Πρέπει να είστε καλοί με τους φύτουκλες. Θα έλεγα καλύτερα, άμα δεν έχετε ήδη κάποιον φύτουκλα στη ζωή σας, πρέπει να βάλετε έναν. Άποψή μου βέβαια. Επιστήμονες και μηχανικοί αλλάζουν τον κόσμο. Θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα μαγικό μέρος που λέγεται DARPA, όπου επιστήμονες και μηχανικοί αψηφούν το αδύνατο και αρνούνται να φοβηθούν την αποτυχία. Τώρα αυτές οι δύο λέξεις συνδέονται περισσότερο απ' όσο φαντάζεστε. Άμα αφαιρέσετε τον φόβο για την αποτυχία, πράγματα που ήταν αδύνατα ξαφνικά γίνονται δυνατά.
You should be nice to nerds. In fact, I'd go so far as to say, if you don't already have a nerd in your life, you should get one. I'm just saying. Scientists and engineers change the world. I'd like to tell you about a magical place called DARPA where scientists and engineers defy the impossible and refuse to fear failure. Now these two ideas are connected more than you may realize, because when you remove the fear of failure, impossible things suddenly become possible.
Εάν θέλετε να μάθετε πώς, κάντε τον εαυτό σας την εξής ερώτηση: Τι θα δοκιμάζατε να κάνετε εάν ξέρατε ότι δεν μπορείτε να αποτύχετε; Εάν πραγματικά κάνετε στον εαυτό σας αυτήν την ερώτηση, σίγουρα θα νιώσετε άβολα. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω. Διότι όταν κάνετε αυτήν την ερώτηση, αρχίζετε να καταλαβαίνετε πόσο ο φόβος της αποτυχίας σας περιορίζει, πόσο σας αποτρέπει από το να δοκιμάσετε πράγματα μεγάλα, και η ζωή έτσι γίνεται μονότονη, υπέροχα πράγματα παύουν να γίνονται. Σίγουρα συμβαίνουν και καλά πράγματα, μα υπέροχα πράγματα σταματούν να συμβαίνουν.
If you want to know how, ask yourself this question: What would you attempt to do if you knew you could not fail? If you really ask yourself this question, you can't help but feel uncomfortable. I feel a little uncomfortable. Because when you ask it, you begin to understand how the fear of failure constrains you, how it keeps us from attempting great things, and life gets dull, amazing things stop happening. Sure, good things happen, but amazing things stop happening.
Θέλω να είμαι σαφής εδώ. Δεν είμαι υπέρμαχος της αποτυχίας, απλώς κατακρίνω τον φόβο της αποτυχίας. Διότι δεν μας περιορίζει η ίδια η αποτυχία. Ο δρόμος για πραγματικά καινούργια, χωρίς προηγούμενο πράγματα πάντα περιέχει την αποτυχία. Δοκιμαζόμαστε. Και κατά κάποιον τρόπο αυτή η δοκιμασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματοποίησης οτιδήποτε σπουδαίου. Ο Κλεμανσώ είχε πει, «Η ζωή γίνεται ενδιαφέρουσα όταν αποτυγχάνουμε, διότι είναι σημάδι ότι ξεπεράσαμε τον εαυτό μας».
Now I should be clear, I'm not encouraging failure, I'm discouraging fear of failure. Because it's not failure itself that constrains us. The path to truly new, never-been-done-before things always has failure along the way. We're tested. And in part, that testing feels an appropriate part of achieving something great. Clemenceau said, "Life gets interesting when we fail, because it's a sign that we've surpassed ourselves."
Το 1895, ο Λόρδος Κέλβιν δήλωσε πως μηχανές βαρύτερες από τον αέρα δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν. Τον Οκτώβρη του 1903, η επικρατούσα άποψη των σημαντικότερων αεροδυναμιστών ήταν πως σε 10 εκατομμύρια χρόνια ίσως μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα ιπτάμενο όχημα. Μόλις δύο μήνες αργότερα, στις 17 Δεκεμβρίου, ο Όρβιλ Ράιτ πετούσε με το πρώτο αεροπλάνο κατά μήκος μας παραλίας της Βόρειας Καρολίνας H πτήση κράτησε 12 δευτερόλεπτα και κάλυψε 37 μέτρα. Αυτά έγιναν το 1903.
In 1895, Lord Kelvin declared that heavier-than-air flying machines were impossible. In October of 1903, the prevailing opinion of expert aerodynamicists was that maybe in 10 million years we could build an aircraft that would fly. And two months later on December 17th, Orville Wright powered the first airplane across a beach in North Carolina. The flight lasted 12 seconds and covered 120 feet. That was 1903.
