They you? Thank you. Actually, you know what? Before I start, I want to ask you a question. Raise your hand if you have ever seen a movie or read a story that has a big bad wolf in it. Raise your hand. All of us. Right? When we're kids, it's Little Red Riding Hood, Three Little Pigs. Even films like Frozen and Beauty and the Beast. As we age, we see scary werewolf movies or hear phrases like Witch kill me when I hear them a wolf in sheep's clothing or thrown to the wolves. These constant cultural images in our lives portray the wolf as something to be feared. And if we fear something, we don't want to save it. But I started to suspect from a young age that what I was hearing about wolves wasn't right. You see, I grew up in Missouri's woods, playing in streams, climbing trees, fishing with my dad. I was always out exploring nature. I felt safe there and my time in the woods. I actually kind of fell in love with animals that others tended to shy away from or even fear. Snakes, frogs, spiders, you name it. The underdogs of the natural world. I don't know why I ended up falling in love with these types of animals. I was drawn to them, and the only thing I can think of is that I was a bit of an outcast myself when I was younger. Shall I give you an example? I remember vividly in sixth grade when our class was tasked with the assignment to present on what we wanted to be when we grew up. I saw dreams of becoming future doctors, teachers, firefighters, ballet dancers, astronauts. Not me. I brought my five foot long pet black snake to school and talked about how I wanted to become a herpetologist. Needless to say, my teachers who were Irish Catholic nuns, were not too thrilled with my presentation. You know, but my time in the woods observing our natural world, it gave me an empathy for wildlife. I got to see them through a new lens. I appreciated their uniqueness, their beauty, their role in our environment versus listening to what society told me to feel about them. I’ve kept this love of the misunderstood my entire life. As I grew, the wolf stood out to me more and more as a quintessentially misunderstood animal. And now, and my almost 20 year career of working with wolves, I have seen first hand, sadly, how this pushed to view the wolf and their wildness as a symbol of villainy in our culture has led to species once found throughout the United States becoming persecuted and endangered and becoming endangered for this animal is a big deal because wolves are a keystone species. A keystone species means that they’re vital to keeping our ecosystems balanced and healthy, and a healthy environment keeps us healthy. But for me, while what they do to keep us healthy is fascinating and it’s obviously important. It was their behavior that hooked me. I got to see that wolves are the opposite of what you see on TV or read about in fairy tales. My favorite thing about wolves actually is observing their families together. That's so much fun. Wolves have a family structure just like us. Two parents you might have heard them referred to as the alphas, but really they’re the benevolent leaders of their family caring for their young. They work to teach them skills like how to protect themselves, how to find food, how to raise young, how to keep a home. We don't often see the side of wolves. Think about it. On extreme animal shows, we're mostly shown images of wolves eating right, covered in blood, teeth bared, snarling, snapping at each other with the idea that alphas eat first and eat best. In the back of our brains from all those cultural misconceptions. But this exaggerated image of the wolf to gain clicks and views is just another example of how our culture perpetuates the image of a scary being. Wolves eating around an elk that they hunted together is no different than us sitting around a dinner table for a family meal. But just like us, when your siblings misbehave, like, I don't know, they throw spaghetti at you or try and steal your food. Totally speaking from experience, your parents in their own way snarl and snap disciplining in that moment. Right? It's the same here for wolves. They have to teach her young manners, like how to protect themselves, how to work together. The reason for this, I believe Rudyard Kipling said it best. The strength of the pack is the wolf. But the strength of the wolf is the pack. Wolves are stronger together just like us. What wolves are really like. Their true behavior lies on one of the most innovative conservation tools ever created to help save an endangered species. I want to share this story with you so you have a chance to hear a real story, a true story about wolves, The American Red Wolf Conservation Program working to save the most endangered wolf and the entire world needed to develop a tool to help save this unique species. And time was