете“. Тя погледна с леко облекчение, защото за първи път имаше диагноза, а аз казах: „Вероника, да обсъдим лечението. Ще поръчаме някои лекарства за Вашите симптоми, но също така искам да Ви изпратя при специалист, ако не е проблем“.
You should understand that Veronica, like a lot of patients that I have the privilege of caring for, is a dignified person, a formidable presence, a personality that's larger than life, but here she was doubled over in pain sitting on my exam table. Her head, clearly throbbing, was resting in her hands. She lifted her head up, and I saw her face, said hello, and then I immediately noticed something across the bridge of her nose, a crease in her skin. In medicine, we call that crease the allergic salute. It's usually seen among children who have chronic allergies. It comes from chronically rubbing one's nose up and down, trying to get rid of those allergy symptoms, and yet, here was Veronica, a grown woman, with the same telltale sign of allergies. A few minutes later, in asking Veronica some questions, and examining her and listening to her, I said, "Veronica, I think I know what you have. I think you have chronic allergies, and I think you have migraine headaches and some sinus congestion, and I think all of those are related to where you live." She looked a little bit relieved, because for the first time, she had a diagnosis, but I said, "Veronica, now let's talk about your treatment. We're going to order some medications for your symptoms, but I also want to refer you to a specialist, if that's okay."
Тъй като e трудно да се намерят специалисти в южен централен Лос Анджелис, тя ме погледна все едно ми казва „Сериозно?“. А аз казах: „Вероника, специалистът за който говоря е т. нар. обществен здравен работник, някой, който, ако сте съгласна, да Ви посети и да се опита да разбере какво става с течовете и плесента, да Ви помогне да се справите с условията, които причиняват симптомите Ви и, ако е необходимо, да Ви насочи към т. нар. „адвокат, работещ за публичния интерес“, защото може хазяинът да не е направил ремонтите, както се очаква от него“.
Now, specialists are a little hard to find in South Central Los Angeles, so she gave me this look, like, "Really?" And I said, "Veronica, actually, the specialist I'm talking about is someone I call a community health worker, someone who, if it's okay with you, can come to your home and try to understand what's going on with those water leaks and that mold, trying to help you manage those conditions in your housing that I think are causing your symptoms, and if required, that specialist might refer you to another specialist that we call a public interest lawyer, because it might be that your landlord isn't making the fixes he's required to make."
Вероника се върна след няколко месеца. Тя се съгласи с всички планове за лечение. Каза ни, че симптомите ѝ са се подобрили с 90 %. Тя прекарваше повече време на работа и със семейството си, и по-малко време обикаляйки напред-назад спешните отделения на Лос Анджелис. Състоянието ѝ беше значително подобрено. Синовете ѝ, един от които имаше астма, не бяха толкова болни, колкото преди. Тя беше по-добре и нямаше съвпадение в това, че домът ѝ също беше в по-добро състояние.
Veronica came back in a few months later. She agreed to all of those treatment plans. She told us that her symptoms had improved by 90 percent. She was spending more time at work and with her family and less time shuttling back and forth between the emergency rooms of Los Angeles. Veronica had improved remarkably. Her sons, one of whom had asthma, were no longer as sick as they used to be. She had gotten better, and not coincidentally, Veronica's home was better too.
Кое беше различното в този подход, който приложихме, това, което доведе до по-добри грижи, по-малко посещения в спешното, по-добро здраве? Много просто, започна с въпроса: "Вероника, къде живеете?" Но по-важното е, че въведохме система, която ни позволи да задаваме редовно въпроси на Вероника и на стотици други като нея за условията, които са важни в нейния район, за началото на здравето и, за съжаление, понякога на болестта в места като южен Л.А. В този район недобрите жилищни условия и продоволствената несигурност са основните неща, за които клиниката трябва да знае, но в други райони това може да са проблеми с транспорта, затлъстяването, достъпа до паркове, въоръженото насилие.
What was it about this different approach we tried that led to better care, fewer visits to the E.R., better health? Well, quite simply, it started with that question: "Veronica, where do you live?" But more importantly, it was that we put in place a system that allowed us to routinely ask questions to Veronica and hundreds more like her about the conditions that mattered in her community, about where health, and unfortunately sometimes illness, do begin in places like South L.A. In that community, substandard housing and food insecurity are the major conditions that we as a clinic had to be aware of, but in other communities it could be transportation barriers, obesity, access to parks, gun violence.