Έναν χρόνο μετά, ξεκίνησε η επόμενη φουρνιά των αδυνατοτήτων, Ο Φερντινάν Φος, Γάλλος στρατηγός, ένα από τα πιο αυθεντικά και έξυπνα μυαλά του γαλλικού στρατού, είπε, «Τα αεροπλάνα, αν κι ενδιαφέροντα παιχνίδια, δεν έχουν στρατιωτική χρησιμότητα». Σαράντα χρόνια μετά, επιστήμονες επινόησαν τη λέξη transonic (διηχητικός) . Διαφωνούσαν εάν έπρεπε να γράφεται με ένα ή δύο «s». Βλέπετε είχαν πρόβλημα σ' αυτό το εύρος ταχυτήτων πτήσης, και δεν ήταν ξεκάθαρο ότι θα μπορούσαμε να πετάξουμε γρηγορότερα από την ταχύτητα του ήχου. Το 1947, δεν υπήρχαν δεδομένα από αεροσήραγγες με αριθμό Μαχ μεγαλύτερο του 0,85. Ωστόσο, την Τρίτη 14 Οκτωβρίου 1947, ο Τσακ Γιέγκερ μπήκε στο πιλοτήριο του πειραματικού αεροσκάφους Bell X-1, και πέταξε για να προσπαθήσει κάτι που δεν ξέραμε ότι γίνεται, καταφέρνοντας έτσι, να γίνει ο πρώτος πιλότος που πέταξε γρηγορότερα από τον ήχο. Έξι από τους οχτώ πυραύλους τύπου Άτλαντα εξερράγησαν στη πλατφόρμα εκτόξευσης. Ύστερα από 11 ολοσχερείς αποτυχίες, λάβαμε τις πρώτες διαστημικές φωτογραφίες. Και κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης πτήσης, συλλέξαμε περισσότερα δεδομένα απ' όλες μαζί τις αποστολές U-2. Χρειάστηκαν πολλές αποτυχίες για να φθάσουμε εκεί.
One year later, the next declarations of impossibilities began. Ferdinand Foch, a French army general credited with having one of the most original and subtle minds in the French army, said, "Airplanes are interesting toys, but of no military value." 40 years later, aero experts coined the term transonic. They debated, should it have one S or two? You see, they were having trouble in this flight regime, and it wasn't at all clear that we could fly faster than the speed of sound. In 1947, there was no wind tunnel data beyond Mach 0.85. And yet, on Tuesday, October 14th, 1947, Chuck Yeager climbed into the cockpit of his Bell X-1 and he flew towards an unknown possibility, and in so doing, he became the first pilot to fly faster than the speed of sound. Six of eight Atlas rockets blew up on the pad. After 11 complete mission failures, we got our first images from space. And on that first flight we got more data than in all U-2 missions combined. It took a lot of failures to get there.
Απ' τη στιγμή που μάθαμε να πετάμε, θέλαμε συνεχώς να πετάξουμε γρηγορότερα και μακρύτερα. Για να το καταφέρουμε αυτό, χρειάστηκε να πιστέψουμε σε αδύνατα πράγματα, και χρειάστηκε να αρνηθούμε να φοβηθούμε την αποτυχία. Αυτό παραμένει αλήθεια και στις μέρες μας. Σήμερα δεν μιλάμε πλέον για διηχητικές πτήσεις, ούτε καν για υπερηχητικές, μα μιλάμε για υπέρ-υπερηχητικές πτήσεις -- δηλαδή όχι για Μαχ-2 ή Μαχ-3, μα για Μαχ-20. Μ' αυτήν την ταχύτητα μπορούμε να πετάξουμε από τη Νέα Υόρκη στο Λονγκ Μπιτς σε 11 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα. Υπό αυτές τις συνθήκες πτήσης, η επιφάνεια των φτερών έχει τη θερμοκρασία που έχει ο λιωμένος χάλυβας μέσα στην υψικάμινο, περίπου 2000 °C. Στην πραγματικότητα καίμε τα φτερά μας καθώς πετάμε. Κι έχουμε καταφέρει να πετάξουμε έτσι. Ή τουλάχιστον το προσπαθούμε.
Since we took to the sky, we have wanted to fly faster and farther. And to do so, we've had to believe in impossible things. And we've had to refuse to fear failure. That's still true today. Today, we don't talk about flying transonically, or even supersonically, we talk about flying hypersonically -- not Mach 2 or Mach 3, Mach 20. At Mach 20, we can fly from New York to Long Beach in 11 minutes and 20 seconds. At that speed, the surface of the airfoil is the temperature of molten steel -- 3,500 degrees Fahrenheit -- like a blast furnace. We are essentially burning the airfoil as we fly it. And we are flying it, or trying to.
Το υπερ-υπερηχητικό δοκιμαστικό αεροσκάφος της DARPA είναι το γρηγορότερο αεροσκάφος με δυνατότητα ελιγμού που έχει ποτέ κατασκευαστεί. Εκτοξεύεται στο κοντινό διάστημα πάνω σ' έναν πύραυλο Minotaur IV. Βέβαια ο Minotaur IV έχει τεράστια ώθηση, έτσι του αφαιρούμε λίγη, πετώντας τον με γωνία προσβολής 89 μοιρών. ανά διαστήματα της τροχιάς του. Αυτή είναι αφύσικη τοποθέτηση για έναν πύραυλο. Στο τρίτο τμήμα έχουμε την κάμερα -την ονομάζουμε ρόκετκαμ- και είναι προσανατολισμένη προς το υπερ-υπερηχητικό ανεμόπτερο. Εδώ βλέπουμε πραγματικές λήψεις της ρόκετκαμ από την πρώτη πτήση. Για να κρύψουμε τις πραγματικές διαστάσεις αλλάξαμε λιγάκι τις ρυθμίσεις. Και κάπως έτσι φαίνεται λοιπόν από το τρίτο τμήμα του πυραύλου, το μη επανδρωμένο ανεμόπτερο, καθώς εισέρχεται στην ατμόσφαιρα κατά την προσγείωσή του.
DARPA's hypersonic test vehicle is the fastest maneuvering aircraft ever built. It's boosted to near-space atop a Minotaur IV rocket. Now the Minotaur IV has too much impulse, so we have to bleed it off by flying the rocket at an 89 degree angle of attack for portions of the trajectory. That's an unnatural act for a rocket. The third stage has a camera. We call it rocketcam. And it's pointed at the hypersonic glider. This is the actual rocketcam footage from flight one. Now to conceal the shape, we changed the aspect ratio a little bit. But this is what it looks like from the third stage of the rocket looking at the unmanned glider as it heads into the atmosphere back towards Earth.