running out, so they needed something that would work. Scientists realizing that wolves are actually very caring and nurturing. Seeing the similarity to our own strong urge to care for our young realized that we might be able to take wolf pups born at zoos and sneak them into wild. Litters. With the goal to help increase the genetic health and diversity, as well as the size of this critically endangered population. Think about that for a second. This is why I love science. It is such a creative field because you imagine being that first biologist based solely on your observations. He was like, You know what we should do? We should take teeny, tiny, helpless puppies from one litter and sneak them into a wild wolf den and hope mom adopts him. It probably seemed bananas and wow, did it take a lot of courage? But it worked. It worked because just like us, when we have a baby, Wolf, mothers have strong maternal hormones flowing through them that help them bond with their young. That urge is so strong, so focused on caring for babies. She accepted the newborn pups as her own, feeding them, cleaning them, caring for them was amazing. So we've now been able to take this innovative, creative conservation tool and apply it to other endangered animals like the Mexican wolf that was native to the southwestern United States. I'm part of the team that helped found the Mexican Wolf PUP Foster program. And let me tell you, it has been nerve wracking, challenging, but also incredibly rewarding. And just a few years ago, I was lucky enough to see the successes of our foster efforts firsthand. I and my team had a litter of Mexican wolf pups born at our Saint Louis institution, whose timing matched perfectly with when a wild litter of Mexican wolf pups was born. So they'd be about the same age and the same size. We went in to retrieve a few of the pups, leaving several for mom and choosing just a few for a chance at a life in the wild. One of the little ones that was chosen for this journey we named Max. I don't know if it gets cuter than that, right? Max and his brothers and sisters were only about two weeks old at the time of the foster efforts. Eyes closed, ears closed, tiny and helpless. We cared for the pups, feeding them and keeping them warm during the entire journey from Saint Louis to the recovery area that straddles the border of Arizona and New Mexico. Once we arrived, we had to travel a bit further into the recovery area, and then we hiked to the den along with our field partners. The pups safe and secure with us and specialized backpacks the whole way. We could find the den because the GPS collar that the mother was wearing led us to it. As we approached, she took off. I just want to pause for a second. That is a great example of real wolf behavior. Wolves are shy. They want nothing to do with people. They run away from us. So because of that, we needed to work quickly. Once we got to the den, we gave each of the pups a health exam. We gave each of them a small microchip like your dog or cat would get to help us keep track of them throughout their lives. Then we took. Each puppy and made them smell like each other by taking dirt from the den and urine from the pups and rubbing it on all of them to hide any scent that might make them seem a little different. Then we gently placed Max and the rest of the pups into the wild den so Mom could come home and care for them. About a year later, after placing Max into that wild den, I was assisting field biologist with the annual Mexican Wolf Population Survey. With a population that's critically endangered, it only takes a few weeks to get a count because there's only a few hundred Mexican wolves left in the wild. I wanna put that in perspective for a second. There are three times as many of you in this audience today. And there are Mexican wolves left in the wild. So this count is important. It helps us to make sure that the population is stable, healthy, hopefully growing, so that we know if our conservation efforts are working. Yep. Sometimes during this count, we're putting collars on the wolves. The wolf just worked to dart a wolf from each pack, let them fall asleep, and then place those radio collars on them. The collars are important. They help us to keep track of the wolves, to learn more about them, and to help aid conservation like the fostering efforts. Sometimes we're replacing collars that are old and the battery is about to die and sometimes, which I think is super exciting. We're placing a collar on a new wolf for the very first time. One of the wolves that came in didn't have a collar. I was super excited and I knew it was a long shot, but I checked for a microchip just in case it happened to be one of the pups from from the litters that we'd fostered over the years. It's the only pups from those litters have the