Важното е, че въведохме система, която работи, подход, който наричам подход на първопричините. За много от вас терминът не е нов. Идва от притча, която е много известна в сектора на общественото здраве. Това е една притча за трима приятели. Представете си, че сте един от тези трима приятели, които стигат до една река. Една хубава гледка, но е помрачена от виковете на едно дете, всъщност няколко деца, които се нуждаят от помощ във водата. Навярно ще постъпите така, както всеки. Ще скочите заедно с приятелите си. Първият приятел казва: "Ще спася тези пред удавяне, най-застрашените да паднат във водопада. Вторият приятел казва: "Ще построя сал". Ще се постарая по-малко хора да се озоват във водопада. Нека да спасим повече хора чрез този сал, като свържем трупите. По-късно те постигат успех, но не колкото искат. Още хора падат, те поглеждат нагоре и разбират, че третата приятелка я няма. Най-накрая я виждат. Тя е във водата. Плува далече от тях, нагоре по течението, спасявайки деца по пътя си. Те ѝ казват: "Къде отиваш? Тук има деца, които трябва да спасим." А тя отвръща: "Ще разбера кой или какво тласка тези деца във водата." В здравеопазването ние имаме първия приятел — специалиста, хирурга-травматолог, сестрата в интензивното, лекарите от спешното. Ние разполагаме с тези жизнено важни спасители, хора, които искате да са отзоват, когато сте в голяма беда. Наясно сме, че разполагаме и с втория приятел - този, който ще построи сал. Това са лекарите от първичната помощ - хората, които ще се заемат с хроничните ви оплаквания, диабета, високото кръвно, ще поемат годишните прегледи, ще се погрижат да имате най-новите ваксини, но също и сал, на който да седнете и да бъдете в безопасност. Но докато това е жизнено важно, това, което нямаме, е третия приятел. Нямаме достатъчно специалисти по първопричините: експерти в здравеопазването, които знаят, че здравето започва там, където живеем, работим и играем, но отвъд това знание са способни да мобилизират ресурсите, за да създадат системата в клиниката си, която да започне да прилага този подход, да свърже хората с ресурсите, от които се нуждаят извън четирите стени на клиниката.
The important thing is, we put in place a system that worked, and it's an approach that I call an upstream approach. It's a term many of you are familiar with. It comes from a parable that's very common in the public health community. This is a parable of three friends. Imagine that you're one of these three friends who come to a river. It's a beautiful scene, but it's shattered by the cries of a child, and actually several children, in need of rescue in the water. So you do hopefully what everybody would do. You jump right in along with your friends. The first friend says, I'm going to rescue those who are about to drown, those at most risk of falling over the waterfall. The second friends says, I'm going to build a raft. I'm going to make sure that fewer people need to end up at the waterfall's edge. Let's usher more people to safety by building this raft, coordinating those branches together. Over time, they're successful, but not really, as much as they want to be. More people slip through, and they finally look up and they see that their third friend is nowhere to be seen. They finally spot her. She's in the water. She's swimming away from them upstream, rescuing children as she goes, and they shout to her, "Where are you going? There are children here to save." And she says back, "I'm going to find out who or what is throwing these children in the water." In healthcare, we have that first friend — we have the specialist, we have the trauma surgeon, the ICU nurse, the E.R. doctors. We have those people that are vital rescuers, people you want to be there when you're in dire straits. We also know that we have the second friend — we have that raft-builder. That's the primary care clinician, people on the care team who are there to manage your chronic conditions, your diabetes, your hypertension, there to give you your annual checkups, there to make sure your vaccines are up to date, but also there to make sure that you have a raft to sit on and usher yourself to safety. But while that's also vital and very necessary, what we're missing is that third friend. We don't have enough of that upstreamist. The upstreamists are the health care professionals who know that health does begin where we live and work and play, but beyond that awareness, is able to mobilize the resources to create the system in their clinics and in their hospitals that really does start to approach that, to connect people to the resources they need outside the four walls of the clinic.