Έχουμε πετάξει δύο φορές εώς τώρα. Κατά την πρώτη πτήση δεν είχαμε τον αεροδυναμικό έλεγχο του οχήματος. Μα καταφέραμε να συλλέξουμε περισσότερα υπερ-υπερηχητικά δεδομένα απ' ό,τι στο σύνολο 30 ετών από δοκιμές στο έδαφος. Κατά τη δεύτερη πτήση, πραγματοποιήσαμε τρία λεπτά πλήρως ελεγχόμενης αεροδυναμικής πτήσης στα Μαχ-20. Πρέπει να ξαναπετάξουμε, γιατί μόνο έτσι θα πραγματοποίησουμε απίστευτα, πρωτοφανή αποτελέσματα. Δεν μπορούμε να μάθουμε να πετάμε στα Μαχ-20 εκτός κι αν πετάξουμε. Αν και η ταχύτητα είναι η κύρια παράμετρος που μας ενδιαφέρει, η ευελιξία είναι και αυτή πολύ σημαντική.
We've flown twice. In the first flight, no aerodynamic control of the vehicle. But we collected more hypersonic flight data than in 30 years of ground-based testing combined. And in the second flight, three minutes of fully-controlled, aerodynamic flight at Mach 20. We must fly again, because amazing, never-been-done-before things require that you fly. You can't learn to fly at Mach 20 unless you fly. And while there's no substitute for speed, maneuverability is a very close second.
Εάν χρειάζονται 11 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, για να φθάσουμε από τη Νέα Υόρκη στο Λονγκ Μπιτς με 20 Μαχ, ένα κολιμπρί θα χρειαζόταν στην καλύτερη περίπτωση, ολόκληρες μέρες! Βλέπετε τα κολιμπρί δεν είναι υπερ-υπερηχητικά, είναι όμως ευέλικτα. Για την ακρίβεια είναι το μοναδικό πουλί που μπορεί να πετάξει προς τα πίσω. Μπορεί να πετάξει προς τα πάνω, κάτω, μπρος, πίσω, ακόμα και ανάποδα. Έτσι εάν θέλαμε να πετάξουμε σ' αυτό το δωμάτιο ή σε μέρη που δεν μπορούν να πάνε οι ανθρώποι, θα χρειαζόμασταν ένα όχημα αρκετά μικρό και ευέλικτο για να το καταφέρουμε.
If a Mach 20 glider takes 11 minutes and 20 seconds to get from New York to Long Beach, a hummingbird would take, well, days. You see, hummingbirds are not hypersonic, but they are maneuverable. In fact, the hummingbird is the only bird that can fly backwards. It can fly up, down, forwards, backwards, even upside-down. And so if we wanted to fly in this room or places where humans can't go, we'd need an aircraft small enough and maneuverable enough to do so.
Αυτό είναι ένα ιπτάμενο ρομπότ-κολιμπρί. Μπορεί να πετάξει προς όλες τις κατευθύνσεις. Ακόμα και προς τα πίσω. Μπορεί να αιωρηθεί και να στριφογυρίσει. Αυτό το πρωτότυπο αεροσκάφος είναι εξοπλισμένο με μία βιντεοκάμερα. Ζυγίζει λιγότερο από μία ΑΑ μπαταρία. Δεν τρέφεται με νέκταρ. Το 2008, πέταξε για μόλις 20 δευτερόλεπτα. Έναν χρόνο μετά, για δύο λεπτά, στη συνέχεια για έξι. Με τον καιρό έφθασε τα 11. Πολλά πρωτότυπα μας χάλασαν - πάρα πολλά. Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθουμε να πετάμε σαν αυτό το κολιμπρί από το να πετάξουμε. (Χειροκρότημα) Είναι όμορφο, έτσι; Ουάου! Είναι απίθανο. Ο Ματ είναι ο πρώτος του πιλότος. (Χειροκρότημα)
This is a hummingbird drone. It can fly in all directions, even backwards. It can hover and rotate. This prototype aircraft is equipped with a video camera. It weighs less than one AA battery. It does not eat nectar. In 2008, it flew for a whopping 20 seconds, a year later, two minutes, then six, eventually 11. Many prototypes crashed -- many. But there's no way to learn to fly like a hummingbird unless you fly. (Applause) It's beautiful, isn't it. Wow. It's great. Matt is the first ever hummingbird pilot. (Applause)
Η αποτυχία είναι μέρος της δημιουργίας νέων και απίθανων πραγμάτων. Δεν γίνεται και να φοβόμαστε την αποτυχία και να δημιουργήσουμε απίστευτα νέα πράγματα σαν αυτό το ρομπότ με την σταθερότητα σκύλου σε ανώμαλο έδαφος, ή ακόμα και σε πάγο. Ένα ρομπότ που μπορεί να τρέξει σαν γατόπαρδος, ή να ανεβαίνει σκαλιά σαν άνθρωπος, ακόμη και με τη στιγμιαία ανθρώπινη αδεξιότητα. Ή ακόμα κι αυτόν τον Άνθρωπο Αράχνη που μία μέρα θα είναι ο Άνθρωπος Γκέκο. Τα γκέκο μπορούν να στηρίξουν ολόκληρο το σώμα τους σ' ένα δάχτυλο. Ένα τετραγωνικό χιλιοστό της πατούσας του γκέκο έχει 14.000 τριχίδια, γνωστά και ως χαίτη. Αυτά βοηθούν να γαντζωθεί σε επιφάνειες μέσω διαμοριακών ηλεκτροστατικών δυνάμεων.