microchips. We all held our breath as I scanned. Then the reader beeped. It had found a microchip. We checked the number. And it was Max. (Clapping) Here. Lying in front of me was a full grown, healthy and handsome wolf. The last time I had seen Max, he was the size of a large potato. Not only did he survive, but he was thriving. An exceptionally young age. He had already found a female appear. The little Casanova. He was hunting elk. He was staying away from people. It was all of the right things. His adopted parents had done it. They had successfully shared their knowledge of how to survive in the wild so that someday he could have his own family. It was one of the most moving moments in my career. So many people had come together, working together to save an endangered species. They were making a difference using what nature taught us, not what our culture showed us. We saw that wolves are caring and family oriented, working hard to make sure that their children grow up to be safe, successful, secure, just like we do for our own kids. I want so badly. Turn the story here to leave you with the image of Max running free in the wilderness with his family. But sadly, a few months after seeing Max, I received the news that he had been shot and killed. Someone saw Max as something to be feared. Imagine what we could save if we could see wildlife differently. Every single pup we foster is vital. And the Biology works. So I have hope. I have hope because other pups that we have fostered to the wild have made it. As of today, we have fostered close to a hundred wolf pups into the wild. (Clapping) And we have fostered from over ten different zoos across the country, again, working together. And the coolest part is that about 20% of Mexican wolf packs in the wild are now led by a foster or their offspring who have survived grown up and become their own leaders. (Clapping) The biology works, but this goes beyond the biology. Now it's up to us to change the story so that this fairy tale has a happy ending. Max is reminder to us of what our cultural stereotypes can do. They might seem harmless, but the fear that these stereotypes instills may cause damage. We need to take a step back. No matter what living creature we're talking about. We need to put ourselves in their shoes. And think that maybe what we think we know about them might not be right. So we are each tasked with becoming stewards for wildlife. First seeing them through a new lens with understanding that living with wildlife benefits us, with being a voice for them. Be a voice for the bees, for the fish, for the owls, for bison, for all wildlife, including wolves. Just like Max. (Clapping) (Clapping)
Hei! Mulțumesc. Înainte de a începe, vreau să vă pun o întrebare. Ridicați mâna dacă ați văzut vreodată un film sau ați citit o poveste cu un lup mare și rău. Ridicați mâna. Cu toții, nu-i așa? Când eram copii, era „Scufița Roșie”, „Cei trei purceluși”. Filme precum „Regatul înghețat” și „Frumoasa și Bestia”. Pe măsură ce îmbătrânim, vedem filme de groază sau auzim cuvinte precum „vrăjitoare”, „ucide”, „lup în blană de oaie” sau „a fi aruncat la lupi”. Aceste imagini culturale constante din viața noastră înfățișează lupul ca ceva de temut, iar dacă ne temem de ceva, nu vrem să-l salvăm. Dar am început să bănuiesc de la o vârstă fragedă că nu era adevărat ce auzeam despre lupi. Am crescut în pădurile din Missouri, înotând în râuri, cățărându-mă în copaci, pescuind cu tatăl meu. Mereu mi-a plăcut natura. Mă simțeam în siguranță. În timpul petrecut în pădure, m-am îndrăgostit de animale de care ceilalți se fereau și chiar se temeau. Șerpi, broaște, păianjeni, de toate. Animale considerate inferioare în lumea animală. Nu știu de ce au ajuns să-mi placă aceste tipuri de animale. Am fost atrasă de ele și singurul lucru la care mă pot gândi e că și eu am fost un paria când eram mai tânără. Să vă dau un exemplu. Îmi amintesc că eram în clasa a șasea, când clasa noastră a primit sarcina de a prezenta ce vrem să fim când vom fi mari. Unii voiau să fie medici, profesori, pompieri, balerini, astronauți. Nu era cazul meu. Eu am adus la școală un șarpe negru și lung de un metru jumătate și am vorbit despre visul meu de a deveni erpetolog. Inutil să spun că profesorii mei, care erau călugărițe catolice irlandeze, n-au fost prea încântate de prezentarea mea. Dar timpul petrecut în pădure, observând natura, mi-a dat o empatie pentru fauna sălbatică și am început să o văd în altă lumină. Apreciam unicitatea lor, frumusețea, rolul lor în mediul nostru în comparație cu ce îmi dicta societatea să simt despre ei. Am păstrat toată viața această iubire pentru cei neînțeleși. Pe măsură ce am crescut, am văzut lupul ca pe un animal neînțeles prin excelență. Acum, după o carieră de aproape 20 de ani de lucru cu lupii, am văzut direct, din