Може да имате много логичен въпрос, който много колеги в медицината задават: "Лекари и сестри да мислят за транпорт и жилищни условия? Не трябва ли да предлагаме лекарства и процедури и да се спрем на конкретната задача?" Определено, да се спасяват хора пред удавяне е доста важна задача. Кой разполага с време? Въпреки това, твърдя, че ако се позовем на науката, ще видим, че подход на първопричините е крайно необходим. Днес учените знаят, че нашите условия на живот и на работа имат два пъти по-голямо значение за здравето ни, отколкото има генетичния ни код; условията на живот и работа, структурата на нашата среда, начините, по които обществото ни се гради и влиянието им върху поведението ни - тези фактори имат пет пъти по-голямо влияние върху здравето ни, отколкото всички лекарства и процедури, предписани от лекари и болници. Условията на живот и на работа съставляват 60 % от случаите на предотвратима смъртност.
Now you might ask, and it's a very obvious question that a lot of colleagues in medicine ask: "Doctors and nurses thinking about transportation and housing? Shouldn't we just provide pills and procedures and just make sure we focus on the task at hand?" Certainly, rescuing people at the water's edge is important enough work. Who has the time? I would argue, though, that if we were to use science as our guide, that we would find an upstream approach is absolutely necessary. Scientists now know that the living and working conditions that we all are part of have more than twice the impact on our health than does our genetic code, and living and working conditions, the structures of our environments, the ways in which our social fabric is woven together, and the impact those have on our behaviors, all together, those have more than five times the impact on our health than do all the pills and procedures administered by doctors and hospitals combined. All together, living and working conditions account for 60 percent of preventable death.
Ще ви дам един пример. Една нова технологична компания идва при вас и ви казва: "Имаме страхотен продукт. Ще понижи вашия риск на смъртност от сърдечно заболяване." Вие бихте били склонни да инвестирате ако този продукт е лекарство или устройство, но какво ще стане ако е парк? В Обединеното кралство едно мащабно изследване с данните на над 40 милиона жители в страната, взело под внимание няколко показателя, отчело много фактори и установило, че при риска от сърдечно заболяване достъпът до зелени площи оказва много силно влияние. Близостта до паркове и дървета намалява риска от сърдечно заболяване и за бедни, и за богати. Изследването показва това, което приятелите ми в общественото здраве често казват тези дни: че пощенският код е по-важен от генетичния код. Разбираме и че пощенският код всъщност формира генетичния ни код. Науката епигенетика се интересува от тези молекулярни механизми, от заплетените начини, по които нашето ДНК се образува, включени и изключени гени на базата на контакт с околната среда и на местата, където живеем и работим. Ясно е, че тези фактори, тези въпроси за първопричините са важни. Имат значение за здравето ни и затова здравните експерти трябва да направят нещо. Вероника ми зададе може би най-дръзкия въпрос, който някога ми е задаван. По време на вторичния преглед тя каза: "Защо никой от лекарите ми не ме е питал за дома ми досега? При тези посещения в спешното отделение ми бяха направени две КАТ, имах игла в долната част на гърба, за да събира спинална течност, взеха ми дузина кръвни тестове. Обикалях, видях всякакви хора в здравеопазването и никой не попита за дома ми."
Let me give you an example of what this feels like. Let's say there was a company, a tech startup that came to you and said, "We have a great product. It's going to lower your risk of death from heart disease." Now, you might be likely to invest if that product was a drug or a device, but what if that product was a park? A study in the U.K., a landmark study that reviewed the records of over 40 million residents in the U.K., looked at several variables, controlled for a lot of factors, and found that when trying to adjust the risk of heart disease, one's exposure to green space was a powerful influence. The closer you were to green space, to parks and trees, the lower your chance of heart disease, and that stayed true for rich and for poor. That study illustrates what my friends in public health often say these days: that one's zip code matters more than your genetic code. We're also learning that zip code is actually shaping our genetic code. The science of epigenetics looks at those molecular mechanisms, those intricate ways in which our DNA is literally shaped, genes turned on and off based on the exposures to the environment, to where we live and to where we work. So it's clear that these factors, these upstream issues, do matter. They matter to our health, and therefore our healthcare professionals should do something about it. And yet, Veronica asked me perhaps the most compelling question I've been asked in a long time. In that follow-up visit, she said, "Why did none of my doctors ask about my home before? In those visits to the emergency room, I had two CAT scans, I had a needle placed in the lower part of my back to collect spinal fluid, I had nearly a dozen blood tests. I went back and forth, I saw all sorts of people in healthcare, and no one asked about my home."
