Κάποιοι από εσάς έχετε ξανακούσει αυτή την ιστορία, στην πραγματικότητα όμως υπάρχει κάποιος στο κοινό που δεν έχει ξανακούσει αυτή την ιστορία - μπροστά σε κοινό, οπότε είμαι λίγο πιο αγχωμένος απ' όσο συνήθως όταν διηγούμαι αυτή την ιστορία. Ήμουν φωτογράφος για πολλά χρόνια. Το 1978 δούλευα για το περιοδικό Time και μου έδωσαν μια τριήμερη αποστολή να φωτογραφίσω «Αμερικανοασιατικά» παιδιά, παιδιά που είχαν κάνει Αμερικανοί στρατιώτες σε διάφορα μέρη της ΝΑ Ασίας, που μετά τα εγκατέλειψαν -- 40.000 παιδιά σε όλη την Ασία. Δεν είχα ξανακούσει τον όρο «Αμερικανοασιατικά» ξανά. Πέρασα αρκετές μέρες φωτογραφίζοντας παιδιά σε διάφορες χώρες και όπως συμβαίνει με πολλούς φωτογράφους και πολλούς δημοσιογράφους, πάντα ελπίζω ότι όταν οι φωτογραφίες μου δημοσιευθούν ίσως μπορέσουν να επηρεάσουν τα γεγονότα αντί απλώς να τα καταγράφουν.
Some of you have heard the story before, but, in fact, there's somebody in the audience who's never heard this story in front of an audience before, so I'm a little more nervous than I normally am telling this story. I used to be a photographer for many years. In 1978, I was working for "TIME Magazine" and I was given a three-day assignment to photograph Amerasian children, children who had been fathered by American GIs all over Southeast Asia, and then abandoned -- 40,000 children all over Asia. I had never heard the word Amerasian before. I spent a few days photographing children in different countries, and like a lot of photographers and a lot of journalists, I always hoped that when my pictures are published, they might actually have an effect on a situation, instead of just documenting it.
Συνεπώς με ενόχλησε τόσο αυτό που είδα και ήμουν τόσο απογοητευμένος με το άρθρο που κυκλοφόρησε στη συνέχεια, που αποφάσισα να μείνω έξι μηνές εκτός δουλειάς. Ήμουν 28 ετών. Αποφάσισα να βρω έξι παιδιά σε διαφορετικές χώρες, και να περάσω κάποιο χρόνο μαζί τους και να προσπαθήσω έτσι να διηγηθώ την ιστορία τους κάπως καλύτερα απ' ό,τι είχα κάνει για το Time. Καθώς ασχολούμουν με την αποστολή μου έψαχνα παιδιά που δεν είχαν ποτέ ξαναφωτογραφηθεί και από το Ίδρυμα Pearl Buck μου είπαν ότι συνεργάζονταν με πολλούς Αμερικανούς που έκαναν δωρεές για να βοηθήσουν κάποια από αυτά τα παιδιά. Ένας άντρας που διοικούσε το Ίδρυμα στην Κορέα μου είπε ότι υπήρχε ένα κορίτσι 11 ετών που μεγάλωνε με τη γιαγιά του. Και η γιαγιά δεν είχε αφήσει ποτέ κανέναν Δυτικό να τη δει. Κάθε φορά που ερχόταν κάποιος Δυτικός στο χωριό την έκρυβε. Φυσικά, αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Είδα φωτογραφίες της και σκέφτηκα πως θέλω να πάω. Ο τύπος μου είπε: «Δεν υπάρχει περίπτωση. Η γιαγιά δεν πρόκειται -- δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει να γνωρίσεις το κορίτσι που μεγαλώνει».
So, I was so disturbed by what I saw and I was so unhappy with the article that ran afterwards, that I decided I would take six months off. I was 28 years old. I decided I would find six children in different countries, and actually go spend some time with the kids, and try to tell their story a little bit better than I thought I had done for Time magazine. In the course of doing the story, I was looking for children who hadn't been photographed before, and the Pearl Buck Foundation told me that they worked with a lot of Americans who were donating money to help some of these kids. And a man told me, who ran the Pearl Buck Foundation in Korea, that there was a young girl, who was 11 years old, being raised by her grandmother. And the grandmother had never let any Westerners see her. Every time any Westerners came to the village, she hid the girl. Of course, I was immediately intrigued. I saw photographs of her and I thought I wanted to go. And the guy just told me, "This grandmother -- there's no way she's ever going to let you
Πήρα μια μεταφράστρια μαζί μου και πήγα στο χωριό, βρήκα τη γιαγιά και κάθησα μαζί της. Και προς έκπληξή μου, συμφώνησε να με αφήσει να φωτογραφίσω την εγγονή της. Πλήρωνα τα έξοδα μόνος μου, οπότε ρώτησα τη μεταφράστρια αν θα την πείραζε να έμενα για μια βδομάδα. Είχα έναν υπνόσακο μαζί μου. Η οικογένεια είχε μια παράγκα δίπλα στο σπίτι, και ρώτησα: «Θα μπορούσα να κοιμάμαι στον υπνόσακό μου εδώ τα βράδια;» Απλά είπα στο κορίτσι, την Ουν-Σουκ Λι, ότι αν ποτέ έκανα κάτι που την έφερνε σε αμηχανία -- δεν μιλούσε λέξη αγγλικά, αν και έμοιαζε Αμερικανίδα -- μπορούσε απλά να σηκώσει το χέρι και να πει: «Σταμάτα» και εγώ θα σταματούσα να τραβάω φωτογραφίες. Τότε έφυγε η μεταφράστριά μου. Και να 'μαι, χωρίς να μιλάω λέξη Κορεάτικα, και αυτή είναι η πρώτη νύχτα που γνώρισα την Ουν-Σουκ. Η μητέρα της ζούσε ακόμη. Δεν την μεγάλωνε η μητέρα της αλλά η γιαγιά της. Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν το πόσο αγαπιόντουσαν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Η γιαγιά λάτρευε το κοριτσάκι. Κοιμόντουσαν στο πάτωμα τη νύχτα. Στην Κορέα θερμαίνουν τα σπίτια με το να βάζουν τούβλα κάτω από το πάτωμα, οπότε η ζέστη έρχεται από κάτω. Η Ουν-Σουκ ήταν 11 χρονών.
meet this girl that's she's raising." I took a translator with me and went to this village, found the grandmother, sat down with her. And to my astonishment, she agreed to let me photograph her granddaughter. And I was paying for this myself, so I asked the translator if it would be OK if I stayed for the week. I had a sleeping bag. The family had a small shed on the side of the house, so I said, "Could I sleep in my sleeping bag in the evenings?" And I just told the little girl, whose name was Eun-Sook Lee, that if I ever did anything to embarrass her -- she didn't speak a word of English, although she looked very American -- she could put up her hand and say, "Stop," and I would stop taking pictures. Then my translator left. I couldn't speak a word of Korean. This is the first night I met Eun-Sook. Her mother was still alive. She was not raising her, her grandmother was raising her. And what struck me immediately was how in love the two of these people were. The grandmother was incredibly fond, deeply in love with this little girl. They slept on the floor at night. The way they heat their homes in Korea is to put bricks under the floors, so the heat radiates from underneath the floor. Eun-Sook was 11 years old.
