So a few years ago, I did something really brave, or some would say really stupid. I ran for Congress.
Een paar jaar geleden deed ik iets heel erg moedigs... anderen zouden zeggen iets heel erg doms. Ik stelde me kandidaat voor het Congres.
For years, I had existed safely behind the scenes in politics as a fundraiser, as an organizer, but in my heart, I always wanted to run. The sitting congresswoman had been in my district since 1992. She had never lost a race, and no one had really even run against her in a Democratic primary. But in my mind, this was my way to make a difference, to disrupt the status quo. The polls, however, told a very different story. My pollsters told me that I was crazy to run, that there was no way that I could win.
Jarenlang had ik veilig achter de politieke schermen gewerkt als fondsenwerver, als organisator, maar diep in mijn hart wilde ik mezelf kandidaat stellen. Het zittende congreslid zat al in mijn district sinds 1992. Ze had nog nooit verkiezingen verloren, en niemand had zich tegenkandidaat gesteld in een Democratische voorverkiezing. Maar ik was er van overtuigd dat dit de manier was om een verschil te maken, om de status quo omver te gooien. De peilingen zeiden iets heel anders. De opiniepeilers zeiden dat ik gek was om me kandidaat te stellen, dat winnen uitgesloten was.
But I ran anyway, and in 2012, I became an upstart in a New York City congressional race. I swore I was going to win. I had the endorsement from the New York Daily News, the Wall Street Journal snapped pictures of me on election day, and CNBC called it one of the hottest races in the country. I raised money from everyone I knew, including Indian aunties that were just so happy an Indian girl was running. But on election day, the polls were right, and I only got 19 percent of the vote, and the same papers that said I was a rising political star now said I wasted 1.3 million dollars on 6,321 votes. Don't do the math. It was humiliating.
En toch deed ik het, en in 2012 was ik nieuwkomer in de congresverkiezing in New York City . Ik zwoer dat ik zou gaan winnen. De New York Daily News stond achter me, de Wall Street Journal maakte foto's van me op de verkiezingsdag, en CNBC noemde het één van de spannendste verkiezingen in het land. Ik haalde geld op bij al mijn kennissen, inclusief bij Indiaase tantetjes die zo blij waren dat een Indiaase vrouw meedeed. Maar op de dag van de verkiezingen kregen de peilingen gelijk. Ik kreeg maar 19 procent van de stemmen, en dezelfde kranten die gezegd hadden dat ik een rijzende politieke ster was, zeiden nu dat ik 1,3 miljoen dollar had weggegooid voor 6.321 stemmen. Reken dat maar niet uit. Het was vernederend.
Now, before you get the wrong idea, this is not a talk about the importance of failure. Nor is it about leaning in. I tell you the story of how I ran for Congress because I was 33 years old and it was the first time in my entire life that I had done something that was truly brave, where I didn't worry about being perfect.
Maar voordat jullie op het verkeerde been gezet worden, dit is geen praatje over het belang van falen. Ook niet over harder je best doen. Ik vertel jullie dit verhaal over mijn verkiezingsstrijd omdat ik 33 jaar oud was toen ik voor het eerst van mijn leven iets deed dat echt moedig was, en me niet druk maakte of ik wel perfect zou zijn.
And I'm not alone: so many women I talk to tell me that they gravitate towards careers and professions that they know they're going to be great in, that they know they're going to be perfect in, and it's no wonder why. Most girls are taught to avoid risk and failure. We're taught to smile pretty, play it safe, get all A's. Boys, on the other hand, are taught to play rough, swing high, crawl to the top of the monkey bars and then just jump off headfirst. And by the time they're adults, whether they're negotiating a raise or even asking someone out on a date, they're habituated to take risk after risk. They're rewarded for it. It's often said in Silicon Valley, no one even takes you seriously unless you've had two failed start-ups. In other words, we're raising our girls to be perfect, and we're raising our boys to be brave.