Failure is part of creating new and amazing things. We cannot both fear failure and make amazing new things -- like a robot with the stability of a dog on rough terrain, or maybe even ice; a robot that can run like a cheetah, or climb stairs like a human with the occasional clumsiness of a human. Or perhaps, Spider Man will one day be Gecko Man. A gecko can support its entire body weight with one toe. One square millimeter of a gecko's footpad has 14,000 hair-like structures called setae. They are used to help it grip to surfaces using intermolecular forces.
Πλέον μπορούμε να κατασκευάσουμε συσκευές που μιμούνται τα τριχίδια στα πόδια των γκέκο. Το αποτέλεσμα, αυτή η 25 τετραγωνικών εκατοστών τεχνητή νανο-πατούσα γκέκο. Μπορεί να αντέξει στατικό φορτίο έως και 300 κιλά. Αρκετά για να κρεμάσετε έξι τηλεοράσεις 42-ιντσών στον τοίχο σας, χωρίς καρφιά. Τύφλα να 'χουν τα Βέλκρο σωστά;
Today we can manufacture structures that mimic the hairs of a gecko's foot. The result, a four-by-four-inch artificial nano-gecko adhesive. can support a static load of 660 pounds. That's enough to stick six 42-inch plasma TV's to your wall, no nails. So much for Velcro, right?
Και δεν αφορούν μονάχα στατικές συσκευές, μα και ολόκληρες μηχανές. Εδώ έχουμε ένα μικροσκοπικό άκαρι αράχνη. Είναι μόλις ένα χιλιοστό στο μάκρος, μα φαίνεται σαν τον Γκοτζίλα πλάι σ' αυτές τις μικρομηχανές. Στον μικρόκοσμο αυτόν, μπορούμε να δημιουργήσουμε εκατομμύρια καθρέφτες, καθένας με διάμετρο μικρότερη από το 1/5 μιας ανθρώπινης τρίχας, που κινούνται με τρομερή ταχύτητα ανά δευτερόλεπτο για να κάνουν προβολές σε μεγάλη οθόνη ώστε να μπορούμε να δούμε ταινίες σαν τον «Γκοτζίλα» σε υψηλή ανάλυση εικόνας.
And it's not just passive structures, it's entire machines. This is a spider mite. It's one millimeter long, but it looks like Godzilla next to these micromachines. In the world of Godzilla spider mites, we can make millions of mirrors, each one-fifth the diameter of a human hair, moving at hundreds of thousands of times per second to make large screen displays, so that we can watch movies like "Godzilla" in high-def.
Και άμα μπορούμε να φτιάχνουμε μηχανές σ' αυτήν την κλίμακα, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με κατασκευές σαν τον Πύργο του Άιφελ σε μικροκλίμακα; Σήμερα φτιάχνουμε μέταλλα ελαφρύτερα από το φελιζόλ, τόσο ελαφριά που να μπορούν να επικάθονται σε μία πικραλίδα και να διασκορπίζονται με ελαφρύ φύσημα του ανέμου. Τόσο ελαφριά που μπορούμε να φτιάξουμε ένα αυτοκίνητο που να μπορούν να το σηκώνουν δύο άνθρωποι κι όμως να είναι τόσο ανθεκτικό που παρέχει ασφάλεια σε σύγκρουση σαν ενός SUV.
And if we can build machines at that scale, what about Eiffel Tower-like trusses at the microscale? Today we are making metals that are lighter than Styrofoam, so light they can sit atop a dandelion puff and be blown away with a wisp of air -- so light that you can make a car that two people can lift, but so strong that it has the crash-worthiness of an SUV.
Από το ελαφρύτερο φύσημα του αέρα, στην τρομερή μανία μιας καταιγίδας. Κάθε δευτερόλεπτο πέφτουν στη Γη 44 κεραυνοί. Κάθε ένας από αυτούς θερμαίνει τον αέρα περί τους 25.000 °C. Πιο πολύ κι από τη θερμοκρασία στην επιφάνεια του Ήλιου. Τι κι αν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς σαν ραδιοφάρους. Ραδιοφάρους σ' ένα κινούμενο δίκτυο από πανίσχυρους ραδιοπομπούς; Πειράματα θέλουν τους κεραυνούς να είναι το επόμενο GPS.
From the smallest wisp of air to the powerful forces of nature's storms. There are 44 lightning strikes per second around the globe. Each lightning bolt heats the air to 44,000 degrees Fahrenheit -- hotter than the surface of the Sun. What if we could use these electromagnetic pulses as beacons, beacons in a moving network of powerful transmitters? Experiments suggest that lightning could be the next GPS.
Οι σκέψεις μας δεν είναι άλλο από ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί. Κάνοντας χρήση ενός δικτύου στο μέγεθος ενός αντίχειρα, με 32 ηλεκτρόδια στην επιφάνεια του εγκεφάλού του, ο Τιμ χρησιμοποιεί τις σκέψεις του για να ελέγξει αυτό το προηγμένο προσθετικό χέρι. Και οι σκέψεις του τον έκαναν να πιάσει την Κέιτι. Για πρώτη φορά ένας άνθρωπος μπορεί να ελέγξει ένα ρομπότ μονάχα με την σκέψη του. Είναι η πρώτη φορά, που ο Τιμ κατάφερε να κρατήσει το χέρι της Κέιτ εδώ κι επτά χρόνια. Αυτή ήταν πολύ σημαντική στιγμή για τον Τιμ και την Κέιτι. Και αυτή η πράσινη χλαπάτσα μπορεί μια μέρα να έχει και για σας σημασία. Αυτή η πράσινη χλαπάτσα είναι πιθανότατα ένα φάρμακο που θα σώσει τη ζωή σας. Φτιάχτηκε σε φυτό καπνού. Τα φυτά καπνού μπορούν να φτιάξουν εκατομμύρια δόσεις φαρμάκου σε διάστημα μερικών εβδομάδων κι όχι μηνών, και ίσως είναι η πρώτη ωφέλιμη χρήση του καπνού μέχρι τώρα.