Είχα φωτογραφίσει, όπως είπα, αρκετά από αυτά τα παιδιά. Η Ουν-Σουκ ήταν το πέμπτο παιδί που φωτογράφιζα. Σχεδόν παγκοσμίως, ανάμεσα σε όλα τα παιδιά ήταν ψυχολογικά τραυματισμένα από την κοροϊδία, τα πειράγματα και την απόρριψη που λάμβαναν. Η Κορέα μάλλον ήταν το χειρότερο μέρος για αυτά τα παιδιά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην Ουν-Σουκ ήταν η αυτοπεποίθηση που έδειχνε, πόσο χαρούμενη έδειχνε με τον εαυτό της. Συγκρατήστε αυτή τη φωτογραφία, γιατί θα σας δείξω μια άλλη αργότερα, αλλά μπορείτε να δείτε πόσο μοιάζει στη γιαγιά της, ενώ δείχνει τόσο Δυτική. Αποφάσισα να την ακολουθήσω στο σχολείο. Αυτό είναι το πρώτο πρωινό που έμεινα μαζί της. Εδώ είναι στη διαδρομή προς το σχολείο. Εδώ είναι η πρωινή συγκέντρωση. Παρατήρησα πως χαζολογούσε. Όταν οι δάσκαλοι έκαναν ερωτήσεις, ήταν η πρώτη που σήκωνε το χέρι. Και πάλι, όχι και τόσο ντροπαλή ή απόμαρκη, καμμία σχέση με τα άλλα παιδιά που είχα φωτογραφίσει. Και πάλι, η πρώτη να σηκωθεί στον πίνακα και να απαντήσει. Βρίσκεται σε μπελάδες που ψιθυρίζει στη φίλη της την ώρα του μαθήματος. Ένα από τα πράγματα που της είπα μέσω της μεταφράστριας -- μαζί με το να μου λέει «Σταμάτα» -- ήταν το να με αγνοεί. Έτσι πράγματι με αγνοούσε την περισσότερη ώρα. Παρατήρησα πως στο διάλειμμα, ήταν το κορίτσι που διάλεγε τα άλλα κορίτσια που θα ήταν στην ομάδα της. Ήταν προφανές από την αρχή πως ήταν αρχηγός. Εδώ είναι στη διαδρομή σπίτι. Αυτή είναι η Βόρεια Κορέα κατα μήκος του λόφου. Αυτό είναι κατά μήκος της Αποστρατιωτικοποιημένης Ζώνης. Κάλυπταν κάθε βράδυ τα παράθυρα ώστε να μη φαίνεται φως, γιατί η κυβέρνηση της Νότια Κορέας επί χρόνια λέει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να εισβάλουν από τη Βόρεια Κορέα. Όποτε πάντα υπάρχει αυτό -- όσο πιο κοντά στη Βόρεια Κορέα βρισκόσουν, τόσο πιο τρομακτικά ήταν.
I had photographed, as I said, a lot of these kids. Eun-Sook was the fifth child that I found to photograph. And almost universally, amongst all the kids, they were really psychologically damaged by having been made fun of, ridiculed, picked on and been rejected. And Korea was probably the place I found to be the worst for these kids. And what struck me immediately in meeting Eun-Sook was how confident she appeared to be, how happy she seemed to be in her own skin. And remember this picture, because I'm going to show you another picture later. She looks much like her grandmother, although she looks so Western. I decided to follow her to school. This is the first morning I stayed with her. This is on the way to school. This is the morning assembly outside her school. And I noticed that she was clowning around. When the teachers would ask questions, she'd be the first person to raise her hand. Again, not at all shy or withdrawn, or anything like the other children that I'd photographed. The first one to go to the blackboard to answer questions. Getting in trouble for whispering into her best friend's ears. And one of the other things I said to her through the translator -- again, this thing about saying stop -- was to not pay attention to me. So she really just completely ignored me most of the time. I noticed that at recess, she was the girl who picked the other girls to be on her team. It was very obvious, from the beginning, that she was a leader. This is on the way home. And that's North Korea up along the hill. This is up along the DMZ. They would actually cover the windows every night, so that light couldn't be seen, because the South Korean government has said for years that the North Koreans may invade at any time.
Πολύ συχνά στο σχολείο, θα τράβαγα φωτογραφίες, και θα ψιθύριζε στο αφτί των φίλων της, και μετά θα με κοίταγε και θα έλεγε «Σταμάτα» Εγώ θα στεκόμουν προσοχή και όλα τα κορίτσια θα ξεκαρδίζονταν, ήταν το αστείο τους. (Γέλια) Το τέλος της εβδομάδας ήρθε και επέστρεψε η μεταφράστριά μου, επειδή της είχα ζητήσει να γυρίσει ώστε επισήμως να ευχαριστήσω τη γιαγιά και την Ουν-Σουκ. Και καθώς η γιαγιά μιλάει στη μεταφράστρια η γιαγιά άρχισε να κλαίει. Ρωτάω τη μεταφράστρια: «Τι συμβαίνει, γιατί κλαίει;» Μίλησε στη γιαγιά για μια στιγμή και τότε άρχισε κι εκείνη να δακρύζει. Αναρωτιέμαι: «Τι έκανα; Τι συμβαίνει; Γιατί κλαίνε όλοι;» Η μεταφράστρια εξηγεί: «Η γιαγιά λέει πως πιστεύει πως πεθαίνει, και θα ήθελε να πάρεις την Ουν-Σουκ στη Αμερική μαζί σου». Της είπα: «Είμαι 28 χρονών, ζω σε ξενοδοχεία και δεν είμαι παντρεμένος». Θέλω να πω ήμουν ερωτευμένος με αυτό το κοριτσάκι αλλά συναισθηματικά ήμουν σαν ένα 12χρονο. Αν ξέρετε φωτογράφους, το αστείο είναι πως είναι ο καλύτερος τρόπος να συνεχίσεις την εφηβεία σου. «Συγγνώμη, πρέπει να φύγω για μια αποστολή, θα επιστρέψω» -- και μετά ποτέ δεν επιστρέφεις.
So the closer you were to North Korea, the more terrifying it was. Very often at school, I'd be taking pictures, and she would whisper into her girlfriends' ears, and then look at me and say, "Stop." And I would stand at attention, and all the girls would crack up, and it was sort of a little joke. (Laughter) The end of the week came and my translator came back, because I'd asked her to come back, so I could formally thank the grandmother and Eun-Sook. And in the course of the grandmother talking to the translator, the grandmother started crying. And I said to my translator, "What's going on, why is she crying?" And she spoke to the grandmother for a moment, and then she started getting tears in her eyes. And I said, "What did I do? Why is everyone crying?" And the translator said, "The grandmother says that she thinks she's dying, and she wants to know if you would take Eun-Sook to America with you." And I said, "I'm 28 years old and I live in hotels, and I'm not married." I mean, I had fallen in love with this girl, but you know, emotionally I was about 12 years old. If you know of photographers, the joke is it's the finest form of delayed adolescence ever invented. "Sorry, I have to go on an assignment, I'll be back" -- and then you never come back.
Κι έτσι ρώτησα τη μεταφράστρια, γιατί πίστευε πως πέθαινε. Μπορούσα μήπως να την πάω στο νοσοκομείο; Να πληρώσω το γιατρό της; Εκείνη αρνήθηκε οποιαδήποτε βοήθεια. Όταν βγήκαμε έξω έδωσα στη μεταφράστρια κάποια χρήματα και της είπα, «Σε παρακαλώ γύρνα πίσω και δες αν μπορείς να κάνεις κάτι». Έδωσα στη γιαγιά την κάρτα μου. Της είπα: «Αν είσαι σίγουρη, θα προσπαθήσω να της βρω μια οικογένεια». Αμέσως έγραψα στους καλύτερούς μου φίλους στην Ατλάντα της Τζώρτζια, που είχαν έναν 11χρονο γιο. Ο φίλος μου είχε πει μια φορά κατά λάθος πως θα ήθελε να είχαν ένα ακόμα παιδί. Εδώ οι φίλοι μου, Τζην και Γκέιλ, δεν είχαν ακούσει από εμένα για ένα χρόνο και ξαφνικά τους τηλεφωνώ λέγοντας: «Είμαι στην Κορέα, και γνώρισα αυτό το καταπληκτικό κορίτσι». Και λέω: «Η γιαγιά πιστεύει πως είναι άρρωστη, αλλά νομίζω θα χρειαστεί να φέρουμε και τη γιαγιά». Και λέω: «Θα πληρώσω για...» - Τα είχα όλα οργανώσει στο μυαλό μου. Οπότε, έφυγα. Οι φίλοι μου είπαν πως ενδιαφέρονταν να την υιοθετήσουν. Τους είπα: «Νομίζω πως θα κατατρομάξει η γιαγιά αν της γράψω και της πω πως θέλετε να την υιοθετήσετε. Θα πάω να της μιλήσω από κοντά». Αλλά ήμουν ήδη σε αποστολή. Σκέφτηκα θα πάω μετά από κανά δυό εβδομάδες να μιλήσω στη γιαγιά.
