An enduring myth says we use only 10% of our brain, the other 90% standing idly by for spare capacity. Hucksters promised to unlock that hidden potential with methods "based on neuroscience," but all they really unlock is your wallet. Two-thirds of the public and nearly half of science teachers mistakenly believe the 10% myth. In the 1890s, William James, the father of American psychology, said, "Most of us do not meet our mental potential." James meant this as a challenge, not an indictment of scant brain usage. But the misunderstanding stuck. Also, scientists couldn't figure out for a long time the purpose of our massive frontal lobes or broad areas of the parietal lobe. Damage didn't cause motor or sensory deficits, so authorities concluded they didn't do anything. For decades, these parts were called silent areas, their function elusive. We've since learned that they underscore executive and integrative ability, without which, we would hardly be human. They are crucial to abstract reasoning, planning, weighing decisions and flexibly adapting to circumstances. The idea that 9/10 of your brain sits idly by in your skull looks silly when we calculate how the brain uses energy. Rodent and canine brains consume 5% of total body energy. Monkey brains use 10%. An adult human brain, which accounts for only 2% of the body's mass, consumes 20% of daily glucose burned. In children, that figure is 50%, and in infants, 60%. This is far more than expected for their relative brain sizes, which scale in proportion to body size. Human ones weigh 1.5 kilograms, elephant brains 5 kg, and whale brains 9 kg, yet on a per weight basis, humans pack in more neurons than any other species. This dense packing is what makes us so smart. There is a trade-off between body size and the number of neurons a primate, including us, can sustain. A 25 kg ape has to eat 8 hours a day to uphold a brain with 53 billion neurons. The invention of cooking, one and half million years ago, gave us a huge advantage. Cooked food is rendered soft and predigested outside of the body. Our guts more easily absorb its energy. Cooking frees up time and provides more energy than if we ate food stuffs raw and so we can sustain brains with 86 billion densely packed neurons. 40% more than the ape. Here's how it works. Half the calories a brain burns go towards simply keeping the structure intact by pumping sodium and potassium ions across membranes to maintain an electrical charge. To do this, the brain has to be an energy hog. It consumes an astounding 3.4 x 10^21 ATP molecules per minute, ATP being the coal of the body's furnace. The high cost of maintaining resting potentials in all 86 billion neurons means that little energy is left to propel signals down axons and across synapses, the nerve discharges that actually get things done. Even if only a tiny percentage of neurons fired in a given region at any one time, the energy burden of generating spikes over the entire brain would be unsustainable. Here's where energy efficiency comes in. Letting just a small proportion of cells signal at any one time, known as sparse coding, uses the least energy, but carries the most information. Because the small number of signals have thousands of possible paths by which to distribute themselves. A drawback of sparse coding within a huge number of neurons is its cost. Worse, if a big proportion of cells never fire, then they are superfluous and evolution should have jettisoned them long ago. The solution is to find the optimum proportion of cells that the brain can have active at once. For maximum efficiency, between 1% and 16% of cells should be active at any given moment. This is the energy limit we have to live with in order to be conscious at all. The need to conserve resources is the reason most of the brain's operations must happen outside of consciousness. It's why multitasking is a fool's errand. We simply lack the energy to do two things at once, let alone three or five. When we try, we do each task less well than if we had given it our full attention. The numbers are against us. Your brain is already smart and powerful. So powerful that it needs a lot of power to stay powerful. And so smart that it has built in an energy-efficiency plan. So don't let a fraudulent myth make you guilty about your supposedly lazy brain. Guilt would be a waste of energy. After all this, don't you realize it's dumb to waste mental energy? You have billions of power-hungry neurons to maintain. So hop to it!