Electrical pulses form the thoughts in our brains. Using a grid the size of your thumb, with 32 electrodes on the surface of his brain, Tim uses his thoughts to control an advanced prosthetic arm. And his thoughts made him reach for Katie. This is the first time a human has controlled a robot with thought alone. And it is the first time that Tim has held Katie's hand in seven years. That moment mattered to Tim and Katie, and this green goo may someday matter to you. This green goo is perhaps the vaccine that could save your life. It was made in tobacco plants. Tobacco plants can make millions of doses of vaccine in weeks instead of months, and it might just be the first healthy use of tobacco ever.
Και αν σας φαίνεται περίεργο ότι τα φυτά καπνού θα καλυτερέψουν την υγεία των ανθρώπων, πώς σας φαίνεται οι παίχτες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, να μπορούν να λύσουν προβλήματα που δεν μπορούν οι ειδικοί. Πέρυσι το Σεπτέμβρη, οι παίκτες του διαδικτυακού παιχνιδιού Foldit κατάφεραν να αναλύσουν τη δομή της ρετροϊικής πρωτεάσης που προκαλεί το Έιτζ στους πιθήκους. Η κατανόηση αυτής της δομής είναι πολύ σημαντική για την ανάπτυξη θεραπείας της ασθένειας. Για 15 χρόνια, δεν μπορούσαμε να βρούμε λύση μέσα στην επιστημονική κοινότητα. Οι παίχτες του Foldit χρειάστηκαν μόλις 15 μέρες! Και τα κατάφεραν δουλεύοντας ομαδικά, και συνεργάζονταν επειδή ήταν συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο. Κι άλλοι, κι αυτοί συνδεδεμένοι, το χρησιμοποίησαν σαν εργαλείο για τη δημοκρατία. Και μαζί άλλαξαν τη μοίρα του έθνους τους.
And if it seems far-fetched that tobacco plants could make people healthy, what about gamers that could solve problems that experts can't solve? Last September, the gamers of Foldit solved the three-dimensional structure of the retroviral protease that contributes to AIDS in rhesus monkeys. Now understanding this structure is very important for developing treatments. For 15 years, it was unsolved in the scientific community. The gamers of Foldit solved it in 15 days. Now they were able to do so by working together. They were able to work together because they're connected by the Internet. And others, also connected to the Internet, used it as an instrument of democracy. And together they changed the fate of their nation.
Το διαδίκτυο αποτελεί «σπίτι» για δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους - περίπου το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μας επιτρέπει να συνεισφέρουμε και να εισακουστούμε σαν άτομα. Μας επιτρέπει να ενισχύσουμε τις φωνές μας και τη δύναμή μας ως σύνολο. Όμως κι αυτό είχε ταπεινό ξεκίνημα. Το 1969, το διαδίκτυο δεν ήταν παρά ένα όνειρο, μερικά σχέδια σε ένα κομμάτι χαρτί. Αργότερα στις 29 Οκτωβρίου, στάλθηκε το πρώτο πακέτο δεδομένων ενός μηνύματος απ' το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Στάνφορντ. Τα πρώτα δύο γράμματα της λέξης «Login (Σύνδεση)», ήταν τα μόνα που κατάφεραν να φθάσουν -ένα L κι ένα O- κι έπειτα το σύστημα κατέρρευσε από σφάλμα μνήμης. (Γέλια) Δύο γράμματα, ένα L και ένα O. Σήμερα μιλάμε για παγκόσμια δύναμη.
The Internet is home to two billion people, or 30 percent of the world's population. It allows us to contribute and to be heard as individuals. It allows us to amplify our voices and our power as a group. But it too had humble beginnings. In 1969, the internet was but a dream, a few sketches on a piece of paper. And then on October 29th, the first packet-switched message was sent from UCLA to SRI. The first two letters of the word "Login," that's all that made it through -- an L and an O -- and then a buffer overflow crashed the system. (Laughter) Two letters, an L and an O, now a worldwide force.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι επιστήμονες και μηχανικοί σ' αυτό το μαγικό μέρος που λέγεται DARPA; Πρόκειται για φύτουκλες, και είναι ήρωες ανάμεσά μας. Αμφισβητούν υπάρχουσες αντιλήψεις στα όρια της επιστήμης και κάτω από τις πιο απαιτητικές συνθήκες. Μας υπενθυμίζουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο εάν αψηφήσουμε το αδύνατο και αρνηθούμε να φοβηθούμε την αποτυχία. Μας υπενθυμίζουν ότι όλοι μας έχουμε τη δύναμη του φύτουκλα. Απλώς το ξεχνάμε μερικές φορές.
So who are these scientists and engineers at a magical place called DARPA? They are nerds, and they are heroes among us. They challenge existing perspectives at the edges of science and under the most demanding of conditions. They remind us that we can change the world if we defy the impossible and we refuse to fear failure. They remind us that we all have nerd power. Sometimes we just forget.