En ik ben niet alleen: er komen zoveel vrouwen naar me toe die zeggen dat ze neigen naar carrières en beroepen waarvan ze weten dat ze er goed in gaan zijn, waarvan ze weten dat ze er perfect in zullen zijn, en zo heel gek is dat niet. Meisjes wordt meestal geleerd om risico en falen te vermijden. Ons wordt geleerd om lief te lachen, om voorzichtig te zijn, om tienen te halen. Jongens daarentegen, wordt geleerd om te stoeien, hoog te schommelen, helemaal omhoog te klimmen in de touwen en dan naar beneden te springen. En wanneer ze volwassen zijn, of ze nu salarisverhoging eisen of een afspraakje met iemand maken, zijn ze gewend om risico na risico te nemen. Ze worden ervoor beloond. Men zegt dat in Silicon Valley niemand je serieus neemt als je niet eerst twee mislukte start-ups hebt gehad. Met andere woorden, we zeggen tegen onze dochters dat ze perfect moeten zijn en we zeggen tegen onze zonen dat ze moedig moeten zijn.
Some people worry about our federal deficit, but I, I worry about our bravery deficit. Our economy, our society, we're just losing out because we're not raising our girls to be brave. The bravery deficit is why women are underrepresented in STEM, in C-suites, in boardrooms, in Congress, and pretty much everywhere you look.
Sommige mensen maken zich zorgen om ons tekort in de staatskas, maar ik maak me druk over ons tekort aan moed. We doen onze economie en onze maatschappij tekort omdat we onze dochters geen moed bijbrengen. Het tekort aan moed zorgt ervoor dat er te weinig vrouwen zijn in beta-wetenschappen, in bestuursraden, in het parlement, eigenlijk overal.
In the 1980s, psychologist Carol Dweck looked at how bright fifth graders handled an assignment that was too difficult for them. She found that bright girls were quick to give up. The higher the IQ, the more likely they were to give up. Bright boys, on the other hand, found the difficult material to be a challenge. They found it energizing. They were more likely to redouble their efforts.
In de jaren 80 onderzocht psycholoog Carol Dweck hoe slimme 10-jarigen met een opdracht omgingen die te moeilijk voor hen was. Ze ontdekte dat slimme meisjes al snel opgaven. Hoe hoger hun IQ, des te sneller ze opgaven. Maar slimme jongens zagen een uitdaging in de moeilijke opdracht. Ze kregen er energie van. Ze verdubbelden hun inspanningen.
What's going on? Well, at the fifth grade level, girls routinely outperform boys in every subject, including math and science, so it's not a question of ability. The difference is in how boys and girls approach a challenge. And it doesn't just end in fifth grade. An HP report found that men will apply for a job if they meet only 60 percent of the qualifications, but women, women will apply only if they meet 100 percent of the qualifications. 100 percent. This study is usually invoked as evidence that, well, women need a little more confidence. But I think it's evidence that women have been socialized to aspire to perfection, and they're overly cautious.
Wat is hier aan de hand? Op hun tiende zijn meisjes stelselmatig beter dan jongens in alle vakken, inclusief wiskunde en wetenschap, dus het heeft niets te maken met of ze het kunnen. Het verschil ontstaat in hoe jongens en meisjes een uitdaging aangaan. En het gaat verder na de basisschool. In een HP rapport staat dat mannen solliciteren naar een baan wanneer ze voldoen aan slechts 60 procent van de eisen, terwijl vrouwen pas solliciteren wanneer ze aan 100 procent van alle eisen voldoen. Honderd procent. Dit onderzoek wordt normaliter aangehaald als bewijs dat vrouwen wat meer zelfvertrouwen nodig hebben. Maar ik denk dat het bewijst dat vrouwen geleerd is om perfectie na te streven, en dat ze té voorzichtig zijn.