افسانه ماندگاری میگوید که ما تنها از ۱۰ درصد مغزمان استفاده میکنیم، و بقیه ۹۰ درصد ظرفیت مازادیست که بیکار باقی مانده. دورگردان قول دادند که توان بالقوه پنهان شده را با روش هایی « براساس عصبشناسی» بگشایند، اما تنها چیزی را که گشودند کیف پول شما بود. دو سوم مردم دنیا و نزدیک به نیمی از آموزگاران علوم به اشتباه این افسانه ۱۰ درصد را باور دارند. در دهه ۱۸۹۰، ویلیام جیمز، پدر روانشناسی آمریکایی گفت، « بیشتر به ما توان بالقوه ذهنیمان نمیرسیم.» منظور جیمز این بود که این یک چالش است، نه کیفر خواستی برای استفاده اندک از مغز. اما همچنین این سوءتفاهم پایدار مانده. گذشته از این، دانشمندان برای مدت های زیادی نتوانستند هدف از بخش بزرگ لوبهای پیشانی یا بخش گسترده ای از لوب آهیانه مغز را بفهمند. آسیب (به این قسمتها) سبب از کار افتادن موتور مغز و ناتوانایی حسی نمیشود. پس متخصصین نتیجه گرفتند که این بخشها کاری نمیکنند. برای دههها، این بخشها را مناطق سکوت نامیده شدند، پیدا کردن عملکرد آنها مشکل بود. ما پی برده ایم که این بخشها تاکیدی بر توانایی اجرایی و یکپارچه مغز هست، که بدون آنها ما به سختی میتوانیم انسان باشیم. این بخشها برای استدلال انتزاعی، برنامهریزی، ارزیابی برای تصمیمگیری و انعطاف پذیری برای هماهنگی با محیط بسیار مهم هستند. ایده اینکه ۹ تا ۱۰ درصد مغز شما بیکار در جمجمه شما نشستند به نظر احمقانه هست هنگامی که محاسبه کنید که چگونه مغز از انرژی استفاده میکند. مغز جوندگان و سگسانان ۵ درصد از انرژی بدن را مصرف میکنند. مغز میمون ۱۰ درصد از انرژی را مصرف میکند. یک انسان بالغ، که مغزاش تنها ۲ درصد از وزن بدن اوست، ۲۰ درصد از قند روزانه را میسوزاند. در کودکان، این ۵۰ درصد هست. و برای نوزادان این ۶۰ درصد میباشد. این خیلی بیش از انتظار برای اندازه نسبی مغز در قیاس با وزن بدن هست. مغز انسان یک و نیم کیلوگرم هست، مغز فیل ۵ کیلوگرم، و مغرنهنگ ۹ کیلوگرم هست، ولی براساس نسبت وزن، انسان دارای بیشترین اعصاب نسبت به سایر موجودات میباشد. این بستهبندی متراکم چیزیست که ما را باهوش میکند. مصالحهای بین اندازه بدن و تعداد سلولهای عصبی پستانداران از جمله ما انسانها وجود دارد، که این میتوانیم پایدار باقی بمانیم. یک میمون ۲۵ کیلوگرمی باید ۸ ساعت در روز بخورد تا یک مغزی با ۵۳ میلیارد سلولهای عصبی را حمایت کند. اختراع پختن غذا، حدود یک و نیم میلیون سال پیش، به ما مزیت بزرگی داد. مواد غذایی پخته شده در خارج از بدن نرم و آماده هضم شدند. رودههای ما به راحتی انرژی را جذب میکنند. پختن غذا وقت آزاد و انرژی بیشتری را برای ما فراهم کرد تا اینکه اگر غذایی که میخوردیم خام بود و بطوری که میتوانیم مغزهای پایدار با ۸۶ میلیارد اعصاب به هم پیچیده داشته باشیم. ۴۰ درصد بیش از میمون. چگونگی کار آن این هست. نیمی از انرژی که مغز میسوزاند برای نگهداشتن ساختار مغز بدون صدمه به آن هست که توسط پمپ کردن سدیم و پتاسیم در غشاهای برای حفظ بار الکتریکی مغز صورت میگیرد. برای انجام این، باید انرژی با زور گرفته شود. این میزان حیرت انگیز ۳/۴ ضرب در ۱۰ به توان ۲۱ ATP مولکول در ثانیه مصرف میکند، ATP یا آدنوزین تریفسفات زغال سنگ کوره بدن انسان هست. هزینههای بالای نگهداری پتانسیل بالقوه در همه ۸۶ میلیارد عصب دیگر انرژی زیادی برای فرستادن به آکسون ها و سیناپس ها که در واقع باعث انجام کار میشوند، باقی نمانده است. حتی اگر درصد بسیار کوچکی از عصبها در هر زمانی در منطقه ای از مغز فعال شوند بار انرژی که در سراسر مغز از این ضربه ایجاد میشود ناپایدار خواهد بود. بهره وری انرژی از اینجا میآید. تنها اجازه میدهد مقدار بسیار کمی از سلولها در هر زمان سیگنال بزنند، که به آن کدینگ اندک میگویند، که حداقل انرژی را میسوزاند، اما بیشتر اطلاعات را حمل میکند. به دلیل تعداد اندک از سیگنالها هزاران هزار مسیر ممکن برای توزیع خودشان دارند. مانع کدینگ اندک با تعداد کثیری از عصبها هزینه آن است. بدتراز آن، اگر نسبت بزرگی از سلولها هرگز فعال نشوند، پس آنها زائد هستند و تکامل میبایستی آنها را خیلی وقت پیش کنار میگذاشت. راه حل در پیدا کردن نسبت بهینهای از سلولهاست که مغز میتواند در یک زمان آنها را فعال کند. برای حداکثر بهرهوری، بین ۱٪ تا ۱۶٪ از سلولها باید در هر لحظه فعال باشند. این محدودیت انرژی ماست که باید با آن زندگی کنیم به منظور هوشیاری در تمامی اوقات. نیاز به حفظ منابع دلیلیست که بسیاری ازفعالیتهای مغز باید خارج از آگاهی صورت پذیرند. به همین دلیل انجام چند فعالیت در یک زمان احمقانه هست. بسادگی ما فاقد انرژی لازم برای انجام دو کار در یک زمان هستیم، چه رسد به انجام سه یا پنج کار با هم. هنگامی که ما سعی می کنیم، ما هر کار کمتر از اگر ما آن را داده بود توجه کامل ما. تعداد زیاد فعالیت ها بر علیه ما هستند. مغز شما در حال حاضر هوشمند و قدرتمند هست. چنان قدرتمند است که نیازمندمقدار زیادی از انرژی، برای اینکه قدرتمند باقی بماند دارد. و به دلیل اینکه خیلی باهوش هست برنامه بهره وری انرژی را ایجاد کرده. بنابراین نگذارید یک افسانه دروغین در شما این احساس گناه ایجاد کند که مغزتان ظاهرا تنبل هست. احساس گناه کردن اتلاف انرژیست. بعد از همه اینها، شما درک نمیکنید که این احساس گنگ انرژی ذهنی را تلف میکند؟ شما باید میلیاردها عصب گرسنه انرژی را نگهداری کنید. پس برو!