Βλέπετε, κάποτε δεν φοβόμασταν να αποτύχουμε. Κάποτε ήμασταν τρομεροί χορευτές και καλλιτέχνες, τραγουδούσαμε και λύναμε μαθηματικά, ήμασταν δημιουργοί, αστροναύτες, εξερευνητές, Ζακ Κουστώ. Μπορούσαμε να πηδήξουμε ψηλότερα, να τρέξουμε γρηγορότερα, να κλωτσήσουμε πιο δυνατά απ' οποιονδήποτε. Πιστεύατε σε απίθανα πράγματα και ήσασταν ατρόμητοι. Βρισκόσαστε συνέχεια σε επαφή με τον εσωτερικό σας υπερήρωα. Οι επιστήμονες και οι μηχανικοί μπορούν στ' αλήθεια να αλλάξουν τον κόσμο. Το ίδιο κι εσύ. Γι' αυτό γεννήθηκες. Προχώρα μπροστά λοιπόν, διερωτήσου, τι θα μπορούσες να δοκιμάσεις εάν ήξερες ότι δεν θα αποτύχεις;
You see, there was a time when you weren't afraid of failure, when you were a great artist or a great dancer and you could sing, you were good at math, you could build things, you were an astronaut, an adventurer, Jacques Cousteau, you could jump higher, run faster, kick harder than anyone. You believed in impossible things and you were fearless. You were totally and completely in touch with your inner superhero. Scientists and engineers can indeed change the world. So can you. You were born to. So go ahead, ask yourself, what would you attempt to do if you knew you could not fail?
Τώρα θέλω να πω ότι δεν θα είναι εύκολο. Είναι δύσκολο να κρατήσετε αυτό το συναίσθημα, πραγματικά δύσκολο. Φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι δύσκολο. Αμφιβολία και φόβος πάντα προσπαθούν να μας αποτρέψουν. Σκεφτόμαστε πως κάποιος άλλος, πιο έξυπνος και ικανός από εμάς, κάποιος με περισσότερα εφόδια θα λύσει αυτό το πρόβλημα. Μα δεν υπάρχει κάποιος άλλος. Μονάχα εσύ! Κι αν είσαι τυχερός, τη στιγμή που ο φόβος και η αμφιβολία πάνε να σε κυριεύσουν, κάποιος θα βρεθεί να σου δώσει ένα χέρι βοηθείας και να σου πει «Άφησέ με να σε βοηθήσω να πιστέψεις».
Now I want to say, this is not easy. It's hard to hold onto this feeling, really hard. I guess in some way, I sort of believe it's supposed to be hard. Doubt and fear always creep in. We think someone else, someone smarter than us, someone more capable, someone with more resources will solve that problem. But there isn't anyone else; there's just you. And if we're lucky, in that moment, someone steps into that doubt and fear, takes a hand and says, "Let me help you believe."
Ο Τζέησον Χάρλεϊ το έκανε αυτό για μένα. Ο Τζέησον ξεκίνησε στη DARPA στις 18 Μαρτίου 2010. Ήμασταν στην ίδια ομάδα. Τον έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, κάποιες φορές και δύο φορές την ημέρα. Κι έτσι περισσότερο από τους άλλους, έβλεπε τα ύψη και τα βάθη, τις επιτυχίες και τις απογοητεύσεις. Και μία ιδιαίτερα σκοτεινή μέρα για εμένα, ο Τζέησον κάθισε και μου έγραψε ένα μέιλ. Με ενθάρρυνε, μα με αυστηρότητα. Και όταν το μέιλ εστάλη πιθανότατα να μην είχε καταλάβει τη διαφορά θα έκανε το μήνυμα αυτό. Σήμαινε πολλά για μένα εκείνη τη στιγμή. Κι ακόμα και σήμερα όποτε έχω αμφιβολίες, όποτε αισθάνομαι φόβο, όποτε χρειάζομαι να ξανασυνδεθώ με εκείνο το συναίσθημα. Θυμάμαι τα λόγια του, ήταν τόσο δυνατά.
Jason Harley did that for me. Jason started at DARPA on March 18th, 2010. He was with our transportation team. I saw Jason nearly every day, sometimes twice a day. And more so than most, he saw the highs and the lows, the celebrations and the disappointments. And on one particularly dark day for me, Jason sat down and he wrote an email. He was encouraging, but firm. And when he hit send, he probably didn't realize what a difference it would make. It mattered to me. In that moment and still today when I doubt, when I feel afraid, when I need to reconnect with that feeling, I remember his words, they were so powerful.
Κείμενο: «Έχεις μονάχα τόσο χρόνο, ώστε να σιδερώσεις την μπέρτα σου και να επιστρέψεις στους ουρανούς».
Text: "There is only time enough to iron your cape and back to the skies for you."
♫ Σούπερ ήρωα, σούπερ ήρωα.♫ ♫ Σούπερ ήρωα, σούπερ ήρωα.♫ ♫ Σούπερ ήρωα, σούπερ ήρωα.♫ ♫ Σούπερ ήρωα, σούπερ ήρωα.♫ ♫ Σούπερ ήρωα, σούπερ ήρωα.♫
♫ Superhero, superhero. ♫ ♫ Superhero, superhero. ♫ ♫ Superhero, superhero. ♫ ♫ Superhero, superhero. ♫ ♫ Superhero, superhero. ♫
Φωνή: Επειδή αυτό σημαίνει να είναι κάποιος σούπερ ήρωας.
Voice: Because that's what being a superhero is all about.