So I asked the translator why she thought she was dying. Can I get her to a hospital? Could I pay to get her a doctor? And she refused any help at all. So when I got outside, I gave the translator some money and said, "Go back and see if you can do something." And I gave the grandmother my business card. And I said, "If you're serious, I will try to find a family for her." And I immediately wrote a letter to my best friends in Atlanta, Georgia, who had an 11-year-old son. And my best friend had mistakenly one day said something about wishing he had another child. So my friends Gene and Gayle had not heard from me in about a year, and suddenly I was calling, saying "I'm in Korea and I've met this extraordinary girl." And I said, "The grandmother thinks she's sick, but I think maybe we would have to bring the grandmother over also." And I said, "I'll pay for the ... " I mean, I had this whole sort of picture. So anyway, I left. And my friends actually said they were very interested in adopting her. And I said, "Look, I think I'll scare the grandmother to death, if I tell her that you're willing to adopt her. I want to go back and talk to her." But I was off on assignment. I figured I'd come back in a couple of weeks
Την ημέρα των Χριστουγέννων ήμουν στην Μπανγκόκ με μια ομάδα φωτογράφων και έλαβα ένα τηλεγράφημα -- τότε είχαμε τηλεγραφήματα -- από το περιοδικό Time που έλεγε κάποιος στην Κορέα είχε πεθάνει και είχαν γράψει στη διαθήκη τους το παιδί τους σε εμένα. Μήπως ήξερα κάτι γι' αυτό; Μιας και δεν τους είχα πει τι συνέβαινε, καθώς ήμουν τόσο απογοητευμένος με το άρθρο που είχαν εκδόσει. Οπότε πάω πίσω στην Κορέα στο χωριό της Ουν-Σουκ και δεν ήταν εκεί. Το σπίτι που είχα μείνει ήταν άδειο. Έκανε απίστευτο κρύο. Κανένας από το χωριό δεν μου έλεγε που ήταν η Ουν-Σουκ επειδή η γιαγιά της την έκρυβε πάντα από τους Δυτικούς. Δεν είχαν ιδέα για το τι είχε κανονίσει εκείνη μαζί μου. Τελικά βρήκα τη Μιούν Σουν την καλύτερή της φίλη που παίζανε μετά το σχολείο κάθε μέρα. Η Μιούν Σουν, μετά από πίεση από εμένα και τη μεταφράστρια μας έδωσε μια διεύθυνση έξω από τη Σεούλ. Πήγα, χτύπησα την πόρτα και ένας άνδρας άνοιξε. Δεν ήταν καλή περιοχή της Σεούλ, με λασπωμένους δρόμους έξω. Χτύπησα και άνοιξε η Ουν-Σουκ, τα μάτια της ήταν γουρλωμένα, έμοιαζε να έχει υποστεί σοκ. Δεν με αναγνώριζε -- φαινόταν. Και ήρθε αυτός ο άνδρας στην πόρτα και μου «γαύγισε» στα Κορεάτικα κάτι. Ρωτάω τη μεταφράστρια: «Τι είπε;» Μου λέει: «Θέλει να μάθει ποιος είσαι». Απάντησα: «Πες πως είμαι ένας φωτογράφος». Ξεκίνησα να εξηγώ ποιος είμαι και εκείνος με διέκοψε. Μου λέει: «Ξέρει ποιος είσαι, τι θέλεις;» Λέω: «Πες του πως μου ζήτησε η γιαγιά της κοπέλας να της βρω μια οικογένεια». Και λέει: «Είμαι ο θείος της, είναι καλά, μπορείς να φύγεις τώρα».
and talk to the grandmother. And on Christmas Day, I was in Bangkok with a group of photographers and got a telegram -- back in those days, you got telegrams -- from Time magazine saying someone in Korea had died and left their child in a will to me. Did I know anything about this? Because I hadn't told them what I was doing, because I was so upset with the story they'd run. So, I went back to Korea, and I went back to Eun-Sook's village, and she was gone. And the house that I had spent time in was empty. It was incredibly cold. No one in the village would tell me where Eun-Sook was, because the grandmother had always hidden her from Westerners. And they had no idea about this request that she'd made of me. So I finally found Myung Sung, her best friend that she used to play with after school every day. And Myung Sung, under some pressure from me and the translator, gave us an address on the outside of Seoul. And I went to that address and knocked on the door, and a man answered the door. It was not a very nice area of Seoul, there were mud streets outside of it. And I knocked on the door and Eun-Sook answered the door, and her eyes were bloodshot, and she seemed to be in shock. She didn't recognize me -- there was no recognition whatsoever. And this man came to the door and kind of barked something in Korean. And I said to the translator, "What did he say?" And she said, "He wants to know who you are." And I said, "Tell him that I am a photographer." I started explaining who I was, and he interrupted. And she said, "He says he knows who you are, what do you want?" I said, "Well, tell him that I was asked by this little girl's grandmother to find a family for her." And he said, "I'm her uncle, she's fine, you can leave now."
Κι εγώ -- καταλαβαίνετε, μου έκλειναν την πόρτα κατάμουτρα, κάνει απίστευτο κρύο και προσπαθώ να σκεφτώ, «Τι θα έκανε ο ήρωας σε μια ταινία, αν αυτό ήταν σενάριο έργου;» Είπα: «Ακούστε, κάνει πολύ κρύο, έχω έρθει από μακριά, θα σας πείραζε αν ερχόμουν μέσα για λίγο; Κρυώνω». Ο θείος διστακτικά μας άφησε να μπούμε και καθήσαμε στο πάτωμα. Καθώς αρχίσαμε να μιλάμε, φώναξε κάτι και η Ουν-Σουκ ήρθε και μας έφερε φαγητό. Είχα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, σαν τη Σταχτοπούτα. Είχα στο μυαλό μου την εικόνα αυτού του απίστευτα υπέροχου, φωτεινού, χαρούμενου παιδιού, που τώρα φαινόταν αποτραβηγμένο, σκλαβωμένο από αυτήν την οικογένεια. Ήμουν πραγματικά σοκαρισμένος, δεν ήξερα τι να κάνω. Όσο προσπαθούσα να του μιλήσω, τόσο πιο εχθρικός γινόταν. Τελικά αποφάσισα και είπα: «Κοίταξε» -- όλα αυτά μέσω της μεταφράστριας, επειδή όπως ξέρετε δεν μιλάω Κορεάτικα -- και είπα: «Κοιτάξτε, χαίρομαι που η Ουν-Σουκ έχει μια οικογένεια να μείνει. Ανησυχούσα πολύ για εκείνη. Υποσχέθηκα στη γιαγιά της, τη μητέρα σας, πως θα της έβρισκα μια οικογένεια, και χαίρομαι τόσο πολύ που θα την προσέχετε». Είπα: «Όμως ξέρετε, πήρα το εισιτήριο, και είμαι κολλημένος εδώ για μια βδομάδα». Είπα: «Μένω σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο. Θα θέλατε να έρθετε για μεσημεριανό αύριο; Και μπορείτε να κάνετε εξάσκηση στα Αγγλικά σας». Επειδή μου είχε πει -- και θα προσπαθούσα να τον ρωτήσω πράγματα για εκείνον. Έτσι πήγα στο ξενοδοχείο και βρήκα δύο μεγαλύτερους Αμερικανασιάτες. Ένα κορίτσι του οποίου η μητέρα ήταν πόρνη και ήταν και η ίδια πόρνη, και ένα αγόρι που μπαινόβγαινε στη φυλακή. Τους λέω: «Κοιτάξε, είναι ένα μικρό κορίτσι που έχει μια μικρή ελπίδα να φύγει από εδώ και να πάει στην Αμερική». Λέω: «Δεν ξέρω αν είναι η σωστή απόφαση ή όχι, αλλά θα ήθελα να έρθετε αύριο για μεσημεριανό και να πείτε στο θείο πώς είναι περπατάς στο δρόμο, τι σας λένε οι άλλοι, τι δουλειά κάνετε. Και απλά -- θέλω να καταλάβει τι συμβαίνει αν μείνει εδώ. Μπορεί να κάνω λάθος, δεν ξέρω, αλλά θα ήθελα να έρθετε αύριο».