păcate, cum lupul și sălbăticia lui e văzută ca un simbol al barbariei în cultura noastră, astfel că specii de pe teritoriul SUA sunt persecutate și pe cale de dispariție, lucru care pentru acest animal este o mare problemă, deoarece lupii sunt o specie de bază. O specie de bază înseamnă că e vitală pentru a menține echilibrul în ecosistemele noastre, iar un mediu sănătos ne ține sănătoși. Pentru mine, e fascinant ce fac ei pentru a ne menține sănătoși, comportamentul lor m-a captivat. Am înțeles că lupii sunt opusul a ceea ce vedem la televizor sau citim în basme. Când vine vorba de lupi, îmi place foarte să le observ familia. E foarte interesant. Structura lor familială e ca a noastră. Doi părinți pe care s-ar putea să-i cunoașteți ca Alfa, dar în realitate sunt liderii care au grijă benevol de puii lor. Îi învață cum să se protejeze, cum să găsească mâncare, cum să crească pui, cum să aibă grijă de familie. De multe ori nu vedem această latură a lupilor. La emisiuni despre animale, ni se arată imagini cu lupi care mănâncă, cu botul plin de sânge, arătându-și dinții, mârâind, sfâșiindu-se unul pe altul, Alfa care mănâncă primii și ce e mai bun. Subconștientul nostru înregistrează toate acele concepții false. Dar această imagine exagerată a lupului pentru a câștiga notorietate și vizualizări e doar un alt exemplu al modului în care cultura noastră perpetuează imaginea unei ființe înfricoșătoare. Lupi care mănâncă un elan pe care l-au vânat împreună nu e diferit de noi stând în jurul unei mese ca să mâncăm. E ca la noi, când frații neastâmpărați aruncă cu spaghete în tine sau încearcă să-ți fure mâncarea. Vorbesc din experiență. Iar părinții mârâie și te disciplinează în acel moment. Corect? La fel se întâmplă și cu lupii. Trebuie să-i învețe pe cei mici, ca de exemplu cum să se protejeze, cum să se ajute unul pe altul. Motivul pentru acest lucru, cred că Rudyard Kipling a spus perfect: „Forța haitei este lupul. Dar puterea lupului este haita.” Lupii sunt mai puternici împreună, la fel ca noi. Așa sunt lupii cu adevărat. Adevăratul lor comportament se bazează pe unul dintre cele mai inovatoare instrumente de conservare create vreodată să salveze o specie pe cale de dispariție. Vreau să vă spun această poveste, e o poveste reală despre lupi. Programul American de Conservare a Lupului Roșu voia să salveze cea mai amenințată specie de lup pe cale de dispariție din lume și avea nevoie de un instrument prin care să salveze această specie unică. Timpul trecea, așa că aveau nevoie de ceva care să funcționeze. Cercetătorii știau că lupii sunt ființe foarte iubitoare și atente. Văzând asemănarea cu dorința noastră puternică de a avea grijă de puii noștri, și-au dat seama că putem lua puii de lup născuți la grădina zoologică și să-i aducem în natură, contribuind astfel la creșterea sănătății și diversității genetice, precum și a dimensiunii acestei populații pe cale de dispariție. Gândiți-vă puțin la asta. De aceea iubesc știința. E un domeniu atât de creativ, gândiți-vă la primul biolog care s-a bazat exclusiv pe observațiile lui. A spus: Știi ce ar trebui să facem? Să luăm un pui mic, să-l ascundem în vizuina unui lup sălbatic și să sperăm că mama îl va adopta. Poate părea simplu și a implicat o doză mare de curaj, dar a funcționat. A funcționat pentru că, la fel ca noi, când avem un copil, lupoaicele au hormoni materni puternici care le ajută să se lege de pui. Această dorință e așa de puternică și concentrată pe îngrijirea bebelușilor, că lupoaica a acceptat puii născuți la zoo ca fiind ai ei, i-a hrănit, i-a spălat, a avut mare grijă de ei. Am adoptat acest instrument inovator și creativ de conservare și l-am aplicat altor animale pe cale de dispariție, ca lupul mexican, originar din sud-vestul SUA. Fac parte din echipa care a înființat programul mexican Wolf PUP Foster. A fost extrem de greu și provocator, dar și incredibil de plin de satisfacții. Cu doar câțiva ani în urmă, am avut norocul să văd în premieră succesele eforturilor noastre. Eu și echipa mea am avut mulți pui de lup mexican născuți în Saint Louis, a căror sincronizare se potrivea perfect cu momentul nașterii unor pui sălbatici de lup mexican. Deci ar fi fost de aproximativ aceeași vârstă și mărime. Ne-am dus să luăm câțiva pui, lăsând unii pentru mamă și alegând doar câțiva cărora să le oferim o șansă la viața în sălbăticie. Pe unul dintre cei mici care a fost ales pentru această călătorie l-am numit Max. Nu cred că există ceva mai drăgălaș, nu-i așa? Max, împreună cu frații și surorile lui, aveau doar două săptămâni atunci. Nu deschiseseră încă ochii și urechile, erau mici și neajutorați. Am avut grijă de pui, i-am hrănit și le-am oferit adăpost pe parcursul călătoriei de la Saint Louis la locul de recuperare, care se întinde pe granița dintre Arizona și New Mexico. Odată ajunși, a trebuit să intrăm mai departe