(Applause)
(Applaus)
And even when we're ambitious, even when we're leaning in, that socialization of perfection has caused us to take less risks in our careers. And so those 600,000 jobs that are open right now in computing and tech, women are being left behind, and it means our economy is being left behind on all the innovation and problems women would solve if they were socialized to be brave instead of socialized to be perfect.
En zelfs wanneer we ambitieus zijn, zelfs wanneer we harder ons best doen, dan nog zorgt die aangeleerde perfectie ervoor dat we minder risico's nemen in onze loopbaan. Er zijn nu 600.000 vacatures in informatica en in technologie, waarbij vrouwen niet aan bod komen, waardoor we onze economie tekort doen Zoveel innovaties en problemen die vrouwen zouden kunnen oplossen als hen maar geleerd zou worden om moedig te zijn in plaats van perfect.
(Applause)
(Applaus)
So in 2012, I started a company to teach girls to code, and what I found is that by teaching them to code I had socialized them to be brave. Coding, it's an endless process of trial and error, of trying to get the right command in the right place, with sometimes just a semicolon making the difference between success and failure. Code breaks and then it falls apart, and it often takes many, many tries until that magical moment when what you're trying to build comes to life. It requires perseverance. It requires imperfection.
Dus startte ik in 2012 een bedrijf dat meisjes leert te programmeren. Ik kwam erachter dat door hen programmeren te leren, ik ze leerde om moedig te zijn. Programmeren is een eindeloos proces van vallen en weer opstaan, om het juiste commando op de juiste plaats te krijgen, waar soms een puntkomma het verschil kan zijn tussen succes en falen. Een computerprogramma kraakt en valt uit elkaar, en je moet eindeloos proberen tot het magische moment is aangebroken waarop dat wat je wilde maken, voor je ogen tot leven komt. Het vereist doorzettingsvermogen. Het vereist imperfectie.
We immediately see in our program our girls' fear of not getting it right, of not being perfect. Every Girls Who Code teacher tells me the same story. During the first week, when the girls are learning how to code, a student will call her over and she'll say, "I don't know what code to write." The teacher will look at her screen, and she'll see a blank text editor. If she didn't know any better, she'd think that her student spent the past 20 minutes just staring at the screen. But if she presses undo a few times, she'll see that her student wrote code and then deleted it. She tried, she came close, but she didn't get it exactly right. Instead of showing the progress that she made, she'd rather show nothing at all. Perfection or bust.
We zien direct in ons programma dat meisjes bang zijn om fouten te maken, om niet perfect te zijn. Iedere leraar van Girls Who Code vertelt hetzelfde verhaal. In de eerste week, wanneer de meisjes leren te programmeren, vraagt een studente aan haar, "Ik weet niet welke code ik moet schrijven." De leraar kijkt naar haar scherm, en ziet een blanco pagina. Als ze niet beter zou weten, zou ze denken dat haar studente de afgelopen 20 minuten naar het scherm heeft zitten staren. Maar als ze een paar keer op "ongedaan maken" drukt, dan ziet ze dat haar studente heeft geprogrammeerd en verwijderd. Ze probeerde het, ze kwam er dicht bij, maar ze kreeg het niet precies voor elkaar. In plaats van haar voortgang te laten zien, laat ze liever helemaal niets zien. Alles of niets.
It turns out that our girls are really good at coding, but it's not enough just to teach them to code.
We komen erachter dat onze meisjes echt heel goed kunnen programmeren, maar we moeten ze meer leren dan dat alleen.
My friend Lev Brie, who is a professor at the University of Columbia and teaches intro to Java tells me about his office hours with computer science students. When the guys are struggling with an assignment, they'll come in and they'll say, "Professor, there's something wrong with my code." The girls will come in and say, "Professor, there's something wrong with me."
Mijn vriend Lev Brie, die aan de Universiteit van Columbia een introductie tot Java doceert, vertelt me over zijn ervaringen met studenten computerwetenschappen. Wanneer jongens moeite hebben met een opdracht, dan zeggen ze: "Professor, er is iets mis met mijn code." Meisjes zeggen: "Professor, er is iets mis met mij."