So I was -- The door was being slammed in my face, it's incredibly cold, and I'm trying to think, "What would the hero do in a movie, if I was writing this as a movie script?" So I said, "It's really cold, I've come a very long way, do you mind if I come in for a minute? I'm freezing." So the guy reluctantly let us in and we sat down on the floor. And as we started talking, I saw him yell something, and Eun-Sook came and brought us some food. And I had this whole mental picture of -- sort of like Cinderella. I sort of had this picture of this incredibly wonderful, bright, happy little child, who now appeared to be very withdrawn, being enslaved by this family. And I was really appalled, and I couldn't figure out what to do. And the more I tried talking to him, the less friendly he was getting. So finally I said "Look," -- this is all through the translator, because, you know, I don't speak a word of Korean -- and I said, "Look, I'm really glad that Eun-Sook has a family to live with. I was very worried about her. I made a promise to her grandmother, your mother, that I would find a family, and I'm so happy that you're going to take care of her. But I bought an airline ticket and I'm stuck here for a week. I'm staying in a hotel downtown. Would you like to come and have lunch tomorrow? And you can practice your English." Because he told me -- I was trying to ask him questions about himself. And so I went to the hotel, and I found two older Amerasians. A girl whose mother had been a prostitute, and she was a prostitute, and a boy who'd been in and out of jail. And I said to them, "Look, there's a little girl who has a tiny chance of getting out of here and going to America. I don't know if it's the right decision or not, but I would like you to come to lunch tomorrow and tell the uncle what it's like to walk down the street, what people say to you, what you do for a living. I want him to understand what happens if she stays here. And I could be wrong, I don't know, but I wish you would come tomorrow."
Έτσι ήρθαν το μεσημέρι και μας πέταξαν έξω από το εστιατόριο. Του φώναζαν, ήταν -- κατέληξε πολύ άσχημα. Βγήκαμε έξω και ήταν έξαλλος. Ήξερα πως τα είχα χαλάσει όλα. Και να 'μαι πάλι, προσπαθώντας να δω τι θα κάνω. Μου φώναζε, και λέω στη μεταφράστρια: «Εντάξει, πείτε του να ηρεμήσει, τι λέει;» Μου είπε: «Λέει, Ποιος είσαι που μπαίνεις έτσι μες στο σπίτι μου, κάποιος πλούσιος Αμερικανός με τις κάμερές σου κρεμασμένες από το λαιμό σου και με κατηγορείς πως σκλαβώνω την ανηψιά μου; Είναι η ανηψιά μου, την αγαπάω, είναι η κόρη της αδελφής μου. Ποιος νομίζεις πως είσαι να με κατηγορείς για κάτι τέτοιο;» Και του λέω: «Κοιτάξτε, έχετε απόλυτο δίκιο. Δεν προσποιούμαι πως καταλαβαίνω τι συμβαίνει εδώ». «Αυτό που ξέρω είναι πως έχω φωτογραφίσει πολλά από αυτά τα παιδιά». «Και έχω ερωτευτεί την ανηψιά σας, πιστεύω πως είναι ένα απίστευτα ξεχωριστό παιδί». Του είπα: «Κοιτάξτε, θα έρθουν οι φίλοι μου εδώ από την Αμερική αν θέλετε να τους γνωρίσετε, να δείτε αν τους εγκρίνετε. Απλά πιστεύω -- από τα λίγα που ξέρω για την κατάσταση αυτή, πως έχει λίγες πιθανότητες να ζήσει τη ζωή που μάλλον θα θέλατε να έχει».
So, these two came to lunch and we got thrown out of the restaurant. They were yelling at him, it got to be really ugly. We went outside, and he was just furious. And I knew I had totally blown this thing. Here I was again, trying to figure out what to do. And he started yelling at me, and I said to the translator, "Tell him to calm down, what is he saying?" And she said, "He's saying, 'Who the hell are you to walk into my house, some rich American with your cameras around your neck, accusing me of enslaving my niece? This is my niece, I love her, she's my sister's daughter. Who the hell are you to accuse me of something like this?'" And I said, you know, "Look, you're absolutely right. I don't pretend to understand what's going on here. All I know is, I've been photographing a lot of these children. I'm in love with your niece, I think she's an incredibly special child." And I said, "Look, I will fly my friends over here from the United States if you want to meet them, to see if you approve of them. I just think that -- what little I know about the situation, she has very little chance here of having the kind of life that you probably would like her to have."
Αργότερα, όλοι μου είπαν πως το να καλέσω τους πιθανούς γονείς ήταν, και πάλι, το πιο χαζό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω γιατί ποιος θα μπορούσε ποτέ να είναι αρκετά καλός για κάποιο συγγενή σου; Αλλά με κάλεσε σε μια τελετή που έκαναν εκείνη τη μέρα για τη γιαγιά. Παίρνουν τα ρούχα και τις φωτογραφίες, και τα καίνε ως μέρος της τελετής. Βλέπετε ήδη πόσο διαφορετική είναι μετά από τρεις μήνες. Αυτό νομίζω ήταν αρχές Φεβρουαρίου. Οι προηγούμενες φωτογραφίες ήταν τραβηγμένες Σεπτέμβριο. Ήταν ένας ιερέας του Αμερικανικού Ναυτικού που είχα γνωρίσει καθώς έκανα αυτό το άρθρο, ο οποίος είχε 75 παιδιά που έμεναν στο σπίτι του. Είχε τρεις γυναίκες που τον βοηθούσαν να φροντίζει τα παιδιά. Έτσι πρότεινα στο θείο να πάμε και να γνωρίσουμε τον Πάτερ Κην, να μάθουμε πώς λειτουργεί η διαδικασία υιοθεσίας. Επειδή ήθελα να νιώθει πως όλα γίνονταν όπως θα έπρεπε.
So, everyone told me afterwards that inviting the prospective parents over was, again, the stupidest thing I could have possibly done, because who's ever good enough for your relative? But he invited me to come to a ceremony they were having that day for her grandmother. And they actually take items of clothing and photographs, and they burn them as part of the ritual. And you can see how different she looks just in three months. This was now, I think, early February. And the pictures before were taken in September. Well, there was an American Maryknoll priest that I had met in the course of doing the story, who had 75 children living in his house. He had three women helping him take care of these kids. And so I suggested to the uncle that we go down and meet Father Keane to find out how the adoption process worked. Because I wanted him to feel like this was all being done very much above board.
Εδώ είναι στη διαδρομή προς το ορφανοτροφείο. Αυτός είναι ο Πατέρας Κην. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Είχε παιδιά από όλη την Κορέα που έμεναν εκεί και έβρισκε οικογένεις για αυτά τα παιδιά. Εδώ μια κοινωνικός λειτουργός παίρνει συνέντευξη από την Ουν-Σουκ. Πάντα πίστευα πως δεν την άγγιζε τίποτα από αυτά, γιατί η γιαγιά μου φαινόταν σαν τη σοφή γυναίκα του χωριού και το άτομο στο οποίο όλοι -- καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, παρατηρούσα κόσμο να έρχεται να επισκεφτεί τη γιαγιά. Πάντα είχα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου πως ακόμα κι αν ήταν από τις φτωχότερες οικογένειες στο χωριό, ήταν μια από τις πιο σεβαστές οικογένειες. Ένιωθα πως η γιαγια είχε απαιτήσει, είχε επιμείνει, όλοι στο χωριό να φέρονται στην Ουν-Σουκ με τον ίδιο σεβασμο με τον οποίο αντιμετώπιζαν εκείνη. Η Ουν-Σουκ έμεινε με τον Πατέρα Κην και ο θείος συμφώνησε να την αφήσει να μείνει εκεί μέχρι να τελειώσουν οι διαδικασίες υιοθεσίας. Τελικά συμφώνησε στην υιοθεσία.