în zona de recuperare, apoi am urcat la vizuină împreună cu însoțitorii noștri. Am ținut puii în siguranță, în rucsaci specializați, pe tot parcursul drumului. Am găsit vizuina cu ajutorul GPS-ului pe care îl purta lupoaica mamă. Când ne-am apropiat, ea a plecat. Mă opresc o secundă. Acesta e un exemplu excelent de comportament real al lupului. Lupii sunt timizi, nu vor să aibă nimic de-a face cu oamenii, se feresc de noi. Din această cauză, a trebuit să lucrăm rapid. Am ajuns la bârlog, am examinat fiecare pui. Le-am pus microcip, așa cum au câinii și pisicile, pentru a ne ajuta să-i urmărim de-a lungul vieții. Apoi am luat puii, i-am făcut să miroasă la fel, am luat praf din vizuină și urină de la pui, i-am frecat peste tot, pentru a ascunde orice miros care i-ar fi făcut să pară diferiți. Apoi l-am așezat ușor pe Max și restul puilor în vizuina sălbatică, pentru ca mama să poată veni acasă și să aibă grijă de ei. Aproximativ un an mai târziu după plasarea lui Max în acea vizuină, îl ajutam pe biolog la sondajul anual al populației de lup mexican. Cu o populație aflată în pericol, durează doar câteva săptămâni să faci numărătoarea, deoarece mai sunt doar câteva sute de lupi mexicani în sălbăticie. Vreau să pun asta în perspectivă pentru o secundă. Sunt de trei ori mai mulți oameni în această audiență astăzi decât lupi mexicani în sălbăticie. Așadar, această numărătoare e importantă. Ne ajută să ne asigurăm că populația e stabilă, sănătoasă, în creștere, astfel încât să știm dacă efortul de conservare funcționează. Exact. Uneori, în timpul acestei numărători punem zgardă la gâtul lupilor. Am luat câte un lup din fiecare haită, l-am adormit, apoi i-am pus zgardă cu radio-emițător. Ele ne ajută să urmărim lupii, să aflăm mai multe despre ei și să ajutăm conservarea, cum ar fi eforturile de adopție. Uneori înlocuim emițătoarele vechi și bateriile consumate, alteori, un lucru foarte interesant, punem pentru prima oară o zgardă nouă pe un lup. Odată, unul dintre lupi nu avea zgardă. Eram foarte entuziasmată și știam că șansele sunt mici, dar am verificat să văd dacă are microcip și e unul dintre puii aduși de-a lungul anilor. Singurii pui cu microcip erau din acele experimente. Cu toții ne puneam speranțe în acea numărătoare. Apoi aparatul a scos un sunet. Găsise un microcip. Am verificat numărul. Era Max. (Aplauze) Chiar în fața mea era un lup matur, sănătos și frumos. Ultima dată când îl văzusem pe Max, era de mărimea unui cartof. Nu numai că supraviețuise, dar se dezvoltase și deși foarte tânăr, micul Casanova găsise deja o femelă. Acum vâna elani. Stătea departe de oameni, așa cum trebuia. Părinții adoptivi reușiseră. Îi împărtășiseră cu succes cunoștințele despre supraviețuirea în sălbăticie, astfel încât într-o zi să poată avea propria familie. A fost unul dintre cele mai emoționante momente din cariera mea. Atât de mulți oameni lucraseră împreună să salveze o specie pe cale de dispariție. Făceau ceva folosind ce ne-a învățat natura, nu ce ne-a arătat cultura noastră. Am văzut că lupii sunt iubitori și orientați spre familie, făcând eforturi pentru a se asigura că puii lor cresc în siguranță, la fel cum facem noi pentru copiii noștri. Aș fi vrut atât de mult să vă las cu imaginea lui Max alergând liber în sălbăticie cu familia sa. Din păcate, la câteva luni după ce l-am văzut pe Max, am primit vestea că a fost împușcat și ucis. Cineva l-a văzut pe Max ca pe ceva de temut. Imaginați-vă cât de mult am salva dacă am privi altfel natura sălbatică. Fiecare pui adoptat e vital. Și biologia chiar funcționează. Așa că am speranțe. Sper că alți pui pe care i-am dus în sălbăticie au reușit să trăiască. Până acum, am dus în sălbăticie aproape o sută de pui de lup. (Aplauze) Am luat pui din peste zece grădini zoologice diferite din toată țara, colaborând. Cel mai important e că aproximativ 20% din haitele de lupi mexicani din sălbăticie sunt acum conduse de un lup adus în sălbăticie sau de descendenții lor care au supraviețuit, au crescut și au devenit lideri. (Aplauze) Biologia funcționează, dar acest lucru depășește biologia. Acum depinde de noi să schimbăm povestea, astfel încât acest basm să aibă un final fericit. Max ne amintește ce pot face stereotipurile noastre culturale. Poate par inofensive, dar teama pe care o insuflă poate provoca daune. Trebuie să facem un pas înapoi. Nu contează despre ce creatură vie vorbim. Trebuie să ne punem în locul lor. Poate că ceea ce credem că știm despre ei ar putea să nu fie corect. Fiecare dintre noi trebuie să fie un administrator pentru fauna sălbatică. Mai întâi, privind printr-o nouă lentilă, înțelegând că traiul cu fauna sălbatică aduce avantaje, când suntem vocea lor. Fii o voce pentru albine, pentru pești, pentru bufnițe, pentru bizoni, pentru toate animalele sălbatice, inclusiv pentru lupi, așa ca Max. (Aplauze) (Aplauze)