We have to begin to undo the socialization of perfection, but we've got to combine it with building a sisterhood that lets girls know that they are not alone. Because trying harder is not going to fix a broken system. I can't tell you how many women tell me,
We moeten beginnen dit aanleren van perfectie ongedaan te maken, en dit combineren met het opzetten van een zusterschap dat meisjes leert dat ze niet alleen zijn. Want een kapot systeem repareer je niet door beter je best te doen. Ontelbare vrouwen vertellen me:
"I'm afraid to raise my hand, I'm afraid to ask a question, because I don't want to be the only one who doesn't understand, the only one who is struggling. When we teach girls to be brave and we have a supportive network cheering them on, they will build incredible things, and I see this every day. Take, for instance, two of our high school students who built a game called Tampon Run -- yes, Tampon Run -- to fight against the menstruation taboo and sexism in gaming. Or the Syrian refugee who dared show her love for her new country by building an app to help Americans get to the polls. Or a 16-year-old girl who built an algorithm to help detect whether a cancer is benign or malignant in the off chance that she can save her daddy's life because he has cancer. These are just three examples of thousands, thousands of girls who have been socialized to be imperfect, who have learned to keep trying, who have learned perseverance. And whether they become coders or the next Hillary Clinton or Beyoncé, they will not defer their dreams.
"Ik steek nooit mijn hand op, ik ben bang om een vraag te stellen, want ik wil niet de enige zijn die het niet begrijpt, die ergens mee worstelt." Wanneer we meisjes leren moedig te zijn en we hen daarin aanmoedigen, dan zijn ze tot grootse dingen in staat. Dat zie ik iedere dag gebeuren. Neem bijvoorbeeld twee van onze studenten die de Tampon Run game ontwikkelden ja, Tampon Run -- om daarmee de strijd aan te gaan met het taboe rondom menstruatie en seksisme in gaming. Of de Syrische vluchtelinge die haar liefde voor haar nieuwe land toonde door een App te bouwen die Amerikanen helpt om te gaan stemmen. Of het 16-jarige meisje dat een algoritme bouwt waarmee kan worden vastgesteld of kanker goed- of kwaadaardig is omdat ze daarmee een kansje heeft om haar vader's leven te redden omdat hij kanker heeft. Dit zijn maar drie voorbeelden uit duizenden, duizenden meisjes die geleerd is om niet perfect te zijn, die leerden om door te zetten en om te blijven proberen. En of ze nu programmeurs worden of de volgende Hillary Clinton of Beyoncé, zij zullen hun dromen niet uitstellen.
And those dreams have never been more important for our country. For the American economy, for any economy to grow, to truly innovate, we cannot leave behind half our population. We have to socialize our girls to be comfortable with imperfection, and we've got to do it now. We cannot wait for them to learn how to be brave like I did when I was 33 years old. We have to teach them to be brave in schools and early in their careers, when it has the most potential to impact their lives and the lives of others, and we have to show them that they will be loved and accepted not for being perfect but for being courageous. And so I need each of you to tell every young woman you know -- your sister, your niece, your employee, your colleague -- to be comfortable with imperfection, because when we teach girls to be imperfect, and we help them leverage it, we will build a movement of young women who are brave and who will build a better world for themselves and for each and every one of us.