So, this is on the way down to the orphanage. This is Father Keane. He's just a wonderful guy. He had kids from all over Korea living there, and he would find families for these kids. This is a social worker interviewing Eun-Sook. Now, I had always thought she was completely untouched by all of this, because the grandmother, to me, appeared to be sort of the village wise woman -- throughout the day, I noticed people kept coming to visit her grandmother. And I always had this mental picture that even though they may have been one of the poorer families in the village, they were one of the most respected. And I always felt that the grandmother had kind of demanded, and insisted, that the villagers treat Eun-Sook with the same respect they treated her. Eun-Sook stayed at Father Keane's, and her uncle agreed to let her stay there until the adoption went through. He actually agreed to the adoption.
Εγώ έφυγα σε μια αποστολή και γύρισα μια βδομάδα αργότερα και ο Πατέρας Κην είπε: «Πρέπει να σου μιλήσω για την Ουν-Σουκ». Είπα: «Θεέ μου, τι είναι πάλι;» Πήγαμε σε ένα δωμάτιο, κλείνει την πόρτα και λέει: «Έχω 75 παιδιά στο ορφανοτροφείο και είναι ένα χάος». Υπάρχουν ρούχα, παιδιά, και καταλαβαίνετε είναι τρεις ενήλικες και 75 παιδιά -- φαντάζεστε. Μου λέει: «Τη δεύτερη μέρα που ήταν εδώ έφτιαξε μια λίστα με τα ονόματα όλων των μεγαλύτερων παιδιών και των μικρότερων. Και ανέθεσε το κάθε μεγάλο παιδί σε κάποιο μικρό. Και μετά έφτιαξε μια λίστα με δουλειές με το ποιος θα καθάριζε το ορφανοτροφείο ποια μέρα». Και λέει: «Μου λέει πως είμαι ακατάστατος και πως πρέπει να καθαρίσω το δωμάτιό μου». Μου λέει: «Δεν ξέρω ποιος την μεγάλωσε, αλλά διοικεί το ορφανοτροφείο και είναι εδώ μόνο τρεις μέρες». (Γέλια)
And I went off on assignment and came back a week later, and Father Keane said, "I've got to talk to you about Eun-Sook." I said, "Oh God, now what?" And he takes me into this room, closes the door and says, "I have 75 children here in the orphanage, and it's total bedlam." There's clothes, there's kids. Three adults and 75 kids -- you can imagine. And he said, "The second day she was here she made up a list of all of the names of the older kids and the younger kids. And she assigned one of the older kids to each of the younger kids. And then she set up a work detail list of who cleaned the orphanage on what day." And he said, "She's telling me that I'm messy and I have to clean up my room." And he said, "I don't know who raised her, but she's running the orphanage, and she's been here three days." (Laughter)
Εδώ είναι μέρα ταινίας -- που εκείνη οργάνωσε -- όπου όλα τα παιδιά πήγαιναν σινεμά. Πολλά από τα παιδιά που υιοθετήθηκαν έγραφαν στα άλλα παιδιά, λέγοντάς τους πώς ήταν η ζωή τους με τις καινούργιες τους οικογένειες. Ήταν πολύ μεγάλο θέμα όταν λάμβαναν τα γράμματα. Αυτή είναι μια γυναίκα που τώρα δουλεύει στο ορφανοτροφείο, της οποίας ο γιος είχε υιοθετηθεί. Ο Τζην και η Γκέιλ άρχισαν να μαθαίνουν Κορεάτικα από τη στιγμή που έλαβαν το πρώτο μου γράμμα. Ήθελαν πραγματικά να καλοσωρίσουν την Ουν-Σουκ στην οικογένειά τους. Ένα από τα πράγματα που μου είπε ο Πατέρας Κην όταν επέστρεψα από ένα από αυτά τα ταξίδια -- η Ουν-Σουκ είχε διαλέξει το όνομα Νατάσα, που από ό,τι κατάλαβα ήταν από το «Rocky and Bullwinkle» καρτούν που έβλεπε στο σταθμό της Αμερικανικής βάσης. Αυτό μπορεί να είναι ένα από τα πράγματα που μπορεί να χρειαστεί να ξεκαθαρίσουμε σε λίγο.
This was movie day that she organized where all the kids went to the movies. A lot of the kids who had been adopted wrote back to the other kids, telling them what their life was like with their new families. So it was a really big deal when the letters showed up. This is a woman who is now working at the orphanage, whose son had been adopted. Gene and Gayle started studying Korean the moment they had gotten my first letter. They really wanted to be able to welcome Eun-Sook into their family. And one of the things Father Keane told me when I came back from one of these trips -- Eun-Sook had chosen the name Natasha, which I understood was from her watching a "Rocky and Bullwinkle" cartoon on the American Air Force station. This may be one of those myth-buster things
Όποτε ο φίλος μου, ο Τζην, ήρθε με το γιο του, Τιμ. Η Γκέιλ δεν μπορούσε να έρθει. Πέρασαν πολύ χρόνο πάνω από ένα λεξικό. Και εδώ ο Τζην δείχνει στο θείο που είναι η Ατλάντα στο χάρτη, όπου έμενε. Εδώ ο θείος υπογράφει τα χαρτιά υιοθεσίας. Βγήκαμε έξω για φαγητό εκείνο το βράδυ για να γιορτάσουμε. Ο θείος επέστρεψε στην οικογένειά του και η Νατάσα, ο Τιμ, ο Τζην και εγώ βγήκαμε για φαγητό. Ο Τζην έδειχνε στη Νατάσα πώς να χρησιμοποιεί μαχαίρι και πιρούνι και μετά η Νατάσα του έδειχνε κι εκείνη με τη σειρά της. Επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας και ο Τζην έδειχνε και στη Νατάσα που είναι η Ατλάντα. Αυτό ήταν το τρίτο βράδυ μας στην Κορέα. Το πρώτο βράδυ είχαμε πάρει ένα δωμάτιο για τα παιδιά δίπλα μας.
that we'll have to clear up here, in a minute. So, my friend Gene flew over with his son, Tim. Gayle couldn't come. And they spent a lot of time huddled over a dictionary. And this was Gene showing the uncle where Atlanta was on the map, where he lived. This is the uncle signing the adoption papers. Now, we went out to dinner that night to celebrate. The uncle went back to his family and Natasha and Tim and Gene and I went out to dinner. And Gene was showing Natasha how to use a knife and fork, and then Natasha was returning the utensil lessons. We went back to our hotel room, and Gene was showing Natasha also where Atlanta was. This is the third night we were in Korea. The first night we'd gotten a room for the kids right next to us.
Έμενα σε αυτό το δωμάτιο για τρεις μήνες -- ήταν ένα μικρό 15όροφο κορεάτικο ξενοδοχείο. Το δεύτερο βράδυ δεν κρατήσαμε το δωμάτιο των παιδιών, επειδή πήγαμε και κοιμηθήκαμε στο πάτωμα με τα παιδιά στο ορφανοτροφείο. Το τρίτο βράδυ γυρίσαμε, μετά το βραδινό όπου είδατε τις φωτογραφίες, πήγαμε στη ρεσεψιόν και ο ρεσεψιονίστ λέει: «Δεν υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια στον όροφό σας απόψε, αν θέλετε μπορείτε να τα βάλετε 5 ορόφους πιο κάτω, όπου υπάρχει και δωμάτιο». Ο Τζην κι εγώ κοιταχτήκαμε και είπαμε: «Όχι, δεν θέλουμε δύο 11χρονα πέντε ορόφους πιο κάτω». Έτσι ο γιος του είπε: «Μπαμπά, έχω υπνόσακο, θα κοιμηθώ στο πάτωμα». Κι εγώ είπα: «Ναι, κι εγώ έχω». Έτσι ο Τιμ κι εγώ κοιμηθήκαμε στο πάτωμα, η Νατάσα πήρε το ένα κρεβάτι, ο Τζην το άλλο -- τα παιδιά κοιμήθηκαν αμέσως, υπήρχε πολύς ενθουσιασμός αυτές τις τρεις μέρες.