Истинският отговор е, че често лекуваме симптомите, подминавайки условията, които ви карат да се разболявате. Има много причини, но от трите главни първата е, че ние не плащаме за това. В здравеопазването често плащаме за обем, а не за качество. Плащаме на лекарите и болниците за броя на услугите, които предлагат, а не задължително за това колко добре лекуват. Това води до втори феномен, който аз наричам подхода "не питай, не казвай" за първопричините в здравеопазването. Не питаме къде живеете и работите, защото ако има проблем не знаем какво да ви кажем. Въпросът не е, че лекарите не знаят че тези въпроси са важни. В скорошно допитване в САЩ до над 1 000 лекари, 80 % от тях казали, че знаят, че първичните проблеми са толкова важни, колкото и здравните или медицинските им проблеми, и въпреки че осъзнават важността на първопричините, само един на всеки пет казал, че има увереност да ги разреши, да подобри здравето още в началото. Има пропаст между разбирането, че контекстът на живот и на работа има значение и способността да се направи нещо за това в системите, в които работим.
The honest answer is that in healthcare, we often treat symptoms without addressing the conditions that make you sick in the first place. And there are many reasons for that, but the big three are first, we don't pay for that. In healthcare, we often pay for volume and not value. We pay doctors and hospitals usually for the number of services they provide, but not necessarily on how healthy they make you. That leads to a second phenomenon that I call the "don't ask, don't tell" approach to upstream issues in healthcare. We don't ask about where you live and where you work, because if there's a problem there, we don't know what to tell you. It's not that doctors don't know these are important issues. In a recent survey done in the U.S. among physicians, over 1,000 physicians, 80 percent of them actually said that they know that their patients' upstream problems are as important as their health issues, as their medical problems, and yet despite that widespread awareness of the importance of upstream issues, only one in five doctors said they had any sense of confidence to address those issues, to improve health where it begins. There's this gap between knowing that patients' lives, the context of where they live and work, matters, and the ability to do something about it in the systems in which we work.
Това е голям проблем сега, защото ги води към следващия въпрос, а именно кой е отговорен? Това ме довежда до третата точка, третия отговор на предизвикателния въпрос на Вероника. Тази пропаст частично се дължи на факта, че няма достатъчно специалисти по първопричини в системата на здравеопазването. Няма достатъчно хора като третата приятелка, човекът, който ще разбере кой или какво хвърля децата във водата. Всъщност, има много специалисти и аз съм имал привилегията да срещна много от тях в Лос Анджелис и в други части на страната и по света, но е важно да отбележим, че те понякога са лекари, но това не е задължително. Могат да бъдат сестри, лекари-консултанти, здравни мениджъри, социални работници. Не е толкова важно каква титла имат след името си. Това, което е по-важно, е че те имат способносттта да прилагат процес, който претворява помощта им и начина по който се практикува медицината. Процесът е много опростен. Има три стъпки. Първо, те си казват, че трябва да посочат клиничния проблем сред даден брой пациенти. Да кажем, например, че искаме да помогнем на деца, които се приемат и изписват от болницата с астма. След като разпознаят проблема, те минават към втората стъпка - главната причина. Анализът на първопричините в здравеопазването обикновено насочва към гените, нека да видим какво е поведението ви. Не се храните достатъчно здравословно? Променете това. Това е много опростен подход към анализа на причините. Оказва се,че не работи добре, когато се ограничим до този мироглед. Анализът на първопричините, с който специалистите допринасят, е да видят какви са условията на живот и на работа в живота ви. Вероятно, за децата с астма, проблемите идват от дома им или може би защото живеят до магистрала със замърсен въздух, който активира астмата им. И може би трябва да мобилизираме ресурсите си за това, защото третият елемент, третата част от процеса, е следващата важна част. Те мобилизират ресурси, за да намерят решение и в болничната система, и приобщавайки хора от общественото здраве, от други сектори, адвокати, всеки, който може да помогне, за да изработим едно смислено решение, да поемем пациентите, които имат медицински проблеми и да разрешим основния им проблем заедно, като ги свържем с ресурсите, от които се нуждаят. Аз знам, че има толкова много истории за специалисти, които правят забележителни неща. Проблемът е, че не са достатъчно на брой. Според изчисления, имаме нужда от един специалист на всеки 20 до 30 лекари в системата на здравеопазването. В САЩ, например, ще ни трябват 25 000 специалисти до 2020 година. Но сега имаме едва няколко хиляди и затова преди няколко години с колегите ми си казахме, че трябва да обучим още специалисти.