Juist nu zijn deze dromen zo belangrijk voor ons land. Als we de Amerikaanse economie, maar eigenlijk alle economieën, willen laten groeien en echt laten innoveren, dan mogen we de helft van onze bevolking niet uitsluiten. We moeten onze dochters leren om niet bang te zijn voor imperfectie, en daar moeten we nu mee beginnen. We kunnen niet wachten tot ze zelf leren hoe ze moedig moeten zijn, zoals ik, toen ik 33 jaar oud was. We moeten ze leren moedig te zijn op school en aan het begin van hun loopbanen, wanneer er de grootste kans is om hun leven te beïnvloeden, en het leven van anderen. We moeten hen laten zien dat we van hen houden en hen accepteren niet omdat ze perfect zijn maar omdat ze moedig zijn. Dus vraag ik jullie allemaal om te zeggen tegen iedere jonge vrouw die je kent -- je zus, je nichtje, je werknemer, je collega -- dat ze niet bang moeten zijn voor imperfectie, want als we meisjes leren niet perfect te zijn, en we ze helpen dit te gebruiken, dan bouwen we aan een beweging van jonge vrouwen die moedig zijn en die een betere wereld zullen bouwen voor zichzelf en voor ons allemaal.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause) Thank you.
(Applaus) Dank u.
Chris Anderson: Reshma, thank you. It's such a powerful vision you have. You have a vision. Tell me how it's going. How many girls are involved now in your program?
Chris Anderson: Dankjewel, Reshma. Je hebt zo'n sterke kijk op zaken. Je hebt een visie. Vertel me hoe het gaat. Hoeveel meisjes volgen nu je programma?
Reshma Saujani: Yeah. So in 2012, we taught 20 girls. This year we'll teach 40,000 in all 50 states.
Reshma Saujani: In 2012 hebben we 20 meisjes opgeleid. Dit jaar leiden we er 40.000 op in alle 50 staten.
(Applause)
(Applaus)
And that number is really powerful, because last year we only graduated 7,500 women in computer science. Like, the problem is so bad that we can make that type of change quickly.
En dat aantal is des te belangrijker, omdat er afgelopen jaar maar 7.500 vrouwen afstudeerden in computerwetenschappen. Het probleem is zo groot dat we dit soort veranderingen zo snel kunnen doen.
CA: And you're working with some of the companies in this room even, who are welcoming graduates from your program?
CA: En je werkt zelfs met een aantal aanwezige bedrijven, die afgestudeerden van jouw programma aannemen?
RS: Yeah, we have about 80 partners, from Twitter to Facebook to Adobe to IBM to Microsoft to Pixar to Disney, I mean, every single company out there. And if you're not signed up, I'm going to find you, because we need every single tech company to embed a Girls Who Code classroom in their office.
RS: We hebben ongeveer 80 partners, van Twitter tot Facebook tot Adobe tot IBM tot Microsoft tot Pixar tot Disney, eigenlijk alle bedrijven die er zijn. En meld je vooral aan, want alle technologiebedrijven moeten een Girls Who Code-klas in hun bedrijf hebben.
CA: And you have some stories back from some of those companies that when you mix in more gender balance in the engineering teams, good things happen.
CA: En je hoort van deze bedrijven dat een betere man-vrouw-verdeling in de technische teams, goed voor het bedrijf is.
RS: Great things happen. I mean, I think that it's crazy to me to think about the fact that right now 85 percent of all consumer purchases are made by women. Women use social media at a rate of 600 percent more than men. We own the Internet, and we should be building the companies of tomorrow. And I think when companies have diverse teams, and they have incredible women that are part of their engineering teams, they build awesome things, and we see it every day.
RS: Super goed. Ik vind het nog steeds waanzinnig dat nu 85 procent van alle consumentenaankopen door vrouwen worden gedaan. Vrouwen gebruiken 600 procent meer social media dan mannen. We regeren het internet, en we zouden de bedrijven van morgen moeten bouwen. Ik denk dat bedrijven met gemengde teams, met geweldige vrouwen als onderdeel van hun technische teams, fantastische dingen maken, iedere dag weer.
CA: Reshma, you saw the reaction there. You're doing incredibly important work. This whole community is cheering you on. More power to you. Thank you.
CA: Reshma, je zag hoe men reageert. Je doet ontzettend belangrijk werk. Deze hele gemeenschap staat achter je. Fantastisch gedaan. Dankjewel.
RS: Thank you.
RS: Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)