I'd been staying in this room for about three months -- it was a little 15-story Korean hotel. The second night, we didn't keep the kids' room, because we slept on the floor with all the kids at the orphanage. And the third night, we came back -- we'd just gone out to dinner, where you saw the pictures -- and we got to the front desk, and the guy said, "There's no other free rooms on your floor tonight, you can put the kids five floors below you." And Gene and I looked at each other and said, "We don't want two 11-year-olds five floors away." So his son said, "I have a sleeping bag, I'll sleep on the floor." And I said, "I have one too." So Tim and I slept on the floor, Natasha got one bed, Gene got the other -- kids pass out, it's been very exciting for three days.
Είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και ο Τζην κι εγώ λέμε πόσο τέλειοι είμαστε. Λέμε: «Τι απίθανο, σώσαμε τη ζωή αυτού του κοριτσιού». Ήμασταν τελείως αλαζόνες. Μας πήρε ο ύπνος -- κι εγώ ήμουν σε αυτό το δωμάτιο για μήνες πλέον. Πάντα θερμαίνουν υπερβολικά τα ξενοδοχεία στην Κορέα, έτσι την ημέρα πάντα άφηνα το παράθυρο ανοικτό. Και μετα το βράδυ, γύρω στα μεσάνυχτα, κλείνουν τη θέρμανση. Έτσι γύρω στη 1 π.μ. το δωμάτιο θα έφτανε τους -20 και θα σηκωνόμουν. Το έκανα αυτό κάθε βράδυ που έμενα εκεί. Οπότε και πάλι, είναι 1 π.μ., το δωμάτιο είναι παγωμένο, πάω να κλείσω το παράθυρο και ακούω κόσμο να φωνάζει έξω, και σκέφτομαι: «Μάλλον μόλις έκλεισαν τα μπαρ». Δεν μιλάω Κορεάτικα, αλλά ακούω τις φωνές, και δεν ακούω θυμό, ακούω τρόμο. Ανοίγω το παράθυρο, κοιτάω έξω, και φλόγες βγαίνουν από το ξενοδοχείο, και το ξενοδοχείο έχει αρπάξει φωτιά. Τρέχω στον Τζην και τον ξυπνάω, του λέω: «Τζην, μην τρομάξεις, αλλά νομίζω το ξενοδοχείο έχει αρπάξει φωτιά». Και τώρα καπνός και φλόγες φαίνονται από τα παράθυρά μας -- ήμασταν τον 11ο όροφο. Οπότε οι δυό μας να λέμε: «Θεέ μου, Θεέ μου!» Προσπαθούμε να ξυπνήσουμε τη Νατάσα αλλά να μην μπορούμε να της μιλήσουμε. Ξέρετε πως είναι τα παιδιά όταν έχουν κοιμηθεί για καμμιά ώρα, είναι λες και πήραν πέντε Βάλιουμ -- είναι μπερδεμένα. Και να μην μπορούμε να της μιλήσουμε. Και θυμάμαι ο γιός του είχε αυτές τις μπότες με τα ψηλά κορδόνια, και να προσπαθούμε να του τα δέσουμε. Προσπαθούμε να φτάσουμε στην πόρτα, τρέχουμε και την ανοίγουμε και είναι λες και μπήκαμε σε ένα φούρνο. Άνθρωποι φωνάζουν, γυαλιά να σπάνε, ακούγονται περίεργα χτυπήματα. Το δωμάτιο γέμισε καπνούς σε 2 δευτερόλεπτα. Γυρίζει ο Τζην και μου λέει: «Δεν θα τα καταφέρουμε». Κλείνει την πόρτα και το δωμάτιο έχει γεμίσει καπνό. Πνιγόμαστε όλοι και μπάινει καπνός από τον εξαερισμό, κάτω από την πόρτα. Άνθρωποι φωνάζουν. Θυμάμαι αυτό το απίστευτο, απόλυτο χάος. Θυμάμαι να κάθομαι κοντά στο κρεβάτι και ήμουν τόσο -- είχα δύο κυρίαρχα συναισθήματα. Το ένα ήταν απόλυτος τρόμος -- να λέω: «Θεέ μου, σε παρακαλώ θέλω απλά να ξυπνήσω. Πρέπει να είναι εφιάλτης, δεν μπορεί να συμβαίνει. Σε παρακαλώ, πρέπει να ξυπνήσω, πρέπει να είναι εφιάλτης». Και το άλλο ήταν απίστευτες τύψεις. Έδω το έπαιζα Θεός με τις ζωές των φίλων μου, του γιου τους, της Νατάσας, αυτά παθαίνεις όταν το παίζεις Θεός, πληγώνεις κόσμο. Θυμάμαι να είμαι τόσο φοβισμένος και τρομοκρατημένος. Και ο Τζην, πεσμένος στο πάτωμα λέει: «Φίλε, πρέπει να μουλιάσουμε πετσέτες». Του λέω: «Τι;» Λέει: «Πρέπει να βρέξουμε πετσέτες. Θα πεθάνουμε από τον καπνό». Τρέχουμε λοιπόν στο μπάνιο, παίρνουμε πετσέτες, τις βάζουμε στο πρόσωπό μας και στα πρόσωπα των παιδιών. Και μετά ρωτάει: «Έχεις κολλητική ταινία;» «Τι;» -- «Έχεις κολλητική ταινία;» Και είπα: «Ναι, κάπου στην τσάντα μου». Και λέει: «Πρέπει να σταματήσουμε τον καπνό». Είπε: «Μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, πρέπει να σταματήσουμε τον καπνό». Δηλαδή, δοξα τω Θεώ για τον Τζην. Οπότε βάλαμε τους καταλόγους μπροστά από τον εξαερισμό στον τοίχο βάλαμε κουβέρτες στο πάτωμα στην πόρτα, πήγαμε τα παιδιά στο παράθυρο ώστε να πάρουν αέρα. Υπήρχε ένα καινούργιο κτήριο που χτιζόταν, ακριβώς μπροστά, απέναντι από το ξενοδοχείο. Εκεί στο κτήριο βρίσκονταν φωτογράφοι περιμένοντας να δουν κόσμο να πηδάει. Έντεκα άνθρωποι πέθαναν στη φωτιά. Πέντε πήδηξαν και πέθαναν, άλλοι πέθαναν από τον καπνό. Ξαφνικά, ακούμε δυνατά χτυπήματα στην πόρτα μετά από 45 λεπτά, σε όλο αυτό, και άνθρωποι φωνάζουν στα Κορεάτικα. Θυμάμαι ότι η Νατάσα δεν ήθελε να ανοίξουμε την πόρτα -- συγγνώμη, εγώ προσπαθούσα να μην ανοίξουμε την πόρτα, επειδή είχαμε περάσει τόση ώρα μονώνοντάς το δωμάτιο. Δεν ήξερα ποιος ήταν, δεν ήξερα τι ήθελαν, και η Νατάσα κατάλαβε πως ήταν πυροσβέστες που προσπαθούσαν να μας βγάλουν. Θυμάμαι τη φασαρία στην πόρτα, προσπαθώντας να την ανοίξουν. Τελικά 12 ώρες αργότερα είμαστε στο λόμπι.