This is a huge problem right now, because it leads them to this next question, which is, whose responsibility is it? And that brings me to that third point, that third answer to Veronica's compelling question. Part of the reason that we have this conundrum is because there are not nearly enough upstreamists in the healthcare system. There are not nearly enough of that third friend, that person who is going to find out who or what is throwing those kids in the water. Now, there are many upstreamists, and I've had the privilege of meeting many of them, in Los Angeles and in other parts of the country and around the world, and it's important to note that upstreamists sometimes are doctors, but they need not be. They can be nurses, other clinicians, care managers, social workers. It's not so important what specific degree upstreamists have at the end of their name. What's more important is that they all seem to share the same ability to implement a process that transforms their assistance, transforms the way they practice medicine. That process is a quite simple process. It's one, two and three. First, they sit down and they say, let's identify the clinical problem among a certain set of patients. Let's say, for instance, let's try to help children who are bouncing in and out of the hospital with asthma. After identifying the problem, they then move on to that second step, and they say, let's identify the root cause. Now, a root cause analysis, in healthcare, usually says, well, let's look at your genes, let's look at how you're behaving. Maybe you're not eating healthy enough. Eat healthier. It's a pretty simplistic approach to root cause analyses. It turns out, it doesn't really work when we just limit ourselves that worldview. The root cause analysis that an upstreamist brings to the table is to say, let's look at the living and the working conditions in your life. Perhaps, for children with asthma, it's what's happening in their home, or perhaps they live close to a freeway with major air pollution that triggers their asthma. And perhaps that's what we should mobilize our resources to address, because that third element, that third part of the process, is that next critical part of what upstreamists do. They mobilize the resources to create a solution, both within the clinical system, and then by bringing in people from public health, from other sectors, lawyers, whoever is willing to play ball, let's bring in to create a solution that makes sense, to take those patients who actually have clinical problems and address their root causes together by linking them to the resources you need. It's clear to me that there are so many stories of upstreamists who are doing remarkable things. The problem is that there's just not nearly enough of them out there. By some estimates, we need one upstreamist for every 20 to 30 clinicians in the healthcare system. In the U.S., for instance, that would mean that we need 25,000 upstreamists by the year 2020. But we only have a few thousand upstreamists out there right now, by all accounts, and that's why, a few years ago, my colleagues and I said, you know what, we need to train and make more upstreamists.
Затова решихме да създадем организацията Здравето Започва (Health Begins) и тя прави това: обучава експерти по първопричини. Има много мерки за оценка на успеха ни, но основната е, че променяме чувството на увереност, онзи показател сред лекарите "не питай, не отговаряй". Опитваме се да направим така, че лекарите и ситемите в които работят да имат способността, увереността да решат проблемите в нашите условия на живот и на работа. Вече виждаме почти три пъти по-голяма увереност.
So we decided to start an organization called Health Begins, and Health Begins simply does that: We train upstreamists. And there are a lot of measures that we use for our success, but the main thing that we're interested in is making sure that we're changing the sense of confidence, that "don't ask, don't tell" metric among clinicians. We're trying to make sure that clinicians, and therefore their systems that they work in have the ability, the confidence to address the problems in the living and working conditions in our lives. We're seeing nearly a tripling of that confidence in our work.
Забележително е, но ще ви кажа, че най-трудната част от работата със специалистите е да ги събереш заедно. Най-убедителното доказателство е, че всеки ден, всяка седмица аз чувам истории като тази на Вероника. Има истории за Вероника и много други като нея, хора, които идват в здравната система и виждат какво е да си част от нещо, което работи, система, която престава да ви размотава напред-назад и всъщност подобрява здравето ви, изслушва ви и отчита контекста на живота ви, независимо дали сте бедни, богати или от средната класа.
It's remarkable, but I'll tell you the most compelling part of what it means to be working with upstreamists to gather them together. What is most compelling is that every day, every week, I hear stories just like Veronica's. There are stories out there of Veronica and many more like her, people who are coming to the healthcare system and getting a glimpse of what it feels like to be part of something that works, a health care system that stops bouncing you back and forth but actually improves your health, listens to you who you are, addresses the context of your life, whether you're rich or poor or middle class.