«Ο χρόνος σου φτάνει μόνο για να σιδερώσεις την μπέρτα σου και να ξαναεπιστρέψεις στους ουρανούς». Και να θυμάστε, πρέπει να είστε καλοί με τους φύτουκλες.
RD: "There is only time enough to iron your cape and back to the skies for you." And remember, be nice to nerds.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. Thank you.
(Applause)
ΚΑ: Ρετζίνα, σας ευχαριστώ. Έχω μερικές ερωτήσεις. Τα ανεμόπτερο που αναφέρατε, που πιάνει τα Μαχ-20. Το πρώτο που δεν μπορούσατε να το ελέγξετε κατέληξε κάπου στον Ειρηνικό νομίζω.
Chris Anderson: Regina, thank you. I have a couple of questions. So that glider of yours, the Mach 20 glider, the first one, no control, it ended up in the Pacific I think somewhere.
ΡΝ: Πράγματι. ΚΑ: Τι έγινε στη δεύτερη πτήση; ΡΝ: Κι αυτό κατέληξε στον Ειρηνικό. ΚΑ: Αυτήν τη φορά υπό έλεγχο όμως; ΡΝ: Δεν πετάξαμε στο Ειρηνικό. Υπάρχουν διάφορα τμήματα του ταξιδιού τα οποία είναι ιδιαίτερα απαιτητικά για να πετάξει κάποιος μ' αυτήν την ταχύτητα. Έτσι κατά τη δεύτερη πτήση καταφέραμε να έχουμε τρία λεπτά πλήρους αεροδυναμικού ελέγχου πριν χάσουμε το όχημα.
RD: Yeah, yeah. It did. (CA: What happened on that second flight?) Yeah, it also went into the Pacific. (CA: But this time under control?) We didn't fly it into the Pacific. No, there are multiple portions of the trajectory that are demanding in terms of really flying at that speed. And so in the second flight, we were able to get three minutes of fully aerodynamic control of the vehicle before we lost it.
ΚΑ: Φαντάζομαι δεν σκέφτεστε ακόμα να βάλετε κι επιβάτες σε μια πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Λονγκ Μπιτς.
CA: I imagine you're not planning to open up to passenger service from New York to Long Beach anytime soon.
ΡΝ: Μπορεί να προβεί λιγάκι καυτή.
RD: It might be a little warm.
ΚΑ: Ποιες θεωρείς ότι θα είναι οι εφαρμογές ενός τέτοιου ανεμόπτερου;
CA: What do you picture that glider being used for?
ΡΝ: Είμαστε υπεύθυνοι να αναπτύξουμε την τεχνολογία για ένα τέτοιο αεροσκάφος. Το πώς αυτό θα χρησιμοποιηθεί εν τέλει, θα το αποφασίσει ο στρατός. Ο σκοπός αυτού του οχήματος, ο σκοπός αυτής της τεχνολογίας, είναι να ταξιδέψουμε οπουδήποτε στον κόσμο σε λιγότερο από 60 λεπτά.
RD: Well our responsibility is to develop the technology for this. How it's ultimately used will be determined by the military. Now the purpose of the vehicle though, the purpose of the technology, is to be able to reach anywhere in the world in less than 60 minutes.
ΚΑ: Και να μεταφέρετε εκεί πέρα κάποιο φορτίο μεγαλύτερο από μερικά κιλά; ΡΝ: Ναι. ΚΑ: Τι θα μπορούσε να μεταφέρει για παράδειγμα;
CA: And to carry a payload of more than a few pounds? (RD: Yeah.) Like what's the payload it could carry? RD: Well I don't think we ultimately know what it will be, right.
ΡΝ: Δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξέρουμε ακόμη τι θα είναι. Πρέπει πρώτα να μάθουμε να το πετάμε.
We've got to fly it first. CA: But not necessarily just a camera?
ΚΑ: Μα όχι απαραίτητα μόνο μία κάμερα;
RD: No, not necessarily just a camera.
ΡΝ: Όχι, όχι απαραίτητα μόνο μία κάμερα.
ΚΑ: Είναι απίθανο. Το κολιμπρί;
CA: It's amazing. The hummingbird?
ΡΝ: Ναι;
RD: Yeah?
ΚΑ: Είμαι περίεργος. Ξεκίνησες αυτό το υπέροχο βίντεο για την πτήση μ' ένα αεροσκάφος που προσπαθεί να χτυπήσει τα φτερά του και αποτυγχάνει οικτρά. Και δεν έχουν χτιστεί αρκετά αεροπλάνα έκτοτε που να κουνάνε τα φτερά τους. Γιατί πιστέψατε ότι ήρθε η ώρα να το μιμηθούμε αυτό, να μιμηθούμε ένα κολιμπρί; Δεν είναι κάπως ακριβή λύση, για ένα μικρό ελεγχόμενο ιπτάμενο αντικείμενο;
CA: I'm curious, you started your beautiful sequence on flight with a plane kind of trying to flap its wings and failing horribly, and there haven't been that many planes built since that flap wings. Why did we think that this was the time to go biomimicry and copy a hummingbird? Isn't that a very expensive solution for a small maneuverable flying object?