We're lying in bed, and Gene and I are talking about how cool we are. We said, "That was so great, we saved this little girl's life." We were just like, you know, just full of ourselves. And we fall asleep -- and I've been in this room for a couple of months now. And they always overheat the hotels in Korea terribly, so during the day I always left the window open. And then about midnight, they turn the heat off in the hotel. So at 1am, the whole room would be like 20 below zero, and I'd get up. I'd been doing this every night I'd been there. So, sure enough, it's one o'clock, room's freezing, I go to close the window and I hear people shouting outside, and I thought, "Oh, the bars must have just gotten out." I don't speak Korean, but I'm hearing these voices, and I'm not hearing anger, I'm hearing terror. So I open the window and I look out, and there's flames coming up the side of our hotel, and the hotel's on fire. So I run over to Gene and I wake him up, and I say, "Don't freak out, I think the hotel's on fire." And now there's smoke and flames coming by our windows -- we're on the 11th floor. So the two of us were just like, "Oh my God, oh my God." So we're trying to get Natasha up, and we can't talk to her. You know what kids are like when they've been asleep for like an hour, it's like they took five Valiums -- they're all over the place. And we can't talk to her. His son had the L.L.Bean bootlaces, and we're trying to do up his laces. So we try to get to the door, we run to the door, we open the door, and it's like walking into a blast furnace. There's people screaming, the sound of glass breaking, weird thumps. And the whole room filled with smoke in about two seconds. And Gene turns around and says, "We're not going to make it." And he closes the door, and the whole room is now filled with smoke. We're all choking, and there's smoke pouring through the vents, under the doors. There's people screaming. I just remember this unbelievable -- just utter chaos. I remember sitting near the bed, and I had two overwhelming feelings. One was absolute terror. "Oh, please God, I just want to wake up. This has got to be a nightmare, this can't be happening. Please, I just want to wake up." And the other is unbelievable guilt. Here I've been playing God with my friends' lives, my friends' son, with Natasha's life, and this what you get when you try playing God, is you hurt people. I remember just being so frightened and terrified. And Gene, who's lying on the floor, says, "We've got to soak towels." I said, "What?" "We've got to soak towels. We're going to die from the smoke." So got towels and put them over our faces and the kids' faces. Then he said, "Do you have gaffer's tape?" "What?" "Do you have gaffer's tape?" I said, "Somewhere in my Halliburton." He says, "We've got to stop the smoke. That's all we can do." I mean, Gene -- thank God for Gene. So we put the room service menus over the vents in the wall, we put blankets at the bottom of the door, we put the kids on the windowsill to try to get some air. And there was a new building, going up, that was being built right across the street from our hotel. And there, in the building, were photographers, waiting for people to jump. Eleven people ended up dying in the fire. Five people jumped and died, other people were killed by the smoke. And there's this loud thumping on the door after about 45 minutes in all this, and people were shouting in Korean. And I remember -- Natasha didn't want us opening the door -- sorry, I was trying not to open the door, because we'd spent so much time barricading the room. I didn't know who it was, I didn't know what they wanted, and Natasha could tell they were firemen trying to get us out. I remember a sort of a tussle at the door, trying to get the door open.
Ο Τζην τελικά χρησιμοποίησε το παλτό του και τη γροθιά του ώστε να ανοίξει το ντουλάπι με τα ποτά. Κόσμος στο πάτωμα. Ήταν από τις πιο τρομαχτικές νύχτες.
In any case, 12 hours later -- I mean, they put us in the lobby. Gene ended up using his coat, and his fist in the coat, to break open a liquor cabinet. People were lying on the floor. It was one of just the most horrifying nights.
Μετά από 12 ώρες, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο, όπως είχαμε σχεδιάσει, και οδηγήσαμε πίσω στο χωριό της Νατάσας. Και συνεχίσαμε να λέμε: «Συνειδητοποιείς πως πεθαίναμε σε πυρκαγιά στο ξενοδοχείο 8 ώρες πριν;» Είναι τόσο περίεργο πως η ζωή απλά συνεχίζεται. Η Νατάσα ήθελε να γνωρίσει τον αδελφό και τον πατέρα της στο χωριό, και την ημέρα που φτάσαμε έτυχε να είναι τα 60α γενέθλια ενός άνδρα. Αυτός ο άνθρωπος είναι 60 χρονών. Έτσι ήταν διπλή γιορτή, επειδή η Νατάσα ήταν η πρώτη από το χωριό της που θα πήγαινε στην Αμερική. Αυτές είναι οι σκηνές-θερμοκήπια. Εδώ οι μεγάλοι μαθαίνουν στον Τζην τους χορούς τους. Ήπιαμε πολύ κρασί από ρύζι. Ήμασταν και οι δύο τόσο μεθυσμένοι, δεν το πίστευα.
And then 12 hours later, we rented a car, as we had planned to, and drove back to Natasha's village. And we kept saying, "Do you realize we were dying in a hotel fire, like eight hours ago?" It's so weird how life just goes on. Natasha wanted to introduce her brother and father to all the villagers, and the day we showed up turned out to be a 60-year-old man's birthday. This guy's 60 years old. So it turned into a dual celebration, because Natasha was the first person from this village ever to go to the United States. So, these are the greenhouse tents. This is the elders teaching Gene their dances. We drank a lot of rice wine. We were both so drunk, I couldn't believe it.
Εδώ είναι η τελευταία φωτογραφία πριν ο Τζην και ο Τιμ πάνε πίσω. Μας είχαν πει πως θα χρειαζόταν να περάσει ένας χρόνος για προχωρήσει η υιοθεσία. Τι μπορεί να κάνουν ένα χρόνο; Έτσι βρήκα τα ονόματα όλων των υπευθύνων από τη μεριά της Κορέας και της Αμερικής, τους φωτογράφησα, και τους είπα πόσο διάσημοι θα γίνουν όταν τελειώσει αυτό το βιβλίο. Τέσσερις μήνες αργότερα, πέρασαν τα χαρτιά υιοθεσίας. Εδώ λέει αντίο σε όλους στο ορφανοτροφείο. Εδώ ο Πατέρας Κην με τη Νατάσα στη στάση λεωφορείου. Η θεία της στο αεροδρόμιο. Είχα μια απίστευτη συμφωνία με τις αερογραμμές της Cathay Pacific για πολλά χρόνια, όπου μου έδιναν δωρεάν πτήσεις με αντάλλαγμα φωτογραφίες. Ήταν το απόλυτο προνόμιο. Και ο πιλότος, που βασικά τον ήξερα -- επειδή με αφήναν να κάθομαι μπροστά, για να καταλάβετε πόσο παλιά ήταν. Αυτό ήταν ένα Tri-Star κι έτσι άφησαν τη Νατάσα να κάτσει μπροστά. Και ο πιλότος, ο Τζεφ Κάουλι, γύρισε πίσω και υιοθέτησε ένα από τα παιδιά του ορφανοτροφείου αφού γνώρισε τη Νατάσα.
This is the last picture before Gene and Tim headed back. The adoption people told us it was going to take a year for the adoption to go through. Like, what could you do for a year? So I found out the name of every official on both the Korean and American side, and I photographed them, and told them how famous they were going to be when this book was done. And four months later, the adoption papers came through. This is saying goodbye to everybody at the orphanage. This is Father Keane with Natasha at the bus stop. Her great aunt at the airport. I had a wonderful deal with Cathay Pacific airlines for many years, where they gave me free passes on all their airlines in return for photography. It was like the ultimate perk. And the pilot, I actually knew -- because they used to let me sit in the jump seat, to tell you how long ago this was. This is a TriStar, and so they let Natasha actually sit in the jump seat. And the pilot, Jeff Cowley, actually went back and adopted one of the other kids at the orphanage after meeting Natasha.