Тези истории са убедителни, не само защото са знак, че се доближаваме до здравната система, която искаме, но и защото има нещо, което всички ние можем да направим. Лекарите могат да питат по-често за контекста на живота на пациентите, не просто от добри обноски, а по-скоро в името на по-добри стандарти на здравеопазване. Системите на здравеопазване и данъкоплатците могат да се обърнат към агенциите за обществено здраве и да кажат: "Нека да видим заедно данните. Да видим дали няма общи модели в данните за живота на пациентите ни и да открием основните проблеми, а после, също толкова важно, може ли да намерим ресурсите, за да ги разрешим?" Медицинските училища, колежите за сестри, всякакви здравни образователни програми могат да обучат следващото поколение специалисти по откриване на първопричини. Можем да подпомогнем тези училища да осигурят гръбнака на подхода на първопричините - и това е обществения здравен работник. Трябват ни много такива хора, за да може системата да бъде ефикасна, да заменим системата на болести със система на здравеопазване. На последно, и може би най-важното място, какво да направим в качеството си на пациенти? За начало, може просто да отидем при лекарите и сестрите в болниците с въпроса: "Има ли нещо, за което трябва да знам, там където живея и работя?" Има ли рискове за здравето, за които не знам, и най-вече, има ли рискове, които сега се появяват, ако дойда при Вас и Ви кажа, че имам проблем с апартамента или работното си място или нямам достъп до транспорт или паркът е твърде далече, за съжаление не мога да приема съвета да тичам, ако тези проблеми съществуват, тогава, докторе, ще ме изслушате ли? И какво да направим заедно, за да се подобри здравето ми още в началото?
These stories are compelling because not only do they tell us that we're this close to getting the healthcare system that we want, but that there's something that we can all do to get there. Doctors and nurses can get better at asking about the context of patients' lives, not simply because it's better bedside manner, but frankly, because it's a better standard of care. Healthcare systems and payers can start to bring in public health agencies and departments and say, let's look at our data together. Let's see if we can discover some patterns in our data about our patients' lives and see if we can identify an upstream cause, and then, as importantly, can we align the resources to be able to address them? Medical schools, nursing schools, all sorts of health professional education programs can help by training the next generation of upstreamists. We can also make sure that these schools certify a backbone of the upstream approach, and that's the community health worker. We need many more of them in the healthcare system if we're truly going to have it be effective, to move from a sickcare system to a healthcare system. But finally, and perhaps most importantly, what do we do? What do we do as patients? We can start by simply going to our doctors and our nurses, to our clinics, and asking, "Is there something in where I live and where I work that I should be aware of?" Are there barriers to health that I'm just not aware of, and more importantly, if there are barriers that I'm surfacing, if I'm coming to you and I'm saying I think have a problem with my apartment or at my workplace or I don't have access to transportation, or there's a park that's way too far, so sorry doctor, I can't take your advice to go and jog, if those problems exist, then doctor, are you willing to listen? And what can we do together to improve my health where it begins?
Ако всички ние сме способни да свършим тази работа, лекарите и здравните системи, данъкоплатците и всички заедно, ще направим нещо за здравето. Здравето не е просто лична отговорност или феномен. Здравето е общо благо. Идва от личната ни инвестиция в знанието, че животът ни е важен, че контекстът, в който живеем, работим, храним се и спим е важен, и че това, което правим за себе си трябва да направим и за тези, чиито условия на живот и на работа са трудни, дори и тежки. Всички можем да инвестираме в по-добро разпределение на ресурси в полза на първопричините, като в същото време работим заедно и покажем, че можем да пренасочим здравеопазването към първопричините. Можем да подобрим здравето още в началото.
If we're all able to do this work, doctors and healthcare systems, payers, and all of us together, we'll realize something about health. Health is not just a personal responsibility or phenomenon. Health is a common good. It comes from our personal investment in knowing that our lives matter, the context of where we live and where we work, eat, and sleep, matter, and that what we do for ourselves, we also should do for those whose living and working conditions again, can be hard, if not harsh. We can all invest in making sure that we improve the allocation of resources upstream, but at the same time work together and show that we can move healthcare upstream. We can improve health where it begins.
Благодаря.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)