ΡΝ: Κατά κάποιον τρόπο, ναι. Αναρωτηθήκαμε αρχικά εάν ήταν δυνατό. Και πρέπει να ξανακάνουμε τέτοιες ερωτήσεις κατά καιρούς. Η ομάδα της AeroVironment δοκίμασε περισσότερα από 300 διαφορετικά σχέδια φτερών, μία ντουζίνα διαφορετικά συστήματα πλοήγησης. Χρειάστηκαν δέκα ολόκληρα πρωτότυπα, για να καταφέρουν να κάνουν κάτι να πετάξει. Μα υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον σε μια τέτοια ιπτάμενη μηχανή, που να μοιάζει με κάτι αναγνωρίσιμο. Συχνά επιδιώκουμε την απόκρυψη για να αποφύγουμε οποιαδήποτε προσπάθεια εντοπισμού, μα όταν κάποια πράγματα απλώς δείχνουν φυσιολογικά, πάλι δεν τα βλέπουμε.
RD: So I mean, in part, we wondered if it was possible to do it. And you have to revisit these questions over time. The folks at AeroVironment tried 300 or more different wing designs, 12 different forms of the avionics. It took them 10 full prototypes to get something that would actually fly. But there's something really interesting about a flying machine that looks like something you'd recognize. So we often talk about stealth as a means for avoiding any type of sensing, but when things looks just natural, you also don't see them.
ΚΑ: Οπότε δεν είναι μονάχα η απόδοση, μα και η εμφάνιση. Βασικά, απλά κοιτάξτε αυτό το γλυκό κολιμπρί που πετάει μέσα στο αρχηγείο. (Γέλια) Πέρα από τον θαυμασμό για κάτι τέτοιο, σίγουρα κάποιος θα σκεφτεί, με τον ρυθμό που τρέχει η τεχνολογία, πόσος καιρός θα χρειαστεί πριν ένα τρελός καταφέρει με ένα τηλεκοντρόλ να πετάξει μέσα από ένα παράθυρο στον Λευκό Οίκο; Ανησυχείτε καθόλου για το κουτί της Πανδώρας που ανοίγει εδώ πέρα;
CA: Ah. So it's not necessarily just the performance. It's partly the look. (RD: Sure.) It's actually, "Look at that cute hummingbird flying into my headquarters." (Laughter) Because I think, as well as the awe of looking at that, I'm sure some people here are thinking, technology catches up so quick, how long is it before some crazed geek with a little remote control flies one through a window of the White House? I mean, do you worry about the Pandora's box issue here?
ΡΝ: Κοιτάξτε. Η μόνη αποστολή μας είναι η δημιουργία και να αποφύγουμε στρατηγικό αιφνιδιασμό. Αυτό κάνουμε. Αυτό πολλές φορές σημαίνει, ότι οι άνθρωποι θα ενθουσιάζονται, και την ίδια στιγμή, θα αισθάνονται άβολα με το έργο μας. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας. Η ευθύνη μας τώρα είναι να διευρύνουμε τα όρια, έχοντας κατά νου την ίδια στιγμή, πώς η τεχνολογία που δημιουργούμε μπορεί εν τέλει να χρησιμοποιηθεί. Μα δεν μπορούμε απλά να κλείσουμε τα μάτια μας και να προσποιηθούμε ότι δεν κάνουμε βήματα μπρος.
RD: Well look, our singular mission is the creation and prevention of strategic surprise. That's what we do. It would be inconceivable for us to do that work if we didn't make people excited and uncomfortable with the things that we do at the same time. It's just the nature of what we do. Now our responsibility is to push that edge. And we have to be, of course, mindful and responsible of how the technology is developed and ultimately used, but we can't simply close our eyes and pretend that it isn't advancing; it's advancing.
ΚΑ: Είστε πραγματικά μια ηγέτιδα που εμπνέει και πείθει ανθρώπους να φθάσουν σε τέτοια επιτεύγματα. Σε προσωπικό όμως επίπεδο δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω τη δουλειά σου. Ξυπνάς καμιά φορά τη νύχτα μ' ερωτήσεις για τις απρόσμενες συνέπειες που μπορεί να έχει το έργο της υπέροχης ομάδας σου;
CA: I mean, you're clearly a really inspiring leader. And you persuade people to go to these great feats of invention, but at a personal level, in a way I can't imagine doing your job. Do you wake up in the night sometimes, just asking questions about the possibly unintended consequences of your team's brilliance?
ΡΝ: Φυσικά. Δεν θα ήμουν άνθρωπος διαφορετικά εάν δεν έκανα αυτές τις ερωτήσεις.
RD: Sure. I think you couldn't be human if you didn't ask those questions.
ΚΑ: Και πώς τις απαντάς;
CA: How do you answer them?
ΡΝ: Δεν έχω πάντα τις απαντήσεις, Νομίζω ότι μαθαίνουμε με την πρόοδο του χρόνου. Η δουλειά μου είναι από τις πιο συναρπαστικές δουλειές. Δουλεύω μαζί με τους πιο απίθανους ανθρώπους. Μαζί με αυτόν τον ενθουσιασμό, έρχεται μια πολύ έντονη αίσθηση ευθύνης. Έτσι από τη μία υπάρχει κάτι τρομερά ανεβαστικό για το τι μπορεί να συμβεί, και μια τρομερή σοβαρότητα για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
RD: Well I don't always have answers for them, right. I think that we learn as time goes on. My job is one of the most exhilarating jobs you could have. I work with some of the most amazing people. And with that exhilaration, comes a really deep sense of responsibility. And so you have on the one hand this tremendous lift of what's possible and this tremendous seriousness of what it means.
ΚΑ: Ρετζίνα, μας άφησες άφωνους. Σας ευχαριστούμε που ήρθατε στο TED.
CA: Regina, that was jaw-dropping, as they say. Thank you so much for coming to TED. (RD: Thank you.)
ΡΝ: Σας ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)