Αυτό είναι 28 ώρες αργότερα στην Ατλάντα. Είναι πολύ μεγάλη πτήση. Και απλά για να γίνουν ακόμα πιο παράξενα όλα, η Γκέιλ, η καινούργια μαμά της Νατάσας, ήταν 3 μέρες από το να γεννήσει την κόρη της. Άμα το γράφατε αυτό, θα λέγατε: «Ωχ, πρέπει να ξαναγράψουμε το σενάριο αλλιώς». Αυτό είναι το πρώτο βράδυ που γνωρίζει η Νατάσα τα νέα της ξαδέλφια, θείους και θείες. Ο Τζην και η Γκέιλ τους ξέρουν όλους στην Ατλάντα -- είναι το πιο κοινωνικό ζευγάρι που μπορείτε να φανταστείτε. Σε αυτό το σημείο η Νατάσα δεν μιλάει λέξη Αγγλικά εκτός από τα λίγα που της έμαθε ο Πατέρας Κην. Αυτή είναι η Κάιλι, η αδελφή της, που τώρα είναι γιατρός, στα δεξιά. Αυτή ήταν μια συμφωνία που είχα με τη Νατάσα: όταν φτάναμε στην Ατλάντα μπορούσε να μου κόψει το μούσι. Ποτέ δεν της άρεσε.
This is 28 hours later in Atlanta. It's a very long flight. Just to make things even crazier, Gayle, Natasha's new mom, was three days away from giving birth to her own daughter. You know, if you were writing this, you'd say, "No, we've got to write the script differently." This is the first night showing Natasha her new cousins and uncles and aunts. Gene and Gayle know everyone in Atlanta -- they're the most social couple imaginable. So, at this point, Natasha doesn't speak a word of English, other than what little Father Keane taught her. This is Kylie, her sister, who's now a doctor, on the right. This is a deal I had with Natasha, which is that when we got to Atlanta she could cut off my beard. She never liked it very much.
Έμαθε Αγγλικά σε τρεις μήνες. Πήγε στην 1η Γυμνασίου χωρίς να χάσει χρόνο. Ο όρκος στη σημαία για πρώτη φορά. Αυτή είναι η δασκάλα της μαγειρικής της. Η Νατάσα μου είπε πως πολλά από τα παιδιά τη θεωρούσαν φαντασμένη επειδή όταν της μιλούσαν εκείνη δεν απαντούσε και δεν καταλάβαιναν πως δεν μιλούσε καλά Αγγλικά στην αρχή. Αλλά αυτό που πρόσεξα, ως παρατηρητής και πάλι, ήταν πως εκείνη διάλεγε ποιος θα είναι στην ομάδα της και πάλι, φαινόταν πολύ δημοφιλής, πολύ γρήγορα. Θυμάστε στη φωτογραφία, πόσο έμοιαζε στη γιαγιά της στην αρχή; Πολλοί λένε στη Νατάσα πόσο πολύ μοιάζει στη μητέρα της, τη Γκέιλ.
She learned English in three months. She entered seventh grade at her own age level. Pledge of Allegiance for the first time. This is her cooking teacher. Natasha told me a lot of the kids thought she was stuck up, because they would talk to her and she wouldn't answer, and they didn't realize she didn't speak English very well. But what I noticed, again as an observer, was she was choosing who was going to be on her team, and seemed to be very popular very, very quickly. Now, remember the picture, how much she looked like her grandmother, at the beginning? People were always telling Natasha how much she looks like her mother, Gayle.
Αυτή είναι μια στιγμή έντασης στον πρώτο αγώνα ποδοσφαίρου, νομίζω. Και η Κάιλι -- ήταν σχεδόν σαν να είναι κόρη της η Κάιλι. Εδώ βαφτίζεται. Πολλοί γονείς, όταν υιοθετούν, θέλουν να σβήσουν την ιστορία των παιδιών. Η Γκέιλ και ο Τζην έκαναν το εντελώς αντίθετο. Μάθαιναν Κορεάτικα, αγόρασαν Κορεάτικα ρούχα. Ο Τζην έκανε λίγη δουλειά με τα πλακάκια στην κουζίνα, που έλεγαν «Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα όμορφο κορίτσι που ήρθε από τους λόφους της Κορέας για να ζήσει αυτή καλά κι εμείς καλύτερα στην Ατλάντα».
(Laughter) This is a tense moment in the first football game, I think. And Kylie -- I mean, it was almost like Kylie was her own child. She's being baptized. Now, a lot of parents, when they adopt, actually want to erase their children's history. And Gayle and Gene did the complete opposite. They were studying Korean; they bought Korean clothes. Gene even did a little tile work in the kitchen, which was that, "Once upon a time, there was a beautiful girl that came from the hills of Korea to live happily ever after in Atlanta."
Μισεί αυτή τη φωτογραφία -- ήταν η πρώτη της δουλειά. Αγόρασε ένα κόκκινο αυτοκίνητο με τα χρήματα που έβγαλε δουλεύοντας στο Burger King. Αρχηγός στις μαζορέτες. Καλλιστεία. Έκανα τη χριστουγεννιάτικη κάρτα τους κάθε χρόνο. Ο Τζην φτιάχνει αυτό το αμάξι εδώ και εκατό χρόνια.
She hates this picture -- it was her first job. She bought a bright red Karmann Ghia with the money she made working at Burger King. The captain of the cheerleaders. Beauty pageant. Used to do their Christmas card every year. Gene's been restoring this car for a million years.
Η Κόντακ προσέλαβε τη Νατάσα ως μεταφράστρια στους Ολυμπιακούς στην Κορέα. Ο μελλοντικός άντρας της, Τζεφ, δούλευε για την Κάνον, και γνώρισε τη Νατάσα στο Ολυμπιακό Χωριό. Αυτό είναι το πρώτο της ταξίδι στην Κορέα, εδώ ο θείος της. Η μισή αδελφή της. Επέστρεψε στο χωριό. Αυτή είναι η μητέρα της καλύτερής της φίλης. Πάντα μου θύμιζε την Άννυ Χωλ με αυτά τα ρούχα.
Kodak hired Natasha to be a translator for them at the Olympics in Korea. Her future husband, Jeff, was working for Canon cameras, and met Natasha at the Olympic Village. This is her first trip back to Korea. So there's her uncle. This is her half sister. She went back to the village. That's her best friend's mother. And I always thought that was a very Annie Hall kind of outfit.
Είναι απλά τόσο ενδιαφέρον, απλά να παρακολουθείς -- αυτή είναι η μητέρα της στο βάθος. Η μέρα του γάμου της Νατάσας. Ο Τζην δείχνει λίγο μεγαλύτερος. Αυτός είναι ο Σίντεϊ, που γίνεται 3 ετών σε λίγες μέρες. Αυτός είναι ο Έβαν.
(Laughter) It's just, you know, it was just so interesting, just to watch -- this is her mother in the background there. This is Natasha's wedding day. Gene is looking a little older. This is Sydney, who's going to be three years old in a couple of days. And there's Evan.
Νατάσα, μπορείς να σηκωθείς λίγο, ίσως απλά να πεις γεια σε όλους; (Χειροκρότημα) Η Νατάσα δεν με έχει ακούσει πότε να λέω την ιστορία. Δηλαδή -- έχουμε δει τις φωτογραφίες μαζί.
And Natasha, would you just come up, for a second, just maybe to say hello to everybody? (Applause) Natasha's actually never heard me tell the story. You know, we've looked at the pictures together.
Νατάσα: Έχω δει τις φωτογραφίες ένα εκατομμύριο φορές, αλλά σήμερα ήταν η πρώτη φορά που τον βλέπω να κάνει ολόκληρη την παρουσίαση. Έβαλα τα κλάματα.
Natasha: I've seen pictures millions of times, but today was the first time I'm actually seeing him give the whole presentation. I started crying.
Ρικ Σμόλαν: Είμαι σίγουρος υπάρχουν 40 πράγματα που θα μου πει: «Δεν έγινε έτσι, δεν είπες αυτό». Νατάσα: Αργότερα θα τα πούμε. (Γέλια)
Rick Smolan: There's about 40 things she's going to tell me, "That wasn't what happened." Natasha: I'll tell you that later.
ΡΣ: Ευχαριστούμε Μάικ και Ρίτσαρντ, που μας αφήσατε να πούμε την ιστορία. Σας ευχαριστώ όλους. (Χειροκρότημα)
RS: Anyway, thank you, Mike and Richard, so much for letting us tell the story. Thank you, all of you. (Applause)